დილით თავში ძლიერმა ჩარტყმამ გამაღვიძა,
-აუ თავიი - დავიყვირე ბოლო ხმაზე
-ადექი გოგო უკვე თორმეტი საათია- დაიყვირა უკვე სამზარეულოში გასულმა ჩემმა ძმამ
პირველად ხელში რომელი შორტიც მომხვდა ჩავიცვი და გავედი სამზარეულოში
-კიდევ კარგი გაგახსენდი - გავუღიმე და სკამზე ჩამოჯექი
-ჰომ დედაშენმა გასაღები მომცა და წადი დახედეო და მეც მეტი რა მინდოდა
-მოიცა და იმას საიდანღა აქვს ჩემი სახლის გასაღები
-კარებს რომ აკეთებდნენ გააკეთებინა ერთი თავისთვისაც მგონი
-ვაიმე ეგ ქალი გამაგიჟებს
-მე რო უკვე გამაგიჟა იმიტო გავექეცი სახლიდან
-მოიცა შენ რაა სახლიდან წამოხვედი?
-ხოო კარი რომ გამოვიჯახუნე შიგნიდან ყვირილი მესმოდა „შენმა დამ ხომ აიწყო ცხოვრება ამ სახლიდან წასვლიდან და ეხლა შენც აიწყობო“
-და ვინმე ემდურის თავის ცხოვრებას? შენ სადღა წახვედი სახლი იშოვე?
-არა ჯერ
-ეხლა სად ხარ?
-ძმაკაცთან ვაპირებ მისვლას
-რა ძმაკაცთან ამოიტანე ბარგი და ჩემთან დარჩები
-არა რა შენთან დაგირღვევ პირად იდელეას
-აღარ მათქმევინო... მიდი თან დღეს მთელი დღე სახლში ვარ და მოვაგვარებთ
-კაი წავედი მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ... დროებით
ლუკა წავიდა მე კი ისევ საწოლისკენ გავეშურე, ჯერ ტელეფონით ვთამაშობდი შემდეგ ავიღე ლეპტოპი და Facebook-ზე შევედი, როგორც ყოველთვის ბევრი მეგობრობის შემოთავაზება მქონდა, ყურადღება არ მიმიქცევია ისე დავხურე ეს გრაფაც და თან ავდექი... წყალი გადავივლე, იქიდან გამოსულმა კი ტელეფონს დავხედე და 11 გამოტოვებული ზარი დამხვდა და თან შემოვიდა მეთორმე ზარიც... სწრაფად გავაგონე
-გაწყენინე რამე? - აღელვებულმა მითხრა
-არა რა უნდა გეწყენინებინა - მაშინვე მივხვდი რომ გიორგი იყო
-აარა ვიცი რომ გუშინ გაწყენინე მაგრამასე აღარასდროს ქნა კარგი?
-რა მოხდა გამაგებინებ?
-რატომ არ მპასუხობდი მესიჯებიც ათასი მოგწერე.... facebook-ზეც არ დამამატე...
-აუ არ მინახია, თან ეხლაც არ ვიყავი ტელეფონთან.... არაფერი არ მწყენია მართლა...
-კარგი ხოო დღეს არ გცალია ხოო?
-რავიცი... რა არის რომ?
-გნახავ რაა... - ისეთი ხმით მითხრა რომ არ დამთანხმებოდი არ შეიძლებოდა
-კარგი ხოო
-ხუთისთვის გამოგივლი
-კარგი
ამით დავასრულეთ საუბარი, ისე მელაპარაკებოდა ალბათ რაღაც მოხდა... როგორც იქნა დადგა ხუთი საათი და ჩავედი დაბლა. გიორგი უკვე მოსული იყო... როგორც დამინახა მომვარდა და ჩამეხუტა
-გიორგი რამე მოხდა?
-გთხოვ დამპირდი რომ თავს გაუფრთხილდები კარგი?
-კარგიი მაგრამ რა მოხდა?
-არაფერი უბრალოდ მინდა კარგად იყო
-რაღაცას მიმალავ ხო?
