-ნეითან უკვე სახლში ვართ,-კარლოსს უფლებას არ ვაძლევ ფორმალურად მომმართოს
-მადლობა კარლ სარა მომიკითხე,-ღია კარში გადმოვხტი და მანქანის კარი მივხურე
ჩუმი ნაბიჯით შევები სახლში და კიბეები ავიარე
-ნეით დაბადებისდღეს გილოცავ,-გაბიმ წიგნიდან ამოყო თავი და კისერზე ჩამომეკიდა მეც ჩემი მხრიდან წელზე მოვეხვიე და დავატრიალე
-საიდან გაიგე რომ მოვედი?-ის ყოველთვის ხვდება რომ სახლში ვარ
-არა ნეით ხომ იცი ეს საიდუმლოა,-ხელები გააქნია
-გაბი დღეს ხომ ჩემი დაბადების დღეა,- დავეღრიჯე მან ტუჩები გადააჯდო ერთმანეთს და ამათვალიერა
-კარგი ჯანდაბას დაცვის ბიჭებს ვაფრთხილებ რომ დამირეკონ როგორცკი გამოჩნდები
-აუტანელი ხარ
-სულაც არა შენ იცი რომ მეძალიან საყვარელი ვარ. ისე.......
-რახდება?
-კარგი არაფერი
-გაბი მითხარი,-დავიჟინე მე
-არმეგონა ასეაკი ასე მალე თუ დაგეტყობოდა მაგრამ რას ვიზამთ პატარა ხომ აღარ ხარ დღეს 29ის გახდი
-რას გულისხმობ,-დილით არაფერი მემჩნეოდა სახეზე მაგრამ ჩემი დაუკვირვებლობით ამ პატარა მოუსვენარის მახეში გავები
-აი ამას,-სარკე დაიჭირა ჩემი ცხვირისწინ
-ეს რა არის?
-ეს ჩემი საჩუქარია რომ ჩაიხედავ დარწმუნდები რომ თანდათან ბერდები და გვერდით ვინმე გჭირდება რომ მოგიაროს თორემ მე მაშინვე ვაპირებ წასვლას როგორც კი შუახნის კრიზისი დაგეწყება
-ისევ ეს თემა,-გავღიზიანდი
-ხო კარგი,-გაბიმ ხელი აიქნია და ჯინსის ჯიბიდან პატარა ყუთი ამოიღო
-ჩემი უფროსი ძალიან კრიჟანია ასე რომ მე მხოლოდ ამის ყიდვა შევძელი,-ხელი გაშალა და იქედან მედალიონი ჩამოცურდა რომელშიც სურათებს აკრავენ წყვილები
-გაბრიელა,-დავისისინე პირქუშად
-ნეითან მიყვარხარ და შენთვის მხოლოდ ბედნიერება მემეტება იპოვე ვინმე ვისთან ერთადაც ბედნიერი იქნები
-მე უკვე ვიპოვე ის ვისთან ერთადაც ბედნიერი ვიქნები,-მისი ნაჩუქარი სარკე შევუბრუნე და შიგ თავისი თავი დავანახე
-ნეით მე სულ შენთან ვერ ვიქნები ხომ იცი?
-ვიცი სემი მალე მომტაცებს შენს თავს
-ნეითან,-გაბი ვერ იტანს სემზე საუბარს ასე რომ გვერდში მითავაზე და ხელიში ჩამავლო
-სად მივდივართ?-ვიკითხე
-შენს ოთახში უნდა მოემზადო წვეულება 8ზე იქნება მანამდე გაქვს დრო რომ განმარტოებით იყო,-საათს დახედა და მეც დამანახა. მისი საათი 7ს უჩვენებდა.
გაბიმ ოთახში დამტოვა და კარი გაიხურა
-იცოდე არ გამაბრაზო დროზე მოემზადე,-მომაძახა კარს იქედან და წავიდა
ახლა ნოემბერია გარეთცივა. მე შხაპი მივიღე და ფანჯარასთან ჩამოვჯექი საიდანაც სარკე მოჩანდა რა დამემართა? როდის შევიცვალე ასე, ახლა სარკეში ბრაზიანი ბიჭის ნაცვლად გულგაყინულ კაცს ვხედავ მდიდარს თუმცა არა ბედნიერს.
