მესამეა.
არც წინა და არც იმის წინა ისეთი არ იყო შენ და მე რომ მოგვინდებოდა.
მოკლედ რომ ვთქვა წინა ორი იყო საცდელი.
მესამე შენია.
**
ჩვენ ყოველთვის განვსხვავდებოდით ყველასგან.
ყოველთვის ჩვენი გადაწყვეტილება იყო“ ჩვენი“ და სხვას ვერ შეადარებდნენ.
აი ასე უბრალოდ და მარტივად.
„ჩვენ“ ვიყავით „ჩვენ“
ყველაფერ იდეალურს თავისი დასასრული ახლავს თან.
ასეა და მორჩა.
არ შეიძლება შეეწინააღმდეგო ბუნების დაწერილ კანონს.
ყველა ბედნიერს თავისი წილი უბედურება ბეჭზე საზიდად ჰქონდესო.
ყოველთვის საკუთარი თავი ჩვეულებრივი მეგონა.
მანამ სანამ არ მივხვდი რომ ჩვეულებრივი სულაც არ ვიყავი.
მანამ სანამ საბოლოოდ არ ვისწავლე საკუთარი თავის „ფასი“.
პარიზში დაბადებულ-გაზრდილს ყოველთვის ჩემი ინდივიდის შენარჩუნება მქონდა მიზნად დასახული.
მეგონა რომ სხვებიც ასეთები იყვნენ,თუმცა ვცდებოდი.
ამას მაშინ მივხვდი როდესაც დაკვირვება დავიწყე ადამიანებზე.
რომლებიც ყოველთვის ეძებდნენ მარტივ გზებს რთული პრობლემების გადასაჭრელად,თუმცა მაინც რთულად აგვარებდნენ ყოელივე მათგანს,ან ვერ აგვარებდნენ არ ვიცი არ მესმის.
ბავშვობიდან ბებო იმას მინერგავდა ვყოფილიყავი „მე“ და არა ის ვინც მათ სურდათ.
ჰოდა ვცილობდი მისი ნასწავლით ბოლომდე გამეტანა საკუთარი თავი.
პარიზი.
მოდის და არისტოკრატიის კერა.
სრული და პირდაპირი გაგებით სწორედ ასეთ სახლში ვიზრდებოდი.
დედა დიზაინერი,ყოფილი მოდელი იყო,ბებო ლექტორი.მამა საერთაშორისო ურთიერთობების სპეციალისტი იყო და თავისივე პროფესიით მუშაობდა ელჩად.დიახ საქართველოს ელჩი იყო საფრანგეთში.
ყოველთვის იმას მასწავლიდა სამივე რომ სწავლა და კარიერა უპირელეს ყოვლისა იყო შემდეგ კი ოჯახი.
ოჯახი რთულად მესმოდა და დღემდე ასე ვფიქრობ სწორედაც რომ რთული თემა იყო.
არ მესმოდა გოგონების რომლებიც ოცნებოდბნენ მრგვალ ბავშვებზე რომლებსაც ფუმფულა ლოყები და ლამაზი კაბა-კოსტუმები ეცვათ.არ მესმოდა მენტალიტეტის „გათხოვდება,პატრონს ჩაბარდება“ ჰო ალბათ სწორედ იმიტომ არ მესმოდა რომ ბებო ცდილობდა ყოველთვის დაეხშო ჩემი ყურები ამ„სიბრძნის“ ახსნის დროს.
პარიზში გაზრდილს,აქ ჩამოსულს ყველაფერს ქართულს მთხოვდნენ მე კიდე ვცდილობდი ამეხსნა მათვის,სიტყვებით ხელებით,ფეხებით რომ მე არვეკუთვნოდი ქალაქს სადაც ვერავინ ვერავის ვერ იტანდა და ყველა ერთმანეთს ბოღმის გამო ეჩხუბებოდა.ვცდილობდი ამეხსნა რომ ჩემთვის უცხო იყო ქართველი ქალის ფენომენი,რომელიც გაუჩერებლად მოძრაობდა სამზარეულოში მხოლოდ იმის გამო რომ შვილებს და ქმარს და ნუ რაღათქმაუნდა დედამთილს უკეთეს შემთხვევაში მულს „ცივი ნიავი არ მიჰკარებოდა“არ მესმოდა და ვსო,მორჩა!ასეთი ვიყავი.ისინი კი ჯიუტად იმეორებდნენ „საწყალი,ვის ოჯახშიც ეს შევა“.ამ გამონათქვამს რომ გავიგებდი ხოლმე გულიანად მეცინებოდა არც კი იცოდნენ რომ ვინმეს ოჯახში შესასვლელად ჯერ ჩემი ფრანგული სუნამოსგან გაჯერებული ფრთები უნდა დამეტეხა რითითაც ვარსებობდი და არსებობდა სრულიად ჩემი პერსონა.
თუმცა მათთვის ამას არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა,მათ ხომ წარმოდგენაც არ ჰქონდათ რა ხილი იყო იმ ფრთებით ფრენა.
ყველაფერი მაშინ იცვლება როცა ხვდები რომ ვიღაც ფეხში მძიმე ჯაჭვს გაბამს და ფრთებიც ვეღარ შველის ამ ყველაფერს.
ხვდები რომ დამთავრდა ის რაც იყო აქამდე და ახლა იწყება ახალი ერა.ძნელია შენი ალტერ ეგო ამას სიკვდილამდე ეწინააღმდეგება,შენი სული და სხეული ამისთვის გამზადეული ჯერაც არ გყავს.


ყველაფერი დავიწყოთ იმ დღიდან როცა თბილისში,ქალაქში დავბრუნდი რომელიც მე არ მეუთვნოდა და რომელსაც მე არ ვეკუთვნოდი.
ნიანია ყოველთვის აღტაცებით ამბობდა იმას რომ საქართველოს და თბილისს თავისი ხიბლი ჰქონდა,რომ ელისეის მინდვრებს მაინც თავისი მთაწმინდა ერჩივნა.
ოჯახმა გადაწყვიტა განათლება თბილისში მიმეღო.
ჰო რომ ვიძახი ჩემში არაფერი იყო ჩვეულებრივითქო გგონია გატყუებ?
არა!ხალხი თბილისდან საფრანგეთში მირბოდა მე კიდე საფრანგეთიდან თბილისში გადმომისროლეს.
ბებიაჩემი-ნიანია ანჯაფარიძე(ეს მისი მეუღლის გვარი იყო) ჯავახიშვილიში ძველად ლექციებს კითხულობდა ისტორიის კურსზე.
ბევრი ვიკამათეთ და საბოლოოდ დავყევი მათ ნებას.
ვოლა!
ახლა მე თბილისში ვარ.სადაც არავინ მყავს იმ მეგობრების გარდა, რომელსაც ზამთრის არდადეგებზე ვნახულობდი ხოლმე ბავშვობაში.
აეროპორტიდან პირველი ნაბიჯი გადავდგი და მივხვდი რამდენად „სხვაგან“ ვიყავი.
აქ ტაქსსაც კი სხვანაირად აჩერებენ წარმოგიდგენიათ?
ნიანიას გადავხედე და მის ცრემლებზე გამეღიმა.
-რატომ ტირი?-ლოყაზე ვაკოცე მე.
-ისე მომნატრებია აქაურობა,აქაური ჰაერი..
-ნუ აჭარბებ რა..ნეტა მალე გავიდოდეს დრო და პარიზში დროზე დავბრუნდე!-დავიწუწუნე მე.
-დაიმახსოვრე ბებო,ამ ქალაქს პარიზისგან იცი რა გამოარჩევს?
-რა?-წარბი მაღლა ავზიდე მე.
-ის რომ თუ თბილისი შეგიყვარებს,თუ მის შვილად გაღიარებს და შენს ქართულ სისხლს დააფასებს,თუ შენც ისე შეიყვარებ აქაურ უბნებს,მოსახლეობას აქაურს ყველაფერს,თბილისი აღარ გაგიშვებს!აქ ყველას ყველა უყვარს ბებო,აქ ყველა ვიღაცის ნათესავია,ხალხიც თბილია ბებო,ფრნაგებს არ ჰგვანან.
-ფრანგებს რას უწუნებ?
-განა რამეს?-ხელები წინ გასწია და მე შემომხედა.-რაღაცნაირი ხალხია,აი უმარილო ხორცი ხომ გინახავს?ჰოდა ზუსტად ასეთი!
-ნიანია შენ ხომ გიყვარს პარიზი?
-რათქმუნდა მარიამ!პარიზი ჩემი ქალაქია,აი თბილისი კი დედაქალაქი.-ტაქსი გააჩერა და ხელით მანიშნა მისკენ წავსულიყავი.
ტაქსიში ერთი მოხუცი,ფუმფულა,ჭაღარა კაცი იჯდა,რაიდიოში „ჩიტო-გვრიტო“ ჩაერთო და არხეინად უყურებდა ბებიას.
ნიანიამ ჩანთები ჩაალაგებია მძღოლს და მისამართი უკარნახა.
-ტაბიძეზე..-ამაყად წარმოთქვა ბებო,ჩემი ხელი მისაში მოიქცია და თბილად მაკოცა თითებზე.ვხედავდი მის აღფრთოვანებას ახალი თბილისის ხილვისას.როგორ მგზნებარეთ ესაუბრებოდა მძღოლს თბილისის ჭირ-ვარამზე უნდა გენახა.ახლა თბილისში გაზაფხული იყო,მტკვრის ნაპირთან ხეები მწვანედ იფერებოდა.აქა-იქ ტყემლისა და ნუშის ხეებს ლამაზ-ლამაზი კვირტები გამოეღოთ.ქალაქში გაზაფხულის სუნი ტრიალებდა.მეცინებოდა,მე ხომ ვერ წარმოვიდგენდი როგორ შეიძლებოდა აქაურობის ისე შეყვარება როგორც ამას ნიანია ახერხებდა.
ტაქსისტმა სახლთან გააჩერა მანქანა.
ბარგი გადმოგვიტანა და კორპუსთან პირველივე სართულზე დადო.
თანხა აიღო და გზას გაუდგა.ნეტა რამდენი ჩემსავით ჩამოსული უნდა დააბინაოს.
სახლის კარს მთელი ემოციით აღებს ბებო და ჩანთებიც შიგნით შეაქვს.
კედელს მიყრდნობილი ღიმილით შევყურებ როგორ ეფერება მის სახლს,კედლებზე ხელს მთელი ემოციით უსმევს და ავეჯს თეთრ ზეწრებს აცილებს.
***
-გაიგეთ?მარიამ ანჯაფარიძე ჩამოსულა!-ყველას გასაგონად წამოიწყო ანიმ.
-ეგ რომელი?-თავი წამოჰყო კიკნაძემ.
-როგორ არ გახსოვს,ადრე ბავშვობაში ჩვენთან თამაშობდა...-რომ მიხვდა ანი ვერავის მოაგონდა გოგონა ახლა მთელი ძალით შეეცადა მარიამთან დაკავშირებული რომელიმე მოგონების გახსენებას.-ეეე როგორ არ გახსოვთ რაა,პარიზში ცხოვრობდა..
ვერაფერი მოაგონდა ღრმა ბავშვობიდან.
-ეგ რომელი ტაბიძეზე რომ ცხოვრობდა?-თავი წამოჰყო გიგიმ.
-ჰოო აი ეგ!
-კაი რას ამბობ..მიდი მაჩვენე მაგის „ფეისბუქი“..-ანისთან მივიდა და სკამზე,ვიწრო ადგილზე ჩამოჯდა და ანის მხარზე თავი დაადო.
-რაღა „ფეისბუქი“ „ინსტაგრამი“ შეუმოწმეთ და „სრაზუ“ გაიგებთ ვინაა.-გაეცინა ლუკა ბასილაძეს.
-ეგ ისეთი ოჯახის შვილია მეეჭვება რამე „ისეთი“ ჰქონდეს..-ჩაილაპარაკა ანიმ.
-რა გოგოაა!-წინადადება გაწელა ნიკუშამ.
-მაჩვენე აბა!-ლეპტოპთან მივიდა ბექა კიკნაძე.-ეეე რა მაგარი გოგოა..ანუშკი დაურეკე არ გინდა?
-მმ საინტერეოა არადა მარტის თვემ უკვე გაიარა!-ჩაფიქრებულმა წარმოთქვა ეს სიტყვები კესო ჯაფარიძემ და გამოფრენილ ბალიშს ხელი დაახვედრა.
სიცილის ტალღამ გადაუარა ჯაფარიძეების სახლს.
-გამახსენდა ეს გოგო...რაღაცნაირი იყო.ძაან „მადმუაზელ“ ტიპი იყო ბავშვობიდან.-ამაყად წარმოთქვა ლიზა ლორთქიფანიძემ.ამას ასე წარბ აწევით იმიტომ ამბობდა რომ თვითონაც „მადმუაზელი“ იყო ბავშვობიდან.არ უყვარდა ტალახიანი ბურთით თამაში ეზოში,იჯდა ყოველთვის მის ოთახში და რაღაცეებს წერდა.
-ყვავი ყვავს დასცინოდა შე შავოო!-გაიცინა ნიკუშამ.
-იცი რას გეტყვი?!-ყავა მოსვა ღიმილით ლიზამ.
-ჰო აი რას!-ლიზა გააჯავრა ნიკუშამ.
-„მეტრიკა“ შეეშვი თორე კიკნაძეს გამოგიქანებს.-იცინის ანი.
-თქვენ მე ძაან „მაღადავებთ“.-კიკნაზე ბექა ყოველთვის „შევსებული“ ბიჭი იყო,მანამ სანამ გადაცემას არ უყურა სპილოს ძვლის დაავადებულთა შესახებ,შემდეგ იმდენი დიეტა დაიცვა გოგონების წონასაც კი ჩამოსცდა.
-ანიუტ..-მშვიდად ჩაილაპარაკა დივანზე წამოწოლილმა ბასილაძემ
-ჰოუ..
-შეეხმიანე ერთი მაგ მარიამ ან’ჯაფარიძეს.-გოგონას გვარი განსაკუთრებული პომპეზურობით წარმოთქვა და ტელეფონში მის ფოტოს დახედა.
-ოპ!ოპ!ოპ!ჰიპოთეზა „შეყვარებული არა ის კიდე“ სად გააქრე ლუკიანო?-გაეცინა კიკნაძეს და ლუკას ფეხებთან დაუჯდა.
-შენ მიდი იოგურტის კალორია შეამოწმე..მიდი მიდი ბიძიებმა უნდა მოწიონ „პაპიროსი“ -გაეცინა ლუკას და გიგის გადახედა რომელსაც ერთი ლუდი მოეპარა და ჩუმად ნებივრობდა.
-არ გადაგცდეს ჯაფარიძე ნელა დალიე.!-წამოაძახა ნიკუშა მეტრეველმა და ახლა კესო ჯაფარიძეს მიუჯდა გევრდით.
გესმით?
ჰო?
არა?!
მე მესმის.
გულის ხმაური მესმის ჯაფარიძესთან.
ჰო აი პულსიც ამოწმებს ფაქტს რომ..
ჰო რავიცი რავიცი..
***
-მოდი ბებო დამეხმარე ლეიბები გავამზეუროთ..
-რავქნათ?-ქართული სიტყვა ვერ გავიგე და ბებოს გავხედე.
-ანუ მზეზე გავიტანოთ,ნიავმა რომ გაუაროს...
-ააჰ კარგი..-სახლის ლაგებაში საკმაო დრო გავიდა.
ბებომ ინტერნეტის ამბავიც მოაგვარა და სახლში სრული სიმშვიდე ჩამოვარდა.
რომელიც ტრადიციულად ჩემმა მუსიკებმა დაარღვია.
-ვაიმე მარიამ!ამიწევს წნევა..
-რატო?-გამეცინა მე.
-ბებო ეს თბილისია,აქ ამხელა ხმაზე მუსიკებს არ უსმენენ.
-რატო?-თვალები გავაფართოვე მე.
-მეზობლები არ უნდა შეწუხდნენ.
-ღმერთო შენ მიშველე!-ხელები მაღლა ავწიე და მუსიკას დავუწიე.
სოციალურ ქსელში წერილი დამხვდა.
