მახსოვს დემეტრეს წასვლის დროს მე ვიყავი ობიექტი რომელზეც ხალხი ლაპარაკობდა. ყველას ეგონა რომ შეყვარებულები ვიყავით და ჩემს ზურგს უკან ისე ლაპარაკობდნენ ვითომ მე იქ არ ვიყავი. ჩემს სახელსაც კი ახსენებდნენ მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევდი. შეიძლება ვაქცევდი მაგრამ ყველანაირად ვცდილობდი მოთმინების უნარი გამომეჩინა და ყველაფერი გულში დამეტოვებინა.
ახლა კი როცა დაბრუნდა არ მინდა ისევ მე ვიყო "ჭორაობის" ობიექტი. მგონი როგორც არ უნდა ითმენდე მაინც ძალიან ძნელია მოუსმინო ხალხს რომელიც თითს შენკენ იშვერენ და ლაპარაკობენ თუ როგორ დაგამცირეს. ერთხელ და სამუდამოდ ხომ უნდა მორჩეს ამ ქალაქში ეს თემა! იქნებ დავიწყებას ვცდილობ? იქნებ ახალ ცხოვრებას ვიწყებ? მაგრამ... თბილისი ხო ასეთია არა?! განა რით ვარ ცნობილი... ცეკვით? სისულელეა. ერთ ამბავს აიკვიატებენ და მერე თვეობით ლაპარაკობენ. არ აინტერესებთ ვის სტკივა ამით გული. უბრალოდ თავისას "ისწორებენ!" ყოველ ნაბიჯზე ყველა, ყველას იცნობს. ქალაქში მანქანით რომ არ დავდიოდე ალბათ გავგიჟდებოდი და ჭკუიდან გადავიდოდი ამ ხალხის შემხედვარე.
ისე ცოტაარიყოს მიკვირს ჩიქოვანზეც რომ არ ავარდა ახალი ამბავი. პრინციპში ჩემთვისაც არ გამოუწვევია ამ ამბავს დიდი ემოცია, ალბათ იმიტომ რომ არ მიყვარდა!
***
ლოგინზე ვარ წამოწოლილი და ჩემი მზერა თეთრი ფერის ჭერისკენაა მიმართული რომელსაც არაფერი აქვს ისეთი რაც ჩემს ყურადღებას გამოიწვევდა. უბრალოდ მეც და ჩემი ფიქრებიც სხვაგან ვართ გადაკარგულები. ამ ფიქრებშიც ერთ კონკრეტულ პიროვნებას ვეძებ მაგრამ ვერ ვპოულობ. ასე მგონია თითქოს ყველანაირად ვარ მოწყვეტილი ცივილიზაციას და გარესამყაროს.
მეგონა მისი დაბრუნებით ყველაფერი შეიცვლებოდა... დღემდე არ ვშლიდი მის ფოტოებს და ნომერს. თითქოს თან მქონდა იმედი და თან არა! მარიამის ლაპარაკს რომ ვუფიქრდები ვხვდები რომ ასეთუ ისე მართალია... ძალიან უაზროდ ჩავიქნიე ხელი ორი წლის წინ გაგებულ ახალ ამბავზე. მაგრამ ლოგიკურად რომ ვიმსჯელოთ ჩემი მოსაზრებაც სწორია... რომ მეცადა და ხელი არ ჩამექნია ამით რას ვიზამდი?! გერმანიაში რომ ვიყავი გასტროლებზე და მასთან სახლში რომ მივსულიყავი ხელს ჩავკიდებდი და თბილისში წამოვიყვანდი?! ყველაფერი სისულელეა მე თუ მკითხავთ. უაზრო ფანტაზიებიც და რეალური ცხოვრებაც! ორივე მაინც მთავრდება!
გარეთ გასვლა არ მინდა. მინდა დროის განუსაზღვრელად ვიყო სახლში და არავის ვეკონტაქტო. უბრალოდ ვიყო ჩემთვის!!!
მაგრამ ვინ გაცდის?... კარზე ზარია. ლოგინიდან არც თუ ისე დაუჩქარებლად წამოვდექი, ოთახიდან გავედი და კიბეებიც ფრთხილად ჩავირბინე. მისაღებში ჩასვლისას ერთმა ფაქტმა შემაჩერა. წარმოდგენილი მქონდა რომ კარს მიღმა მარიამი იდგა, მაგრამ ის ყოველთვის ორჯერ რეკავს ზარს. სხვა სტუმარი კი წესით არ უნდა იყოს. ფრთხილად მივედი კართან და სახელური ჩამოვწიე...
