ადგილზე გავშეშდი, არვიცოდი რამექნა. ლიზიკოს ხმამ მომიყვანა გონს
-აი ქეთა დეიდა ესალის ჩემი შეკალებული. ვერმივხვდი რასამბობდა და ახლაღა შევამჩნიე პატარა ბიჭი, რომელსაც შავთვალებასთვის ჩაეკიდა ხელი და მიღიმოდა.
-ესეიგი შენხარ ლიზიკო?
საბა ბევრს მიყვება ხოლმე შენზე.
-და ჩენ ვინაქარ?
-მე მათე ვარ, საბას ბიძა.
-ეს მწარე ქალბატონი როგორც გავიგეთ შენი დეიდაა.
-ლიზიკო წავიდეთ, გვეჩქარება, ლუკა სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა.
-გაქცევა მანქანის ტარებაზე კარგად გამოგდით, ქალბატონო ქეთა. მობრუნებულს მომაძახა მათემ.
-როგორც ჩანს დაგავიწყდა კიდევ რაგამომდის კარგად, ვუთხარი და ლოყაზე ვანიშნე.
-ვალში არცმე დაგრჩები, მეუბნება და ტუჩის კუთხეს ტეხავს. ღმერთო რასაყვარელია, ქეთა რას ბოდავ. ყურადღებას არ ვაქცევ ლიზიკოს მანქანაში ვსვამ და მეც ვჯდები. სახლში მისული პირდაპირ ჩემი ოთახისკენ ვიღებ გეზს, სააბაზანოში შევდივარ და ცხელი შხაპი ისე მსიამოვნებს, მის ქვეშ ნახევარ საათზე მეტხანს ვჩერდები.
გამოსულს ლიკუნას გამოტოვებული ზარი მხვდება ტელეფონზე და ვურეკავ.
-ცოცხალი ხარ?
-რამამკლავდა?
-ღმერთო ქეთა ავალიანი ხუმრობს კიდეც.
-კარგი გეყოფა რაგინდოდა?
-ლუკას ძმაკაცი ჩამოვიდა და ბარში მივდივართ. ლუკა ლიკუნას შეყვარებულია ძალიან კარგი ადამიანია და მიხარია ლიკუნას მასთან ბედნიერს რომ ვხედავ, ხომ წამოხვალ?
-ვერა ლიკუ, ძაან დავიღალე სხვადროს რა.
-კარგი იცოდე მეტს არგაპატიებ.
-ჰო გავიგე, ლუკა მომიკითხე.
-კაი კაი წავედი.
საწოლზე წამოვწექი და დღევანდელი დღე გამახსენდა. მათე, ახლაც თვალწინ მიდგას მისი ირონიული ღიმილი. ღმერთო რაზე ვფიქრობ.
-ქეთა არ გშია? დეას კაკუნი მაფხიზლებს
-აუ არა მეძინება
-რაგჭირს? ავად ხომარხარ?საწოლზე ჩამომიჯდა და ხელით სახეზე მომეფერა
-არა, დღეს ნინისთან ვიყავი, ყველაფერმა დამღალა
-კარგი, მესმის გინდა სოფელში წავიდეთ ამ კვირის ბოლოს? ბებოს გაუხარდება, დედას და მამას საფლავზეც არვყოფილვართ დიდი ხანია.
-მომენატრა ორივე
-ლიკუნაც წამოიყვანე და წავიდეთ ყველანი.
-კარგი ვეტყვი, სიხარულით წამოვა.
-ახლა დაისვენე. შუბლზე მაკოცა და გავიდა.
დილით ისევ უნივერსიტეტში მივდივარ ამჯერად ლექციაზე აღარ მაგვიანდება ჩემს ადგილს ვიკავებ და ლიკუნას ველოდები გვერდით ვიღაც მიჯდება ვბრუნდები და მასში ჩემს კურსელ გიორგის ვცნობ რომელსაც დიდი ხანია მოვწონვარ მაგრამ უკვე ყველაფერი გავარკვიე და ავუხსენი რომ ახლა ამის არც დრო მაქ და არც სურვილი
-როგო ხარ ქეთა?
-არამიშავს გიორგი შენ?
-რავი ძველებურად დღეს მეგობრები გასართობას ვაპირებთ წასვლას და ხომარწამოხვიდოდი?
-აუ ვერა ძალიან დატვირთული გრაფიკიმაქვს თან პრაქტიკებიც მეწყება
-აჰა კარგი არაუშავს, ამდროს ლიკუნაც მოდის, გიორგი გვემშვიდობება და ლიკუნაც თავის ადგილს იკავებს
-რაუნდოდა?
-გასართობად დამპატიჟა
-იმედია უარი უთხარი დღეს ჩემი ხარ იცოდე
-რათქმაუნდა უარი ვუთხარი, არმახსოვს რამეზე შევთანხმდით თუ ძალადობას აპირებ?
-თუსაჭირო გახდება ვიძალადებ, თან ლუკას ეწყინება დღესაც თუარ წამოხვალ
-კარგი წამოვალ ვინარის ეგ ლუკას ძმაკაცი ასეთი სამი დღეა მის ჩამოსვლას აღნიშნავთ
-სხვათაშორის ძალიან სიმპატიურია რომ გაიცნობ შენი თვალით ნახავ
-კარგი რომელ საათზე?
