ალბათ 12 საათი ხდებოდა წყნეთში ყველა,რომ შევიკრიბეთ.
-აუ დავლიოთ გახევამდე?-იდეა წამოაყენა საბამ.
-ბაზარი არაა,აი გათიშვამდე ვსვამთ-ვთქვი და ხტუნვა დავიწყე
-შენ არა !-მითხრა გაბრიელმა და კუშტად შეკრული წარბებით გადმომხედა.
-ვითომ რატომ?
-ჩვენ მოვლა არ გვინდა თუ როგორაა შენი საქმე?-ღიმილით გადმომხედა იოანემ,და იქვე ჩავიფერფლე,მაგიჟებს ეს ბიჭი რა.
-ოო კარგით რა.
-ვხუმრობთ ბატო,დალევ აბა რას იზამ?-მითხრა კაკიმ და ჩამეხუტა-ისე მაგრად გიხდება ეგ კაბა,მაკოს სუნი მცემს.
-ნამდვილად მაკოსეულია-გავიცინე მე-ჩანთა მანქანაში გაქვს?
-ხო,მოიცა მოგიტან.
-მიდი გთხოვ რა.


კაკიმ ჩანთა მომიტანა.სახლში შევედი,მეორე სართულზე ავედი და პირდაპირ კარში შევედი.კარგად მოწყობილი,საყვარელი,მყუდრო ოთახი იყო,რატომღაც გავიფიქრე რომ იოს შესაფერისი იყო.კაბა წვალებით გავიხადე და ჩანთა გავხსენი,რომ ტანსაცმელი ამომეღო,ოთახში იოანე,რომ შემოვიდა და გაოგნებული თვალებით დამიწყო ყურება,უცებ იმდენად დავიბენი,რომ ისიც ვერ მოვიფიქრე რაიმე ამეფარებინა.
-ჯანდაბა.....ბოდიში,არ ვიცოდი,რომ იცვლიდი...
-ისა....გადი და 2 წუთში გამოვალ..
ამოვიბლუყუნე და კაბა ავიფარე.
მეგონა შეტრიალდებოდა და გავიდოდა,მაგრამ პირიქით ნელი ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემსკენ,იმდენად დავიბენი უკან სვლა დავიწყე და კედელს ავეკარი.მომიახლოვდა,შიშველ წელზე ხელი შემიცურა და თავისკენ მიმიზიდა,ვერასდროს ვიგებდი,როდესაც ამბობდნენ ,რომ მსგავს სიტუაციებში ქალები ვეღარ აზროვნებდნენ.ამ მომენტამდე ვერსადროს ვიგებდი,ახლა გასაგებია.
ყელზე ცხელი ტუჩები მომაწება და ლოყამდე ავიდა,გავინაბე,გამოვეთიშე ქვეყანას,უცებ გველნაკბენივით მომშორდა.
-მაპატიე...ჯანდაბა....ეს არ შეიძლება...-თან ისროდა სიტყვებს და თან უკან სვლით მიდიოდა-ულამაზესი ხარ მარიამ-ბოლოს ეს მითხრა და ოთახიდან გავიდა.
-ღმერთო გადმომხედე რა იქნება-ვთქვი როდესაც გონზე მოვედი,ჩავიცვი,სახიდან წყლით შეძლების და გვარად მაკიაჟი მოვიშორე,თმა ჩამოვიშალე და კოსად დავიდე,ბიჭებთა ეზოში დავჯექი.აუ დედა შენ რა გითხარი რა.. მოკლე შორტი და თხელი მაისური ჩამიდო,აქ კიდევ გრილა თან ძალიან.
-აუ ცივა ხო?-დავსვი კითხვა,ამ დროს სახლიდან იო გამოვიდა და უცებ იმის გახსენებაზე დაახლოებით 15 წუთის წინ რაც იყო,ერთიანად წამოვწითლდი.სევდიანი თვალები ჰქონდა,რაღაცნაირად თითქოს თვალებში ვერცერთს გვიყურებდა,ეს 7 ჭიქამდე და მერე უკვე მოეშვა და გამხიარულდა....იმ დღიდან კიდევ მახსოვს,რომ მთელ ხმაზე რაღაცებს ვმღეროდით,კიდევ მახსოვს,რომ ვწუწუნებდი მცივათქო და იომ თავისი ჟაკეტი გამომიტანა,რომელსაც მთლიანად იოს სუნი ჰქონდა,მერე უბრალოდ ის მახსოვს,რომ გაუჩერებლად ვსვამდით,მეტი არაფერი,მერე დილით მისაღებ ოთახში გაგვეღვიძა თითქმის ყველას ერთდროულად,ერთმანეთზე მიხუტებულებს.
-თავი გასკდება ახლა-წუწუნებდნენ ბიჭები,მე მართლა ერთადერთი ვიყავი ვისაც თავი არ სტკიოდა,ასე ვიცი პახმელიის მსგავსი,არასდროს არაფერი მქონია.
-რომ არ შეგიძლიათ არ უნდა დალიოთ რა
წამოვიჭიმე მე და ცინიკურად(რათქმაუნდა იუმორით) გადავხედე ყველას.
-რა გიხარია კი არ იცი,შენ რომ მოგიწევს ჩვენი მოვლა პატრონობა,საღამომდე მაინც მერე გიორგი და თათა ჩამოდიან და თბილისში უნდა დავბრუნდეთ.- თქვა იოანემ,წამით თვალი თვალში გამიყარა,მაგრამ შემეგ მკვეთრი მოძრაობით მომაშორა მზერა.რას ჭირს ნეტავ ვიცოდე.
-თათაზე გამახსენდა,ანასტასიას ხომ არ შევეხმიანოთ? ამ დღეებში თეკლა უნდა ვნახო აუცილებლად,ასე არ შეიძლება,მოკვდება ეგ გოგო.
-ტასო-რაღაცნაირად ჩაილაპარაკა საბამ,არავის ყურადღება არ მიუქცევია,შემდეგ აივანზე გავიდა მოსაწევად და რაღათქმაუნდა გავყევი.
-ჩემო სიყვარულოოო
ზურგიდან ავეკარი ჩემს ძამიკოს.
-ჩემო პატარა-შემოტრიალდა და ჩამეხუტა
-ტასო მოგწონს?
-იცი როგორ? კი სასაცილოა,2-3 დღეა ვიცნობ,მაგრამ შეპყრობილი ვარ მემგონი მისით,სულ მასზე მეფიქრება,ვიცი ვიღაცისთვის სისულელეა რასაც ვამბობ და ალბათ გარეშე პირმა,რომ მისმინოს იტყვის სულ ერთხელ ელაპარაკე რაებს ლაპარაკობო,თუმცა აი არვიცი,გოგოზე ვგიჟდები.
-მემგონი ჩემს დიდ ძმას ეშველა
ვთქვი და უფრო მაგრად ჩავეხუტე.
-არ მოგწონს შენ ანასტასია?
-მე ძალიან მომწონს,ძაან დადებითია რა რაღაცნაირი,კეთილია.თეკლასნაირია.
-ხო დაახლოებით....შენსკენ რახდება აბა,რაიმე ცვლილება ხომ არ არის შენ და იმის ურთიერთობაში?
უცებ გამახსენდა გუშინდელი ინციდენტი და დამაჟრიალა,რაც საბას არ გამოპარვია.
-არაფერი ისეთი,ის გითხრათ ხო,მანოსთან როგორც შეყვარებული ისე რომ მიმიყვანა.
-კი კი გვითხრა,სანამ დაგირეკავდა,მერე რაო მანომ
-იმედია ყველაფერს უფრო მალე გააოფიციალურებთო
-ანუ ქორწილზე ჩაგირტყა?
-დაახლოებით და იომ მალე აგისრულებ ოცნებასო,მეთქი ვერაა ეს კარგაად,ისე როგორ ვიყავი
-შესანიშნავად ჩემო ფერიააა
-მართლა?
-შენ თავს ვფიცავარ.
-შენც ცუდად ხარ ძალიან?
-არა,ცოტა მტკივა თავი,აუ მარიკუნ
-ჰოუ
-ანასტასია გამოიყვანე რა.
-დავურეკავ და ვეტყვი საღამოს ამბებს,იქნებ გამოვიდეს.
-ოქეეეეი,აუ რა ლამაზია
-ხო ძალიან,ოღონდ არ იჩქარო არაფერზე რა გთხოვ,ყველაფერი აწონ-დაწონე.
-ხო რათქმაუნდა,შევიდეთ რა.
-შევიდეთ.