ანი მუკბანიანი-„გამარჯობა მარიამ,როგორ ხარ?გავიგე ჩამოსულხარ.თუ გვნახავ ბავშვებს გაგვიხარდება.“
თავიდან ვერ ვიცანი ვინ იყო..მერე მისი ბავშვობის ფოტოთი გავიხსენე რომ ერთ-ერთი მათგანი იყო ვისაც 6-7 წლის ასაკში თბილისში ვიცნობდი და ვისაც ამ ასაკში ჩემი ნახვა ახარებდა.თავისთავად გამახსენდა არანორმალური და-ძმა ჯაფარიძეები.მახსოვდა როგორ ვთამაშობდით მე და გიგი დომინოს.ის მასწავლიდა მე ვერ ვსწავლობდი მერე მეჩხუბებოდა და ამაზე ყველანი გულიანად ვიცინოდით.მერე ლიზაც გამახსენდა ლორთქიფანიძე..ჰო მგონი გვარად ლორთქიფანიძეა..სულ იჯდა სახლში და რაღაცეებს წერდა,სახლიდან ძალის ძლით გამოჰყავდა ანის და კესოს.სულ „კომუნისტს“ ეძახდნენ ვინაიდან და რადგანაც გიჟდებოდა ძველებური ბანტების გაკეთებაზე.ქცევებითაც „ტავარიშს“ ჰგავდა და მოკლედ ლიზაზე ძალიან ვხალისობდით.
გამახსენდა ბავშვობდა და ძველი თბილისი,რომელსაც საერთოც კი არ ჰქონდა ახალთან.
ანის მეორე დღით შეხვედრაზე შევუთანმხდი და ოთახში ტანსაცმლების ამოლაგება დავიწყე.
სკაიპიდან ინაკო მასწავლიდა როგორ შემელაგებინა კარადაში ტანსაცმელები,ამაზე ნიანია და ზურა ხალისობდნენ და ვიყავი დაცინვის ობიექტი .
**
-ხვალ კუს ტბასთან მოდით.ვნახოთ მარიკო.-ერთობლივ „ჩატში“ დაწერა ანიმ შეტყობინება.
-სავალდებულოა დასწრება?-ნიკუშა მეტრეველი.
-რავიცი შენ არ გინდოდა გაცნობა?-კესო ჯაფარიძე.
-კარგი წამოვალლლ)))-ნიკუშა მეტრეველი.
-აუ რა ჩავიცვაა!-ანი მუკბანიანი.
-ჩოხა ანიუტ,ჩოხა ჩაიცვი.ფრანგულს ქართულად დახვდი.-ბექა კიკნაძე.
-„ეღადავე“ კალორიებს)))-ანი მუკბანიანი.
-ლიზას მელანი თუ გამოელევა სახლიდან გამოვა ალბათ))-კესო ჯაფარიძე.
-ლიზას არ „წაკბინო“ არ შეგიძლია ხო?-ლიზა ლორთქიფანიძე
-არა საიდან))-კესო ჯაფარიძე.
-ესეიგი ხვალ ახალ გოგონას ვიცნობ,გოგონებო ტელეფონები დამუხტეთ,შუა ფოტოსესიის დროს არ დაგიჯდეთ(ლიზას არ ეხება):დდდ-გიგი ჯაფარიძე
-ნუ ღელავ გიგიკო არ ვეხებით ლიზას)))-კესო ჯაფარიძე.
-ფანჯრიდან ვხედავ,რა ბალიში აიცილე კესოო))-ნიკუშა მეტრეველი
-დამაძინეთ რაა!-ლუკა ბასილაძე.
-ოჰ დაეფრთხო ანგელოზები ბიჭს.-ბექა კიკნაძე.
***
კუს ტბაზე „ოტიუმში“ საღამოს 6 საათზე ანი და კესო უკვე იქ ისხდნენ.
ბიჭებიც მალე შემოუერთდნენ ყველანი ბავშვობის მეგობარს ელოდნენ.
მხოლოდ ლუკა არ ჩანდა.
-ალბათ არც მოვა..-ჩაილაპარაკა კესომ.
-რატო?-გაკვირვება გამოესახა ბექას.
-რა რატო..მარიამი აქ რომ იყო ლუკა მოსკოვში ცხოვრობდა ბიძამისთან,არც იცნობს რატომ უნდა მოვიდეს?
-ეგეც არი ჰო..-ჩაილაპარაკა ნიკამ.
კარი გაიღო,ოფიციანმა შემოსული სტუმარი იმ მაგიდასთან მიაცილა სადაც გოგონები ისხდნენ ბიჭებთან ერთად.
-აიჰ მარიამიც.-ფეხზე წამოდგა ანი.
-ოჰო..-ჩუმად ჩაილაპარაკა ნიკუშამ,შედეგად კი ჩქმეტა მიიღო კესოსგან.
-როგორ ხართ..?-ნაზი ტემბრი აქაც არ ღალატობდა „პარიზელს“.
-კარგად შენ როგორ ხარ?-დაასწრო გოგონებს ანიმ.
-კარგად..-დაიბნა თითქოს ისე რცხვენოდა აქაურობის..
ფეხზე ბექა წამოდგა და სკამი გამოუწია,ისიც სკამზე დაჯდა და სამადლობელი მზერა ბექასკენ მიმართა.
-მე კესო,გახსოვარ?-გაეღიმა ჯაფარიძეს.
-კი როგორ არა..შენი ძმა რომელია?-დაიბნა მარიამი და თბილად გაუღიმა კესოს.
-მე..მე გახლაართ სატანჯველად განწირული მისი ძმა.-ხელი ჩამოართვა გიგიმ მარიამს.
-შენ ლიზა ჰო?-ახლა ლიზასკენ გაიხედა.
-ჰო..გახსოვარ?-სასიამოვნო ღიმილმა შეუცვალა ლიზას სერიოზული სახე.
-კი როგორ არა..ისევ წერ?
-ვცდილობ.-ისევ ღიმილი-შენ ისწავლე დომინო?-გაეცინა ლიზას.
-გიგისნაირი მასწავლებელი არ მყავდა პარიზში.-გიგის გადახედა და გაიცინა.
-ნუ ახლა,საყოველთაოდ არის აღიარებული ჩემი დომინოს გაკვეთილები.-ხელები მაღლა ასწია გიგიმ და სიგარეტს გაუკიდა.
-კიდევ რაგახსოვს?-ჩაეძია კესო.
-რავიცი ბევრი რამე ნამდვილად აღარ მახსოვს,ჩვენი ეზო,შენი ბავშვობის ისტორია.-აქ მკრთალად იღიმის,კესოს ამის გაგონებაზე წითელი ფოთლები ედება სახეზე.-კიდევ ლიზას წიგნების პრეზენტაციას რომ ვგეგმავდით..
-ჰო სამეზობლოსთვის რომ უნდა წაგვეკითხა და მერე ლიზამ ტირილი დაიწყო.-გაიცინა ანიმ.
-ნუ დამცინი,არიცოდე მაინც როგორ განვიცდი მაგ დღეს.-სიცილში აჰყვა ლიზა ანის.
-ჰოო კიდევ ლიზას ბაფთები მახსოვს და ნატო დეიდას ხაჭაპური.-გაიღიმა და კესოს გადახედა.
-აქეთ დიდხანს რჩები?-ახლა გიგიმ წამოიწყო.
-კი საკმაოდ.
-ჰოდა ნატოს ხაჭაპურსაც გასინჯავ.-გაეღიმა და სიგარეტი საფეფლეში დააბრუნა.
-სხვა..?რატომ გადაწყვიტე მშობლიურ ქალაქში დაბრუნება?-გაეღიმა ლიზას.
-სწავლის გამო..ბებოსაც უნდა რომ ცხოვრების ამ პერიოდისთვის თბილისში იცხოვროს,მარტო აღარ გამოვუშვი და მშობლებმაც სწავლის გაგრძელება აქ მირჩიეს.
-პარიზიდან აქ ტო?-გაუკვირდა ბექას.
-ჰო პარიზიდან აქ...-გაეღიმა მარიამს.
-მე ბექა კიკნაძე..სამწუხაროდ არ გემახსოვრები,მაგ პერიოდისთვის მე თბილისში არ ვცხოვრობდი.
-ისევე როგორც ლუკა ბასილაძე..-კიდევ ერთია სამეგობროში,აუცივლებლად გაგაცნობთ.-გაეღიმა კესოს.
-კარგი..-მოკრძალებულად გაიღიმა მარიამმა.-აქ რახდება ახალი?
-უჰ!ახალი იმდენი რამე ხდება..მაგალითად სკოლა დავასრულეთ,მომავალი წლიდან უნივერსიტეტის კარს შევაღებთ ყველა და ეგაა რა..-სათქმელი დაასრულა კესომ.
-მიხარია,უნივერსიტეტში მაინც ვიქნებით ერთად.-თქვა მარიამმა და წვენი დალია.
-ძაან კაი,მაგრამ უნივერსიტეტზე და ჰალსტუხებზე მოდი ნუ ვილაპარაკებთ,შენი ჩამოსვლის,ჩვენი დახვედრის და ბავშვობა-მომავლის სადღეგრძელოები დავლიოთ კაი?-გაიცინა გიგიმ და ჭიქებში არაყი ჩამოასხა.
სამეგობრო ლხინი შუა ფაზაში იყო კიკნაძის ტელეფონზე ზარის ხმა რომ გაისმა.
-აუ ლუკა რომ არ მოხვიდე?! გეფიცები ჩემ კალორიებს მაგრად „გაგვიტყდება“
-რაო რატო არ მოვდივარო?-ჩაეძია ნიკუშა.
-საქმეზე ვიყავიო..ჰოდა წამო რა ლუკა „ოტიუმში“ ვართ..კი აქაა.!-ეშმაკურად გაიღიმა ბექამ-კი ძააან „საკაიფო“ ტიპია ამო რა გაიცანი შენც..ჰოდა ეგრე!-ტელეფონი მაგიდაზე დადო და მარიამს გახედა.-ახლა შენ გაიცნობ თბილისის,ვერა-ვაკის კოლორიტსა და სიამაყეს ლუკა ბასილაძეს.
-სიშავეს და სისერიოზულეს კაცს!-დაამატა ნიკამ და კესოს ხელი გადაჰხვია.
-მოკლედ მარიკო რომ გითხრა ასეთი სიტუაციაა..თბილისი იყოფა სამეგობრო წრეებად.რომლებშიც ძირითადად შედის შემდეგი საზოგადოება:ბავშობის მეგობრები როგორებიც ჩვენ ვართ,პონტის მეგობრები ერგემლიძის თაოსნობით,ქუჩის მეგობრები რომლებიც ხსენებულ ბასილაძეს მრავლად ჰყავს და დანარჩენები აღარაა საინტერესო.-გაეცინა გიგის.-ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ,ყველა ერთმანეთს ისე ვუყურებთ როგორც ძმები..-მეტრეველს გადახედა-როგორც დები.-ლიზას გადახედა- და როგორც და-ძმები...თბილისი კი პატარა ქალაქია მაგრამ,ამავდროულად დიდიცაა..სწავლას დაიწყებ,ხალხს გაიცნობ და ბევრი ისეთიც გეყოლება ვინც თავს შეგაწყენს,თავისი საქციელებით..მერე ერთი ზარი ჩვენთან და წკაპ აღარ არიან.-ისევ იღიმის.-ჩვენი ბავშვობის ნაწილი ხარ და გაგვიხარდება თუ ჩვენი სამეგობროს ნაწილიც იქნები..-ჭიქა მაღლა ასწია.-ჩვენი ოჯახის ნაწილი.
-ისეთი სასიამოვნოა ამის მოსმენა..მადლობა რომ გამიხსენეთ და ამ სიტყვებისთვისაც დიდი მადლობა..-დარცხვენილმა გაიღიმა მარიამმა და გიგის ლოყაზე აკოცა.
შემდეგ იყო ახსნები განმარტებები,ვინ და რა გამოადგებოდა ამ ქალაქში და რა არ გამოადგებოდა.
მერე ლუკა მოვიდა.
-პრივეტ ბავშვებო..გამარჯობა..-მარიამს გადახედა ლუკამ.
-გამარჯობა..
მეტი არაფერი არ უთქვამს. პირდაპირ მეტრეველის გვერდით დაჯდა და სიგარეტი ამოიღო.
-სად იყავი ლუკაჩო?-გაწელა სიტყვა ბექამ.
-შენ კალორიებს ვწვავდი.-სიგარეტს გაუკიდა ლუკამ.
-ჰო ეს არ დაივიწყო მარიამ,ამ საეჭვო ხალხთან ჩემ კალორიებზე დაცინვა არის ტრადიცია რომელსაც დღეში 200ჯერ ასრულებენ პირწმინდათ!-სიბრაზისგან გამოსცრა ბექამ და ამაზე ყველას სიცილის ტალღამ გადაუარა.
-მომე ჭიქა დაგისხამ..-გიგიმ მარიამისკენ გადაიხარა .
-არა მეტი აღარ მინდა..-გაიღიმა მარიამმა და წვენი მოსვა.
-ლუკა თქვი რამე..-თქვა ანიმ.
-რავი რავთქვა?
-ჯავახიშვილის ამბავზე იყავი?-ჩაერია გიგი.
-ჰო.
-მდაა გასაგებია..
ლუკას მოსვლიდან მალევე დაიშალნენ.
**

-ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი გოგონაა..-ჩაფიქრებულმა მოსვა ყავა და სიგარეტის კვამლი ორგანიზმიდან გამოდევნა.
-ჰო?ჩვეულებრივი ასე იოლად გაინტრიგებს ლუკა?-გაეღიმა მამუკა ბასილაძეს.
-არვიცი!სისულელეა მასზე თქვა ჩვეულებრივიო..
-გასულელდი მამა?-ღიმილი სიცილში გადაიყვანა მამუკამ.
-ქალის გამო?მე?რას ამბობ...ჰო ცოტათი..
-შენს ყოფილს ჰგავს?
-არანაირად.ანასტასია სხვა ფენომენია ეს უფრო ევროპულია,უფრო არისტოკრატიული..
-მამა სულ რაღაც ნახევარი საათი გინახავს..
-მისი შემნევისთვის ნახევარი საათი უაზროდ დიდი დროა ..
-ამიღწერე როგორია.
-მაღალი,არაფერს ვამბობ გარეგნულ სილამაზეზე.თვალები აქვს უაზროდ ღრმა,ისეთი მშვიდია..სულ არ ჰგავს აქაურებს.
-სულ ესაა?
-რაიყო განა ცოტაა?სასმელზე უარს ბევრი ამბობს მაგრამ თავს დალელულზე ბევრი ვერ იჭერს,ამას კიდე სახეზეც არ ეტყობოდა ნასვამი რომ იყო.პირიქით ასე მშვიდად იჯდა და აკვირდებოდა ბავშვებს.
-რაო საიდან ჩამოვიდაო?
-პარიზიდან.
-ოჰ რა გიკვირს,ფრანგული კლასიკა იქნება.
-მერე ამ ვერელ ბიჭს ეს ფრანგული კლასიკა გამომადგება?-გაეღიმა ლუკას.
-ეგეც შენზეა დამოკიდებული...საერთოდ ერთი იცოდე.ცხოვრებაში ნადვილი ქალი მხოლოდ ერთხელ მოდის.ყველანაირად აღტაცებული რომ ხარ მისით ეს ერთი ვარიანტია მეორე კი ის არის რომ შეიძლება სულაც ვერ შეამჩნიო.თუმცა ორივეთგან ერთი უნდა გაითვალისწინო თუ შენ მისი არჩვეულებრივობა მოგოწნს შენც მისთვის არაჩვეულებრივის პიკი უნდა იყო.ქალს ყოველთვის მოსწონს როცა ყურადღებას აქცევენ როცა ყურადღების ეპიცენტრი თვითონაა..ეცადე მისთვის საინტერესო იყო და ბოლომდე არ გაშალო შენი გრძნობები.ყოველთვის დაუტოვე კითხვის ნიშანი და დამიჯერე არასდროს ექნება სურვილი შეგეშვას ან გთხოვოს რომ შეეშვა.
-არადა ქუჩაში ბევრად უფრო მარტივია ყველაფერი...ამ გოგოებთან კიდე..
-ოჰ!შენ გოგოს არჩევა იოლი საქმე გეგონა დრო იყო..ახლა კიდე წინ გყავს ანჯაფარიძის შვილიშვილი ცუდი ვერ იქნება ლუკა..-გაეღიმა მამუკას.
-იცნობ ბაბუამის?
-არა ბებიამისი გვიკითხავდა ლექციას ჯავახიშვილში.ისეთი ქალი იყო ყველას მისი შემოსვლა გულს გვიჩქარებდა.ულამაზესი იყო დღემდე არ დამავიწყდება.
-რაიყო მა “გევასებოდა“?-გაეცინა ლუკას.
