უკვე 5დღეა ამ საკანში ვარ.სულ სიბნელე და სინესტეა.ლუკას მხოლოდ საჭმელი შემოაქვს და ისევ გადის.რამდენჯერ ვთხოვე აქედათ გავეშვი თუმცა უშედეგოდ.იატაკზე მძინავს რადგან ამ პატარა საკანში ლეიბის ნასახიც არ არის,ცივა მაგრამ ვითმენ არ მინდა სიკვდილი.ბოლოს როცა დავიღალე ლუკასზე ხვეწნით ვთხოვე საბანი, მაინც მოეტანა.ჩემდა გასაკვირად თხოვნა შემისრულა,არ ველოდებოდი.
-აბა აბა აბა-ხელებაკაპიწებული შემოვიდა ოთახში ლუკასი.როგორც ყოველთვის შავი ჯინსი და შავი მაიკა ეცვა,რომელიც მარტივად გამოყოფდა მის ნავარჯიშებ ტანს.-როგორაა ჩემი გოგო?ხომ არ მოიწყინა?
-ცუდად ვარ-მხოლოდ ეს ვუთხარი და ხელები რაც შემეძლო მჭიდროდ შემოვიხვიე რომ როგორმე გავმთბარიყავი.ამ სიციველში მიუხედავად პლედისა მაინც მციოდა.ლუკასმა მხოლოდ ჩაიცინა და ხელში ამიყვანა.-სად მივდივართ?
-ლაპარაკის უფლება მოგეცი?-ცივად მკითხა.გავჩუმდი და გარემოს დავაკვირდი.ნაცრისფერი,ყველაფერი ნაცრისფერია.არცერთი ოჯახური ფოტო არ კიდია კედელზე რაც იმის მიმანიშნებელია რომ მას ის ან არ ყავს ანდაც ნაწყენები არიან.ლუკასმა კვლავ იმავე ოთახში შემიყვანა სადაც ადრე ვიყავი.ყველაფერი მოუწესრიგებია.კრემისფერ ოთახში კრემისფერი ფარდები კიდია,კრემისპერი საწოლი დგას,მაგრამ კარადას და ტელევიზორს ვერსად ვერ ვხედავ.ეტყობა იმ დღის შემდეგ გაიტანა.საწოლზე დამაწვინა და ოთახიდან უხმოდ გავიდა.სიცივისგან ვკანკალებდი ცოტა უნდა გავმბარიყავი,ამიტომ აბაზანაში შევედი და ცხელი წყლით გადავივლე.კვლავ იგივე ჩავიცვი რაც მეცვა რადგან ფაქტიურად არაფერი მქონდა სხვა და ლოგინში შევწექი.დიდი ხნის უძინარს მალე ჩამეძინა.

-როუზმარი-მესმის ტომის ყვირილი და მეც ინსტუქტურად იქით ვტრიალდები,ტომი 16 წლისაა მე კი 5ის ვარ.სიცილით მოდის და ხელში ავყავარ და იქით მივყავარ საიდანაც დედა და მამა გვიმზერენ.ვკისკისებ და ტომს თვში ხელებს ვუტყაპუნებ ვიცი რომ მას ეს ნერვებს უშლის და ამიტომაც მსიამოვნებს ამის გაკეთება.-გეყოფა როუზ.-ჩურჩულით და მკაცრად მეუბნება შემდეგ კი მასაც ეცინება.სახლში შევყავარ და ჩემს დაძინებას ცდილობს,მაგრამ არ გამოსდის ამიტომ თვითონაც გევრდით მიწვება და ერთდ ვიძინებთ.
მეღვიძება,სიბნელეა ალბათ იმიტომ რომ ღმეა.გახშირებული სუნთქვის ხმა მესმის და მიკვირს ჩემს გარდა არის თუ არა ვინმე ოოთახში.ბოლოს ვვხვდები რომ ასე მე ვსუნთქავ.დაწყნარებას დიდ დროს არ ვანდომებ და ისევ მეძინება.
