ჩემი მომავალი ხარ
როგორვ იქნა შაბათ კვირა! ეხლა მაინც დავისვენებ-ეს ვთქვიდა საწოლიდან ისე წამოვვარდი დედაჩემი ოთახიდან შიშით გამოიქცა რა გჭირსო! არადა უნივერსიტეტის პერიოდში მთელი ნახევარი საათი მეხვერწება ადგომა ეხლა კი 9 არიყო ისე წამოვხტი და ჩავიცვი.
-სად მიდიხარ -დედა
-შაქარყინული უნდა ვჭამო(აი ვგიჭდები ამ თურქულ ნაყინებზე)
-ყელს გატკენ ამდენი შაქარყინულის ჭამა!!!!
-წავედიი პაკაა, ნაუშნიკებს და წიგნს ხელი დავავლე და პარკისკენ გავეშურე პატარა კაფეში
თმა გზაში კოსად ავიკარი გრძელ უბიანი შარვალით და მოკლე მაიკით მივდიოდი თბილისის ქუჩებში, და ვტკბებოდი ზაფხულის მოსვლით, და სრული სიმშვიდით.
ჰო მე ლიზა ვარ, პირველი დახურული კურსის სეუელი, ფსიქოლოგიურს 3წელში ვხურავ. ვგიჟდები შაქარ ყინუზე, ნიკუშაზე ბეგიზე მისძმაზე და 3 დაქალზე, ესენი უბრალოდ ჩემი ბავშვობის ნაწილები არიან, და სიგიჟემდე მენატრებიან.

მოკლედ მივედი კაფეში და ლულუს(შაქარ ყინულს წინასწარ მიმზადებს ხოლმე შაბათ კვირას, ყველაზე საყვარელი გამყიდველია) მივესალმე.
-ლიზ ეხლავე მოგიტან
-მადლობა ლუ
დავჯექი ჩემს საყვარელ ადგილას და დაველოდე ლულუს, მანამ კი წიგნი გადავშალე ნაუშნიკები გავიკეთე და სხვა სამყაროში გადავეშვებოდი რომ არა რაღაც ცივი უკნიდან და
-ღმერთო ლულუ რაა?
ვენუ საყვარელო ის ბიჭი დამეჯახა და ფეხი წამოვკარი რაღაცას და სულ დაგთხიპნე და შაქარყინულიც გაგიფუჭე, ეხლავე მოგიტან საყვარეელო ახალს
-არაუშავს ლუ რაშენი ბრალია, ის ტიპი ისე გაიქცა არც კი გამოუხედავს უკან
ზურგი მოვიწმინდე და ისევ დავიცადე.
დაახლოდებით 10 წუთში ლულუმ ისევ 3 კივის შაქარყინული მომიტანა , მეც თვალი ჩავუკარი და ჩემ საქმეში ჩავერთე, დაახლოებით 20 წუთში ბიჭი მოდის და მეუბნება
-ეგ ადგილი დაკავებული იყო ორი ადამიანისთვის, არ უთქვამთ?
ყურადღება არ მიმიქცევია ისევ წიგნში ჩავიხედე
-მოიცა რა ყრუ ხარ?
-დაკავებულივარ ხომმხედავ არა ?
ერთი ორჯერ კიდევ შემომხედა და რაღაც მითხრა მმაგრამ დავაიგნორე
ვერ გავიაზრე ისე დამწვდა მაჯაზედა სკამიდან უცებ ამაყენა ხელს ისე მიჭერდა თვლიანი ბრასლეტი გამიწყვიტა, ამან გამაცოფა და ყვირილი დავუწყე, ჩემს ხმაზე ლულუ გამოვარდა და ამბიჭს წასვლა აიძულა, ეს გარეთ გავარდა და ის გოგო ვინც ახლდა, მიუხედავად იმისა რომ მეცნობოდა (ზუგრით იდგა)უკმაყოფილოდ გაყვა უკან.
მეც ავდექი და გავყევი და ვაიძულე გაჩერებულიყო
-ყველაზე იდიოტი ადამიანიხარ
-როგოორ?
-რანაირად მომექეცი?
-შენ ის ადგილი დაიკავე რომელიც ჩემი იყო
-შენ მე ხელი მატკინედა..
-ხოო რათქმაუნდა ერთი იაფასიანი სამკაული შემოგაწყვიტე
-შეიძლება ბრილიანტი არიყო მაგრამ ჩემთვის ბევრად ძვირფასი იყო
-მოდი გამოისყიდე(ჯიბიდან სავეზიტო ბარათი ამოიღო და ტუჩის ჩატეხვით გამიღიმა)
-ნაგავი ბიჭიხარ (ერთი გემრიელი სილა გავაწანი) გაშეშებული დავტოვე და წამოვედი
-მე ნოდო არვიყო შენ თუ ჩემი არ გაგხადო! ეს მუქარა იყო??? რა მითხრა ეხლ აამან?
მინატროს...ვფიქრობდი ჩემთვის გაბრაზებული დაამ დროს
ნიკამ დამირეკა
მთხოვა რომ მასთან მივსულიყავი,მეც დავთანხმდი ისე რომ მიზეზი არც მიკითხავს.
მივედი თუარა კარი გამიღო და როგორც უმეტეს წილად ისევ ჩალურჯებული დამხვდა
-ისევ იჩხუბე შე ქათამო?-მე
-მოდი რა ლიი მიშველე თავი მისკდება-ნიკა
-გაგისკდება, ალბად 20 -1 ზე იქნებოდით, ისევ გოგოს გამო?
-აუ ერთი რა მომბეზრდა ამ გოგოს ბავშვური ქცევები
-რაზე იჩხუბეთ ამჯერად?
-აი შენთავსვფიცავარ, დავთვერი და ალბად რაღაც ვუთხარიისეთი მაგრამ ძმარომოეყვან ადა იმას ერტყა არმგონია
-შენ როდის შეიცვლები?
-შენგან სულ ეგ რატომუნდა მესმოდეს-სიცილით
-შენ იცი ჩემს წინ ვინეები გადმოვიდნენ?
-ვიინ?
-„ძმების“ კომპანიის დირექტქორის შვილები
-ეგ რა არი?
-აუ დაფრინდი რა ლიიზ სააქაოს, გოგო კეკენაძეები რომ არიან, ძაან ძაან ცნობილები და ძაან ძაან რომ უყვართ ყველას ეგ და ძმა
-ყველას ვის?
-მე და მიყვარს და გოგოებს ალბად ძმა
-კაი და , ბეგი რაშვება? როდის აპირებს ჩამოსვლას
გეტყვი მოიცა ეხლა აბაზანაში შევალ რა
-მიდი
ცოტახანში კარზე ზარია
აუ ეს ბიჭი მეღადავებაა, ისევ მოვიდა...
-შენ რა უკან დამყვები?
-მისამართი შემეშალა? ცინიკურად ამომხედა
-აქ რა საკეთებ-მე
-ნიკას ვეძებ-ის
-ნიკას ვერნახავ
-ვითომ რატომ?
-ვერნახავმეთქი, რაგინდა ვაფშე აქ არეყო უაზროდ რო მომექეცი ?
-შენთან არ მოვსუვარ და ნუ შეჭამე ტვინი ვა სახლში შემიშვი, ისევ მაჯაზე დამწვდა მე ვიყვირე
-იდიოტო მტკივა
ჩემ გასიებულ მაჯას რომ შეხედა ცოტა შერცხვა, რაღაცნაირად შეიშმუშნა ნელა შემოვიდა თან ხელზე თვალი არ მოუშორებია
-შენ მე სილა გამაწანი საქვეყნოდ
-შენ ეს დაიმსახურე
-ნოდო?-ნიკაშემოდის
-ჰო, მევარ, ბიჭები ვსვავთ რა და გელოდებით ჩემთან შენდა ვინმე ძმაკაცი ვინცგყავთ ხოიცი არავისაზრზე არვარ ეხლა რა
-კიკი ძმაო 15 წუთში მანდვართ

-ამას საიდან იცნობ?
-ესაა გოგო კეკენაძე
-რაა მეღადავები?
-ანუუ?
-კაროჩერა ...მოვუყევი რაა და როგორც
მანკი დამცინა,“კაი გოგო უარეს რო არ შეგპირდა არ გიკვირს? სახალხოდ სილას რომ თვით კეკენაძეს გაარტყამ.
აუ ნიკა წავედი მე შენ უარესად მიშლი ნერვებს
გაბრაზებული მივედი სახლში წყალი გადავივლე გამიმართლა, დედაჩემი სახლში არიყო.
სადღაც 4 სრულდებოდა დაძინება რომ გადავწყვიტე, თან ნელნელა გავაცნობიერე რამაგარია როცა ორშაბათიდან თავისუფალი ხარ ყოველ დღე, ალბად დედაჩემი ქალაქიდან გავა მე აქ დავრჩები....ამ ოცნებებში ვიყავი როცა ტელეფონმა დაიზუზუნა
-ლიზ წამო რა გვიან კლუბში გავერთოთ, თემო და ნანკაც ჩამოვლენ თან ბეგი თიკუნა და ელენიკოც, როგორ ფიქრობ არგინდა?
-ეე რამაგარია ბეგი როდის ჩამოვიდა?
-სურპრიზიიყო მაგრამ ისე არ წამოხვიდოდი რომ არ მეთქვა
-ნიკუუუშ ძალიან მიყვარხარრ ეგრომმითხარი გამომიარე და წავიდეთ.
ბეგი ეს ჩვენი (ჩემი და ნიკუშას) ბავშვობის მეგობარია, მთელი ბავშვობა ერთად გავატარეთ და როგორც ნიკუშა ბეგიც ჩემი ძმა და დამხმარეა, თუკი რამ დამჭირდებოდა ყოველთვის მასთან მივდიოდი თუ ვერ მეხმარებოდა მერე ნიკუშასთან მივრბოდი... რამდენიხანია არ მინახავს 15 ის ვიყავი რომ წავიდა გერმანიაში სასწავლო პროგრამით უკვე 3 წელი გავიდა, ეხლა 23 წლის არის ნიკა 21 მე 18 თემო ბეგის ძმაა ნანკა ნიკუშას დეიდაშვილი, თიკუნა და ელენიკო იდენტური ტყუპები, ერთადერთი რითიც განსხვავდებიან ელენეს ყურზე ხალიაქვს, დღეს კი თმის ფერით ვარჩევთ. თიკუნას შავაადააქ ელენიკოს ნაცრისფრად. ეს ორი სოფელში იყვნენ ალბად თბილისში იქნებიან ამ ზაფხულს... ოოოხ როგორ მომენატრაა ეს დრო..
ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული და ვემზადებოდი რომ ნიკამ დამირეკა
-მოვედით
სიხარულით გარეთ გავიქეცი მეთქი ბეგის დავინახავთქო და ნიკა შენ მეღადავები?-რომმომიახლოვდა პირდაპირ ვუთხარი
-ნუჭირვეუობ და წამოდი ეხლა
-მე აქ არჩავჯდები ვთქვი ხმამაღლა
-შენი ნებაა ფეხით წამოდი-ნოდო
-საერთოდ არ მოვდივარ-მე და ნიკას ვუყურებ
-ეე წამოდი ეხლა, ფაქტრიურად ჩამტენა მანქანაში

