სახლში საკმაოდ გახალისებული ავდივარ. მშვენიერი დღეა. მე რომ მიყვარს სწორედ ისეთი, რადგან უკვე მოვახრეხე ვინმესთვის ნერვების მოშლა. ალბათ, ახლა გამწარებული მლანძღავს და ერთი უზრდელი გათამამებული გოგო ვგონივარ, მაგრამ არაუშავს, საერთოდ ა მაინტერესებს ვიღაც სიმპატიური იდიოტი ჩემზე რას იფიქრებს. დედიკო სახლში დამხვდა, რაც სახლის კარის შეღებისთანავე მამცნო, სახლში დატრიალებუმა გემრიელმა სურნელმა. მმმ თურმე, როგორ მომშიებია. ხელებს სასწრაფოდ ვიბან და სამზარეულოში გავრბივარ. დედას ჩემი საყვარელი ბორში გაუკეთებია, ძალიანაც კარგი. დედა დიასახლისია, მამა საქმის მწარმოებლად მუშაობს, ამიტომ დედასთან ყოველთვის კარგი ურთიერთობა მქონდა, ვიდრე მამასთან, რადგან ის შედარებით ნაკლებ დროს ატარებდა სახლში. ამის მიუხედავად მამას მიმართ დიდი სიყვარული და პატივისცემა მაქვს. ბორშს ისე ვჭამ, თითქოს რამოდენიმე დღე საჭმელი არ მეჭამოს, თითქოს ახლა ვიღაცამ სამოწყალოდ მომცა საჭმელი და რააც შეიძლება ბევრის ჭამა მინდა მოვასწრო. დედა ჭამის ასეთ მანერაზე სულ მიბრაზდება და თავის ცნობილ ფრაზას-„გოგო კი არა ველური ხარ შენ“ ამჯერადაც უანგაროდ იმეტებს ჩემთვის. მეც სასაცილოდ ვეღრიჭები ლოყებს ვუკოცნი და ჩემს ოთახში გავდივარ სამეცადინოდ. მალე შუალედურები დამეწყება და ძალიან .არ მინდა მშობლებს იმედები გავუცრუვო, თანაც ჩემთვის პირველი გამოცდბია უნივერსიტეტში რაც ძაალიან მაღელვებს. მეცადინეობას საღამოს ვრჩები. ისეთი დაღლილი ვარ, რომ თავშ მხოლოდ ჩემი საყვარელი ბალიში მიტრიალებს. არადა გოგოებს შევპირდი საღამოს სადმე წავიდეთ გასართობათთქო, მაგრამ ახლა ნამდვილად არ შემიძლია გარეთ გასვლა. ანანოს ვწერ, რომ თავს კარგად ვერ ვგრძნობ და ჩვენი გართობა სხვა დროისთვის გადავდოთ. ისიც მთანხმდება, რადგან თავადაც ვერ ახერხებს დღეს გარეთ გამოსვლას. ეს მახარებს, არ მიყვარს ვიინმე ჩემს გამო, რომ შლის თავის გეგმებს. სანამ მორფეოსის სამყაროში გადავეშვები ფეხებზე ჩემს ლეპტოპს ვიდებ და ფეისბუქზე შევდივარ. საინტრესო არაფერია, მხოლოდ ერთი მეგობრობის თხოვნაა, რასზეც ვთანხმდები, ლეპტოპს ვრთავ და ჩემს ბალიშთან ჩახუტებული ვიძინებ.