პრივეტებიი. შემაგვიანდა მაგრამ უფრო დიდს ვდებ. იმედია მოგეწონებათ.<3
კომენტარები დამაკლდა
15 თავი

იქ ჩამძინებია. გაბრომ კი გაუღვიძებლად წამომიყვანა.
- სულ ხელშიაყვანილი მოგყავდი?
- რავი მანქანით არ გამჭირვებია, თან იმდენად მძიმეც არა ხარ.
- ცუდი ბიჭი ხარ!
- მაშინ შენც ცუდი გოგო გამოდიხარ, რადგან მე შემიყვარე. - მითხრა და თვალებში შემომანათა მისი თბილი მზერა.
- და რა იცი რომ მიყვარხარ?! - სერიოზული სახე მივიღე და ცოტა გაკვირვებულიც. ნუ მე ხო ცნობილი ვარ სამეგობროში როგორც მსახიობი. ბევრჯერ მომიტყუებია ადამიანები რომ ცუდად გავმხდარვარ და ამით არასასიამოვნო სიტუაციიდან გამოვმძვარვარ. სახე გაუშეშდა და თვალებში თბილი სხივი გაუქრა.
- მოემზადე და მე გაგიყვან საავადმყოფოში.- ცივი ტონით მითხრა, არ ვიცი რა დამემართა. გავოგნდდი! არ მეგონა ეს თუ ასე იმოქმედებდა მასზე. და საერთოდ, სერიოზულად თუ მიიღებდა ამას. მაგრამ, მაინც ვეცადე სიტუაციის განმუხტვას და ჩავიცინე.
- არა! - სიცილი შევწყვიტე და მტკიცე ხმით ვუპასუხე. ნელა შემოტრიალდა, ხელები შარვლის ჯიბეებში ჩაიწყო და ჯიქურ მომაშტერდა.
- არა არ წამოვალ ასე!
- ასე როგორ?- ისევ ისეთი ცივი ტონი ჰქონდა.
- აი ასე!- ამოიოხრა და ორი ნაბიჯით მომიახლოვდა.ჩვენს შორის 1 მეტრიც არ იყო დაშორება.
- რა გინდა?- ისევ ისეთი ტონი. ახლა გავგიჟდები!
- ჯერ რაღაც უნდა გითხრა.
- გისმენ- ეს თითქმის ბრძანება იყო რომ საუბარი უნდა დამეწყო.
- კარგი, გეტყვი- თვალები ავარიდე, დაბლა დავიხედე და ისევ თვალებში შევხედე ამაყად- დებილი ხარ!
- მე კი არა შენ ხარ დებილი!
- რაა?- ვერ მივხვდი რა იგულისხმა. უფრო მომიახლოვდა, ჩვენს შორის მცირე მანძილი იყო. მზერა არ მოუშორებია ჩემი თვალებისთვის, მხოლოდ მაშინ როცა ირონიულად ჩაიცინა, თავი გადააქნია და ისევ ირონიული მზერა მტყორცნა. უცებ დასერიოზულდა, ოდნავ მიჯიკა და კედელს მიმაჯახა. ერთი ხელი თმებში შემიცურა, მეორე კი წელზე მომხვა და ველური კოცნა დაიწყო. მეც ავყევი და კისერზე შემოვხვიე ხელები. ხელი ნელა ჩააცურა და მაგრად მომიჭირა. თავით კედელზე ვიყავი მიყუდებული, წელსქვემოთ კი მთლიანად მასზე ვიყავი მიკრული.კოცნა მოულოდნელად შეწყვიტა და ტუჩები ყურისკენ გააცურა, მისი კოცნის კვალი სასიამოვნოდ მეწვოდა.
- ამას ვერასოდეს დავიჯერებდი!- ჩამჩურჩულა და ბიბილო კბილებს შორის მოიქცია. დაუფიქრებლად ამოვიკვნესე. მაგრამ ამით ცოტა შემრცხვა. ვერ ვხედავდი მაგრამ მივხვდი რომ იღიმოდა.
- მაშინ უნდა მოვემზადო.- ჩემი სიწითლის დასაფარავად ამოვიჩურჩულე. ყურთან სველი კოცნა დამიტოვა და კარებისკენ წავიდა.
- მანქანაში დაგელოდები- უკანმოუხედავად მითხრა და კარიდან გავიდა. მის ხმიდან მივხვდი რომ იღიმებოდა. სააბაზანოში შევედი და ჩემი ბრწყინავი თვალების დანახვისას ყურებამდე გამეღიმა. ბედნიერი ვიყავი, უზომოდ ბედნიერი! სწრაფად მოვემზადე და მანქანამდეც მივაღწიე. სწრაფად ჩავჯექი. გზაში არცერთს არ ამოგვიღია ხმა. ვამჩნევდი როგორ გადმომხედავდა გვერდულად, მაგრამ მხოლოდ ძლივსშესამჩნევად ვიღიმოდი. მინდოდა შემეხედა, მაგრამ თავს ვიჭერდი. საავადმყოფოსთან გააჩერა და ჩემსკენ გამოიხედა.
