პირველი თავი
ცხოვრება,რომელსაც მივყვები
დიდუბის მეტროდან ამოვედი და ზემოთ კიბეებზე უნდა ავსულიყავი,ზემოთ ავიხედე და ჩაკრასკული,მოკლეკაბიანი,მაღალ ქუსლებზე მდგარი გოგონები დავინახე,მე კი უბრალოდ ჯინსის შარვალი,ცისფერი პერანგი კეტები და შავი კურტკა მეცვა ,ყურსასმენები მეკეთა ,გულში კი ვფიქრობდი,ალბათ მასაც ასეთი გოგონა ჭირდება გვერდით,ცრემლები წამომივიდა,
სიგარეტი ამოვიღე და მოკიდება დავიწყე,თავი ყველაზე საშინელი გოგონა მეგონა,ასანთი მქონდა,ვუყურებდი გვერდზე მდგომ ოდნავ ხნიერ კაცს,მომიტრიალდა და მომიკიდა,
პრობლემები გაქვს?მე კი თავი დავუქნიე,გული გატკინეს?გიყვარს?ასე,უსასრულოდ გრძელდებოდა 20 წამის განმავლობაში მისი კითხვები,ბოლოს ვუპასუხე,
-დიახ მიყვარს,მაგრამ უკვე ვერაფერს შევცვლი,მან კი მითხრა
-არა,როგორც მამა შვილს,არამედ როგორც კაცი ,გეტყვი ,რომ სიყვარული მიდის და მოდის,ხშირად იქნები ბედნიერი,მაგრამ,უამრავი მამაკაცი გატკენს გულს,ქალს შეუძლია სიყვარული და ერთგულება,მას შეუძლია ისე შეგიყვაროს,რომ შენს იქით ვერაფერს ხედავდეს ,კაცები კი,ჩემი თამადობით ,ყველა მოღალატეები ვართ,მე კი,გთხოვ,რომ სიყვარულის გამო,ორგანიზმს ნუ გაიფუჭებ ,რადგან სიყვარული მოშუშდება და გაივლის,ჯანმრთელობას კი უკან ვერასდროს დაიბრუნებ,მოხუცმა,სიგარეტი ჩააქრო და დამემშვიდობა ,თავზე ხელი გადამისვა და მითხრა,აი ასე,თავის გულზე ხელი დაიდო და მანიშნა,ამას გაუფრთხილდიო,სიცოცხლეს გაუფრთხილდი,მეკი "მის" მოლოდინში უამრავ რამეზე დამაფიქრა იმ მოხუცის სიტყვებმა,მისი სახე აღარ მახსოვს,მაგრამ სიტყვები ყოველთვის მემახსოვრება,ვუყურებდი ლიანდაგებს,როდესაც წელზე ვიღაცამ თბილი ხელები მომხვია შევტრიალდი და უცებ შუბლზე მაკოცა,ჩაფიქრებული ,რომ ვიყავი მიხვდა და მკითხა ,რა გჭირსო,მე კი ვუპასუხე,,რომ უბრალოდ თვალები გამიშტერდა,შემდეგ ხელი ჩამკიდა და...