-ვერ გატყუებ აშკარად
-რა მოხდა მითხარი
-გუშინ ჩემს მიმართ არცთუ ისე კარგად განწყობილმა ხალხმა დაინახა რომ სახლამდე მოგაცილე... ამიტომ ჩემს დასასჯელად შენ თუ გამოგიყენეს... უბრალოდ ერთი დღის გაცნობილი ბიჭისთვის შენ არ უნდა დაშავდე. - ეს თქვა და მანქანაზე მიყუდებულმა თავი ჩაღუნა... მივუახლოვდი და ვუთხარი რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, მართალია გულის სიღრმეში მეშინოდა მაგრამ... ისეთი ნდობა გამიჩნდა მის მიმართ მჯეროდა იმის რომ ის საფრთხეს არ შემიქმნიდა.
-წამოდი გავიროთ - მითხრა ჩუმად.. მანქნაში ჩავჯექით და გაურკვეველი მიმართულებით წავედით... ხმა არცერთს ამოგვიღია.... ბოლოს სადღაც გააჩერა და დამშვიდებულმა მითხრა
-ვიცი რომ ათასობით კითხვა გაწუხებს ამიტომ გისმენ
-რა უნდათ შენგან?
-გრძელი ამბავია - პასუხი აღარ გამიცია, რამდენიმე წუთიანი დუმილი თვითონვე დაარღვია- მაგრამ მოვა დრო და მოგიყვები
-კარგი - ესღა ვუთხარი შემდეგ კი სახლისაკენ გამოვეშურეთ.... სახლში მოსული დავემშვიდობე მას და გადმოვედი მანქანიდან სანამ სადარბაზოსთან მივიდოდი იქვე ლუკა დავინახე... ყველაზე მეტად ახსნა-განმარტების ხასიათზე არ ვიყავი და უკვე შევეგუე იმ ფაქტს რომ წინ ეს მელოდა. სწრაფად ავედი სახლში, ლუკა უკან მომდევდა მისი ნაბიჯების ხმა უფრო და უფრო მკაფიოდ მესმოდა... სანამ კარს გავაღებდი ისიც დამეწია სახლში შემოვედით,ჩანთა დავდე და ოთახისკენ წავედი, მაგრამ ლუკამ შემაჩერა:
-ანი ერთი წუთით მოდი აქ - მეც მივედი, მისაღებში დავჯექი
-გისმენ
-შეყვარებული თუ გყავდა რატომ არ ვიცოდი
-არაა შეყვარებული
-რა მნიშვნელობა აქ? რატომ არ ვიცოდი მის შესახებ?
-გუშინ გავიცანი და როდის მეთქვა?
-გუშინდელ გაცნობილს დაყვები?
-გთხოვ არ დაიწყო რაა.. არ ვარ ახსნის ხასიათზე - ვუთხარი და ოთახში გავედი. საწოლზე „დავენარცხე“ სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით და ცრემლები წამომივიდა ვტიროდი მაგრამ არ ვიცოდი რაზე, რამდენჯერაც მისი სახე წარმოვიდგინე იმდენჯერ ცუდად ვხდებოდი... ბოლოს სველ თმაში და ბალიშში ჩამეძინა... დაახლოებით ორი საათის შემდეგ კი გავიღვიძე, და რატომღაც თავს კომფორტულად ვგრძნობდი... გვერდით ჩემი ძმა მეწვა და ეხლა მივხვდი თუ როგორ მიყვარდა ჩემი გადარეული ძმა რომელიც ყოველთვის ნერვებს მიშლიდა...
ავდექი სამზარეულოში გავედი და რაღაცეები მოვამზადე, შემდეგ ლუკაც ადგა
-ვინ იყო ვინც მოგაცილე
-ვერ დაინახე?
-არა ვიცნობ?
-არ ვიცი... გიორგი ჰქვია
-გიყვარს?
-ლუკა გუშინ გავიცანი
ლუკა მოვიდა და ჩამეხუტა
-აღარაფერი აღარ დამიმალო კარგი?
-კარგი
-ვინაა ეგ გიორგი
-არ ვიცი მეც არ ვიცნობ წესიერად
-ხომ გამაცნობ?
-თუ ურთიერთობა გამიგრძელდა გპირდები - გავუღიმე მანაც იგივეთი მიპასუხა - კაი წავედი დღეს ნუცასთან უნდა დავრჩე, კომფორტულად მოეწყე ხვალ ლექციების მერე მოვალ....
-კაი მაარა რითი აპირებ წასვლას?
