თავი პირველი
დილით როგორც ყოველთვის ადრე გავიღვიძე,ავდექი ჩავიცვი და სამზარეულოშ ჩავედი.მე როუზმარი პრაირი ვარ და ვცხოვრობ ჩემს ძმასთნ და მშობლებთნ.ტომი ჩემზე რამდენიმე წლითა უფროსი.მე კოლეჯში დავდივარ.ალბათ ყველაზე რთლია იყო FBIს აგენტის და რომ ხარ მაგრამ რას ვიზამთ,უნდა ავიტანო.დედას და მამას ლოყაზე ვაკოცე და გავუღიმე.
-ტომი არ ამდგარა ხომ?-სიცილით ვკითე დედას. როგორც ყოველთვის თავი გააქნია.ნუ მოკლედ ტომს მე რომ არ ვყავდე რა ეშველებოდა რაა.სიცილით ავირბინე კიბეები და კარები შევგლიჯე.არანაირი რეაქცია.ეხლა საწოლზე ხტუნვა დავიწყე.
-როუზ მოშორდი-ამოიღმუვლა ჩემმა ძმამ და გადაბრუნდა.ნუ ეს რაა არის რაა
-ადე რა ტომ,თორემ იძულებული ვიქნები წყალი გადაგასხაა.-ბოროტულად გავიცინე.ისიც იძულებული გახდა ამგარიყო.ძლივს აწია .ოხ ეგ ბატი,რა ეშველება მართლა ჩემს გარეშე.
მალევე ჩაიცვა და შემომიბღვირა.ავდექი,ლოყაზე ვაკოცე და კიბეები ჩავირბინე. ტომიც უკან მომყვებოდა.მანქანის კარი გააღო მეც შევხტი და სკოლის გზას დავადექით.
-როუზმარი,მეტი მოკლე კაბა არ გქონდაა???-დამიბღვირა.
-დილიდან რაღაც უშნოდ იღრინები,რა ხდება?
-სამსახურში მისვლა არ მინდა-დაბნეულმა შევხედე-სერიული მკვლელი დავიჭირეთ,შენზე ცოტათი უფროსი, ის კი გაიქცა.
-გასაგებია-ჩავილაპარაკე.სკოლამდე ხმა აღარ ამოგვიღია.მანქანა გაჩერა თუ არა მე ჩავტი,არც კი დავმშვიდობებივარ.იქვე ჩემი დაქალი ლილი იდგა.როგორც ყოლეთვის გიჟივით გამოექანა და ჩამეხუტა.
-როგორ მომენატრეე რაოუზ-დაიყვირა.
-ლილი გუშინ ვნახეთ ერთმანეთი-დავცინე ჩემ დაქალს და ხელი გადავხვიე.ასე ხელგადახვეულები შევედით კლაში.-აუ ლილი მალე გამოცდები გვაქ.
-შენ არ იცი როგორ მეზარება ეხლა მე ეს ყველაფერი,ამას მირჩევნია სახლში ვიყო და მეძინოს-ჩაიქირქილა.
-არ უნდა დაგელია გუშინ მაგდენი სიხარულო-მეც გავიცინე.ზარი მალე დაირეკა და მასწავლებელიც შემოვიდა.გაკვეთილები მალე დამთვრდა და დავუწყეთ ტომს ლოდინი.ბევრი ბიჭის მზერას ვგრძნობდით და ამის გამო ვიცინოდით.
-გამარჯობა ანგელოზებო-მოგვიახლოვდა ერთი ბიჭი.
-პრივეტ-გაწელა სიტყვა ლილიმ.საერთოდ ის უფრო ეპრანჭება და ეფლირტავება ბიჭებს ვიდრე მე.მე ასეთი რამეები არ მიყვარს,მაინც ვიცი რომელ ბიჭსაც შევხედავ ტომი ყველას ცემს და არც მათ ვატკიებ თვს და არც მე ვიტკიებ.საერთოდ უნდა ითქვას მე შეყვარებული არ მყოლია,ჯერ.
-როგორ ხართ გოგოებო?
-კარგად რა გვიჭირს-სინიკურად ვუთხარი და ირონიულად გავიღიმე.
-ხო კარგად ვართ-თვალები დამიბრიალა ლილიმ.მხოლოდ ჩავიცინე.
-ამ საღამოს წვეულებას ვაწყობ,არ წამოხვალთ?-და მისი ჭკუით ომხიბვლელად გაიღიმა.
-რატომაც არა-უპასუხა ლილიმ და შემომხედა-შენც ხომ წამოხვალ როუზმარი?
-თუ ტომი გამომიშვებს-ამოვიოხრე.
-შეყვარებულის ჭკუაზე დადიხარ?-ირონიულად გამიღიმა ბიჭმა.
-შენი სახელი?-თვალებმოკუწრულმა გავხედე.იმავე წამს ვიგრძენი ლილის ეშნებული მზერა.
-დილანი,მერე?
-დილან შეყვარებულის ჭკუაზე არა ჩემი ძმის ჭკუაზე დავდივარ-შევუბღვირე და მზერა მოვაშორე.
