ალბათ ყველას ჰქონია ცხოვრებაში მომენტი ”ჩავარდნა” , მე ასე ვეძახი . როდესაც ცხოვრების აზრს კარგავ და ვეღარ იგებ ღის კიი გააგრძელო .
მე ანასტასია თოდუა ვარ და ახლა ვბრუნდები ჩემს ქალაქში , ვერ გავძელი და აგვისტოს ცხელ დღეებში უკან ვბრუნდები . რავქნა ასე ვიცი , ვერ ვშორდები თბილისს...
სახლში მივედი და მაშინვე
სააბაზანოშიიი შევვარდი . კარგად მესმოდა თათიას ქოთქოთი : იმის შესახებ რომ
ვერ გავიზარდეე, რომ ვერვისწავლე ჩემი ნივთების დაბინავება და ასე შემდებ . შხაპის მიღება დაბასრუოე თუ არა მაშინვე სამზარეულოს მივაშურე
-არმესმის არა , არაა როგორ შეგიძლია იყო ასეთი დაუფიქრებელი , მოტამტალებ ფეხშველი თან სველი ფეხებითა , რმესმის არაა . აგრძელებს ქოთქოთს .
-მეც მომენათრე თატუსიიიიიი
-ოხ, მაგიტო გამოექეცი ბებიაშენს?!
-უჩემოთაც მშვენივრად ერთობიან ლაურა არ აწყენს .
-ოხ დედას თხაძჯანა . რპგორც იქნა მიხვდაა და ჩამეხუტაა
უი სულ დამავიწყდა თათუსი ჩემი დედიკო , ასე ნუ უყრებთ წერეთლების ქალიაა . 40 წლის ზეე სერიოზული , მოსამართლე ქალბატონი მუდმივად დაკავებული , მაგრამ შვილისთვის ყოველთვის იცლის . ადრე დაქვრივდა დედა , 6 წლის ვიყავი სკოლის პიველ დღეს მიგვიყვანა დავითმა , მას შემდეგ კი მისი უსულო სხეული მახსოვს , აცრემლებული დედა და გაურკვევლობაში მყოფი მე . ავარია , ეთმა ავარიამ მთელი ჩვენი ცხოვრება შეცვა , მაგრამ დედა ძლიერია ღმოჩნდა და დღემდე ისე მომიყვანა ვერვიგრძენი უმამობა . მუდამ ჩემს გვერდითაა , მუდა ვგრძნობ მის ხელს ჩემს მხარზე ...
ჰოომ რას ვამბობდი , მოკლედ გავედი ჩემს მოთახში მოვწესრიგდი . გადავრეკ-გადმოვრეკე და საღამოს ბავშვების სანახავად წავედი . ანა , თეკლა და ლიზა ჩემკ განუყრელი დაქალები რპგორც ჩვენ ვამბობთ ”პამპერსის დაქალები” ანა ვაშაყმაძე , თეკლა ნინიძე და ლიზა დოლიძე . თეკლა ყველაზე დიდია 20 წლისაა , ლიზა კი ყველაზეპატარა 17 მედა ანაბკი თანატოლები . ნუცუბიძეზე შევიკრიბეთ და სჯვერში დავსხედით ცოტახანი ვსაუბრობდით გამოვიკითხე ჩემს აქ არ ყოფნაში რახდებოდა მალევე საბამ დამირეკა და გავედი , საბაზე ლიზა გიჟდება ამიტომ ლიზას გულიც გაკომყვა, საბა ჩემი ბიძაშვილია ზესიმპატიურო პიროვნება
-კაატუუუს ტოოო . გამეწელა ბიჭიი
-როგორხარ?
-რავი ტოო შენგან დავიწყებული როგორ ვიქნები . ჩამეხუტაა როგორ მჭურდებოდა ახლლა
მისი ჩახუტება
-რავი ძველებურად
-ისევ ისე?
-ისევ ისე
-როდემდე კატუს? როდემდე?!
-არგვინდა საბ გთხო
გამიცინა ისე როგორც იცოსხოლმე , მომხვია ხელი და წამიყვანა . მიყვარს მასთან ერთად სეირნობა იცის როდოს რა მჭირდება უსიტყვოდე სმის ჩემი , იცის როდის უნდა გაჩუმდეს და როდის ჩამეხუტოს . მაგრამ ვინ გაცდის ხომ გითხარით ლიზას გული გამომყვათქო ახლა კი რეკავს
-ხოოოოოლიიიზ
-მანდაა? რასაკეთებს? რააოორათქვაა ჩემი სახელი რომ ახსენე? ვინმეხომარყავს? სად ხართ? ვისთან ერთად ? ისევ ხოარ მოათრია ის გაძვალტყავებული კატა?
-ამოისუნთქეეე?!
-მომენატრააა კატუუუუ მოყვანე რაა
-უიიი მართლაა ,კიდევ კარგი მითხარიი აუცილებლად , კიი კიი წამოვალ , საბუუ ხო გამომყვები გოგოები უნდა ვნახო საქმემაქვს ?
