-მე წავალ!... წარმოვთქვი უმისამართოდ და გათხლეშილი მთვრალი ავდექი დაბადების დღის სუფრიდან... ჩემი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი რომ არ მეცვა მხოლოდ მაშინ მივხვდი როცა ფეხზე წამოვდექი და სიცივე ვიგრძენი ფეხის გულებზე. ცოტა არიყოს შემრცხვა და ფხიზლად დავდექი.
-სად წახვალ დარჩი! -მხარს ქვემოდან ამომძახა ანი მეტრეველმა და მკლავზე ხელი ჩამომქაჩა, რის შედეგადაც ისევ ტახტზე აღმოვჩნდი.
-უკვე ძალიან გვიანია ანი!... -ნახევრად მძინარე და შეწუხებული სახით გავხედე ანის და ისევ ფეხზე წამოვდექი. ანი ჩემი საუკეთესო მეგობარია... ბაღიდან მოყოლებული მეგობრები ვართ. ერთად ვატარებთ თითოეულ წუთს რომელიც თავისუფალ დროს მიეკუთვნება... 24 წლისაა, ჩემზე მხოლოდ ორი თვით დიდია.
გათხოვილია ვატო ახვლედიანზე. ანის მეჯვარე რათქმაუნდა მე ვარ. ვატო დღეს გახდა 26 წლის. სწორედ მის დაბადების დღეზე დავთვერი ასე ძალიან. სიმართლე რომ ვთქვა მთლიანი სამეგობრო არ გვაქვს შექმნილი. მე, ანი და ჩვენი მეგობრები და ვატო და მისი ძმაკაცები. უბრალოდ მათთანაც კარგად ვართ... მაგრამ ანი რომ არა აქ ალბათ არც ვიქნებოდი. მეე?! მე გათხოვილი არ ვარ. არც "შეყვარებული" მყავს, მაგრამ ვფიქრობ ამ თემის განხილვა ჩემთან არასოდესაა საჭირო. არც კი ვიცი ჩემი თავის თქვენთვის გაცნობა პირველივე საკითხში ამ თემის "ჩაკვეხებით" რატომ დავიწყე. საერთოდ ამ თემაზე არასოდეს ვსაუბრობ რადგან მაღიზიანებს როდესაც დედაჩემის, ნანას დაქალები შეტევაზე გადმოდიან კითხვით: "როდის თხოვდები ნინა?!"
ამ კითხვაზე არც პასუხი გამაჩნია და არც მოსაზრება. არც ავტობიოგრაფიის წერა მიყვარდა. ერთადერთხელ მაშინ მომიწია ამის გაკეთება როცა ჟურნალისტიკაში ვაპირებდი სამსახურის დაწყებას. მოკლედ რომ ვთქვათ ვერ ვიტან ჩემს თავზე საუბარს. ყოველთვის მგონია რომ ვიღაცას თავს ვაბეზრებ. ხო... სწორედ მოგესმათ. ჟურნალისტი ვარ. და მოცეკვავეც. ცეკვას მაშინ შევეშვი როცა 2 წლის წინ ფეხი მოვიტეხე... დიახ! ჩემი ზედმეტად ძლიერი მოხერხებულობის გამო კიბეებიდან დავგორდი. სწორედ ამ ფაქტს შეესწრო ბიჭი, რომლის წინაშეც შერცხვენა არ ღირს. სწორად რომ ვთქვათ არ ღირს კი არა, დაუშვებელია! მერე ცეკვის გაგრძელებას აზრიც აღარ ჰქონდა... სჯობდა რაიმე სამსახურეობრივი პროფესიით მერჩინა თავი. და ჟურნალისტიკას გავყევი. ჟურნალისტიკაზე ცეკვის დროსაც ვსწავლობდი ამიტომ ამ პროფესიის ათვისება არ გამჭირვებია. ანი მსახიობია. თეატრალური აქვს დამთავრებული. სწორედ იქ გაიცნო ვატოც. ყველაზე მოკლედ რომ ავღწერო ჩემი თავი მხოლოდ იმას გეტყვით, რომ ვარ ნინა ჩოხელი, 24 წლის, ჯურნალისტი. აი გარეგნობის აღწერას კი ნამდვილად არ დავიწყებ რადგან ვერ ვიტან ამაზე საუბარს. მიუხედავად იმისა რომ ვატოს დაბადების დღეზე უამრავი სიმპატიური ბიჭი იყო დაპატიჟებული, ანიმ მაინც ვერ შეძლო რომ რომელიმე გამეცნო და მომწონებოდა. მათ შორის არის ლუკა მესხიც... ვერც