-შენი სახელი რატომარ მოგწონს?_მთელი გზა ჩუმად იყო მხოლოდ მაშინ მკითხა როცა ჩემ უბანში შევუხვიეთ
-უაზროდ გრძელია
-მართლა,აი მე კიდე დიდი სიამოვნებით მერქმეოდა მელანო
-მაგრამ ბიჭი ხარ
-ხო ბიჭი ვარ,ჩემდა საუბედუროდ
-რაიყო არ მოგწონს ბიჭი რომ ხარ?
-არა,ჩემი ბიჭური სახელი არ მომწონს
-დათო?
-დათო ეს სკოლაში ვარ,ისე ყველასთვივს დავითი ვარ.ვერც კი წარმოიდგენ რა საშინელებაა
-დაა რატო გამომაცილე?
-თემა გადაგაქ?
-არა უბრალოდ მაინტერესებს
-ნუ,რატო გამოგაცილე და მინდოდა უკეთ გამეცანი
-და სკოლაში ვერ გამიცნობდი?
-სკოლაში ფხიზელი ხარ და მეშინია შენთან მოსვლა
-ასეთი საშიში ვარ?
-მოდი ცოტახანს დავსხდეთ და გეტყვი
-დედაჩემი დარეკავს_მაგრამუკვე ვიჯექი
-არ დარეკავს
-რაიცი
-კაი რა ,უკვე ზიხარ..ხოარ გცივა
-ახლა რა უნდა გითხრა კი მეთქი და მერე შენ მანტოს მომაფარებ?
-აჰაჰ,ასე ხდება ხოლმე ხო?
-ხო,მაგრამ ვერასდროს ვერ ვიტანდი ასეთ ქცევას
-ბევრჯერ მოგსვლია?
-ანუ სკოლაში საშიში ვარ?
-ნუ გაკვეთილებზე ისე დასტოინაად ზიხარ რომ რავი,მგონი კი საშიში ვარ
-და გაკვეთილის იქით არ მხედავ ხოლმე?
-შეილება შენთან მოვწიო?
-კი
-ეწევი?
-კი
-გინდა?
-მაქ
-მერე რისი გიტყდება
-თუ ვერ ამჩნევ გეტყვი რომ დიდი ხანია უკვე სიგარეტის ღერი ხელში მაქ
-ანუ?
-სანთებელა მინდა_ისე სასოებით მომიკიდა სიგარეტზე თითქოს რაიმე ფაიფურის ნივთს მაძლევდა და არ უნდოდა გამტყდომოდა
-მოდი დავუბრუნდეთ შენ საშიშობაზე ლაპარაკს
-ხო ანუ მარტო გაკვეთიილებიდან გამოგაქ ეს დასკვნა?
-არა კიდე ბიჭებმა მითხრეს რომ შენტან უაზროდ მოქცევ არ ღირს
-ხო ეგ მართალი უთქვამთ.კიდე რა გითხრეს ჩემზე?ალბათ აარანორმალურ ადამიანად დამახასიათხეს
-პირიქით,მითხრეს რომ ძალიან ლამაზი,საყვარელი და მხიარული ხარ.მიხრეს,რომ როცა ჩემი გოგო გერქმევა არ უნდა გაწყენინო. მითხრეს რომ მათთვის ძალიან ძვირფასი ხარ და უნდა გაგიფრთხილდე_ ნელა მიახლოვდებოდა, სუნთქვა შევწყვიტე და თვალები დავხუჭე.ასე უფრო კარგად ვხედავდი,მისი ხმა ჰარმონიული მელოდიასავით მეღვრებოდა ყურებში და ტვინისკენ მიიკვლევდნენ გზას,მაგრამ ტვინი გათიშული დახვდათ,ამიტომ გულისკეს წავიდნენ და სწორედ აქ ვიგრძენი პირველად როგორ მინდოდა ჩვხუტებოდი და ძალიან ძალიან ღრმად შემეგრძნო მისი სურნეი
-კიდევ რა გითხრეს ჩემზე?
-ის რომ ახლა უნდა ჩაგეხუტო_თვალები გავახილე და მოსალოდნელზე ახლოს იდგა ჩემთან
-და როდესაცმათ ნათქვამს არ ასრულებენ,ძალიან ბრაზდებიან_წამომცდა გაუაზრებლად
უთქმელად ჩამეხუტა.ლამის ხელებში ჩავადნი.არ ვიცი ეს სასმელის იყო თუ არა მაგრამ იმ მომენტში ისე მომინდა სამუდამოდ ამ ჭადრის ქვეშ ვმდგარიყავით,სამუდამოდ გაგრძელებულიყო ეს ჩახუტება რომ მზად ვიყავი მთელი ცხოვრება დამეთმო.არა მარტო ამ ჩახუტებისთვის,არამედ თვითონ დათო ყიფიანისთვისაც.
-და იცი კიდევ რა მითხრეს?
-რა გითხრეს
-ის რომ ძალიან მიყვარხარ_ამაზე უკვე ვეღარ ვუპასუხე.ჩემი გული ამას ვერ გადაიტანდა ამიტომ სასწრაფოდ ჩავრთე ტვინი
-ჩემი წასვლის დროა
-მოიცა გაგაცილებ
-ეს კორპუსია სადარბაზოს მივაგნებ,მადლობ რომ მომაცილე
-რა თქმა უნდა მიაგნებ..აარაფერს.და ნახვამდის
-ნახვამდის დათო_სადარბაზომდე რამდენიმე მეტრი იყო.როცა მივედი და უკან მოვიხედე დათო ურყევად იდგა ისევ იქ,იმ ჭარდის ქვეშ.