მე და ერთი ბიჭი ბრაიანი ხეზე ვართ მიხუტებულები და ერთმანეთს ვუცინით.აქ 15 წლის ვარ ბრაიანი კი 18საა.საკ აოდ სიმპათიური ბიჭია,მწვანე თვალებით და კულულებით.ტანზე თეთრი მაიკა და ჯინსები აცვია.იწევა და მკოცნის.ეს ჩემი პირველი კოცნაა და დაბნეული იმის შიშით რომ რამე არ გავაფუჭო ფრთხილად ვყვები.მის ჩაცინებას ვგრძნოვ და უფრო ვთამამდები.
-უკაცრავად რომ გაწყვეტინებთ მაგრამ როუზ შენი ძმა გელოდება.-თითქმის ჩამბჟირებამდე მისულმა ლილიმ შეგვაწყვეტინა.აჭარხალებული ვშორდები და ლილის მივყვები რათა სახლში წავიდე.
როცა მეღვიძება უკვე დღეა.სიძმარს ვიხსენებ.ის კოცნა ჩემი ყველაზე დიდი შეცდომა იყო.ბრაინმა მომდევნო დღეს დამცინა და მთელი სკოლის წინაშე შემარცხვინა.მაგის მერე შეყვარებული არ მყოლია,თუმცა ამას ვინ ჩივის.2კვირა სკოლაში ვერ გამაგდეს,მეშინოდა იქ მისვლა.ბოლოს ტომი დამელაპარაკა და მითხრა რომ მისი იმედი სულ უნდა მქონოდა,რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო სულ დამეხმარებოდა.მეც მისი სიტყვებით დათამამებულმა გავწიე სკოლისკენ.
ვიცი რომ ეხლაც ასე იქნება,ვიცი.დარწმუნებული ვარ.ტომი მოვა და მიპოვის.ალბათ ახლა როგორ ღელავს.მენატრება ჩემი დიდი და ბუძღუნა ძამიკო.როგორ მინდა ჩევეხუტო და ვუთხრა რომ ჩემს თითოეულ სისულელეს ვნანობ.ეს ყველაზე მეტად გაახარებდა.
-დავისვენეთ?-ოთახში ზედემტად მხიარული ლუკასი შემოდის და თან ბანცალებს.მთვრალი თუ არა ნასვამი მაინც იქნება.კვლავ იგივე სამოსი აცვია რაც წეღან,მხოლოდ ისაა განსხვავება რომ ამჯერად შავი ჟაკეტი აქ მოხურული.
-დავისვენე-ლოგინიდან ვდგები და პირისპირ ვუდგები.ვუყურებ მის ყავისფერ თვალებში და ვერაფერს ვხედავ გარდა უგრძნობი ადამიანისა რომელსაც ამქვეყნად არაფერი ადარდებს.
-ძალიან კარგი-იცინის და ზურგზე მიკიდებს.
-ლუკას დამსვი,დამსვი-ვკივი და ზურგზე ვურტყამ მაგრამ რეაქცია ნული აქვს თითქოს ვერც კი გრძნობდეს.
-დამშვიდდი.-წყნარად მეუბნება და სამზარეულოში გავყავარ,მაცივართან ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით მაგდებს-რამე გამიკეთე მშია.
-შეიძლება მეც ვჭამო?-იმით გათამამებულმა რომ ნასვამი იყო გავბედე და ვკითხე.
-შეგიძლია-მომაბეზრებლად ამოიხრა-ეხლა კი გააკეთე რამე თორემ შენ შეგჭამ.
-ეგ როგორ?-დავიბენი და ხახვის გაჭრისას კინაღამ ხელიც გავიჭერი.პასუხი არ გაუცია უბრალოდ გადაიხარხარა და სკამზე კომფორტულად მოეწყო.
სპაგეტი და სასიკები მოვხარშე,ორი ბუტერბროდიც გავაკეთე და ლუკას წინ დავუდე.
-საჭმლის გაკეთება გვცოდნიაო-სიცილით აიკაპიწა ხელები და ჭამა დაიწყო
-თუ გეგონა რომ გაკეთება არ ვიცოდი,რატომ მომეცი უფლება რომ გამეკეთბინა?-გამომწვევად ვუთხარი და სკამზე დავჯექი.-შეიძლება მომეწამლე და დასუსტებული მომეკალი.
