- მიშველეთ- ვგმინავ ხმამაღლა და ბალიშს გვერდით ვაგდებ.
- რა იყო თეო?- მეკითხება გაწეწილი ნანუკა.
- რა მოხდა გუშინ გაიხსენეთ გთხოვთ და მეც გამახსენეთ. თორემ თავს მოვიკლავ.
- რა ხდება?- განერვიულებული ლენა წინ მიჯდება ხალიჩაზე.
- არ ვიცი ეს დასაწვავი, არაფერი არ მახსოვს- პანიკა მიპყრობს და ყვირილზე გადავდივარ- ამ დილით უცხო სახლში გამეღვიძა სრულიად შიშველს. სულ დაკბენილი და დალურჯებული ვარ. იქედან გამოვიქეცი და აქ დავბრუნდი. ახლა გეკითხებით გახსოვთ რამე წუხანდელის რომ მეც გამახსენოთ?- ატირებული თავზე ვიჭერ ხელებს და შეშლილივით ვიწყებ სიარულს წინ და უკან. - მიშველეთ გეხვეწებით. დამეხმარეთ გთხოვთ. გამახსენეთ წუხანდელი ღამე გემუდარებით. ეს რა ჩავიდინე...ეს რა ჩავიდინე...რა? შეშლილივით დავაბიჯებ ოთახში და საერთოდ ვერ ვუწევ კონტროლს საკუთარ ქმედებებს.
- გაჩერდი თეონა გთხოვ- მიჭერს ლენა და წინ მეღობება- დაიცა დავილაპარაკოთ. ჯერ გამოვფხიზლდეთ მე მთვრალი ვარ ჯერ კიდევ. გავიხსენებთ შევაჯამებთ ყველაფერს. ოღონდ დამშვიდდი მანამდე გთხოვ. იქნებ არაფერი არ ყოფილა და ტყულად იტანჯავ თავს- დივანზე მსვავს და თვალებით ნანუკას თხოვს დახმარებას.
- რა არაფერი მომხდარა გეუბნები დაჭმული ვარ მთელს ტანზეთქო- გავყვირი ხმამაღლა და პულოვერს თავზე ვიძრობ.- უყურეთ, ნახეთ რას მიგავს სხეული, რას ვგავარ ან ვინ ვარ ამის მერე- ჩადენილი შეცდომისა და დანაშაულის სიმძიმე მთელი ძალით მიჭერს ყელში და ბურთად მეჩხირება. ვერაფრით ვისუნთქავ ჰაერს, ვერც ყელს ვისუფთავებ, ვერც ხელ-ფეხს ვიმორჩილებ და დაზაფრული ვეჭიდები ლენას ხელს. ისიც წამში ხვდება რაც მჭირს ფანჯარასთან მიმარბენინებს "წყალის" ძახილით და გარეთ მაყოფინებს თავს. ცივი ჰაერის ნაკადს გონს მოვყავარ და ნერწყვსაც ვყლაპავ. ნანუკას მოწოდებულ ჭიქას მაგრად ვუჭერ ხელებს და ბოლომდე ვცლი.
- თეო დაწყნარდი- აკანკალებულ ხმას ძლივს იმორჩილებს ნანუკა.
- ეს რა ჩავიდინე!- მთელიძალით ვუჭერ ხელა ჭიქას და ფანჯრის რაფას ვახეთქებ. ჭიქა იმსხვრევა და აქეთ-იქეთ იფანტება. გოგოები მოულოდნელობისგან კივიან და მეც ეს ხმები მაფხიზლებს.
- სისხლი- გაკივის ნანუკა და დაზაფრული ვბრუნდები ლენასკენ ხომ არაფერი დავუშავეთქო. ლენა სახეზე ხელაფარებული ჩემს ხელს დაყურებს და მეც ინსტიქტურად ჰაერში ვწევ მარჯვენას და შევყურებ. წამში მივლის იქედან წამოსული მფეთქავი და მწვავე ტკივილი. სასწრაფოდ ვწყდები ადგილს და აბაზანაში გავრბივარ. ცივი წყლის ნაკადს ვუშვერ ხელს და ხმადაბლა ვღმუი.