როცა კარი გამოვაღე გავშრი. უსულო სხეულად ვიქეცი, ტვინიც და სხეულიც ერთიანად გამეყინა.. თითქოს ყველა სასიცოცხლო პროცესი ჩემს ორგანიზმში ერთდროულად შეწყდა. მეგონა აღარც ვსუნთქავდი და გულიც აღარ მიცემდა. მზერა რომელიც მის მომღიმარ სახეს მიეყინა რამოდენიმე წამის განმავლობაში გაგრძელდა. ჩემთვის კი საუკუნეებად გაიწელა. მას ისე მივაშტერდი თვალები ამტკივდა. ვიცოდი რომ თავიც მტკიოდა მაგრამ მის ღიმილს მაინც ვერ ვშორდებოდი. ცუდად გახდომის შემეშინდა. თანაც დილიდან არაფერი მიჭამია და ახლა რომ ცუდად გავხდე ნამდვილად ცუდი სიტუაცია დადგება.
-ქეთუშ... -ზღურბლს მიღმა მდგარი დემეტრე სითბოს ასხივებდა.
-გამარჯობა დემეტრე! -სწრაფად მივმართე მას. მაგრამ ჩემს თავდაჯერებულობაში ეჭვი მეპარებოდა.
-როგორ ხარ? -ფრთხილად მეკითხება. შეგნებულად არა, მაგრამ სახლში არ ვიპატიჟებდი.
-არამიშავს შენ? -ყველანაირად უემოციოდ ვუბრუნებ კითხვას მას.
ხელში რაღაც საბუთები ეჭირა რომელსაც რამოდენიმეჯერ დახედა. არა იმიტომ რომ რაღაც აინტერესებდა. უბრალოდ უნდოდა ჩემი ყურადღება მიექცია. თითქოს რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ თან ელოდებოდა მე როდის დავიწყებდი ლაპარაკს.
-შეგიძლია შემოხვიდე! -ვუთხარი როცა შევატყე რომ სციოდა. თან კარს გამოვეცალე. დივანზე ჩამოვჯექი და საზურგეს მოხერხებულად მივეყრდენი. ეს ნორმალურ დიასახლისს არ შეეფერება. რომელი გოგო ექცევა ასე სტუმარს. კარი თვითონვე მიხურა და ჩემკენ წამოვიდა. ისევ ისე მომხიბვლელად დადიოდა... წამებიღა იყო დარჩენილი ჩემი მოთმინების ამოწურვამდე. ცოტაც და მივიდოდი და ჩავეხუტებოდი. ისეთი მზერით ავხედე, მიხვდა რომ ჩემთან ზედმეტად ახლოს არ უნდა დამჯდარიყო.
ერთი მეტრი გვაშორებდა და მისი სუნამოს სურნელს ისე მკვეთრად ვგრძნობდი კინაღამ მის მკლავებში ჩავდნი.
ერთიშეხედვით დამშვიდებულს და დაწყნარებულს ვგავდი მაგრამ სინამდვილეში რა აურზაურს და არეულობას ვგრძნობდი გულსა და გონებაში ეს არავინ იცის. გული ისე მქონდა აჩქარებული თითქოს გაქცევას ლამობდა. ყურში ჩამესმოდა და როცა ვუსმენდი მეგონა რომ უფრო და უფრო ჩქარდებოდა.
რამოდენიმე წამის შემდეგ თითქოს რაღაც გაახსენდა და კონვერტში მოთავსებული საბუთები დივნის წინ მდგომ შუშის მაგიდაზე ფრთხილად დადო. შეეცადა ჩემკენ მოეცურებინა მაგრამ როცა დაინახა სულ სხვაგან ვიყურებოდი და მას ყურადღებას არ ვაქცევდი ეს მოქმედება შეწყვიტა.
-როგორ ხარ ქეთი? -იმედიანი ხმით მკითხა და ორივე იდაყვით მუხლებს ჩამოეყრდნო
-როგორც მახსოვს ეს შეკითხვა უვკე დამისვი. -პირქუშად მივმართე და ტელევიზორი გამოვრთე. ამით თითქოს იმას ავღნიშნავდი რომ ყურადღება მისკენ მქონდა მიპყრობილი და მის მოსმენას ვცდილობდი.
