10 ოქტომბრის დილაა. ჩემთვის განსაკუთრებული დღე, მე დღეს პირველად წავედი უნივერსიტეტში, მთელი დილა ვღელავდი. რა მოხდება აუდიტორია რომ ვერ ვიპოვო, რო შევრცხვე? უაზროდ რომ ვიბოდიალო? მაგრამ ეგრევე მივაგენი. პირველი ლექცია არ იყო ამაღელვებელი... მჰ მოიცა რამე განსაკუთრებულს ველოდი? გამეცინაა. ეს ისეე გულში. რათქმაუნდა მომეწონა დღეს ხომ ჩემი პირველი დღე იყო. ინგლისურზე ჩვეულებრივ დავსხედით როგორც სკოლაში, არაა უფრო ბაღში ვსხდებოდით ასეე. სკამები წრეზეა დალაგებული. პირველ დღეს რა თქმა უნდა ჩვენზე მოგვაყოლინეს. გამარჯობა მე მქვია ლიზი ( რა თქმა უნდა სახელი შევცვალე) ვსწავლობდი ამა და ამ სკოლასი, მიყვარს ცხოველები და არა არ მენატრებიან კლასელები.ლექტორიც უდარდელი ღიმილით მეკითხება თუ რატო.. მჰ საიზღრები არიან ვამბობ ბედნიერი ღიმილით. საზიზღები უფრო მსუბუქი ნათქვამია. საშინლები და ამარზენები. ო ოარ უნდა გადავუხვიო თემას. ხო ვზივარ ინგლისურის ლექციაზე და ვუსმენ სხვა ბავშვების ამბებს, არა არ ვუსმენ არ მაინტერესებს ჯანდაბვაშიც წასულან. იმ გოგოზე ვფიქრობ დღეს რომ უნდა ვანხო. ფეისბუქზე კარგი ხანია რო მყავს მასზე ბევრი რო გამიგია და მხოლოდ ეხლა რო უნდა გავიცნო იმიტო მრომ ერთ ლექციაზე მივდივართ. პირველ დღეს კაია მარტო რომ არ ხარ და ვიღაცას იცნო. რა თქმა უნდა ვანახეე და ერთად ვისხედით ბიოლოგიის ლექციაზე. როცა პირველ დღეს ლექციაე მარტო არ ხარ თავისუფლად შეგიძლია მოიქცე, არ ხარ შებოჭილი უცხო თვალებისგან, პირიქით ახლა შენ შეგიძლია ურცხვად ადევნო თვალი მათ. ესეც დამთავრდა. ლექცია საინტერესო იყო თუ იმას არ ჩავთვლით რომ ლექტორი უხეში მოხუცი კაცი იყო, უხეში ლაპარაკით და მზერითაც.ლექციების შემდეგ 3 წლის უნახავი მეგობარი ვნახე. ალექსი ისევ ისეთი იყო. ახლა მესამე კუსრელი. უნივერსიტეტი დაგვათვალიერებინა და უნივერსიტეტის წინ მოწყობილ გაზონზე გაგვიყვანა. ამ ადგილზე მოსმენილი მაქვს სნობები სხდებიანო. მაგრამ ახლა აქ ყველა იყო ვისაც კი მოესწრო ადგილების დაკავება. ალექს თავისი ადგილი ჰქონდა დაკავებული უკვეე. ჩვენც მივუსხედით და იქ გაიარა იმან ვის მზერასაც მთელი დღე ევძებდი. ისე გამიარა ვითომ იქ არც ვყოფილვარ. გულის სიღრმეში მქონდა იმის იმედი რომ უბრალოდ ვერ დამინახა. მე და ნიკას უცნაური
ისტორია გვაკავშირებდა. ბარში გავიცანი, მერე საერთო მეგობრები აღმოგვაჩნდა, მერე ერთიორჯერ შევხვდით. შეხვედრები ინტიმურ მიზნებს ემსახურებოდა. თუმცა ისეთი არაფერი მომხდარა რაც აქამდე არ მიქნია. ახლა ალბათ მკიცხვამ მაგრამ იქნებ საკუთარი თავის სიძულვილიც მეყოფაა. ხო მე გარყვნილი და ამორალური ვარ. ფსიქიკა არეული ბავშვი, ხო ბავშვი და არა მოზარდი. 18 წლის ბავშვი ვიყავი. რომელიც ნიკას მხოლოდ იმიტომ ხვდებოდა რომ თავისი ჰორმონები დაეკმაყოფილებინაა. თუმცა ნიკასთვის მორიგი გასართობი ვიყავი როგორ ყოველთვის. მე სულელი 13 წლის გოგოსავით ავყევი, ამიტომაც ვარ ბავშვი. ხშირად ვწერდით, ბოლოს შეწყდა მიწერებიც. და ამ ყველაფრიდან დაახლოებით 1 კვირაა გასული და ნიკა ისე იქცევა ვითომ იქ არ ვარ. და მე მეტკინა მაგრამ არა პირველად ამიტომ ყურადღება ისევ ალექსის საუბარზე გადავიტანე. და მან ისევ გაიარა და წავიდაა. ისევ იმ უაზრო მაიკით რომელიც სულ ეცაა ჯანდაბა ეს ბენდი უკვე მძულს. და მე აქ ვიგრძენი პირველად რომ წინ უცნაური და სავარაუდოდ სახიფათო წელი მელოდაა. თუმცა წარმოდგენაც არ მქონდა ცხოვრება რას მიმზადებდა და როგორ აპირებდა ჩემს დაცცინვას
ამბავს ჩემ თავზე ვყვები, არანაირი ფანტასტიკაა, გამოგონილი ზღაპრები ან ბანალური სასიყვარულო ურთიერთობები. ყველაფერი ჩემდა სამწუხაროდ ნამდვილია.მხოლოდ ის მინდა როცა ამას წაიკითხავ არ განმსაჯო, უბრალოდ შეეცადე ჩემგან დაინახო სამყარო. იქნებ ეს მაინც დამეხმაროს საკუთარი თავის პოვნაში და იქნებ შენც დაგეხმაროს იპოვო შენი თავი თუკი ოდესმე ჩემ მდგომარეობაში ჩავარდები. დიდად ვრისკავ ამას რომ ვწერ მაგრამ ესე უფრო მეხმარება. იმედი მაქვს მკითხველი არ აღმოჩნდება ჩემი ნაცნობი და არ მიხვდება ვინ ვარ. ხო თავი რო არ მოგაბეზრო მკითხველო მოვყვები ჩემ ამბავს.