-ჰო ტოო აბარასვიზავ
-მოვდივართ ლიიზ სადხართ?
-ვგიჟდებიიიიი მე შენზეე ჩემოო კნიწიკ
-გოგი ვეღარგავიგე კატები გევასება თუ არააა
-კატა არა გოჰო მე კნუწეები მიზიდავს .
გავთიშე და ჩაბჟირებულ საბას გავხედე
-რაგაცინებს ? შევუბღვირეე
-ვენატრები არააა ? -ჩაეღიმა- დააა აინტერესებს იმ კატასთან კიდე ვართუ არაა და ჰოო კიდე საქმეაქ ჰოოო შენთან?? ვერგაიზარდა
-არაცადეეე მიახტი 15 წლის ბავშვს და მერე დატოვე ცხოველო შენ
-ოჰჰჰ კატუს შენზე კარგად ვინიცის როა რდამიტოვია -დანანებით ჩაილაპარაკა - ადრეაა რაა დაამთავროს სკოლა და პირდაპირ ცოლად მოვიყვან -დააყოლა სიცილით
-ვინგატანს-შევუბღვირეე
ამასობაში მივედით კიდეც ისევ , ისევ ნუცუბიძე ისევ ჩვენი სკვერი ჩემი გოგოები და ბიჭები მათე , ლექსო , ზური და უიი უცნობი . რაღათქმაუნდა საბა ყველას იცნობდა მაგრამ ჩემდა გასაკვირად უცნობსაც
-ტასუნიააა მომენატრეე ტოოო ასე როგორ შეიძლება საავადმყოფოს მერე აღარ მინახიხარ გოგო - ჩამეხუტა სანდრო , კარგად დავინახე საბას დაბრიალებული თვალები და ბოდიშის თვალებიანი სანდრო...
-ჰეეე ჩვენკენაც გამოუშვი ბავშვი ჩვენ ხო რასამბობ გვკადრულობდა -გამიცინა მათემ და ზურგიდან მომეხვია
-ზური შენ არ მოგენატრე ??
-ვინმაცდის თქვენამდე მოსვლას თქვენო უქაჯესობავ - ჩამიკრა გულში და თავზე მაკოცაა- გამრეკელი გაიცანი ჩვენი ტასუნა
-ჩვენი არაა რაა ჩემიი -გამოხტა ლიზაა
-ეეე ტლიკინი გოგო- გაუბრაზდა საბა
-შენნ ვაბშეე ვისთან ხარ - დაეჯღანა საბას
-ტასი წავედი მე , ნინი მელოდებაა გავუვლი და საფამოს ამოგირბენთ შენ და თათუსის - გადაკოცნა ბავშვები ლიზას გამოტოვებით რაღათქმუნდა როგორ უძლებს გული
ნეტა გამაგებინა , ამ ღვთაებას რომ უყურებს არვამეტებ მართლა :მაღალი , გამხდსრი და სიგამხდრესთან ერთად ლამაზი ფორმრბი , შავი სწორი წელამდე თმა , დიდი მწვანე თვალები და კურნოსა ცხვირი .
თათიამ დამირეკაა ამოდი ნათლიაშენი მოვიდაო . ბავშვებს დავემშვიდობე და წასვლას ვაპირებდი ,მაშინ დამეკონტაქტა პირველად გამრეკელი მაშინ გავიგე მისი ხმა , მაშინ ჩასახლდა ჩემს გულში .
-ანასტასია , გაგიყვან
დავიბენი არვიცი რა დამემართა ”ანასტასია” მიდი ნათქვამი ”ანასტასია” სულლ სხვანაირად ჟღერდა ბანალურივარ არაა ალბათკი მაგრამ თქვემც რომ მოგესმინათ მართლაც სულ სხვანაირად ჟღერდა მისავით არავის უთქვამს ჩემი სახელი.
-არაა -როგორც იქნა მოვიკრიბე ძალა და ამოვთქვი რამდენიმე ბგერა- აქვვე ვცხოვრობ
-მეც მანდეთ მოვდივარ - და მიმითითა მანქანაზე , ნეტავ რაიცის მე საით მივდივარ
-კარგი - უბრალოდ დავთანხმდი
ჩავსხედით მანქანაში და რამოდენიმე წუთში ჩემი კორპურის წინ ვიდექით,
შევეცადრ გაკვირვება დამემალა საიდან ამდენი ? ჩემი სახელი ხომ არავის უხსენებია ანასტასია? ჩემი მისამართი ?
მადლობა გადავუხადრ და გადმოვედი. ასდაძრულა მანქანა ვეღარ მოვითმინე და მოვტრიალდი
-საიდან ..-არ დამამთავრებინა
-გაიგებ ანასტასიაა-და ისევ , ისევვ ჩემი სახელი