-ჰოდა ამ შეკითხვას სერიოზულად ვსვამ. იცი როგორც გეკითხები და რასაც ვგულისხმობ.. -მტკიცედ ჩამომიყალიბა. მაგრამ ამით რის დამტკიცებას ცდილობდა ჩემთვის ცნობილი არ იყო.
-არ ვიცი დემეტრე! -მისი სახელი ისე თბილად და ნაზად წარმოვთქვი რომ გაკვირვება როგორც ჩემზე, ისე მის სახეზეც დავფიქსირე. თან ისიც შევატყვე რომ აშკარად ესიამოვნა.
-როგორ არ იცი... -ამჯერად მისაყვედურა
-რა გინდა? -სერიოზული გამომეტყველება ირონიულმა ღიმილმა შეცვალა. თვალებით ყალბ სიცივეს ვასხივებდი.
-როგორ თუ რა მინდა! -წარბები აზიდა. და რამოდენიმე სანტიმეტრით ჩემკენ მოჩოჩდა.
ისეთი მდგომარეობა მივიღე თითქოს დავიძაბე და შევვიწროვდი.
სინამდვილეში კი ისე მსიამოვნებდა მისი ასეთი სიახლოვე მეგონა ვეღარ გავუძლებდი.
-შენ მე მიბრაზდები?! იცი მაინც რაზე? -"ღიმილს" სახიდან გამიზნულად არ ვიშორებდი.
-რა სისულელეა.. -შეიცხადა მან -ან რა უფლება მაქვს -მხრებს იჩეჩდა -უბრალოდ მინდა ვილაპარაკოთ.
-რაზე? -იმდენად სწრაფად ვკითხე თითქოს ვაგრძნობინებდი რომ მის ლაპარაკს დიდ ყურადღებას არ ვაქცევდი და დასაფიქრებლად საჭიროდაც არ ვთვლიდი.
-ყველაფერზე ქეთი... -ჩემს სახელს დიდ სითბოს აყოლებდა.
-რა ყველაფერზე? -ინტერესით ჩავაცივდი მას.
-იმ ყველაფერზე, რაც ჩვენ გვეხება. -დააკონკრეტა.
-და ხომ არ დაგავიწყდა რომ "ჩვენ" აღარ არსებობს და მეც და შენც საერთო არაფერი გვაქვს. -ყალბად გავიღიმე და თან იმდენად ვცდილობდი ამ სიყალბის გამოხატვას რომ უკვე ზედმეტიც მომდიოდა.
-ასე მალე დაივიწყე? -სინანულით წარმოთქვა
-რატო... შენ თუ შეძელი და ერთ დღეში ასე უბრალოდ დამივიწყე მე რატომ ვერ დავივიწყებდი ამ ყველაფერს? -მეც შევამჩნიე რომ ამ საუბრით მას ვსაყვედურობდი.
-გგონია მე დაგივიწყე?!...
-ტონს დაუწიე! -მკაცრად შევაწყვეტინე მას როცა ხმამაღალი ხმა შევნიშნე.
-მაპატიე! -არ ვუპასუხე ისე განაგრძო ლაპარაკი. -გგონია ასე უბრალოდ დაგივიწყებდი? რადგანაც წავედი ეგ იმას არ ნიშნავს რომ შენ ჩემთვის აღარ არსებობდი. იცი მაინც როგორ მენატრებოდი?! შენზე ფიქრით ვიძინებდი და შენზე ფიქრით ვიღვიძებდი... ცოლთან კი არა, სულ სხვა ოთახში მეძინა.
ალბათ ვერც წარმოიდგენ რამდენჯერ ამეტირა ჩემდაუნებურად შენზე ფიქრებში ჩაძირულს... შენ კი გგონია რომ დამავიწყდი!
-მაშინ რატომ გადაიხვეწე სიტყვის უთქმელად? -ლაპარაკში შევყევი და სიბრაზეს გამოვხატავდი როგორც ხმაში, ისე სახეზე.
-იმიტომ რომ ვიცოდი შენთან ლაპარაკით უარესს ვიზამდი. უფრო ცუდად გავხდებოდი მეც და შენც. უფრო ცუდი სიტუაცია დადგებოდა ხომ იცი არა?! -ამიხსნა იმედიანად.
-იმედია იცი რომ ეს არ გამართლებს.. -გამომცდელად შევხედე მას.
-რათქმაუნდა ვიცი...
-დამიჯერე ასე უფრო ცუდად ვიყავი. -დავარწმუნე ის და მხარზე ჩამოყრილი თმა ზურგზე გადავფანტე.