-რვაზე გამოგივლით იცოდე გამოიპრანჭე
-იცოდე როცა მომწყინდება სახლში მოვდივარ
-კარგი ნახავ არ მოგწყინდება, ყოველშემთხვევაში გიორგის რომარგაყევი არინანებ, ამბობს და ისე იცინის ყველა ჩვენგვიყურებს
-ჰო მართლა კვირის ბოლოს სოფელში მივდივართ, და შენც გეპატიჟებით ხომ წამოხვალ?
-ვაიმეე! რამაგარია წამოვალ აუცილებლად ხოიცი როგორ მიყვარს ბებიაშენი.
-მერე ლუკას გარეშე როგორ გაძლებ?
-ნუ დამცინი რა, ცოტახნით გავძლებ როგორმე
-კარგი კარგი.
უნივერსიტეტიდან ერთად გამოვდივართ და მანქანაზე მიყრდნობილ ლუკას ვხედავთ, ლიკუნა გახარებული მისკენ მირბის და ეხუტება,
-როგორ ხარ ქეთა სად დაიკარგე? მეკითხება ლუკა და მკოცნის
-შენ როგორ ხარ? რავიცი რთული გრაფიკი მაქვს
-იმედია დღეს გეცლება
-კი ეცლება უკვე დავითანხმე, ჩემს მაგივრად სცემს პასუხს ლიკა
-კარგი მაშინ სახლამდე მიგიყვან და საღამოს გამოგივლით.
მანქანაში ვჯდებით და სახლამდე მივყავარორივეს ვემშვიდობები. სახლში ჩემი და მხვდება სამზარეულოში შევდვარ და რაღაც საოცარი სუნი მცემს.
-რას მიკეთებ დეაკო?
-შენს საყვაელ ნამცხვარს გიცხობ
-იცი როგორც უნდა გამახარო
-დაჯექი ჩაისაც გაგიკეთებ
-ჰომართლა საღამოს ლიკუნასთან ერთად მივდივარ ბარში
-მართლა? კარგია
-ჰო დიდი ხანია მთხოვს და როარ წავიდე არგამოვა
-ძალიან კარგი შენც გაერთობი
დეას გამომცხვარ ნამცხვარს მივირთმევ მადლობას ვუხდი და ჩემს ოთახში გავდივარ. ძალიან ბევრი სამეცადინო მაქვს, იმედია საღამომდე მოვასწრებ. ისე ვერთვები სწავლაში ვერც კი ვიგებ და უკვე რვის ნახევარია. მაშინვე ფეხზე ვდგები და აბაზანაში შევდივარ, იქიდან გამოსული
ხალათით ვდგავარ გარდერობთან და ვფიქრობ რა ჩავიცვა, შავ მკლავიან მოკლე კაბას ვიცმევ და ფეხზე დაბალ ბათინკს. თმას ვიშრობ, მსუბუქ მაკიაჟს ვიკეთებ და ლიკუნაც მირეკავს. ქურთუკს ვიღებ, ჩემს დას და სიძეს ვემშვიდობები და კიბეებზე ჩავდივარ. ლუკას მანქანას ვხედავ საიდანაც ლიკუნა მიქნევს ხელს, შიგნით ვჯდები და ვესალმები.
-ძალიან კარგად გამოიყურები ქეთა. მეუბნება ლუკა
-მადლობა ლუკა
-ლუკა შენს მეგობარს გავუაროთ?
-არა დამირეკა და თვითონ მოვა
-კარგი მაშინ წავედით
ძალიან მყუდრო რესტორანში შევდივართ, სასიამოვნო მუსიკა და მშვიდი გარემოა, მაგიდასთან ვიკავებთ ადგილს, რომელიც ოთხ კაცზეა გაშლილი.
-ლუკას ტელეფონი ურეკავს და ისიც პასუხობს
-სადხარ?
-კი მოვედით უკვე
-კარგი
საცობია და აგვიანდება მანამდე შევუკვეთოთ. შეკვეთას ვაძლევთ და ლუკას სოფელში წასვლის შესახებ ვესაუბრებით,
-საღამო მავიდობისა
მესმის უკვე ნაცნობი ხმა და ისევ შავ თვალებს ვაწყდები.
-მათე გაიცანი ეს ქეთაა, ქეთა ეს მათეა ჩემი მეგობარი
-სასიამოვნოა, ამბობს მათე და მეც იგივეს ვიმეორებ ძლივსგასაგონად. ჩემს პირდაპირ იკავებს ადგილს და ისევ იონიულად მიყურებს.
მთელი საღამო მის დაჟინებულ მზერას ვგრძნობ და მეტი აღარ შემიძლია, ლიკუნას ვანიშნებ და საპირფარეშოში გამყავს
-რაგჭირს მთელი საღამოა ხმას არიღებ?
-ის არის
-ვინ ის?
-მათე, ისარის ვისაც კინაღამ დავეჯახე და სახეში გავარტყი.
-რაა? არანაკლებ შოკშია ლიკაც
-ახლა რავქნა?
-კარგი დამშვიდდი, არაფერი შეიმჩნია, შენც არაფერსიზამ
-არშეიმჩნია მაგრამ თვალებით მჭამს
-ხომ გითხარი ბედიათქვა? ხასიათზე მოდის ლიკა
-ამის დროა ახლა?
-კარგი გავიდეთ დამშვიდდი ცოტა ხანში წავალთ
მაგიდასთან ვბეუნდებით და ცოტახანში გვერდითა მაგიდისკენ ვიხედები სადაც ახალგაზრდები სხედან, მათ შორის ჩემი კურსელი გიორგი
-ჯანდაბა ესღა მაკლდა