[ჩემ ძმას]
დილას თავი ძლივს ავწიე. საკუთარ თავს უკვე მერამდენედ დავპირდი რომ ამდენს აღარ დავლევდი,მაგრამ ყველა დადებული პირობა ნაბახუსევზე მახსენდებოდა..ვცდილობდი გუშინდელი საღამო აღმედგინა..და უცეფ ზარივით დამკრა თავში
-გუშინ დათო ყიფიანმა მომაცილა სახლში..
ტელეფონი შევამოწმე და როდესაც ღამის სამ საათძე დათოს დანარაკი დამხვდა ლოგინზე გადავემხე..მინდოდა ანასთან დამერეკა მაგრამ არ მაცალა,თვითონ დარეკა
-ხო ან
-ხო ან კიარა,შე უნამუსო..
-რა გინდა გოგო
-გუშინ რატო არ დამირეკე
-უნდა დამერეკა?
-გოგო,დათო ყიფიანმა გაგაცილა და შენ მეკითხები უნდა დაგერეკა თუ არა?!ხო ლანა,უნდა დაგერეკა და უნდა მოგეყოლა რა გითხრა და საერთოდ რა მოხდა.
-აუ რავი გოგო.მეძინებოდა და ახლა ვაპირებდი შენთან დარეკვას
-სკოლაში მოდიხარ?
-მეორეზე შეილება მოვიდე,ახლა გავიღვიძე.შენ მოდიხარ?
-აუ რავი მე პირველი ისტორია მაქ და მეზარება მისვლა
-გამო ჩემთან და ერთად გავიდეთ
-რა გაქ მეორე
-გერმანული გვაქ
-ნუ კაი გადმოვალ და მერე მე გეომეტრია მაქ
-აჰაკაი ..გელოდებიმიდი მალე
-კაი წავედი გკოცნი
-მიდი მეც.

გერმანული..მეორე გაკვეთილი გერმანული მაქ ანუ დათოს ვნახავ.ნეტა გუშინ რამე ზედმეტი ხომ არ ვუთხაარი,როგორც სულ მჩვევია.რამე ხომარ ვიმეტიჩრე. სკოლაში ყველანაირად ვაგვიანებდი ამიტომ კესოს დავურეკე და გავაფრთხილე..კესო ჩემი დაქალია.არც კი ვიცი რამდენი წელია ერთმანეთს ვიცნობთ.მგონი 14 წელი..ძალიან საყვარელია მაგრამ ანას მაინც არ მირჩევნია.სანამ ანა გამოვიდოდა მე ფანჯრს რაფაზე ავძვერი,სიგარეტს მოვუკიდე და ქვემოთ გადავიხედე..არ ვიცი ეს ვინმეს თუ დამართნია მაგრამ მე რომ ასეთი შეგრძნება პირველად გამიჩნდა ვიცი.ეზოში რომ ვიხედებოდი გუშინდელმა დღემ ფილმის პრომოსავით გამიელვა გონებაში და ერთი სიტყვა დამრჩა..დათოს ნათქვამი მიყვარხარ..ღმერო ნნუთუ იმდენად გათიშული ვიყავი რომ ისიც კი ვერ დავიმახსოვრე სიყვარული რომ ამიხსნეს..ჰმ რა მარტივად ამბობ ლანა ალავიძე ამას..სიყვარული ამიხსნეს.და ხომარ გავიწყდება ვინ აგიხსნა..ხო სწორად მიხვდი იმ ადამიანმა ვიზეც დღეებია ფიქრობ და ჯეერ კიდევ ვერ ხვდები როგორ გიყვარს და რაამდენს ნიშნავს შენთვის.შენ წარმოიდგინე პასუხიც არ გითხქვამს,მიატოვე და გაიქცი..მას გაექეცი..სიყვარულს გაექეცი..და რა ქვია შენ საქციელს ლანა..შიში? სიამაყე? იქნებ გაუბედავობა..არა ლანა სიყვარული .. შენ დათო ყიფიანი გიყვარს, მაგრამ აარ გინდა საკუთარ თავს გამოოუტყდე რადგან ის შენი პარალელური კლასელია და გრცხვენია მისი სიყვარუულის..შენ დათო ყიფიანი ის ბიჭები გგონია რომლებთან ერთადაც 10 წელია იზრდებიბ და რომლების შეყვარებაც შენთვის დანაშაულია..მაგრამ ვინ არის დათო? შენს სკოლაში ერთი თვეა გადმოვიდა,მაგრამ შენ უკვე მოასწარი შეგეყვარებინა. დათო და შენ ერთად უნდა იყოთ სხვანაირად არ შეიძლება.შენ გიყვარს თან ძაალიან..