იმ წელს განსაკუთრებით ცხელი ზაფხული დადგა. შემოდგომაზე ვფიქრობდი და ვარსკვლავებიან ცას ვუყურებდი. ღუბლებს ჯერ ლომის ფორმა ჰქონდა შემდეგ მოხუცი კაცის ფორმა მიიღო ბოლოს კი მთვარს გადაეფარა და ისეთი ლამაზი გახდა რომ სკამზე გავშეშდი და მონუსხული ავყურებდი ზეცას. შებინდებისას წიგნის კითხვა გადაგისვრის ხოლმე ღამის ტანჯვაშ, მითუმეტეს რომ იცი წიგნის გმირის ცხოვრება შენთვის არაა. შუბლს ვიფხანდი და მთვარეს შევცქეროდი, როცა ჩემი ოთახის ორივე კარი გაიღო და თეთრ კაბაში გამოწყობილი კრისტინა შემოვიდა.
-ნელი მე დასასვენებლად ადგილი ავარჩიე,-კრისტინა ბრწყინავდა
-მერედა სადაა ეგ ადგილი ასეთი ბედნიერი რომ ხარ?-ჩემი და იშვიათად იყო ასეთი ბედნიერი
-აი აქ,-მან რუკაზე მაჩვენა ქალაქი x,- ეს ძალაიან კარგი ადგილია აი ნახავ საუკეთესო ზაფხული გვექნება
-ვიმედოვნებ ასე იქნება,-ეს ზახული ჩემთვის მნიშვნელოვანია რადგან შემდეგ სამხატვრი სკოლაშ მივდივარ
-იცი ჩვენთნ ერთად მისტერ ვერნი და მისი ოჯახი მოდის
-რაა ისინ ჩვენთნ ერთად იცხოვრებენ?-შევიცხადე მე
-არა ნელი არა ისინი ცალკე იქირავებენ სახლს და გთხოვ მათგამო არ თქვა უარი წასვლაზე
-კარი კარგი და როდის მივდივართ?
-ზეგ,-კრისტინა დასაძინებლად ისე გაიქცა არც დამშვნიდობებია და კარიც დახურა.
ეს ზაფხული კრისტინასათვისაც მნიშვნელოვანია რადგან ამ წელს მისი 16 წლის იუბილეა. მთვარე ისევ მომნუსხველადვ ანათებდა და მეც სამუშაო მაგიდას მივუჯექი რომ ეს სილამაზე ფურცელზე გადამეტანა.
-მის მეიერ გაიღვიძეთ,-ლუსიმ ერთი გვარიანად შემანჯღრია და მეც მთქნარებით ავწიე თავი
-რამოხდა ლუსი ომი დაიწყო?
-მალე დაიწყება თუ ქვევით არ ჩხვალთ და მის კრისტიანს არ ეტყვით რომ საყიდლებზე მიყვებით
-რაა სულ გაგიჟდა? რა დროს საყიდლებია ყველაფერი იწვის
-ეს მას არ უთხრათ,-მირჩია ლუსიამ და საწოლის დალაგებას მოჰყავ
-ნელი, ოოჰ როგორ მეზიზღება როცა მაშნ იგვიანებ ყველაზე მეტად რომ მჭირდები ხოლმე
-მაპატიე კრისტინა აი ხომ ხედავ მზად ვარ რომ საყიდლებზე წამოგყვე,-ეტლის ჯაყ-ჯაყში ტვინი სულ ამერია და თავიც ამტკივდა
საყიდლები როგორც ყოველთვის მოსაწყენი იყო მაგრამ არ მინდოდ კრისტინას შეენიშნა ეს და მხიარულად ვათვალიერებდი კაბებს რომლებიც არ მიყიდია
-კარგი დღე იყო,-განაცხადა კრისტინამ უკანა გზაზე და ამოიხრა.