- თეო მომეცი ხელი მე მივხედავ- გვერდით მიდგრბა ლენა და ხელზე მეხება. უკან ნანუკა მიდგას ბამბით და სპირტით ხელში. - ბინტიც გექნება- ახსენებს ლენა და ისიც გადის.- შენ არაფერი ჩაგიდენია ჯობია გაიგო. გარდა ამისა ჩვენ აქ ჩვენთვის ვერთობოდით სახლში. ჩაკეტილში. მარტოები. გავილეშეთ მართალია, მაგრამ გვქონდა ამის მიზეზი. თანაც ეს რა დანაშაულია? არაფერი გვახსოვს ეგეც მართალია, მაგრამ ეგ არ გვამტყუნებს არაფერში. თეო ჩვენ არავისზე დაგვიძახებია. ვიღაცა შემოგვეჭრა ფაქტია დაუპატიჟებლად და მდგომარეობით ისარგებლა. ის რაც სხეულზე გეტყობა კოცნის, კბილების და თითების კვალია. მაგრამ ეს არ ნიშნავს რომ ურთიერთობა გქონდათ.- მშვიდად მესაუბრება ლენა და ჩემს გონზე მოყვანას ცდილობს.
- ის კვალი არ კმარა?- ვეკითხები ატირებული- სასირცხვილოდ და შესაბილწად არ კმარა?- ვეკითხები გამწარებული.
- ჯერესერთი ზრდასრული და დამოუკიდებელი ქალი ხარ. მერე მეორე არ გახსოვს რა მოხდა. გავარკვიოთ ჯერ და მერე ვიგლოვოთ.- უმატებს ხმას და სპირტს მასხამს.
-აააა- გავყვირი ხმამაღლა და მეორე ხელით სიმწრის ცრემლებს ვიშორებ. სხეულს ვეღარ ვგრძნობ, ძალიან მცივა და მაკანკალებს. ლენა უკვე ბინტს მახვევს. მერე დივანზე მსვავს და სქელ პლედს მახვევს. ორივე წინ მიჯდება და ჩაფიქრებულები გაყურებენ სივრცეს.
-ყავას გავამზადებ. აზრზე მოგვიყვანს.- დგება ნანუკა და სამზარეულოში გადის.- ააა გაყვირის რამოდენიმე წუთში და უკან ბრუნდება.- წუხელ ტელეფონზე ველაპარაკეთ მგონი ვიღაცას- მახლის სწრაფად და ლენაც ტაშს უკრავს აჟიტირებული- მეც გამახსენდა. სადაა ტელეფონები?- დგება და ოთახებში დარბის. ჩემთან არავის დაურეკია, არც შენთან ნანუკა. შენი სადაა თეო?- მიბრუნდება მე.
- შემოსასვლელში ჩანთაში უნდა იყოს.
- იატაკზეა და თან მკვდარია- იძახის შემოსასვლელიდან და ტელეფონს მითამაშებს.
- აგერ სატენი- მოარბენინებს ნანუკა და სასწრაფოდ აერთებენ დენის წყაროში.
- ცოტა უნდა ვაცადოთ ჯერ არ ჩაირთვება- ამატებს ლენა.- მანამდე კი დეტალურად მოყევი ყველაფერი რაც გახსოვს.- მიჯდება წინ და მელის.
- ღმერთო- ვჩურჩულებ ჩუმად. რა მდგომარეობაში ვარ- წუხანდელიდან არაფერი მახსოვს, თუმცა ტელეფონი რომ ახსენეთ გამახსენდა ვიღაც ტეკავდა, მგონი სხვაგან მოხვდათუ რაღაც.
