დაცვას უკან ოთახში მივყავარ და ჩვეულებრივ რეალობას ვუბრუნდები.ყველაფერი ამ ცხოვრებაში მოჩვენებითია.საწოლზე ვჯდები და ლოცვას ვიწყებ:,მამაო ჩვენო ,რომელი ხარ ...,.ლოცვას ოთახში შემოჭრილი ექთნების ბრბო მაწყვეტინებს.ორი ჩემს დაკავებას ცდილობს,არ ვნებდები.თავის დაღწევას ვცდილობ,მაგრამ უშედეგოდ.ერთ-ერთი მათგანი ვენაში ნემსს მიკეთებს.თვალებს საშინელი ტკივილით ვახელ.ვგრძნობ ტანზე დამაგრებულ თოკებს(თურაც ქვია)გათავისუფლებას ვცდილობ,დირექტორის შემზარავი ხმა ჩემი კანის გაყინულ უჯრედებამდე აღწევს და ვიბრაციას იწვევს.ადგილზე ვშეშდები.
-ეს როგორც მოგეხსენება,ელექტროსკამია.ადრეულ საუკუნეებში ამით სიკვდილმისჯილებს ართმევდნენ სიცოცხლეს.ახლა კი აქ ადგილს ფსიქიკურად დაავადებული ადამიანები იკავებენ.ექიმები ცდილობენ ისინი განკურნონ.რათქმაუნდა ეს ყველაფერი მძიმე ავადმყოფებზე ვრცელდება..ელექტროსკამით შენ დახმარებას შევძლებ.
-მე თქვენთვის დახმარება არ მითხოვია.არ მჭირდება.გამათავისუფლეთ აქედან,საღ ჭკუაზე ვარ.ეს ხომ იცით,არა?
-ჩართეთ.
-არა,გთხოვთ არა.
რამდენიმე წამში ვგრძნობ,ჩემი ორანიზმის თითოეული უჯრედი,როგორ შეიგრძნობს ელექტროობას.დენი მთელ სხეულში მივლის,აუტანელ ტკივილს ვგრძნობ,თითქოს ვიღაც თითოეულ ძვალს მიტეხს.ჩემი ყვირილი თავად მაყრუებს.ტანი მიბუჟდება,ცოტა ხანში ვერაფერს ვეღარ ვგრძნობ.
რამდენიმე კვირა ასეთ მდგომარეობაში გავატარე,ვამჩნევ მხოლოდ ექთნებს.მათ მოძრაობას,საუბარს და ირონიულ გამოხედვას,რომელიც ჩემსკენაა მომართული.ძარღვებში სისხლი მეყინება.თვალწინ ძველი მოგონებები მეშლება,მშობლები.რომლების ასე საშინლად მენატრებიან.სამი წელი გავიდა მას შემდეგ რაც აქ ამოვყავი თავი და ეხლა აღარ შემიძლია აქედან წასვლა ძველი ცხოვრების გაგრძელება.როცა აქ გამომაწყვდიეს წინააღმდეგი არ ვყოფილვარ მაგრამ ეხლა სასტიკად წინააღმდეგი ვარ,ჯანდაბა გაქცევა მინდა.გარეთ გასვლის სურვილი მკლავს.მინდა შევიგრძნო ბუნება,ხალხი თავიანთი ცივი და თბილი გამომეტყველებით. ნაცნობ სახეს ფიქრებიდან გამოვყავარ.მის სახეს გონებაში ვიღდგენ.ეს ხომ მისტერ დინია.სახიდან მოშორებია დამაჯერებლობა.ახლა უფრო შეშინებული და დაბნეული ჩანს.მიახლოვდება და გვერდით იკავებს ადგილს.
-ლორელ,მე ვარ თრევისი.ვიმედოვნებ გახსოვარ.ვიცი რას შეგემთხვა.ეს ნამდვილი საშინელებაა.მაგრამ მე შენი დახმარება შემიძლია.იქამდე ერთ რამეზე უნდა შევთანხმდეთ.როგორც გეტყვი ყველაფერს ისე გააკეთებ.ყურადღებით მომისმინე:ხვალ,ამ აბს დალევ.მისი ზემოქმედებით პარალიზებული იქნები,ხმის ამოღებასაც ვერ შეძლებ,შედეგი ნახევარი საათი გასტანს.სავაადმყოფოში გადაგიყვანენ სპეციალისტთან იქ კიმე ვიმოქმედებ.ახლა კარგად დაისვეენ,დანარჩენს მეერ აგიხსნი კარგი?დროებით.
მემშვიდობება და ოთახს ტოვებს.თავში უამრავი კითხვა მიჩნდება.მაგალითად რატომ მეხმარება,რა სურს ჩემგან?როგორ უნდა ვენდო ადამიანს რომელსაც არც კი ვიცნობ.არა არ შემიძლია.მატყუარაა,დაბნეული.ყველაფერი ისე იქნება როგორც მე გადავწყვეტ.
