ეხლა მივდივარ, და თან ვფიქრობ რა იყო ეს?! არაფერი 17 წელი მარტო, 17 რომელიც ამ გადმოსახედიდან, 17 წამიც კი არ არის, რა იყო ეს?! არაფერი ! ეს იყო არაფერი, ყველაფრისთვის.
მახსოვს როცა , პატარა ვიყავი ასე 10 ან 11 წლის , ტელევიზორში სრულიად შემთხვევით, გავიგე, ფრაზა: ''სიცოცხლის თეორია". მაშინ ძალიან ბევრი ვიფიქრე რა შეილებოდა ყოფილიყო, "სიცოცხლის თეორია". მაგრამ ეხლა ვხვდები სიცოცხლეს თეორია არ არქვს. მას მხოლოდ : დასაწყისი, და დასასრული გააჩნია.
ჩემი სიცოცხლე 2000 წლის 5 აპრილს დაიწყო ...
ამ 17 წლის მანძილზე: მიტირია, მიცინია, შემშურებია ,შემძულებია, მაგრამ შემყვარებია კიდეც...
ბორომში ვისვენებდით; მე, დედა, ჩემი ძმა, და ეთო . ჩემი ნათესავია, ძალიან გვიყვარს ბორჯომში. დავდიოდით ყველგან, ვსეირნობდით ღამე, განსაკუთრებული არაფერი ხდებოდა, სანამ ის არ გამოჩნდა...
დილით აუზზე მივდიოდით, ავტობუსით, ძველი და მონჯღრეული იყო. სათვალე მოვიხსენი, ყურსასმენები გავიკეთე და წინ გავიხედე... აი მაშინ დაიწყო ყველაფერი, დავინახე ის, გავიყინე თითქოს რაღაც ვიგრძენი, მაგრამ რა არ ვიცი. ვუყურებდი და თვალს ვერ ვაშორებდი, მინდოდა ფანჯარაში გამეხედა მაგრამ , ვერ, თვალი ვერ მოვაშორე. სანამ დედამ არ დამიძახა. შემდეგ სათვალე გავიკეთე და თვალი მისკენ გავაპარე , თითქოს უფრო თამამი ვიყავი. მეგონა, რომ ვერ მხედავდა, როგორ ვუყურებდი, მაგრამ გრძნობდა, ვიცი რომ გრძნობდა.
დიდი მწვანე თვალები, ანერვიულებუი გამოხედვა ჰქონდა. წითეი ტუჩები და ხელები ჰქონდა რომელიც არასდროს დამავიწყდება, თითქოს ის მე მგრძნობედა, ხოლო მე მას. სათვალე მოვიხსენი და თვალი თვალში გავუარე. თავისი მწვანე თვალები, გაშავებოდა , თუჩები შეეშმუშნა და აუფორიაქდა, სწრაფად გვერძე გაიხედა. მცხუნვბარე მზე იყო, მაგრამ მე მციოდა, ვგრძნობდი როგორ მეკუნშებოდა გული, და მეყინებოდა სისხლი . მეც ფანჯარაში გავიხედე. ერთი წუთიც ვერ გავძელი, თვაი გავუსწორე, და გავუღიმე. არ მინდოდა გზა დამთავრებულიყო, უსასრულობა მომინდა. მაგრამ დედა წამოდგა...
- დააჩერეთ!
ვერ გავაცნობიერე რა მოხდა, უცბათ წამოვხტი, გავხედე და... მისი გაკვირვებული შუშის თვალები არასდროს დამავიწყდება.