მთელი გზა ხმა არ ამომიღია.
15 წუთში ბარში ვიყავით, თიკუნა და ელენეც მოვიდნენ ისე გადავეკონე თითქოს საუკუნეები არ მინახავს არადა მხოლოდ 1 თვით წავიდნენ.
ნიკამ გოგოებს ნოდო გააცნო ისე თითქოსდა ბრედ პიტი ყოფილიყოს.
სიმპათიური ნამდვილად იყო, მაღალი შავგრემანი სქელი ტუჩებით და მკვლელი თვალებით..
-წამო ვიცეკვოთ-ნიკა
-ჯერ ცოტას დავლევ
-სმა როდიდან დაიწყე-ელე
-კოქტეილი ვიგულისხმე
-წამო დავლიოთ-თიკუნა
ბართან მივედით თან ვსაუბრობდით
-ნანკა სად არის ამდენხანს ნეტავ-თიკუნა
-მოვა ალბად თემოს უცდის ტანსაცმელი ვერ აურჩია-მე სიცილით
-კარგიი ეხლა ნუგადარევ ნანკასაც თორე თემო ალბად გაგლახავს.
-ჰო მომკლავს ალბად, ბეგი რომ აქ იყო ვერაფერს ვერ მიბედავდა-მოწყენით
-მოიცაჩამოვა და ჩაჯდება რიტმაში-სიცილით ელე
-წამო ელ ვიცეკვოთ -თიკუნა
დები წავიდნენ საცეკვაოდ, მე თვალს ნიკასკენ და ნოდოსკენ ვაპარებდი, მაგრამ როგორცკი მათ ჩემსკენ მომზირალს დავნახავდი თავს ვარიდებდი.
ცოტახნის შემდეგ ნიკამ საცეკვაოდ გამიწვია მეც გავყევი ერთი ცეკვის მერე ვიღაც გოგო იპოვა და იმას ეცეკვებოდა, მოკლედ რაარის ეს ბიჭი ნახავს ეხლა ვიღაცას გადაეკიდება ვითომ შეუყვარდება მერე ისევ იჩხუბებს დაშორდება და ასე ცხოვრების ბოლომდე ალბად...
ნიკასგან გამოვედი თუარა ნოდო გადამეღობა.
-ვიცეკვოთ?!
-ეს ბოდიშის მოხდის მცდელობაა?მე
-ბოდიშს ესე არ ვიხდი.
-სხვა იპოვე საყვარელო-ნაგლურად ვუთხარი და გავბრუნდი
-ჩემთან ერთად წამოხვა და იცეკვებ,
ხელი მომკიდა და და ბრბოში შემიყვანა მის გვერდით ვერცკი გამაჩერებდა რომ მუსიკა არ დამთავრებულიყო და წყნარი მშვიდი მელოდია არ გაეშვა დიჯეის, ამმომენტიტ ისარგებლა და მიმიხუტა ისე მეცეკვებოდა, მეკიდე ვიდექი გაუნძრევლად, ცოტახნის შემდეგ მოვლბი მეც მივენდე და ცეკვა დავიწყეთ ერთად ნელ მუსიკაზე, ხელები მის კისერზე მეწყო თავი კიმხრებზე, მისი გრძელი ხელები წელზე წრეებს მიხაზავდნენ, მისი ცხელი სუნთქვა ჩემს კისერში მთელს ტანზე ტაოს დაყრას იწვევდა...
-იცი მე რასაც ვამბობ ყოველთვის ვასრულებ
-ასე არ ვფიქრობ-მე
-შენი ფიქრები ვისაინტერესებს საერთოდ
-როგოორ?-მე
-მე შენ გითხარი რომ ჩემთან ერთად იცეკვებდი უარი მითხარი მაგრამ ეხლა რასაკეთებ?
-ყოველთვის ყველაფერი ისე არ მოხდება როგორც შენ გინდა-მე
-მაგასაც ვნახავთ-ყურში ჩამჩურჩულა და ხელები მომხვია.
ხომ ვერვიტანდი არა?! მაგრამ აი რაღაც მაჩერებდა მის გვერდით.
მუსიკა რომ დამთავრდა გამოვეცალე ნოდოს და ბართან მივედი, ცოტახანში ვიღაც ჩამეხუტა უკნიდან და...
ბეგიიი ისე ვიყვირე და ჩავეხუტე ხალხი გაოცებული მიყურებდა მაგრამ მალე თავიანთი საქმე გააგრძელეს..
-როგორ მომენატრე ჩემო საყვარელო-მე
-ჩემო მშვენიეროო რამხელა გაზრდილხარ, მეღადავები ტო 3 წელი არ მინახიხარ, რაამბავი როგორ გაიზარდე.
-ჰო აბა შენ საერთოდ არ შეცვილხარ, ისევ ისეთი სიმპათიური და ნიჭიერიხარ.
ისე ჩავეხუტეთ ერთმანეთს ძლივს დაგვაცილენ, აი ეს ის ადამიანი რომლისიც სულ მესმის და სულ ვუჯერებ, შეიძლებოდა დედაჩემისთვის არ მომესმიინა და ბეგისთვის გამეგონა, დედაჩემი როცა ვერ მარწმუნებდა ბეგისთან გარბოდა რომ მას ჩემი დარწმუნება მოეხერხებია, ისკი მშვიდად დამიჯენდა და მეუბნებოდა რომ გამეკეთებია ის რასაც დედაჩემი მეტყოდა..

-ჩემოო ლამაზო, აბა რახდებოდა? ისევ ჩხუბობთ შენ და თემო?
-არც კი იკითხო-თემო
-სულ შენი გამოხტომების გამო-მე
-კიდე მე მეჩხუბება-თემო თან სიცილით მოდის ჩემკენ და მეხუტება(არა სულ ვჩხუბობთ მაგრამ მაინც მიყვარს ბოლობოლო ყველა ერთად გაზრდილებივართ)

-ე ბეგლარ როგორხარ ბიჭო-ნოდო
ესღა მაკლდა, ესეც კი იცნობს. გავიფიქრე გულში.
-ეს ვინ გამეჩითა აქ, როგორხარ კეკენ.
-ერთმანეთს საიდან იცნობთ-ნიკა
-საფეხბურთო კლუბში ერთად არვიყავით ბიჭოო-ბეგი
-ჰო, ერთგუნდში არ ვთამაშობდით, აუ რა გოლები გაგვქონდა გახსოოვს ტოო-ნოდო
-ეე ნუმახსენებ ისევ მინდება თამაში-ბეგი
ამაზე გამეცინა და -შენ როდის უნდა დასერიოზულდე-მე
ოხ შე პატარა წიწილავ, ჩემსკენ წამოვიდა და ამიხუტა ცალ ბეჭზე ჩემომიგდო და გარეთ გამიყვანა
-დამსვ ბიჭო ტეხავს ამდენ ხალხში-მე
ჩამომსვა და ისევ დაიწყო, აბა ნანკა რაშვებით შენდა თემო ნაბიჯს წინ როდის აპირებთ?
-ნაბიჯი წინ არაქვთ?-ელენე
-არა ეხლა პატარა ძმისსშვილს ვგულისხმობს-თიკუნა
-ჰოო, თიკუ შენ ისევ გესმის ჩემი-ბეგი სიცილით
-ნიკა სად არის?
-გოგოს კერავს-ნანკა
-ჰო არც ის არ შეცვლილა- ბეგი

-ცოტახნის შემდეგ ნიკამ დაგვირეკა, გაიგო ჩვენი ადგილი აქ მოვიდა და როგორც უწინ ისევ ერთად შევიკრიბეთ.
ბევრი ძველი რამ გავიხსენეთ, ვიცინეთ, და სულ როცა ნოდოსკენ გავიხედებოდი სულ მიყურებდა, თვალს არ მაშორებდა, რაუნდოდა? რაუხეში ტიპია...ფუ ბეგისთვის რომ მეთქვა პირველად როგორც მომექცა ჭკუას ასწავლიდა, მაგრამ ძმაკაცები ყოფილან ხომარ ვაჩხუბებ ეხლა რაღაც გამოხტომის გამო არა? ჰოდა გაჩუმება ვარჩიე...რატომღაც თან მეშინოდა მისი და მისი დაპირების, გამოხედვის, ქცევების....ზოგადად მისი.

