ლეა ჯერ კიდევ აგონიაში , იყო. როცა გაიგო მისი დაჭერისთვის სანდროს წოდბაზე და პრემიაზე.
საპტიმრო. ციზხე სადაც შედიხარ ადამიანი, ქალი, ცხოვობ და გამოდიხარ აულ სხვა, უცხო, გაუცხოვებული გარემოზე. ციხე სადაც სულ სხვა მლნიღქბს ირგებ. რაც უფრო მეტ დოს ატარებ მით უფრო გიხორცდება ნიღაბი და ეჩვევი.
რთული იყო პირველი ოი თვე , ააპბით ქალი ასობით ჩადენილი მკვლელობა და დანაშაული, იმდენად მძიმე მოსასმენი და საყურებელი იყო, ლეა საკნიდან აც კი გადიოდა. ,, ახლის '' მიღბა რთულიბსაკითხი ოყო, თითქოს გამოცდა უნდა ჩაგებარბინა, ან ჩაოქრებოდი და თვთოეული დღე ისე უნდა გეცხოვო რპგორც პეპელას , რომელიც დღედრეზე ელოდებოდა ბოლობამოსუნთქვას, ანდა წარმატებით ფრიადზე ჩააბარებდი და გააგრძელებდი მოღვაწეობას ათასწლოვალივმამონტივით.
ლეამ გამოცდა ფიადზე ჩაბარა, პატივსაცემიც კი გახდა.
ქალთა ციხე ხომ არაფრით ჩამოუვარდებოდ კაცთა ციხეს. იგივე გარემოება , იგივე სისტემა და იგივე წესები იყო.
თითოს ფენებად იყოფოდნენ. ზედა ფენაზე მეტად სტაჟიანი , გავლენიანი და მძიმე დანაშულის მქონე პატიმდები განეკუთვნებოდნენ, მერე მოდიოდნენ ის პატიმრები რომლებიც ზედა ფენას მომავალიბწარმომადგენლები გახდებოდნენ, შემდეგ ისი ვინც ამ ორვფენას დაექვემდებარებოდა, ანუ მოსამსახურეები, ვინც გაწმენდნენ, დაალაგებდნენ და თუკი ზედა ფენა მოისურვებდა , ქვედა ფენიდან კახ**საც აირჩევდნენ და მერე იწყებოდა , ამ არჩეულის თავისივე ფენაში ყოყლოჩი.
ლეა ამ საფეხურებს კაგად გაეცნო, თიმცა თვითონ არცერთს მიკუთვნებოდა. მაგრამ ყცელა პატივს სცემდა, მისი ჩადენილი დანაშაულებიდან გამომიბარე.
საკნები ოთახებივით იყო მოყობილი, თბილი და სუფთა საწოლებით, სკამებით და ნიჟარებუთ.
პირველი გამოცდა საპირარეშოში მოუწყეს, ლეა კბილებს იხეხდა როცა უკნიდან ყველაზე გავკენიანმა ზედმეტ სახელად , ,, ნატაშამ'' კისერში ჩაავლო და სარკეს მაჯახა.
ლეას გაუჭირდა გონზე მოსვა თუმცაღ მიხვდა რომ ახლა თუარ დაიჭერა პოზიცას დარჩენილ წლებს ვერასდროს გალევა. ნატაშას საკადროსად დაუბრუნა პაუხი, დამსხვრეული სარკიდან , ნატეხი ლოყაზე გაუსვა ესკი მეტად დამამცირებელი იყო.
ნატაშა ამ ფაქტმა საბოლოვოდ დააშოშინა, მეტი ლეა აღარცკი შეუწუხებია, ეგკიარა პატიმრების ნივთებსაცკი , რომლებსაც ნატაშა განაგებდა ლეასაც უგზავნია.
თითქოს ბედს შეგუებული ლეა, მაინც გულის სიღრმეში სანდროს ნაკლისობდა. ყცელაზე მეტად უჭირდა ღამე. როცა ფიზიკურადაც მარტო რჩბოდა, იხსენებდა თვითოეულ წვრილმანს სანდროზე. ასე მცირედრო და დიდი კვალი გულში.

