როგორ მინდოდა იმ მომენტში მასთან მივსულიყავი და ძალიან მაგრად ჩავხუტებოდი,მაგრამ ახლა რომ ეს გამეკეთებინა მაშინ უნდა დავრჩენილიყავი ეს კი არ მინდოდა,არ ვიცი იმ მომენტში რტომ მაგრამ ასე ვიგრძენი რომ არ უნდა მივსულიყავი.სახლში იმდენად ბედნიერი ავედი რომ რ მინდოდა ეს ბედნიერება ვინმესთვვის გამეყო,ხო ძალიან ეგოისტი ვიყავი იმისთვის რომ ჩემი საკუთარი ბედნიერება ვინმესთვის გამეყო,დედაჩემის კითხვას როგორ გავერთე ძალიან მოკლედ ვუპასუხე და ჩემ ოთახში შევიკეტე. დღევდანდელ დღეზე დავფიქრდი,რა უცეფ შეიცვალა ყველაფერი..მიყვარხარო..ღმერთო არც კი მჯერა სად მოასწრო ჩემი შეყვარება.ნეტა წავიდა თუ ისევ იქ დგას,ფანჯრიდან გადავხედე იმ ადგილს სადაც ჩვენ ვიყავით მაგრამ დათო იქ აღარ იყო.ამ დროს ტელეფონმა დამირეკა,ალბათ რომელიმე კლასელი იყო,მაგრამ რომ დავხედე უცხო ნომერი იყო, სამის ნახევარზე უცხო ნომერი რომ გირეკავს ალბათ გასაკვირა,მაგრამ მე ველოდებოდი ამ ზარს.გეფიცებიც,ვიცოდი რომ დარეკავდა,ნომერს გაიგებდა და დარეკავდა,მაგრამ მაინც ისე ვუპასუხე თითქოს არ ვიცოდი ვინ იყო და ვინერვიულე
-გისმენთ
-ხოარ გაგაღვიძე_ღმერთო რა მომაჯადოებელი ხმა ქონდა,რაღაცნაირი.რომ ვერ აღვწერ ისეთი
-არა ჯერ არ მძინავს,ახლა უნდა დავწოლილიყავი
-ხოო..შეგიძლია ლაპარაკი?
-კი როგორ არა
-და დღევანდელზე პასუხი?
-რა დღევანდელზე?
-რომ გითხარი მიყვარხარ მეთქი
-ხო,ასე უცეფ რა გიპასუხო
-მაგრამ შენ ხომ იცი რომ პასუხი გაქ..იგივეს მიპასუხებ ახლაც რასაც რამდენიმე დღეში.პასუხი იქედან იცოდი როცა სახლში გამოგაცილე.შენ იიცი პასუხი,მაგრამ არ დაგაჩქარებ.
-დათო მისმინე,პასუხი რაც არ უნდა იყოს,ასე ვერ გეტყვი
-როგორ ასე?
-ტელეფონით
-და აი კიდევ ერთი მიზეზი რრატომაც უნდა მნახო
-ბევრს ხო არ ითხოვ
-მეე? ლანა შენ არ მითხარი ასე ტელეფონით ვერ გეტყვი პასუხსო? ანუ უნდა მნახო ხო?
-ანუ მე გთავაზობ შეხვედრას?
-ადგილს მე ვარჩევ
-არც მიფიქრია სხვანაირად
-ლანა
-რაიყოო?
-მიყვარხარ
-ან მორჩი ან დავიძინებ
-კარგი ვჩუმდები
-რამე მომიყევი შენზე
-მაინც რა მოგიყვე,თან ტელეფონით
-წარმოიდგინე რომ ლაივში მელაპარაკები და რამე მომიყევი,შენზე..
-კარგი,ოღონდ როცა არ დაგაინტერესებს გამაჩერე
-კარგი
-მოკლედ პირველი რაც ალბათ არ იცი,ესაა რომ თბილისელი არ ვარ,სვანეთიდან ჩამოვედი ერთი წლის წინ.ცოტახანი დიღომში ვცხოვრობდი და მერე ჩვენ სკოლასთან ახლოს გადმოვედი და შესაბამისად სკოლაშიც.
-სულ ესაა?
-ხო,დიდად მოასყოლი ისტორია არ მაქ.ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი ვარ
-და სვანეთიდან აქ რატომ წამოხვედი?
-მამაჩემი დაიღუპა და დედა მშობლიურ სახლს დაუბრუნდა
-დედა არ გყავს სვანი?
-კი მაგრამ თბილისშია გაზრდილი,თავისი მშობლებიც აქ ცხოვრობდნენ.მოკლედ უფრო თბილისელია ვიდრე სვანი
-ხოო,მამაშენს რა მოუვიდა?
-არ მინდა თავი შეგაცოდო და ობოლი ბიჭის შთაბეჭდილება დავტოვო შენზე
-არა მართლა მაინტერესებს
-ზვავმა მოიტნია,სოფელში იყო წასული.მამამისთან..და ზვავმა მოიტნია
-ოუ,ვწუხვარ
-არაფერია
-არ უნდა მეკითხა
-შენ რა შუაში ხარ,შემეძლო სხვა რამე მომეყოლა მაგრამ ერთადერთი ადამიანი ხარ ვისთანაც ვისურვებდი ამაზე ლაპპარაკს
-რატომ?
-არ ვიცი,უბრალოდ
-უბრალოდ არაფერი ხდება
-მართლა? და შენ რატომ მელაპარაკები ღამის სამ საათზე შენი ფანჯრის რაფიდან
-შენ რა იცი
-მე ყველაფერი ვიცი
-ყველაფერი არ იცი
-კი მელანო..ყველაფერი..და მათ შორის შენი პპასუხიც
-ლანა
-ისიც ვიცი რომ ჩემგან გსიამოვნებს მელანოს დაძახება,რადგან მე ერთადერთი ვარ ვინც ასე მოგმართავს_თითქოს ჩემ ტვინში იჯდა და ჩემ აზრებს კითხულობდა..მართლა ასე იყო ,მისგან არ მწყინდა,პირიქით მიხაროდა
-ზედმეტი ამბიცია გაქ დავით
-სულაც არა,შენც ხომ იცი რომ ასეა
-კარგი წავედი მეძინება_აღარ შემეძლო ლაპარაკი თორემ რამე წამომცდებოდა
-არ გეძინება მელანო,გარბიხარ,რადგან რამე ზედმეტი არ თქვა..არაუშავს მეც ეგრე ვარ ხოლმე.
-ღამემშვიდობის
-ღამემშვიდობის მელანო.ხვალ სკოლაში გნახავ_გავთიშე.მეტის ატანა წარმოუდგენელი იქნებოდა ჩემთვისს.კიდევ ერთხელ რომ გამეგონა ამაღამ მისი საოცარი ხმა არსებობას შევწყვეტდი.მაშინ ვერასდროს წარმოვიდგენდი რომ ახლა არსეთ სიტუაციაში ვიქნებოდი,რომ მე და დათოს ასე დაგვეძაბებოდა ურთიერთობა..რომ მის ხმას დღეების განმავლობაში ვეღარ გავიგებდი რადგან ის რაც შვენ გადაგვხდა მთელი 4 წლის განმავლობაში ბედნიერების უსაზღვრო პიკი იყო..