გილოცავთ დამდეგ ახალ წელს! წარმატების და ბედნიერების მომტანი ყოფილიყოს ეს წელი თითოეული თქვენგანისთვის.
ესეც მეცხრე თავი ჩემგან
ორი კვირაა გასული რაც დავბრუნდი თბილისში. ჩვეულებრივი დღეა ივლისისა. ღამე ისევ საავადმყოფოში გავატარე. რთული გრაფიკი მაქვს. ღამით საავადმყოფოში ვრჩები, ჩემთვის განკუთვნილ კაბინეტში ვიძინებ. ჩემი ხუთოთახიანი ბინის აქტიური სტუმარი არ ვარ. საავადმყოფოდან მხოლოდ შაბათ საღამოს გავდივარ. ყველა საჭირო ნივთს ჩემი სახლის დამლაგებელი ნათელა მიგზავნის.
შაბათის საღამოა. საავადმყოფოდან გამოვდივარ და ჩემს მოტოციკლეტს ქუჩაში მივაქროლებ. მოტოციკლეტი, ეს ჩემი სიმდიდრეა. პატარეობიდანვე მინდოდა მყოლოდა, და როგორც კი გამოჩნდა შანსი არ გავუშვი ხელიდან. გრილი საღამოა. ქალაქი დაცარიელდა, ყველა სადღაც არის წასული დასასვენებლად. ჩემს კაფეში შევდივარ. „ჩემი კაფე“- ეს არის ადგილი სადაც ყველაფერი მყუდრო და სასიამოვნოა. როცა რამე მაწუხებს ყოველთვის აქ მოვდივარ, ეს კი ხშირად ხდება. უფრო სწორად ყოველ შაბათს. არცერთი შაბათი არ გავა წუხილის გარეშე, არც სხვა საღამოები. ყოველ ღამე როცა მარტო ვარ ვტირი, უკვე შემშრალი ცრემლებით ვტირი. ვიხსენებ, მას ვიხსენებ. თუმცა, მას გახსენება არ სჭირდება. ის ყოველთვის მახსოვს, ყოველთვის ჩემს გულშია. მხოლოდ ჩემი სამუშაო მიქარწ....ბს დარდს და სევდას. გაბრო... ჩემს გულში ისე სწრაფად და მოულოდნელად შემოიჭრა რომ ვერც კი გავიაზრე.
ორადგილიან მაგიდასთან ჩამოვჯექი და ცივი ყავა შევუკვეთე. მალევე მოვიდა. აქაურობა საოცრად მყუდრო იყო, ყველაფერი გემოვნებიანი და სასიამოვნო.
მაგიდაზე ტელეფონი განათდა. მარია რეკავდა. უკვე ერთი თვე იყო არ მენახა.
- ალო, მარიაა... როგორ მომენატრეე!
- რა არი გოგო ეს, დაგვივიწყე ყველა!
- კაი რა დაგივიწყეთ გოგო, შეუძლებელია თქვენი დავიწყება!
- არ უნდა შევხვდეთ ერთი?! აი, ძაან გთხოვ, დღეს ვიკრიბებით და მოდი რა ჩვენთან.
- არ ვიცი მარია, საშინლად დაღლილი ვარ. ახლა გამოვედი საავადმყოფოდან.
- შეგიწირავს შენ ეს საავადმყოფო!- მხოლოდ გავიცინე- მოდი რა, ყველას გვენატრები.
- ვინები იქნებით?- არ ვიცი ეს ისე უბრალოდ ვიკითხე თუ მაინტერესებდა გაბროც იქ იქნებოდა თუ არა.
- შენ ვისაც იცნობ ისინი რა და კიდე ერთი-ორი. ძაან გთხოოვ...- გაიწელა მარია ტელეფონში.
- კაი, კაი მოვალ. რომელისთვის?
- აუ რა კარგი ხაარ!.. თერთმეტისთვის გამოგივლით მე და რეზი და მზად დაგვხვდი.
- კაი შეხვედრამდე. გკოცნი- ტელეფონი გავთიშე, ანგარიში გადავიხადე და სახლისკენ გავაქროლე მოტო.
