ვინმეს გიფიქრიათ როგორ გინდათ სიკვდილი? ან უფრო უარესი ვის გამო გასწირავდით სიცოცხლეს.მარტინ ლუთერ კინგიმ თქვა ,,ადამიანმა არ იცის თუ რისთვის ცოცხლობს მანამ, სანამ არ გაიგებს თუ რისთვის ღირს სიკვდილი". ეხლა როცა იარაღის ლულა ჩემს მიმართ არის მომართული, ვხვდები რომ ვიცი რის ან ვის გამო ღირს სიკვდილი

3 დღით ადრე

კატო
20 წუთში რესტორანს დავხურავთ, ყველაფერი ჩვეულებრივად მიედინება, არც კარგი არც ცუდი, ახალი წელი? 31 დეკემბერი ერთი ჩვეულებრივი დღეა 365 დღიდან, არაფერი ახალი, იცით რატო? იმიტომ რომ მაინც არაფერი იცვლება. ტყუილია რომ ამბობენ ახალი წელი და ახალი ცხოვრებაო, იგი ისეთივე ნაგავია როგროიც შარშან იყო და რომ არა რამდენიმე სიხარულის მომცემი დღე, ამ ქვეყანაზე დარჩენა არაფრად ეღირებოდა. ასეთი დასამახსოვრებელი დღე იყო, როცა უკვე 18 წუთში დავკედავდით რესტორანს და კურიერი შემოვიდა ულამაზესი თაიგულით ხელში და მე გადმომცა ის. დიდი აჟიოტაჯი გამოიწვია ამ ფაქტმა ჩემს თანამშრომლებს შორის. პატარა ბარათი ავინახე ყვითელ ვარდებს შორის, მაგრამ არ გამოვაჩინე. ის მეტისმეტად პირადული იყო ჩემთვის. ქუჩას მივუყვები, მაშინ გავხსენი პატარა კონვერტი
,, ძვირფასო კატო
არ ვიცი როგორ გაგიბედო ჩემი გრძნობების გამოხატვა, ასე მგონია რომ მაშინაც კი როცა არ მიყურებ უკვე ხელს მკრავ, მართალია, მეშინია! მეშინია რომ არ შემომხედავ ისე როგორც მე შენ. ამიტომ გთხოვ რომ მომისმინო მაინც, ხვალ შევხვდეთ ერთმანეთს, თავისუფლები მოადენთან პარკში სადაც შენ და შენი მეგობარი ხართ ხოლმე, იმ ადგილას დამელოდე შვიდის ნახევარზე.
სიყვარულით საიდუმლო თაყვანისცემელი"
ეს რაღაც ახალია ჩემთვის, საიდუმლო თაყვანისცემელი?? მივიდე?? ამ თაიგულისთვის მადლობა მაინც ხო უნდა გადავუხადო, ნამდივალდ მივალ.

მეორე დღე

გამოვეწყვე, უკვე ექვსი საათია სამსახური დავამთავრე და გასხდელში ვზივარ, ჩემს გადაყვეტილებაში ეჭვი მეპარება, მარიც არ მირჩევს წასვლას, მაინიაკი არ იყოსო, მე ამაზე მხოლოდ გამეცინა, მაგრამ ეხლა? ეხლა ცოტა მეშინია, არ ვიცი რა გავაკეთო
-ვა კატო ვისთვის გამოიპრანჭე? არ მჯერა რომ ჩემთვის
-სწორია შენი ინტუიცია, შენ გგონია არ არსებობს ისეთი ადამიანი ვისთვის გავლამაზდებოდი?
-ნუ მართლაი ხარ, ზოგს უბრალოდ საშინელი გემოვნება აქვს ქალების არჩევაში, მაგრამ ასეთი ცუდი რომ ჰქონდეს არ მეგონა
-რა იყო ვიღაც ეჭვიანობს?
-ფუჰ, სადიან მოიტანე?
-ნუ თუ არ ეჭვიანობ ამარჩევინე რომელი ტუჩსაცხი მიხდება, მუქი წითელი თუ ღია ყავისფერი
-ღია ყავისფერი რათქმაუნდა, იქნებ ცოტა რამე გაალამაზოს შენს სახეზე
-მაშინ გადაწყვეტილია, მუქ წითელს ვისმევ
-ეს რას ნიშნავს?
-იმას რომ ხალხს არ უნდა დაუჯერო, აბა ნახვამდის, წავედი მე პაემანზე
ნელი ნაბიჯით მივდივარ, დრო ჯერ კიდევ მაქვს, გზაში მილიონჯერ გადავიფიქრე და დავითანხმე თავი,მაგრამ უკვე შესასვლელის წინნ ვდგავარ, უკან დასახევი გზა აღარ მაქვს, საკამოდ დაღამადა, იქვე შესასვლელშივე დავჯექი. ცოტა დანიშნულ დროს გადასცდა. უკვე მზად ვარ რომ წავიდე, რომ სიბნელიდან ხმა მაჩერებს
-რა მშვენიერი ხარ
-მადლობა, თქვენთ ხართ წერილის ავტორი
-მწყინს რომ ვერ მიცანი- ჩრდილიდან გამოდის, ცისფერი თვალები აქვს,მარტო თვალები უნათებს, ისეთი ცივია მისი შეხედვა, რომ გამაჟრჟოლა კიდეც, მაგრამ ალბათ სიცივისგან
-გიცნობთ?
-კატო, კატო, ყოველ დღე გხედავდი, ზოგჯერ როგორ ტიროდი, ზოგჯერ კიდე იცინოდი, ზოგჯერ სიცივისგან გაყინული როგორ მირბოდი სახლში, მე კიდე შენთან მინდოდა, მინდპდა რომ დამემშვიდე და გამეთბე-ძაან არ მომწონს ეს ადამიანია, არ შეცდომა დავუშვი რომ აქ მოვედი, თუ ცოცხალი გავაღწევ აქედან, საერთოდ ადამიანს აღარ დაველაპარაკები
-მადლობა ვარდებისთვის, ძალიან ლამაზი იყო, მაგრამ ეხლა უნდა წავიდე, უკვე საკმაოდ გვიანია
-ხოო გვიანია, ის წითელი ერთი ვარდი შეამჩნიე
-დიახ, ცოტა გამიკვირდა მაგრამ ეხლა მართლა უნდა წავიდე
-გაგაცილებ
-არა იყოს, არ მინდა ჩემით წავალ
-ძვირფასო კატო, მე ნებართვა არ მითხოვია, ეს მოთხოვნაა ჩემი
-იცით, ჯობია მე წავალ, თქვენ იყავით, არ შეგაწუებთ , ნახვამდის- ჯერ ნელი ბაჯით მივდივარ, მერე ცოტა ვუჩქარებ, მაგრამ უკან მაინც მომყვება, მეწევა, უკვე მივრბივარ.