თავი 1
დედამიწაზე შვიდი მილიარდი ადამიანია, ისინი ერთმანეთისგან განსხვავდებიან რასის, რელიგიის, ეროვნების მიხედვით. მაგრამ არ გეგონოთ რომ ახლა გესაუბრებათ ცოდნაზე დამოკიდებული ადამიანი. მე ამაზე იმიტომ გესაუბრებით, რომ გაიგოთ, რამდენი ერთმანეთისგან გასხვავებული ადამიანი არსებობს მსოფლიოში. მათ, ყველას ერთმანეთისგან განსხვავებული ისტორია აქვთ. ზოგის ისტორია ძალზედ საინტეროა ზოგის კი ნაკლებად საინტერესო. ვერ ვიტყვით რომ ვინმეს უინტერესო ისტორია აქვს, რადგან ყველას ცხოვრება, ან ცხოვრების ერთი მომენტი გამოირჩევა ერთი რამით, რაც მხოლოდ ერთ, კონკრეტულ ადაიანს ახასიათებს. ასევე არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც სურთ, თავიანთი სიცოცხლე გახადონ უფრო საინტერესო, ამისათვის კი ისინი წერენ წიგნებს, მოთხრობებს, იღებენ ფილმებს და ასე შემდეგ. ისინი ცდილობენ გააფერადონ ნაცრისფერი საყარო და ვარდისფერი გახადონ ის. მაგრამ ჩემი ისტორია არც გამოგონილია, არც, წარმოსახვის ნაწილია. ის სრული სიმართლეა. ყველას ვურჩევ რომ მოემზადოს რადგან ახლა მე ვიწყებ ჩემი ისტორიის დაწერას რომელიც ყველასგან განსხვავებულია და ყველა ცემს მტერს თუ მოყვარეს გაუკვირდება რო ასეთი უცნაური რამ სწორედ მე გადამხდა.
მე ვარ ლინა. ჩვეულებრივი თინეიჯერი, რომელსაც ვერ გადამიწყვეტია როგორ წარვმართო ჩემი ცხოვრება. ჩემი საუკეთესო მეგობარია მეგი. ის ჩემგან განსხვავებულია თანაც რადიკალურად და არც კი წარმომიდგენია როგორ გავხდით საუკეტესო მეგობრები. ალბათ ეს გამოიწვია იმან რომ ჩვენ ერთმანეთს პატარაობიდანვე ვიცნობთ. ის ჩემი მეზობელია. მე მის ოჯახს ხშირად ვაკვირდები, მას ძალიან კარგი ოჯახი ყავს. მას საუკეთესო მშობლები ყავს. საუკეთესო თუარა ჩემზე უკეთესი მაინც. მას შეუძლია ენდოს თავის მშობლებს და ყველაფერი მოუყვეს, მე კი, არვიცი შეიძლება ასე სულაც არარის მაგრამ მე მგონია, რომ დედაჩემს სრულიად დავავიწყდი. დამავიწყდა მეთქვა რომ მე მყავს დედა, მამა არვიცი ვინ არის ის მაშინ წავიდა სახლიდან როდესაც რადენიმე დღის ვიყავი. არ მყავს დედმამიშვილი. ალბათ გგონიათ რომ სახლი სულ ცარიელი უნდა იყოს, მაგრამ არა ყველაფერი პირიქითაა, სახლი სავსეა დედას უცნაური მეგობრებით. ისინი უცნაურები იმიტომ არიან, რომ ისინი შეყუჟულნი არიან ერთ ოთახში და სულ რაღაცაზე საუბრობენ. ჩემი ცხოვრება ყოველთვის ასეთი იყო, არანაირი ცვლილება, სანამ არ მოვყევი ავარიაში, ამის შემდეგ ყველასთვის ცნობილი გავხდი, რაც არც ისე სასიამოვნო იყო. ეს იყო ზამთრის ჩვეულებრივი დღე. სკოლისგან ვისვენებდი რადგან ახალი წლის არდადეგები ქონდა. ამ არდადეგებზე სახლიდან არ გავდიოდი რადგან ახალ წელს მეგი ყოველთვის ქალაქ გარეთაა. მე კი სხვებთან ერთად არ მიყვარს სადმე გასვლა. მაგრამ იმ დღეს სკოლაში დაგვიბარეს წიგნებთან დაკავშირებით. რაღაც ცვლილება მოხდა, ამიტომ ყველას გვიბარებდნენ სკოლაში. ჩვეულებრივ, მე დედას მივყავარ, რადგან სკოლისგან საკმაოდ მოშორებით ვცხოვრობ. მე არ მიყვარს საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობა. ეს შესაძლოა გამოიწვია იმან რომ, პატარაობაში სწორედ ამ ტრანსპორტში დავიკარგე, იმის შემდეგ კი ყოველთვის დედას დავყავარ ყველგან. მაგრამ სამწუხაროდ დღეს დედას არ ეცალა, რადგან თავისი მეგობრები ჰყავდა სტუმრად ამიტომ მე მომიწია საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობა. მეც გავემზადე წასასვლელად. თბილად ჩავიცვი რადგან გარეთ დიდი თოვლი იყო. გარეთ გავედი და ავტობუსიც მოვიდა. თავიდან ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ უეცრად ავტობუსი ასრიალდა. თავიდან ეს მცირე მოსრიალება იყო, უეცრად რაღაც თავბუს ხვევა ვიგრძენი და ყველაფერი გაშავდა. არვიცი მეძინა თუ რა ხდებოდა. სასწრაფოს სირენამ გამაღვიზა. საავადმყოფოში წამიყვანეს. თურმე, ამ ავარიაში ყველა დაზიანებულა, ჩემს გარდა. მე არაფერი არ მჭირდა უბრალოდ გათიშული ვიყავი. ექიმები ამბობენ რომ ეს შოკის ბრალია, ზოდი კი ფიქრობს რომ ეს სასწაულია. მე კი არვიცი რა დავიჯერო.