ღამე თვალის მოხუჭვასაც ვერ ვახერხებ.ხვალინდელ დღეზე ვფიქრობ.როგორც იქნა მზის სხივებმა ჩემს ოთახამდეც შემოაღწია.მის სითბოს ვგრძნობ,მიუხედავად იმისა რომ ჩვენს შორის გამყოფი ზღვარია.ვლოცულობ,რომ ოთახში ერთი ექთანი შემოვიდესმასე იფრო გამიადვილდება ყველაფერი.ოთახის კარი იღება,როგორც ვგეგმავდი,ერთი ექთანი შემოდის.აბს ხელში ვათამაშებ.ნემსს ამზადებს როგორც კი მიახლოვდება,ფეხს სახეშე სწრაფად ვურტყამ,ძირს ეცემა,წინააღმდეგობს მიწევს,მაგრამ მაინც არ ვეშვები.აბი პირში აქვს რაც მთავარია ეხლა ყველაფერი გამოვა.ვერ მოძრაობს,მის ტანსაცლემს ბ=ვიცვამ თვითონ კი საწოლში ვაწვენ.სახის დაფარვას ვცდილობ რომა არ შემამჩნიონ.ამ შენობის საეუკუვაციო გეგმას კარგად ვიცნობ მაგრამ თვალს ერთხელ კიდევ ვავლებ.ერთი სართულით დაბლა ჩავდივარ.ერთ-ერთ ოთახზე წარწერას ვკითხულობ,,მხოლოდ მომუშავე პერსონალისთვის.,,კარის გასაღებად კოდს მთხოვს.ჯიბიდან ბარათს ვიღებ და ვატარებ,კარი იღება და სწრაფი ნაბიჯით შევაბიჯებ.თავს რაც შეიძლება დაბლა ვხრი.სიგნალიზაციის ღილაკს როგორღაც ვპოულობ და ვაწვები.ხმა მთელ შენობაში ისმის.დრო 10 წუთზე ნაკლები მრჩება.ღმერთო როგორ მეშინია.ოღონდ ეხლა შევძლო აქედან გაღწევა.ყველა გასასვლელისკენ მიიწევს მეც მათ ვუერთდები.დაცვა პერსონალის ევაკუაციას ახდენს,შორიდან ხმები მესმის/
-პაციენტი გაიქცა სასწრაფოს ჩაკეტეთ ყველა კარი.
-შეუძლებელია,ეხლა მათ ვერ შევაჩერებთ.ხალხი პანიკაშია.
-მაშინ უსაბუთოდ არავინ გაუშვათ.დამცავი კოდის გარეშე არავინ გავა და შემოვა.
-დიახ.სერ.
რიგში თანდათან წინ მივიწევ.ხელები ბოლომდე გამიოფლიანდა,გულის ცემა იმატებს.ვცდილობ არავინ შემამჩნიოს როგორ ვნერვიულობ.
-მიზეზი გაარკვიეთ?
-3 წუთში გვეცოდინება.ზუსტად
ჩემი დრო თანდათან იწურება.2 წუთზე ნაკლები მრჩება.ფეხები მიკანკალებს ცოტაც და ალბათ წავიქცევი.კოდი შემყავას და შენობას ვტოვებ.
არ მჯერა,გამოვიდა.გიჟივით სიცილს ვიწყებ და სწრაფი ნაბიჯთ მივემართები გაურკვეველი მიმართულებით.
-არავინ აღარ გაუშვათ ცრუ განგაშია.
ჩემს უკან კარი იხურება.ნაბიჯების სიჩქარეს ვუმატებ ,რამდენიმე წამში ყველა ჩემს მოძებნას დაიწყებს.სუფთა ჰაერით ვტკბები,ხის ძირას ვჯდები,მომენატრა ნამიანი ბალახის სუნის შეგრძნება,გარეთ გატარებული დრო მახსენდება ნათესავები,მეგობრები,მშობლები ყველანი და ყველაფერი.ამ ყველაფერს დავიბრუნებ.ამას შევძლებ.მეგობრობა რომელიც სამუდამო მეგონა მხოლოდ რამდენიმე წლიანი გამოდგა რა სამწუხაროა და დასანანი იმედგაცრუება.
შორიდან მომავალი ადამაინების სილუეტს ვარჩევ,აშკარად ჩემი მიმართულებით მოდიან.ფეხზე სწარფად ცდგები და გავრბივარ.ირგვლივ მხოლოდ ტყეა ხეები ბალახი,იქ ჩემი მოძებნა გაუჭირდებათ.რაც შეიძლება სწრაფად მივრბივარ,გაჩერებისკენ მომიწოდებენ,ნუთუ ხვდებიან რას მთხოვენ დავბრუნდე უკან?ეს ჯოჯოხეთია ჩემთვის ამას სიკვდილიც კი მირჩებნია.
დაახლოებით ნახევარი საათი სირბილში ვატარებ ფეხები საშინლად მტკივდება.რადენიმე წუთით ვჩერდები,არამგონაი ასე მალე მომაგნონ.მხარზე ვიღაცის ხელი მეხება.შიშისგან ადგილზე ვშეშდები.