- ამ დილანდელზე რას იტყვი?- შემომყურებს ნანუკა.
- უცებ გამეღვიძა და წამოვჯექი. ოთახი ტრიალებდა და ცოტა ხანი გავშეშდი. სიჩუმე იყო სახლში. მერე ნაბეღლავი დავინახე გვერდით და მივიყუდე. ბერ შეირგო ორგანიზმა და სასწრაფოდ წამოვვარდი საწოლიდან. მაშინ დავფიქრდი რომ არ ვიცოდი სად ვიყავი. ძლივს ვიპოვე ბოლო კარებს მიღმა აბაზანა და იქ დავიცალე. მერე ნიჟარასთან მისულმა სარკეში დავინახე რომ შიშველი ვიყავი და პანიკაში ჩავვარდი. შემთხვევით პირსახოცს დავაბიჯე და ის მოვიფარე. მერე სილურჯეები შევამჩნიე სხეულზე და რაც დავინახე იმან დამზაფრა. ეგრევე მივხვდი რაც ჩავიდინე და ტანსაცმელებიანად ჩავიკეტე აბაზანაში. სასწრაფოდ ჩავიცვი და საძინებლიდან გამოვედი. როგორც კი დავინახე გასასვლელი გიჟივით გავვარდი იქეთ. კრებზე ქაღალდი დამხვდა გაკრული, შემთხვევით წავიკითხე და მე მეკუთვნოდა. ჩამოვხიე და კარებიც გავაღე და გამოვიქეცი.
- მოიცა კარები ღია იყო საერთოდ თუ შიგნიდან ჩაკეტილი?- მეკითხება ლენა.
- შიგნიდან იყო გასაღებით ჩაკეტილი, ორჯერ გადავაბრუნე ზუსტად მახსოვს- გიჟივით ვიჭრები ფეხებზე და ვიცხადებ- იქ იყო. ისიც სახლში იყო ამ დილით. ღმერთოოო- აკანკალებული შევყურებ დაშოკილ გოგოებს.
- მაჩვენე ფურცელი ჩქარა- მეტაკება ლენა და თვითონ მიმიძვრება ჯიბეებში. პოულობს და შლის.- აშკარაა კალიგრაფია აქვს შეცვლილი. ნახე ეგრე ვინ წერს? თან კაცი? არარსებულია- გვიშვერს ფურცელს და შავი კალმით გამოყვანილ გრძელ და გაფორმებულ ასოებს გვაჩვენებს.
-ზღაპრული ღამე იყო!- კითხულობს ნანუკა ხმამაღლა და წარბებს კრავს.- კალიგრაფია ნამდვილად შეცვლილია. ალბათ რომ არ გეცნო იმისთვის.- ამატებს ჩუმად და თვალები უფართოვდება- იცი ვინცაა და იმიტომ. ვის კალიგრაფიებს ცნობ შენ?- მეკითხება სასწრაფოდ.
- ალექსანდრეს, თორნიკეს მეტს არავისას.
- მელანის გოგო?- მეკითხება ნანუკა სასწრაფოდ და ვგრძნობ სადაცაა გული გამიგჯება.
- არარსებობს- იცხადება ლენა და წითლდება. ორივე გაოცებული შევყურებთ ის კი სასწრაფოდ ამატება- წაღვერშია მისიანებთან. ეგ არ იქნებოდა. ამაში 100 % ვარ დარწმუნებული.
- ტერიტორიულად სად იყავი?- ისევ ნანუკა აგრძელებს.
- ჩემს სახლთან ახლოს. ორი კვარტალის მოშორებით.
- კიდევ გააგრძელე. გამოვვარდი ბინიდან და მერე?- მაწყვეტინებს ლენა.