-მევასებოდა და ჰქვია?ნიანია ანჯაფარიძე ჩემს ახალგაზრდობაში ყველაზე „ცვეტში“ იყო თბილისსში.მერე კოტე ანჯაფარიძემ რომ წაიყვანა ცოლად მთელი თბილისი მაგათ ქორწილზე ლაპარაკობდა.შვილები რომ გაუჩნდათ მერე საფრანგეთში წავიდნენ..
-ვაა..ნიანია ერქვა?როგორი სახელია..
-ისეთი გამორჩეული ქალის სახელია როგორც მარიამის ბებია იყო.
-შენ სერიოზულად ხარ მოხიბლული ჰო?-მეორე ღერს მოუკიდა და გაიღიმა.
-ნუ სულელობ! მთავარია შენი თავი არასდროს არ დაკარგო ..შენი სიამაყეც არ დაკარგო..ფრანგი ქალები გიჟდებიან მამაკაცურ კაცებზე.
-ვითომ?
-ოჰ!საფრანგეთში კაცი არ არსებობსბ მამა!მეფიდან დაწყებული გლეხით დამთავრებული ყველა ცოლის ან დედის კალთას ამოფარებული ტიპაჟბი არიან..კავკასიურს ვერ შეედრებიან ვერაფერში.განსაკუთრებით ტემპერამენტში.
ლაპარაკი აღარ გაუგრძელებია,წამოდგა მამუკას ბეჭზე ხელი დაადო და საძინებელში ავიდა.
როგორი ღამე იყო,ბასილაძესაც კი რომ მიიყვანდა ფიქრებით იმასთან ვინც მისი არ იყო და მას ფეხქვეშ არ ეგებოდა...ჰო აი ეგეთი ღამე იყო.
***
დილით ჩიტმა გამაღვიძა.
აქეთ-იქით დაფრინავდა ჩემს ოთახში.
კივილის დაწყება ვიფიქრე მაგრამ ისეთი ლამაზი იყო შემეცოდა.საწოლიდან ფრთხილად წამოვდექი და ფარდა გადავწიე..
-როგორ შემოფრინდი აქ..-ჩავილაპარაკე ფრანგულად და ოთახი დავტოვე.
-როგორ გეძინა ბებოს პრინცესავ?-გამიღიმა ნიანიამ და ყავა ხელში მომაწოდა.
-ისეთი ტკბილი საწოლია...-ხელები გავშალე და ბებოს ჩავეხუტე.
-ჩემო ტკბილო რა გაგიკეთო დღეს?
-არაფერი ბებო,გოგონებმა მომწერეს და მათთან გავალ..
-ვაიჰ მარიამ როგორ მიხარია რომ აქ სამეგობრო დაგხვდა..შენ მათ ფასს შემდეგ უფრო გაიგებ.
-ჰო კარგი ბავშვები არიან ძალიან.
-ლორთქიფანიძის ბებო ნეტა სად არი..?
-ვისი ლიზიკოსი?
-ჰო,ლიზიკოს ბებოსაც ლიზა ჰქვია.
-მართლა?!არ ვიცოდი..
-ჰო,მე ლიზა და ინა ერთად დავდიოდით მოსკოვში საყიდლეზე.
-32 მანეთად გამეღიმა მე.
-32 მანეთად ბაბუაშენი მაიმუნობდა მე არა!-ხელი დამიქნია და მეც სააბაზანოში გავედი.
***
-ლიზაზო გამო რა ჩემთან..
-ანი შენ დილის ძილზე გსმენია რამე?
-გამოდი და ნამცხვრებს გაჭმევ.
-ჯანდაბას შენი თავი..
ლიზამ ადგა,ჩაიცვა,მოწესრიგდა.მანქანის გასაღები აიღო და ეზოში ჩაირბინა.
თავის წითელ „ხოჭოში“ ჩამჯდარი არ იყო შეტყობინება მოუვიდა.
„ლიზ ნამცხვრები არ დაგავიწყდეს“-ანიუტა.
გაეცინა და მანქანა დაძრა.
ის იყო ეზოდან გავიდა და საკონდიტროსთან მანქანა შეაჩერა.
-ოთხი ქოქოსის მინდა,ორიც ბანანის,ერთი მარწყვის გიგისთვის..კიდევ...შოკოლადის მინდა სამი ცალი იქნებ დაკმაყოფილდეს კესო.მარიამს არ ვიცი რა მოსწონს მაგრამ ჯანდაბას იყოს ალუბლის..
-გოგონა ეს ყველაფერი ერთად ჩავაწყო?-გაოცდა გამყიდველი.
-ქალბატონო თქვენი აზრით მთლიან ნამცვრებს ვყიდულობ?-გაიცინა ლიზამ.-ნაჭრები მომეცით..
-ააჰ გასაგებია.-გაეღიმა ქალს და ყუთში ჩააწყო ყველა მათგანი.
ლიზამ ყუთი ხელში დაიჭირა და ის იყო საკონდიტრო უნდა დაეტოვებინა რომ კარებში დავით მენაბდე შემოვიდა.
გაშრა.
ზუსტად ასეთი რეაქცია ჰქონდა დავითსაც.
-ვაა ლიზ..
-ვაა დათი..ო..!
ბიჭს ეღიმება.
-კიდევ ქოქოსი?
-ჰო ბანანისიც დავამატე.!
-ნუ...ნუ გაქვს რა ასეთი მკაცრი ტონი..
-რასვიზამთ,ვამკაცრებთ დროთა განმავლობაში ტონსაც და ხმასაც.
-ლიზ არ გიხდება შენთავსგეფიცები..
-ჩემ თავს დიდი ხანია იფიცებ?
-კაი რა ლიზ..
-ლიზა მქვია.
-ჩემთვის სულ ლიზიკო იქნები,ჩემი პატარა ლიზიკო გასაგებია?!
-არა რატომ უნდა იყოს გასაგები?
-ლიზ მე რატომ მეჩხუბები?ხომ იცი რატომაც დამთავრდა ყველაფერი?
-კი ვიცი,კაცობა არ გქონდა იმის რომ დედაჩემს შეწინააღმდეგებოდი,იმის კაცობა არ გქონდა სიყარულისთვის გებრძოლა...
-შენ შენს წერილებში ხომ არ გგონაი თავი?არაა ლიზა ეს ზღაპარი არა გესმის?როდემდე მემალა..
-მანამდე სანამ ..
-სანამ რა..
-დათი გამატარე რა..
-ისევ დათი...-ეღიმება ბიჭს და ხელით გზას უღობავს გოგონას.
-გეყო ჩემი წამება დაასრულე რა..დავიღალე რაა!გეყო!-ცრემლები გადმოსცვივდა.
-კაი რა..ჩშშ!ნუ ტირი..
-თითქოს გაღელვებდეს...გამატარე!-იკივლა ლიზამ და ხელი უხეშად გააწევია.
მანქანის კარი გააღო და ნაცხვრების ყუთი მანქანაში დადო.
საჭესთან დაჯდა და ცრემლებს გზა მისცა.


88
რთულია როცა იმ წარსულს ეჩეხები რომლის დავიწყებასაც ასე თავგამოდებით ცდილობ.
რთულია მიუთითო სხვას და შენი ცხოვრება მთლიანად აბურდული იყოს იმის წინაშე ვინც ამას არ იმსახურებს.
რთულია იყო კარგი მეგობარი,კარგი შვილი,კარგი ადამიანი და ასე შემდეგ მაგრამ თუ გინდა უყვარდე მათ უნდა გაუძლო იმას რასაც „კარგობა“ ჰქვია.
რთულია ცრემლები დამალო ათჯერ,ასჯერ!მაგრამ მეათასედ ხომ გიმტყუნებს ნერვები?!
განა არსებობს ვინმე ვისაც არ ნდომებია ერთხელ მაინც მთელი ძალით დაეყვირაა?!
დაეყვირა რომ ტკიოდა გული,სულის მთელი არსებობა და მისი ადამიანი სძულდა?
ჰოდა მეც აქ ვიყავი გაჭედილი.
„კარგსა“ და „სინამდვილეს“ შორის.
მანქანა მთელი სიჩქარით მიმყავდა.
120ს რომ უჩვენებდა სისწრაფის მაჩვენებელი 20ად მეჩვენებოდა.
მეგონა ესეც ყველაზე ნელი ტემპი იყო,იმისთვის რომ აქაურობას გავცლოდი.
შუქნიშანზე მანქანა აღარ მახსოვს რა სიჩქარით გაჰქროდა.
ცრემლები მთლიანად ბინდს აკრავდა მხედველობას.
მანქანა გადავაყენე,საჭეზე თავი დავდე და ტირილი დავიწყე.
„მეზიზღები“-თქო რაც შემეძლო ვიკივლე და ვიგრძენი.
შვება.
თითქოს ამ ემოციის გამოხატვით მე წერტილი დავუსვი იმ ტკივილს რომელიც ასე მღრღნიდა შინაგანად.
მანქანა მოვაბრუნე და ლესელიძეზე ავედი.
კარი შეღებული არ მქონდა კესოს ტიტინი მომესმა.
გამეღიმა.
მიუხედავად იმისა რომ დაგვიანებისთვის მლანძღავდა მივხვდი რამდენად დიდ სიმდიდრეს წარმოადგენდა თითოეული მათგანი ჩემთვის.
ყუთით ხელში სამზარეულოში შევედი და კესოს მოვეხვიე.
-არ გაპატ..-ცრემლიანი „სქელი“ ლოყები რომ მიედო მისას შეცბა.-ლიზ !იტირე?
-იცი როგორ მიყვარხარ?იცი რამდეს ნიშნავ ჩემთვის?იცი რაძნელი იყო?უჰ...-ამოიკნავლა გოგონამ და ცრემლებმა ლოყები ისევ დაუსველა.
-არ გადამრიო!მითხარი სად ნახე!სახეს ჩამოვუღებ ეგ დეგენერატი!კიდე აგატირა ხო?!ლიზა მოვკლავ გეფიცები! შემომაკვდება!-კივილზე გადავიდა ანი.წინ მდჯომი მარიამი ისე დაიბნა მის არეულ სახეზე გამეღიმა.
-რახდება?-ოთახიდან ბიჭები გამოვიდნენ.
-რახდება ლიზ?-ნიკუშამ სახე ამაწევია და ცრემლებზე ფერი ეცვალა.
-ეს რა ტირის?-იყვირა გიგიმ.
-კაი გთხოვ არაფერი განსაკუთრებული ნოსტალგიის ამბავია მოიცა რა..-კესოს ჩავუჯექი კალთაში და ანიუტას ხელებზე თამაში დავიწყე.
-ამომხედე!-ისეთი ცივი ხმა ჰქონდა გიგის ტანში გამცრა.-რატო იტირე..?
-გადაეყარა გზად იმ დეგენერატს ალბათ!-წამოიძახა ანიმ,სხვა რაგზა მქონდა?თავი დავხარე და თვალები დავხუჭე.
-კიდე გიყვარს ჰო?კიდე ვერ ამოიგდე ჰო?როდემდე ლიზა როდემდე?!როდემდე ვუტაროთ შენი ცრემლების ამბავი მითხარი!-ყვირილზე გადავიდა გიგი.
-გიგი დაიცა..-უკან დასწია კიკნაძემ,ჩემთან მოვიდა მუხლებთან დაიხარა და მუხლზე მაკოცა-ხომ იცი რას ვუზამთ..ხომ იცი საერთოდ თბილისიდან გავქრობთ...მაგრამ თუ გიყვარს და თუ მის გარეშე ესე ვერ ძლებ ჩვენ დაველაპარაკებით ნინას.
-რას დაელაპარაკები ბიჭო გაგიჟდი?! რა ბოლოსდაბოლოს უნდა უთხრას რომ არ უყვარს და მის გრძნობებზე თამაშობს?!-ვუყურებდი როგორ უთამაშებდა კისერთან ძარღვი,ბავშვობიდან ასე იყო.მაშინ როცა რაიმე სერიოზულად აღელვებდა კისერთან ძარღვი ესე ებერებოდა.
-გიგი დამშვიდდი!-ახლა მეტრეველი ჩაერია.
-ლიზა გიყვარს?-მკითხა თბილად მარიამმა.
რა პასუხი გამეცა?თავი მაღლა ავწიე,დახუჭული თვალები გავახილე და ღმრად ამოვისუნთქე,თავი გავაქნიე მაგრამ მივხვდი რომ ისიც მიხვდა როგორ ძლიერად მიყვარდა.
თავი დამიქნია ამის ნიშნად რომ მიხვდა და გამიღიმა.
თავი კესოს დავადე და უამრავი საყვედური ვისმინე თუ რატომ უნდა მყვარებოდა დათო მენაბდე.მათ კი არ იცოდნენ რომ მე მეგობრის მხარზე გაცილებით მშვიდად ვრგძნობდი თავს ვიდრე აქამდე ოდესმე ვყოფილვარ.
უეცრად ყველა გაჩუმდა.
მგონი დასრულდა.
-ნამცხვრები არ გინდათ?-თავი წამოვწიე მე და კესოს შოკოლადის ნაჭერი ამოვუღე.
ყველას დავურიგე,აღმოჩნდა რომ მარიამსაც ქოქოსის უყვარდა,ორად გავყავით ოთხიცალი ნაჭერი.ყველა ვჭამდით,გიგი ემოციებს ვერ მალავდა და თავის ნამცვხარს ჩანგლით აქუცმაცებდა,ამაზე მე ვხალისობდი და ჩემს ასეთ სიმშვიდეზე გიგის ეშლებოდა ნერვები.
მერე ლუკა მოვიდა.
-რაშვებით?ეე ნამცხვარი „ფართი“ გვაქ?-მაგიდასთან დაიხარა.-ლიზო ჩემი რომელია?
-იცოდი ხომ მე რომ მოვიტანდი.-გამეცინა მე აი ისაა აიღე ბანანის ერთი ცალი დაგიტოვე.
-15 წელიწადია შენ მოგაქ და აბა ვის ვკითხო.-თავზე მაკოცა და მარიამის გვერდით დაჯდა.
შევატყე როგორ აუკანკალდა მარჯვენა ფეხი ბასილაძეს,როგორ რითმულად აქანავებდა და როგორ „ლამაზად“ ჭამდა ერთი ციცქნა ნამცხვრის ნაჭერს.
-სად იყავი?-ანიმ წარბი ასწია და ლუკას გახედა.
-ნუ ხარ შენ მაიმუნი,მეძინა.
-მომიტევეთ დიდო კნიაზ.-გაეცინა ანის.
-მოკლედ... „ჯინოს“ ბილეთები მაქვს,წავიდეთ რა დღეს..გაასწორებს ცურვა.-ჩამოაგდო თემა ნიკუშამ.
-აუ ჰო მაგრად თან.
-წამო რა ის კაბა მაჩვენე..-ძალით ავაგდე ანი და კესო სკამიდან,მერე ნიკას მივწერე ტელეფონზე გამოდით ოთახში ვართთქო.
ნახევარი საათი ანის ოთახში ვიჯექით და ვუსმენდით „მარიამს და ლუკას“.
(აი სასჯელიც)


***
თეთრი კაბა ეცვა,ერთიანი.
კიბეზე ადიდოდა.
დაბლა ლუკა იდგა.
უყურებდა როგორ მოხდენილად ადიოდა,როგორ ნაზად ადგამდა ნაბიჯებს და ამავდროულად როგორი ქალური იყო.
მზერა იგრძნო.
მწველი და ცხელი.
ერთი ფეხი მაღლა საფეხურზე დადგა მეორე ქვედა საფეხურზე დატოვა.
ხელჩანთა კიბეზე დადო და ფეხსაცმლის თასმის შეკვრა დაიწყო.
წამიერად აიხედა ლუკამ,სანახაობამ სრულიად ტანში ჟრუანტელი მოჰგვარა.
ფრთხილად აუყვა კიბის საფეხურებს.
იმდენად ფრთხილად რომ სანახაობა კიდევ გაეწელა.
მალევე მიუახლოვდა გოგონას, იმ საფეხურზე ჩამოჯდა,რომელზეც ფეხი ჰქონდა დადებული და ფეხსაცმლის თასმას იკრავდა.
-ფრთხილად...-თასმა გაუხსნა,ფეხი მისკენ მისწია,გოგონამ თავი ვერ შეიკავა და ინერციით წინ წავიდა,ხელებით ლუკას ბეჭებს დაეყრდნო.
-რას აკეთებ..?-თქვა მოკრძლებულად.
-თასმას გიკრავ..-ფეხსაცმლის თასმა ლამაზად გაბანტა და გოგონას ახედა.-მარიამ..
-ჰო.
-არაფერი,უბრალოდ სასიამოვნო სახელი გაქვს.
-ნამდვილად,ახლა გამიშვი.