უკვე ათის ნახევარი იყო, უნდა მეჩქარა. სახლში მალევე მივედი. ჩემს ოთახში შევედი და გარდერობი გადავატრიალე. ბოლოს შავი, სადა კაბა ავირჩიე, მუხლებამდე სიგრძის და ზურგზე ამოჭრილი, ასევე შავ მაღალქუსლიან ფეხსაცმელთან ერთად. მაკიაჟი გავიკეთე, თმები ავიწიე, მშობლებს დაველაპარაკე, ამასობაში თერთმეტიც მოვიდა, ფანჯარაში გავიხედე. რეზის მანქანა უკვე აქ იყო. ბინა ჩავკეტე და კიბეები ჩავირბინე, მანქანასთან მივედი. მარიას და რეზის მივესალმე და რესტორნისკენ გავწიეთ.
- რა ლამაზი ხარ, სესიი! (მარია)
- ამას მე მეუბნები?! შენს თავს შეხედე, მზეთუნახავო!
- აუ თქვენ თუ დღეს არ გაკონტროლეთ ვიღაცა მოგიტაცებთ ტოო (რეზი)
- რა სიმპატიჩნი ხარ რეზიი!
- მოვედით! (მარია)
- მოვედით... - ჩუმად ამოვილუღლუღე და ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე. ისიც არ ვიცოდი გამხარებოდა თუ არა აქ გაბროს ნახვა. რა რეაქცია ექნებოდა მას ჩემ დანახვაზე?
რესტორანში შევაბიჯეთ. მარიას გავყევი უკან, რომელიც იმ სუფრისკენ მიიწევდა სადაც ანი, ლევანი, ლუკა და კიდევ ორი ბიჭი იჯდა. გაბრო არ ჩანდა.
- პრივეტებიი... (მარია)
რეზი ძმაკაცებს გადაეხვია, მე ანი გადავკოცნე და ლევანს მივესალმე. ეს ორი ისევ ერთად არიან. უმაგრესი წყვილი!
- გაიცანით სესილი, ჩვენი ჭკუის კოლოფი!- ჩემი თავი გააცნო რეზიმ. - სესი ეს ნიკაა, ეს კი სანდრო- თავი დავუკარი და გავუღიმე. შევამჩნიე რომ ერთ-ერთმა, როგორც მახსოვს სანდრომ,“ხარბად“ შემომხედა,მაგრამ არ შევიმჩნიე, ანისა და მარიას შუა ჩავჯექი და ანისთან გავაბი საუბარი. მის და ლევანის ამბებს მიყვებოდა. ლევანის ხსენებაზე თვალები ისე ენთებოდა, რომ მეც ვბედნიერდებოდი.
„ ნეტა გაბრო თუ მოვა?“ ვფიქრობდი და თან შემოსასვლელისკენ ჩუმად ვიხედებოდი.გავიდა ერთი საათი, უკვე საათ ნახევარი, მაგრამ არ გამოჩნდა. ყველა ერთობოდა, ჩემს გარდა. ყველა ცეკვავდა, სვამდა. თუმცა, მეც ხომ ვსვამდი. ვსვამდი და მოზღვავებულ ცრემლებს ვმალავდი. როგორ მინდოდა მარტო ვყოფილიყავი რომ მეტირა, მეტირა და გული მომეოხა. ბართან ვიჯექი. მალევე დავუბრუნდი მაგიდას, მას შემდეგ რაც უცხო ბიჭის არასასიამოვნო მზერა დავიჭირე.
- აუ მხოლოდ გაბრო გვაკლია რაა (ლევანი)
- რატო არ მოვიდა ტოო? (ნიკა)
- აზრზე არა ვარ- მხოლოდ მე შევამჩნიე ლევანის ამ სიტყვებში ეჭვიანი თვალები. არა, მხოლოდ მე არა. რეზიმ თავის გადაქნევით ანიშნა აივანზე გამოდიო. რეზი გავიდა, რამოდენიმე წამში კი ლევანიც გაჰყვა. ვუყურებდი როგორ საუბრობდნენ.მივხვდი რომ ეს საუბარი გაბროს ეხებოდა. მივუახლოვდი და მივაყურადე.