ის გამირიგა. ეს ის ბიჭია ჩემს კიბიდან დაგორებას რომ შეესწრო და წამომაყენა, მაგრამ მას წარმოდგენაც არააქვს ჩემზე. ლუკა ვატოს და ბექა გელოვანის (ისიც მათ საძმაკაცოშია) ძმაკაცია. რომლის დაუპატიჟებლობა აქ არ შეიძლებოდა. ხომ წარმოგიდგენიათ ამ ფრაზას რამხელა ირონიით ვამბობ!... ლუკა მესხი ის ბიჭია რომელზეც ვერავინ იტყვის "არ გამიგია". მას ხომ მთელი ქალაქი იცნობს. ის ხომ მამის ფულებით, ორსართულიანი დიდი სახლით, აგარაკებით, რესტორნებით და მანქანებით განებივრებული ბიჭია... რომელიც საერთოდ არ მაინტერესებს. ერთადერთხელ, მაშინ როცა სასტიკად მთვრალი ვიყავი წამომცდა სიტყვა მისი სიმპატიურობის შესახებ და მას მერე აქვს ანის აჩემებული რომ მე ლუკა მესხი უნდა გამირიგოს... რაც ძალიან მაქვს მობეზრებული. მოკლედ მე ლუკა მესხს არ ვიცნობ და მასთან არანაირი საერთო არ მაქვს, არც ის გარემოება სადაც ორივე ვიმყოფებით ვატოს დაბადების დღეზე.
-ჩემები გაგაცილებენ... -სუფრის თავში მჯდომმა ვატომ მითხრა, რომელიც ასევე მთვრალი იყო. სხვათაშორის სიმთვრალეშიც კი სიმპატიურად გამოიყურებოდა. ანის გემოვნება ნამდვილად დასაფასებელია.
-შენები?! ვინ შენები?! -ნაკლებ გამომხატველი შეცხადებით მივმართე მას.
ვატომ ღვინის ჭიქა დადო და ხელით საძმაკაცოზე მიმითითა, სადაც ლუკა მესხი ნახევრად გადახსნილი თეთრი პერანგით მიყუდებოდა სკამის საზურგეს და შამპანიურის ჭიქას გადაჰკრავდა. თავს დავდებდი, იმდენად იყო შამპანიურზე გადართული ვერც კი გაიგებდა ვატოს ნათქვამ "ჩემები გაგაცილებენ"ს.
-ჩემით წავალ... უკვე გვიანია, უნდა გამოვიძინო, რომ დილით ადრე ავდგე და სამსახურში წავიდე. -უკვე, მზად ვიყავი და ჩანთის აღება გადავწყვიტე, როდესაც ანის საწყალი ხმა გავიგონე მხრის ქვემოდან.
-აუ ნინნ... არ წახვიდე რა სამსახურში ძალიან გთხოოვ!... დარჩი ამაღამ რა...
-რა?! შენ რა, აპირებ ჩემი ერთადერთი შემოსავლის წყაროც კი გაანადგურო?! მე ხომ ისედაც მარტო ვცხოვრობ?!
-კარგი რა ერთი დღე არ შეიძლება გააცდინო?! დარეკე და უფროსი გააფრთხილე,
-ანი!... -ნაღვლიანად ვუთხარი.
-მთვრალი ხარ და მაინც ვერ წახვალ. ბიჭებიც ნასვამები არიან და აქედან ვერავინ წაგიყვანს. -მკაცრი ტონით მელაპარაკებოდა -შენ კი შენსას არ იშლი... ოხ ეს ჟურნალისტიკა რა!!! -გაბრაზებული ანი ტახტზე დაჯდა და გაიბუტა.
-მაშინ...
-მაშინ ის რომ ხვალ დილისთვის მაღვიძარას დავაყენებთ 8 საათზე და ცხრაზე თავისუფლად იქნები სამსახურში. აქ რჩები... -შემაწყვეტინა, ჩემი ჩანთა ტახტზე მიაგდო, ხელი ჩამკიდა და საცეკვაო ადგილას მიმათრია. DVD ის წინ იდგა ლუკა, რომელიც მთვრალი საერთოდ არ ჩანდა. მას მთელი დღის მანძილზე ჩემთვის ერთხელაც კი არ შემოუხედავს. იქ მისვლისას არც კი მომსალმებია. რამოდენიმე წამით ადგილზე გავშეშდი, როცა დავინახე როგორ მომხიბვლელად და გიჟურად ცეკვავდა ჩემს საყვარელ მუსიკაზე ლუკა მესხი... ვუყურებდი და თვალს ვერ ვაშორებდი.