-ორივემ ვიცით წასვლა დიდად არ გინდა.
-როგორ არა, მინდა!
-მაშინ წადი.
-თუ არ მიშვებ?
-რომ გინდოდეს წახვიდოდი.-უტეხად გაიღიმა ლუკამ და ხელი ნაზად ააყოლა ფეხს.
-ვინ გგონივარ?-გაეღიმა მარიამს და ეცადა ფეხი უკან წაეღო.
-ვინ? ფრანგული ინდივიდი..-ჩუმად ამოთქვა ლუკამ და მუხლზე ნაზად აკოცა.
-ახლავე გამიშვი ხელი!
-აჰა,გაგიშვი!-გაეღიმა კმაყოფილს და ხელები გაშალა-წადი,უკან დასაბრუნებელ გზას თავად იპოვი.

გამოსაცვლელში გოგონები იცინოდნენ.
-ლიზ..-ჩუმად იჩურჩულა მარიამმა.
-ჰო..-ხმადაბლა გასცა პასუხი.
-იმას..აი იმ ბიჭს..
-ლუკას?!-გაეღიმა ლიზას.
-ჰო მაგას,შეყვარებული არ ჰყავს?!
-არა.-გაეღიმა ლიზას.-ბასილაძე და შეყვარებული ძალინ შორი თემაა,მაგრამ რავიცი იქნებ ვცდები..-„არვიცი არაფერი“ სახის გამომეტყველება მიიღო და აუზზე გავიდა.
მარიამიც მას მიჰყვა.
-აჰა გასწორდით! ოთხივემ ერთად!-დაჰკივლა ანიმ.
-რა ხდება?-გაეღიმა მარიამს.
-ერთად ვხტებით,ტრადიციის ამბავია.-გაეცინა ლიზას.
-1,2,3!-ოთხივენი ერთდორულად გადახტნენ აუზში.ამას ბიჭების ოვაციები მოჰყვა,ჩუმად მხოლოდ ბასილაძე იყო.
კმაყოფილი სახით გაჰყრუებდა აუზში მოცურვე მარიამს.
-ვიღაც შეყვარებულია...-ჩუმად ჩაილაპარაკა ბექამ.
-დაგწვავ შენი კალორიებივით!ვინმესთან რამე რომ თქვა.-მკაცრი სახე ჰქონდა ლუკას.
-შენ ძაან ხოარ მაშინებ!-გაეცინა ბექას.
-არ თქვა ბიჭებთან,არ მაქვს მაგათი დაცინვის თავი.
-ერთი პირობით!-წარბი მაღლა ასწია ბექამ.
-აუუ ბექაა!-გაეცინა ლუკას.-ხომ იცი რომ ვერ ვძლებ შენი კალორიების გარეშე.!
-არასდროს აღარ დამცინავ კალორიებზე!
-მიდი ჩემო წიწკვო ბიჭო ჩახტი!-ხელით უბიძგა და ბექა აუზში გადააგდო.
-დაგიმახსოვრებ ბასილაძე!-ყვიროდა ბექა და ხელებს აქეთ-იქით აქნევდა.

ლუკა რომ აუზში ჩავიდა,აუზი მარიამმა დატოვა.
ეს ის შემთხვევა იყო როცა გოგონა უფრო დიდ კითხვის ნიშანს ტოვებდა ვიდრე ბიჭი.
მარიამის შეზლონგთან მისცურა და გაუღიმა.
-გეშინია ჩემი?
-ვის მე?!-ირნოულად გაუცინა მარიამმა.-რა ჩაიდინე ასეთი შენი რომ მეშინოდეს?
-ჰო რავიცი,მე რომ ჩამოვედი ამოხვედი და მაგის შეგრძნებას მიტოვებ.
-ძალიან ცუდი.
-დამიმტკიცე რომ არ გეშინია..
-ვის დავუმტკიცო ?-სიცილი დაიწყო მარიამმა.
-მე.!-ამაყად წარმოთქვა ლუკამ.
-რატომ?
-აი იმიტო.
-ამ პასუხით შენ კმაყოფილდები ხოლმე?
-შემთხვევას გააჩნია.
-ვაჰ!საინტერსოა..
-ჩამოდი რა..მაინტერესებს როგორ ცურავ.
-ვცურავ?სულ ეგაა?
-ჰო ან იქნებ შენი შეხება მინდა..-გაეღიმა ლუკას და ოდნავ უკან დაიწია.
მარიამი ადგა, საცურაო კოსტიუმის ზედა ნაწილი შეისწორა.
მის ლამაზ ტანს ქვემოდან უყურებდა ბასილაძე და ტკბებოდა სანახაობით.
-გადმოხტი..
-არა..-გაუღიმა მარიამმა,ჩამოჯდა აუზის მაღალ ნაპირზე და ისევ ის ირონიული ღიმილი შეაგება.
-იცი რას ვუკეთებ მათ ვინც მეწინააღმდეგება?-ფეხებს შუა დაუდგა მარიამს.
-რას?-წარბი მაღლა აზიდა გოგონამ.
-კარგს არაფერს.
მენჯის ძვლებთან ხელები ნაზად მოკიდა,შემდეგ მოუჭირა და პირდაპირ აუზში „ჩაიყოლა“.
ცისფერ წყალში მხოლოდ ორნიღა დარჩნენ.
ყველანი ზემოდან უყურებდნენ და ღიმილს სახეზე ვერ იკავებდნენ.
სხეულიდან ხელები არ გაუშვია ლუკას.
წყალში რამდენჯერმე დაატრიალა მარიამი და წყალშივე გაუღიმა.
1 წუთი დაახლოებით წყალში იყვნენ.
-უუჰ!უუჰ! ლუკა..-ძლივს სუნთქავდა მარიამი და მთელი სხეულით ეკვროდა ბასილაძეს.
-აქვარ არ..ნუგეშინია.-იღიმოდა ლუკა და ხელებს ოდნავ ზემოთ სწევდა.
-ასე როგორ მომექეცი!-საწყალი სახე მიიღო მარიამმა.
-კარგი რაა..-გაეღიმა ლუკას.
მარიამმა მომენტალურად სხეული მაღლა აზიდა,ხელებით ლუკას ბეჭებს დაეყრდნო და მთელი ძალით დააწვა,ახლა ლუკამ ყლაპა ის წყალი რაც ორიოდ წუთის წინ მარიამმა.ახლა მარიამი იღიმოდა წყალში.
წყლიდან ამოჰყვინთა თუ არა მარიამისკენ დაპირა წასვლა,საჩვენებელი თითი მისკე გასწია.
წარმოუდგენლად ლამაზი მომენტი იყო,ორივეს წ*ლის წვეთები უმშვენებდნენ სახის კანს.
ლუკას წითელ ტუჩებს წყალი კიდევ უფრო მუქ ტონალობას ანიჭებდა.
მარიამს გრძელი შავი თმბი მთლიანად უკან ჰქონდა გადაწეული,წვეთები გულმკერდზე ლამაზად შერჩენოდა,ისეთი ლამაზი შავი თვალებით უყურებდა ლუკას,რა გაგიკვირდათ თუ ვერ გაუძლო?
-ჰე გვრიტებო დასრულდა კინო ამოდით!-გაიცინა ნიკამ და კესოს პირსახოცი თვითონ შემოიხვია.დაახლოებით ისე როგორც ამას გოგონები აკეთებენ.
-მასე არა შე ავადმყოფო!ქვემოთ უნდა მოიხვიო.-დასცინა ბექამ.
-შენ კალორია მისმინე!-შეჰყვირა ნიკამ.
-„მეტრიკა“ გამოიხედე!-გაიცინა კესომ და უეცრად მობრუნებულ ნიკუშას ფოტოები გადაუღო.
***
სამ დღეში ლუკა მოსკოვში წავიდა.
ისევ მუკბანიანთან იყვნენ შეკრებილები და მეგობარს „სკაიპით“ ესაუბრებოდნენ.
-აბა ჭკვიანად ლუკა მამა გენაცვალოს,გოგონებთან ფრთხილად,ბავშვის დაცვის დღე და საათი არ დაგავიწყდეს,კიდევ რავიცი რა გითხრა,მანდ სცივეა და თბილდ ჩაიცვი არ გამიცივდე,ჰო იცი როგორი ცუდი გაციება იცი შენ..-აფრთხილებდა გიგი და სიცილით სვამდა ყავას.
-აბა ჭკვიანად მამა,ლიზიკოს მიმიხედე არ გაცივდეს ხომ იცი მაგანაც როგორი გაციება იცის.!-თვალი ჩაუკრა ლუკამ და სიგარეტს გაუკიდა.
-ლუკა ბასილაძე ისე მიყვარხარ!ისე მევასები ვერ ავღწერ დ ვერ გადმოვცემ!-აყვირდა ბექა და გიგის ბეჭი გაჰკრა სიცილით.
-შენც ბექა შვილო აბა შენ იცი კალორიები არ დამიტოვო.
-ეს როდიდან გაგვიხალისდა ასე ძალიან?!-კითხვა წარბის აწევით დასვა ბექამ და ლუკამ თემა მაშინვე შეცვალა.
-აქ რომ იცოდეთ როგორი თოვლია..
-ჰოო!რატო არ იქნება გენაცვალე..-გაწელა ნიკამ და მარიამს გადახედა.-მარიამ შენც უთხარი რამე თბილი სიტყვა,რჩევა-დარიგება,მოკვდა ბიჭი.
-ქერებმა არ გაგაცურონ ლუ..-შეჩერდა და გაუღიმა,მერე მიხვდა რომ ზედმეტად თბილად გამოუვიდა და-კა!-დაამატა.
-სულით,გულით და თვალებით მანდ ვარ მარიამ.-თვალი ჩაუკრა ლუკამ.
-მჯერა ამ სიტყვების.-გაეღიმა მარიამს.
-ჩემი ყველა სიტყვის უნდა გჯეროდეს.
-მაგდონემდე ჯერ ვერ აღწევ ყველა სიტყვა დავიჯერო.-გაეცინა მარიამს და სამზარეულოში გავიდა.
ლუკა ბავშვებს დაემშვიდობა და მალევე გათიშა.
საკვირველი ის იყო რომ არც იმ დღეს და არც შემდეგ დღეებში „ქერებთან“ არ წასულა,არც ისინი მისულან ლუკასთან.
ხშირად წერდა მარიამს ტელეფონზე.
ხან გოგონებს სწერდა და ირიბი კითხვებით გებულობდა რას აკეთებდა მარიამი.
**
15 მაისი.
-გილოცავ ბებო,ჩემო ლამაზო და ჭკვიანო გოგონავ,გილოცავ დაბადების დღეს.-ზარ-ზეიმით დაიწყო დილა.უკვე იდო დედ-მამის გამოგზავნილი საჩუქრები ოთახის კუთხეში.
არვიცი რატომ მაგრამ მინდოდა მასაც გახსნებოდა ჩემი დაბადების დღე.
ან საიდან უნდა გაეგო?
არ ვიცი.ამ ბოლო დროს ბევრს ვფიქრობდი ადამიანზე რომელზეც წესით არ უნდა მეფიქრა.
მე ხომ სხვა მიზნებით და ოცნებებით ჩამოვედი აქ?
პირველი კი აქედან სწრაფად წასვლის ოცნება იყო.
რატომღაც ესეც სხვა ოცნებებთან ერთად ქრებოდა.
გოგონები ტრადიციულად „ლოლიტაში“ ისხნდნენ და მე მიცდიდნენ.
ბებოს გული არ დავწყვიტე და მისი ნამცხვრის მოზრდილი ნაჭერი ვჭამე.
ჩანთა ავიღე და სახლიდან გავედი.
ლიზა უნდა დამხვედროდა თავისი წითელი „ხოჭოთი“
როგორც ყოველთვის ყველაზე პუნქტუალური იყო და არ მინდობდა არც ჩემს დაბადების დღეს.
-4 წუთი დააგვიანე მარიამ!ნუუ!!-წამოიყვირა ჩავჯექი თუარა,იდაყვი რომელიც მანქანის კარზე დაედო ჩამოსწია და ორივე ხელები ძლიერად მომხვია.-გილოცავ „მადმუაზელ“ დაბდების დღეს.
-მადლობაა!-გამეცინა მე და ვაკოცე.
-წავედით?
-მაშ!-ხელები ავწიე სიხარულისგან და გარეთ გაავყავი თავი.
-გადარეულო!-გაეცინა ლიზას და ჩანთიდან პატარა ცელოფანი ამოიღო.
-ეს რა არის?-დავინტრიგდი მე.
-გახსენი.-ცელოფანი გავხსენი და პატარა ყუთში ულამაზესი კულონს შევავლე თვალი,ვერცხლისფერი ვარსკვლავი იყო,ისეთი ლამაზი და ისეთი ნაზი.
-მინდა რომ სულ ესე ანათებდე ხოლმე რა!-გაეღიმა ლიზას და ცალი ხელით საჭე დაიჭირა ცალით ლოყაზე მიჩქმიტა.
„ლოლიტაში“ მივედით,გოგონებს ტორტი უკვე ანთებული ჰქონდათ და მე მიცდიდნენ.
-გილოცავთ!-შემეგებნენ ანიუტა და კესო დიდი ოვაციებით.
სულვილი ჩავიფიქრე,ნეტა სულ ასეთი ბედნიერი ვიყოთქო.
და სანთელბი ჩავაქრე.
მალევე ბიჭებიც მოვიდნენ.
ბარში საღამომდე დავრჩით.
ცოტა დავლიეთ და მალევე დაშლა გადავწყვიტეთ.
რაღაც უჩვეულოდ მიეჩქარებოდა ყველას შინ.
მეც ლიზამ სახლში დამტოვა და თავადაც წავიდა.
სახლის კიბეს ავუყევი და კარებზე ზარი დავრეკე.
ბებომ გამიღო,მასაც კი გაუკვირდა ადრე დაბრუნდიო.
ნიანია ოთახში გავისტუმრე,მეც საწოლში ჩავწექი და ფილმების ყურება გადავწყვიტე.
ფილმი დავაპაუზე და შხაპი მივიღე.
გამოვედი,ფანჯარა ღია დამრჩენია..როგორ მახსოვდა რომ დავკეტე.
ხალათი მოვიცვი და ისევ სააბაზანოში დავბრუნდი .
პიჟამას შორტი და მაისური ჩავიცვი და გარეთ გამოვედი.
ფანჯარა დაკეტილი იყო.
ან თვალი მატყუებს ან „დამეწყო“..
ოდნავ შემეშინდა კიდეც,საშინელებათა კინოებიც ხომ ასე იწყება?!
ვცდილობ სულელური ფიქრები მოვიშორო,საწოლისკენ წავედი რომ კარადის გვერდით ფარდა გაირხა.
ოჰო..თავს მობილიზაცია გაუკეთე მარიამ!-შევუძახე თავს და კარადისკენ დავიძარი.
ვიღაც არის!-უეჭველად ასეა,მოვკვდები ღმერთო როგორ მივიდე?!
დაიხარა და უზარმაზარი ვარდების თაიგული იატაკზე დადო.
-არ იყვირო მარიამ მე ვარ...-სიბნელიდან ლუკა გამოვიდა,ისე მომეშვა მისი იქ დანახვა და ამავდროულად ისე გამიკვირდა საწოლზე ჩამოვჯექი.
-აქ...აქ რა ..-სათქმელს თავი ვერ მოვაბი მე.
-დაბადების დღეს გილოცავ მარიამ.-გამიღიმა და ჩემკენ დაიძრა.
მხოლოდ ახლა გამახსენდა რომ არც ბიუზჰალტერი არ მაცვია და ჩემი შორტიც ზედმეტად მოკლეა.ისე მრცხვენია ლამისაა ცეცხლი წამეკიდოს.რატომ მაქვს მონატრების შეგრძნება და ჩახუტების სურვილი?მან ხომ რამდენჯერმე მომწერა..რადროს ესა??!!!!
-მად..მადლობა!-ძლივს ამოვთქვი მე.
-ცოტა შეგაშინე ხო?-გაეღიმა მას და ჩემს ფეხებთან დაიხარა.
-ცოტა არა საკმაოდ.
-მაპატიებ?!-იმდენად ორაზროვნად გამიღიმა,იმდნად სხვანაირად თავის დაქნევის გარდა ვერაფერი მოვიფიქრე.
-ტორტი გქონდა,ეს არა..-ღვინო ამოაძვრინა ქაღალდის პარკიდან და გამიღიმა.
-ეს..ლუკა...მე..