- საღამოს გამოგივლი და სახლში გაგიყვან. იქედან კი რესტორანში.
- რესტორანში?
- ხო. რეზიმ დამირეკა საღამოს ვიკრიბებით ძველი სამეგობრო და გელოდებიო. მარიმ არ დაგირეკა?
- არა არ დაურეკია მარიას. ალბათ, დღეს დამირეკავს.
- კაი მიდი მაშინ და გამოგივლი საღამოს- შუბლზე მაკოცა და გამიღიმა. მეც გავიღიმე და გადმოვედი.
დღემ დამღლელად ჩაიარა. ორი ოპერაცია მქონდა. ორივე რთული. შუადღისას მარიამაც დამირეკა და მაცნობა შეკრებაზე. ისეთი რეაქცია მივიღე თითქოსდა აქამდე არ ვიცოდი. მინდა რომ ამ საღამოს მარია ჩემთან წამოვიყვანო და გაბროსთან ურთიერთობაზე ვუთხრა. ვიცი რომ გაბრაზდება, აქამდე რას ელოდებოდი, რატომ არ მითხარიო. ვაიმე რა მელოდება წინ! მაგრამ ვიცი რომ გაუხარდება. შეიძლება ჩემზე მეტადაც.
საავადმყოფოდან გამოვედი თუ არა მუხლებთან შავმა “BMWm6 coupe” გააჩერა. მინები ჩაბურული ჰქონდა, ამიტომ მძღოლს ვერ ვხედავდი. მხოლოდ, მაშინ გამოვფხიზლდი როცა მანქანიდან გაბრო გადმოვიდა.
- აბა, როგორ მოგწონს შენი ახალი მანქანა?
- რაა? ეგ ჩემია?
- არა, ეს არა. აი ის- მითხრა და თავი მარცხნივ გაიქნია. უკან ზუსტად იგივე ოღონდ წითელი მანქანა იდგა, გვერდზე შავი ზოლით. გაოგნებული ვუყურებდი, გაბრო კი მის შავ მანქანას აყუდებულიყო და სიგარეტის კვამლის მიღმა სასიამოვნოდ იღიმოდა. მისკენ ჯერკიდევ გაოგნებულმა გავიხედე.
- გაბრო...- ძლივს ამოვილუღლუღე და ჩემი „წითურისკენ“ გავწიე. ოჰ, აი სახელიც ჩემი მანქანისა. „წითური“- მომწონს!
მანქანასთან მისული ვიყავი როცა ხურგზე მისი ხელები შემეხო. გამოვფხიზლდი და ირგვლივ ჩამვლელი ხალხი შევნიშნე, რომლებიც მოგვშტერებოდნენ. უმეტესობა მანქანებისა და ჩვენ დანახვაზე ხვდებოდნენ რაც ხდებოდა და გვიღიმოდნენ. გაბროსკენ შევტრიალდი და ყურებამდე გავეკრიჭე.
- მადლობა- ვუთხარი და კისერზე მოვეხვიე, ნუ უფრო ჩამოვეკიდე. ყელზე მაკოცა და დამატრიალა.
- სესილი, ყველაფერს გავაკეთებ შენთვის, შენს გამო მთელ სამყაროს შევეწინააღმდეგები, ბუნების კანონებსაც უყოყმანოდ დავარღვევ. შეუძლებელს შევძლებ შენთვის.მიყვარხარ! ჩემი საოცნებო ქალი ხარ!- ეს იყო სიტყვები რომლის მოსმენაც მთელი ცხოვრები მინდოდა. მინდოდა ჩემ საყვარელ კაცს ჩემთვის ეთქვა რომ უზომოდ ვუყვარდი და ჩემს გამო ყველაფერს შეძლებდა, შეუძლებელსაც კი!
- ბავშვობაში ბედნიერ წყვილებს რომ ვხედავდი ჩემს საოცნებო კაცსაც წარმოვიდგენდი ხოლმე. იცი... შენ საოცნებო კაცზე უფრო მეტი ხარ, ღმერთმა ის ბედნიერი ოცნება ამიხდინა რომლის ოცნებას ვერც კი ვიფიქრებდი. მიყვარხარ გაბრო ავალიანო! არაამქვეყნიური სიყვარულით მიყვარხარ! არც კი ვიცოდი თუ ასეთი სიყვარული შემეძლო. - თვალებში ვუყურებდი და მათში ბედნიერებას ვხედავდი, სიხარულს, სითბოს, სიყვარულს... ისე მჭიდროდ მეხვეოდა რომ უკვე სუნთქვა მიჭირდა, უფრო სწორად, ჰაერით სუნთქვა მიჭირდა. ამ წამს მე მისით ვსუნთქავდი, მისით ვცოცხლობდი და მისით ვბედნიერდებოდი.