-ცუდად ხომ არ ხარ?! -ანის ხმამ გამომაფხიზლა.
-არა უბრალოდ ჩავფიქრდი -ხმადაბლა ვუთხარი და მეგობრების წრეს შევუერთდი რომ მეცეკვა.
დიდ ხანს ვიცეკვეთ შემდეგ კი ანი გვერდით გამოვიყვანე-ანი მე უნდა დავიძინო... ჯერ შხაპს მივიღებ მერე კი დავწვები. ძალიან გთხოვ მაღვიძარა შენ დააყენე.
-კარგი... მაგაზე ნუ იდარდებ. ტკბილი ძილი... -დამემშვიდობა და ცეკვა განაგრძო.
მეორე სართულზე ავედი, შხაპი მივიღე და უბრალოდ დავწექი. მალევე არ ჩამძინებია. დიდხანს მეღვიძა მაგრამ ვერ გავიგე როგორ დამთავრდა გართობა...
-----------------------
დილით გამეღვიძა, ოღონდ არა იმიტომ რომ მაღვიძარამ დარეკა. ვიფიქრე კიდევ მქონდა დრო მის დარეკვამდე და მშვიდად ავდექი ლოგინიდან. გავხედე ანის რომელსაც იმდენად ღმად ეძინა, რომ ვერც კი გაიგო ჩემი ადგომა. ძალიან მუქი წითელი ფარდები გადავწიე და როცა დავინახე როგორ მკვეთრად იყო მომდგარი მზე ფანჯრებზე, შიშმა ამიტანა. საათს დავხედე და მივხვდი რომ უკვე ძალიან გვიანი იყო. 11 ის ნახევარი... მე კი 9 ზე უკვე სამსახურში უნდა ვყოფილიყავი.
ძალიან ავნერვიულდი. მაღვიძარას შევხედე რომელსაც უკვე სამჯერ ჰქონდა დარეკილი მაგრამ ვერ გავიგე რადგან ხმა ჩაწეული იყო!!! ვიცოდი ანის გაღვიძება, რომ არ ღირდა. სასწრაფოდ ჩავიცვი, და სამზარეულოში სწრაფად ჩავედი რომ ჩემი ჩანთა მეპოვნა.
კიბის ბოლო საფეხურზე ვიდექი როცა სამზარეულოს მაგიდასთან მჯდომი ბიჭი დავინახე. ეს ლუკა მესხი იყო. ერთი ხელით მაგიდაზე ყავით სავსე ჭიქა ეჭირა,
ყავას ცხელი ორთქლი ასდიოდა, ეტყობოდა რომ ახალი გაკეთებული იყო. მეორე ხელის იდაყვით მაგიდას ეყრდნობოდა და ხელის მტევანი სახეზე ჰქონდა აფარებული. ჩაფიქრებული ჩანდა. ყველაზე მეტად იმ ფაქტმა გამაოგნა რომ ყველაფერი დალაგებული იყო მთელ სართულზე.
-უკაცრავად!... -ვთქვი და სწრაფად მოვაშორე ამ ბიჭს თვალი. რადგან ვიცოდი გამომხედავდა. ჩანთის ასაღებად სწრაფად გავემართე და მალევე ავიღე. უცებ მისი ხმა გავიგე
-უკაცრავად თუ გაგაღვიძე -ძალიან უმნიშვნელოდ მითხრა, ეტყობოდა არც კი ანაღვლებდა ეს... მის სკამს გამოვცდი და კარისკენ წავედი. თვალის კუთხით დავინახე რომ თავს ერთ ადგილას არ აჩერებდა. მოუსვენრად იხედებოდა აქეთ იქით და თან თვალებს იფშვნეტდა. წამის მეასედში შევხედე და მისი ჩაწითლებული თვალები დავინახე. ამით უფრო გავოგნდი და თავი ძლივს შევიკავე რომ არ ვკითხე რა ხდებოდა.
-ნახვამდის... -ვთქვი და მის პასუხს არც კი დაველოდე, ისე გავედი კარიდან.