-იქნებ ჭიქები მოიპარო სამზარეულოდან?-გამიღიმა მან,არვიცი რა ძალამ დამქაჩა ასადგომად,მაგრამ ავდექი..ოთახის კარი ფრთხილად გავაღე და თითქოს მოსაკლავად მეძებდნენო,ჩუმად გავიპარე სამზარეულოში..
ის ოთახში მიცდის,მე ჭიქებს ვიპარავ..ჩვენ ღვინო უნდა დავლიოთ..
მარიამ ჯანმრთელად ხარ?
ოთახში შევედი.
საწოლზე იჯდა და ოთახს დიდი მონდომებით ათვარიელებდა.
-მოვედი..
-მოდი..
ღვინის ბოთლი გახსნა და ჭიქებში წითელი ღვინო ჩამოასხა,ახლაც მიკვირს ხელები როგორ არ მიცახცახეს და ღვინოს იატაკზე როგორ არ ვაქცევ.
-როდის ჩამოდი?
-3 საათის წინ..-ახლა ვხვდები ყველას სახლში რატომ ეჩქარებოდა.
-ააჰ,გასაგებია..
-ჰო,სადღეგრძელოები კარგად არ გამომდის ამიტომ შენ გაგიმარჯოს.-გაეღიმა და ღვინო მოსვა.
-მადლობა..-თაიგულისკენ მიმირბის თვალი.
-ალბათ გიკვრის საიდან მოვედი..რატომ ვარ აქ და ახლა..
-ძალიან მიკვირს თან და პასუხებსაც ველი.-გამეღიმა მე.
-კარგია რომ გიკვირს,პასუხების რა მოგახსენო...-ღვინოს ისევ სვამს და სავარძელში იკავებს ადგილს.-მომიყევი რამე..
-მე?მე მოგიყვე?მოსაყოლი შენ გაქვს ბევრი ალბათ..
-მე?მე რა მოგიყვე?
-აი რა გინდა აქ..როგორ შემოხვედი..-მისივე წინადადება გავუმეორე.
-აქ როგორ შემოვედი ეგ მე ვიცი.რა მინდა ეგ შენ..
-რომ ვიცოდე გკითხავდი?
-არვიცი იქნებ დამტკიცება გინდა შენი ჰიპოთეზის.
-ლუკა..
-ჰო.-იმდენად ხავერდოვანი იყო მისი ნათქვამი თითოეული სიტყვა,ტანში ჟრუანტელს მგვრიდა.
-სიმართლე თქვი რა..-ღვინო მოვსვი მე.
-მოსკოვიდან ახლახანს ჩამოვფინდი,აგერ უკვე 4 საათი გახდება ჩამოფრენიდან,გამახსენდა რომ მარიამ ან’ჯაფარიძეს დაბადების დღე ჰქონდა,გავიარე მაღაზიაში,თაიგული ვიყიდე და აი რატომ მოვედი აქ და ასეთი ხერხებით მაგაზე შენ იფიქრე...
-რამდენ კითხვის ნიშანს ტოვებ ლუკა?
-ვცდილობ რაც შეიძლება ბევრი დავტოვო..-ტუჩის კუთხეში ეღიმება და მეც ამ ღიმილზე ჟრუანტელი მივლის.
-კარგად გამოგდის.
-უდაოდ.
მერე ის უხერხული სიჩუმეა რომლის დარღვევაც სიკვდილამდე გინდა.
სიჩუმე გრძელდება.
ისევ სიჩუმე.
ვხედავ ვისი მწველი მზერა როგორ აკვირდება ჩემს სხეულს.
კიდევ ერთხელ მახსენებს ბიუზჰალტერის უქონლობა თავს და საშინლად დარცხვენილი ვცდილობ რომ თვალები მისას ავარიდო.
არ გამომდის.
განა ადვილია?
არ არის ადვილი.
მიკვირს ისტერიკა სად არის და რატომ მტოვებს ამ მეტად საჭირო მომენტში მარტო.
ფაქტია რომ მარტო ვართ.
მე და ლუკა ბასილაძე სრულიად მარტონი ოთახში.
-ლამაზი ვარდებია..-ვცდილობ საუბარი წამოვიწყო მე.
მიღიმის,ვერ ვხვდები რის თქმას ცდილობს ამ ღიმილით.
რა დევს ამ ყველაფრის უკან.
უეჭველად შენი საწოლში შეტყუება უნდა..-მპასუხობს ალტერ ეგო და მეც ამის გაგონებაზე მესამე და მეოთხე სახის ჟრუანტელი მივლის.
-როგორია საფრანგეთი?..-იმდენად მოულოდნელი იყო მისი ბოხი ბარიტონის გაგება ამ სიჩუმეში შიშისგან შევხტი.
-ლამაზი.
-სულ ეგაა?-გაეღიმა მას.
-რავიცი რა გაინტერესებს მითხარი...
-მართალია რომ ამბობენ პარიზი სიყვარულის დედაქალაქიაო?...
-არა ცრუობენ..-გავიღიმე მე.-პარიზი მოდის დედაქალაქია, სიყვარული იტალიის თემაა.
-შენ რომელი ქვეყნის სიყვარული მოგწონს?
-იცი,სიმართლე რომ ვთქვა არ მიფიქრია,აი მაგალითად ფრანგული სიყვარული ჩემთვის ზედმეტად ნაზია,ქართული სიყვარული ზედმეტად გაუგებარი,ამერიკული სიყვარული ზედმეტად თავისუფალი...რუსულს ჯერაც ვერაფერი გავუგე.-მეღიმება მე.-ალბათ მაინც იტალიური მირჩევნია.
-ტემპერამენტი მამაკაცის,მამაკაცურობა და ქალის განკუთვნილი როლი თავიდანვე ...-ხმადაბლა თქვა მან.-რა განსხვავებაა იტალიურს და ქართულს შორის?
-მსგავსებით მართლაც ვგავართ მაგრამ იტალიური რაღაც ზედმეტად ტრაგიკულია ვერონას ამბის შემდეგ და ზედმეტად დრამატული,თავისებური ხიბლი აქვს მაგ ქვეყანასაც და მაქაურ სიყვარულსაც.
-ანუ შანსი რომ გქონდეს იტალილეს გაჰყვებოდი?
-დიდი სიამოვნებით..
-ეს ფრანგი გოგონა ნახე..-გაეღიმა მას.
-შემთხვევით იტალიური ფესვები ხომ არ გაქვს.-ღვინო მოვსვი მე და ურცხვად გავიღიმე.
-მხოლოდ დღეს პირველად ვინანე რომ მილანის მკვიდრი არ ვარ თბილისის ნაცვლად.-მანაც მოსვა ღვინო.
-შენ?
კითხვის ნიშნის მზერა მომაპყრო მან.
-შანსი რომ გქონდეს რომელი ქვეყნის მკვიდრს მოიყვანდი ცოლად?
-რუსს და იტალიელს გამოვრიცხავ,ქართველზე და ფრანგზე დავფიქრდებოდი,ალბათ უფრო ჩინელს ან ინდოელს.
-უკეთეს გეტყვი სომეხი აჯობებს,-გამეცინა მე.
-შენ იტალიელის მაგივრად აზერბაიჯანელზე არ გიფიქრია? კარგი ადამიანი ბაქოდან.-სიცილიც კი ისეთი ჰქონდა,მშვიდი.
-მოდი მაინც იტალიელზე შევჩერდები.
-საინტერესოა..
-რუსეთში რატომ იყავი?-ისეთი კითხვა დავსვი ჩემი თავი ეჭვიანი შეყვარებულის როლზე წამიერად დავამტკიცე.
-პირადი საქმეები.-ლაკონურად მომიჭრა მან.
პასუხი არ გამიცია,მხოლოდ იმ სირცხვილის დასაფარად ღვინო მოვსვი.
უსიტყვოდ შემივსო მეორე ჭიქა და ისევ სავარძელს დაუბრუნდა.
-ლამაზი ოთახია,საინტერესო...
-ნახატებს გულისხმობ?
-ჰო სწორედ,რომ მცოდნოდა ლუვრიდან ჩამოიტანდი პიკასოს ნამუშევარს სხვანაირად მოვიდოდი.-გაეღიმა მას.
-არ მოგწონს პიკასო?(არადა 500 დოლარად ჰქონდა ნაყიდი ნიანიას პარიზის გარეუბანში)
-როგორ ვთქვა..მომწონს უბრალოდ არჩევანს მაინც კარავაჯოზე შევაჩერებდი,მე მაინც ფერმწერს მივანიჭებდი უპირატესობას ვიდრე პიკასოს ნაირ გაურკვეველ მხატვარს..არ ვარ ხელოვნებაში განათლებული ადამიანი.ერთი შეხედვით სურათი მომწონს ან არა.-მითხრა მან მშვიდად და ღვინო მოსვა.
-ხელოვნების დიდი მოყვარული მხატვრობის ჟანრში არც მე ვარ,ამას უფრო ნიანია აკეთებს ხოლმე,ჩემი ბებო.პარიზშიც ის იყო ჩემი ოთახის დიზაინერი და აქაც.მის გემოვნებას პატივს ვცემ და ჩემსაშიც ჯდება.
-გამიგია ბებიაშენზე,ძალიან ლამაზი ქალი ყოფილა.
-ჰო..-ბებოს მაგივრად მე შევიფერე.
-მამაჩემის ლექტორი იყო თავის დროზე.-ახლა წარმოვიდგინე უკვე რომ მამამისმაც იცის ჩემი არსებობის შესახებ და სიამოვნების მეხუთე მეექსვე ჟრუანტელმა დამიარა.
-გვიანია.-თქვა მან.
-წასვლას აპირებ?-ისეთი სინანული იგძნობოდა ჩემს ხმაში მეც კი შემეცოდა საკუთარი თავი.
-არ გინდა წავიდე?
-დარჩენა უფრო მინდა,თუმცა თუ..
-მაშინ დავრჩები-შემაწყვეტია მან.
-აივანზე გავიდეთ,სიგარეტი მინდა.-ვთქვი ხმადაბლა.
-პლედი წამოიღე არ შეგცივდეს.-მზრუნველმა ტონმა, მერვე მეცხრეზე ამაფრინა.
ვისხედით აივანზე მე და ბასილაძე,ვეწეოდით სიგარეტს და ვუყურებდით თბილისის ცას როგორ ეპარებოდა გარიჟრაჟი.
წითელი ნათება დაჰკრავდა ჰორიზონტს,მანქანები კი რითმულად მოძრაობდნენ.
-რამდენი ხანია რაც ეწევი?-ხმადაბლა მკითხა მან.
-2 წელია..-მაღლა აიხედა და გააბოლა.
-ცუდია.
-ჰო,ვცდილობ ხშირად არ მოვწიო,მხოლოდ მაშინ როცა ძლიან მომინდება.
-მაინც ცუდია.-მკაცრი ჰანგები გაისმა მის ხმაში.
-შენ?
-16 წლიდან.
-ახლა რამდენი წლის ხარ?-გამეღიმა მე.
-21ის..-ხმადაბლა თქვა მან და მე გადმომხედა.
-კარგია,კიარადა ცუდია...ცუდია მოწევა.-ვთქვი და გავაბოლე,მერე გამეღიმა.რამდენჯერ ვაკეთებთ ადამიანები ისეთ რამეებს,რასაც საკუთარი სიტყვებით სხვებს ვსაყვეურობთ.
რამდენჯერ ეწინააღმდეგება ჩვენი სიტყვები ჩვენს ქცევებს.
-ლუკა..
-ჰო.-გამომხედა მან.
-არაფერი უბრალოდ მსიამოვნებს.-გავუღმე მე და მასსავით ფეხები აივნის მოაჯირზე ავაწყე.
მასაც გაეღიმა.
ისეთი ლამაზი შეგრძნება მქონდა,ისეთი თბილი,ისეთი სასიამოვნო,სულ არ მაშფოთებდა ის ფაქტი რომ თითქმის უცნობთან ერთად ვეწეოდი და ღვინოს ვსვამდი.
ჰორიზონტს ვუყურებდი,უეცრად რომ აღმოვაჩინე როგორ უყურებდა ჩემს ტუჩებს.
-იმდენად მინდა შენი კოცნა,იმდენად მინდა რომ მზად ვარ ერთი კოცნის გამო უამრავი სისულელე ჩავიდინო.
მოვკდვი.
პულსი შემინელდა,გულმა გაასმაგებულად დაიწყო მუშაობა,ტვინმა შვებულების ხელწერილი დაწერა და მეც ხელი მოვაწერე,მისკენ ოდნავ გადავიხარე,იმდენად რომ მისი სუნთქვა სხეულზე ცხელი ქარივით დაჰქროდა.
-გაკოცებ რა..-ჩუმად მიჩურჩულა და ისე რომ პასუხს არ დაელოდა ხელი თმაში შემიცურა,მისკენ ოდნავ მიმწია და ცხელი ტუჩები ჩემ გაყინულს შეახო.
აღარ მახსოვს ამერია მერამდენე ჟრუანტელზე ვსაუბრობდი.
სხეულში ცხლად დამიარა კოცნის გაგრძელების სურვილმა.
მერე რა რომ პირველი იყო,მერე რა რომ ლუკა ბასილაძემ პირველი კოცნა მომპარა.
ღრმად სუნთქვა რომ დავიწყე ვიგრძენი როგორ უჭირდა ჩემს სხეულს იმის აღიარება რომ ერთ ღამეში „ამაფორიაქა“.
მისი ხელის მიუხედავად უკანასკნელი ძალები მოვიხმე და უკან დავიხიე,ჯერ ცას ავხედე მერე სკამის საზურგზეს მივეყრდენი და ამოვისუნთქე.
-იმედია ხვალ არ იტყვი მხოლოდ გავერთეო..-გამიღიმა მან.
-არც იმას ვიტყვი თავდავიწყებით ვარ შეყვარებულითქო.-ვთქვი ამაყად მე.
-საერთოდ რამეს იტყვი?-ჩემკენ გადმოიხარა ის.
-მეეჭვება.-თავი ორაზროვნად გადავაქნიე მე.
-რატომ ხარ მარიამ ასეთი..-ფაქტი იყო სიტყვა ვერ შეუსაბამა ჩემს პერსონას.
-ასეთი..?-გავუღმე მე.
-ასეთი გაუგებარი?
-ვინ მე?არა..-სიცილი დავიწყე.
-აბა ?-სიცილში ამყვა ისიც,როგორც ვთქვი და ზემოთ ავღნიშნე ახლაც ისეთი მშვიდი სიცილი ჰქონდა.
-ვცდილობ მეტი კითხვის ნიშანი დავტოვო.-მისი სიტყვების ციტირება გავაკეთე და ისე გავიღიმე მისთვის არც შემიხედავს.
-გაურკვევლობა არ მიყვარს.
-მე პირიქით.ვგიჟდები ლაბირინთებზე და კითხვის ნიშნებზე,სიგარეტს გავუკიდე მე.
-რატომ?
-მერე უფრო საინტერესოა თამაში.
-თამაში?-
-ჰო თამაში ყოველგვარი წესების გარეშე.
-რა მარტივად ახერხებ ჩემს გაოცებას.
-ვცდილობ.
გამიცინა.
სკამის საზურგეს მიეყრდნო და სხეულზე ამათვალიერა.
მერე აღარ მახსოვს იმიტომ რომ სკამის საზურგეზე ჩამეძინა.
უცნაური ის იყო რომ საწოლში მწოლიარეს გამეღვიძა.
საწოლში ვიწექი და მაისურის,მარჯვენა მხარე გახდილი მქონდა,მარცხენა კი ადგილზე იყო.
ჰო აი ასე მარტივად მარჯვენა მხარე არ მეცვა მარცხენა მეცვა.
მერე გამახსენდა სირცხვილი ბიუზჰალტერის გამო და ახლა ასმაგად უფრო შემრცხვა.
თუმცა კი 100% ით ვიყავი დარწმუნებული,არაფერს ისეთს არ იზამდა რასაც ჩემი ნებართვა სჭირდებოდა.
შესაბამისად 16 მაისი აშკარად სჯობდა 15.
ვარდები ლარნაკში იდო და ჩემს ოთახს ამშვენებდა.
ოთახში გაღიმებული ნიანია შემოვიდა.
ეს ღიმილი კი იმდენ კითხვას სვამდა გადავწყვიტე საბანი თავზე დამეფარა და მისთვის არ მომეყოლა გუშინდელი.
თუმცა ვის ვატყუებ იძულებით ნუ ჩემი ნებით ამბავი მაინც მოვუყევი და გაოგნებულ ბებოს ჩემს მაგივრად ცრიდა ტანში ყველა სიტყვის მოსმენისას.
**
ყველანი რესტორანში წავედით.
