დილით მზის სხივმა გამაღვიძა, მესიამოვნა თითქოს სული გამითბა. უხმოდ ავდექი და პირდაპირ აივნისკენ დავიძარი, განსაკუთრებულად ლამაზი დღეა, ოქროსფერი ფოთლებით გადავსებული ქუჩები, წუხანდელი წვიმისგან ისევ შემორჩენილი აქვს არემარეს წვეთები რომლებიც მზის სუსტი სხივების გამო ბზინავენ... მანქანებიც არ არიან, უჩეულო სიწყნარეა, ქვეითიც არავინ ჩანს რაღაც უცნაურია მაგრამ ხელებს ვშლი და მაქსიმალურად ვცდილობ ჩავისუნთქო ზედმეტი სიწყნარისგან დამძიმებული და ცივი ჰაერი, ოდნავ მამშვიდებს და ქუჩაში ვიღაცას მოვკარი თვალი
-ეიი შენ
გავძახე მაგრამ უბრალოდ შეჩერდა გამომხედა და გზა გააგრძელა, თითქოს ვიცანი მაგრამ სახის ნაკვთებს კარგად ვერ ვარჩევ, აღნაგობით ვიღაცას ვამსგავსებ მაგრამ ვერ ვხვდები ვის
-ეიიი ჩემი გესმისს?
ჩერდება და ჩემსკენ მოდის, აივნის ქვემოთ დგება კაპიუშონს იხსნის და თავს ზემოთ წევს რომ დავინახო... ვშეშდები თითქოს ერთ ადგილას გავიყინე
-იოანეე
-........
ხმას არ მცემს უბრალოდ გაუნძრევლად დგას და მიყურებს, გავიქეცი კიბეები ფეხშიშველმა ჩავირბინე, მაგრამ იქ არაფერი დამხვდა
-იოანე იოანე იოანე
-ემი გაიღვიძე ემიიიი
-რაიყო რა ხდება?
-არ ვიცი ცუდი სიზმარი ნახე ალბათ, იოანეს ყვიროდი და გამოვედი რო მენახე, სულ ოფლიანი ხარ
-კარგი დედა ახლა კარგად ვარ
-წავედი მე სამსახურში და ადექი შენც დაგაგვიანდება უნივერსიტეტში
-კარგი დე მიყვარხარ და კარგ დღეს გისურვებ.
სიგარეტი ავიღე და აივანზე გავედი თითქმის ანალოგიური დღეა მაგრამ სიმშვიდეს აშკარად არღვევს მანქანების ხმა... სიგარეტს მოვუკიდე და ღრმად ჩავუშვი ფილტვებში ნიკოტინი, ხელზე დავიხედე მისი ნაჩუქარი სამაჯური დავინახე და ცრემლებს გასაქანი მივეცი ყვირილამდე და კივილამდე მინდა ვიტირო დავიცალო ამ ემოციისგან, საშინლად მენატრება ვგრზნობ რომ მის გარეშე ნახევარი სხეული დავკარგე
-ეს რატომ გამიკეთე იოანე? არ მჯერა არაა ამას არ იზავდი იოანე და ასე არ დამტოვებდი, სამაჯური მოვიხსენი და მთელი ძალით მოვისროლე, ცრემლები შევიმშრალე და ოთახში შევედი, სასწრაფოდ ჩავიცვი და სახლიდან გავედი... არცერთი ლექციიდან არცერთი სიტყვა არ გამიგია არც არავისთვის გამიცია ხმა ისე დასრულდა დღე, უნივერსიტეტიდან გამოვედი თუ არა ალექსი დამხვდა. გავშეშდი და მართლა არ ვიცოდი ამ ჯერად რა გამეკეთებინა
-გამარჯობა ემი როგორ ხარ?
-ნორმალურად
-რა გჭირს?
-არაფერი.... შეგიძლია სადმე ძალიან მშვიდ ადგილას წამიყვანო?
-მოდი ჩაჯექი
უხმოდ ჩავჯექი და ფიქრებში გადავედი.... ვაცნობიერებ რომ ქალაქიდან გავდივართ. შევშინდი და ალექსანდრეს გავხედე
-სად მივდივართ?