ო არა! არ მახსოვდა სად დავაყენე მანქანა. როგორც იტყვიან "ბოლო ჭიქა არ უნდა დამელია"... სიმართლე რომ ვთქვათ არცერთი არ უნდა დამელია რადგან მხოლოდ ახლა გამახსენდა რომ აქ მანქანით არ მოვსულვარ. გუშინ ვატომ მომიყვანა. ღმერთო მე ხომ ახლა ძალიან მაგვიანდება. მართალია უკვე დამაგვიანდა მაგრამ სამსახურში მაინც უნდა მივიდე. ნერვიულობისგან ფეხებში სისუსტე ვიგრძენი და სახლის ეზოში კიბეზე ჩამოვჯექი. ჩემს თავზე მეშლებოდა ნერვები. ვინანე რომ დაბადების დღეზე მოვედი.
თავი ხელებში ჩავრგე და კინაღამ ტირილი დავიწყე 24 წლის გოგომ.
უცებ სახლის კარი გაიღო და ვიღაც გამოვიდა, ყურადღება არც კი მიმიქცევია მისთვის. მხოლოდ მაშინ ავწიე თავი, როცა ამ ადამიანმა ჩემს გვერდით ჩაიარა და იმ კიბეს გასცდა რომელზეც მე ვიჯექი. თავის მანქანას მიუახლოვდა ლუკა მესხი. ამჯერად ისე ავიფარე სახეზე ხელები რომ მხოლოდ მის ფეხსაცმელებს ვხედავდი.
-ხო მშვიდობაა?! -მესხის ხმაზე თავი ავწიე.
-სამსახურში დამაგვიანდა, მე კი მანქანა ჩემს სახლთან მიყენია, რომელიც ძალიან შორსაა აქედან. -ძალიან უმნიშვნელოდ ვთქვი.
-მე წაგიყვან სამსახურში. დაჯექი! -თქვა, ისე რომ ჩემთვის არც შემოუხედავს და შავ ჯიპში ჩაჯდა.
უარის თქმა არც გამიფიქრებია მაშინვე ავდექი და მანქანაში მძღოლის სავარძლის გვერდით დავჯექი.
ნახევარი გზა გავლილი გვქონდა მაგრამ ერთი სიტყვაც არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის. გვერდით არც კი გამოუხედავს ისე ატარებდა მანქანას. პროფილში იჯდა მაგრამ რამოდენიმეჯერ მაინც დავინახე მისი ჩაწითლებული თვალები და ცრემლები, რომელიც მუქ, მწვანე თვალებზე შეშრობოდა.
-ნინა ჩოხელი! -გადავწყვიტე ის მაინც სცოდნოდა ვინ ეჯდა მანქანაში. თითქოს ძალიან იყო ფიქრებში შერეული და ჩემმა ხმამ გამოაფხიზლა. უცებ შემომხედა და მალევე გაიხედა.
-ვიცი. -მოკლედ და გადაჭრით უცბად მიპასუხა ლუკა მესხმა.
-საიდან... -ამჯერად მართლა გამიკვირდა მაგრამ მისკენ არ გამიხედავს.
-იქიდან რომ ნინა ჩოხელს ყოველ დილით ვხედავ ტელევიზორში -უემოციოდ თქვა და ტელეფონზე ნომერი აკრიფა.
-როგორაა?! -აკანკალებული ხმით დაილაპარაკა ტელეფონზე. -კარგი მალე მოვალ -თქვა და ტელეფონი უკანა სავარძელზე გადააგდო.
-უმჯობესია აქედან ფეხით წავიდე. ვიცი რომ გეჩქარება. -დავასკვენი მე და ჩანთას ხელი მოვკიდე რადგან უკვე მზად ვიყავი მანქანიდან გადასვლისთვის. ის კი სვლას არც კი ანელებდა რომ რამოდენიმე წამში გაეჩერებინა.
-მეც იქით მივდივარ -თქვა რამოდენიმე წამის შემდეგ. და სვლას საგრძნობლად მოუმატა, ეტყობოდა რომ ძალიან ეჩქარებოდა.
-ფეხი როგორ გაქვს?! -მკითხა მოულოდნელად.
-რ... რომელი ფეხი?! -დაბნეულმა და ენის ბორძიკით მივმართე. აი უკვე მესამედ შევრცხვი ამ ბიჭის წინაშე.