ლიზას წიგნის პრეზენტაციის ღამეს.
ბიჭებმა აიტეხეს ამხელა აგათა კრისტი გაგვიზრდია და როგორ არ „დავასველოთო“
ყველანი მანქანებში გადანაწილდნენ.
-მე და მარიამი ჩვენი“ხოდით“ წამოვალთ კაი?-თქვა ლუკამ და ბიჭებს გადახედა.
-კი რა პრობლემაა,აბა გოგონებო წავიდეთ მანქანაში-ხელები გაშალა ნიკუშამ.
-წინ მე ვჯდები!-დაიყვირა კესომ.
-მეტრეველის მანქანაში რატომ „უტყდება“ ეს წინ დაჯდომები გამაგებიებთ?-ინტრიგნული კითხვა დასვა ანიმ,თუმცა კი მე ვეღარ მოვასწარი პასუხის გაგება,მაჯაში ხელი მტკივნეულად მომიჭირა ლუკამ.
-რახდება?-წარბები შევყარე მე.
-დაჯექი და გაიგებ.
მანქანის კარი გამიღო და მეც ჩავჯექი.
ადგილი რომ დაიკავა საჭესთან,სიგარეტს ნერვიულად გაუკიდა.
-რახდება ლუ?-სიგარეტი ამოვაძვრინე მისი კოლოფიდან.
-არ გინდა,ახლა შენ სიგარეტი არა!-ხელიდან გამომტაცა და ფანჯრიდან მოისროლა.
-რახდება იტყვი?
-ვინ არის ირაკლი გვიანიძე?-ტანში ცხლად დამიარა,ბებოს დაქალის შვილიშვილი იყო.
-ნიანიას დაქალის შვილიშვილი.
-შენთან რა უნდა?
-არაფერი ლუკა რა უნდა უნდოდეს?
-ეს რა არი?!-ლუკამ ტელეფონში ჩანაწერის გახსნის ღილაკს თითი დააჭირა:
-ეგ გოგო,ჩემს საწოლში აღმოჩნდება ძაან მარტივად!-იცინის.
-მოიცა რაა,ბებიამისის შვილიშვილი ეგრე იოლად...
-ბებიამისი მაგრად არ მაინტერესებს,მაგის მუღამი მაქვს და ჩემსას გავიტან.
ლუკა ჩანაწერს თიშავს და ტელეფონს მთელი ძალით აგდებს ჩემს კალთაში.
-გეფიცები,სულ ერთხელ მყავს ნანახი.
-ზედმეტად მოგიხიბლია..-ძარღვები დაეჭიმა კისერზე,მანქანა დაქოქა და გაზს მიაჭირა.
-ლუკა ამ იდიოტის გამო ძალიან გთხოვ...ნელა ატარე..-ხელი კისერზე დავადე და ვცადე დამემშვიდებია.
აღარაფერი უთქვამს,ისე მივედით კუს ტბამდე მხოლოდ ჩემი ტიტინი ისმოდა.
მანქანიდან გადმოვედით,ბავშვები უკვე მისულები იყვნენ.
„ოტიუმის“ კარი გავაღეთ და შიგნით შევედით.
-მოკლედ ამ ჭიქით ლიზიკოს და მის წიგნებს გაუმარჯოს.!-წარმოთქვა სადღეგრძელო ნიკუშამ და ლიზას ლოყაზე აკოცა.
ლხინი შუა ფაზაში იყო,გოგონები ანის გარდა,ვცდილობდით არ დაგველია,ყველანი ჩვენი წასაყვანები იყვნენ სახლებში და მხოლოდ ამიტომ.
მაგიდაზე მხოლოდ მე ანი,გიგი და ლიზა ვისხედით,დანარჩენები ცეკვავდნენ.
მაგიდის ქვემოთ ვიგრძენი როგორ სრიალებდა ლუკას ხელი ჩემს შიშველ ფეხზე.
კანკალმა უეცრად ამიტანა,სხეულზე თითქოს ცხელი წყალი გადამასხესო ისე დავიწყე ფართხალი.
-მშვიდად თორემ შეგამჩნევენ..-გამიღიმა მან.
-მიდი და იყავი მშვიდად ხელებს რომ მიფათურებ!
-ანუ მოგწონს?..
-ლუკა როგორი გარყვნილი ხარ!-ჩუმად ვიჩურჩულე მე და ვეცადე ხელი ფეხიდან აეღო.
ყოველმხრივ უბედოდ გაჩენილს ერთიანი კაბა მეცვა.
თითებს რითმულად მისმევდა ფეხზე და ჩემს რეაქციებზე კმაყოფილი იღიმოდა.
ვიცოდი რაც გააბრაზებდა ყველაზე ძალიან,სიგარეტი ამოვიღე კოლოფიდან,ვიფიქრე ხელს აწევსთქო თუმცა იმდენად შევცდი რომ ფეხზე სილურჯე მივიღე.
ჰო სიგარეტს გავუკიდე თუ არა ისე მომიჭირა ორი ხელი,ლამის დავიხრჩვი,სუნთქვა შემეკვრა.
-მარიამ მოწევა თუ არ იცი მოდი პირველად აქ ნუ ცდი-მეორე ხელით სიგარეტი გამომართვა და თავად გაიჩრა პირში.
-მეტკინა ლუკა ჩუმად ვუჩურჩულე ყურში.
-ჰო?..-ხელები ოდნავ ზემოთ ააცურა.
უეცრად ანი დაიხარა ძირს დავარდნილი ჩანგლის ასაღებად,აშკარა იყო „გავი’ფაქტეთ“ გაოცებისგან თავი მაგიდას აარტყა ანიმ.ამაზე მე და ლუკას ორივეს გაგვეცინა,გაოცებული სახე ამოჰყო მაგიდის ქვემოდან.
-რაიყო ანიუტ?გეგონება მოჩვენება დაინახაო..-გაიცინა ლუკამ.
-მოჩვენებას გაჩვენებთ მე თქვენ!-თითი დაგვიქნია ანიმ და სცადა სერიოზული სახის მიღება,თუმცა როგორც ყოველთვის არ გამოუვიდა.
***
შუაღამის 3 საათი იყო.
ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა.
-ალო...
-ფანჯარას ღიას თუ არ ტოვებ შენ მაინც ჩამოდი ძირს.-ლუკა იყო.
-ლუ მძინავს.
-ნუ მახვეწნინებ რა ჩამო..
ბევრი არაფერი მითქვამს,პიჟამაზე თხელი მოსაცმელი მოვიცვი და გარეთ გავედი.
მანქანას იყო მიყრდნობილი.
-ნასვამი ხარ?-გამეცინა მე.
-არა დაღლილი..-მისკენ მიმწია და ჩამეხუტა,მთელი სიმძიმით მაწვებოდა მხრებზე.
-სად იყავი?
-არსად.-ჩემს კისერში თავჩადებულმა გაგუდული ხმით მიპასუხა.
-რატო გაქვს ხელები ესე?-ჩემს თვალს არ გამორჩენია ჩალურჯებული კანი ხელის მტევნის ძვლებთან.
-ჩშშ...
-ვინ სცემე ლუკა?!-მკაცრი ხმის მიღებას შევეცადე მე.
-გვიანიძეს მოხვდა.ახლა ჩუ გთხოვ ასე ვიყოთ რა..-ხმა ჩამივარდა,როგორ ვეტყოდი რამეს?არადა იმდენი რამის კითხვა მინდოდა,თუმცა ვერცერთის დასმა ვერ გავბედე.
-როგორი სუნი გაქვს მარიამ..-მითხრა და ღრმად შეისუნთქა ჩემს კისერთან ჰაერი.
-როგორი..-ვიკითხე ხმადაბლა.
-მანგოს სუნი გაქვს.
-საინტერესოა,მე მეგონა ჩემს ლოსიონს ატმის სუნი ჰქონდა.
-ნწ!-თავი გააქნია.-მანგოს სუნი აქვს.
არადა გარკვევით ეხატა ლოსიონზე ატმის ხე.
რას გაუგებდი ბასილაძეს?
თვითონ არ ესმოდა საკუთარი თავის.
ცოტა ხანი გაუნძრევლად იდგა,მერე უკან დაიხია,ხელებში ჩემი სახე მოაქცია და გაურკვეველი მზერა მომაპყრო.
-ისეთი სხვა ხარ,ისეთი გამორჩეული..ჩემი მანგო ხარ!-გამიღიმა,მეც გამეღიმა.მერე ისევ მიყურებდა.მერე?გიჟივით დამიკოცნა მთელი სახე,ისე რომ არცერთი ადგილი არ გამოუტოვებია,მთელ სახეზე მისი წითელი,მხურვალე ტუჩები მედებოდა.ჟრუანტელის ეპიცენტრი მაინც ტუჩები იყო.
კოცნით გული რომ იჯერა ისევ ჩამეხუტა.
-რატომ აღარ მაძინებ მარიამ?
-სულელო..-გამეღიმა მე.
-იმ დღიდან აღარ მძინავს რაც პირველად გაკოცე აივანზე გახსოვს?
-რა დამავიწყებს?პირველი,პიველია..
-ეე ღადაობ თუ მართლა?!-გაოცებული სახე მიიღო და ისევ მის ხელებში მოაქცია ჩემი სახე.
-არაფერსაც არ ვღადაობ,პირველი კოცნა იყო რაიყო?!რა გაგიკვირდა?
-პირველობის შეგრძნება არი სასწაული!-ანი გააჯავრა და მის ხმას მიჰბაძა.
-წადი სახლში,დაიძინე დამშვიდდი და ხვალ გნახავ.
-რუსეთში მივდივარ..-მითხრა ნაღვლიანი ხმით.
-რაა?!-უკან დავიხიე მე.
-ჰო..-ხელები ჩამოუშვა და თავზე ნერვიულად გადაისვა.
-ისევ ლუკა?!
-ჰო ისევ..
-გასაგებია..!ამას ახლა ვგებულობ.!ვაშა!
-აუ ნუ მიბრაზდები გთხოვ რა..
-არ მაქვს მიზეზი?!
-გაქვს.
-ჰოდა გაბრაზებულს რომ მტოვებ მაგარი ბიჭი ხარ!
-მაკოცე და წავალ...-მითხრა და ჩემკენ წამოიწია.
-არა!კოცნასაც დამსახურება უნდა!-ვეცადე მკაცრად გამომსვლოდა,ხელი გავაშვებინე და სადარბაზოში შევედი.
მთელი ღამე ვინანე ის გადაწყვეტილება.
სახლში ამოსვლის.
მისი არ კოცნის.
ორივეს დასჯის!
ცრემლები ახრჩობდა ჩემს სულს,ისე ენატრებოდა ჯერაც არ წასული..
როგორ ვაღიარო?!
როგორ ვაღიარო,ჩემი გამეტებით სიყვარული შენთვის ლუკა?!
ვერ ვაღიარებ!
888
დილით სარბენად ვაპირებდი წასვლას,სადარბაზოდან გავედი თუ არა ლუკას მანქანა გარეთ დამხვდა.
შიგნით ჩავიხედე და სიცილი ვერ შევიკავე.
თავი საჭეზე დაეოდა და ეძინა.
რამდენიმე ფოტო გადავუღე და მანქანის მინაზე დავუკაკუნე.
თვალები სასაცილოდ გაახილა და მე რომ დამინახა გაეღიმა.
-აქ გეძინა?!-სიცილს ვერ ვიჩერებდი მე.
-აბა არ მაკოცე დაა!-თქვა გაბუტული ხმით და სახეზე ხელები მოისვა.
-არახარ შენ ლუკა ნორმალური!
-ახალი სტატია დაწერეს ხომ ჩემს არანორმალურობაზე?ასე ვუყვარვარ ქალაქს,რასვიზამთ!ტაბიძე სულ გულში მიხუტებს.
-არანორმალურო!დილის 6 საათია წადი დაიძინე ლუკა.
-თვიმფრინავშიც მეყოფა.-სიგარეტს ეძებდა.
-აჰა..-მივაწოდე მე.
ბევრი მელაპარაკა,მერე სახლში წავიდა მე ვირბინე და მეც სახლში წავედი.
12 საათზე ბავშვებმა გააცილეს,რათქმაუნდა ჩემს გარეშე.
გვძულდა ორივეს ის მომენტი ერთმანეთს რომ ვშორდებოდით.
**
ფანჯრის მინაზე ვკითხულობ წვიმას,
შენ კი ლოგინში ბავშვივით გძინავს.
მინდა სიზმრების ვიგრძნო სივრცე,
რომ წვიმა ლექსებად გადმოგიწერო.
-წამოვალ,წამოვალ..მე შენთან წამოვალ.!
**
ახლა ვზივარ,აივნის იმ სკამზე როცა პირველად შენ ჩემთან მოდი.
მე ვერ ვიკავებ შენს ადგილს რადგან..
წარმოსახვაში მე შენ გეხები.
მინდა აქ იყო,პირველს და მეასეს მე გაჩუქებდი ჩემს კოცნას.
ხელებს მოგხვევდი ,ბევრჯერ გეტყოდი მიყვარხარ!მიყვარხარ!
და მენატრები.
***
დღეები ისე გადიოდა არც ერთი შეტყობინება არც ერთი ზარი,ლუკასგან არ იყო.
გამოცდების პასუხები დამაკმაყოფილებელი იყო,საკმაოდ მაღალი ქულები ავიღე.
ბებოს წყალობით მოვახერხეთ და უცხოეთიდან ჩამოსული ბავშვებისთვის,რომლებსაც სკოლები თუ კოლეჯები იქ ჰქონდათ დამთავრებული „აიქიუს“ შესამოწმებელი ტესტები გავიარე,ზოგადი ლიტერატურიდანაც იყო რამდენიმე ტესტი და მოკლედ რომ ვთქვა ჯავახიშვილის სტუდენტი ვიყავი,ჩემს გოგონებთან ერთად.
იურიდიულზე ჩავაბარე თუ არა,მამამ საფრანგეთიდან საჩუქრის სახით თანხა გადმოირიცხა,რომლითაც მანქანა უნდა მეყიდა.
მთელი კოლექტივი შეიკრიბა.
ყველანი თავიანთ არჩევანს მთავაზობდნენ.
საბოლოოდ მე მაინც კესოს ნათქვამს ვენდე და „ნისანის“ მარკის ავტომობილზე გავაჩერე არჩევანი.
სიტყვას არავინ ძრავდა სად იყო ლუკა.
ყველას ვეკითხებოდი,ლამის იყო გიგის ფეხებში ჩავუვარდი რამე თუ იცი გამაგებინეთქო.
უამრავი შეტყობინება თუ ზარი დავუტოვე თუმცა ამაოდ.
არცერთ მათგანზე პასუხი არ ყოფილა.
მთლიანად მანადგურებდა ის ფაქტი რომ ადამიანი ვისაც ვენდე,ვინც მთელი გულით შემიყვარდა უბრალოდ წავიდა,ასე უყველაფროდ.
დრო გადიოდა,ზაფხულს ზამთარი ცვლიდა,შემოდგომას გაზაფხული.
ამასობაში მეორე კურსზე გადავედი..
დავხურე კიდევაც და მესამე კურს გავუღე კარი..
სექტემბრის დღეები იყო,ლიზას მყუდრო სახლში შეკრება გვქონდა.
ყოველთვის მეღიმება ამ სიტყვაზე.
იტალიური ეზო დახვეული კიბეები ავირბინე და სახლის კარი შევაღე რომელიც მუდამ ღია იყო,დაძახებას ვაპირებდი უეცრად ლაპარაკს რომ მოვკარი ყური.
-ლუკას ბიძამ დამირეკა..-ჩუმად ამბობს გიგი,მთელს ტანში ცხლად დამიარა.
-მერე რაო?-ლიზამ რაღაც მაგიდაზე დადო და გიგის მიმართა.
-2 წელია თითქმის არ გაგვიგია მისგან არაფერი..
-კიდევ ერთ წელიწადს ვერ გავიგებთ..-ხმა ჩაუწყდა გიგის.
-რაა?!-შეჰკილა კესომ.აღარ მახსოვს რა ძალით ვიკავებდი თავს რომ იქვე არ ჩავკეცილიყავი.
-დაუჭერიათ..-ხმადაბლა თქვა გიგიმ,პულსი გამიჩერდა,სუნთქვა ვერ შევძელი,წამიერად ყელში ბურთულა გამეჩხირა რომელიც სულიერად მახრჩობდა.ეს იყო ყველაზე საშინელი რაც კი ჩემს ცხოვრებაში გამიგია...ყველაზე საშინელი შეგრძნება.
