გამარჯობაა. ბოდიში დაგვიანებისთვის.
ეს ბოდიში რომ შველოდეს ყველაფერს შემიფასეთ კომენტარებში და მადლობა რომ კითხულობთ.

ორი დღე გავიდა ჩემი და გაბროს შეხვედრის შემდეგ. გუშინ ისევ შევხვდი. როცა ჩემთანაა მეჩვენება რომ სინდისის გრძნობა აწუხებს. მუდამ ჩაფიქრებულია. პრობლემები აქვს, ეს ვიცი მაგრამ რა პრობლემები-ეს არა. მინდა დავეხმარო. რამოდენიმეჯერ ვკითხე რა აწუხებდა, მაგრამ არაფერი უთქვამს.
დღეს ლევანის დაბადების დღეა. ყველა დაგვპატიჟა რესტორანში. ძველი სამეგობრო და მისი რამოდენიმე ძმაკაცი ვიქნებით. ისევ ის ნიკა და სანდრო. ზუსტად, ვიცი, რომ გაბროც იქნება. დღეს არ შემხმიანებია. მეჩვენება რომ თავს მარიდებს. ასე აღარ შემიძლია. დღეს უნდა გავიგო ამის მიზეზი.
მე და მარია შევხვდით საყიდლებზე გასავლელად. ანის ლევანი მოჰყვებოდა ამიტომ ვარჩიეთ წყვილი მარტო დაგვეტოვა და ცალკე წავსულიყავით.
- აი აზრზე არა ვარ რა ვიყიდო. რაღაცა ხო უნდა მქონდეს არა ჩაფიქრებული, მე კი არაფერი ვიცი- შეწუხებული სახით გადმომძახა მარიამ ჩარჩოს მეორე მხრიდან.
- კაი არაუშავს, დრო გვაქ. მთელი „ისთ ფოინთის“ შემოვლა რომ მოგვიწიოს მაინც ვიყიდით რამე კარგს.- ორივეს ჩაგვეცინა. ჩვენს გვერდით მდგომ გოგონასაც ჩაეღიმა ჩემს ნათქვამზე. გადავწყვიტე გამეცნო.
- გამარჯობა
- გამარჯობა- დარცხვენილი ხმით მითხრა გოგონამ. პატარა იყო, ალბათ, 19 წლის.
- კაბას ყიდულობ?
- კი
- არ გინდა ერთმანეთს დავეხმაროთ?
- კარგი
მარიაც გავაცანი და დავიწყეთ მაღაზიების ერთად შემოვლა. თავიდან მორცხვობდა მაგრამ მერე შეგვეჩვია და ისე იქცეოდა თითქოსდა დიდი ხნის მეგობრები ვყოფილიყავით. ძალიან მომწონდა ეს გოგო!
- მარტო რატომ ხარ?
- დაქალის დაბადების დღეზე ვარ დღეს მიპატიჟებული. დაქალი მისი მშობლების გამო ვერ გამომყვა ამიტომ მარტო წამოვედი. - აქ თავი დახარა და ისევ დაიმორცხვა- იმ დაბადების დღეზე ერთი ბიჭი იქნება, რომელიც ძალიან მომწონს- თქვა და ისევ თავი დახარა.
- ოპაა... კაი ამბები ყოფილაა...- თქვა მარიამ და ტაში შემოჰკრა- შენ ჩემთან შეგახვედრა ბედმა! წამოდი ისე უნდა გაგალამაზოთ რომ იმ ბიჭმა მთელი დღე თვალი ვერ მოგწყვიტოს. შეგიძლია ის ბიჭი დამიხასიათო?
გოგონამ ბიჭის ხასიათი და გარეგნობა დაგვიხასიათა. ისე ამ გოგოს სალომე ერქვა. როცა მისი სახელი გავიგე გაბრო და მისი გარდაცვლილი და გამხსენდა, და ხასიათი მომექუფრა. მაგრამ ესენი ისეთი საყვარლები იყვნენ, მეც ვერ მოვიწყინე.
ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა ვიარეთ, ავარჩიეთ საუკეთესო კაბები.
