გამარჯობათ მე ანი მქვია და 17-ის ვარ,მყავს 2 ძმა და მამა, დედა 3 წლის რო ვიყავი მაშინ ავარიაში გარდაიცვალა, ახალა სამ ადამიან მე ვუვლი... დღეს კი საცხოვრებელი ადგილი შევიცვალეთ, რა საშინელებაა როცა მარტომ თავიდან უნდა დაალაგო ხუთ ოთახიანი სახლი... როგორც იქნა მივედით, მამამ და ჩემმა ძმებმა ყველფერი აიტანეს და იქვე სადარბაზოში დაალაგეს, მითხრეს დაალაგეო და ყველა თავის საქმეზე წავიდა, მამა სამსახურჩი, ბაჩო ბიბლიოთეკაში, გიორგი კოლეჯში, დავრჩი ასე მარტო... გადავწყვიტე ჯერ ავეჯი შემეტანა ოთახში და მერე ყუთები. მოპირდაპირე კარიდან გამოვიდა ერთი სიმპატიური შავგრემანი, მწვანე ან ცისფელთვალება ბიჭი..
-გამარჯობა-მომესალმა ის ბიჭი
-გამარჯობა-დებილივით გავუღიმე
-გინდა მოგეხმარო? ცოდო ხარ მარტო ამდენ რამეს ვერ შეიტან
-არა მადლობა გავუმკლავდები
-არა მაინც მოგეხმარები-ხელი მოკიდ ავეჯს და შეიტანა სახლში, თან მეკითხებოდა სად რა დაედო, ასე ძალიან ჯერ არ შემრცხვენია..
-რატო შეწუხდი კაი რაა...
-არაუშავს...
-მოიცადე-კიბეებზე ჩადიოდა და შევაჩერე
-რა მოხდა?
-რა გქვია?
-თორნიკე
-რამდენი წლის ხარ?
-18-გამიღიმა და ჩავიდა
მე ყუთები შევიიტანე და ყველა ოთახში ყველაფერი გადავანაწილე. როგორც იქნა მოვრჩი სუ ყველაფერს, შევედი ჩემს ოთახში და მთელი საღამო თორნიკეზე ვფიქრობდი, და ამ ფიქრებში ჩამეძინა...მეორე დღეს ჩემი ძმა მაღვიძებს რო სკოლაში უნდა წავიდე, რა საშინელებააა, ახალ სკოლაში თან მეთეთრმეტე კკლასელი ვარ, მაგრამ რას ვიზავთ ავდექი ჩავიცვი და წავედი სკოლაში, სკოლაში შევედი და დირექტორის კაბინებინეტს დავუწყე ძებნა, აი ისიც ვიპოვე! გავიქეცი და შევედი კაბინეტში
-გამარჯობათ-მომესალმა
-გამარჯობათ მე ახალი მოსწავლე ვარ გუშინ მამაჩემიმ იყო მოსული... ანა მაისურაძე...
-ააა..ჰო მასოვს, გამომყევი
დირექტორს მივყვებოდი და თან ვნერიულოდი... ასე მეგონა ახლა რაღაცა დამეცემა თავზეთქო. დირექტორი რარაც კლასში შევიდა და მეც შევყევი, ალბათ საკლასო ოთახი იყო, და იქ დავინახე თორნიკე, გული თუ არ გამისკდებოდა არ მეგონა, სულ გავოფლიანდი, თვალებს უცებ ვახამხამებდი, თვალის გუგები სულ დავრბოდნენ აქეთ იქით ღმერთო ოღონდ ეს არა...