საღამოს უკვე თბილისში იყვნენ თათა და გიორგიც კი.
გიორგისთან და მარიამთან იყვნენ,მაკო და ნიკა(მშობლემი გიორგის და მარიამის),ნახეს.უნდა გენახათ თათა რა დარცხვენილი იჯდა,რა ქნას ახლა ერიდებოდა და.მაგრამ მაკო რის მაკოა,ისე ელაპარაკა გოგონას, თათას სულაც აღარ ახსოვდა წეღანდელი სირცხვილი.
იმ დღეს იო განსაკუთრებით უხასიათოდ იყო,მალეც წავიდა და გიორგის დაუბარა,საქმე მაქვს,რომ მოიცლი შემეხმიანეო.რა ჭირი სჭირს??????
მოკლედ რა...ანასტასიას,პატარა ტასო ჰყავდა სახლში და ვერ შეძლო გამოსვლა,თუმცა ამ დღეებში უსიკვდილოდ გნახავთო.
მოკლედ გადიოდა დღეები,უფრო და უფრო ვიტვირთებოდით და ვიღლებოდით,მეჯვარე ვინაიდან ძმის ქორწილი იყო მე ვერ ვიქნებოდი,ამიტომ ჯერ-ჯერობით თათას ადგილი თავისუფალი იყო,გიორგის საბა უნდოდა მაგრამ არაფრის დიდებით არ დათანხმდა,თათა ისეთია თავის მეჯვარედ ტასოს დასვამს და გოგოსთან დამანათესავებსო,ამიტომ გაბრიელი იყო.
ალბათ დაახლოებით 2კვირა იყო დარჩენილი ქორწილამდე,ტასოსთან შეთანხმებით თეკლა რომ ვნახეთ...გული მოგვიკვდა,სულ არაფერი დარჩენილიყო იმ გოგოსგან ჩვენ,რომ ვიცნობდით.