-მაშინ რომ მოიტეხე ფეხი...
-...
-კიბეების გამო... -დაამატა რომ ამ წინადადებით მაინც მივეხვედრებინე.
-ახლა მშვენივრად. ანუ გახსოვს?! -მე კი მეგონა ლუკას ჩემზე წარმოდგენაც არ ჰქონდა.
-მახსოვს... -გვვერდული ღიმილით შემომხედა და მე მის მზერას თავი ავარიდე. არ მინდოდა დაენახა როგორ დავდნი მის მომხიბვლელ და სიმპატიურ ღიმილზე.
-აი მოვედით... -ვთქვი და გაჩერებული მანქანიდან გადმოვედი. კარი ისე მივკეტე რომ არც შევბრუნებულვარ.
-კარგად... -ზურგს უკან მომესმა მისი ხმა და უნდა შევტრიალებულიყავი რომ დავმშვიდობებოდი და მანქანა სასწრაფოდ მოშორდა ადგილს. დავინახე როგორ მიქროდა. მე კი ჩაფიქრებული ვიდექი და იმ ფიქრებმა გამომაფხიზლა რომ სამსახურში დამაგვიანდა.
******************
სასწრაფოდ შევვარდი დაუკაკუნებლად უფროსის კაბინეტში და აღელვებულმა მივმართე.
-ბატონო დავით!!! -ცოტაც და ვიტირებდი. ოღონდ არა იმიტომ რომ მისთვის თავი შემეცოდებინა, არამედ სამსახურის დაკარგვა არ მინდოდა და ვნანობდი ჩემს გაუთვალისწინებელ საქციელს.
-ოჰ მობრძანებულხარ... -ფანჯარასთან მდგომი ბატონი დავითი ჩემსკენ შემოტრიალდა და ირონიული ღიმილით მითხრა.
-იცით... -დავიწყე მაგრამ არ მქონდა მოფიქრებული რა უნდა მეთქვა და მოხარული ვიყავი რომ შემაწყვეტინა.
-იცი ჩვენს არხზე რა გავუშვით?!
-რა...
-ისევ ის საახალწლო კონცერტი რომელიც უკვე 17 ჯერ გავიდა ეთერში! თანაც ახლა მარტია. -დამიყვირა -მხოლოდ იმიტომ რომ შენ არ მოხვედი და არც კი გამაფრთხილე რომ მცოდნოდა და რამე უკეთესი გამეშვა. შენთვითონ თუ მოგწონს შენი საქციელი!!!
-მაპატიეთ.
-რა გაპატიო ნინა?! ასეთი უპასუხისმგებლობა რომ გამოამჟღავნე და შეგვარცხვინე?!
-მეგობართან ვიყავი დაბადების დღეზე, ბევრნი ვიყავით, ვერთობოდით და დალევა ვერ გავაკონტროლე... მაღვიძარა დავაყენე დილისთვის, მოსვლას ვაპირებდი მაგრამ მაღვიძარას ხმა ჰქონია ჩაწეული და ვერ გავიგე. მაპატიეთ... -თავი დახრილი მქონდა და თითებს ვიფშვნეტდი.
-ნუთუ არ იცი რომ სამსახურის დღეებში არ უნდა დალიო!!! -ხმას უკვე საგრძნობლად მოუმატა...
-გთხოვთ...
-ნუ მთხოვ! გათავისუფლებული ხარ სამსახურიდან. შენ მეც შემარცხვინე და ჩვენი კოლეგებიც! ახლა კი შეგიძლია შენ კაბინეტში შეხვიდე, შენი ნივთები მოაგროვო და აქედან წახვიდე, რადგან აქ აღარ გვჭირდები... მე კი შენზე ძალიან დიდ იმედებს ვამყარებდი და მოლოდინები ვერ გაამართლე.
-კიმაგრამ მე ხომ ამის მეტი შემოსავალი არ მაქვს... მარტო ვცხოვრობ სახლში -ვუთხარი და ცრემლი გადმომვარდა.
-ამაზე აქამდე უნდა გეფიქრა... ამ თვის ხელფასს დღეს მიიღებ და უბრალოდ აქედან წახვალ. -თქვა და კაბინეტიდან გაბრაზებული გავარდა.
მე მთლიანი შენობიდან გამოვედი სახლში ტაქსით წავედი...
-ანი!... -ტირილით დავურეკე მას...
