რის ჩაცმასაც ვაპირებდი არაფერი არ მოსწონდა მეგის. მაგრამ ბოლოს მაინც შევარჩიეთ მომწვანო ფერის გრძელმკლავიანი ხავერდოვანი კაბა, რომელსაც შავი ფერის მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი შევურჩიეთ, უფროსწორად მეგიმ შეურჩია.
-ვაიმე ცრელებს ვერ ვიკავებ..
-ცრემლებს კიარა სიცილს ვერ იკავებ.
მივაძახე და თან ბალიში ვესროლე, როელიც დაიჭირა და ჩემკენ გამოიქნია.
-კარგი წავედით უკვე თორემ დავაგვიანებთ.
-კარჩგი წავიდეთ.
ჩვენ ჩავედით ქვემოთ. 10 წუთის შემდეგ დანიშნულ ადგილას მივედით. არ წაომედგინა თუ ასეთი რამ იქნებოდა. მუსიკები გარეტაც კი ისოდა იმხელაზე იყო ჩართული, ყველგან სასმელი ეყარა, და მთელი შენობა სავსე იყო თინეიჯერებით რომლებიც ცეკვით იყვნენ გართულები. მე ყველას ვიცნობდი.
-რას დგახარ მანდ, წამო შევიდეთ.
-ჰოჰო მოვდივარ.
-კარგი ეხლა მე წავალ სასმელს მოვიტან შენ კი ცოტა გაერთე გამხიარულდი.
-ისე იქცევი ვითომ არასდროს არ ვყოფილვარ ასეთ ადგილებში.
-აბა ნამყოფი ხარ?
მკითხა მეგიმ და დამცინავი სახე მიიღო.
-ვაიმეე გავიცინო თუ დამაგვიანდა?
-ჰო კარგი წავედი მე.
მეგი წავიდა რათა სასმელი მოეტანა, მეკი დავჯექი და ველოდებოდი, გავიდა 10 წუთი, შემდეგ კიდევ 10 წუთი, დავიღალე ლოდინით და ჩემით გადავწყვიტე სასმელის აღება. მივდიოდი და თან მეგის ვეძებდი, ვერსად დავინახე, მაგარმ უფრო საინტერესო რამ შევამჩნიე. გვერდიდან ვიღაც თვალს ვერ მაშორებდა, თავიდან სახეზე თითქოს რაღაცით მეცნო მაგრამ მაინც ვერ გავიხსენე ვინ იყო. შემდეგ იმანაც შემამჩნია და უცებ გაიხედა გვერდით. ყველაზე გასაკვირი კი ის იყო, რომ ეს სკოლის წვეულებაა, ის კი სკოლაში არც ერთხელ არმყავს ნანახი. შეიძლება ახალ გადმოსულია და იქედან მეცნობა რომ ერთხელ მყავს სკოლაში ნანახი.. ამ სულეური და ამავე დროს საინტერესო ფიქრებიდან უცნაურმასანახაობამ გამომიყვანა. დავინახე მეგი როგორ ელოდებოდა ვიღაცას და თან ძალიან ანერვიულებული იყო. მასთან მივედი რათა საქმის კურსში ჩავმდგარიყავი.
-გოგო აქ რაგინდა?
-აა.. არაფერიი
-ვიღაცას ელოდები ხოო?
-არაა საიდან მოიტანე?
-აბა ეგრე ადვილად არ დაგავიწყდებოდი, მიდი ეხლა ამოღერღე ვინ არი, რომელ კლასელია, ვისი ყოფილია და ასე შემეგ.
-ჰო კარგი გეტყვი. ისე რა ზუსტად მიცნობ, აი სწორედ აიტომ ვართ საუკეთესო მეგობრები, გახს..
-აბა ეხლა სხვა თემაზე ნუ გადადიხარ!
-ჰო კარგი, ანუ რამდენიმე კვირის წინ გავიცანი ფეისბუკზე, ჩვენი სკოლელია 12 კლასელი, გიორგი ინწკირველი, მისი ყოფილზე არაფერი არვიცი, მაგრამ აიი იცი რა სიმატიურიაა?
-ოჰოო ესეიგი მართლაც კარგია.
-ჰოო აბა მე ცუდს შევხედავ?
დამცინავი ხმით შემეპასუხა მეგი.
-კარგი მაშინ მე გავალ, ხელს არ შეგიშლით, ისე იცოდე მეჯვარე მე ვარ.
ვუთხარი მეგის და თან სიცილს ვერ ვიკავებდი, ისიც კარგად გადახარხარდა და ბიძგი მკრა ეს ჩვენს ენაზე ‘’გაეთრიე მოდის,, ნიშნავს. მეგის ჩამოვშორდი, მეკი იმ იდუმალი ბიჭის ძებნას შევუდექი. მაგრამ ვეღარსად ვერ ვნახე, ამიტომ ცეკვა დავიწყე და კოქტეილის სმა გავაგრძელე.
-ვააა აქ ვინ ყოფილაა.
-ვაიმე სანდრო როგორ გამახარე..