ახალი წელი გავიდა და დაიწყო სკოლა. მე ეს მხოლოდ იმიტომ გამიხარდა რომ საბოლოოდ შევძლებ ჩემი საუკეთესო მეგობრის მეგის ნახვას. მეგონა სკოლაში არაფერი არ შეიცვლებოდა მაგრამ ამ ამბის შემდეგ ყველას ყურადღება მივიქციე.
-ვაიმე გოგო ამ ამბის შეასხებ რომ გავიგე მაშინვე შენი ნახვა მომინდა მაგრამ თოვლის გამო გზები გადაკეტეს ამიტომ შენი ნახვა ვერ შევძელი.
-კარგი არაუშავს, ხომ გაიგე არაფერი არ მჭირდა.
-ისე რამაგარია როდესაც ავარიას უვნებელი გადაურჩები.
-ხო ალბათ, მაგრამ მე არვიცი რადგან გათიშული ვიყავი.
-ისე მთელი სკოლა შენზე საუბრობს.
-მართლა?!
-ჰოო.. ზოგი ფიქრობს რომ ეს უბრალო დამთხვევაა, ზოგი კი არვიცი, რას არ ამბობენ.
-ეგღა მაკლდა..
-კარგი, სამაგიეროდ უკვე ყველამ იცის შენი სახელი და ყველა გიცნობს.
-კარგი ზარი დაირეკა შევიდეთ, თორემ მასწავლებელი ერთმანეთზე დაგვაკლავს.
-პირველი მათემატიკა გვაქვს?
-კი და მაგიტომ გეუბნები სწრაფად შევიდეთ მეთქი.
-ხო კარგი წამოდიი.
ჩვენ სწრაფად შევვარდით კლასსი მაგრამ მასწავლებელი მაინც განრისხებული დაგვხვდა.
-გოგონებო ზარი უკვე ოცდათევქვსმეტი წამია დაირეკა, სად ბრძანდებდით?
-ბოდიში, მეტი აღარ განმეორდება.
უცებ დავიკავე ჩემი ადგილი და თან სიცილს ძლივს ვიკავებდი. ასეთ დგომარეობაში იყო თითქმის მთელი კლასი, გარდა მარიამისა, რომელიც სულ სწავლაზეა გადაკიდებული და ყურადღება არაფერზე არ გადააქვს. ძალიან სასაცილო სანახავია. ყოველ გაკვეთილზე ხელი აწეული აქვს და არ უშვებს სანამ ზარი არ დაირეკება. მასწავლებელს ბევრჯერ აქვს მისთვის შენიშვნა მიცემული, მაგრამ ის თავისას მაინც არ იშლის. საბოლოოდ გავიდა 4 საათი, მარიამმა დაუშვა ხელი და სკოლის პირველი დღეც დასრულდა.
-გოგო ძალიან აგარი ამბავი მაქვს შენთვის.
-უკვე ვიცი რაზეც ფიქრობ და პირდაპირ არას გეუბნები.
-კარგი რაა, ჯერ მომისინე და პასუხზე შემდეგ იფიქრე.
-კარგი გისმენ.
-ანუ, დღეს სკოლის პირველ დღესთან დაკავშირებით ბავშვები გასართობად მივდივართ.
-ხომ გითხარი არა მეთქი.
-კარგი რაა, არასდროს არსად არ მოდიხარ, შენს გარეშე იქ რა გავაკეთო?
-რასაც სხვა ადგილებზე წასვლის დროს აკეთებდი.
-გთხოვ წამოდიიი ამ ერთხელ მაინც. თან სახლში რაუნდა გააკეთო, მაინც შენი დედის უცნაური მეგობრები იქნებიან.
-ხო კარგი ამ ერთხელ წამოვალ.
მეგიმ სიხარულისგან შეჰკივლა და მაგრად ჩამეხუტა.
-8ვისთვის შენთან ვარ.
დავბრუნდი სახლში და როგორც ყოველთვის ცჰემს ოთახში ავვარდი. რაღაც ნადვილად შეიცვალა, იმ ავარიის შემდეგ თითქოს შევიცვალე. მთელი დღე ამაზე ფიქსი გავატარე, მაგრამ მოვიდა რვა საათიც, ამიტომ უცებ დავიწყე მომზადება. ამ ფიქრებმა დროის შეგრძნება საერთოდ დამაკარგვინა.
-გოგო შენ მზად კიდევ არ ხარ?
-უცებ გადაავიწყდა, მაგრამ ცოტა დამრჩა.
-ხო კარგია არაუშავს, თან მეც მოგეხმარები ტანსაცმლის შერჩევაში
რის ჩაცმასაც ვაპირებდი არაფერი არ მოსწონდა მეგის. მაგრამ ბოლოს მაინც შევარჩიეთ მომწვანო ფერის გრძელმკლავიანი ხავერდოვანი კაბა, რომელსაც შავი ფერის მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი შევურჩიეთ, უფროსწორად მეგიმ შეურჩია.

ეს მოთხრობა თავიდან შეიძლება მოსაწყენი მოგეჩვენოთ, მაგრამ ეს სულაც არ არის ასე. ეს მოთხრობა სწორედ იმათთვისაა ვისაც უყვარს ფანტასტიკა და უეცარი ცვლილებები. იმედია მოგეწონებათ.