ხელში ჭიქა მიჭირავს რომელშიც ცხელი ლიმონიანი ჩაი ასხია. ტუმბო წამლებითა სავსე. უცნობი ჩემს გვერდით ზის და ჩუმად ელოდება როდის გამიზომავს თერმომეტრი სიცხეს. ცხელი ჩაი პირთან მიმაქ და პატარა ყლუპს ვსვამ. ითახში წვნიანის სუნი შმოდის, თავიდან ვფიქრობ რომ სიცხის ბრალია და მეჩვენება,მაგრამ მაშინვე ნახევრად ღია კარს დემეტრე ბოლომდე აღებს.
-ქალბატონო და ბატონო დიდ მოწიწებით გიწვევთ მთელი საძმაკაცო ვახშამზე დიდ პატივს დაგვდევ თუ დაგვეწვევით-არარსებული ქუდი მოიხადა, წელში მოიხარა და ოთახიდან გავიდა.უცნობმა ერთი ჩაიცინა, თერმომეტრი გამომართვა და კმატოფილო აახით გავიდა ოთხიდან..ჩაი ბოლომდე დავლიე,ტუმბპხე დავდგი და მეც ვაპირებდი ადგომას როდესაც ოთახში გოგონამ შემოყო თავი არ სძინავსო დაიძახა და ახლა უკვე მთლიანად შემოვიდა ოთხში. მალე მას მეორე გოგოც მოჰყა რომელსაც უკან ატუზული ბიჭი შემოყვა. გაკვირვებისგან თვალებ დაჭყეტილი ვიყავი.
-მე ნინი მქვია ეს კი...
-მარიამი მქვია,სასიამოვნოა-არ დააცდა გოგომ რომელსაც ბიჭი ცალ ფეხზე შემოხვეოდა და გაშვებას აშკარად არ აპრებდა.მოულოდნელმა თბილმა ჩახუტებამ შემაკრთო, მარიამი და ნინი ერთდროულდ მომეხვივნენ.
-დედიტო მამასთან ცავალ ლაა?- მწვანე თვალებით ახედა მარიამს.
-კარგი საყვარელო კიბეებზე ფრთხილად ჩადი კარგი?
-კარქი დედიკო-თქვა და ღია კარში გაუჩინარდა.მე კი ორივე მხრიდან გოგოები ჩამომიჯდნენ.
-მაგარია უკვე სამნი ვართ მალე კი კეოთხეც შეგვემატებაა სიხარულით ტაში შემოჰკრა ნინიმ.
-მოიცა გოგო ნუ გააგიჟებ ადამიანს, მე დემეტრეს მეუღლე ვარ, ეს კი პატარა პატარა ბავშვივით ყველაფერი რო უხარია-თითით ნინიზე მანიშნა-რეზის შეყვერებულია. ჩემს შვილს კი ალექსანდრე ჰქვია.
-ძალია საყვარლები ხართ ყველანი.
-კაი ახლა მოგვიყევი-ნინი დაჟინეჰოთ მომაშტერდა-
რა მოგიყვეთ?
-როგორ გაიცანი ეს თვით "სრულყოფილება"
-არაფერი მნიშველოვანი უცნობს დიდი ხანი არაა რაც შევხვდი.
-უცნობს?-ახლაღა მივხვდი რა წამოვროშე.
-ხოო... ისა.. ის, მე..... კარგი გნებდებით.-დანებების ნიშნად ხელები ავწიე.-ოღონდ გაფრთხილებთ არავისთან არ თქვათ და არც გაიცინოთ. მე კი ყველაფერი მოვუყევი. მიუხედავად პირობისა რამოდენჯერმე ფხუკუნი ვერ შეიკავეს ზოგჯერ კი მეც მეცინებოდა. სულ მალე თავს ისე ვგრძნობდი თითქოს მათ ღრმა ბავშობიდან ვიცნობდი.
-ქალებო მოესვით წოლაობას და ცამოდით წამეთო კაცებმა სემოგიტვალეტო, დიდებმა დამაბალეს.-სრული სერიოზულობით თქვა ალექანდრემ და ამაზე ყველამ ბებრო ვიცინეთ. კიბეზე ჩავდიოდით როდესაც მარიამმა ჩამჩურჩულა
-სხვათაშორის უცნობსაც ალექსანდრე ჰქვია.-თქვა და გზა გააგრძელა მე კი ერთ ადგილს მიყინული დამტოვა.
იმ დღით უცნობი მეტად აღარ მინახავს მეჩვენენოდა თითქოს თავს მარიდებდა.

ანერვიულებული ავედი ოთახში გოგონებიც უკან გამომყვნენ.
-რომ დავავიწყდე?
-კაი რა შანსი არაა-მარწმუნებდა ნინი
-ხოო დებილო არაა რომ ვერ მიხვდეს რა კარგი ხარ-გოგოების სიტყვები მაინც ვერ მამშვიდებდნენ.
-მაგრამ...-სიტივა კაკუნმა გამაწყვეტინა, -არავითარი მაგრამ!-უცნობი კარის ჩარჩპს აყუდებულიყო. გოგოები ოღახიდან ჩუმად გავიდნენ. უცნობი ანუ ალექსანდრე ნელა მომიახლოვდა დალოგინზე ჩემს გვერდით ჩამოჯდა. ნელა შეაცურა ხელი ჩემს აბურდულ თმაში და კისერზე კოცნის კვალი დამიტოვა.
შემდეგ გასწორდა და თვალებში შემემხედა.
-გგონია ადვილია შენი დავიწყება? ცდები ,თან ძალიან. ვერასოდეს შევძლებ დავივიწყო შენი სურნელი, აბურდული თმა, გაბუსხული ტუჩები, იცი როდესაც შენი ნაცვამი მაისური ჩავიცი რა ვიგრძენი,მიუხედავად იმოსა რომ გავრეცხე მასზე შენი სურნელი სამუდამოდ აღიბეჭდა. ეს ჩვენი სურნელი იღო, ორივესი შეზავებული, რომ იცოდე რა ვიგრძენი როდესაც დაგინახე, როცა მეგონა რომ ჩემი ჩანაწერები წაიკითხე...უბრალოდ, ამის დავიწყება შეუძლებელია, შეუძლებელი! მოეშვი წერსულს და ცუდ ფიქრებს შეეგუე რომ ახლა მუდამ ბედნიერი იქნები!-ისე ძილერად ჩამეხუდა სუნთქვა მიჭირდა.-ხო და რომ იცოდე, ახლა უკვე ჩემი ხარ-თითით აწითლებულ კოცნის კვალზე მიმანიშნა- ამითვისაც მოგიწევს შეგუება, ქალბატონო...ანა... -მთელი სინაზით წარმოსთქვა ჩემი სახელი, გაკვირვება ღიმილნა შეცვალა.
-თქვენც ბატონო ალექსანდრე.
ერთერთ ყველაზე კარგ მოგონებების სიაში შევიტანე ჩემი ტყეაი ტოფნის უკანასკნელი დღე.