მივედით სახლში და რას ვხედავ, თვალები კინაღამ გადმომივარდა..
მეგიც ჩემს მდგომარეობაში იყო. სახლის ეზოში ვხედავ სასაჩუქრედ შეფუთულ წითელ მერსედესს. თანაც ჩემი საყვარელი მოდელია. იმწამსვე შევირბინე სახლში რათა გამეგო ვისი იყო ეს ღვთაება.
-დედაა.. დეეე
-რა გაყროყინებს შვილო.
გახარებულმა მომახალა.
-ის წითელი საოცრება ვისია?
-შენი საყვარელო- მითხრა და გაომიწოდა ასევე ბაბთებით შეფუთული მანქანის გასაღები, მეკიდე იმდენად გახარებული ვიყავი რომ დედას ჯერ ალბათ იმდენჯერ ჩავეხუტე, რომ მანქანის საფასური გამოვისყიდე, მერე კი მე და მეგიმ ერთედ დავიწყეთ ხტუნვა.
-კარგი ეხლა სახლს ნუ დამამხობთ თვზე :დდ
თქვა დედამ, ჩვენ კი მასაც დავაწყებინეთ ხტუნვა. და ასე ერტად ვხუნავდით სანამ არ დავიღალეთ და ფეხები არ მოგვეკვეთა.
-კარგი ახლა მე და მეგი წავალთ, ხომ უნდა გამოვცადოთ ახალი პიპია :დდ
-ჰო კარგი მიდით ოღონდ პირველივე დღეზე არ გადაჩეხოთ სადმე
-ვაიმეე რა სასაცილოა, - ვთქვი გაბღვერილა, - ისე არ დაგავიწყდეს ტარება შენზე კარგად ვიცი!!
-სიზმარში..
-რა თქვი?
-არაფერი მართალი ხარ მეთქი,- თქვა დედიკუნამ და ულვაშებში ჩაიცინა.
ხანგრძლივი დიალოგის შემდეგ მე და მეგი გავედით გარეთ და გამოვცადეთ ჩემი ახალი საოცრება. ისეთი წარმოდგენა ქონდა თითქოს მთელ თბილისში მანქანას მხოლოდ მე ვატარებდი. ბოლოს დიდი ხნის სეირნობის შემდეგ დაღლილი დავბრუნდი სახლში და დასაძინებლად გავემზადე. ჩავიცვი ჩემი ზღაპრულცხენებიანი საღამური და გადავედი სიზმრების სამყაროში.
-ლინა გაიღვიძე გოგო მოვიდა მათემატიკა.
-კიდევ ორი წუთი დედიკო რაა..
და მეგის გულიანმა სიცილმა გამომაღვიზა, და ბეწვზე გადავრჩი, საბედნიეროდ მასწავლებელმა ვერ დამინახა.
გაკვეთილი დასრულდა და ეგისთან გადავწყვიტე წასვლა. იქ დიდი ხანი გავჩერდი, მაგრამ საღამოს რაღაც მიზეზის გამო სახლში დაბრუნება გადავწყვიტე. ფეხით წაოვედი. სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვა მომინდა. მაგრამ რამდენიმე ხნის შემდეგ მივხვდი რომ ეს ცუდი იდეა იყო. მართალია გარეთ არავინ არ იყო მაგრა რაღაც მშვიდად მაინც ვერ ვიყავი. უკნიდან რაღც ხმა გავიგე და ნაბიჯებს მოვუმატე. ხმაც უფრო გახშირდა, ამიტომ უკან იხედვა ვცადე, მაგრა ვერაფერი ვერ დავინახე და ახლა გაქცევა გავიწყე. წინ რამდენიმე სილუეტი დავინახე, და უკან გავბრუნდი, მაგრა იქაც დამხვდნენ ვიღაცეები, მაგრა ამ დროს ჩემი იდუმალი ბიჭი მოვარდა, მაჯაზე ხელი მომკიდა და სადღაც გამაქცია. შედეგ ყველაფერი დამავიწყდა.
დილით გავიღვიძე ჩვეულ რეჟიმში. ყველაფერი ჩვეულებრივად იყო, მაგრა თითქოს რაღაც შეიცვალა. ამას ყურადღება არ მივაქციე და სკოლაში წასვლისთვის გავემზადე. მივედი სკოლაში, გადავიტანე 7 გაკვეთილი და გამოვედი, მეგის ეზოში ველოდებოდი, მაგრამ გასაკვირად მეგის მაგივრად ის იდუმალი ბიჭი მოვიდა.
-გაარჯობა გოგონი.
-გაარჯობა.
-მე და ჩემი მეგობრები დავნაძლევდით, რომ რომელიმე გოგო უნდა პაემანზე უნდა დამეპატიჟებინა და შენ წამოხვალლ?
-დაა მე რატო მეკითხები და არა სხვას?
-ეხლა პაემანზე იმას ხოარ დავპატიჟებ ვინც არ მომწონს და არვიცნობ, შენ კი ჩემი კლასელი ხაარ.
ამ დროს მოვიდა მეგიც.
-ეეე აქ რახდება?
-რახდება და შენს დაქალს პაემაზე ვპატიჟებ და მემგონი მაგდებსს.
-რაა არაფერი კაცო შენ დრო და ადგილი უთხარი და დანარჩენი მე მომადე - განაცხადა მეგი თავდაჯერებული ტონით.
-მოიცა ეხლა მე არაფერს მეკითხებით?
-აამ არაა - თქვა ვაჟბატონმა და ჩაიცინა.
-თქვი ეხლა სად წამოვიდეს.
-ანუ ხვალ სახლში მოგაკითხავ და წაგიყვან პატარაა, ისე ერთ მინიშნებას მოგცემ, გამოპრანჭვა და ამბები არ დაგჭირდება, მერწმუნე!
-არც ვაპირებდი
-ვააჰ დაჟეეე
-ჰოო დაჟეე
-კაიი მაშინ დღეს რვაზე შევხვდებით - თქვა და გააბიჯა თავდა ჯერებულმა ვაჟბატონმა ისე რომ სახელიც არ მითხრა.
-ვაიმეეე გოგოოგოგო რა მაგარიააა გილოცაააავ
-რაიყოო ასე მანქანა რომ მაჩუქეს მასჰინ არ მოგილოცია და ახლა რა ჭირი გეტაკა?
-რავიციი :დდ კარგი წავედით ეხლა მოვემზადოთ პაემანისთვის.
-ეგრე ნუ ეძახი რაა
-არა რა დავუძახო? თქვა მეგიმ და ერთუჯრედიანივით შემომხედა.
წავედით სახლში მე და მეგუსიააა. მივედით თუარა მეგიმ ოთახში ამაგდო და მთელი გარდერობი გამომიყარა.
-ისე ამათ ვინ დაალაგებს მერე?
-ვინ? ჩემო სიხარულოო
-დაგბრიდავვვ - ვუყვირე და ბალიშებით ჩავქოლე.
რადენიმე საათი ვირჩევდით რა ჩამეცვა და ბოლოს ავარჩიეეთ ნუუ ისეთი ასარჩევი არც არაფერი იყო, არ გაოიპრანჭოო ბიჭა და მეც ყოველდღიური ტანისსამოსი ცავიცვი. მუქი მწვანე ასანთლული შარვალლი, და ყავისფერი ტყავის ზედა. ამასობაში რვა საათიც მოსულა.
კარზე ზარის ხმა გაისმა და გულმა გახშირებულად დაიწყო ფეთქვა...