არც სანდრო ოყო კარგად, მან ხომ ხუთითითივით იცოდა ციხის სქემა. ეშინოდა ლეა რას იზავა. პირველივე დღეებიდან კითხულობდა ლეას თბითოეულ დღეს.
ყველასდა გასაკვირად, სანდრომ დაჯირდოვებიდან ერთკვირაში ბაონლაშას გათავისუფლების განცხადება წარუდგინა.
- ეს რა არის სანდრო?!- გაცეცხლებული ლაშა ადგილს ვერ პოულობდა, კაბინეტში წინდა უკან მიდომოდიოდა.
- გთხოვთ ხელი მომიწეროთ...
- შენ სულ გაგიჟდი ხომ?! ეხლა მიდიხარ, როცა წარმატების პიკზე ხარ ! სულ გამოშტერდიბარააა! მე ამას ხელს არ მოვაწერ!- ლაშამ განცხადება დაუდევრად მაგდო მაიდაზე და სვარძელში ხაეხეთქა.- სულ გამაგიჟებ შენ!
- მე მოგიტანეთ და , ხვლიდან აღარ გამოვცხადდები. - სანდრომ კარის გაღება სცადა თუმცა მეხივით ხმამ დააფრთხო.
- იმ ქალმა გადაგაჯია არააა!!!!!!!
- ის ქალი როგორც თქვენ უწპდებთ, არც ტერორისტი ყოფილა არც დამნაშავე დააა ავ ის ვისზევ ხლებუუნდა შეეწმინდათ. რაომ არ დაინტერესდით რის გამო ტეხავდა სახლებს, ვსო დაიჭირეთ ღირსების ორდერები გაგვირჭვეს და პრემიებით ამოგვიკეტეს პირი..... ის ქალი,,, გარემოების მსხვერპლია და მეტი არაფერი..... მეკი სინდისი გამაჩნია, რომელიც დაძინების საშუალებას არ მაძლებვს.... მჭამს და მღრნის, ყოველ ღამე მანადგურებს. მე მას იმაზ დიდი დარტყმ მივაყენე ვიდრე მთელი ახალაზრდობის ციხეში გაარებააა..... მე ვტოვებ მ სიბინძურეს ა აწი მოაწერთ თუაა მაგ ოხერ ქაღალდს ხელს .... უკვე აღარ მაინტერესრბს- ალექსანდრეს ცეცხლი ეკიდა. კაბინეტის კარი გამოიჯახუნა და პირდაპირ ციხსკენ აიღო გეზი....

ლეას გული აუჩქარდა როცა ბადაგმა უთხეა მნახველი გყავო თანაც სანდრო. კარგახანს ფიქრობდავგასულიო თუარა. ბოლოს ამაყად თავაწეული უკან გაყვა ბადრაგს. ბოლო ბოლო იმას მაინც მიახლიდა რაც გულში ჰქონდა.

სანდო უყურებდა ლეას და ბოლო ღამონდელ ლეასგან მხოლოდ გრძელი თმაა შემოჩენილიყო. ფეხზე წამოდა თითქოს მის ჩახუტებას შეეცადა მაგრამ ლეას შეხედვამ მთლოანად დაშალა.

ვიწრო შავ მაგიდქსთან რომელიც იატაკზე იყო დაჭედებული, ერთი მხრიდან ლეა იჯდა ბორკილებით მეორედან კი უკვე ჩვეულებრივი მოქალაქე.
ბადრაგმა ათი წუთი გაქვთო შეახსენათ და ოთახის კარი ჩაკეტა.

- ლეა ცუდად ხომარ გექცევიან?! - სანდრო თავს მაღლა ვერ წევდა. შინაგანად საკუთარ თავს მუშტბს ურტყავდა.
- - ჰმ.... ჯერ არავის გავუუპატიურებივარ. ! - ლეამ შეხედა და ცინიკურად ჩაიცინა. - შნ , შენ როგც ვატყობ იფერებ ახალ თანამდებოვას.
- ცდები ლეა.
- გეყოფა სანდრო! შენ მე გამომიუენე , ისევე როგორც მე გამოგიყენე. მაგრამ ერთი განსხვავებით. შენ იცოდი მე ვინ ვიყავი! შენ იცოდი მე რა ინდა გამეკეთებინა , და უვრალოდ შეგეძლო მიგევვი , ზედმეტი გრძნობების , ბანალურობისა და ემოციების თამაშის გარეშე. მაგრამ არა შნ ბოლომდე მიიყვანე საქმე. ბოლომდე დამაჭირე წიხლი. ახაკი აქ ხარ. უკვე წოდებით მაღლა და მეკითხებიიი როგორ მექცევიან აქ..... რა ელოდები ჩემგან?!იმას რომ გეტყვი მადლოვას?! იმას რომ დამნაშავე დამნაშავე?! კიდევ რას რომ ჩემი დაჭერით მოგემატება რამე?! თუმცაკი მოგემატა. წოდება..... ახლაც აქ ზიხარ მიყურებ და ტკბები.... ჰოი უფალო სანდროს ლეა დაუჭერია დ დედამიწაზე დააშაული აღარ მოხდბი. კი მე დამაშავევარ.... კი მე ჩვიდინე ყველა კიიი..... მე ამისთვს წლები მაქვს.... მე ამას საკუთარი სიცოვხლის დღით გადავიხდი და შენ ?! მე თი ეხლა არ მძინვს მშვიდად მოა დო და დავიძინებ აი შენკიი ვეასდროს დაიძინებ იცი რატომ?! შენ იმ ღამეს გიჭირდა.... შენ იმ ამეს თავი გეზიზღებოდა რადგან იცოდი გათენეას ა მოყვებოდა. მკი იმღამეს სულით და ხორცით შენთან ვიყაცი, შენი ვიყავი დამეტი არავისი.... აი ზუსტად ეგ გაგანადგურებს შენ! -ლეა წამოდგა კაწისკენ წავიდა ა ბადაგს დაუძახა მოვრჩიტო. წმით შემობრუნდა სანდროს ამღვრწულ თვალეს შეხედა მიუახლოვდ და ხელბი გაუწოდა.
- შენ მე ბორკილები დამადე,მეკი გულზე დაგასვი დაღი!
ბადრაგი მოვიდა ლეა გაიყვანა სანდრო კო კოდევ ნახევარი საათი იჯდა და ლეას სიტყვებს იაზრებდა.