მეორე დილას ყველა გიჟივით დარბოდა მხოლოდ მე ვერ ვხვდებოდი ამის აზრს და მშვიდად ვისაუზმე, მერე შლაპა დავიხურე და კინაღამ ბარგი დამრჩა. მე და ჩემი და უმცროს ვერნისთნ ერთდ ვმგზავრობდით რაღა დაგიმალოთ და ეს ბიჭი და მისი და მაღიზიანებს მაგრამ სხვა გზა არ იყო .
-დღეს დილით ვერ გნახეთ მის ნელი როგორ გიკითხოთ?
-მშვენივრად,-ვერნის გავუღიმე და გავიხედე მამამ ავტომანქანა დაიქირავა ამ მგზავრობისთავის და მე ახლა ფანჯრიდან ვიყურებოდი
-და მაინც დაღლილად გამოიყურებით მის ალბათ თქვენისთნა ქალბატონისთვის ასე ადრე ადგომა რიგიანი არ იქნებოდა
-ოჰ,-წამოვიყვირე,-ნუ თუ ავადმყოფს ვგავარ?
-არა ეს არ მითქვამს,-დაიბნა ბიჭი
-აბა როგორ გავიგო თქვენი სიტყვები
-ოჰ მემ რას ბრძანებთ მე ვიგულისხმე რომ თქვენ ნაზი არსება ხართ და რომ ასე ადრე ადგომას ნაჩვვეი არ იქნებით
-დავაზუსტებ ასე ადრეში დილის 8 საათს გულისხმობთ?
-მის მეიერ გთხოვთ ნუ გამოეკიდებით ჩემს ერთ სიტყვას
-კარგი,-მხრები ავიჩეჩე და თან კრისტინას ჩმეტა ვიგრძენი
უმცროსი მისტერ ვერნი კარგი ადამაინია. იკითხავთ ალბათ აბა რას ერჩისო მაგრამ ის მაინც უცნაურია ისაა „ჩვენი წრის თვალი“ ნამდვილი ოცნებაა გოგონებისათვის ქერა, ცისფერთვალება ყმაწვილია თუმცა სულელი არ არის ჩემი აზრით საკმაოდ ბატის ტვინა უნდა იყოს ზეპირად იცის ცნობილი პიესები და თავს არ ზოგავს რომ ქალები მოხიბლოს თავისი ცოდინითა და შარმით.
თავს არ შეგაწყენთ იმის მოყოლით როგორი ხედი იშლებოდა ფანჯრიდან სად და რამდენჯერ გავჩერდით დასასვენებლად და რა სულელური აზრები გავუზიარეთ ერთმანეთს იმ მიზეზის გამო რომ მაშნ არავინ ამბობდა იმას რასაც ფიქრობდა.
-როგორციქნა მოვედით,-ამოვიოხრე მე და ღამის ბინდში შძლებისდაგვარად შევათვალიერე სახლი რომელიც დავიქირავეთ. სასწრაფოდ ავიარე კიბეები და მესამე სართულზე პირველივე ოთხში ჩვიკეტე იმდენად ვიყავი დაღლილი სიცრუის თმაშით რომელიც გზაში გამართეს რომ არავისთნ არ მსურდა საუბარი. ჩემოდნიდან ზეწარი ამოვიღე და დივანს მივაფარე რომ დამეძინა ვინაიდან ირგვლივ ყველაფერი მტვრიანი იყო.
