მესამე დღე

კატო

თვალებს ვახელ, საშინელი სუნი მეცა, უკუნი სიბნელეა. ფანჯარაც კი არაა ოთხაში, კარები კი, რომც ღია იყოს მაინც ვერ დავინახავდი. თავი მტკივა, გამახსენდა შეხვედრა ,,უცნობ თაყვანისცემელთან" უფრო მანიაკთან, თავში ჩამარტყა იმ ,, .... " თვალი სიბნელეს შევაჩვიე და უკვე ვარჩევ ლანდებს, კარები მართლაც არის, ვდგები მატრასიდან რომელიც საშინლად ყარს და მთელი ძალით ვურტყამ, არაფერი გამომდის. ვცდილობ რამე ვიპოვო რომ კარებს დავარტყა, მაგრამ რკინისაა, ოთახში კი ისეთი არაფერი. ნახევრად დაშლილი ხის სკამი, ჩემს წონასაც კი ვერ გაუძლებს, არადა სულ 47 კილო ვარ. ნაბიჯების ხმა მესმის, ისეთი სიჩუმეა რომ ბუზმაც რომ გაიფრინოს მაგის ხმასაც გავიგებდი. კარები იღება სანთლით ხელში შემოდის ის. თმები არეული აქვს, საშინლად ფართო ღიმილით მიყურებს, თვალებში არ მიყურებს მაგრამ მაინც ვგრძნობ მის მზერას, დაჯინებულს, თვას ყოველ წუთს ამოძრავებს. ეს საშინელი სანთელის ჩრდილები კი უფრო საზარელს ხდის. ვინ გადავიკიდე?!
-რა გინდა ჩემგან?
-კატო, ძვირფასო კატო, შენთან ყოფნა მინდა, რა ლამაზი ხარ-სახეზე მეფერება, ფუ რა საზიზღრობაა, დრო არ უნდა დავკარგო, მთელი ძალით მუშტს პირდაპირ საფეთქელში ვუმიზნებ, წაიქცა. გავრბივარ მაგრამ თურმე აზრი არ ჰქონია, კიდევ ერთი კარები, რკინის და ისიც ჩაკეტილი. საზარელი სიცილი მესმის
-საყვარელო, რატო გარბიხარ, მეშენ არაფერს დაგიშავებ, რატო მიკლავ გულს?
-გთხოვ გამიშვი, წავიდეთ სადმე და დავილაპარაკოთ, ოღონდ ეხლა გამიშვი
-არაა-იმხელაზე იღრიალა, რომ ექო მთელ შენობაში გავრცელდა, ამ ექოთი კი მივხვდი რომ ეს შენობა დიდი უნდა იყოს, ეს კი არ მომწონს საშინლად
-კარგი, კარგი, დაწყნარდი-ეხლა არ მაწყობს რომ მწყობრიდან გამოვიდეს
-საჭმელი მოგიტანე და შეჭამე, ხვალე მივდივართ-ოთახში შემათრია და ჩამკეტა, მაგრამ ეს ყველაზე საშინელი არ არის, ის ფაქტი მაშინებს რომ აქ გაჩერებას არ ვაპირებთ, მაშინ სად მივდივართ, უნდა შევჩამო ამ ფსიქოპატს რომ დავუპირისპირდე ძალა მჭირდება, არა რა უნდა დავიწყო ვარჯიში თუ აქედან ცოცხალი გავალ


ნიკა
საშინლად მამწარებს რომ კატო ვიღაცას ხვდება, მაგარია დილას ამაზე ფიქრით რომ დაიწყებს, მაგრამ გეგმა მჭირდება, რა გავაკეთო? ამ საქმეს დროზე უნდა მივხედო, ეჰ კაი ნიკა ადექი სამსახურში უნდა წახვიდე.
აქეთი-იქით ვიყურები და კატოს ვერ ვხედავ, იგვიანებს? არა შეუძლებელია, სულ დროზე ადრე მოდის ხოლმე, კაი პანიკა არ ავტეხოთ, იქნება და რა ხდება, დაველოდები მაგრამ ამაზე კარგად გავერთობი, მთელი საღამო დავტოვებ რომ რესტორანი დაალაგოს დასჯის მიზნით, ესეც კარგი, მშვენიერი მიზეზი მაქვს რომ ჩემთან დავიტოვო.