-ორი წელი ციხეში იყო?-ფრთხილად იკითხა ანიმ.
-ჰო ციხეში..
-რაზე დაიჭირეს?ჩვენ რატომ არაფერი ვიცით?
-მერავიცი ლიზ,დედამისსაც კი ახლა გაუგია..
-მიზეზი არ იციან?
-არა!
-მარიამს როგორ ვუთხრათ?-იკითხა ლიზამ და სკამზე ჩამოჯდა.
-არვიცი...-ხმადაბლა ჩაილაპარაკა გიგიმ.
მერე აღარაფერი მახსოვს,მხოლოდ ის რომ გავითიშე..
888
-მარიამ!-ყვირილს მოჰყვა კესო.
-აქ ყოფილა,ისმენდა.!-წარმოთქვა ლიზამ და მარიამთან დაიხარა.
-გიგი აიყვანე და ჩემს საწოლზე დააწვინე..-ლიზამ ოთახის კარი გაუღო გიგის.
მარიამი საწოლზე დააწვინეს და ნიშდურის კაპლით მისი გონზე მოყვანა სცადეს.
888
რომ გავიღვიძე ყველანი თავზე მადგა და მე დამყურებდნენ.
-ლუკა..-ამოვიკნავლე მე.
-ყველაფერი კარგად იქნება,ოღონდ შენ არ იჯავრო მარო..გამოვა მალე გავა ერთი წელი..
-ლუკა..-ვერავინ ხვდებოდა რომ წინადადების დასრულების ძალა არ შემწევდა.
გული მიკვდება..
2 წელი მეგონა მიმატოვა და წავიდა,თურმე ციხეში ყოფილა..
სწორედ რომ ასეა ცხოვრება არასდროს აცდის ბედნიერ ადამიანს ბოლომდე ბედნიერებას,თავისი წილი უბედურება ყველამ უნდა ზიდოს.
!
!
!
***
მარიამმა ბიჭებს ირაკლიზე უამბო.
როგორც გამოჩნდა ისე გაქრა გვიანიძე მარიამის ცხოვრებიდან.
3 წლის მანძილზე არცერთი ამბავი,არც ერთი ისტორია მას არ ჰქონია.
არც ერთი ღამე ფიქრების გარეშე რომლებშიც ლუკა და მარიამი ერთად ეწეოდნენ აივანზე.
არცერთი ღამე იმ პლედის გარეშე,მზის ამოსვლისას რომ უთბობდა მხრებს მარიამს.
არცერთი დილა იმის ფიქრში არ გასულა
„ნეტა ეზოში იდგეს თავისი მანქანით“.
88
ნიანიას ტელევიზორი ხმამაღალზე ჩაერთო და კურიერს უყურებდა.
-მოგახსენებთ რომ პატიმარი ლუკა ბასილაძე რომელიც საეჭვო პირებთან შელაპარაკების ფონზე რუსეთში აიყვანეს,გადმოყვანილ იქნა თბილისის საპატიმროში,მისი სასამართლო ჩვენი ქვეყნის კონსტიტუციის მიხედვით გაიმართება ოთხშაბათს 4 საათზე.
მას ადვოკატს ოჯახის წევრები აუყვანენ და ეცდებიან ბრალდებული ლ.ბ.-ს გამართლებას.
-ბებო რაო რა თქვა..-სავარძელზე ფრთხილად ჩამოჯდა მარიამი და სიგარეტის კოლოფს დაავლო ხელი.
-საქართველოში იქნა გადმოყვანილიო..-ასანთს მოუკიდა ნიანიამ.
-მერე რაო რათქვა?-გაოგნებული მზერას ვერ აცილებდა ტელევიზორს.
-სასამართლო ოთხშაბათს 4 საათზეო..
-ოქტომბრის ოთხში,ოთხზე...
-შენ მას ნახავ.!-გაეღიმა ნიანიას და სიგარეტი გააბოლა.
ტელეფონზე გაუჩერებლად რეკავდა ნიკუშა.
მერე კესო.
მერე ლიზა.
მერე ანი.
გიგიც რეკავდა.
ბოლოს ირაკლის ზარმა დააგვირგვინა.
არვიცი რატომ,დღემდე ვერ ვხვდბეი ტელეფონი ავიღე.
-რაო პატიმარი გადმოგიყვანეს მარიამ?!-ირონიით გაჟღენთილმა ფრაზამ გული ზიზღით ამივსო.
-მორჩი ასეთ დამცინავ საუბარს!
-გილოცავ!ხედავ სადამდე დაეცი?პატიმარი გიყვარს!
-ირაკლი გეფიცები..!
-რაო შენ მუშკტერებს დაურეკავ და ჩემს თავს აცემინებ?ჰო?ასე იზამ?წარმატებებს გისურვებთ „ლაგირას“ გაკეთებაში..-სიცილი დაიწყო და ტელეფონი გავთიშე.
„ლაგირა“ ასე მოიხსენიებდნენ უნივერსიტეტში ერთ-ერთ ბიჭს რომელზეც დადიოდა ჭორი რომ ციხეში იყო ჩასახული.
გული მომიკლა ამ სიტყვების გაგონებამ.
როგორ არ სცადა ნიანიამ ჩემი დაწყნარება თუმცა არ გამოუვიდა.
სიგარეტის ღერს-ღერზე ვეწეოდი.
მალევე მოვიდნენ ლიზა და კესო.
მთელი ღამე ვილაპარაკეთ.
შუაღამის 1 ზე ანიც შემოგვიერთდა.
იმ ღამით არც ერთ ჩვენთაგანს არ ეძინა.
ის ღამე სავსე იყო მოგონებებით.
-მამენტ რომ თქვა რას ტეხავს შენ რომ ირაკლისთვის მიგეცა თანხმობა ურთიერთობაზე..-ჩაილაპარაკა ანიმ.
-აი მაგ ამაზრზენი ბიჭის სახელს ნუ ახსენებ ტანში მცრის რა.!-თქვა კესომ და სიგარეტს გაუკიდა.
-ასეთი რაღაც როგორ გითხრა და მაგ სიტყვების მერე შენ მაგას უყვარხარ?!კიარ უყვარხარ დედიკოს კალთას ამოფარებული ბიჭია რომელიც ტირილით გადიოდა ფონს სულ და თავისას იღებდა,ვერ მიგიღო და ასე დაამთავრა მისი პატარა საცოდავი სპექტაკლი.-თქვა გაბრაზებულმა ლიზამ და ჩემს საწოლზე დაწვა.
-არვიცი,ახლა ლუკას გარდა ვერაფერზე მეფიქრება.
-როგორი საყვარლები ხართ!-თქვა დანანებით ანიმ და კესოს სიგარეტის კვამლს ხელები აუქნია.
-ნეტავ რომ ნახავ სასამრთლოზე საუბრის უფლება მაინც მოგცენ..-ახლა კესომ გამოხატა სინანული და სიგარეტი საფერფლეში ჩადო.
-მზად ვარ დაცვას გავეპრანჭო ოღონდ ერთმანეთს შეგახვედრონ!-ამაყად და თავდაჯერებულად თქვა ანიუტამ და მის ამ ნათქვამზე ყველას გაგვეცინა.
-დათომ დამირეკა...-ჩუმად ჩაილაპარაკა ლიზამ.
-მერე?!-იკივლა კესომ.
-კარგი კესო...ნასვამი იყო,ყველაფერი გაიხსენა,ჩვენი ძველი ურთიერთობა და ნუ ძაან ბევრი ვილაპარაკეთ..-ისეთი დასაწყისი ჰქონდა გული სამივეს გაგვისკდა ხომ არ შერიგდნენთქო.
-ლიზა ლორთქიფანიძე ახლა რომ გავიგო სიტყვები მე და დათო შევრიგდით! გეფიცები ამ ყავას ზედ გადაგავლებ!-სიტყვები გამოსცრა კესომ.
-რომ იცოდე რა გავაკეთე ..-თავი დახარა ლიზამ-ისე მრცხვენია საკუთარი თავის..
-რა გააკეთე შეურიგდი?!-კივილს ვერ ტოვებდა კესო.
-ნახე?!შეხვდი ლიზა?-ნერვიულად წარმოთქვა ანიმ.მე გატრუნული ვუსმენდი ამბავს.
-მოვატყუე..
-უჰ გული გამისკდა მეც არ ვიფიქრე რამე რომანტიკაში გადაზრდილი გააკეთათქო?!-ამოისუნთქა ანიმ.
-ანი რას ეძახი შენ რომანტიკას ნუ გამაგიჟე რაა!რას ხედავ რომანტიკულს ამათ ურთიერთობაში?
-ლიზაზო რა გააკეთე?-ხმადაბლა წარმოვთქვი მე და ლიზას გავხედე.
-ვიცრუე რომ,თითქოს მე ახალი ურთიერთობა მქონდა..
-ვისთან!-შეჰკივლა კესომ.
-არავისთან კესო..უბრალოდ ვიცრუე რომ შეყვარებული მყავდა...ვინ იყო არ უკითხავს.
-გაგიჟდება გიგი!-თვალები დააბრიალა ანიმ და რაღაც ძალიან საინტერესოს მოლოდინში ხელები აათამაშა.
-არხარ ხო შენ ნორმალური?!
-ზოგადად მე და ნორმალურობა ძლიან შორს ამიტომ..-ხელები მაღლა ასწია და გაიცინა.
-ვაიმე!-იკივლა კესომ და საწოლზე დადგა გაცინებული მზერით.
-გიგი, „მეტრიკა“ და ბექუნა დოიჯაშვილის დაბადების დღეზე არიან და იცი იქ ვინ არის?-ცხადზე ცხადი იყო დათოზე ლაპარაკობდა,ვინაიდან და რადგანაც გიორგი დოიჯაშვილი დათოს მეგობარი იყო.
-დაგერხა ლიზა ლორთქიფანიძე!-სიცილი აუვარდა ანიუტას.
-დათო ახლა სიტყვას ჩაუგდებს შენ შეყვარებულზე,ამაზე ბიჭები გადაირევიან და ახლა ნახე მანდ რა ტაკა-ტაკა ატყდება!
-დედა შვილის ამყვანი არ იქნება!-გამეცინა მე.
-მოემზადე თბილისო ორი მასის „დატაკების“ ღამე გაქვს მშვენიერი!-დრამატულად წარმოთქვა კესომ და მის ამ ნათქვამზე ოთხივეს გაგვეცინა.
***
სასამართლო პროცესი.


-თქვენო ღირსებავ ბრალდებული შემჩნეულია ათასგვარ „ხულიგნობაში“მან ჩხუბის დროს გამოიყენა ცივი იარაღი და აპირებდა ცეცხლ სასროლის გამოყენებას,თუმცაღა სამართალ დამცველები თავის დროზე მივიდნენ შემთხვევის ადგილას..
-თქვენო ღირსებავ ვაპროტესტებ!-წამოდგა ფეხე ადვოკატი.
-პროტესტი უარყოფილია...
სახეზე ხელები აიფარა მარიამმა და ცრემლები გადმოსცვივდა,სასამართლოს „გალიაში“ მჯდარმა ლუკამ სიმწრისგან ჩაიღიმა და მკვლელი მზერა შეაგება დარბაზში მდგარ პროკურორს.
რამდენიმე სიტყვის თქმის შემდეგ...
მოსამართლემ წარმოთქვა სიტყვები.
-სასამართო გადის ვერდიქტის გამოსატანად..სხდომა განახლდება 1 საათში.
დარბაზში არეულობა დაიწყო.
-გამიშვი!-თვალები გააფართოვა მარიამმა და ლიზას ხელი აუკრა.
სკამზე ფეხი დადგა და ელვის სისწრაფით სკამებზე ფეხი გადააბიჯა.წუთიც არ დასჭირვებია ისე სწრაფად აღმოჩნდა ლუკას საკანთან,ჰო თქვენ ვერ წარმოიდგენთ..იქ უნდა ყოფილიყავით...სკამებზე მოსიარულე მარიამი სწრაფადვე ჩამოხტა სკამიდან და „გალიას“ მიუახლოვდა.
-ნუ გეშინია,არასდროს მიგატოვებ,ნუ გეშინია შენთან ვარ!-ჩუმად უჩურჩულა ლუკამ და „გალიიდან“ გამოწეული ხელებში მარიამის სახე მოიქცია,მისკენ მიიზდა და ღრმად შეისუნთქა მისი სურნელი.-როგორ მომენატრე..-მათთან სწრაფად მიირბინა პოლიციელმა.
-გთხოვთ ორი წამით,გთხოვთ!-გამეტებით ტიროდა მარიამი.
-ჩემი თანდასწრებით მაშინ...-ხმადაბლა ჩაილაპარაკა პოლიციელმა.
-აქ არ დარჩე,აქ რომ დარჩე,რომ ვერ ჩაგეხუტო რომ ვერ გნახო გავგიჟდები,შენც ხომ იცი რომ გავგიჟდები ლუკა!-არაადამიანური ხმა აღმოხდა მარიამს,გაოცებულმა პოლიციელმა გოგონას გადახედა.
-ნუგეშინია,ასეთები გადაგვიტანია? მე შენში ვარ და სულ აქ დავრჩები!-ხელი მკერდთან დაადო და მეორე ხელით ჩამოგორებული ცრემლები მოუწმინდა.-ოღონდ არ იტირო,არ დაივიყწო რომ მიყვარხარ და არ დაივიწყო რომ იქ შენ გამაძლებინებ,არ დაივიწყო რომ დღეებს დავითვლი შენთან მოსასვლელად..
-ვერ გადავიტან ლუ! ნუ მთხოვ არ შემიძლია..
-ჭკვიანად მოიქეცი,არ დაგავიწყდეს მე შენ გიყურებ...ჩემ სანახავად არ იარო,არმინდა იქ მხედავდე სადაც ცხოვრებამ მიმიყვანა!არ მინდა და მორჩა! გავუძლებთ ერთად გავუძლებთ!სხვაგვარად არ შეიძლება...ზედმეტად ეგოისტი ვარ გითხრა არ დამელოდოთქო..დამელოდე მარიამ..!-ხმადაბლა წარმოთქვა ბოლო ორი სიტყვა და გოგონას წითელ ტუჩებს დააცქერდა.
არც უფიქრია ისე აკოცა,ისე მოჰხვია მისი პატარა მკლავები ,პოლიციელმა რომელიც იქვე იდგა ამათი შემხედვარე ზურგით შებრუნდა და პროკურორს მზერა მიაპყრო,იმის მიუხედავად რომ ის ანიშნებდა შებრუნებულიყო პოლიციელი იდგა და ადამიანობის კოდექს უყურებდა თავის გულში.
სადაც კითხულობდა შემდეგ სიტყვებს: „კანონებზე ძლიერი ადამიანების სიყვარულია“.
-მიყვარხარ.გახსოვდეს,ამას ვერ წაგვართმევენ!-ფრთხილად წარმოთქვა ლუკამ.
-სულ ასე გიყვარდე რა..
-ყოველ დღე უფრო ძლიერად..
-ძალიან გთხოვთ იქნებ დაიცვათ დადგენილება?-მიუახლოვდა მათ პროკურორი.
ძალის გამოყენებით მარიამი ლუკას დააცილეს და თავისივე სკამზე დასვეს.
-არ შემიძლია ლიზა ცუდად ვარ..-თავი კალთაში ჩაუდო ლიზას.
-უნდა გაუძლო,ძლიერი ხარ და ამასაც გადაიტან..
საათი მალევე გავიდა,მოსამართლემ თავისი ადგილი დაიკავა.
-სხდომას განახლებულად ვაცხადებ.!ვერდიქტი ასეთია..მიესაჯოს ბრალდებულ ლუკა ბასილაძეს 1 წლით თავისუფლების აღკვეთა!განაჩენი საბოოლოოა და განხილვას არ ექვემდებარება.
მოსამართლის სიტყვები და ლუკას დედის,ლალის ყვირილის დაწყება წამიერად მოხდა.
-რის გამო იჭერთ 1 წლით! ხომ მოიხადა სასჯელი!კიდევ ერთი წელი?!
-მარიამ ადექი!-სახეში მსუბუქად ხელი გაარტყა კესომ,არც უგრძვნია ბოლომდე იყო გაჟრუებული.მკაფიოდ ჩაესმოდა ყურებში „მიესაჯოს 1 წელიწადი..“
-ადექი,ჩემო პატარავ,ადექი...ესეც გაივლის,მალე გავა დრო..მე შენთან ვარ,ჩვენ შენთან ვართ!-იმეორებდა ლიზა და მარიამის წამოყენებას ცდილობდა.