გვიან დავიშალეთ სახლში წავედი, დედაჩემი მეორე დღეს მიდიოდა და მთელი ზაფხული მარტო ვიქნებოდი, აი ამას ქვია დასვენება... სრული სიმარტოვე და თავისუფლება.
მოკლედ ის დღე დედაჩემი რომ წავიდა მარტო ვიყავი ცოტახნით ესე ვიქნები დავისვენებ და გოგოებს მერე ვეტყვი. იმ ღამით მეგონა მარტო ვიქნებოდი და დავისვენებდი რომ კარზე ზარია, ვინ უნდა ყოფილიყო ესეგვიან თუარა ნიკა ან ბეგი.
-ასეც ვიცოდი , შემო.
ბეგი შემოვიდა მშვიდად, გაწონასწორებული სახით, გადამეხვია, ღმერთო რატომ არის ის ასეთი თბილი, ყოველ ჯერზე ისე მეხუტება როგორც უკანაკნელი და როგორც პირველი, ან მემეჩვენება ასე დიდიხნის უნახავობის გამო.
მოკლედ შემოვიდა მოკლე ნაბიჯებით, დივანზე მოკალათდა და ხმა არ ამოუღია ისე იჯდა.
-ყავა ჩაი საჭმელი ტკბილი?
-არა არფერი არმინდა, წყალი დამისხი.
რაღაც რიგზე ვერ იყო, რადაემართა, ისხომ ყველაფერზე ნერვიულობს პატარა რამეზეც კი, არასერიოზულიც რომიყოს ქვეყანას გადააბრუნებდა...
-ბეგს კარგად ხარ?
-კი, კი ლიზა, კარგად მაგრამ შენით მომიყვები ყველაფერს თუ დროთა განმავლობაში გავიგო და მერე გადავირიო?ხომიცი ჩემი დახარ და არავისარვაპატიებ შენს უპატივცემულობას და თუსაჭირო იქნება ცოცხლად დავმარხავ, ხოიცი თუვინმე ყელში ამოგივა ვისუნდა უთხრა? თუვინმემ ოდნავ შეგაწუხა ხოიცი რო ჩემი ხელით მივაკლავ? ხოიცი რო მაგარი ზურგი გყავს და არაფრის არუნდა შეგეშინდეს არასდროს? მე ნიკა და თემო ხოიცი რო ძმებიცით გყავართ?ხო ელე თიკუნაც და ნანკაც მიყვარს, მაგრამ აი შენ ყველაზე უნცროსი ხარ და აი განსაკუთრებულად, იმენა განსაკუთრებულად მიყვარხარ.
ესყველაფერი ხომ იცი?
-ნელა თავი დავუქნიე იმის ნიშნად რომ ყველაფერი ვიცოდი
-ჰოდა, რაგააკეთა კეკემ იმდღეს ერთმანეთს რომ პირველად ჩეხვდით?
-რადგან ასე მელაპარაკები ვფიქრობ ყველაფერი იცი.
-კი ვიცი ეხლა შენიდან მაინტერესებს, თუსაჭირო იქნება ცოცხლად დავმარხავ იმასაც და იმ გოგოსაც ვისგამოც ჩემი ნაჩუქარი ბრასლეტ...მოკლედ მომიყევირა.
ხო ის ბრასლეტი რომელიც ნოდომ გამიწყვიტა ბეგის დანატოვარი იყო სანამ წავიდოდა.
-ყველაფერი მოვუყევი და ისიც დავუმატე რომ არაფერი არიყო საჭირო ნოდოსთვის ეთქვა ან ექნა.
-არა სილა რო გაარტყი ამაზე ბევრი ვიცინე, გაზრდილყარ უკვე ხომიცი-სიცილით
-კაი საყვარელო, მაგრამ ბრასლეტზე არ იჯავრო უკეთესი საჩუქარი მაქვს
და ჯიბიდან ვერცხლის ბეჭედი ამოიღო უკანა მხარეს წარწერით „Liis“
გერმანულად ეწერა და პატარა ჯვრის კულონი
-ბეგიი ჩემო საყვარელო, როგორ გამახარე, ხომიცი რო ძაან მიყვარხარ, მაგრამ არიყო საჭიტო ესეთი ძვირფასი რამე გეყიდა
-არმიყიდა საგანგებოდ შენთვის შევუკვეთე შეხედე მეცმაქვს ეგეთი ბეჭედი ოღონდ ჩემსას პირიქით აწერია.
ნიკას და თემოს საათებიაქვთ ტყუპებს ერთნაირი ბრასლეტები ნანკას ზარდახშა ყველაზე მაგარი რაარის იცი? ყველაფერს ჩემი სახელის პირველი ასო აწერია, სულ რომ გემახსოვროთ.
-კარგი რა, თითქოსდა დავიწყებას შევძლებდეთ
-არა მაგას არ ვამბობ მაგრამ რაიციდა რამოხდება მომავალში?
-ნუ მაშინებ, იცი შენს გარეშე როგორ გამიჭირდა, ისე ვიყავი შეჩვეული ყოველ „თითის გაჭრაზე“ შენთან რომ მოვრბოდი?
-ხოიცი რომ მეთუარა ნიკა და თემო აქ არიან?
-კი მაგრამ შენ მაინც სულ სხვა ხარ, ჩემი მყარი პირველი კედელიხარ, მერე ნიკა და თემო
-უკვე ნოდოც-ბეგი
-ეგ ვაფშე რაშუაშია, ერთი იდიოტი ტიპია
-ჰო თუ დაპირებას გავიხსენებთ?-ისევ ახარხარდა
-კაარგი რაა ნუმახსენებ-მე
-კაი კაი მაპატიე -სიცილით
ჰოდა მარტო არგაჩერდები ელე და თიკუნა გზაშიარიან.
და გავიდა.
ოხ როგორ მიყვარს ეს ოხერი, სულ უფროსობს და სულ ვუჯერებ. ეხლა დიდად დამჯერი არვარ მაგრამ ისე გვიყვარს ერთმანეთი, ერთმანეთს ისე კარგად ვიცნობთ და ერთმანეთის ყველაფერი ვიცით შეუძლებელია მას არ უჯერებდე, ის ისეთი საოცარი ადამიანია რომ მიკვირს ეხლაც მიკვირს 3 წელი როგორ შეველიეთ.
იმღამით ელე და თიკოც მოვიდნენ.

მთელმა ზაფხუმა ჩაიქროლა, ბოლო თვე არგვინახავს ერთმანეთი მე და ტყუპებს ბავშვები, სამაგიეროდ წინა ორი თვე ერთმანეთს არ მოვშორებივართ. ხან პარკში ხან ჩემთან ნიკასთან, ვისთან არ ვიყავით. ნოდოსთან სულ ვჩხუბობდი და სულ მის დაპირებას მახსენებდა..
ჰო დავდიოდით ესე აქეთ იქეთ, რაენაღვლებოდათ ამათ? მედა ნიკას გვეკითხა სწავლა რომ არ გვქონდა დამთავრებული მეორე კურსზე გადავდიოდით, ნანკა გათხოვილიიყო ელემ და თიკომ წელს დაამთავრეს. ნოდომაც წელს დაამთავრა და საფეხბურთო კლუბიც დახურა. ბეგის ხომ დამთავრებუიაქვსდა მისძმასაც ხომ საერთოდ. ესევთქვათ მთელი ზაფხული დროის ფლანგვაში გავატარეთ, აქეთ იქეთ სიარულში, ცეკვა გართობა თამაშში. ივლისის ბოლო კვირეები კი ზღვაზე წავედით.
ნოდოსთან სულ სხვა ურთიერთობა მქონდა, აი ყველანი ჩემი ჩმებიიყვნენ მის გარდა, ის უბრალოდ ცდილობდა დავეშინებია.