თითქმის საათ ნახევარი გადის და კატო არ ჩანს, თანამშრომლებს ვკითხე და არავისთვის არაფერი დაუბარებია. მარი, მარი მისი მეგობარია, მას ეცოდინება, მაგან რო რეზუმე დატოვა, იქ ეწერება ნომერი.
ზარი გადის და გადის, სად არის ეს გოგო, ტელეფონს რატო არ იღებს, აჰა ძლივს
-გისმენთ
-მარი, შენ ხარ ხო?
-კი, და თქვენ ვინ ბრძანდებით?
-მე ნიკა ვარ, კატოს უფროსი, სამსახურში რატო არ არის?
-არ არის?
-ხო აბა რომ იყოს ხო არ დაგირეკავდი
-არ ვიცი, სამსახურში უნდა მოსულიყო, არაფრის დიდებით არ გააცდენდა, ყოველ შემთხვევაში მეცოდინებოდა, სახლში დარეკე?
-მივაკითხავ, სად ცხოვრობს?
-მისამართს მოგწერ, მეც დავუწყებ ძებნას, თუ რამეს გაიგებ შემატყობინე
-შენც

მანქანას მივაქროლებ, უკვე კარები ჩამოვიღე მგონი იმდენი ვურტყი, ძლივს ვიღაცამ გააღო
-კატო სახლშია?
-თქვენ ვინ ბრძანდებით და რა უფლებით ურტყამთ ასე კარებს?
-კატო სახლშია??
-ჯერ მითხარით ვინ ხართ?
აღარ ვეკითხები და ისე შევდივარ სახლში, დალაგებულია აქაურობა მაგრამ სულ ალკოფოლის სუნი დგას, უთახებს ვატვალიერებ და არასად არაა, სად ხარ კატო? სად?
-სახლიდან გამოვიდა?
-არც მოსულა ეგ საზიზღარი ბავშვი, ეტყობა ვინმე კაცთანაა
-როგრო ბედავთ მაგის თქმას?
-დედამისი ვარ და მაქვს ამის უფლება
ეხლა ამის დრო არ მაქვს, მთვარლ ქალს ვერ ვეჩხუბები, მითუმეტეს კატოს დედას, მაგრამ აქ აღარაფერი მესაქმება, გიჯივით ვჯვდები მანაქანაში და მივაქროლებ, რესოტრანში მივიდივარ იქნებ და მოვიდა. არააა აქ! კაბინეტში შევდივარ, უნდა ვიფიქრო, სად წავიდოდა. გუშინ პაემანი ჰქონდა დანიშნული, მერე მერე სად წავიდოდა, მასთან სახლში არა, ეგეთი არაა კატო, თუ წავიდოდა და თავისი ნებით არაა. მართლაია თავისის ნებით არ წავიდოდა, უნდა გავიგო სად ხვდებოდნენ ერთმანეთს. მარის ვურეკავ კვლავ
-მარი, რამე ახალი გაიგე?
-არა, ყველა ნაცნობს დავურეკე, არავინ იცის სადაა? პოლიციაშიც დავრკე უკვე მაგრამ 24 საათი უნდა გავიდესო სანამ დაკარგულად ჩავთვლითო, ამიტომ არარფერს გააკეთებებენ, შენ რა ქენი?
-სახლში არაა, არავისთვის არაფერი უთქვამს, გუშინ პაემანი სად ჰქონდა დანიშნული და ვისთან ერთად, შეიძლება ბოლოს მაგან ნახა
-შენნ გონია რომ მასთანაა? თავისუფლების მოედანზე, მეტროსთან რომაა პარკი იქ, მაგრამ ის საიდუმლო თაყვანისცმელი იყო და არ ვიცი კონკრეტულად ვის შეხვდა
-უცნობთან მარტო გაუშვი?
-რა მექნა? ვარდებისთვის მადლობა უნდა გადავუხადოო
-რა სულელი გოგოა, კაი წავედი მე

ბიჭებს დავურეკე, სიტუაცია ავუხსენი, ისინი კიდე კამერებს ეძებენ იმ ტერიტორიაზე. სანდრო მირეკავს, ნეტავი რამე ეპოვოს
-ხო სანდრო, გისმენ
-ვიდეო ვიპოვეთ კამერებიდან, ჯობია შენთვითონ ნახო, გადმოგიგზავნი
ვიდეო გავხსენი და რას ხედავ ჩემი თვალები, ვიღაცა ჩემს კატოს უკნიდან მისდევს და მანქანაში ათრევს, ვერ გადამირჩები შე ნა*რო.