მე წითელი, აბრეშუმის კაბა, წელზე ამოღებულით, შავი მაღალქუსლიანებიც მივაყოლე. მარიამ შავი ბოლომდე ჩაშვებული კაბა, გვერდზე ჭრილით. ძალიან ლამაზი იყო, მაღაზიაში პეპელასავით დაფარფატებდა, ყველა გამვლელი მას უყურებდა და იღიმოდა. სალომეს მისი თვალების ფერი, ლურჯი კაბა ავურჩიეთ. მუხლამდე სიგრძის, მხრებზე ლამაზად ჰქონდა გადაფენილი და მისი გამოკვეთილი ლავიწები ძალიან ლამაზი იყო. დეკოლტის გამო შეგვეწინააღმდეგა, მაგრამ ხვდებოდით რომ ძალიან მოსწონდა და არ მოვეშვით. უბრალოდ რცხვენოდა, რა მოხდა, თავიდან მეც ასე ვიყავი.
ყველაფერი მოვაგვარეთ მაღაზიაში და სახლებისკენ გავეშურეთ. სალომეს თბილად დავემშვიდობეთ და ტელეფონის ნომერი გამოვართვით. საღამოც მალე მოვიდა. მთელი ამ დროის განმავლობაში გაბროს არ შევხმიანებივარ. ვიცოდი რომ რესტორანში იქნებოდა და ცოტა ვნერვიულობდი კიდეც. კაბა მოვირგე, მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და თმა ზურგზე ტალღებად გავიშალე. ისევ ისეთი გრძელი ყავისფერი თმა მქონდა. მარიას დავურეკე, მე და რეზი ვერ ვახერხებთ, ადრე მოგვიწია გამოსვლა და გაბრო მოგაკითხავს მანქანითო. მალე გაბროს შეტყობინებაც მივიღე, ფანჯრიდან გადავიხედე, მანქანას იყო მიყუდებული და სიგარეტს ეწეოდა. კარები გამოვიკეტე და კიბეები სწრაფად ჩავიარე. სადარბაზოდან რომ გავედი გაბროს კვამლში გარეული და გაოცებული თვალები შევნიშნე, ალბათ ჩემი ნაკვთების გამო. წარსულში პუტკუნა ვიყავი, მაგრამ შემდეგ უფრო დავქალდი და ნაკვთებიც უფრო დამიმშვენდა. ეს ალბათ უფრო ვარჯიშის შედეგი იყო.
უხმოდ გამიღო კარები და უბრალოდ გამიღიმა. მაგრამ ეს ჩემთვის ღვთაებრივი გაღიმება იყო. ლოყა ისევ ჩაეჩხვლიტა, ისევ ისე საყვარლად როგორც მაშინ. გავუღიმე და მანქანაში ჩავჯექი. გზა უხმოდ გავიარეთ. მის სახის ნაკვთებს ვაკვირდებოდი. ისევ ის ნაიარები, წარბთან. ნაიარევთან მოფერება მინდოდა. ჩემთვის არ შეუხედია. მხოლოდ ტუჩის კუთხე ჩატეხა, მივხვდი ეს ჩემი დაჟინებული მზერის გამო იყო ამიტომ საჩქაროდ მოვაშორე მზერა და ფანჯრიდან გავიხედე. მალევე მივაღწიეთ რესტორანს. კარებს ვაღებდი როცა ხელით შემაჩერა. გადავიდა, მანქანას შემოუარა და კარები გამიღო. ნელა გადმოვედი. რესტორანს ავხედე და აივანზე მდგომების მზერაც შევამჩნიე. გაბრო სწრაფად შემომხვია ხელი წელზე და რესტორნისკენ მიბიძგა.
- რას აკეთებ?!
- ჩუმად და ცოტა უფრო სწრაფად. - ვიცოდი შეწინააღმდეგება უშედეგო იქნებოდა ამიტომ მის ნებას დავყევი და რესტორანში შევაბიჯეთ. ყველამ ჩვენ შემოგვხედა. გაბროს ხელი გავაშვებინე და მარიას და ანის გვერდით ჩამოვჯექი. ყველას მივესალმე, ლევანს მივესალმე და საჩუქარიც გადავეცი. ანი ძალიან ლამაზად გამოიყურებოდა. რამოდენიმე წუთის მერე მარიამის პწკენა ვიგრძენი ხელზე.
- აუუ, გოგო მტკივა!
- ბოდიში, არ მინდოდა ასე მაგრად. იქეთა სუფრაზე გაიხედე. - მეც ჩუმად გავაპარე მზერა და სალომე შევამჩნიე რომელიც მაგიდასთან თავჩახრილი იჯდა. შემდეგ კი მის პირდაპირ მჯდარი ბიჭი შევამჩნიე, რომელიც როგორც მივხვდი ის ბიჭი იყო. სალომეს ზედაც არ უყურებდა, ვიღაც გოგოსთვის გადაეხვია ხელი და ყელზე კოცნიდა. ისე, ის გოგო ბოზს კი გავდა ჩაცმულობით და ქცევებით. მარიას ვანიშნე გამომყოლოდა. აივანისკენ ავიღეთ გეზი. შევნიშნე როგორ გაგვაყოლა გაბრომ მზერა. აივანზე გავედი და ტელეფონი მოვიმარჯვე.