იმ დღეს ბელა უკანასკნელად რომ ვნახე საკუთარ თავს შევპირდი რომ ასე აღარ მოვექცეოდი ასე რომ დავბრუნდი სახლში თუ ერქვა სახლი ქალაქს სადაც არავინ მიცნობდა, არავის მოვწოდი და ყველა მხოლოდ ბოროტმოქმედ ხედავდა ჩემში. მე და სემმა სახელოსნო გავხსენით რითაც ცოტა ფული ვიშოვე მერე კი უნივერსიტეტში ჩავირიცხე. სწავლას რომ მოვრჩი ჩემი ბიზნესი სავალალო მდგომარეობაში იყო მაგრამ ტობიასის დახმარებით (მამაისმა სოლიდური თანხა ასე რომ ვთქვათ გვასესხა) ისევ წამოვდექით ფეხზე და ნელ-ნელა საუკეთესო სახელოსნოდ გადავაქციეთ. ეს ასე ადვილი არ იყო სინამდვილეში როგორიც დღევანდელი გადმოსახედიდან მაგრამ ჩვენ ამას მივაღწიეთ. მერე გავფართოვდით და ახლა შეძლებულ ხალხს შორის ერთ-ერთნი ვართ მაქვს დიდი სახლი,არ მჭირდება არც ამხელა სახლი და არც ამდენი დამხმარე მაგრამ მათ სამსახური სჭირდებათ მე კი ფული საკმაოდ მაქვს და მის შოვნას კიდევ ვაგრძელებ ასე რომ რატომ არ უნდა გავუნაწილო ის სხვებსაც. რაც შეეხება გაბის ის ჩემი სახლის მნეა უფრო სწორედ ჩემი თავშესაფარია ჩემი სახლი მის გარეშე არ იქნება ისეთი კომფორტული როგორიც არის. და მაინც ვინაა ეს კაცი და როტომ მიყრებს ასე? ნუ თუ ხვდება რა საცოდავიც ვარ და ამიტომ ვეცოდები ამ იქნებ იმიტომ მიყვურებს ასე რომ მე სმოკინგში არ ვარ გამოწყობილი და ძვირადღირებული პერანგი არ მაცვია ან იქნებ ხედავს რომ გასულმა 10მა წელმა გული ვერ მომირჩინა, მე ისევ მაქვს იარა გულზე ნეტავ თუ იცის ამ კაცმა რომ მე უბედური ვარ და ყოველღამე დარდი მიხმობს გულს?
-ნეითან,-გაბი ჩემს წინ იდგა გონს რომ მოვედი
-გაბი?-გამიღიმა და ლმობიიერად მომითათუნა ხელი ლოყაზე
-ჩემო სულელო ბატონო უკვე 3წუთია აქ ვდგავარ წამოდი ბიჭები მოვიდნენ
-კარგი,-ავდექი და კარისკენ ავიღე გეზი
-ნეითან
-რაიყო?-დაბნეული მოვბრუნდი გაბი მოვიდა და ფეხის წვერებზე შედგა რომ ჩემი სულის შემხუთველად შეკრული ჰალსტუხი შეეხსნა
-აი ასე ახლა სუნთქვასაც შეძლებ. წავიდეთ
კიბეებთან ჯარედი მომეგება
-ნეითნ გილოცავ,-მითხრა უცნაურად და როცა მისკენ შევბრუნდი ხელი მკრა
-სულელი ბავშვები,-დიასისინა გაბიმ როცა თვალებიდან მოიშორა ხელები და დაინახა რომ სემმა და ტობიმ დამიჭირეს
-სულაც არა გაბრიელა ჩენი ბიჭი ყოველთვის ხომ არ იქნება ასეთი ახალგაზდა
-იმედი მაქვს ჭკუა თქვენც მოგემატებათ თორემ მომიწევს სახლიდან გაგყაროთ,-თქვა მკაცრად გაბრიელამ და სემს რომელიც ყურებამდე უღიმოდა შეუღრინა
-ეგეც თქვენ მე გაბი არასოდეს გამწირავს,-ბავშვურად დავეჭყანე ბიჭებს და პირველ სტუმარს რომლისკენაც გაბიმ მანიშნა ღიმილით მივეგებე.