-ნინა რა მოხდა!!! შენ ხომ ახლა სამსახურში უნდა იყო...
-ანი!... -ვერ ვახერხებდი თქმას.
-ახლავე შენთან გავჩნდები... -გამომძახა ტელეფონში და გათიშა.
"მეთვითონ მოვალ შენ სახლში იყავი!" -ავკრიფე და სმს გავუგზავნე.
ტანსაცმელი გამოვიცვალე მანქანის გასაღები ავიღე და მანქანაში გაუაზრებლად ჩავჯექი.
ისე მივედი ანისთან რომ ტირილი არ შემიწყვეტია მთელი გზა.
ანი სახლის ეზოში იდგა და მელოდებოდა.
-რა ხდება?! -მომვარდა მაშინვე როგორც კი მანქანიდან გადმოვედი და ჩემი ჩაწითლებული თვალები დაინახა. -ნანა დეიდას დაემართა რამე?! -აღელდა ანი.
-სახლში შევიდეთ მცივა...
-------
სახლში ვატო და ანი იყვნენ.
-რა მოხდა ნინა?! -გაოცდა ვატოც.
-სამსახურიდან გამომაგდეს -ვთქვი და თავი ხელებში ჩავრგე.
-რაა?! კი მაგრამ სამსახურში ხომ წახვედი... -შეიცხადა ანიმ.
-კიი წავედი... 11 ის ნახევარზე. როცა 9 ზე უკვე ეთერში უნდა ვყოფილიყავი. მაღვიძარაზე ხმა ჩაწეული იყო და ვერ გავიგე...
-კარგი დამშვიდდი რამეს ვიზავთ... აუ ჩემი ბრალია რა არ უნდა დამეძალებინა შენი დარჩენა. ან კიდე მაღვიძარა უნდა შემემოწმებინა.
ვატომ ჯიბიდან სასწრაფოდ ამოიღო ტელეფონი და მისაღები ოთახიდან გავიდა რომ ელაპარაკა.
როცა შემოვიდა მშვიდი სახე ჰქონდა მიღებული.
-ყველაფერი კარგად იქნება... -ვიცოდი ამ ფრაზაში არანაირი აზრი არ იდო და არაფერი გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ ჰქონია მაგრამ ვატოს ნათქვამმა მაინც გამამხნევა და დამამშვიდა. რისი იმედი მქონდა ან რისი იმედი უნდა მქონოდა აზრზე არ ვიყავი.
-----------
-გისმენთ! -მეორე დღეს ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა 11 საათზე.
-ნინა 12 საათზე ტელევიზიაში იყავი საქმე მაქვს შენთან. -ბატონი დავითის ხმა მეცნო.
-მოვალ აუცილებლად... -დასრულებული კი არა დაწყებულიც არ მქონდა რომ ტელეფონი გათიშა.
დარეკვამდე ღრმა ძილში ვიყავი მაგრამ ამ დიალოგმა კარგად გამომაფხიზლა. სასწრაფოდ გავემზადე და მანქანაში ჩავჯექი. არ ვიცოდი რისი იმედით მივდიოდი...
-ბატონო დავით... -კარზე დავუკაკუნე და ისე შევედი რომ არც უთქვამს შემოდიო.
-ახლა კარგად მომისმინე!
-გისმენთ... -თვალებში ვუყურებდი და ისე ველაპარაკებოდი
-შეგიძლია მოიტანო შენი ნივთები და სამსახურში დაბრუნდე. მადლობა თქვი რომ არ მქონდა ხელი მოწერილი განცხადებაზე. მეორეჯერ გაცდენა კი არა დაგვიანებაც არ დავინახო გაუფრთხილებლად თორემ მერე ლუკა მესხიც ვერ გიშველის...
-რაა?! -ადგილზევე გამაშეშა ამ სახელმა და გვარმა
-ხო რა იყო... ლუკა მესხმა გადაგარჩინა. კარგი ეხლა არ მცალია. წადი და კარგად გამოიძინე ამაღამ, რომ ხვალ არ დაგაგვიანდეს...
-დიდი მადლობა. -გაოგნებულმა ვთქვი და კაბინეტიდან გამოვედი...
მაშინვე ანისთან და ვატოსთან წავედი სახლში...
-ვატო ლუკა სად არის?! -სწრაფად ვკითხე და ჩანთა და მანქანის გასაღები ტახტზე უმნიშვნელოდ მივაგდე.