- რას აკეთებ?
- სალომეს ვურეკავ.- მარიას ხმა აღარ ამოუღია. სალომეს ნომერი ავკრიფე და დავურეკე.- სალომე რესტორნის აივანზე გამოდი. უბრალოდ დამთანხმდა და მალევე გამოვიდა. გაშტერებული შემოგვხედა.
- სალომე რა ლამაზი ხაარ (მარია)
- მადლობა- დარცხვენით მიუბრუნდა სალომე
- არ გაქცევს ხომ ყურადღებას?
- არა- თქვა და თავი ჩახარა- ჩემი კაბაც დიდად არ მოსწონებია.
- სალომე მისმინე, ასეთი ბიჭები ძალიან ბევრი მინახავს, და ძალიან კარგად ვიცი როგორები არიან. უბრალოდ გოგოსთან გართობა უნდათ და ვსიო. დამიჯერე, მას შენ ვერ შეცვლი. გთხოვ დაივიწყე ეს ბიჭი.
- ვიცი სესილი, ვიცი. შეიძლება ოდესმე გამოიხედოს ჩემკენაც მაგრამ გვიანი იქნება. გადავწყვიტე რომ ფეხებზე დავიკიდო. აღარ მაინტერესებს ეს ბიჭი. უკვე მივხვდი როგორიცაა, და ჩემს გემოვნებაში არ ჯდება- გაიცინა და თვალი ჩაგვიკრა გოგოებს.
- მაგარი გოგო ხარ შენ!- თქვა მარიამ და მიეხუტა. მეც შევუერთდი და ვიდექით ცოტა ხანი ასე მიხუტებულები.
მალევე დავუბრუნდით მაგიდას. ვუყურებდი როგორ ერთობოდა სალომე დაქალებთან ერთად და მიხაროდა, მთელი გულით მიხაროდა.
ოპააა... რეზის მზერაც დაფიქსირებულია! არის! მოეწონაა... მარიას ვანიშნე რეზისკენ. ჯერ მას შეხედა მერე მის მზერას გააყოლა თვალი და გაფართოებული თვალებით გადმომხედა. მე კი უბრალოდ თავი დავუქნიე.
- ე წამო გავაცნოთ ვითომ შემთხვევით
- არა! თუ მოსწონს იმოქმედოს თვითონ- ვუპასუხე და ჩავიცინე. მარიამ უბრალოდ თავი დამიქნია. ცეკვებიც დაიწყოო. ბუ ეხლა, სანდროს ვინ დაასწრებდა, როგორც კი „Papito“ ჩაირთო საცეკვაოდ გამიწვია. გაბროს მზერა შევშნიშნე. ამან უფრო წამაქეზა და თამამი მოძრაობები დავიწყე. მალევე რეზი და სალომე დავინახე ერთმანეთს ეცეკვებოდნენ. მხოლოდ გავიღიმე და მარიასკენ გავაპარე მზერა. მანაც ეშმაკურად გამიღიმა.ვამჩნევდი სანდროს მზერას და ვიცოდი რას ფიქრობდა მაგრამ ფეხებზე მეკიდა. ზედმეტს ვერ გამიბედავდა. მაგრამ... გაბედა. ხელი წელიდან ნელ-ნელა უფრო ქვევით ჩაქონდა. თავიდან მოვითმინე, იმედი მქონდა რომ შეწყვეტდა მაგრამ როცა შევამჩნიე რომ ამას არ აპირებდა, შეჩერება გადავწყვიტე.
- ბოდიში უნდა გავიდე- ვუთხარი და ხელის გაშვებინებას შევეცადე, მაგრამ უფრო მაგრად მომკიდა.
- ცეკვა დავასრულოთ- მითხრა და მისკენ მიბიძგა.
- არ მინდა, გამიშვი!- უეცრად ჩვენს გვერდით გაბრო გაჩნდა. სანდროს მტკიცე და მკაცრი მზერა შეახვედრა. სანდრომაც ნელ-ნელა გამიშვა.
- წამოდი- მკლავზე მტაცა ხელი გაბრომ და გასასვლელისკენ მიბიძგა.