სახლი მალე აივსო უცხო სახეებით და მე ისე მარტო ვიგრძენი თავი ხალხით სავსე მისაღებში რომ მუცელში უცნაური გრძნობა გამიჩნდა და ჩუმად შემოვიხვიე ხელები. მერე კი კისერი მოვისრისე
-ვიღაც მოწყენილი და მარტოა,-მაშინვე ვიცანი ხმის პატრონი და როჯერს გადავეხვიე
-როგორხარ?
-ვცოცხლობ,-მუხლებზე დაირტყა ხელი და თვალი ჩამიკრა
-შენ არ გამოიყურები კარგად ნეითან რახდება?
-არა არფერი როჯერ უბრალოდ ცოტათი..
-მარტოხარ,-შემაწყვეტინა დარწმუნებულმა
-მარტოვარ,-კვერი დავუკარი მე
-როჯერ როგორხარ?-გაბიმ როჯეს აკოცა და ისე ჩაეხუტა მეგონა მოახრჩობდა
-ასე სემს ვაეჭვიანებ,-როჯერი სემს კარგად არ იცნობდა მაგრა მისი მზრეა დაიჭირა და ჩაიცინა
-როჯერ შენც?-გაიკვირვა გაბრიელამ
-კარგი მაპატიე გაბი ვიხუმრე
-ვიცი,-გაბიმ წარბი გახსნა და კიდევ ერთხელ აკოცა როჯერს
-მას შეუძლია ადამიანს სიცოცლე მოანდომოს,-თქვა როცა გაბი წავიდა მე სიამაყით შევხედე ჩემს ძვირფას მეგობარს რომელიც დასავით მიყვარდა და გული სიხარულით ამევსო როცა მისი სიცოცხლით სავსე თვალები შეეჩეხა ჩემსას
-რა არის ახალი?-როჯერი ქვეტექსტს მიმიხვდა მე ყოველ შეხვედრაზე ვეკითხბოდი ამას მაგრამ ის არასოდემ მაძლევდა იმ პასუხ რისი მიღებაც მინდოდა
-მე ახალი ეტლი მაქვს,-ოდნავ უკან დაიხია რომ კარგად შემეხედა მისი ეტლისთვის და მეტი არაფერი ვკითხე რადგან ვიცოდი ასე მე მიცავდა იმისგან რომ ტკივილი კიდევ უფრო არ გამძაფრებოდა
-ნეითან საჩუქარი მაქვს შენთვის შეგიძლია წამომყვე?
-ჯარედ რა გაქვს ასეთი რომ ვერ მოიცდის ვერ ხედავ სტუმრები მყავს
-რომლებიც არც გადარდებს წამოდი,-კამათს აზრი არ ქონდა ამიტომ გავყევი და ჩემი კაბინეტის კარი მივიხურე როცა შიგნით შემიძღვა
-თარამ,-ხელები დააქნია რაღაც დიდი ნაჭერგადაფარებულის წინ. ის ყოველთვის ისეთ რაღაცეებს მჩუქნის რასაც ვერაფერში გამოიყენებს
-რა არის ეს?-ვიკითხე ინტერესით და სასწრაფოდ მოვაშორე ნაჭერი ნახატი აღმოჩნდა
-იცანი?
-ვერა,-უნდა მეცნო? შევეკითხე ჩემს თავს და კიდევ დავაკვირდი
-ეს "ქარიშხლიანი უღელტეხილია" ხედავ ჰიტკლიფის სახეც ჩანს თუ დააკვირდები აი ქეთრინიც,-ხელით მანიშნა სახეებზე რომლებიც ისე იყო სურთაზე დატანილი რომ მხოლოდ დაკვირვებით იპოვიდი
-ჯარედ რას ნიშნავს ეს?-ელდამ დამიარა და ფეხის თითებიდან დატოვა ჩემი სხეული მე ლი ჟერ კიდევ ელდანკარავი ვიდექი
-ნეითან 10 წელია ეს არ მიხსენებია მაგრამ მგონი დროა ერთი არსება გავიხსენოთ შენი ცხობრებიდან
-ჯარედ არღარ გააგრძელო
-რატომ? ნუთუ ბელა აღარაფერს ნიშნავს შენთვის?-გამომცდელად შემომხედა
-არა,-ვთქვი პირქუშად,-როგორ უნდა ნიშნავდეს ჩემთვის რამეს ქალი რომელსაც არ ვიცნობ,-საყვედურით შევხედე ჯარედს
-შენ არცკი ახსენებ მას მაშინ რატომ არ ამბობ მის სახელს ნუ თუ ყელში ბურთი გეჩხირება ამ დროს
-ჯარედ,-დავიღრიალე
-რა არავრ მართალი?
