-ქეთა გაიღვიძე უნივერსიტეტში გაგვიანდება! მესმის ჩემი უფროსი დის ხმა და ბალიშიდან ზანტად ვწევ თავს, ეს პროცესი ყველაზე არასასიამოვნოა ჩემთვის
-კარგი რა დეა არშეგიძლია ერთხელმაინც ტკბილი სიტყვით გამაღვიძო?
-ყველაფერს დამსახურება უნდა
-რითარ დავიმსახურე ვითომ? არა რა ამაზე სიძეს უნდა დაველაპარაკო მოგხედოს ერთი
-მეც მჭირდება სიძე და მალე იზრუნე ამაზე
მეუბნება და ჩემს ნასროლ ბალიშსაც ოსტატურად იცილებს. ზანტად ვდგები
საწოლიდან და სააბაზანოში შევდივარ ცხელი შხაპი მაფხიზლებს სწრაფად ვიცვამ და სამზარეულოში გავდივარ
-დეიდას ლამაზუკა ბაღში მიდიხარ? ვეკითხები პატარა ლიზიკოს და გემრიელ ლოყებს ვუკოცნი
-ქო და დეიდა დგესაც თუალ მომაკითქავს გავებუტები
-ჩემო ლამაზო არმეცალა დღეს ყველანაირად ვეცდები და მოგაკითხავ
-სიძევ როგორხასიაზეხარ დეაკო ხოარ გაბრაზებს?
-არა ქეთინო, თითონ მებუტება ,მაგრამ ვიცი როგორც უნდა შემოვირიგო
-კარგი ახლა, ბილწი აზრები არგვაინტერესებს, ბავშვები ვართ მე და ლიზიკო
-ჰო მაგის ჭკუა გაქვს შენც,სხვათაშორის შენ წაიყვან და შენვე მოიყვან დღეს.მეუბნება ჩემი და
-არა რა სიძევ, ვაფასებ შენს გამძლეობას ამას როუძლებ კარგი, წავიყვან ლიზიკოს მე,მანქანას რომელი მათხოვებთ?
-ჯანდაბას ჩემი წაიყვანე, მპასუხობს იკა და გასაღებს მაძლევს, მეც სიხარულით ვართმევ, ლიზიკოს ვაცმევ და და გასასვლელისკენ მივდივარ
-იცოდე ნაყინი არაჭამო ამსიცივეში! სამზარეულოდან მეძახის ჩემი და
-კარგი რა, ეგეთი სულელიც არვარ
-არვიცი, შენგან არაფერი გამიკვირდება
-კარგი წავედი და არაფერი იმაიმუნოთ თქვენ.
გარეთ გამოვდივართ, ისე ცივა კიდევ ერთხელ მივტირი ჩემს თბილ საწოლს, ლიფტით პირველ სართულზე ჩავდივართ და იკას მანქანისკენ მივდივართ, ლიზიკოს უკანა სავარძელზე ვათავსებ, ღვედს ვუკრავ და საჭესთან ვჯდები
-ლიზუ შენი შეყვარებული როდისუნდა გამაცნო?
-დგეს, იმასაც თავისი ბიძია მოიკანს
ლიზიკოს ბაღთან ვაჩერებ და მანწანიდან გადმოვდივარ
-აბა ჭკვიანად შუადღისკენ მოგაკითხავ შიგნით შემყავს და თბილად ვემშვიდობები
მანქანაში ვჯდები და უნივერსიტეტში მივდივარ მეოთხე კურსის სტუდენტი ვარ და მომავალი ექიმი ბავშვობიდანვე მიტაცებდა ეს პროფესია, ხალხის დახმარება და მათი ბედნიერი სახეების ყურება. მითუმეტეს მას შემდეგ რაც საუკეთესო მეგობარი დავკარგე, ყველაზე რთული პერიოდი გამოვიარე ნინი ჩემთვის ყველაფერი იყო ყველაზე მეტად მას ესმოდა ჩემი. ჩემი ამ მხიარული ხასიათის უკან მაინც იმალება დიდი სევდა.
ჩემს დასთან და სიძესთან ვცხოვრობ დროებით სანამ საკუთარ ბინაში გადავალ. ფიქრებიდან ტელეფონის ხმას გამოვყავარ
-ჰო დეა
-კი დავტოვე, კარგი გკოცნი საღამოს გნახავ. ტელეფონს ვთიშავ და ძლივს ვასწრებ დამუხრუჭებას, შავი ავტომობილიც ადგილზე ჩერდება, მანქანიდან მაღალი მამაკაცი გადმოდის და პირდაპირ ჩემსკენ მოდის,მეც არვიბნევი მანქანიდან გადავდივარ და ათას სალანძღავ სიტყვას ვამზადებ,რომ ერთითავით მაღალ შავ თვალებს ვაწყდები , და მისი მკაცრი გამომეტყველებით თუ ვიმსჯელებთ აშკარად მე დავარღვიე მოძრაობის წესები, მაგრამ მე რისი ქეთა ავალიანი ვარ, ეგრევე შეტევაზე გადავდივარ
-წინ ვერ იყურები?
წამში ეცვლება სიბრაზე გაკვირვებით
-ლამის დამამტვრიე და კიდევ შენ ხარ დიდგულზე?
-აჰ, ესეიგი მე დაგამტვრიე?
-დიახ ქალბატონო, როგორც ჩანს მართვის მოწმობა შემთხვევით გაქვს აღებული,ალბათ ტელეფონზე შენს დაქალს ელაპარაკებოდი და რაიმე სულელურ თემას განიხილავდით.
გონება მებინდება მაშინვე ნინი და ძველი ტკივილი მახსენებს თავს. ასე ჯერ არავის დავუმცირებივარ, თვალები ცრემლებით მევსება და მხოლოდ მაშინ მოვდივარ გონს, როცა ჩემი ხელი მის ლოყას ძლიერად ეხება
-არაგაქ უფლება ჩემზე ასე ილაპარაკო! სწრაფად ვჯდები მანქანაში და იქაურობას ვეცლები, ისე რომ მის დაბნეულ სახეს ყურადღებას არ ვაქცევ..