-მერე ძმის ჭკუაზე რომ დადიხარ ესაა კარგი?-ირონიულად ჩაიცინა
-ეხლა აქედან თუ არ მოძუძგავ დილან,მეთვითონაც არ ვიცი რა დაგემართება-გავიგე ტომის ხმა.
-მივდივარ ხო მივდივარ-დამფრთხალმა წამოიძახა-ჭვეულებაზე რა გადაწყვიტე?
-წამოვალ,შენ უბრალოდ ლილის დაუმესიჯე სადაც უნდა მოვიდეთ-ამოვიოხრე და ტომის მანქანაში ჩაავჯექი.
-ვინ იყო ეს ბიჭი?-მკითხა ტომმა როდესაც ლილი სახლში მივიყვანეთ.
-დილანი,ჩემი სკოლელი-მოკლედ მოუჭერი და ფანჯარაში გავიხედე.
-და ეს დილანი რა წვეულებაზე ლაპარაკობდა ხომ ვერ მეტყვი შემთხვევით?-დამიბღვირა
-ცოტახანი გავერთობით და წამოვალთ-მეც დავუბღვირე-პატარა არ ვარ რომ ჭკუა მარიგო რა ვქნა და რა არა.
-როუზ 17 წლის ხარ-დაიყვირა და მანქანა სახლთან გააჩერა.-დღეს მშობლები არ იქნებიან,მეც გვიან მოვალ
-კაი წარმატებები-ლოყაზე ვაკოცე და მანქნიდან გადავედი.
-წასვლა არც კი გაბედო-მომაძახა სანამ მანქანას დაძრავდა.კაი ძამიკო მასეა.
რვა საათამდე დრო როგორ გავიყვანე არ მახსოვს.რვაზე ლილი მოვიდა ჩემთან და ჩასაცმელი ამარჩევინა,შემდეგ კი წვეულებაზე წავედით.როგორც კი მივედით იმწამსვე ვიგძენი ნიკოტინის სუნი.ყველგან მთვრალი თინეიჯერები იყვნენ.მზერა ყველამ ლილიზე გადაიტანა.მას მართლაც რომ ზედმეტად გამომწვევად ეცვა ჩემგან განსხვავებით.მას ზეედმეტად მოკლე კაბა და ტოპი ეცვა მე კი ტოპი და შავი შარვალი.აი ერთადერთი განსხვავება ჩემსა და ლილის შორის ესაა,მას ვულგარულად ჩაცმა უყვარს მე კი არა.
-მიხარია რომ მოხვედით-უკნიდან დილანი მიეტმასნა ლილის და აკოცა.მოიცა რაა?
-რამე გამოვტოვე?-დაეჭვებით ვკითე ლილის როცა დილანი მოგვშორდა.თვი სიცილით გააქნია და დასალევები აიღო,მე სამი წიქა დავლიე მხოლოდ ლილი კი საკმარისად გამოთვრა.
-ლილი წამოდი ავიდეთ ზემოთ-საიდანღც დილანი გაიჩითალილკიც უპრობლემოდ აყვა და მე მიმაგდო.ვაიმეეე.აქ ყოფნა მომბეზრდა და გადავწყვიტე სახლში წავსულიყავი.ძლივს გავძვერი მთვრალი თინეიჯერების ბრბოშ და გზას ფეხით დავადექი.ტომს ვერ დავურეკავ წასაყვანად რომ მომაკითხოს,ვიცი გამპუტავს.აზრზე არ ვიყავი სად ვიყავი,მაგრამ გზავს მივუყვებოდი.სიბნელე იყო.ამ ქუჩაზე ლამპიონები არ ანათებდა,ეტყობა გადამწვარი იყო.მანქანამ ჩამიქროლა და იმედი მომეცა რომ ეს გზა დასაკკარგავში არ წამიყვანდა,იმ მანქნამ კი უეცრად დაამუხრუჭა.გავშეშდი და ცოტახანს ასე ვიყავი,შემდეგ იქიდან ბიჭი გადმოვიდა.მეცნო,მისი ფოტო ტლევიზორში და გაზეთებში მქონდა ნანახი.ეს გაქცეული სერიული მკვლელია.შემეშინდა და ისევ სახლისკენ გაქცევა დავაპირე თუმცა უპრობლემოდ დამიჭირა.ავფართხალდი,კივილი დავიწყე.მაინ უპრალოდ მომაბეზრებლად ამოიხრა და ვენაშ რაღც წამალი გამიკეთ.იმ წამსვე გავითიშე.სამყარო სიბნელემ დაფარა.