მოკლედ ქობულეთში არც ჩასვლა გამიგია არც მგზავრობა. მთელი გზა ტელეფონი არ გამიშვია ხელიდან. ნოდო სულ ჩხუბობდა და ერთი დაიმავე ფრაზას მაზეპირებიბედა
„გამოძვერი ტელეფონიდან“ ეს უკვე მაღიზიანებდა, ბეგი კი იდგა და გვაკვირდებოდა, ჩუმად ეღიმებოდა, და რაიყო აქ გასაღიმებელი. ნიკა იდგადა ნოდოს უბღვერდა, მე თემოს ერთიანობაში საღადაოდ ვატარებდით. საღამო ხანს პლიაჯზე გავედით.
-ელს ცოტახანში კრემს წამისმევ?
-კი საყვარელო
ეს მითხრა და გადავწყვიტე ზღვაში შევსულიყავი, ცოტა ღრმად შევედი ალბად, ნოდო ვერ მოვიშორე გვერდიდან სულ უკან დამყვებოდა,წყალშიც კი არ მასვენებდა. ძალით მაქცევდა და მაწვალებდა, მეკიდე წყალს ვასხამდი, წყლიდან ამოვედი მზეზს მივეშვირე და ელეს ვთხოვე რომ გავშრებოდი კრემი წაესვა, თან დიდი ნაუშნიკები გავიკეთე სათვალე და ზურგით დავწექი შეზლონგზე თან ბეგის დაცდა გადავწყვიტე რადგანნ შაქარყინულს შემპირდა. ცოტახანში ვიგრძენი რომრაღაც ცივს მისმევდნენ
ჰოო ეს ალბად ელეა გავიფიქრე, ამიტომ დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია ამისთვის, ესე ერთი საათი ვიწექი მზეზე, მერე ავდექი ისევ ზღვაში შევალთქოდა და წამოვდექი.
-საით?-ნოდო
-ჰოლივუდში შენ?-გადაკრულად ვუთხარი და გზა გავაგრძელე
ზღვაში რომ შევედი შორს გავცურე უკან ვიღაც მოდიოდა, დამიძახა და გამაჩერა
-ესე შორს ნუწახვალ სახიფათოა
-ჰო არა-მე
-რატი, ბიჭმა თვალი ჩამიკრა და მომესალმა
-ლიზი- გავუღიმე
-აბა ლიზი, ესე შორს ნაპირიდან რაგინდა?
-არმეგონა ასე თუ მოვცილდებოდი ნაპირს, ღიმილით ვუთხარი
-წამო დავბრუნდეთ უკან
თავი დავუქნიე და წავედით.
ამოსვლა რომ გადავწყვიტე რატიმ მითხრა, საღამოს პარკში გამოდი,თვალი ჩამიკრა და ბიჭებისკენ გავიდა.
ამდროს უნდა გენახათ ნოდო რა მკვლელი თვალებით უყურებდა რატის.
-ეგ ტიპი ვინიყო?
-შენ ვინ გეკითხება
-შენ მემგონი დაგავიწყდა..
-რა დამავიწყდა შენი დადებული პირობა? იცი რასგეტყვი ეგ შენი დადებული პირობა დაწერე ფურცელზე და მერე დაჭერი და ნაწილ ნაწილ ჩაღეჭე შენ ვერავისთან ურთიერთობას ვერ დამიშლი.
-მაგასც განახებ პატარა ქალბატონო!
-ცოტა ხანში ბეგიც მოვიდა თიკუნასთან და ელესთან ერთად, ნიკა კვლავ გოგოებში ღელავდა, თემო და ნანკა ერთად იქნებოდნენ სადმე.
-კივის შაქარყინული შენ
-ვგიჯდები ამაზე-მე და თან ჭამას შევუდექი
-გვიან პარკში გავიდეთ ხო?-მე
-მე უნდა დავისვენო-ბეგი
-ჩვენ ლალუკა უნდა ვნახოთ-ტყუპები(ლალუკა მათი მამიდაშვილია)
-აჰა ნიკა გოგოებთან იქნება, თემო და ნანკა ერთად კარგი მარტო წავალ-მე
-მეც წამოვალ-ნოდო
-შენ ვინ დაგპატიჟა?-მე
-შენ!
ცოტა ხანში პლიაჟიდან წავედი და სახლში მივედი
ეგრევე გამოვიცვალე მოკლე ჯინსის შორტი და შავი ტოპი ჩავიცვი თმა ავიკარი კეპი დავიხურე და უცებ გაქცევა დავაპირე რომ ნოდოს არ გადავყროდი მაგრამ კარის გაღება და მისი სახის დანახვა ერთი იყო.
გვერდი ავუარე და გავედი, ჩემდა გასაოცრად არანაირი მწარე სიტყვა. პირდდაპირ გავედი და პარკში შუა კაფეში დავჯექი ისევ შაქარყინული შევუკვეთე, ტელეფონი ამოვიღე და ვიღაცამ ამ დროს ჩემს წინ ჩაახველა
ავხედედა რატი,
-ლიზა როგორხარ აბა,
-ნორმალურად შენ
-მეც, შაქარყინულს მეც შევჭამდი, ორ წუთში მოვალ
აბა აქ მარტო არუნდა იყო
-არა ,მეგობრებთან ერთად
-მეც ძმაკაცებთან ერთად
-ტუჩთან დასვრილიხარ-მე სიცილით
-სად აბა
-აი მანდ (ხელით ვანიშნე)
-მომაშორე რა-რატი
მეც მოვაშორე ამაზე გაგვეღიმა, ამდროს ნოდო დავინახე პარკში შემოდიოდა, აქ არასასიამოვნო სიტუაცია იქნებოდა რომ დავხვედროდი ამიტომ რატის შემოტავაზებას იმის თაობაზე რომ პლიაჯზე გაგვესეირნა დავთანხმდი. ბნელდებოდა, ამინდიც ფუჭდებოდა მაგრამ წასვლა გადავწყვიტე.
-მემგონი ბათუმი ამაღამ შტორმს ელოდება-მე
-არგიწყვარს შტორმი სანაპიროზე?-სიცილით
-ღადაობ ძაან მაგარია-მე
-ხალხი მიდის ჩვენ ეხლა მოვედით-რატი
-აჰაჰ აბა-მე
ცოტახანში ერთმანეთს ფეხით წყლის შესხმა დავუწყეთ, ამდროს წვიმამაც დაიწყო, რაღაც ვთამაშობდით ბავშვობდით და ვერც გავიაზრე რომ ზღვაში ვიყავით, მიუხედავად იმისა რომ ღელავდა გამოსვლა ვერ მოვასწარი დიდი ტალღა დამეტაკა
-რატი-დავუძახე მაგრამ ხმა არ გამცა, არადა ბნელოდა არვიცოდი რამექნა ნაპირი საით იყო,რატი- მეორეჯერაც დავიყვირე
როგორც იქნა გამცა პასუხი-ლიზა სადხარ
მერე ჩემი სიჩუმე.. ვიგუდებოდი, ხმას ვერ ვიღებდი, ტალღებს მივყავდი და ამდროს როგორც იქნა ვიღაცამ ხელიმომკიდა,
კიდევ კარგი მაშველები რომ არსებობენ, სანაპიროზე ამომიყვანა რატი და ის თავზე მადგნენ, გადახურულში შემიყვანეს,ამდროს კი ნოდო გამმოჩნდა
-ლიზა, აქ რახდება
-როცა ნოდო მოვიდა წამოვწე, მაგრამ უძლურებისგან ისევ დავაგდე.
-დაგეჯერებია ჩემტვის გოგო, ხომ შეიძლებოდა მომკვდარიყავი, შენ ბიჭო მთლად გაგიჟდი? რომომკვდარიყო რასშვებოდი მერე, დაიწყო ყვირილი რატისთან ჩხუბი, ერთი ორჯერ მაგრად დაარტყა მერე ამიხუტა დ აამ წვიმაში სახლში წამიყვანა, უბრალოდ ლაპარაკის თავი არ მქონდა ამიტომ ვერ ვამბობდი ვერაფერს.
სახლში სულ გაწუწულები მივედით შევედით თუ არა
-ამის დედას რაჯანდაბა მოხდა-ბეგი
-რატი პაპავა, და ლიზა სულაბერიძე. ეს ხდება-ნოდო
ირგვლივ ყველა დამესია, მაკანაკალებდა მციოდა ეგრევე ცხელი შხაპი ნანკამ გამიმხადა ცოტა ხნის მერე გონს მოვეგე იმდენი კითხვა დამისვეს ვეღარ ვპასუხობდი და ჩემს ოთხაში ავედი, ძილი მინდოდა მაგრამ რა დამაძინედა? და გავაცნობიერე ყველაფერი, როგორ შეიძლებოდა მომკვდარიყავი ტირილი ამივარდა, ნელნელა სახლში შუქი ჩაქრა დაახლოებით 2ის თვის ოთახში ნოდო შემოვიდა, მე ისევ ცრემლიანი თვალებით ვიჯექი საწოლზე, მოვიდა ჩამომიჯდა ხელი მხარზე დამადო და გამიღიმა, ალბად მემეჩვენებოდა სენტიმენტალურობის გამო რომ ამწუთას ის უხეში და ამპარტავანი ბიჭი არიყო და სხვა კეთილი და მზრუნველი ნოდო მედგა წინ მაგრამ როცა თქვა
-ჩემსგვერდით ყოფნას სიკვდილი გირჩევნია ხომ?-გამახსენდა როგორი გველიც იყო
ხმა არ ამომიღია
-დამინახე პარკში და ამიტომ წადი იქედან, რაგერჩივნა ბოლოჯერ დაგენახე ? სიკვდილი გინდოდა გოგო? (ნელნელა ხმას მოუმატა)სხვებზე არ ფიქრობდი? შენს გამო რატი საავადმყოფოშია იცი?
-რაა რატომ
-მის ამბავს რატომ კითხულობ? ცოცხალი რომ არის არგიკვირს? რაგეგონა ბეგი აიტანდა ვიღაცას შენი სიცოცხლე რომ საფრთხეში ჩაეგდო? ან ჩვენ ავიტანდით?
-რაა თქვენ რატისთან იყავით?-მე
-მისი სახელი მეორეჯერ არახსენო შენ
ცოტახნით სიჩუმე ჩამოვარდა...ისევ ტირილი ამივარდა, ვეღარ ვწყნარდებოდი, ნერვებზე უფრო ნოდომ მომშალა წამოვადა და ოტახიდან გავარდა, მე დავრჩიიისევ მარტო მაგრამ როცა ისევ დავინახე ოთახში წამლით და ჭიქა წყლით ხელში მესიამოვნა.
-დამამშვიდებელია, დალია
წამალი გამოვართვი და დავლიე
-ჩაიწევი?ჩამომსვი მეც
მივიწიე და საწოლზე დავსვი, შუქი ჩააქრო და პატარა ლამპა აანთო, ორივენი საწოლს მივეყრდენით, მან ხელი გადამხვია ტუჩები შუბლზე მომადო,
-ჩაგეძინება მალე, ტკბილი ძილი-ნოდო
მართალია მიყრდნობილი ვიყავი მასზე მაგრამ მაინც მოვახერე სახე მისი კისრისკენ გამებრუნებია... ამ ადამიანს საოცარი სუნი ასდიოდა, სუნამოს და მისი კანის...მე ეს სუნი იმდღეს შემიყვარდა...იმის შემდეგ ვეღარ ვივიწყებ.
მეორე დილით რომ გამეღვიძა მარტო ვიწექი. ადგომა შემეზარა და ძილის შებრუნება ვცადე რომ გასული ღამე გამახსენდა ყველაფრით...
საათი ვნახე, ძაან ადრე იყო, ექვსი სრულდებოდა. ნოდო ხომ გვერდით მეჯდა სად წავოდა ნეტა..მერე მომინდა საკუთარი თავისთვის შემომერტყა მისი ამბავით რომ დავინტერესდი, გადავწყვიტე სანაპიროზე გავსულიყავი და გამეაზრებია გუშინ რავქენი...
ჩავიცვი და გავედი, მაგრამ წყალს ვერ მივუახლოვდი. იქვე მდგომი მაშველი გამომელაპარაკა
-ლიზა არა?
-ხო მევარ
-როგორ მიხარია რომ დაგინახე, გუშინ ძალიან შეშინებული იყავი
-ჰო ასეა, ჩემთან ერთად რომ ბიჭი იყო, ის ხომ არ გინახავთ
-მოგვიანებით გავიგე რომ სცემენ და საავადმყოფოში წაუყვანიათ
-ნეტა როგორ არის-ჩემთვის ვთქვი
-სერიოზული არაფერიო არინერვიულო, თბილად გამიღიმა.
იქაურობას მოვშორდი.
სახლში დავბრუნდი, შესულს სავარძელში ბეგი და ნიკა დამხვდნენ
-სად იყავი?
-ჰაერზე
-ამჯერად არსად არ წახვიდე უჩვენოდ კარგი?-თემო მოდის და თბილად მიღიმის, მისგან გამიკვირდა, მიუხედავდ იმისა რომ ერთმანეთი გვიყვარდა ხშირად ვჩხუბობდით.
-ელე და თიკუნა წავიდნენ-ბეგი
-სად ?
-გადავიდნენ მათ ნათესავთან მარტო იყო.
-გასაგებია
-ბეგი ჩვენ როდის წავალთ
-აღარ გინდა აქ ყოფნა?
-გავჩუმდი.
კარგი გასაგებია, წაგიყვან თუგინდა
-კარგი
-სად თბილისში?
-ჰო
-მანდ მარტო რომხარ გახსოვს?
-ძაიან გთხოვ რა-მე
-კარგი კარგი, ამსაღამოს გაწყობს ?
-კი
გვიან ნოდო მოვიდა,
-კეკენ შეძლებ ლიზა თბილისში წაიყვანო-ბეგი
ბეგის გავხედედა თვალები დავუქაჩე.
-ხომ იცი რომ შენგარდა საჭესთან ვერავის ვენდობი-მე
-შენ გაჩუმდი-თემო
-კი წასვლას ვაპირებდი მეც, საქმეებიმაქვს-ნოდო
-კარგია მოემზადეთ აბა-ბეგი