- ტაქსით აქ მოვედი, იმიტომ რომ ყველაფერი აქ მქონდა. შემოვვარდი აეთრიეთთქო დავიძახე და საფულე გავიტანე. უკანა გზაზე იცი ვინ შემეფეთა კიბეებთან? ნიკოლოზ არჩვაძე. მერე შემოვედი სახლში და გაგაღვიძეთ- ვასრულებ მოყოლას და მტკივან გულზე ვიჭერ ხელს.
- არჩვაძეს აქ რა უნდოდა?- იოცებს ნანუკა.
- ნიკოლოზ არჩვაძე? ჩვენი კომპანიონი და თორნიკეს მეგობარი?- მეკითხება ლენა.
- ხო ეგ- თავს ვუქნებ მე.
- ვაიმე თეონა წუხელ ორი ბიჭი იყო მოსული. წეღან წამომიტივტივდა თავში.
- რაა???- ვიცხადებთ მე და ნანუკა.
- არ მახსოვს ვინ იყვნენ, იმიტომ რომ ვერ ვიცანი ვერცერთი. ანდა ისეთი მთვრალები ვიყავით რომ ვერ გავარჩიეთ სახეზე. მაგრამ ზუსტად მახსოვა ერთს შენ ყავდი მიხუტებული გულზე, შენ კიდევ ტუჩება უმოწმებდი.
- რას ვშვრებოდი?- ვეკითხები გაოგნებული.
- მგონი ტუჩებზე აჭერდი ხელს იმის გასაგებად გასკდებოდა თუ არა- დაეჭვებული სახით მიყურებს და ისე მპასუხობს.
- ხოდა იმიტომაც ვარ დაბრდღვნილი- ხეთქავს ნერვები ჯებირებს და მეწყერივით მედება მთელს სხეულზე. მითრევს და მასაი მმარხავს.
- ეს რა ჩავიდინე?- ვგმინავ განადგურებული.
- ერთმა ნანუკა დაწვინა და მერე მეც მაიძულა დაწოლა. მგონი ცისფერი თვალები ქონდა- ამატებს ლენა იმ წამში გახსენებულს.
- თუ ცისფერი პულოვერი ეცვა?- მინათდება გონება.
- მგონი, ცისფერი კარგად მახსოვს.
- ნიკოლოზა ეცვა ცისფერი პულოვერი სადარბაზოსთან რომ შევასკდი.
- აუუ მგონი თორნიკემ მოგიტაცა წუხელ- იცხადებს ლენა- ან ალექსანდრემ.
- ან მელანიმ- ამატებს ნანუკა და საერთოდ მიხეთქავს გულს.
- გოგოო რა გითხარი მე.- უბღვერა ლენა. - ის ნიკა ალექსანდრესთანაც ხომ მეგობრობს. მახსოვს ადრე გიხსენებია შენ.
- კი რაც დავოჯახდით ეგეც მახსოვს. ხშირად ახსენებდა ალექსანდრე.
- ტელეფონი- იცხადებს ნანუკა და სიტყვას მაწყვეტინებს- დაიტენებოდა ცოტაზე.- სამივე მისკენ გავრბივართ.ვრთავ და ველოდები როდოს ჩაიტვირთება პროგრამა. როგორც იქნა ინთება ეკრანი და მეც სასწრაფოდ ვაწვები ქოლს ჩარჩოს. შემოსულ ზატებში შევდივარ და ვშეშდები. ღამის თორმეტზე ერთი ზარია განხორციელებული უცხო ნომრიდან და ნახევარ საათში ზარია შემოსული თორნიკესგან. თავს ისე საშინლად ვგრძნობ რომ ვოცნებობ მიწა გამისკდეს და თან ჩამიტანოს.
- ნახე- მაფხიზლებს ნანუკა და ტელეფონზე მიმითითებს - მესიჯი მოვიდა.მიდი ნახე.- მელოდება ორივე მე კი თითებს ვერ ვიმორჩილებ. ყველანაირი იმედი სადღაც მიქრება. ამ დროა ლენა მეტაკება ხელში და ტელწფონს მართმევა.