დილა საკმაოდ ცხელი აღმაოჩნდა და თნაც ტანის სამოსით მეძნა ამიტომ დილის პირველივე იჟრაჟზე ავდექი და ფანჯარა გამოვაღე რომ ოთახში ცოტაიოდენი სინათლე შემოსულიყო. ჩემი ოთახი წარმოადგენდა ქვის კოშკის საკმაოდ ფართო ალაგას ამ სახლში ეს ის იყო რაც პირველი შევამჩნიე იმიტომ რომ ყველაფერი მტვერს დაეფარა. ვიცოდი სამზარეულოში თუ გამოვჩნდებოდი ლუსი გამოიქცეოდა რომ ოთახი მიელაგებიუნა მე კი მინდოდა ეს თვად გამეკეთებინა და ამიტომ კარი კარგად გადავკეტე, ფანჯრებიდან ფარდები მოვხსენი საშინაო კაბა ჩავიცბვი (ალბათ გაგიკვირდებაათ სამგზავრო კაბით რატომ ეძინაო მაგრამ გამოცვლის თავი არ მქონდა) თავშალი წავიკარი და ჩემს ზედმეტად გადაპრანჭულ ქუდს რომელიც არასოდეს მომწონდა ბუმბულები და მოსართვები მოვაცალე რომ ფარდის დასაკიდებლისთვის დამემაგრებინა და მტვერი ჩმომეწმინდა.
როგორცკი ჩემი სახელდახელოდ გაკეთებული საწმენდი ჭერს შეეხო მტვერმა ნელა და ნებიერად დაიწყო ძირს ცვენა. საქმეს რომ მოვრჩი მონუსხული შვაჩერდი კედლებს რომლებიც სავსე იყო ნახატებით თანაც ისეთი მშვენიერი ნახათებით რომ მანამდე იშვიათად თუ მენახა მსგავსი. მე შევნიშნე ამ ნახატებში რაღც საერთო რის გამოც გამაჟრჟოლა. ნახატები ერთ სიგრძეზეი იყო დაკიდებული და ყოველა მათგანში ჩანდა რაღაც უცნაური ეს იყო შავი მოსასხამი რომელიც იმდენად მნიშვენელოვანი იყო ამ ნახატებისთვის ძალიან უნდა ჩსჩერებოდი რომ შეგემჩნია მათ შორის მე ორი სურათი გამოვარჩიე რომელშიც სახლი შევიცანი, ის სახლი რომელიც წუხელ შევათვალიერე და რომელშიც ახლა მე ვიყავი. პრველ ნახატზე გამოსახული იყო ხალხის ბრბო და სახლს ცეცხლი ეკიდა სახლის ფანჯრიდან მოჩანდა შავი მოსასხამი და მის ქვეშ წყვილი აელვარული თვალი ხალხის სახეები ძალზედ უცნაურად იყო გამოყვანილი ქალის სხეულს კაცის თავი ედგა ხოლო კაცის სხულს პირიქით- ქალის თვი. მე შვნიშნე ტყეში კიდევ ერთი წყვეილი თავლი რომელიც მეორე ნახატს დავუკავშირე. მეორე ნახატი ეს იყო იგივე ადგილი და იგივე შავი მოსასხამი იმ განსხვავებით რომ ახლა მოსასხამის პატრონი ზურგშექცევით იდგა და ცხოველს რომლის სახეც არ ჩანდა რაღცას უბრძანებდა. ეს საკმაოდ უცნაური რამ იყო და ცოტა არ იყოს შიში აღმიძრა გულში.
საქმე რომ დავამთვრე ქვემოთ ჩვედი ჯერ კიდევ არავის ეღვიძა ამიტომ გარეთ გავედი რომ გარემო შემეთვალიერებინა და ის იყო ტყეში ვაპირებდი შესვლას რომ ბენ ვერნი გამომეცხადა.