-მაპატიე! -თავი დახარა, იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო და სახეზე ხელები აიფარა.
-პატიება შენ იმდღესაც მთხოვე... -ერთი კვირის წინ ჩვენი შეხვედრა ვიგულისხმე. -მაგრამ სიმართლე რომ გითხრა ამ პატიების არსს ვერ ვხვდები. რა უნდა გაპატიო... ის რომ წახვედი შენი მოვალეობის შესასრულებლად, თუ ის რომ მიმატოვე.. -მის თვალებს მივაცქერდი მაგრამ გრძნობდა რომ არანაირ სითბოს არ გამოვხატავდი ამ მზერით. შინაგანად ვიწვოდი მაგრამ გარეგნულად ვიყინებოდი.
-ყველაფრის პატიებას გთხოვ. იმასაც ვნანობ რომ იმ ლანა ვაშაკიძესთან დავწექი, მერე დავიჯერე რომ ჩემი შვილი იქნებოდა, შენ დაგტოვე, წავედი და ცოლად მოვიყვანე. აი ამ ყველაფერს იმდენად ვნანობ რომ მინდება.
-ლანა ამიღწერე რა... -მის ცოლზე გავამახვილე ყურადღება.
-რატომ? -გაუკვირდა მას.
-მაინტერესებს ვინ იყო ასეთი... ჩვენ იმდენად ახლოს ვიყავით ერთმანეთთან რომ ფაქტიურად ღალატად ითვლება...
-ვიცი მაგრამ...
-ამაზე არც გსაყვედურობ! -შევაწყვეტინე -იმიტომ რომ შეყვარებულები არ ვყოფილვართ.
-სამაგიეროდ ხომ გვიყვარდა ერთმანეთი. ყველამ იცოდა ჩვენზე და ერთად ვატარებდით მთელ დროს... -კიდევ უფრო შემცირდა ჩვენ ორს შორის მანძილი.
-რა სულელები ვიყავით. ჯერაც ვერ ვხვდები რატომ არ ვაღიარებდით ამას. -წარსულში ჩემდაუნებურად გადავერთე.
-ჰოო... -მომენტით ისარგებლა და კიდევ უფრო ახლოს მოჩოჩდა.
გამოვფხიზლდი და მკაცრი მზერა წარვმართე მისკენ.
-ამიღწერე ლანა! -ტონი ისევ მტკიცე და ცივი გავხადე.
-ძალიან ჩვეულებრივი გოგო იყო. საშუალო სიმაღლის, გამხდარი, შავგვრემანი... მაგრამ თმა რაღაცნაირად ქერად ჰქონდა შეღებილი. -იმდენად აგდებულად ახასიათებდა თითქოს მე მაგრძნობინებდა რომ ჩემთან ახლოსაც ვერ მოვიდოდა. -ხომ იცი სიმთვრალემ გამაკეთებინა. ეს. -დაამატა ბოლოს და ეტყობოდა რომ თავის თავზე ბრაზობდა. -იმდენად უგონოდ ვიყავი რომ სიტუაციით ისარგებლა... როგორც ეგეთ გოგოებს სჩვევიათ ხო იცი.
-ვიცი! ცოტნე ნაკაშიძე რომ ცოლს გაშორდა იცი? -თითქოს ახალი ამბავი მოვახსენე... ცოტნე ისაა 14 ნოემბერს მის ქორწილში რომ უნდა წავსულიყავით.
-ვიცი...
-თუმცა ჰო...
-ისიც ვიცი მარიამი ორივე ქმარს რომ გაშორდა და ეხლა ლაშა და ეგ შეყვარებულები არიან. მე ხომ ჩემს ძმაკაცებთან არ ვწყვეტდი ურთიერთობას...
-შენი ძმა? -გამახსენდა თორნიკე მაჩაბელი.. დემეტრეს ძმა. 19 წლისაა.
-ეგ ისევ თავის გზაზეა. -თითქოს ხელი ჩაიქნია. -წამლები... ნარკოტიკები... არც სწავლობს, არც მუშაობს. გოგები და თავისნაირი ძმაკაცები. -თანდათან უმაღლებდა ტონს სიბრაზისგან.
-იმედია გამოსწორდება...
-იმედია...
-13 ნოემბერი გახსოვს? -არ დავფიქრებულვარ ისე დავუსვი მას ეს შეკითხვა.