იმასაც უყვარხარ..თქვენი ცალცალკე ყოფნა დანაშაულია ლანა ალავიძე.ხომ არ დაგავიწყდა გუშინ მელანოს რომ გეძახდა როგორ გსიამოვნებდა..შენ თვითონ არ თქვი მელანოს მხოლოდ განსაკუთრებული ადამიანი დაიძახებსო..მხოლოდ მისგან მესიამოვნებაო..გუშინ რატომ არ უსწორებდი ისე როგორც ყველას..არ გაბედო და სასმელს არ დააბრალო,შენ არ იყავი საშინლად ნასვამმა შენ საუკეთესო მეგობარს რომ ეჩხუბე მელანოს ნუ მეძახიო.დაფიქრდი ლანა,იმ ყველაფრის მერე რაც შენ გადაიტანე ბოლოს და ბოლოს არ იმსახურებ ბედნიერებას? მესმისრომ შენი ცხოვრებიდან ადამიანები წავიდნენ და ამიტომ გული გაქვს აცრუებული მაგრა ყველაფერი ამით არ მთავრდება ლანა..როგორ ფიქრობ რას იტყოდა შენი ძმა შენ რომ ვინმე გიყვარდეს და მაასთან არ იყო..მოეწონებოდა შენი ტანჯვა? როგორ ფიქობ რას დაგარიგებდა.დაფიქრდი ლანა,ასე უბრალოდ არ გაუშვა ბედნიერება ხელიდან.
ფანჯრის რაფიდან ჩამოვედი და ანას დავურეკე
-ან წამოსული ხარ უკვე?
-აი ახლა უნდა გამოვიდე სახლიდან
-მისმინე მე დღეს ვერ მოვდივარ სკოლაში და ნუღა გამომივლი რა,სადღაც უნდა წავიდე..
-რახდება კარგად ხარ?
-კი კი კარგად ვარ,საღამოს შეგეხმიანები
-კაი მიდი
...
მძიმე კარი შევაღე და სასაფლაოს ეზოში შევედი.აქ აარასდროს ვყოფილვარ..უფროსწორად მას მერე არ ვყოფილვარ რაც მამაჩემი და ჩემი ძმა აქ გადმოსახლდნენ.არ მინდოდა მათი საფლავების ნახვა.არ მინდოდა დამეჯერებინა რომ ისინი აქქ ცივ მიწაში იწვნენ..არ მინდოდა დამეჯერებინა რომ ისინი აღარ იყვნენ. დაახლოებით ვიცოდი სადაც იყვნენ დასაფლავებულნი..ჩემი ძმის საფლავზეე რომ მივედი მუხლები მომეკვეთა.ქვაზე ის ფოტო ქონდათ გადატანილი რომელიც გარდაცვალებამდე ორი დღით ადრე გადავუღე.ყვავილები დავაწყვე და დავჯექი..დიდხანს ვიჯექი ჩუმად,არ ვიცოდი როგორ დამეწყო ან რა უნდა მეთქვა ან საერთოდ..
-მომენატრე_რატომღაც მგონია რომ გარდაცვლილი ძმის საფლავზე ლაპარაკი ამ სიტყვით უნდა დაიწყო
ვეღარაფერი ვეღარ ვთქვი..ხან მის სურათს ვუყურებდი ხან სურათის ქვემოთ გაკეთებულ წარწეას
დავით ალავიძე
1989-2014
ორი წლის წინ ჩემმა ძმამ,დათამ,მიმატოვა..ხო დამთვხევაა აარა,ერთმა დათამ მიმატოვა და მეორე ჩემ ცხოვრებაში გამოჩნდა.მინდოდა ჩემი ძმის საფლავზე ყველაფერი მელაპარაკა.ყველაფერი რასაც განვიცდიდი,რასაც ვფიქრობდი..მაგრამ ვერ შევძელი..არ შემეძლო უბრალოდ სურათთან ლაპარაკი..ის ცოცხალი აღარ იყო და ამას უნდა შევგუებულიყავი..ის ვეღარასდროს ილაპარაკებდა ჩემთან,ვეღარასდროს ჩამიხუტებდა და მომცემდა რჩევას..მამაჩემის საფლავის ქვას ხელი გადავუსვი და წამოვედი.არ შემეძლო იქ ვყოფილიყავი და მათზე მეფიქრა.ეს წამოუდგენლად დიდი ტკივილი იყო,ავდექი, მოვტრიალდი და მოულოდნელობისგან ვიკივლე..ის აქ იყო..მეგონა მოჩვენება იყო.მაგრამ არა..ის აქ იდგა ჩემ წინ..ჩემი ძმის საფლავვთან .. ეს დაუჯერებელზე მეტი იყო..სასწაულზე მეტი იყო