-მის მეიერ,-შესძახა მან თანაც ისე ახლოდან რომ თავის მოჩვენებას თითქოს არ მესმოდა აზრი არ ჰქონდა
-მისტერ ვერნი,-ყალბი ღიმილით შევიარღდი და სტუმარი შინ შევიპატიჟე
-ჩაის მიირთმევთ?-ვიკითხე
-დიახ მადლობა,-ლუსის ვთხოვე ჩაი მოეტანა და ამ დროს მამჩემიც გამოჩნდა კიბეზე. „რა ბედნიერებაა“გავიფიქრე და წამოვხტი რომ ისევ გავსულიყავი გარეთ
-ნელი მიცა,-შემაჩერა მამამ
-გინდა რამე მამა?-გავღიზიანდი,-კი მე და დედაშენი სასეირნოდ ვაპირებთ წასვლას და შენ და კრისტინაც მოდიხართ გავიაროთ და აქაურობა გავიცნოთ ძვირფასო. მისტერ ვერნიც წამოვა ხომ ასეა სერ?-შეუბრუნდა სიხარულით ანთებულ ვერნის და ანთებული თვალები შემომანათა ჯერ მე და მერე მამას
-კარგი მამა,-ჩემი ოთხისკენ გავბრუნდი და ვცადე ჩემი აღშფოთება არ გამომეხატა
-ნელი,-შეიცხადა დედამ რომელიც კიბეზე ჩამოდიოდა,-ეს რა წესია წესიერად იარე და თვალები გაასწორე ასე ხომ ნაოჭები გაგიჩნბედა
-შენც დილა მშვიდობისა დედა,-ჩავიქრიქილე და გზა განვაგრზე. თავსდავდებ კედელს რომ მივუახლოვდი ვიღაცის სიცილი გავიგონე.
ამ იდუმალი საიცილის გამო ჩაცმა დამაგვიანდა და ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა თითქოს ვიღც მიყურებდა
-თქვენმა მშობლებმა თქვენს წასაყვანად გამომგზავნეს მის,-თქვა კაცმა რომელიც ჩემსკენ ზურგით იდგა როცა კიბეებზე ჩავდიოდა
-თქვენ ვინ ბრძნდებით? ჯონი,-წამოვიყვირე და კიბიდან გადავვარდი მაგრამ ჯონიმ დამიჭრა
-ნელი ისევ ხიფათიანი ხარ როგორც ადრე,-გადაიხარხარა. ჯონი ჩემი ბავშვობის მეგობარია რომელიც რამდენიმე წლის წინ უბრალოდ გაქრა.
-როგორია აქ ცხოვრება?-გარემო მოვათვალიერე როცა გამოვედით
-რაგითხრა რაც მთავარია მამაჩემი არაა აქ რომ ცხოვრება არ დამაცადოს
-ჯონი
-ხომ იცი რომ მართალი ვარ?-თავისი ცისფერი თვალები შემომანათა და წაბლისფერი თმა გაისწორა
-მომენატერ
-როდიდან საუბრობს „ჩვენი წრის ხალხი“ გულრწფელად?
-კარგი რაა ხომ იცი რომ ბავშვობიდან არ ვარ ასეთი
-ხო კარგი,-ახლა მან გაიცინა და გზა განაგრძო
ჯონიმ ერთ კვირაშ დაგვათვალიერებინა ყველაფერი ქალაქ x ში და გაგვაცნო თავისი მეგობრები. მათ შორის ყველაზე გამორჩეული აღმოჩნდა მის კეროლი რომელთანაც ადვილად დავმეგობრდი ის ჭკვიანი, მხიარული და საზრიანი გოგონა იყო და რაც მთავარია მასთან მე მე ვიყავი
-ოჰ ნელი როგორ ცხოვრობ იმ სახლში?-მკითხა სასხვათაშორისოდ
-იქ ძალიან კარგია,-მიუხედავად იმისა რომ მეშნოდა იქ ყოფნის მე არ ვცრუობდი,-თუ ჯონი დამთანხმდება სიამოვნებით ვიყიდიდ იმ სახლს
-ნელი რომ ვიცოდე უგუნური და მშარა ხარ ამას არ მოგიყვებოდი მაგრამ მაშნებს რომ ის სახლი ასე მოგწონს