- იმ უცნობი ნომრის გამოტოვებული ზარებია. ამ დილით დაურეკია სამჯერ.ე.ი. ეგა ისს. და დარწმუნებული ვარ კიდევ დაგირეკავს. თორნიკე არ უნდა იყოს მგონი. აუუუ აღარ ვიცი რა ვიფიქრო.- ოხრავს ლენა და ტელეფონს მიწვდის.
- ეგეთი მთვრალი იყო ალბათ ალექსანდრეც. და მე გავშორდი. გესმით?- ვეკიათხები ატირებული მათ- არ ვაპატიე, არ მოვუსმინე, არ მივიკარე.
- ხო მაგრამ მაგან სამჯერ ჩაიდინა ერთი და იგივე შეცდომა.არამგონია ასე ედარდა და ასე დაესახიჩრებინა თავი. ნახე რა უქენი ხელს. თან შენ არავისთვის გიღალატია. განქორწინებულები ხართ ბოლო-ბოლო.- მეკამათება ხმამაღლა
- ეჰ ნეტავ ის ქაღალდები რამეს ნიშნავდეს ან ცვლიდეს- ვჩურჩულებ ჩუმად. მაგრამ როგორც ეტყობა ორივეს ესმის და ჩუმდება.
- თეოო- ჩემზე ხმამაღლა იწყებს ტირილს ნანუკა და მეხვევა. ამ დროს ჩემი ტელეფონი იწყებს სიმღერას და მეც დაზაფრული ვაგდებ დივანზე თითქოს მდუღარე ნაკვერჩხალი მეჭირა ხელში.
- ეს რა ზარია? გამისკდა გული- შეშინებული ლენა გულზე იჭერს ხელა.- ვინაა ნახე- მაძლევა მითითებას.
- არა- ვუარობ წამში და ნანუკას მკლავებში ვიმალები.
- თორნიკეა- მპასუხობს შეშფოყებული და ტელწფონს მიწვდის.
- არ შემიძლია. ვერაფრით ვერ ვუპასუხებ- თავიდან ვიწყებ ტირილს.
- ხმამაღალზე ჩართე რომ გავიგოთ ჩვენც. მიდი- არ მეშვება ლენა და ნანუკაც იღებს ხმას.
- შეეშვი ადამიანო, ვერ ხედავ რა დღეშია?- მკაცრად უბრძანება ლენას.- საერთოდ გამორთეთ ეგ ტელეფონი. შენ რაღას უმატებ. დაილია უკვე ქალი, თან საღამოს ბავშვები ყავს მისახედი.
- ბავშვები- ვიცხადებ ხმამაღლა და ტელეფონა ვართმევ ლენას- რომელი საათია?- დავყურებ ტელეფონს და იქ შემოაული მესიჯის ხმა ისმის და ეკრანზე კონვერტი იხატება.
- ააა - შეშინებული ვყვირი და ლენას ვაჩეჩებ უკან ტელეფონს.
- უცხო ნომერია- დაძაბული ამბობს ის.- ვნახო?- მეკიყხება და მეც თავს ვუქნევ.
- გამოდიო- იცხადებს ხმამაღლა და ის და ნანუკა სასწრაფოდ წყდებიან ადგილს. სემოსასვლელისკენ გარბიან და კარებს აღებენ. მერე კიბეებზე მესმის სირბილის ხმა და ამ დროს ჩემი ტელეფონი ისევ იწყებს სიმღერას.არ ვპასუხობ და ზარიც მალე წყდება. ისევ უცხო ნომერია. ჰაერის ჩასუნთქვასაც ვერ ვასწრებ რომ მორიგი მესიჯი მოდის. ვხსნი და ვკითხულობ. "მიპასუხე" და ისევ ეწერება ეკრანს უცხო ნომერი. შეშინებული ღრმად ვისუნთქავ ჰაერს და მწვანე ღილაკს ვაწვები.