ბეგის მაინც რაღა დაემართა...მას როგორ ჩამაბარა..
-ანუ წავედით-ნოდო
-ჩანთას ჩამოვიტან და ჰო
შემდეგ მანქანაში ჩავჯექი და წავედით თბილისისკენ. ჩუმად იყო ხმა არ ამოუღია... ცოტახანში მომშივდა და ვთხოვე სადმე შეეჩერებია
-აბა ლიზა ასე ჩუმად უნდა იყო?
-რამე უნდა ვთქვა?
-შენ უბრალოდ თვალს ვერ მისწორებ
-რატომ ვერ უნდა გისწორებდე
-იმიტომ რომ, არდამიჯერე და უბრალოდ აღიარებაზე არ გადიხარ
ჭამა შევწყვიტე და მივაჩერდი
-აღიარება რაშუაშია ვერ მივხვდი?-მე
-შენ შეგიყვარდი თვალის დაუხამხამებლად მითხრა
ყბა ჩამომივარდა, გავოცდიი რას ამბობსთქო, ჯერ მეგონა მეხუმრებოდა, რასისულელეა რა შემიყვარდა
-ჯერ სიცილი დავიწყე მერე მის გაოცებულ და სერიოზულ სახეს რომ დავაკვირდი გავჩერდი
-დარწმუნებულიხარ რომ კარგად ხარ?-მე
-მე ვარ შენ არამგონია.
გავჩერდი გავჩუმდი, გავშეშდი და გამუდმებით იმაზე ვფიქრობდი თუ რა მითხრა, ლამის ჩემს თავშიც შემეპარა ეჭვი რომ მის მიმართ რაღაცას ვრგძნობდი, მისი ყოველი გამოხედვა უბრალოდ მყინავდა, მისი მწვანე მოელვარე თვალებზე შეხედვა გულს მიჩქარებდა, მისი ყოველი შეხება ტაოს მაყრიდა და მე ის მიყვარდა??
როდის ან როგორ? აქამდე ვერ მივხვდი?
მანქანაში ჩავჯექით და ბოლო ბოლო თბილისში ჩავედით.

საღამოს 8 საათი იქნებოდა, მანქანა ჩემი სახლის წინ რომ გაჩერდა, მანქანიდანგადმოვედი.
-ნახვამდის-ვუთხარი დაბნეულად
-გაიცინადა მანქანიდან გადმოვიდა და როგორცკი მივხვდი რომ სახლში ჩემთან ერთად შემოდიოდა
-არა არა და არა, შენ არ შემოხვალ
-კიდევაც შემოვალ და კიდევაც დავრჩები
ხელი მომკიდადა პირდაპირ საკუთარ სახლში შემათრია ჰოდა გავმწარდი და ყვირილი დავუწყე
შენ რა უფლებაგაქ მონას სავით რომ მექცევი და გამუდმებით მოითხოვ ის ვაკეთო დაც შენ გინდა?
-მოთმინებას ნუ სცდი ლიზა!
-არმაინტერესებს შენი მოთმინება, მეცმაქ გრძნობები და გაეთრიე აქედან
-შენი თავი გაყიდა ეხლა ამ წამს
კუთხეში მიმიმწყვდია და სახე ახლოს მომიწია, გავშეშდი, თვალებში მივაჩერდი
ბოლოს სანამ კიდევ მოიწეოდა ხელები ვუჯიკე და გავეცალე,
აქ ხმამაღლა გაიცინა,
-ჩემი რატომ გეშინია?-ნოდო
-არმეშინია, უტეხად ვუთხარიისე რომ არც შმიხედავს,
-ვიცი რომ გეშინია, ჩემი დაპირების გამო?
ჰოო აი აქ გავჩუმდი...
ისევ გაიციინა, კარგი რა ლიზა მე არავისზე ვძალადობ შენ ჩემი გახდები მაგრამ შენივე ნებით.
-იოცნებე-მე
-ეგ არ დამჭირდება, აბა ერთოთახში დავიძინებთ?-ნოდო
-აქედან გაბრძანდები-მე
-ჩემით ავირჩიო ოთახი?-ნოდო
აზრი არქონდა მასთან ჩხუბს თან დაღლილები ვიყავით და,
-არა შენ ქვემოთ დაწვები დივანზე მე ჩემს ოთახში.
-მეგავალ მარკეტში და რამე მოგიტანო?-ნოდო
-წვენი და შაქარყინული თუარ შეწუხდები-მე
ცოტახანში ბეგის დავურეკე და ვუთხარირომ სახლში ვიყავი და ნოდო ჩემთან აპირებდა დარჩენას
-თქვენ ერთად..
-არც კი დაასრულო-მე
-კაიკაი ნუგამლახავ და მიდი აბა ჭკვიანად იყავით ლიზუ-გაიცინა და ტელეფონი გათიშა.
მოვიდა ნოდოც ასეთუისე ვახშმის შემდეგ ვუთხარი
მე წავედი დავწვები შენ აქ იყავი-მე
კი როგორ არა-ის
აბაზანა სად გაქ?-ნოდო
-პირდაპირ და მარჯვნივ
ცოტახანში აბაზანიდან გამოვიდა, წელს ზემოთ შიშველი და ეტყობოდა კარგად არჰქონდა ტანი გამშრალებული, ამაზე უცებ გავიფიქრე „ლიზა ნეტავ არ გაგეცინებოდესთქო“
გამოსულმა ჩემი მზედა რაიჭირა, გვერდულად ჩაიღიმა და ნუგაწითლდები პატარავ
-ბევრს ლაპარაკობ არდაგავიწყდეს ჩემს სახლშიხარ
-თორემ რა? ისევ მომიახლოვდა კედელთან მემაწება და თითი ყელიდან ბეჭამდე ჩამაყოლა ხელი,
-ღრმად ამოვისუნთქე, ხელებით უთქმელად მოვიშორე და აბაზანაში შევედი.
გამოსვლისას მოკლე წეთელი პიჟამოები ჩავიცვი და ზემოთ ასვლა დავაპირე, წინა ოთახში სადაც ნოდო უნდა ყოფილიყო შუქი არ ენთო ვიფიქრე წევსმეთქი. ოთახში ავედი და დავწექი ისე არც ამინთია სინათლე და
-რაა რაჯანდაბაა?
ჩემი შეწოლა და ვიღაცის მოხვევა რომ ვიგრძენი შემეშინდა ავკივლდი, ავხტი.
-რაგაკივლებს გოგო უცხო მაინც ვიყო
-ნოდო?შენ გაკლია? გამისკდა გული აქ რაჯანდაბას აკეთებ ჩადი ქვემოთ
-აზრი არააქ ეხლა შენს ამდენ ყვირილს დაწექი თორე დაგაწვენ
-ჩადიმეთქი, ნოდო, ნუმაიგნორებ არგესმის?, ნოდომეთქი... ხმას არ მცემდა
-ყველაზე საზიზღარი ადამიანიხარ, ესვთქვი და დავწექი, მან ჩვეულებრივ ხელები მომხვია, ცხვირი ჩემს ყელში ჩარგო და ნელნელა სუნთქავდა, თან მკოცნიდა გრძნობდა როგორ მხორკლავდა ტანზე და ეს სიამოვნებდა..მერე თითს მისვებდა ბეჭებზე, ხელს თმებში შემიცურებდა და თავზე მეფერებოდა, რატოა კეთებდა ამას? რასაპირებდა? რატომ მეთამაშებოდა? არა ამ ყველაფრისთვის ბოლო უნდა მოომეღო სანამ შევტოპავდი.
-გძინავს-ნოდო
-არა-მე
-მმმმ, ამოიკნუსუნა და ბეჭზე მაკოცა, იცი შენი სიჩუმე მაკვირვებს
-აზრი აქ ხმის ამოღებას?-ირონიულად ვუთხარი
-მომწონს როცა მიჯერებ, ჩაიღიმა და ხელები მაგრად მომხვია.
როდემდე აპირებ თამაშს ვითომ არგინდა ჩემთან სიახლოვე?
-პირს ცოტახნით მაინც მოკუმავ?-მე
-ნუჯიუტობ ლიზიკო
-ლიზიკოს მეორედ დამიძახებ და ეხლავე გავარდები ოთახიდან
-კაი ლიზიკო
-გაეთრიე
-მაპატიე ლიზიკო
-ესეიგი არგესმისხო? მეწავალ
-ვერწახვალ
-და ვინ დამაკავებს-მე
-ჩემსგარდა არავინ, ნუ დაკავებაც არ დამჭირდება იმიტორომ თავად დარჩები.
-თავდაჯერებული იდიოტიხარ
-გაეცინა და ისევ ჩემს კისერში მოათავსამისი თავი.