-მალე მივალთ შორს არაა ნუ ინერვიულებ
მშვიდად გავაგრძელეთ გზა, გავჩერდით მაგრამ სააერთოდ არ ვიცი სად ვართ... ძალიან ლამაზი და მშვიდი გარემოა ერთი პატარა სახლი დგას კარგად გაკეტებული და ირგვლივ საერთოდ არაფერი
-ეს რა ადგილია?
-ეს ჩემი სახლია მამამ ამიშენა და როცა შენსავით ცუდათ ვარ აქ მოვდივარ და მამშვიდებს, ყველაფერს მავიწყებს...
-ვინ გითხრა რომ ცუდათ ვარ?
-კარგი რა ემილი სახეზე გაწერია ყველაფერი
-მშვენივრად ვგრძნობ თავს
-კაი კაი... მოგწონს აქაურობა?
-კი ძალიან ლამაზია და ზუსტად ის არის რაც მჭირდებოდა
-კარგი ცივა და შევიდეთ სახლში ყავა დავლიოთ და კრუასანები ვჭამოთ
-კარგი შევიდეთ
პატარა მაგრამ ძალიან ლამაზი სახლია ძველებური დიზაინით გაკეთებული.... მყუდრო და თბილი ატმოსფეროა, მომწონს აქ ყოფნა მაგრამ ალექსი ცოტა მეუცნაურება, მიახლოვდება და პლედს მაწვდის
-მოიხურე სანამ ბუხარს ავანთებ... არ მომიყვბი რა ხდება? აშკარად რაღაცაზე ნერვიულობ
-არაფერია ალექს ისეთი, უბრალოდ ცუდ ხასიათზე ვარ და სიმშვიდე მჭირდებოდა
-კარგი გასაგებია თუ არ გინდა ნუ მეტყვი შენი გადასაწყვეტია
-ასე შორს რომ წამოვედით უკან ხომ უნდა დავბრუნდეთ. გვიანია უკვე თან მგონი გაწვიმდა
-წავალთ ნუ გეშინია...
დილით ვახელ თვალს და ვიღაცის ხელს ვხედავ, მსხვილი ვენები მდინარესავით მიუყვება მტევნებამდე, გაოცებული ვუყურებ და ვიხსენებ წუხანდელ ღამეს... ვაცნობიერებ რომ მისი ხელები უფრო და უფრო მიჭერს და მისკენ მიზიდავს, ცხვირს ყოფს ჩემს ყელში და გემრიელად მოკალათდა
-ალექსანდრე
-უუუ
-ალექს გაიღვიძე
-რაიყო მაცადე ძილი
-რა დროს ძილია,გაიღვიძე გათენდა და გამიშვი ხელები გავიჭყლიტე
-უი მაპატიე ძაან მოგიჭირე?
-კარგი არაუშავს მაგრამ ისევ აქ რატომ ვართ?
-ორივეს ჩაგვეძინა აქ ალბათ
-კარგი მემგონი უნდა წავიდეთ
-იქნებ ცოტახანს მოგვეცდა
-არა ალექს დედა ინერვიულებს
-კარგი როგორც გინდა წავიდეთ....
სახლში შესვლისთანავე აბაზანისკენ გავექანე წყლის ქვეშ დავდექი, მგონი ცოტა უკეთ ვარ...
წამოვწექი ლოგინზე და ამოვისუნთქე დავმშვიდდი, ამაზე დიდი ბედნიერება მგონი არაფერია
-ემი ღამით ვერ მოვალ და ჭკვიანად იყავი კაი ?
-კაი დე მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ ჩემო ცხოვრებავ...



როგორციქნა ჩამოვედი საქართველოში და პირველი რაც მინდა ემის ნახვაა სხვა მართლა არაფერი მადარდებს, წავედი სახლში წყალი გადავივლე ჩავიცვი და დავურეკე გიგის
-გიგი სად ხარ?
-ეეეე იოო სად ჯანდაბაში ხარ გეძებს მთელი ქვეყანა
-ჩამოვედი გიგი და მაგ ყველაფერს მერე მოგიყვები... სად ხარ შენ?
-სახლში ვართ მე და სალი ჩემთან, ამოდი აქ
-კარგი მოვდივარ
ელვისებური სისწრაფით ჩავდი ავტოსადგომში და ჩემი მოტოციკლი დავინახე, როგორ მომნატრებია, გადავქოქე და პირდაპირ გიგისკენ ავიღე გეზი
-შემოდი როგორ მოგვენატრე სად იყავი ამდენ ხანს ან რატომ არ გვირეკავდი არცერთს?