-თეკლა შენთან არიან

-გაგიხევ თავს!-არ ვიცი მისი დანახვის შემდეგ სად ჰქონდა თათას ამის ძალა,მაგრამ ფაქტია მთელ ხმაზე უყვირა.
-თეკლა-მე მხოლოდ ეს ვთქვი და საწოლზე ჩამოვჯექი.გაოცებული გვიყურებდა,შემდეგ ატირდა....
-წადით-სლუკუნით გვითხრა და ზურგი შეგვაქცია
-აი ახლა სულ,რომ მამა ზეციერმა მიბრძანოს აქედან არ წავალ!თეკლა 2 წელი გავიდა იმ ყველაფრის შემდეგ! 2 წელი,თავს რატომ იტანჯავ?გეკითხები რატომ?!შემთხვევით და უმიზეზოდ ამ დაწყევლილ ქვეყანაზე არაფერი ხდება,რატომ არ გინდა ამის გაგება და გააზრება? ამ უბედურებამ,ანგელოზი გაჩუქა,ის ვინც შენი ცხოვრების ნათელი წერტილი არის! შენ კი მას უარყოფ! სუსტი ხარ,ძალიან სუსტი,იმაზე სუსტი ვიდრე წარმოდგენა შეიძლება!შენ,რომ ძლიერი იყო თეკლა,შენს შვილს შენ გაზრდიდი და არა შენი და! ღმერთი ადამიანს არასდროს აკისრებს იმაზე მძიმე ჯვარს,ვიდრე ის ამის ტარებას შეძლებს!-მთელ ხმაზე გაჰკიოდა თათა,შემდეგ გაჩუმდა,თეკლას გვერდზე ჩამოჯდა და პატარა ბავშვივით ატირდა-გვენატრები თეკლა,ძალიან გვენატრები,შენს ოჯახის წევრებს ენატრები,მეგობრებს....გვჭირდები,ყველას გვჭირდები-მე,მარიამს,ანასტასიას,შენს მშობლებს,ბიჭებს და ყველაზე მთავარ ადამიანს შენს ცხოვრებაში,შენს შვილს დედა სჭირდება! გთხოვ იფიქრე რა ამ ყველაფერზე-ტიროდა და თან ბლუყუნებდა,მე ხმას ვერ ვიღებდი,სუსტი ვიყავი,არ შემეძლო ლაპარაკი.
თეკლამ,მოულოდნელად ჩარგო თავი თათას კალთაში და ცხარე ცრემლებით ატირდა.ვერ გავძელი,მივედი და მოვეხვიე,ღმერთო როგორ მომნატრებია ოატარა იხვი.
-მე ის უნდა ვნახო,სად არის ჩემი და?
ამოიბლუყუნა და ოთახიდან ანასტასიაას სახელის ყვირილით გავარდა,სამზარეულოდან გაფითრებული ტასია გამოვარდა
-თეკლა-იყვირა როდესაც,მას გოგონა მოეხვია
-მაპატიე,ეს დაწყევლილი 2 წელი მაპატიე,მადლობა და უბრალოდ დედამიწის ზურგზე იცოდე არ არსებობს ისეთი სიყვარული დებში რომელიც მე შენს მიმართ მაქვს!მადლობ,მადლობ რომ არ გატყდი,რომ დრო მომეცი,რომ ანასტასიას მოშორების უფლება არ მომეცი,რომ 2 წელი დედობა გაუწიე,რომ სუნთქავ ამისთვისაც დიდ მადლობას გიხდი!
ტიროდა და თან დას ეხუტებოდა.
-მიყვარხარ,ყველაფერი ჩემი მოვალეობა იყო და მორჩი უაზრო ბოდიშების და მადლობების თქმას! და თქვენ უღრმესი მადლობა,თქვენ მე და დამიბრუნეთ! მხოლოდ ეს კი საკმარისია იმისთვის,რომ უსაღვროდ მიყვარდეთ.
თეკლას მოშორდა და ჩვენ ჩაგვეხუტა.ბედნიერებისგან ცას ვწვდებოდით! გვიხაროდა,რომ რაღაც ნამდვილად ღირებული გავაკეთეთ!



***
გამარჯობა ჩემო სიხარულებო აბა როგორ ხართ?ძალიან ვეცადე კარგი,ღირებული თავი გამომსვლოდა,თუმცა მგონი არც ისე კარგი გამოვიდა,როგორც მსურდა.თქვენი აზრი მაინტერესებს! ბოდიშით, წერის დროს დაშვებული შეცდომებისთვის.