დილით გამეღვიძა, ნოდო ჩემს გვერდით აღარ იყო, არც გამკვირვებია მასხომ ასეთი მოულოდნელობები ახასიათებს.
ჩაცმული ქვემოთ ჩავედი და იქვე სავარძელში იყო მოთავსებული და უჩვეულო სერიოზულობით მიყურებდა
-დილამშვიდობის-მე და მაცივრისკენ წავედი, წყლის დასალევად
-ხვალ საღამოს მივფრინავ, აქ წყალი გადამცდა და ჩავახველე არმოველოდი უბრალოდ ისე გამაკვირმა მისმა სიტყვებმა
-კაი-მე
-რა? მარტო კაი? რას ნიშნავს კაი?
-ემოციებში ჩავვარდე?
-კარგი, არაფერი როგორ ვერ მოვწვი, 2 თვეში გნახავ თუ ჩამოსვლა გადავწყვიტე
გაბრაზებული გავარდა სახლიდან ლამის კარი ჩამოიღო, უჩვეულო ემოციებით მელაპარაკებოდა მაგრამ ისხომ ხვალ მიდის, არც დავმშვიდობებივარ, თან წავიდა და ალბად არც დააპირებს მოსვლას....
3.15 წუთია ნიკა მირეკავს და მეუბნება რომ ორ საათში ჩამოვლენ და მასთან მივიდე, უარს ვეუბნები რადგან ცუდადვარ და არსაც წასვლის თავი არმაქ, უბრალოდ სულიერად დამამძიმა ნოდოსთან კამათმა, ორითვე არარის ბევრი თუმცა განშორებისთვის როცა შენს საყვარელ ადამიანს ვერ ნახავ საკმაოდ რთულია...
დაახლოებით 9 საათზე მივხვდი რომ მშიოდა, პიცა შევუკვეთე და 20 წუთში სახლში მომიტანეს.
ისის იყო უნდა გამეხსნა რომ კარზე ისევ ზარია გავაღედა
-უჩემოდ შეჭამ?-ნოდო
-გამეღიმა, მეგონა 2 თვე აღარ გნახავდი
-შემომიშვებ? ეს ისეთი თბილი თვალებით მითხრა გზა დავუთმე და ვანიშნე შომოსულიყო.
შომოვიდა თუ არა მისის დიდი ხელები წელზე მომხვია, მეც არ დავაყოვნე და მოვეხვიე, მისი ჩახუტება ისე მესიამოვნა არ მინდოდა ხელები გამეშვა მაგრამ შიმშილმა მძლია.
-არ ვჭამოთ? ვთქვი მასზე ჩახუტებულმა
-აუუ ძაან მშიია
მაგიდას შემოვუსხედით და ჭამა დავიწყეთ.
შემდეგ მაგიდა ავალაგე და ფილმის ყურება გადავწყვიტეთ.

ჩავრთეთ მაგრამ თითქმის ლაპარაკში გავერთეთ, ფილმს არცკი გვიყურებია.

-რასიზამ აღიარებ რომ გიყვარვარ თუ რომჩამოვალ სურპრიზად მეტყვი?
-შეწყვიტე ეს ბავშვურები რა
-რაარი ბავშვური სიყვარული?-ნოდო
-ეგ არა უბრალოდ ისე ჯღერს თითქოს პატარა ბავშვი უნდა გამოტეხო
-ასე არარი თუ?
აქ თვალები გადავტრიალე
-არგინდა გავიაროთ?
-იცი რომელი საათია?
-12 სრულდება, მიდი რაა
-ჰმმმმ, კაი წავიდეთ

-მთელი ღამე სადღაც 2 საათამდე ვიბოდიალეთ, ცოტა დავლიეთ, ნუ მე არა მან დალია და რომ არ დაელია ვერ მეტყოდა რომ ძალიან მოვენატრები..
-რატომ მიდიხარ?-მე
-ჩემი ნათლულის დაბადებისდღეა, პატარა საყვარელი გოგოა, იქ ყოფნის დროს მოვნათლე, ჰოდა ძალიან მთხოვენ ჩავიდე რა
-გასაგებია...
მერე სახლში მივედით, და ისევ ერთ ოთახში ისევ ისე დავიძინეთ. დილით წავიდა და წერილი დამიტოვა
„2 თვეში შევხვდებით, გეძინა და ვერგაგაღვიძე, იცოდე რომ დავბრუნდები მეტყვი რომ გიყვარვარ“
ამ წერილძე სიცილი ამივარდა საათს დავხედე და 5 იყო, გუშინ 4 ზე დავიძინეთ, ალბად ამიტომ მეძინა ასე დიდხანს.
შხაპი მივიღე და ბეგისთან და თემოსთან წავედი ისინი ვნახე ოხ როგორ მომენატრნენ.
-ლიზა იცი მალე ქორწილში ვიჩითებიით-თემო
-ეე ეს რა მაგარი ამბავიია, აბა ვიინ?
-ელეე და თიკუნაა თან ერთად ხოაზრზეხაარ -ბეგი
-რააა?? როდიის ვიისზეე?
-როოდისდაა აი მაშინნ ქობულეთში მაშინ გაპარულან და ქორწილს იხდიიან იმენა ერთად
-ვაა თემოს და ლუკას უყურე შეენ -მე
-ნოდო წავიდა არა?-ნიკა
-კი-მე
-შენ რაიცი?-ბეგი
აქ დავიბენი და მე, მე, ჩვენ დავმეგობრდით
-ჰო მეტი ხომ არაფერი?- ისეთი გამომცდელი თვალებით შემომხედა ნანკამ რომ დამაბნიია.
-და ამდროს ტელევიზორში ყველაზე საზარელი, საშინელი, და გამანადგურებელი ამბავი გავიგე..
ვერტმფრენი აფეთქდა თბილისი საფრანგეთის მიმართულებით... აი აქ თავზარი დამეცა, განა მარტო მე? არა ყველას მაგრამ მე გავითიშე, მისი წერილი გავიხსენე ტირილი ამივარდა, ვეღარ შევიკავე თავი და აეროპორტში წავედი...რამინდოდა იქ? ვიმედოვნებდი რომ არგაფრენილა? მერე? მერერამოხდა? აღარ მახსოვს..ნერვიულობისგან გული წამივიდა...ექიმი მოვიდა ნემსები და დამამშვიდებელი გამიკეთა..ჩამეძინა. არვიცი ალბად 2 საათი მეძინა
თვალი რომ გავახილე და ბეგი დავინახე ვკითხე
-ნოდო როგორარი? ხომ ცოცხალია? სადარის?არმოვა?
-დამშვიდდი ლიზი დამშვიდდი
-მითხარირომ იმ თვითმფრინავში არიჯდა რა მითხარი
-ნუნერვიულობ ყველაფერი კარგადაა-ნიკა
-როგორშეიძლება კარგად იყოს, წამოდგომაში დამეხმარე
-წამოვდექი აქეთ იქეთ სიარული დავიწყე ვერ ვისვენებდი ვნერვიულობდი წყალი მომიტანეთ რა ვთქვი უცებ და რომ დავინახე 2წუთში ჩემსკენ მომავალი ნოდო გავშეშდი, დავიბენი
შენნ ანუ იქ ? არა რა ცოცხალი ხარ ?-დავიწყე სიტყვების უაზრო სროლა, ნოდო იდგა და მიცინოდა ბეგი და ნიკა ოთახიდან გავიდნენ, ისკი ჩემსკენ წამოვიდა და მაგრად ჩამეხუტა
-იცი როგორ შემაშინე? ვერცკი წარმოიდგენ რადამემართა, თან ცალი ხელით ცრემლებს ვიწმენდ თან ვეხუტები, ემოციები ყელში მაწვება, მახრჩობს და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს..
-რატომ ინერვიულე?
-იმიტომ რომ..... მიყვარხარ
-შენგან ესსიტყვები რომ გამეგო მანდამაინც უნდა მომვკვდარიყავი?
-ამას ნუ ამბობ-მე
-ნუგეშინია ყველაფერი კარგად იქნება, ჩვენ ერთად ვიქნებით, და დამპირდი რომ აღარ იტირებ
ოდნავ მოვშორდი და მივაჩერდი, ნენელა სახე ჩემსკენ მოწია, ტუჩები ტუჩებზე დამადო და ნაზად მაკოცა.