-არა
-მაშინ თქვი მისი სახელი,-წარბი ასწია
-ბელა, ბელა, ბელა, დაკმაყოფილდი?-ღმერთო რამდენიხანია არ მიხსენებია ეს სახელი როგორი სასიამოვნო და თანაც მტკივნეული იყო მისი კვლავ წარმოთქმა
-მაშინ რატომ მოგდის ცრემლები ნეთ?-გასვლა დავაპირე მაგრამ კარს ზურგით მიეყრდნო
-არა ნეითან შენი ჩემი ძმა ხარ ჩემი სისხლი და ხორცი მიუხედავად იმსა რომ ჩვენს მშობლებს საერთო არაფერი აქვთ, ისევე განვიცდი შენს ტკივილს როგორც საკუთარს, ნეითან ვერ ხვდები უნდა გაარკვიო რა მოხდა სინამდვილეში
-ჯარედ გემუდარები გამიშვი ვეღარ ვსუნთქავ,-კარს მოშორდა და მე სწრაფი ნაბჯით გვაიარე სასტუმრო ოთახი. მერე ბაღში გავედი და სახლის უკან დიდ კედელს მივაშურე რომ მოზღვავებული ემოციებიდან გავთავისუფლებულიყავი და საცოდავი კედელი "მეცემა"
ბელა, ბელა, ბელა, ვიძახდი გულში და კიდევ და კიდევ უფრო ძლიერად ვიქნევდი ხელებს.
დაღლილი ჩავიკეცე კედლის წინ და თავი მივადე კედელს ყოველთვის როცა საკუთარი თვი დავარწმუნე რომ ბელაზე აღარ მეფიქრა ჯარედმა მთელი შრომა ჩამიყარა წყალში მაგრამ რატომ, რატომ უნდა მეფიქრა ქალზე რომელიც 10 წლი აღარ მენახა და არც ის ვიცოდი როგორ იყო ახლა. იქნებ ახლა ქმარი ჰყავს-შველები და საერთოდ არ ახსოვს ვინაა ნეითან სტრიმერ და რა დამართა მას. ბელა ჩემთვის ყველაზე საშინელ არსებად უნდა ქცეულიყო წესით ყველაფერი ცუდი უნდა გამეიგივებინა მასთან მაგრამ რატომ ვერ ვახერხებდი ამსა? მიყვარდა თუ არა ისევ? ალბათ მიყვარდ არადგან ვერ შევძელი შემეძულებინა. იზაბელა ბლექი გაიყინა ჩემს გულში და მე არ შემეძლო ამ ყინულის გალღობა თუნდაც იმისთვის რომ შემეძულენინა. ახლა მის მიმართ რაღაც განსხვავებულს ვგრძნობდი ეს იმაზე ძლიერი იყო რაც თავიდან მოვიდა და მე არც ის ვიცი როდის და საიდან მოვიდა ეს გრძნობა. მე გამომწყვდეული ვიყავი მილიონერი კაცის სხეულში და ამ სხეულიდან ვერ გამოვდიოდი მე მხოლოდ ერთ არსებას ველოდი სინამდვილეში რომელიც არ მოდიოდა ეს სიკვდილი იყო. მე მანაც მიმატოვა დავიღალე ლოდინით და უბრალოდ გავჩერდი და დავიწყე შეგუება ცხოვრებაზე. მე მძულდა საკუთარი თავი რადგან ის სრულიად უგრძნობი იყო.
ის კვირა რომ გავიდა სახლში ძალიან დაღლილი დავბრუნდი და კედლებს ვაწყდებოდი იმაზე ფიქრში სად გავქცეოდი საკუთარ თავს.
-გაბი წამოხვალ აგარაკზე?-შევთავაზე სასხვათაშორისოდ მაგრამ როგორც ჩნს სახეზე მეწერა ყველაფერი და ამიტომ გაბრიელა რომელიც ვერ იტანდა სახლიდან გასვლას წასვლაზე დავითანხმე. მგზავრობა დამღლელი იყო და აგარაკზე შაბთს 12 საათზე ჩავედით არდგან მეორე დღეს სახლში ვბრუნდებოდი გადავწყვიტე ცოტა დამეძინა და ჩემს ოთახს მივაშურე მაგრამ არ დამეძინა და ისევ ქვემოთ ჩავედი.