-ვინ?! -გაოცებულმა იკითხა ანიმ.
-ლუკა სად არის მეთქი!... -ჩემს ხმას მკაცრი ტონი შევაპარე.
-მოიცა დავურეკავ და მოვა...
-კარგი. ანი დღეს დილიდან არ მიჭამია, როგორც კი გავიღვიძე ტელევიზიაში წავედი. მაჭამე რა რამე, სანამ ის ბიჭი მოვა.
-რათქმაუნდა, წამოდი სამზარეულოში.
---------
-ხო მშვიდობაა?! რატო დამიბარეთ ასე სასწრაფოდ. -ერთი საათის შემდეგ მოვიდა მესხი. მე ტახტზე ვიჯექი და ტელევიზორს ვუყურებდი
ფეხზე წამოვდექი და ლუკა მესხის წინ დავდექი
-შეგიძლია მომიყევე?! -მორიდებულად ვკითხე
-კი მაგრამ რა უნდა მოგიყვე?! ან რატომ?!
-რაც მოხდა აი იმაზე უნდა მომიყვე... ბატონ დავითთან იყავი?!
-მამაჩემის მეგობარია. ამიტომ აარა პანიკები საჭირო -ცივად თქვა
-კი მაგრამ...
-აუუ... შემეძლო დახმარება და დაგეხმარე. -გამაჩერა და გაღიზიანებულმა მიპასუხა. ეტყობა ამ ბიჭს რომ სასტიკი ნერვოზი აქვს. მაგრამ მიუხედავად იმისა რომ ასეთი საქმე გააკეთა არ აქვს უფლება ასე უხეშად მომმართოს.
-არც კი ვიცი მადლობა როგორ გადაგიხადო... -თავი დარცხვენილად დავხარე
-ექიმი რომ იყო ვიცი როგორც დამეხმარებოდი მაგრამ სიმართლე, რომ გითხრა ჟურნალისტი არაფერში მჭირდება...
-ჰმმ... -მისი უხეშობა უკვე მაღიზიანებდა. -ვატო შენ დაურეკე?!
-კიი ვიცოდი ამ საქმეში ვინც დაგვეხმარებოდა. არ იცნობ შენ ლუკას და მამამისს...
-ნუ რავი ეხლა... გიჩევნია დაბადების დღეებზე დათრობისგან თავი შეიკავო თორე მეორედ თუ განმეორდება ასეთი რამ მე იმ ტელევიზიაში მიმსვლელი არ ვარ. არავის აღარაფერს აღარ ვთხოვ!
-მადლობა... -მართალია ნერვები მეშლებოდა მაგრამ ისეთი საქმე მოაგვარა ვერ გავუბრაზდებოდი.
-არაფერს... -თქვა და კარისკენ წავიდა.
-სად მიდიხარ?! -ვატომ დაუძახა.
-იცი სადაც... -არც შემოტრიალებულა ისე თქვა და სახლიდან უხასიათოდ გავიდა.
-რა სჭირს ამ ბიჭს?! მოდი შევთანხმდეთ იმაზე რომ არ აქვს უფლება ასე მელაპარაკოს... მიუხედავად იმისა რომ ასე დამეხმარა. ძალიან უხეშია.
-რთული ცხოვრება აქვს ნინა... -ვატომ მითხრა სევდიანი ხმით.
-ასეთი რა რთული ცხოვრება აქვს თავს რომ ვერ იკავებს! -უცბად გამახსენდა მისი ცრემლიანი თვალები, გუშინ რომ დავინახე, ჩემს თავზე ნერვები ამეშალა და გავჩუმდი!...
-დედა ჰყავს ცუდად. სიმსივნე 1 წლის წინ დაუდგინეს, ქმარს და შვილს უმალავდა. ეს ბოლო ერთი კვირა კი ძალიან ცუდადააა. საავადმყოფოში წევს... ბოლო სტადიაა, ექიმები ვერაფერს აკეთებენ... დღე და ღამ მასთანაა ლუკა და ყველაფერს აკეთებს რომ დედამისს თავი კარგად აგრძნობინოს. რაც ეს ამბავი გაიგო ლუკამ იმის მერე უხასიათოდააა. დაბადების დღეზეც ძალით მოვიყვანე რომ ცოტა გამემხიარულებინა. სხვანაირად არ შეიძლება. ძალიან ცუდადაა... -ვუყურებდი ვატოს და გაოგნებული ვუსმენდი.