- ასე რამ შეცვალა ტოო? (რეზი)
- არ ვიცი ძმაო... არ ვიცი... (ლევანი)
- ადრე რა მხიარული და ბაბნიკი იყო, ახლა კი ჩვენც იშვიათად გვხვდება. რა ხდება ნეტა? რამე პრობლემა ხომ არა აქვს საქმეში? რამე ხო არ იცი?
- არა, ვფიქრობ პრობლემა გოგოს ეხება. იქნებ პირადულში აქვს რამე პრობლემა (ლევანი)
- რაც არ უნდა იყოს ცუდ გზაზეა. მეშინია მალე წამლებზე არ დაჯდეს ტოო. (რეზი)
მაშინვე მივხვდი რა იგულისხმებოდა წამლებში, თუმცა ამას ვინ ვერ მიხვდებოდა. „გაბრო... გაბრო ნარკოტიკებზე?! არა შეუძლებელია. ამას არ დავუშვებ. ნეტა რა მოხდა? რამ შეცვალა? მე ხომ არ მეხება ეს საქმე? იქნებ... არა! ასე რომ ყოფილიყო ამდენი ხნის განმავლობაში მომძებნიდა. მომძებნიდა არა, საერთოდ არ დამტოვებდა. დღემდე ვერ ვხვდები რატომ მოიქცა ასე? რატომ მომექცა ასე? ალბათ, მისთვის უბრალო გატაცება იყო, ამას მიხვდა და წამოვიდა. მაგრამ მე ხომ მიყვარდა, მიყვარდა და მიყვარს. ამიტომ ვერ დავუშვებ რომ საკუთარ თავს ასე მოექცეს. გაბრო... ჩემი გაბრო...“
ფიქრით გართული უკვე რესტორნის გარეთ ვიდექი. ვინანე რომ მოტოციკლით არ წამოვედი.ტაქსი გავაჩერე და მარიას მივწერე რომ თავი ამტკივდა და წამოვედი. სახლში შესული, მესიჯი მოვიდა.
- ‘მომწერე სახლში რომ მიხვალ’ (მარია)
- ‘სახლში ვარ’
- ‘კაი ხვალ შეგეხმიანები’
ტელეფონი გავთიშე და აბაზანაში შევედი. ხვალ მთელი დღე თავისუფალი ვიყავი. დირექტორმა ამ კვირის შედეგიანი მუშაობის სანაცვლოდ ერთი დღით გამიშვა, ცოტა დაისვენე და დაბრუნდიო. მაგარი უფროსი მყავს. არც ლექციები მქონდა უნივერსიტეტში. აქამდე არ მითქვამს რომ სამედიცინოს სტუდენტებს ვასწავლი. ეს საქმიანობა მაბედნიერებს. შხაპი მივიღე, მოვწესრიგდი და კომპიუტერს მივუჯექი ცივი ყავის თანხლებით. ფილმი ჩავრთე, მაგრამ არ ვუყურებდი. ლევანისა და რეზის საუბარს ვუსმენდი გონებაში. „გაბრო ლამისაა წამლებზე დაჯდესო. არა ამას არ გააკეთებს. ნეტა ესე რატომ იქცევა? „
მინდოდა გამეგო რა სჭირდა, რატომ მომექცა ასე მე? საკუთარ თავს ამას რატომ უკეთებს?
მქონდა ერთი საშუალება, რომლითაც გავიგებდი ყველაფერს გაბროს შესახებ. მის ტელეფონის ნომერს, საცხოვრებელ ადგილს და ცხოვრებისეულ მოვლენებს. მაგრამ, აქამდე თავს ვიკავებდი. არ მინდოდა გული მტკენოდა, მეშინოდა. მაგრამ, ახლა უფრო მეტად მტკივა მისი მდგომარეობა ამიტომ გადავწყვიტე გამომეყენებინა ეს საშუალება. ჩემი ბავშვობის მეგობარი- მას ყველაფრის გაგება შეეძლო მისი ავტორიტეტიდან გამომდინარე. ნომერი ავკრიფე და დავურეკე.