-ჰო მართალი ხართ მიმის ლოურენს ნეითანი ძალიან კეთილია თქვენ მოიმართ მაგრამ არ გინახავთ როგორ ექცევა სხვებს ზოგჯერ ისე ჰგავს ტირანს რომ მეშინია საკუთარ თავის ან ვინმე სხვას არაფერი დაუშაოს
-არამგონია ჩევნს ბატონზე ლაპარაკობდე გაბი ის ხომ ჭიაჭველასაც არ აწყენინებს,-გავგიონე აგარიკას მნისა და გაბის ლაპარაკი და კარი შევაღე
-მისტერ ნეითან,-მისიმ ლოურენსი შეკრთა და მომიბოდიშა
-მე კი არ ვაპირებ მოვიბოდიშო იმის გამო რასაც ვფიქრობ,-მტკიცედ თქვა გაბიმ და ჩაი რომელიც ჩემთვის მოამზადა მომაწოდა და თავის ადგილს დაუბრუნდა
-არაუშავს გაბი ცნობილია ჩემთვის როგორი ტუტუცი ხარ
-რაო,-შეიცხადა გაბიმ და წამოხტა,-ვერ ვიჯერებ რომ ეს მითხარი
-ვითომ რატომ,-ვცადე სიცილი შემეკავებინა
-მორჩა ეს უკვე მეტისმეტია,-გაბი წამოხტა და გიქცა
-გიჟი,-დავიჩურჩულე მე და მისის ლოურენსისი შეშინებულ სახეს შევხედე
-გაბრიელა,-მივედი ისევ მე და კარზე დავუკეკუნე
-რაგინდა?-შემომიღრინა
-გარეთ თოვს წამოდი თოვლის კაცი ავაშენოთ
-არმინდა
-კარგი რა ვიცი როგორ გიყვარ თოვლი გამოდი და მაპატიე გთხოვ აღარ გავიმეორებ
-მპირდები?-ხმა შეეცვალა მიზანს ვაღწევდი
-ჰო მიდი სწრაფად სანამ თოვლი შეწყდება
-მე მზადვარ,-უეცრად გამოვიდა ოთახიდან თბილ ფეხსაცმელსა და ქურთუკში გამოწყობილი და კარში გაჩერდა
-ესეიგი შემირიგდი?
-არა არ გავბუტულვარ,-ჩაიცინა და ყელზე შემომეხვია
-ტუტუცი ხარ
-არა ახლა ისევ უკან დავბრუნდები,-დავიჭირე
-გეყოფა წამოდი თორემ სანამ გეხვეწები თოვლი დადნება
-მერე მე რაშუაში ვარ შემომხედე მზად ვარ წადი ჩაიცვი.
მეც სასწრაფოდ წავედი და ჩავიცვი რომ ჩემი ჭირვეული გოგო ისევ არ გამბუტვოდა და გარეთ წავედით. ავაგეთ დიდი თოვლის კაცი მერე გუნდები ვესროლეთ ერთმანეთ და კიბის საფეხურებზე დაყრილი თოვლისგან სასრიალო გავაკეთეთ
-ახლა კი,-დაიყვირა გაბიმ ბოლო საფეხურიდან და ჩევენ სახელდახელოდ გაკეთებულ სასრიალოზე დადგა,-გაბრიემა შეასრულებს მეტად სარისკო ნომერს,-ხელები დაიქნია და ფეხზე დამდგარი დაეშვა კიბიდან მე ის დავიჭირე და ორივემ თოვლში მოვადინეთ ტყაპანი
დღის ბოლოს გაყინულები და სველები შევედით სახლში და ბუხრის წინ ჩაის თანხლებით დავიწყეთ "პატარა ქალბატონების" კითხვა რომელსაც გაბი ყოველ ზამთარს კითხულობდა
-დღეს საუკეთესო დღე იყო,-ლოყაზე მაკოცა უკვე შემთბარი ტუჩებით და სავარძელში ჩემს გვერდით დაჯდა.
.....
იმედი მაქვს მოგეწონებათ <3