-მაცდი ცოტახანს? მოგიყვებითქო მაცადე გოგო ვნახო.... როგორ ხარ სალი?
-კარგად შენ როგორ ხარ?
-რა იყო შენ რაღა გჭირს?
-არაფერ უბრალოდ ძაან არასწორად მოექეცი ემის და ჩვენც
-კარგი რა სალი ამ ყველაფერს თავისი ახსნა აქვს... ახლა უბრალოდ ემის ნახვა მინდა სად არის?
-არ ვიცი რო მოვდიოდი გამოვუარე კარი დაკეტილი დამხვდა და ტელეფონსაც არ პასუხობს
-სად შეიძლება რო იყოს?
-არ ვიცი იო მართლა არ ვიცი
-ვაიმე ახლა მართლა გავგიჟდები
-მოიცადე შეიძლება ალექსთანერთად იყოს
-ვინარი ალექსი ?
-ბევრი არაფერი ვიცი მის შესახებ მარტო ის ვიცი რო ალექსი ქვია

გიჟივით გამოვვარდი გარეთ, ძარღვებში სისხლი გამეყინა, ემის სახლისკენ წავედი, შუქი არ ანთია, სახლში არ არის... მთელი ღამე მის სახლთან გავატარე და არც არავინ გამოჩენილა უკვე ვეღარ ვაკონტროლებ თავს... გაცეცხლებული გამოვვარდი სახლისკენ და გიჟივით შევამტვრიე კარები... მარტო ის მახსოვს რომ დიდი ბოთლით ვისკი ავიღე და გაუჩერებლად ვსვავდი.... საღამოს 7 საათზე გამეღვიძა და ირგვლივ მიმოვიხედე, ყველაფერი დალეწილი და დამტვრეულია, ალკოჰოლის სუნი აქვს ყველაფერს. გამოვფხიზლდი და სალის დავურეკე
-სალი ხოარ გამოჩენილა?
-კი ახლახანს ველაპარაკე
-სად არის?
-სახლშია სძინავს
-ხომ არაფერი უთხარი ჩემზე
-არა არაფერი მითქვამს
-შეგიძლია აქ მოიყვანო? ისე რიმ ვერაფერს მიხვდეს?
-კი რამეს მოვიფიქრებ
-კაი სალი მადლობა.. გელოდები

სასწრაფოდ მივალაგე ყველაფერი. აივნის ორი უზარმაზარი კარი გავაღე და მრგვალი მაგიდა დავდგი ორი სკამით, ორი თეფშით, ორი ჭიქით, მოკლედ ყველაფერო ორი ჩემთვის და ემისთვის... წყალიც გადავივლე და მოვწესრიგდი... სალის მივწერე შეტყობინება
-სალი ძალიან გთხოვ როგორმე თვალები აუხვიე ისე რომ საერთოდ ვერაფერს მიხვდეს
-კარგი რამეს მოვახერხებ, და მალე მოვალთ რო იცოდე
-კარგი მე მზად ვარ

კარზე ზარია და ვაცნობიერებ რომ ისინი არიან.... კარს ვაღებ და თვალებ ახვეული ემი შემოდის და სალი ეხმარება რო არ წაიქცეს, სალი მანიშნებს მე წავედიო და სახლიდან გადის. ვაკვირდები მის თითოეულ ნაკვთს თითოეულ დეტალს როგორ მენატრება მისი ყველაფერი აბსოლუტურად ყველაფერი
-სალი აქ ხარ? რას მეთამაშები მოვიხსნი იცოდე
-მხრებზე ხელს ვკიდებ და მაგიდისკენ მიმყავს
-იოანეე შენ ხარ? შენი სუნამოს სუნია
მოვხსენი თვალებიდან სახვევი და მისი მწვანე თვალები შემომანათა, როგორ მომნატრებია ეს სანახაობა, ვგრძნობ რომ რაღაც მოწყვეტით მხვდება სახეში, მან მე სილა გამარტყა
-ეს რას ნიშნავს იოანე? მიდიხარ მტოვებ ფეხებზე მიკიდებ დარეკვითაც არ მირეკავ და ახლა გამომეცხადე აქ რომანწიკული ატმოსფეროებით.