-მართლი ხარ-თვი ჩაფფიქრებულმა დამიქნია-ამიტომ პირველი შენ შეჭამ.
-კარგი-მხრები ავიჩეჩე და ჭამა დავიწყე.ჭამის დროს ლაპარაკი არ მიყვარს ამიტომ ოთახს მოვავლე თვალი.ყავისფერი სამძარეულო,ყავიფერი შპალერი და ყავისფერი ფარდები.თითოეულ ოთახს ალბათ თავისი ფერი აქვს მინიჭებული არ ვიცი.ლუკასმა როცა ნახა რომ არააფერი მემართებოდა თვითონაც დაიწყო ჭამა.მალეე დავასრულეთ და თეფშები გავრეცხე.
-შეიძლება ოთხში ავიდე?-თვალებში ჩავხედე.რატომ აქვს ამ ბიჭს ყინულივით ცივი თვალები?აი რატომ?
-ადი-წამოდგა მაცივრიდან ლუდი გამოიღო და მისაღებში გავიდა. „ჩემს“ ოთახში ავდიოდი,როცა ლუკასმა დამიძახა.
-ჩემთან ბიჭები მოვლენ და არ დაგინახო აქეთ გამოსული გასაგებია?-კვლაც უხეში და უგრძნობი ლუკასი დაბრუნა.თავი დავუქნიე-გასაგებია თქო?-დამიყვირა.შევრკთი.
-გასაგებია-ჩუმად ვუთხარი და ოთახისკენ მოვუსვი.საწოლზე დავწექი და თვალები დავხუჭე.უცბად ქვემოდან საუბრის ხმა მომესმა.ჩუმად ავდექი და მივეპარე.ისეთ ადგილას დავდექი საიდანაც ვერავინ დამინახავდა
-ბიჭო და ეს გოგო რისთვის გყავს აქ?რამის დაშავებას ხომ არ უპირებ?-კითხა ქერა ბიჭმა.
-ეს გოგო იმისთვისაა აქ რომ მისი ძმა დაისაჯოს,იმისთვის რაც გამიკეთ.დაშევების მხრივ კი ნუ -სიტყვა გაწელა ლუკასმა და დივანზე გაწვა-არვიცი.გააჩნია როგორ მოიქცევა.
-კიმაგრამ ლუკას-დაიწყო კვალვ ქერა ბიჭმა.
-საკმარისია მაიკლ-უხეშად მოუჭრა-მოდით ფეხბურთს ვუყუროთ.
ოთახში ჩუმად ავიპარე.საჭირო ოთახში წყალი შევისხი და სახეს დავაკვირდი,ჩაწითლებული თვალები,ძჩაშავებული უპეები.ნამდვილად დაღლილი ვარ.რაც ლუკასისა და იმ ბიჭის მაიკლის საუბარი მოვისმინე ერთი კითხვა დამჩემდა.რა დაუშავა ტომმა ლუკას?საერთოდაც ტომს ჩემთვის ლუკასის შესახებ არაფერი უთქვამს იმის გარდა რომ გაიქცა და ფრთხილად ვყოპილლიყავი.ტომი რომელსაც მე ვიცნობ არავის არაფერს დაუშავებდა რაც არ უნდა ძლიერ ნდომებოდა ეს მას.ტომი რომელსაც მე ვიცნობ ყველას უყვარდა და პატივს სცემდა თვისი კეთილი და უბოროტო ხასიათის გამო.მერე რა რომ ის FBIს აგენტია და რომ ხანდახან მოკვლა უწევს? იცით რა ძნელია ეს საშაო ფსუქოლოგიურად? ტომი კი მაინც ისეთი გულღია და კეთილი ადამიანი დარჩა რაც იყოო. და კიდევ რა დაუშავა ტომმა ლუკას?


ამ თავს მართლაც რომ დიდხანს ვწერდი.მიხარია რომ წინა თავი მოგეწონათ,შევეცადე ყველას შენიშვნები გამეტვალისწინებინა,რამდენად გამომივიდა არ ვიცი და მითხარით.მოხარული ვიქნები თუ საერთო ჯამშ კარგი გამოვა.გთხოვთ გამიძიარეთ თქვენი აზრი.