-მანქ... -ფრაზა არ მქონდა დასრულებული, გამახსენდა ჩემი მანქანა სადაც იყო, მაგრამმალევე გამებადრა სახე - შენი მანქანით - ლუკამ ერთი ამოიხვნეშა, მაგრამ ბოლოს აოიღო გასაღები
-არცერთ ხეს არ ჩაახუტო მანქანაა
გამოვართვი გასაღები და კარებიდან შემოვძახე - გავითვალისწინებბბ - შემდეგ სირბილით შემოვბრუნდი ლოყაზე ვაკოცე და შემდეგ სირბილით ჩავედი კიბეზე.
გზა არც თუ ისე დიდი იყო მაგრამ დავიღალე... ლიფტს დაახლოებით ნახეარი საათი ველოდე მაგრამ რომ აღარ მოვიდა, ფეხით მმიწია მეათე სართულზე ასვლა... კართან გულამკვარდნილი მივედი და დავრეკე ზარი, ნუცამაც არ დააყოვნა და ისე ჩამეხუტა რამის გადავვარდი
დღეს ნუცა სახლში მარტო ცხოვრობდა ამიტომ როცა მასთან მივდიოდი ყოველთვის ისე ვიყავი როგორც საკუთარ სახლში, სამზარეულოდანნ რაღაც გემრიელობის სუნი გამოდიოდა
-რა მომიმზადეე? - გაბრწყინებულმა ვკითხე
-რა და ის რაც შენ გიყვარს... ყველაზე მეტადდ - ინტრიგა გაურია ნუცამ
-არარსებობს პიცაა?
-დიახ
-აი რატო მიყვარხარ
-მეც. მეც - გაიღიმა და ისე მითხრა - დაჯექი მოვალ მე ახლავე
ჯერ ჩანთა არ მქონდა დადებული. რომ ტელეფონის ხმა გავიგე, წერილი იყო მოსული გავხსენი და სახეზე ღიმილმა გადამირბინა, გიორგი იყო
„როგორ ხარ პატარა?“ - ამის წაკითხვისას, გულმა რაღაც სხვანაირად დაიწყო ბაგა-ბუგი. მუცელშიც მხოლოდ პეპლები კი არა მთელი ზოოპარკი გადაადგილდებოდა... მალევე მოვრჩი ჩემს თავთან მოლოგს და პასუხი დავუბრუნე
-შენ როგორ ხარ?
„რავიცი ძველებურათ. სახლში ხარ?“
-არაა, რა ხდება?
„შენ კორპუსში ვარ ძმაკაცთან და მეთქი ვნახავთქო“
-ხომ გნახე დღეს რაღა გინდა მეტი
-“კიდევ მინდაა”
-არაუშავს
-„ეხლა იცი რა მინდა?“
-რაა?
-„რა და მინდა ჩავეხუტო ერთ გოგოს...“
-ჩეხუტე მერე...
-„აქ არ მყავს“
-რო ნახავ მაშინ მერე ჩაეხაუტე...
-“როდის ვნახავ?”
-როცა გინდა
-“მე ეხლა მინდა”
-ნახე მერე
-“არ ვიცი სად ხარ”
-მე რა შუაში ვარ - ვითომ ვერ მივხვდი
-“შენი ჩახუტება მინდა სხვა არავისი”
აღარაფერი მიმიწერია რადგან ნუცა გამოვიდა... შემდეგ ვილაპარაკეთ ნუცას შეყვარებულზეც... რამდენიმე საყვედურიც მივიღე თუ რატომ არ მყავდა შეყვარებული, შემდეგ პიცაც ვჭამეთ... სრულიად მოულოდნელად მაღაზიაში ჩასვლა მოგვაფიქრდა... ჩავედით ჩიფსები და კოკაკოლები ვიყიდეთ... შემდეგ მთელი ღამე კინოებს ვუყურებდით... უკვე 6 საათი იყო, მზე ოდნამ ციცციმებდა რომ ჩაგვეძინა... მაგრამ დილით მალევე დაახლოებით ცხრის ნახევარზე გაგვეღვიძა.... ნუცას დავემშვიდობე და სახლში წამოვედი... მალევე მივედი სახლში... კარზე დავაკაკუნე და მალევე ფეხის ხმაც გავიგე.... კარი გაიღო
-ჯანდაბაა შენ აქ რა გინდაა?