-სანდრო ნომერი ჩანს მანქანის?
-კი გავარჩიეთ, ალექსი ეძებს ვის სახლეზეა გაფორმებული, მოიცა მგონი იპოვა, ყურმილს ალექს მივცემ
-აბა ვინააა?
-ვინმე ლაშა მეტრეველი, კატოს უბნეილია, ცოტა გიჯია მას შემდეგ რაც 6 წლის წინ მშობლები ავარიაში გარდაიცვალა, თავისი თვალით ნახა როგორ კვდებოდნენ და ხო გესმის რაა
-ნუ ამართლებ, სად შეიძლება წაეყვანა?
-ჩვენ მაგასთან სახლში მივალთ, მაგრამ
-რა მაგრამ
-მამამის ერთი საწყობი ჰქონდა ქალაქგარეთ, ეხლა მიტოვებულია, არა მგონია მანდ წაიყვანა მაგრამ შემოწმება ღისრს, მერე მანდ წავალთ
-არა, თქვენ სახლში მიაკითხეთ, მეკიდე საწყობს შევამოწმებ
-მარტო არ გინდა წასვლა
-მისმართი მომწერე

უკვე თბილისს გავცვდი, მოსაღამოვდა, გული გამალებით მიცემს, რამე რომ დაუშავოს არ ვაცოცხლებს. მივუახლოვდი შენობას, მანქანა აქაა. ფრთხოლად ვაღებს კარებს, მიტოვებულია როგორც ალექსიმ თქვა, საკამოდ დიდია, ძნელი იქნება კატოს პოვნა. რაღაც ხმები ისმის. ის გამოდის რომელიღცა ოთახიდან. ჯერ კატო უნდა გამოვიყვანო, მერე გაგისწორდები. დიდი რკინის კარებია, გასეღი იქვე დაუტოვებია, ეტყობა ეგონა რომ არავინ იპოვიდა აქ და სიფრთხილესაც არ იჩცენს. მოკლე ჰოლივით არის, კიდევ ერთი ოთახი, ჩამი ჩუმი არ ისმის, ეხლა მეორე კარებს ვაღებ და თავში რაღაცას მარტყავენს, კატო შეენ??
-ბოდიში, ბოდიში, კარების ხმა გავიგე და მეგონა რომ ისი იყავი
-მერე მოიხდი ბოდიშს ყველაფერსთვის ახალი კიდე ჩუმად იყავი
-კაი, როგორც იტყვი, მაგრამ არ მითხრა რომ აქ მარტო მოხვედი
ისე გამომხედა, სიტყვების თქმა საჭრო არ იყო, ეხლა თუ გაგვიმართლებს, ბედის იმედადღა ვარ დარჩენილი, იმიტომ რომ იმას იარაღი აქვს და თუ დაგვიჭირა კაი დღე არ დაგვადგება.
მივრბივართ ,მაგრამ გვიანია გასვლას ვერ ვასწრებთ რომ გასროლის ხმა ისმის, ტყვიამ გვერდზე ჩამიარა და მაგიდან მოხვდა,ის კიდე ინერციით გადაყირავდა,ნამდვილად არ ვისურვებდი თავს და არც ნიკას ამ მაგიდის ადგილას ყოფნაზე.
-როგორ ბედავ რომ ჩემს სიყვარულთან მაშორებ
ნიკა წინ გადამეფარა, მიცავს,მაგრამ... მე მინდა რომ ორივემ გავახწიოთ
-შენი სიყვარული-დამცინავი ტონი, ნიკა არ გინდა ნუ აბრაზებ-როდის აქეთია? შენ ვინ უნდა შეგიყვაროს, საწყალი ხარ და მეტი არაფერი
-ეხლა ასეთი მაგარი ხარ მაგრამ ეხლა რას იზამ როცა შენს ლამაზ სახეს ტყვია უფრო გაალამაზებს, ჰაა?-იარაღი დაუმიზნა, არა ასე უმოქმედო ვერ ვიქნები და უცებ ეხლა მე ვდგავარ ნიკას წინ
-ლაშა, გთხოვ არ გინდა, მე მომისმინე, არ მოკლა, შენ ხო გიყვარვარ, არ მოკლა კაი?