-ემი მომისმინე
-არაფრის გაგონება არ მინდა იოანე საერთოდ არაფრის. არანაირი გამართლება არ აქვს ამ ყველაფერს. მე სათამაშო არ ვარ როცა შენ გაგახსენდები მაშინ მოხვიდე ჩემთან
-ემი რას სულელობ მართლა მოხდა რაღაც რის გამოც ყველაფერი ასე გამოვიდა
-კარგი რა იოანე მორჩი
-კარგი მაგრამ მე მაინტერესებს წუხელ სად იყავი მთელი ღამე?
-ნამდვილად არ ვარ ვალდებული ამ ყველაფრის მერე ახსნა განმარტებები მოგცე სად ვარ და რას ვაკეთებ, ახლა კიდე გამატარე სახლში მივდივარ
-ჯერესერთი გასაღებს ვერ იპოვი, დავმალე და აქედან ვერ წახვალ... მერე მეორე დედაშენიც ვიცი რომ ამაღამ არ მოვა და არ ინერვიულებს და მესამეც შენ ჩემთან რჩები...
-არსად არ ვრჩები იოანე მე სახლში მინდა
-ემილი სერიოზულად გეუბნები და მომისმინე
-კარგი გისმენ
-მოკლედ საუთჰამპტონში რო ჩავედი იქ ერთი კაცი უნდა შემხვედროდა
-ეგ რა შუაშია
-მაცდი ახლა?
-კაი
-იქ რომ ჩავედი არ დამხვდა და გადავწყვიტე მასთან სახლში წავსულიყავი... იქ მისულს მოკლული დამხვდა, ყველაფერი ჩემზე მიუთითებდა თითქოს მე მოვკალი სმიტი და მთელი ეს დრო ციხეში გავატარე
-რა? ეგ როგორ ?
-აი ასე ჩვეულებრივად... იქედან ეტაპობრივად გირეკავდი მაგრამ მერე აღარც დარეკვის უფლებას არ მაძლევდნენ....
ემიმ მაგიდაზე მდგარ, გახსნილ შავი ღვინის ბოთლს სტაცა ხელი და მოიყუდა, ჩემსკენ წამოვიდა და ზემოდან გადამაჯდა, ხელები კისერზე მომხვია და ჩემს ტუჩებს არ შორდებოდა
-მიყვარხარ იოანე!! შენ ვერცკი ხვდები როგორ მენატრებოდი... ასეაღარასდროს არ მომექცე
ისევ აგრძელებს ჩემს კოცნას და ვხვდები რომ თავს ვეღარ ვიკავებ ამდენიხნის უნახავი ჩემი ქალი რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს ზემოდან მაზის და ვნებიანად მკოცნის... მგონი ძნელია თავის მოთოკვა ხო? ემი ხელში ავიყვანე და აღარც მახსოვს საძინებლამდე როგორრ მივიყვანე, ლოგინზე დავაწვინე და თითქმის შემოვახიე ტანსაცმელი... დედიშობილა წევს ჩემს წინ თმები თეთრ ზეწარზეა უგზოუკვლოდ მიმოფანტული, ვნებამორეული თვალებით მაკვირდება და თითქოს მთხოვს რომ გავჟ*მო... ახლოს მივდივარ და ჩემი ტუჩები მისი მკერდის თავებს ეხება მუცელი ეკუმშება ფეხს წელზე მხვევს და კვნესის... მის თმაში ვაცურებ ხელს ტუჩებზე ვაკვდები, ჩემი პენ*სი მისამართს პოულობს და ვეღარც მე ვაკონტროლებ ხმას, მისი ფრჩხილები თითქოს ჩემს ზურგზე იარებს ტოვებს...მის სახეს ხელებში ვიქცევ
-ემი შემომხედე
მისი ოდნავ შეწითლებული მწვანე თვალები შემომანათა
-მიყვარხარ გესმის??
-მეც მიყვარხარ
ბოლო ხმაზე ამოიკვნესა და თითქოს თავიდან ფეხებამდე გააკანკალა, მივხვდი რომ პიკს მიაღწია, თვალებში ვუყურებ ნელნელა მიბინდდება მხედველობა და უსაზღვრო სიამოვნებას განვიცდი, ვაცნობიერებ რომ ამ ქალის იქეთ სხვა გზა აღარ მაქვს...

ბოდიშს ვიხდი ძალიან დავაგვიანე, მაგრამ სხვა გზა ნამდვილად არ მქონდა... იმედია მოგეწონებათ<3 კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა<3