არადა ამწამს გავიფიქრე ეს აქ რაქარმაღა გადმოაგდო მეთქი და რამაც გადოაგდო იმედია ისიც წაიყვანს უკან. სანდრო ჩემი სკოლელია, მას პატარაობიდანვე ვუყვარდი, მაგრამ ის რაღაცნაირად ვერ მიზიდავს. როდესაც სადმე დამინახავს იმწამსვე ჩემთან მოვარდება და რამეზე გამორჩენას ცდილობს, მაგრამ არაფერი გამოსდის.
-არმეგონა თუ გნახავდი, რომ დაგინახე მაშინვე მოვვარდი.
-ჰოო აბა სხვანაირად როგორ.-ვთქვი ჩუმად მაგრა გასაგონად.
-რა თქვი?
-აა არაფერი, რაკარგია რომ შემხვდი მეთქი.
-ხოდა ეხლა ერთხელ მაინც უნდა მეცეკვოოო.
-რაა.
რა მინდოდა?! ვინ მექაჩებოდა ენაზეე. ახლა კი მომიწევს ამქვეყნიური ჯოჯოხეთის გადატანა, თუ რათქმაუნდა ვინმემ არ გადამარჩინა.
-ვაიმე გოგო რამდენიხანია გეძებდი, ახლავე წამოდიი სასწრაფოდ მჭირდები!
მეგი სწორედ ამიტომ მიყვარხარ! ეტყობა დაინახა თუ რა საშინელ მდგომარეობაში ვიყავი და მოვიდა ჩემი თეთრ რაშზე ამხედრებული პრინცი!
-აუ გოგო რა დროს მოასწარი, ჩემთან ცეკვას აპირებდა.
-წაროიდგინე, შენს გადასარჩენად ჩემი გიორგი დავტოვე მარტო.
-ოჰ არა, ეს რა მოგსვლია.
პასუხი არ დავაყოვნე ირონიულად.
მეგიმ ნახა თავისი პრინცი და ერთად მაგრად გავერთეთ. ის უცნაური ბიჭი კი მეტი აღარ შემხვედრია.
გიორგის ძალიან დავუახლოვდით, მართლაც კარგი ბიჭი ყოფილა.
მეორე დღეს გავიღვიძე და სასმელისგან ნაბახუსევზე ვიყავი და თავი მისკდებოდა. ასეთ მდგომარეობაში რამდენი ხანია არ ვყოფილვარ. მაგრამ მაინც ავდექი, სკოლისთვის გავემზადე, დღეს ეტყობა კარგ ხასიათზე ვიყავი და ტანსაცმლის შერჩევის მუზა მომივიდა, კარგად გამოვეწყვე მოტკეცილი ტყავის შარვალი, თეთრი ჯემპრი და კლასიკური ფეხსაცმელი ჩავიცვი. არც ისე გრანდიოზულია, მაგრამ ჩემს მდგომარეობაში, ასე ნამთვრალევი მემგონი ასეთ იმპროვიზაციას ვერავინ ვერ მოახერხებდა. წავედი სკოლაში, რათქმაუნდა დედამ წამიყვანა. ამდენი ხანია ვთხოვ რომ მიყიდოს მანქანა, მაგრამ ყურსაც არ იპარტყუნებს ხოლმე.
-ლინა როგორც ცანს კვლავ დააგვიანე, ერთი წუთით და 3 წამით.
-მაპატიეთ, იზოლდა მას.
ვთქვი და ფიქრმა გამიტაცა, ის სამი წაი რაღა დასამატებელი იყო მეთქი.
-ბავშვებო მინდა შეგახსენოთ, რომ ახალი მოსწავლე გადმოვიდა რატი ბაგრატიონი.
ყველამ მისკენ გაიხედა მათ შორის მეც. გავიხედე თუარა გავოცდი, რადგან ეს სწორედ ის ბიჭია წვეულებაზე რომ იყო, თან არამარტო ამან გამაოცა, არამედ იმან, რომ მე გაომხედა და ოდნავ გამიღიმა. გაკვეთილი გავაგრზელეთ, ყველაფერი ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა, მარიამიც კი, რომელიც აგრძელებდა ხელის ბუზის საკლავივით ქნევას.
-გოგო მემგონი საბედო გამოგიჩნდა!
-რა დაგესიზმრა?
-დამესიზმრა კიარა ის ბიჭი მთელი დღეა თვალს არ გაცილებს, თან ჭვეულებაზეც შევამჩნიე, შენ გიყურებდა.
-კარგი რაა გეჩვენება რაღაცა.
-არაფერიც არ მეჩვენება.
-კარგი მორჩი ეხლა ბუზღუნს და წავიდეთ სახლში, დღეს დედაცემს არ ცალია.
-არაუშავს მე მიგიყვან.
-კარგი, ამდენი ხანია ვთხოვ მიყიდე ერთი გაჭირვებული მანქანა მეთქი და არაფერი.
-კარგი არაუშავს მე გყავარ თურამეა აქ.
-ჰოო აბა რაა, ჩემი გმირი ხარ! მომისმინე ბარემ ამოდი ცემთან და იმ გიორგიზე ვისაუბროთ.
-კარგიი.
მივედით სახლში და რას ვხედავ, თვალები კინაღამ გადმომივარდა..