- გამიშვი რას აკეთებ- ვეცადე მკაცრად მეთქვა.
- მანქანაში ჩადექი
- ვინ ხარ შენ რომ მიბრძანებ
- ჩაჯექი-მეთქი!- მის ნებას დავემორჩილე და მანქანაში ჩავჯექი. მძღოლის ადგილი დაიკავა და მანქანა ადგილს მოსწყვიტა.
- სად მივდივართ?- გაკვირვებული თვალებით შევხედე და პასუხს დაველოდე.
- ხმა არ ამოიღო!
- როგორ იქცევი?!- უკვე მეც ვყვიროდი
- მე როგორ ვიქცევი? შენ საქციელებს აკვირდები საერთოდ?!
- და შენი რა საქმეა მე ვაკვირდები თუ არა?! გააჩერე მანქანა!
- არა!
- გააჩერე- მეთქი!- რაც შემეძლო ხმამაღლა დავუყვირე.
- გაჩერდი!- ხელი საჭეს მიარტყა და ბოხი ხმით დამიყვირა.
- გაბრო...- ხმაჩახლეჩილი ხმით ამოვთქვი.
- სესილი უბრალოდ გაჩუმდი!- ამჯერად უფრო წყნარი ხმით მიპასუხა და სიჩქარეს უმატა. რამოდენიმე წუთში მთაწმინდაზე ვიყავით.ხმას არცერთი ვიღებდით. უბრალოდ წინ ხედს გავყურებდით.
- სესილი... მაპატიე რომ ხმას ავუწიე...
- არაფერია...- პაუზის შემდეგ დაიწყო.
- როცა ცხრამეტის ვიყავი მშობლები მომიკლეს. ჩემი ოჯახის მტრებმა, უფრო სწორად მამაჩემის მტრებმა...
- გაბრო...- მინდოდა შემეჩერებინა მაგრამ შემაწყვეტინა.
- არა სესილი, უნდა იცოდე... - პაუზის შემდეგ გააგრძელა- მშობლების დაღუპვის შემდეგ მხოლოდ მე და ჩემი და- სალომე დავრჩით. ვიცოდი რომ მტრები არ შეჩერდებოდნენ. ერთი წლის შემდეგ სოფელში ბაბუაჩემთან სასწრაფო ჩასვლა მომიწია. მითხრეს რომ ცუდად იყო. სალომესთვის აღარ მითქვამს, ვიცოდი რომ ინერვიულებდა. ყველაფერი ტყუილი ყოფილა. ბაბუას რომ მივაკითხე ჯანმრთელი იყო. მაშინვე თბილისისკენ გამოვიქეცი. სალომე... - ხმა ჩაეხრინწა- სალომე... სააბაზანოში ვიპოვე. მაჯა ჰქონდა გადაჭრილი სარკის ნამსხვრევით. იმ ველურებს ჩემი და... სალომე... მათ გააპატიურეს, იხმარეს შემდეგ კი უმწეოდ მიაგდეს. ჩემთვის ტკივილის მისანიჭებლად იხმარეს. მან ვეღარ გაუძლო და თავი მოიკლა. სალომემ... ჩემმა პატარა სალომემ... - თავი ჩახარა და ერთიოდე ცრემლმაც გაიკვლია გზა მის სახეზე.
- გაბრო...
- დამასრულებინე. ამის შემდეგ ყველას ვინც მიყვარდა საფრთხე დაემუქრა. ყველას ჩამოვშორდი.მხოლოდ ბაბუა იყო ჩემთვის განუყრელი, მაგრამ ორი წლის წინ მანაც მიმატოვა. ვეღარ გაუძლო დარდს. ჩემი მტრები კი ისევ არ ჩერდებიან. რისთვის დაიწყო ეს ბრძოლა? მამაჩემს ერთი მეგობარი ჰყავდა. ერთად შემოჰქონდათ ჩაი და ყავა საქართველოში, მაგრამ მერე მამაჩემმა აღმოაჩინა რომ მის მეგობარს ნარკოტიკიც შემოჰქონდა ამ პროდუქტთან ერთად. უჩივლა, დაამტკიცა და ყველა ციხეში ჩასვა. იმ კაცის საძმომ კი მამაჩემს მტრობა გამოუცხადა. ეს ყველაფერი მხოლოდ მამაჩემის სიკვდილის შემდეგ გავიგე, მის მიერ დატოვებული წერილიდან. ამ მტრობამ ყველა შეიწირა, ყველა ჩემთვის ძვირფასი ადამიანი. სესილი... - ჩემი სახელი ძალიან ფრთხილად წარმოთქვა, თითქოს ეშინოდა არ გატყდესო. თვალებში შემომხედა, მის თვალებში უდიდესი სევდა და ტკივილი ამოვიკითხე, ასევე სიყვარული, სითბო და ვნება.- არ მინდა შენც იგივე დაგემართოს. ამიტომ მიგატოვე, ამიტომ გამოვიქეცი შენგან. მაპატიე... მაპატიე რომ ტკივილი მოგაყენე. მაპატიე...