-რა უნდა მომიყვე,-ძალიან დავინტერესდი
-ამბავი იმ სახლზე რომელიც შენი თქმით ასე გიყვარს
-გისმენ
-40 წლის წინ მაგ სახლშ ერთი ბავშვი დაბადებულა თურმე,-დიწყო კეროლმა მისტიური ხმით,- ბავშვს ღამესავით შავი თვალები და ყორანივით შავი თმა ჰქონია. ექიმს უთქვამს ბავშვი მოიშორეთ თორემ მისი გული ყორანივით შავი იქნებაო, მაგრამ დედას უარი უთქვამს მის მოშორებაზე. ბიჭი თურმე მხატვარი ყოფილა და საღებავების მისაღებად არაფერზე იხევდა უკან. ერთ დღეს იმ სახლიდან საზარელი ოხშივარი ამოვარდა ბიჭმა მთელი სახლი გადაწვა და თვითონ კოშკის სახურავზე მდგომი გადმოხტა თუმცა არავის უნახავს როგორ დაეშვა ძირს ამბობოენ მონტესის მოჩვენება დღემდე დაწრწის იმ სახლშიო
-კეროლ მაპატიე მაგრამ ეს სასაცილოა,-სინამდვილეში ისტერიკა მქონდა და იმიტომ ვიცინოდი
-ნელი ნუ იცინი მას შეუძია რამე დაგიშაოს გთხოვ იქნებ ჩემს სახლშ გადმოხვიდე მე არვისთან სიტყვა არ დამცდება
-თუ მონტესს შეხვდები მოგიკითხავ კარგი?-ამ სიტყვები დავტოვე კეროლის სახლი და სახლში წამოვედი.
შინ რომ დავბრუნდი უკვე შებინდებული იყო კრისტინამ შემომთვაზა მათთან ერთად წავსულიყავი სტუმრად მაგრამ უარი ვუთხარი და ორი კვირისწინ მიტოვებულ საქმეს დავუბერუნდი- ტყეში შევედი.
მივდიოდი თუმცა არვიცი სად დავიკარგე მაგრამ მაინც ვაგრძელებდი გზას და ბოლს ქვის მომცრო სვეტს მივადექი რომელიც ხავსს დაეფარა. ხავსი ნელა მოვაშორე და გარკვევით დავინახე წარწეა მიუხედავად იმისა რომ უკვე კარგად ბნელოდა ეს საფლავის ქვა იყო და მასზე ეწერა „MONTES“ იქვე იდო წითელი ვარდი რომელიც ჩემდა უნებურად ავიღე.
-ადგილზ ედადე.-გავიგონე უხეში სიტყვები ჩემმირათ
-მაპატიეთ მე არ მინდოდა,-დავიბენი და ვცადე დამენახ ის ვინც ლაპარაკობდა
-წადი აქედან. დატოვე ეს ადგილი
-რატომ? კიდევ მითხარით რამე
-გაიქეცი,-სიტყვები ისევ მტკიცე და უხეშ იყო მაგრამ ამჯერად ის მგლის საზარელმა ყმულიმა შეცვალა რომელიც ჩემსკენ მოდიოდა
-არ გაინძრე არაფერს არ დაგიშავებს. დამშვიდდი ნაილი,-ბოლო სიტყვები მგოლი მგელს ეკუთვნოდა
ხმა ჩამიწყდა მგელი ნელა მომიახლოვდა და სასაფლაოზე მიწვა. მე მაშინვე გამოვბრუნდი და იქეთ დავიწყე მოძრაბა საითაც სახლი მეგულებოდა მაგრამ დავიკარგე. ჩემს ირგვლივ მხოლოდ ტყე იყო და მესმოდა უცნობის სიტყვები „წადი აქედან“ მეც ისევ და ისევ ვაგრძელებდი სიარულს მაგრამ გზას ვერ ვაგნებდი უკვე საკმაოდ ბნელოდა ასე რომ იქვე ხის ძირას ჩამოვჯექი და შიშისაგან გავითიშე. მაგრამ მანამდე დვინახე როგორ მიახლოვდებოდა წყვილი შავი ჩექმა.

........
მანიტერესებს თქვები აზრი ძალიან აქვს აზრი გაგრძელებას თუ არა.