როცა გავიღვიძე თეთრ ოთახში ვიწექი,ხელები საწოლის თვზე მქონდა მიბმული.ჯანდაბა სად ჯანდაბაში ვარ ეს მაინც ვიცოდე.ჯიბეში ტელეფონს ვგრძნობდი.რატომ არ ამომაცალა იმ მკვლელმა ტელეფონი ჩემთვის გაურკვეველი იყო.ალბათ ფიქრობდა რომ ვერასდროს დავრეკავდი.თავის დაძვრენას ვცდილობდი როცა ოთახში ის შემოვიდა და მისი თაფლისფერი თვალები მომანათა.არანაირი ადამიანურობა არ იყო მის თვალებში, გეგონება შენ წინ უგრძნობი ადამიანი დგასო.მაგრამ მაინც ისეთი ლამაზი თაფლისფერი თვალები ქონდა.
-ოხ ოხ-ჩაიცინა-გაუღვიძია ჩემს თოჯინას.
-ვინ ხარ, რა გინდა ჩემგან?-კითხვები მივაყარე.დავიანხე სახე როგორ გაუწითლდა.
-სანამ მე უფლებას არ მოგცემ ხმა აღარ ამოიღო-დამიღრიალა.მისი თაფლისფერი თვალები ახლა მთლიანად შავი იყო.-ეხლა გავდივარ,საჭმელი უნდა ვიყიდო,მალე მოვალ ცუნცულ
-გეხვეწები ამხსენი ბორკილები
-და აქედან გაქცევა სცადო ხო?
-გარედან ჩამკეტე,რაც გინდა ის ქენი ოღონდ ამხსენი-აცრემლებულმა შევხედე.დავინახე რაღაც გაკრთა მის თვალებში მაგრამ იმწამსვე გაქრა.ხმის ამოუღებლად მოვიდა და ბორკილები მომხნა.
-გარედან ჩაკეტავ-ჩუმად მითხრა-ფანჯრიდან გაპარვა არც კი სცადო.სიგნალიზაციაა და როგორც კი ეცდები ჩაირთვება.ნუ მართალია პოლიცია არ მოვა,მაგრამ ჩემი ბიჭები უპრობლემოდ მოვლენ.
-შენი ბიჭები?-დაბნეულმა ამოვიღულღულე.არაფერი უთქვამს ისე გავიდა და გარედან ჩამკეტა.სწრაფად წამოვხტი და მობილურს ვეცი.ამის დედაც დამჯდარია,აი რატომაც არ წამართვა ტლეფონი.იტიოდი,,არაადამიანი.მეზიზღება.ლოგინთან ჩავიკეცე და ტირილი დავიწყე.როგორ მენატრება ჩემი ძამიკო.დარწმუნებული ვარ ჩემს მოსაძებნად ყველაფერს გააკეთებს.ანდაც რა სულელი ვარ ამეჯერებინა ჩემს ძმაზე ახლა ეს ხომ არ მოხდებოდა.ვიქნებოდი სახლში თბილად და წყნარად.უარესად ავბღავლდი.რა ჯანდაბა უნდა გავაკეთო,რა ჯანდაბა.ოთახს თვალი მოვავლე და საკმაოდ ლამაზი ოთახი აღმოჩნდა.გაღვიძებისას ოთახი თეთრი მომეჩვენა მაგრამ კრემისფეი იყო,დიდი საწოლით,კარადით და ტელევიზორით.წამსვე ჩავრთე და ეკრანზე ტომის სახე გამოჩნდა.ქვემოთ მე ვიყავი გამოსახული.ალბათ ახალი ამბები იყო.ხმას სასწაროდ ავუწიე.
-ლუკას ეშფორდმა გაიტაცა ჩემი და-და ჩემი ფოტო აწია-ამ საქმეზე გამოძიება დაწყებულია და ეჭვიც არ მეპარება რომ ამ საქეს მალე დავხურავ და მას აუცილებლად ვიპოვი-ეტყობოდა რომ მთელ ღამეს არ ეძინა.თვალები ჩაშავებული ქონდა.ტლევიზორი სასწრაფოდ გამოვრთე და გამწარებულმა გავტეხე.რაც კი დასამტვრევი იყო ოთახში ყველაფერი დავამტვრიე და იატაკზე დავჯექი.უაზროდ მივაშტერდი ერთ წერტილს და ფიქრი დავიწყე იმაზე თუ შემდეგშ რა იქნება.
-რა ჯანდაბაა!-ოთახში ლუკასმა შემოიხედა და ყველაფერი დამტრეული დახვდა გადაირია-ამისთვის გაგიხსენი ხომ ხელები?-დამიყვირა ხელი ჩამავლო და სარდაფში შემაგდო-არ გინდოდა ხომ კარგი თახი,ეხლა იყავიი აქ-მომაყარა და კარები გაიხურა.სიბნელე ვერ ვიტან სიბნელეს.ჩემთვის მივყუჩდი და დაძინება ვცადე.გადაღლილზე და ნამტირალევზე ულ მეძინება ხლმე.ეხლაც ჩამეძინა.



ეს ჩემი პირველი ისტორიაა.იმედია ძალიან კრიტიკულები არ იქნებით,მაგრამ მინდა მოვისმინო შენიშვნები.მადლობთ ყურადღებისთვის.მეორე თვსაც დავდებ თუ ამას მოწონება ექნება.