რამდენიმე დღის შემდეგ ბეგისთან შევიკრიბეთ, რაღაც უცნაურად იქცეოდა და ეს მაკვირვება
მოკლედ მედა ბეგი გვიან მარკეტში წავედით რომ რამე ტკბილი გვეყიდა გზაში კი ვილაპარაკეთ.
-იცი კეკეს შენთან ურთიერთობა თავის დროზე რატომ ავუკრძალე?
-რატომ
-იმიტომრომ ამის მეშინოდა, იმის რომ ვინმე ისე შეგიყვარდებოდა მისგამო უარი სწავლაზე რომ არ გეთქვა, ხომიცი რომ ცხოვრებში წინ უნდა იყო და არაფერმა არ უნდა დაგაბრკოლოს შენს კარიერაში, ეხლა უკვე გვიანია და ცდილობს გაექცეს იმ გრძნობას რასაც ეხლა გრძნობს მაგრამ ეს უარესია და ვერ ხვდება გულს რომ გტკენს.იცოდე დამპირდი რომ სწავლა დაასრულებ და სერიოზულზე მერე იფიქრებ არა ?
შენ ჩემში ეჭვი გეპპარება?
----
აბა დღეს სად გავიჩითოთ ერთად?-ნიკა
-დავაი მკდში წავიდეთ-ბეგი
-აჰა ამას შია-მე
-მეც-ნოდო
-ჰოდა წავედით-მე
-კაი ელე და თიკუნა ლუკასთან და თოკოსთან ერთად მოვლენ
-ჰოაბა რა უნდა გავიცნოთ ერთმანეთი წესიერად-ბეგი
აბა 8ზე გამომიარეთ, ბავშვებს დავემშვიდობე და სახლში წავედი.
ჰო აი 8 საათიც და როგორციქნა მოვიდნენ გოგოები ბიჭებთან ერთად, ისეთი თვალებით უყურებდნენ ერტმანეთს რომ ლამის დავდნით, ბოლოს დაღლილი მივედი სახლში და ისე ჩამეძინა ვერც კი გავიაზრე.
მეორე დღით გადავწყვიტეთ ბეგის გარეშე შევკრებილიყავით და ერთი კვირით ადრე დაგვეწყო მისი დაბადებისდღის მზადებისთვის. თან ამდროს ისეთი სასიხარულო ამბავი გავიგე რომ ვერ ვიჟერებდი წარმოდგენაც არმინდოდა როგორ გაუხარდებოდა ეს დედაჩემს და მერე ბეგის.
სტიპენდია და უცხოეთში სწავლა მაგრამ ნოდო? ის როგორ შეხვდება ამ ამბავს?
გადავწყვიტე ეს ამბავი ყველასთვის მეთქვა და როგორც ვფიქრობდი ზუსტას ისეთივე რეაქციები, ყველას გაუხარდა მაგრამ ნოდო იდგა ჩუმად და ხმას არ იღებდა ბეგიმ გახედა და ანიშნა რომ გარეთ გასულიყვნენ არვიცი რაილაპარაკეს რაჰქნეს მაგრამ შემოსულმა ნოდომ ჩამეხუტა მაკოცა და ასე ვიდექით სანამ არ მეტყოდა
როდის და რამდენი ხნით ვშორდებით
-2 თვეში, 2 წლით-ძლივს ვთქვი.
წამოდი გარეთ ვილაპარაკოთ, მეც გავყევი
-ვიცი რომ წასვლა გინდა, ისიც ვიცი რომ ჩემს თხოვნას აქ დარჩე აზრი არ ექნება მაგრამ არცის არმინდა შენს ოცნებაზე უარი თქვა, მაგრამ ორი წლით? ამდენი ხნით? მე ვერ შევეგუები შენს შორს ყოფნას.....
ბევრი ილაპარაკა იმღამით ნოდომ, მევრიგადაკრული სიტყვა მითხრა რომ არუნდოდა ჩემი გაშვება მაგრამ ბოლომდე მაინც არ ამბობდა.
მოვიდა 2 დეკემბერი ბეგის დაბადების დღე რესტორანში ავღნიშნეთ მედა ტყუპებმა კაბები ერთად ავირჩიეთ ნოდოსთან ისევ დაძაბულობა მქონდა მაგრამ ბეგის დაბადებისდღეს არავითარ შემთხვევაში არ ჩავიშხამებდი.
მუხლამდე სიგრძის გამოყვანილი შინდის ფერი კაბა და შავი ფეხსაცმელები შევარჩიე. 9 საათზე დარბაზში მივედით, ყველამ ჩვენ ჩვენი საჩუქრები გადავეცით ბეგის.
-მოკლედ შევედი თუარა თვალში ბეგის შემდეგ ნოდო მომხვდა, ღმერთო რა საყვარლად იყო, შევედიდა ეგრევე ნიკას კომენტარები
-ვაუ ლიიზ დაგინახეთუარა გოგომეგონე, აი მეთქი დავკერავთქო და მერე კეკენასრო გავხედე ისეთი თვალებით გამომხედა მოვიწამე რო შენ იყავი, ეს ისე გამოუვიდა თითქოს ჩაგვიტყა რაღაც თან არც სიცილი არ დააკლო. შუა გართობაში დალევა მომინდა, ვუყუებდი ყველა ცეკვავდა, ბოლოს მედა ნიკა ავდექი თ საცეკვაოდ და ცეკვისდროს ნელნეა ნოდოს დამაჟახა, ჰოდა ისევ მედა ნოდომ ვიცეკვეთ ვალსი მეორედ, მაგრამ ამჯერად ორი წლით ვშორდებოდით ერთმანეთ.
ცეკვასთან ერთად, მეხუტებოდა, მკოცნიდა მელაპარაკებოდა, მე თავი ისევ მის ყელში მედო და მისი სუნამოს სუნს ვგრძნობდი. ნელნელა ვნანობდი რომ მივდიოდი , მივდიოდი და ვტოვებდი აქ.
გარეთ გავიდეთ რა-ნოდო
-იცი ვიი, პირველად რომ დაგინახე მომეწონე მაგრამ ვერვიფიქრებდი თუ ოდესმე ესე შემიყვარდებოდი და უბრალოდ მე ვერ დავიტანჯავ თავს და ვერ დაგტანჯავ და..
-ნოდო, დავშორდეთ?,ვიცი გინდა დავშორდეთ და შეწყვიტე ამდენი მიკიბულ მოკიბული ლაპარაკი
-არა შენთვის დიდი მნიშვნელობა მე არმაქვს, ესარის მთავარი.-ეს მითხრა
მითხრა და დამტოვა მარტო. ასე უთქმელად წავიდა შევიდა შიგნით აიღო პალტო და მანქანაში ჩაჯდა, წავიდა.
ჯერ ვერ გავიაზრე რამოხდა, ცრემლიანი თვალებით შევედი და ბიჭები მოვიკითხე
-ეელე და თიკო ნერვიულობდნენ, რახდება წავედით რა, უკვე12 ია
-ნიტა, ბიჭები არარიან, რაღაც იჩხუბსდა და გარეთ არიან რახდება ..
-ისე აპარაკობდნენ ვერგავიგე რახდებოდა
ვინეები არიან გასულები
ჩვენები და მეორე სართულზე კიდევ ორი სასტავი
აქ კარგი არაფერი მოხდებათქო გავიფიქრე
ეგრევე გარეთ გავედით, ყვირილი სასწრაფოს ხმა და ბეგი? ნიკა? დანარჩენები სადიყვენნე?
თოკო წინ გადამიდგა და ლუკას უთხრა სახლში წავეყვანეთ.
რახდება ლუკა სადარის ნიკა და ბეგი-ელე
-ელე დამშვიდდი ძალიან გთხოვ სახლში წადით
რასჭირს მას, გეკითხებით, ავნერვიულდი ტირილი დავიწყე ამდროს თორნიკეს ხმა გავიგე ნოდო ურეკავდადა
-ბეგი, ნოდო ბეგი დაჭრეს
რაა?-ვიყვირე და გარეთ გავიქეცი, რამოუვიდა, რასჭირს? ცოცხლაია ხომ ?ხომ ცოცხალია?
ნიტა დამშვიდდი გთხოვ-თოკო
მასთან მიმიშვით-მე
როგორციქნა მივედით დავდექით მასთან და ღმერთო ეს რასშევხედე
ცხოველებო, რაუქენით ჩემს ძმას, როგორ გასწირეთ, ამდენი ჭრილობა როგორ მიაყენეთ, ვტირი ვკივივირა, ელეს გული წაუვიდა თიკო>? ი სსადიყო არვიცი ალბად ისიც ჩემ სდღესში იქნებოდა
-ბეგს ყევლაფერი კარგად იქნება, დამპირდი რომ კარგად იქნება გთხოვ-მე
-ლიზა, დამპირდი რომ წახვალ, ხელი ხელზე დამადო, შენ თავზე იზრუნე და მერე სხვა დანარჩენი ეს არ დაგავიწყდეს... თვალები დახუჭა...
პოლიცია მოვიდა, სასწაფო...ნოდოც კი მოვიდა და ძირს დაგდებული რომ დამინახა ჩემსკენ წამოვიდა
- ლიზი, წამოდექი
-ბეგიი ისს-და მისკენ გავიშვირე ხელი რომელიც სასწაფოს მიჰყავდა.
-ნუგეშინია, ყველაფერი კარგად იქნება, დამშვიდდი გთხოვ.
სასოწარკვეთილი თვალებით გამომხედა და მიმიხუტა.
იმდღის შემდეგ არაფერი აღარ მახსოვს. საბედისწერო დღე. რომელმა ნაბიჭვარმა შეიწირ ა მისისიცოცხლე. დაბადებისდღე გარდაცვალებად შეცვალა, გლოვა ტირილი ყვირილი, ექიმები? მათაც ვერ უშველეს იმდენი ჭრილობა ჰქონდა გულის არეში...
და რა მეშველებოდა, ჩემი ძლიერი კედელი აღარ მყავდა, ჩემს უკან..თემო , ნიკაც ხომ იყო მაგრამ ის? ისსულ სხვა იყო. ნოდო ვეღარც კი ვნახე, ელე თიკუნა სადიყვნენ? ვიცოდი? არა არავინ არაფერი არ ვიცოდით... ერთადერთი რაც ფაქტიიყო ბეგი აღარ მყავდა, როგორ გადმომეცა ეს გრძნობა, ეს აუღწერელი ძმობა და ჩემი პირობა?
გავიდა ორითვე, და წუთითაც არ მიფიქრია იმაზე რომ მის მის უკანასკნელ თხოვნას არ ავასრულებდი. ჰო დღეს აქვარ ხვალ უკვე ბრიტანეთში ვიქნები... ყველას მივწერე ნიკას ელეს თიკოს თემოს ნანკას და ნოდოს, ერთად შევკრიბე და ვუთხარი რომ დამშვიდობება მინდოდა.
არავის გაუკვირვებია, იცოდნენ ბეგიჩემთვის რამდენს ნიშნავდა, და ამიტომ მხარში ამომიდგნენ, ის , ისკი ხმას არ იღებდა არც დამშვიდობებია, იდგა გულ გაციებული და მკვდარი მზერით მომჩერებოოდა.