არაფრის თქმა შემეძლო. მხოლოდ თავი დავხარე რომ თვალზე მომდგარი ცრემლი შემეკავებინა მალულად.
- გაბრო...
- ჩშშ... - ტუჩემზე თითი მომადო და ხელის ერთი მოძრაობით მუხლებზე შემისვა.
თავი მივადე და თვალები დავხუჭე. ღრმად სუნთქვდა, ჩემმა გულმა რამდენიმე ფეთქვა გამოტოვა.
- გაბრო... ცუდს ყოველთვის რაიმე საუკეთესო მოსდევს. ყველაფერი ღმერთის ნებაა. შენი ბრალი არ არის სალომეს სიკვდილი, ეს ღმერთმა გადაწყვიტა ასე, და ჩვენ მას ვერ შევეწინააღმდეგებით. თავს ნუ იდანაშაულებ. ყოველთვის იცოდე რომ ყველაფერს გააჩნია მიზანი. მთავარია, ჩვენ დავინახოთ ის.- თვალებში ვუყურებდი და ვამჩნევდი იქ არსებულ უფსკრულს, რომელშიც შესაძლოა გადაიჩეხო. მაგრამ, მე მზად ვიყავი ეს გამეკეთებინა, მისთვის.
- სესილი...- რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ შევაჩერე. ჩვენს შორის მანძილი გავაქრე და ნელა ვაკოცე. თვითონაც ამყვა. თითები თმაში შემიცურა და მომეფერა. ნელ-ნელა ყელზე გადავიდა. თავი უკან გადავწიე და მის ტუჩებს გზა გავუთავისუფლე. მაგრამ შეწყვიტა. ღრმად ამოისუნთქა.
- გადაჯექი- შევშფოთდი მაგრამ მაინც მორჩილად გადავჯექი და კითხვით სავსე მზერა მივაპყარი. მანქანა დაძრა და როგორც მე მივხვდი,ჩემი სახლისაკენ დაიწყო სვლა. ხმა არცერთმა ამოვიღეთ. სადარბაზოსთან გააჩერა. მოულოდნელად. საჭეს ხელი მიარტყა, თან ისე ძლიერად რომ მის მაგივრადაც მე მეტკინა.
- ჯანდაბა! ჯანდაბა! არ შემიძლია... არ შემიძლია შენი საფრთხეში ჩაგდება. სესილი...- თქვა და ჩემკენ მოაბტუნა თავი- ერთად ვერ ვიქნებით. მაპატიე.
თვალებში შემოხედვას ვერ ბედავდა. წინ იყურებოდა ჩაფიქრებული და სევდიანი თვალებით.ხმის ამოღება არ შემეძლო. ყელში გაჩხერილი ბურთი ამის საშუალებას არ მაძლევდა.კიდევ ერთხელ მტოვებდა, კიდევ ერთხელ მაყენებდა ტკივილს.უხმოდ გადმოვედი მანქანიდან და სადარბაზოში შევედი. ცრემლებმაც გაიკვლიეს გზა. უხმოდ ვტიროდი.მანქანა არ იძვროდა. ბინაში შევედი. როგორც კი შუქი ავანთე მანქანის საბურავების ხმა გაისმა. ფანჯრიდან გადავიხედე და მანქანაც მიეფარა თვალს. ფანჯარასთან ჩავიკეცე და ისტერიკული ტირილი მოვრთე. თავს ვერ ვაკონტროლებდი. მინდოდა მეყვირა, ხმის ჩახლეჩვამდე მეყვირა. მთელი ღამე ასე ვიყავი. მიწაზე ვიჯექი და ყველა მოგონებას ვიხსენებდი რაც გაბროსთან იყო კავშირში. ვიხსენებდი საშინელ და საუკეთესო მოგონებებს. ხან ღიმილი გამიპობდა ბაგეებს, ხან კი ქვითინი. მხოლოდ გამთენიისას ვესტუმრე საძინებელს.