- მაბედნიერებ ქალბატონო სესილი!- თვალებში შემომხედა და ჩემი საყვარელი ღიმილით მითხრა.
- არ გამიფრინდეთ პატონო გაბრო, ფრთები ამისთვის კი არ უბოძებია ღმერთს თქვენთვის! - ორივეს გაგვეცინა.
- დიახაც გავფრინდები! - შუბლი ჩემსას მიადო- ოღონდ მხოლოდ შენთან ერთად ქალბატონო სესილი. - მისი თითები სახეზე მეფერებონა მეორე ხელით კი მასზე ვყავდი აკრული. ვამჩნევდი ხალხის მზერას, მაგრამ არ მაინტერესებდა. ცხოვრებაში პირველად არ მაინტერესებდა რას იტყოდა ჩემზე ხალხი. ყოველთვის ვნერვიულობდი ამაზე, ახლა კი რას ვაკეთებ, მათ წინაშე ბიჭზე ვარ აკრული და ლამისაა ვაკოცო. იქნებდა ვინმე ნათესავმა მნახოს ან ჩემმა მოშურნემ და ჩემს საწინააღმდეგოდ გამოიყენოს ეს ყოველივე, ხომ იცით პატარაა ქვეყანა. მაგრამ არა, მე არ ვნანობდი ამ ყველაფერს, არ მაინტერესებდა სხვა არაფერი გარდა გაბროსი. და აი... ამ ხალხის წინაშე ჩემი ფიქრებიც სისრულეში მოვიყვანე და გაბროს ბაგეებს დავეწაფე. არ ელოდა, ვიცი რომ არ ელოდა ხალხის წინაშე ჩემს ასეთ მოქმედებას, მაგრამ ისიც ვიცოდი რომ მხოლოდ ამის გამო იკავებდა ისიც თავს. ჩემმა მოქმედებამ ანიშნა რომ არ მაინტერესბედა ეს ყოველივე და ისიც დაეწაფა ჩემს ბაგეებს. ერთი-ორჯერ დავუკოცნეთ ერთმანეთს ტუჩები და სამყაროს დავუბრუნდით.
- გვერჩქარება!
- იმედია პრობლემა არ იქნება თუ ჩემი მანქანით გამოგყვები უკან- ვთქვი და დაველოდე მის პასუხს. მომღიმარი თვალებით შემყურებდა, ვიფიქრე რომ არ დამთანხმდებოდა, ამოტომ სიბრალულით სავსე თვალებით შევხედე და ყელზე ხელით თხოვნის გამომხატველი მოძრაობა გავაკეთე, რაზეც გულიანად ჩაეცინა.
- კარგი.
- იეეს. ჰერი ჰერიი ჩემი სახლისკენ! - წამოვიყვირე და ხელები ავწიე.
მაშინვე მანქანაქში ჩავჯექი და სალონი მოვათვალიერე.
- საუკეთესოა!- წამოვიძახე და გაბროს გამოხედვაც მივიღე. გაბრწყინებული თვალებით შემომხედა და თავისი „შავტუხასკენ“ წავიდა მისთვის დამახასიათებელი დინჯი ნაბიჯებით. მის სიარულზეც კი ვგიჟდებოდი!
სახლისაკენ დავიძარით. გაბრო ნელა დადიოდა. და ვიცი რომ ამას ჩემს გასაღიზიანებლად აკეთებდა. იცოდა რომ ნელა სიარული მაბრაზებდა. ხელსაყრელი შემთვევა და ჰოპ!.. გადავასწარიი! სიჩქარეს ვუმატე. გაბრომაც მოუმატა სიჩქარეს და მალე დამეწია. ტელეფონმა რეკვა დაიწყო. ის იყო.
- შეანელე! - მისი ხმა მომთხოვნი და თითქმის ბრძანებლურიც იყო.
- კაი რა!
- ჩქარა!- ეს უფრო მკაცრი იყო. ლამის ყვიროდა. შემეშინდა უფრო არ გაბრაზებულიყო და დავმორჩილდი.
- ოოოო... აჰა !- ავბუზღუნდი და ტელეფონი გავთიშე. ისევ შეანელა. ფანჯრიდან ხელი გადმოწია და ცერა თითი აწია იმის ნიშნად რომ ყმაყოფილი იყო. გაბრაზებული ვიყავი მაგრამ მაინც გამეცინა. ზუსტად ვიცოდი რომ ახლა ლოყა ეჩხვლიტებოდა.სახლამდეც მივაღწიეთ.