გათენდა და წავედი აეროპორტისკენ.
გავიდა საათები და როგორც იქნა, მე იქვარ, მაგრამ რაღა მახარებს? ბეგის გარეშე ყოფნა? იმის გაცნობიერება რომ ვეღარ ვნახავ? ის აღარ იქნება? აღარ მომცემს მის ბრძნულ რჩევებს, ვეღარ ჩავეხუტები, ვეღარ ვნახავ, მხოლოდ ქვაზე დახატულს და ფოტოებში ვნახავ? წავიდა და დაგვტოვა? გავიდა თვეები, ვსწავლობდი, გავდიოდი პრაქტიკას და სულ ბეგი მახსენდებოდა, ნელნელა ვამაყობდიი ჩემი თავით რომ მისი და მერქვადა იმით რომ წარმატებისკენ მივდიოდი, მისმა სიტყვებმა დიდი გავლენა მოახდინა ჩემზე.
გავიდა წელი, პერიოდულად ვიღებდი შეტყობინებებს დებისგან, ნიკასგან არცერთხელ ნოდოგან და ერთდღეს თემოსგანაც, აი ამ მესიჯმა გული გამითბო, თითქოსდა ბეგი მწერდა, ავტირდი და ამდროს გადავწყვიტე დამერეკა.
ყველანი ერთად ყოფილან, ნეტა რახდებოდა.
-ლი , იცი ძვირფასო შენი ნათლული გაჩნდა-თემო
-ღმერთო როგორი ბედნიერივარ თემო, ეს ერთადერთი თბილი სიტყვაა და მთელი ამ დროის განმავლობაში რაც გავიგე, იცი უაზროდ ბედნიერივარ და ემოციებისაგან ვტირივარ კიდეც.
-სიჩუმე ჩამოწვა. ხმა არავის ამოუღია.
-თემო-აქახართ?
-კი საყვარელო, შენი ნათლულ გიცდის, სახელს ელის შენგან.
-რაა მართლაა, ღმერთოო მე დავარქვაა?
-ჰოო მიდი უცებ საავადმყოფოშივართ და ექიმს უნდა ვუთხრათ როგორ გაატაროს.
-ბეგი, ვთქვი დაუფიქრებლად
-გაეცინა
-ხობიჭია?
-კი საყვარელო, გამოიცანი, ეჭვის არ მეპარებოდა სხვა რამეს რომ იტყოდი.
-გამეცინა, ნანკა როგორარის,
-კარგად, ეხლა ისვენებს,
-დები? ნიკა?
-ისინიც
-თემო, ის?
-ისიც კარგადარის-ვიგრძენი აქ ჩაეღიმა იცი ყველას რა გვაერთიანებს ? შენი მონატრება, ყველას გვიყვარხარ.
-კარგი დროებით, მეც ძალიან მიყვარხართ, წავედი მაგვიანდება.
-მიდი საყვარელო.

ამბოლო დროს თემოსთან მეტატ დავახლოვდი. მისი ძმის გარდაცვალების შემდეგ თითქოსდა ცდილობდა ბეგისთვის მიებაძა...
გავიდა მეორე წელიც, და სრული პროფესიონალის წოდებით დავბრუნდი უკან, პირდაპირ სამსახურში.
ვერავღწერ რამხელა გადატრიალება ხდებოდა ჩემს თავში, იქ ვბრუნდებოდი სადაც ბეგისთან ერთად გავიზარდე, ყველაფერი მის თავს მომაგონებდა, მაგრამ ბედნიერი ვიყავი რადგან დღეს ვიდექი ფეხზედა ეს ბეგის წყაობით იყო. რომარა მისი ბოლო სიტყვები მე ვერ წავიდოდი იქ და ვერ დავტოვებდი 2 წლით აქაურობას. ალბად ეს დამეხმარა სტრესის დაძლევაში.

ჩუმად ჩამოვედი არავინ არაფერი იცოდა.
დედაჩემი სახლში არიყო, ამიტომ აზრი არქონდა დარეკვას , ბარგი დავტოვე თუ არა პირდაპირ თემოსთან წავედი და სანამ მათ ჩიხში შევიდოდი
-ლიზი ეს შენ?
-ნიკუშ, გავუღიმედა მისკენ გავექანე?
-ნიკა გაშტერებული მიყურებდა, შენ რა აქახარ? ჩამოდი?
-ჰო სურპრიზი
-ვაიმე გიჯოო აი ვერმოვდივარ აზრზე ეს ნუთუ ისევ ჩვენთანხარ.
ჰოო ჩუუ
-ვაიმე გადარეულო ესე რამშეგცვალა, შენი წითური თმა? რაუქენიგოგო რატო გადაღებე?
-რავი შავიი არ ჯობია?
-შენ მაინც გიხდებადა
-სახლში შევიდეთ მმოდი.
-არა ამათ ჭკუა თუქვთ ბავშვი მისაღებში ყავთ და სათამაშოებში უზით დედმამა სადა კითხე ერთი-მე სიცილით
მივედი და პატარა ბეგი ხელში ავიყვარე, თვალზე ცრემლი მომადგა მაგრამ მძიმედ ამოვიხვნეშე ბავშვი გულში ჩავიკარი ეს კი ისე გაოცებუი მიყურებდა ხან მე ხან ნიკას,
მერე ნიკა მოვიდა და აუხსნა
-ბეგლარ ეს მამიდაშნია საყვარელო, ბავშმა ნიკა რომ დაინახა გაუცინა, და მომეხვია.

ეხლა რავქნა თემო და ნანკა რითი გავაოცო?
მევიცი. ნიკას გენიალური იდეა დაებადა..
მოკლედ მე დავჯექი ბავშთან ერთად სათამაშოებში, ნიკაკიდე ვითომ ახალი შემოსული იყო სახლში და დაიწყო ძახილი
აბა პატარაა გიჯო მოდი გამოიქეცი ჩემთანნ, მის ხმაზე თემო გამოვიდა და ეგრევე დამიანახა გაურკვევლობაში ჩავარდა როცა ყურადღება არ მივაქციე.
ნიკა ეს მემეჩვენება? ნიკამ გაიკვირვა და თემო გალანძღა მოჩვენებები დარეწყო აი ნანკა რომ გამოვიდა და დავინახე ისევ ორსულად იყო სიცილი ამივარდა და აქვე თავი დავიწვი, წამოვხტი და ორივესკენ გავექანე
-შეე ცუღლუუტო დასერიოზულდი როგორმეგოონა, ესმითხრა თემომდა ისემაგრამ მომეხვიაა ისევ ბეგი გამახსენდა,ეს სიტყვები მევუთხარი როცა გერმანიიდან ჩამოვიდა.. მერე ნანკა ვნახე , გვიანე ელე თიკუნა და კვლავ ლუკა და თემო მოჰყვნენ ამჯერად ოფიციალურად დანიშნულები.
როგორ მინდოდა ნოდოც მენახა, მაგრამ უფლება ვერ მივეცი ჩემს თავს მისი ამბავი მეკითხა, მეშინოდა იმისი რომ ისეთს გავიგებდი რაც გულს გამიტეხავდა, ან საერთოს ვერაფერს ვერ გაგვიგებდი...
გვიან მათთან დავრჩი, ყველანი ერთად ვიყავით. ბოლობოლო ადრე დავიძინე ძალიან დაღლიიდა ნამგზავრი, უცებ მოვითენთე, მაგრამ გვიან გამომეღვიძა და ოთახში ვიღაც ჩემს საწოლზე იჯდა, ან მეჩვენებოდა ან მართლა ის იყო, არა როგორგავდა მაგრამმხოლოდ შაც სილუეტს ვხედავდი, მეტს ვერაფერს.
ამოვიხნეშე, თვალი მოვიფშნიტე, ალბად მელანდებათქო და დავხუჭე, მაგრამ
-ლიზი?
აი ისევ ნაცნობი ხმა გავიგე, გული ამიჩქარდა , ყელში რაღაც მომაწვა, საფეთქელთან რაღაც ისე ფეთქავდა, რომ ყურში ბაგაბუგი გასდიოდა.
სილუეტი ჩემსკენ დაიხარა, ტუჩები შუბლზე მომაწება და ცხვირი ცხვირზე გაახახუნა
-ნოდო!-წარმოვთქვი დაბნეულმა და ცრემლები გადმოვყარე,
-ჰო, მევარ, ხელები მომხვიდა და წამომაყენა.
-სინათლე აანთე-ვუთხარი
-დარწმუნებული ხარ?
-კი. ისევ მასზე ჩახუტებული ვლაპარაკობ.
-გაჩუმდა და ლამპა აანთო. როგორ შეცვლილა, ამ ორი წლის განმავლობაში უფრო დაკაცებულა, თვალები გამუქებია, ტუჩები გასციებია და ხელები გაჰყინვია, მისი გამომეტყველება ძველი აღარ იყო.
-როგორ შეცვლილხარ -მე
-ხო, რაც შენ წადი მისმერე
სიჩუმეა......
შენც შეცვლილხარ, დღეს უფრო ლამაზი და წარმოსადეგიხარ, ასეარაა
მისი სიტყვები ესევ მაგრძნობინებდნენ იმას რომ ცუდად მოვექეცი.
-ლიზი ღირდა ის ყველაფერი იმას რაც შენ გააკეთე, იცი როგორ მენატრებოდი?
-ჰო, მაგიტომ არ მომიკითხე, შეგეძლო ჩამოსულიყავი მაგრამ..
-ჰო არმოგიკითხე იმიტომ რომ ვერ გავბედე, ცუდად გელაპარაკე ბოლოს ძალიან ცუდად...არვაპირებდი მნახვას მაგრამ რომგავიგე აქ იყავი გულმა აღარ მომითმინა, შენსწინ დღეს ის ბიჭი დგას რომელიც 4 წლის უკან გაიცანი და 4 წლის უკან შეუყვარდი...რომელიც იმიტომ არ დაგემშვიდობა რომ მიდიოდი რომ ეშინოდა რამე ისეთი არეთქვ არაც შენ დარჩენას გაიძულებდა, იმიტომ არ მოგწერა რომ ეშინოდა ყურადღება არ გაგფანტვოდა, ბეგიმ შენი თავი მე ჩამაბარა და ვერ დავუშვებდი რომ მისი ბოლო სურვილი, არ ასრულებულიყო. ამას საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებდი.
ჩამეხუტა და ეს იყო ის რაც მე მჭირდებოდა, რაც მაკლდა და გვაკლდა ორივეს.
.


მოიხედავად იმისა რომ ბეგი ცოცხალი აღარ იყო და ძალიან გვაკლდა ჩვენ გვყავდა კიდევ ერთი ბეგი მაინც გვ



ჩემი დარჩენილი ცხოვრება მათთან უნდა გამეტარებია და ჩემი თავით ოჯახით და მეგობრებით მეამაყა, ეს მასწავლა მე ბეგიმ!

როდის მოასწრო ლიზა ნუცუბიძემ ნოდო კეკენაძის შეყვარება? ან ბიჭმა როდის მოასწრო მასზე გაგიჟება? არა მათი ურთიერთობა, და სიყვარული იმდენად დიდი იყო 2 წლიანმა განშორებამაც ვერაფერი დააკლო. 2 წელი შეყვარებული ადამიანისთვის საკმაოდ დიდი დროა გასაგიჟებლად, იმისგამო რომ არშეგიძლია მას შეეხო, ჩაეხუტო მოეფერო მაგრამ რაოდენ დიდი უნდა იყოს სიყვარული რომ ამ განშორებასაც გაუძლოს.