-მაგ დღეს რა დამავიწყებს. -სწრაფად მიპასუხა -ნეტა არ დამთავრებულიყო. -გამწარდა ის -უკანასკნელი კოცნა...
-პირველიც! -შევაწყვეტინე მას მაგრამ ამით ის არ მიგულისხმია რომ საუბარი უნდა შეეწყვიტა.
-უკანასკნელი შეხვედრა... -განაგრძო მან. -საერთოდ რა მინდოდა... რატო დავლიე იმდენი რომ ჩემი ქმედება ვერ გაავანალიზე!
-მაინც არ მესმის ერთი რაღაც
-რა...
-პატიებას მთხოვ მაგრამ ბოდიშს არ მიხდი... -წინადადების დამთავრების შემდეგ მივხვდი რომ ზედმეტად პირდაპირი ვარ
-ქეთი მე... -თავს აშკარად დამნაშავედ გრძნობდა.
-არა მე კი არ გავალდებულებ.. -ნათქვამის გამოსწორება ვცადე -უბრალოდ მიკვირს.
-რაღაც მოვიტანე. -მზერა საბუთებზე გადაიტანა. თითქოს ამოვისუნთქე რადგან ინტერესი მკლავდა. წარმოდგენაც არ მქონდა რა საბუთები შეიძლებოდა ყოფილიყო.
-რა არის? -ინტერესი არ დავმალე. ხელში აიღო და სწრაფად და მოუთმენლად მომაწოდა
-გახსენი... -იმედიანად მითხრა.
მოთმინება შევინარჩუნე და ფრთხილად გავხსენი. გამიკვირდა აქამდე გახსნილი რომ არ იყო. ფურცელი ამოვიღე და ჩემი ყურადღება ამ ფურცელზე დატანილმა ხელმოწერამ მიიპყრო.
"განქორწინების მოწმობა" -დასაწყისში დიდი შავი ასოებით ეწერა
-ოფიციალურად გაშორდით? -შევიცადე მე.
-რათქმაუნდა. -გახარებას ვერ მალავდა. -აბა მასთან რაღა მინდოდა...
ფურცელი მაგიდაზე სწრაფად დავდე და კინაღამ ტირილი დავიწყე, არ ვიცი რატომ მაგრამ მინდოდა ბოლომდე დავცლილიყავი
-არ ვიცი დემეტრე! ისევ არაფერი შეიცვლება ამით... ეს საბუთი არ ცვლის შენს საქციელს.
შუბლზე ხელი ნერვიულად მოისვა და ღრმად ჩაისუნთქა. ჩემს ნათქვამზე ანერვიულდა. ერთ რამეს ვერ ვხვდებოდი. ისიც არ უთხოვია ისევ ერთად ვიყოთ, ან მეგობრებად დავრჩეთო და მე რატომ უნდა გამომეჩინა ინიციატივა?!
-ქეთი არ მინდა შენ საბოლოოდ დაგკარგო ჩემი უაზრო ქმედებებით..
-ეს სერიოზული საკითხია დემე... -დაუფიქრებლად წარმოვთქვი ეს სახელი და გამახსენდა რომ ასე არ უნდა მიმემართა რადგან ჩვენ ისევ ისეთი ურთიერთობა არ გვქონდა როგორიც ორი წლის წინ. -დემეტრე! -გადავასწორე. -აქ არაფერია უაზრო.. -დავარწმუნე ის და ყურზე თმა გადავიწიე.
-კიმაგრამ ხომ შეგვიძლია უბრალოდ ყველაფერი დავივიწყოთ!... -ხელი მუხლზე ნაზად დამადო და უფრო ახლოს მოიწია.
მისი შეხებისას სხეულში გამაჟრჟოლა. ცოტაც და დავნებდებოდი მაგრამ მისი ტელეფონის ზარმა გამომაფხიზლა.
-გისმენთ? -მშვიდად უპასუხა მაგრამ რამოდენიმე წამში აღელდა. -ახლავე გამოვდივარ -სწრაფად თქვა და კარისკენ გაემართა.
მისთვის არ დამიძახია მაგრამ მაინც შემობრუნდა.
-სასწრაფოა ქეთი... თორემ არ წავიდოდი.
-კარგად! -დიალოგი დავასრულე და სწრაფად და უმნიშვნელოდ გავაცილე ის. ინტერესი მკლავდა თუ რა შეიძლებოდა მომხდარიყო...
***
"ნოემბრის 13"
***