ანი შეშინებული კესოს ეკვროდა და მარიამისკენ გაშვერილ ხელს უკანვე უშვებდა.
გოგონებმა მარიამი დარბაზიდან გაიყვანეს.
ისე როგორც დაცვამ ლუკა.
ის იყო მათი პირველი შეხვედრა.
ბოლო და უკანასკნელი 3 წლის მანძილზე.
***
ხმას არ ვიღებ,თვალებს ვხუჭავ,და ქუთუთოებს ერთმანეთს ვაჭერ,მენატრები ლუკა
ამ მონატრებას მარტო შენი წარმოსახვა თუ უშველის.
ახლა იქ ვარ,სადაც შენ და მე ვიყავით,მთაწმინდაზე ერთად ვუყურებთ მზის ამოსვლას.ხელებს ნელა მხვევ წელზე და თავჩარგული ჩემს კისერში ღრმად სუნთქავ ჩემს სურნელს.გაიძახი მანგოს სუნი გაქვსო და რომ გკითხონ მანგო ნაჭამი არ გაქვს.
---
ჩარკვიანის „შავი ზანგი“ და „მანგო“ გქონდა ამოჩემებული.
ის სიმღერა ყველაზე მეტად გიყვარდა და ალბათ მაგიტომ გაიძახდი მანგოს სურნელი გაქვსო.ვგიჟდები ყველა შენს შეხებაზე და მხოლოდ ახლა ვხვდები როგორი ძვირფასი ყოფილა თითოეული.
ყველაფერს დაკარგვის შემდეგ ეძლევა ფასი.
8888
წერილი.
„იმ ტკივილს რასაც შენი სახელი ჰქვია,იოლად ვერ გადავლახავ და არც მინდა გადაილახოს,მინდა მანამ მტკიოდეს სანამ ხელებს ტკივილამდე არ მოგიჭერ და გულში არ ჩაგიკრავ.მენატრები მეტი რა შეიძლება ეწოდოს იმას რაც ჩემს გულში ხდება არ ვიცი.გოგონები მეხმარებიან,ლიზა ჩემთან გადმოსახლდა,ყოველ მეორე დღეს აქ რჩება.ეშინიათ,რა სულელები არიან.ჰგონიათ თავს რამეს დავუშავებ..არადა არც კი იციან როგორ მინდა ჩემი თავი ამ ერთ წლის განმავლობაში არ შევცვალო,ისეთად დავრჩე როგორიც გახსოვარ..მიყვარხარ ლუკა,ძალიან..ზედმეტად მიყვარხარ!იმდენადაც რომ მეშინია ამ სიყვარულის.იმედია მანდ „არაუშავს“ კარგი რომ ვერ იქნება ეგ მეც ვიცი.ცუდი რომ არის მაგის წარმოდგენა არ მინდა.გთხოვ იმ საწამლავებს რაც მანდ მრავლად არის არ გაეკარო.ციხიდან რომ გამოხვალ მინდა ამაყებმა ვიაროთ იმით რომ დრომ ვერაფერი დაგვაკლო.შენი ნაყიდი სუნამო ჩემი სარკის წინ მუდამ პირველობის ადგილს იკავებს.ვცდილობ ხშირად არ დავისხა ხოლმე,მისი გამოლევის მეშინია.შენც ხომ ესე ნელა გამოილიე ჩემი ცხოვრებიდან.თუმცა შენი სუნი დღემდე ახსოვს ჩემს სულს და სხეულს,შენი ტუჩების გემოს ვერ დაივიწყებს ჩემი ტუჩები.ოღონდ გთხოვ ცოტაც გამაძლებინე,შენმა მანდ გამოკეტვამ მე აქ გამომკეტა.მიყვარხარ ლუკა...
დარჩა 335 დღე
შენი მარიამი.“
***
სიზმარი.

ჩემი სიზმრები არასდროს არის შავ-თეთრი იცი? ჩემ სიზმრებში შეიძლება შენი წითელი მაისურის გარჩევა, შენი თვალების, იმ პლედის ფერის დანახავაც შეიძლება რომელიც მე3 დღეს თუ ღამეს ავიღე,არ ვიცი ალბათ დღე იყო დღესაც აქ მომიწევს ვატყობ დაძინება თქო ვარდისფერი იყო, თეთრი ყვავილებით, ეგეთი სახლში მაქვს, სადმე თუ წავალ აუცილებლად წავიღებ მაინც რა იცი რა ხდება. ჩემ ფერად სიზმრებში ემოციებსაც გაარჩევ. ჩემი აჩქარებული პულსიც მახსოვს შენი სიტყვებიც და ღიმილიც იცი? სულ რაღაც სხვანაირად იღიმოდი ეხლაც. შენი პირველი სიტყვებიც ფერადი იყო იცი? ასე პირდაპირ არა მაგრამ იყო შენ თავს გეფიცები და დამიჯერე ამ მომენტში ალბათ შენზე ძვირფასი არავინ მყავს. "კაია არა აქ?" ან "დაგევასა არა აქ?" მახსოვს გეფიცები შენ თავს გეფიცები მაგრამ არ მახსენდება ეხლა იცი? როგორ ჟღერდა რა ასოებით არ მახსენდება მაგრამ მახსოვს აი ესე უაზროდ შენ ვერ გაიგებ ვერც სხვა მარტო მე მესმის და კიდე ჩემს სიზმარში მყოფი შენ გაიგებდი. ზუსტად ვიცი რომ გაიგებდი ჩემი სიზმრები ფერადია იცი? ყოველთვის როცა მათში ხარ ან არ ხარ. ეხლა დილის 8 საათია გამაღვიძეს სრულიად შემთხვევით ხმაურზე გამაღვიძეს და ისიც არ მაცადეს 'ვატყობ დღესაც აქ მომიწევს ძილი' თქო და დამეძინა გრძნობებიც ფერადია და ის ფერებიც მახსოვს აივნის სკამზე რა კარგად მეძინა. თვალები გქონდა დახუჭული და თვალები გაახილე რა ფერის თვალები გაქვს ვნახავ თქო ეს ისე ვითომ არ ვიცოდი რო შავი თვალები გაქვს მეტი არაფერიო და არა მეტი არაფერი თქო არადა არაფერი მითქვამს შენს ღიმილზე მაშინ არ ვგრძნობდი ალბათ ახლა ვგრძნობ სხვანაირი ღიმილი გაქვს იცი?! და მაინც ეხლა დილის რვა საათია ცხრის 17 წუთია უკვეა საბანში მაქვს თავი და ვწერ იცი? ან საიდან გეცოდინება არ მინდა გათენდეს მაგრამ თენდება ხოდა მეც ისევე შემაწუხა დილის შუქმა როგორც ჩემმა შუაში გაწყვეტილმა ფერადმა სიზმარმა.

***
მთელმა ქალაქმა გაიგონა და მისი წყვილი თვალებით დაინახა როგორ აკოცა მარჯანიშვილზე,ჯაფარიძემ ლორთქიფანიძეს -მენაბდის დასანახად.
მთელი ქალაქი აჭორავდა,როგორ დაქალიო?!აბა ძმაკაციო?!
პიკი იყო ქალაქისთვის იმის გაგება,რომ ელიზაბედ ლორთქიფანიძის შვილიშვილმა ლიზიკომ მერაბ ჯაფარიძის შვილიშვილს“გიგიკოს“ აკოცა.
ბავშვობის მეგობრები.
მეგობრობის დასასრული.
წერილი
და მორჩა აღარ გავაგრძელოთ?
მეც მაგარი ვარ..
როგორ შეიძლება ახლა გაჩერება?
--->
-რა გააკეთე ბიჭო?!!!-იღრიალა ნიკუშა მეტრეველმა.
-ვაკოცე.
-გიგი სულ გაუბერე შენ?!-სიგარეტს გაუკიდა კიკნაძემ.
-თან ასე ყველას დასანახად ტო?! შენ ხოარ ა.*^*(^&ვ?
-ნიკუშა გეყო რა ჩემი გასაჭირი მაქვს..
-რა გასაჭირი,ვსო შენ ხომ დაემშვიდობე ქუჩს,უბანს... ყველაფერს წესიერს და კანონიერს მაგრამ ლიზასაც ხელი დაუქნიე,ანიუტასაც და მარიამსაც!
-ანიუტა და მარიამი რაშუაშიაა..!
-თავშია!რომელმა იმეგობროს შენთან იმის შიშით მერე შუა ქუჩაში ყოფილის დასანახად კოცნა გაუბა?!
-ნიკუშა გეყოს!-იღრიალა გიგიმ.
-წესით არ უნდა ეყოს..-ოთახში კესო შემოვიდა.
-მისმინე..ყველაფერი ისე ცუდად იყო,სიტუაცია აირია..ლიზას ნათქვამი ჰქონდა შეყვარებული მყავსო,დათომ დაცინვა დაუწყო ..“რაიყო შეყვარებულით მაშინებდი,რომელიც არც გყოლიაო“ ვერ ავიტანე და ვთქვი რომ ჩემი შეყვარებული იყო...
-ბიჭო 16 წლის ხარ?-იღრიალა ბექამ.
-არა ..-ხმადაბლა ჩაილაპარაკა გიგიმ.
-და შენ არ შეგეძლო რომ ისე მოგეგვარებია მაგ თემა არც კოცნა დაგჭირვებოდა და არც თავის გასაღება?!
-შემეძლო..
-გიგი არაკაცური გააკეთე და მაგას ლუკაც გეტყვის რომ გამოვა!-სიგარეტის კოლოფი ფეხებში ესროლა მეტრეველმა და სახლი დატოვა.
მას უკან მიჰყვა ბექაც და სახლში მხოლოდ და-ძმა დარჩა.
-გიყვარს?-ჩუმად ჩაილაპარაკა კესომ და დაგდებული კოლოფი ზემოთ აიღო.
-რა სისულელეა,რეებს მეუბნები ახლა შენ წვავ?!-ნერვებმა უმტყუნა გიგის.
-კითხვა დავსვი!-სიგარეტს გაუკიდა კესომ.-გიყვარს?!
-რას აკეთებ?!-სიგარეტის დანახვაზე ელდა ეცა გიგის.
-კითხავზე პასუხს რატომ გაურბიხარ?!
-არა არ მიყვარს!
-თვალებში ჩამხედე და ისე მითხარი რომ შენი ბავშვობის დაქალი არ გიყვარს!
-მე ლიზა ლორთქიფანიძე არ მიყვარს!-ამაყად წარმოთქვა გიგიმ.-მხოლოდ იმიტომ გავაკეთე რომ..არ ვიცი..-უღონოდ ჩაილაპარა და მისი სიამაყე წამშივე გაფანტა.
-ჰო საინტერესოა..იგივე ნიკუშას რომ გაეკეთებია,ჩემთვის რომ ეკოცნა რას იზამდი..
-...-დუმილი ყველაფრის მანიშნებელი იყო.
-მოკლავდი ..ჰო ასე იზამდი?!ხომ დაკარგავდი სამუდამოდ!?-ტონს აუწია კესომ.
-კი..
-ახლა ნიკუშამ რა უნდა ქნას შენც უნდა დაგკარგოს?მე რა უნდა ვქნა დაქალი დავკარგო?!
-კესო ძლიან გთხოვ მართლა არ მაქვს ნოტაციების თავი..
-წადი რა ამერიკაში მშობლებთან..!
-რაა.??
-რაც გაიგე..ყველაფერს ნუ არევ სამეგობროს ნუ დაშლი! წადი ამერიკაში ორივესთვის ასე აჯობებს..
-ხახლი..
-ილაპარაკებს და დაავიწყდებათ..!
***
ყველაფერი აირია.
აღარაფერი იყო ძველებურად.
მომხდარმა იმ მეგობრობაში ბზარი შეიტანა რაც იყო.
აღარ ურეკავდნენ გამუდმებით ერთმანეთს.
ლიზა და მარიამი ცალკე გამოეყო ანის და კესოს.
მოხდა ის რაც მოხდა..
ის რასაც ვერც ტაბიძე იფიქრებდა ვერც სოლოლაკი და ვერც ბარნოვი.
***
-მეტრიკაა!-ეზოდან გაუჩერებლად ყვიროდა ვიღაც.
-ბე..-ბექა ეგონა ლუკა ყოფილა.
-გამოხვედიიი ტოო?!-იყვირა ნიკუშამ და კისრის მტვრევით ჩავარდა ძირს.
-რაშვები ნიკუშ!-გაეცინა ლუკას და დიდიხნის უნახავს ხელები ძლიერად მოუჭირა.
-რასვიზამ,ბიჭოო...!!!როგორ დაკაცებულხარ ეე! მე კიდე ისევ ისეთი მეტრიკა ვარ..აუ ლუკა როგორ გამახარე..როდის გამოდი.
-პირველი ხარ ..-გაეცინა ლუკას.
-არ არსებობს!-იყვირა ნიკუშამ.
-არსებობს.-ისევ იცინის ლუკა.
-ხალხნოო!ჩემი ძმაკაციი გამოვიდა აეე!გრიალებს ბარნოვი!-მთელი ხმით ყვიროდა ნიკუშა და ლუკას ეხუტებოდა.
***
-მოყევი ახლა რა ხდებოდა ციხეში..-დაიწყო ბექამ და სიგარეტი გააბოლა.
-მე კიარა თქვენ მოყევით აქ რახდებოდა.
-აუ რავიცი აქ ისეთები ხდება..
დაწვრილებით უამბეს გასული ინციდენტების ამბები.
მერე იყო შემრიგელური საუბარი ლიზასთან,რომელსაც თვითონაც არ ესმოდა რატომ ჩამოშორდა კესო,მერე ემოციური შეხვედრები მთელი სადაქალოს და ბოლოს..
მისი ჯერიც დაგდა.
-საღამოობით დარბის ხოლმე..-ჩაილაპარაკა ლიზამ და კესოს კალთაში ჩადო თავი.
-ძალიან კარგი რომელზე გადის.
-6-ის წუთებისკენ..-თქვა და კესოს აჩეჩილი თმა გაისოწრა.
-კარგია..-წამოდგა კარებისკენ წავიდა,ოდნავ მოტრიალდა დ ალიზას გახედა.
-ლიზაზო..
-ჰო.-თავი წამოჰყო ლიზამ.
-ხვალ გიგი ჩამოდის!-თქვა და კარი გაიხურა.
ლუკა გარეთ იყო.
ყველაფერი თავისთავად დალაგდებოდა.
ისევ ისეთი მეგობრები იქნებოდნენ და ამის არცერთ იქ მსხდომს არ სჯეროდა.
ისევ ისეთები ვეღარ.
***
-ნიანია მე გარეთ გავალ ვირბენ და მოვალ გვიან არ დამელოდო..
-კარგი ბებო..
ბებოს ლოყაზე ვაკოცე,ჩემი სპორტული მოსაცმელი ხელში დავიკავე და კიბეები ჩავირბინე.
ბინის კედლებს მივყვებოდი ყურადღებას არაფერს ვაქცევდი,ყურსასმენებში მუსიკა თავისას უკრავდა.
არვიცი როგორ,არვიცი რა ძალამ ჩემგან ხელმარცხნივ გამახედა.
მანქანა ისევ იმ ადგილას იდგა.
თავი ვერ შევიკავე და წავბარბაცდი.
ლუკაა..-ჩუმად გავიფიქრე გულში.
მანქანას მივუახლოვდი და ლამის ლოცვა დავიწყე ოღონდ ის ყოფილიყო.
სასაულები ხდება ხოლმე.
ბედნიერებაც ისევ გიკაკუნებს კარზე.
ჰოდა რას ვუცდი?
ლუკას მინაზე დავუკაკუნე,მანაც თვალები სასაცილოდ გაახილა და გამიცინა.
მანქანიდან გადმოვიდა და ჩამეხუტა.
-მე..მე..რატომ არ ვიცოდი.
-დედას ვთხოვე არ ეთქვა.
-როგორ მომენატრე...როგორ მომენატრა ეს ჩახუტება..-სწრაფად ვიმეორებდი და ხელებს ძლიერად ვუჭერდი.
-როგორ მომენატრა შენი მანგოს სუნი..-გაეღიმა და კისერში თავჩარგულმა ღრმად შეისუნთქა ჩემი ატმის ლოსიონის სურნელი.
-მარიამ...-მიჩურჩულა ჩუმად.
-ჰოო...-ვთქვი თვალცრემლიანმა და ხელების გასაშვებად ძალა არ მეყო.
-არაფერი ისე მსიამოვნებს...-გაეღიმა მას და მისივე ხელებში მოქცეული ჩემი სახე უამრავჯერ დამიკოცნა.


დ ა ს ა ს რ უ ლ ი..