-რატო იცავ?-კიდევ განგმირავი ყვრილი, ცრემლებს ვეღარ ვიკავებ-შენ რა ის გიყვარს? მღალატობ? ამდენი რამე გაგიკეთე, ყოველ დღე მთელი 6 წლის განმავლობაში შენზე ვზრუნავდი, ყოველთვის შენ გარშემო ვიყავი და ახლა ასე მღალატობ?
-ლაშა არა არ გღალატობ, მომისმინე, ჩვენ წავიდეთ სადაც გინდა, ხო ვაპირებდით
-ლაშა კატოს არ უყვარხარ, ესეთ საცოდავს შენნ გგონია შეგიყვარებდა?
-ნიკა მოკეტე, თორე ეხლა იმ იარაღიდან მე გესვრი
-კატო, ძვირფასო კატო, ვერ გაგიშვებთ, ან ჩემი იქნები ან არავისი, ძალიან მიყვარხარ იმისთვის რომ ვინმესთან გაგიყო, აიაირჩია აქედან ორივე ცოცხლალი ვერ გახვალთ
-კარგი მე მომკალი, ნიკა გაუშვი, მე გესმის? მე მომკალი
ახალა ვხვდები რომ ნიკას გამო გავწირავ თავს, ისე რომ არც დავფიქრდები, ეხლა ვხვდები რომ მე ის მიყვარს, მიყვარს უზომოდ
-ლაშა არ მოუსმინო, შენ ხო კატო გიყვარს, მას ვერ მოკლავ, მე ვარ შენი კონკურენტი
-გაჩუმდით ორივე, ეს კატოს გადასაწყვეტია, გაჩუმდი მეთქმი?
-ჩემი პასუხი უკვე იცი
-კარგი საყვარელო, იქით ქვეყანაში შევხვდებით ერთმაეთს როცა არავინ არ შეგვიშლის ხელს
გასროლის ხმა! ლაშასაც და კატოსაც სახე შეეცვალა, ორივეს ესროლეს. ორივეს? ორივეს! ლაშამ კატოს და ლაშას დიტომ, მიტოვებულმა მეგობარმა. ორი გასროლა ერთ ხმაში! ორივე წაიქცა, სისხლი, სისხლი ნიკას ხელებზეა. ერთმეთს უღიმიან, რა ლამაზია ეს სანახაობა სისიხლი რომ არა! მან ყველაფერი გააფუჭა
-კატო, გთხოვ, მომისმინე, არ მოკვდდე კარგი, ჩემთან დარჩი, გთხოვ, კატო, შენთვის რამდენი რამე არ მითქვას-ტირის, დიახ ნიკა ტირის, ეხვეწება კატოს იმას რის შესრულებასაც კატო ვერ შეძლებს, ის ზედმეტად დაიღალა, დაიღალა ამ ცხოვრებით და ბრძოლის უნარი კი არა სურვილი დაკარგა
-ნიკუშ-გაიღიმა წითელი ღიმილით-მგონი ასე ვეღარ დაგიძახებ
-არა, კატო,ნუ ლაპარაკობ ძალები შეინახე, დაგჭირდება, გესმის?
-მ ე შ ე ნ მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ - გაუღიმა, და სახეზე შეეყინა ღიმილი, მისი გული გაჩერდა, გაიყინა, როგორც დრო ნიკას გარშემო, გაიყინა მათი გრძნობები
ნიკა ყვირის, ყვრისი მაგრამ არავინ პასუხობს, დიტო გვერდით უდგას მაგრამ ვერაფრის თქმას ვერ ბედავს, სრენების ხმა ისმის გამაყრუებეს ნიკას თხოვნაში მხოლოდ, ლაშას ცხედარი უკვე გაიტანეს, კატო კი, ნიკას ხელებიდან გამოგლიჯეს, ამ დროს კატოს თვალებიდან სიყვარული გაქრა, მასში უფსკრულმა დაისადგურა. ექიმები გალის მასაჟს უკეთებენ, მონიტორთან შეართეს, დენი დაარტყეს, გულის მასაჯი, ადრენალინი გულში, დენი დაარტყეს, პულსი არ ისინჯება, კიდევ ადრენალინი, სუსტი მაგრამ მიანც არის, პულსი მაინც არის, გესმით, გულის ცემა დაბრუნდა. ნიკამ კი ახალად გაცოცხლებულ კატოს ყურში ჩარჩურჩულა: ,,მეც მიყვარხარ კატო "