- გისმენთ- როგორც ყოველთვის საქმიანი ხმით მიპასუხა.
- უკვე ვეღარ მცნობ?
- სესილიი... როგორ უნდა გიცნო, გადაიკარგე შენ სულ შენს სამსახურში!
- მართალი ხარ და ბოდიში. ყველა დავივიწყე. თავს ვერ გავიმართლებ. რას შვრები? რავა ხარ?
- რავი ჩვეულებრივად, შენგან მივიწყებული.
- კაი არ გადამაყოლო რა ადრინდელივით- ყოველთვის როცა რამე წყინდა ჩემგან, იბუტებოდა და დღეები მჭირდებოდა შემოსარიგებლად. კაი იყო ბავშვობა!
- ხო კაი, ხომ იცი როგორ მიყვარხარ!
- კი, კი ვიცი და მეც მიყვარხარ!
- შენ რას შვრები?
- აუ ბექა, უნდა დამეხმარო.
- მოხდა რამე?- მის ხმაში აფორიაქება შევნიშნე.
- არა, ისეთი არაფერი. უბრალოდ ერთ ტიპზე მინდა ინფორმაცია რომ მომაწოდო.
- არაა პრობლემა. მითხარი სახელი და გვარი და ერთ საათში მოგაწვდი ინფორმაციას.
- გაბრო ავალიანი.
- კაი ერთ საათში იქნება. რამე ისეთი ხომ არ ხდება სესი? ხო იცი შეგიძლია მენდო.
- არა ბექა, მადლობა ყურადღებისთვის. სინამდვილეში ჩემს მეგობარს სჭირდება და ვეხმარები- ვიცრუე თავის გამოსაძვრენად
- კაი წავედი ახლა მე და მერე სადმე შევხვდეთ.
- კაი მაგრამ ხო იცი ჩემი განრიგი.
- კი ვიცი და როცა გეცლება მაშინ შემეხმიანე, მე ყოველთვის მცალია შენთვის.
- ვაიმე მიყვარხარ ბექუშ!
- მეც სესუნა, და წავედი ახლა ნუ მაცდენ- მოჩვენებითი სიბრაზით დამემშვიდობა. ტელეფონი გავთიშე და საწოლზე მივაგდე.ყველაფერი მაინტერესებდა მასზე. თან მეშინოდა, მეშინოდა რამე ისეთი არ გამეგო რაც გულს მატკენდა. ერთი საათი საშინლად გაიწელა მაგრამ მაინც მოვიდა ნანატრი დრო. ტელეფონი განათდა, მივვარდი და ბექასგან დამხვდა მესიჯი.
- დავალება შესრულებულია
- ძაან დიდი მადლობა- მივწერე და ფაილი გავხსენი.
„ გაბრო ავალიანი. 29 წლის. ოჯახი არ ჰყავს- ამ მომენტში რასაც ჰქვია ამოვისუნთქე, მაგრამ სხვა კუთხით რომ შევხედე თვალები გამიშტერდა- მშობლები მოუკლეს როცა ცხრამეტი წლის იყო, და - სალომე ავალიანი ავტოავარიაში მოჰყვა და დაიღუპა. არის ეჭვი რო ეს მკვლელობა იყო. გაბრო ავალიანი არის მამის მეირ დატოვებული კომპანიის მფლობელი. საეჭვო წარსული არ აქვს. „
კიდევ ეწერა მისი ზუსტი მისამართი,ტელეფონის ნომერი და სხვა დეტალები მაგრამ ეს აღარ მაინტერესებდა. მთელი ოჯახი ამოუხოცეს. ამდენი ტკივილი გადაიტანა.
ვფიქრობდი და ვხვდებოდი რომ უფორ მეტად მიყვარს, იმაზე უფრო მეტად ვიდრე ოდესმე.

შეფასებები და შენიშვნები მინდა რომ უკეთესად განვავითარო მოქმედებები.
მადლობა რომ კითხულობთ!