- პირველი მე შევდივარ სააბაზანოში.- თვალი ჩავუკარი და სააბაზანოში შევვარდი. მაგრამ კარის დაკეტვა ვერ მოვასწარი. სააბაზანოში შემომივარდა და კედელზე ამაკრო.
- ერთად მივიღოთ შხაპი, უფრო ადრეც ვიქნებით მზად. - ვითომ უდარდელად მითხრა და ჩემს რეაქციას დააკვირდა.
- რაღაც მეეჭვება უფრო ადრე მოვრჩეთ ბანაობას- ვუთხარი და ეშმაკურად გავუღიმე- ახლა კი გადი, დავაგვიანე... - დასრულებული არ მქონდა, რომ ჩემს ბაგეები დააგემოვნა. მეც ავყევი და კისერზე მოვხვიე ხელები. ოდნავ ამწია, ფეხები წელზე შემოვხვიე. ხელი თმაში შემიცურა და მოფერება დაიწყო. აი ეს არის ჩემი სუსტი წერტილი! ვგიჟდები როცა მისი თითები ჩემს თმებს ეხება. ველურად მკოცნიდა, ნელ-ნელა ყურისკენ გადაიწია. მისი სველი კოცნის კვალი მეწვოდა. ყურთან შეჩერდა.
- გაგრძელება იქნება!- სველი კოცნა დამიტოვა და კარებში გაუჩინარდა. ცოტა ხანი ასე ვიდექი გაღიმებული, მოპირდაპირე კედელზე სარკეში ვათვალიერებდი საკუთარ გამოსახულებას და ვხედავდი ჩემს თვალებში მოცეკვავე ჭინკებს, მომხიარულეებს. გამვფხიზლდი და შხაპი მივიღე. ოთახში პირსახოცშემოხვეული გავედი. არ მეგონა თუ გაბრო აქ იქნებოდა. მეგონა სხვა ოთახში დამელოდებოდა მაგრამ არა, დივანზე იჯდა. ჩემს დანახვაზე ადგა, თავიდან ფეხებამდე შემთვალიერა და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
- სააბაზანო თავისუფალია- უდარდელად ვუთხარი და კარადის კარი გავაღე. უსიტყვოდ წავიდა სააბაზანოსკენ. თვალი გავაყოლე და თან მეცინებოდა მის რეაქციაზე. სანამ გამოვიდოდა წითელი ზურგზე ამოღებული კაბაც მოვირგე და მისაღებში გავედი. მალე ისიც გამოვიდა, მაგრამ არა ჩაცმული. პირსახოცი ჰქონდა შემოხვეული. „საზიზღარი! სპეციალურად აკეთებს ამას“. წეღან მე მეცინებოდა მის რეაქციაზე მაგრამ ამ წუთას მეც იგივე სიტუაციაში ვიყავი. მისი სხეულის დანახვაზე ნერწვი ძლივსძიობით გადავყლაპე და თვალი მოვაშორე. უფრო მიახლოვდებოდა. ბოლოს ძალა მოვიკრიბე რომ მის წინაშე მუხლები არ მომკვეთოდა. მომიახლოვდა და გამიღიმა. შებრუნდა და ოთახის კარში შევიდა.“ საზიზღარი“ მართალა მეგონა რომ მაკოცებდა ან რაიმე მსგავსი. სწორედ ამიტომ მოიქცა ასე.მალე რესტორნის გზას გავუდექით, ოღონდ მხოლოდ მისი „შავტუხათი“. გაბრო შავ შარვალსა და თეთრ საროჩკაში საოცრად სიმპატიური იყო. ნელა გავხედავდი და გავიღიმებდი ხოლმე. მხოლოდ ოდნავშესამჩნევად ეღიმებოდა. რესტორნამდეც მივაღწიეთ. გაბროს ისე დაამუხრუჭა მგონი მთელმა რესტორანმა გაიგო ჩვენი მოსვლა. გაბრომ კარები გამიღო, გადავედი თუ არა წელზე ხელი შემომხვია და ყურთან მომიაახლოვა.
- არაჩვეულებრივად გამოიყურები- ყურთან მაკოცა და რესტორნისკენ მიბიძგა. ვხედავდი მრავალ წყვილ თვალებს, რომლებიც ჩვენ მოგვშტერებოდნენ. ამყველაფერს მხოლოდ მეცინებოდა.გაბრო მიხვდა ჩემი ჩაცინების მიზეზს და თვალი ჩამიკრა. რესტორანშიც შევაბიჯეთ.

შემიფასეთ