22თავი
გიორგის ბათუმში ჩასვლა ძალიან სასიამოვნოდ დასრულდა, შეხვდა ქვეყვნის ყველაზე ძლიერ ექიმს რომელმაც საკმაოდ დააიმედა.
-ბატონო ზურა მე უკვე უიმედოდ ვარ, ექიმება მითხრეს აზრი არაფერს არ აქვსო.
-აზრი ყოველთვის აქვ სანამ ჯერ კიდევ სუნთქავს ადამიანი, სამწუხაროდ ჩვენს ქვეყანაში და არა მარტო აქ ექიმებს სჩვევიათ საკუთარი იმედგაცრუებების პაციენტებზე მოხვევა, სამწუხაროდ ჩვენ უამრავი ადამიანის სიკვდილს ვუყურებთ ზოგჯერ გადარჩენაზე ხშირი სწორედ სიკვდილია ამიტომ ყველაზე უიმედოდ ჩვენ ვართ, მე კარგად ვნახხე მამშენის მდგომარეობა და ვფიქრობ სხივურმა თერაპიამ შესაძლოა შედეგი მოგვცეს, თუ დავიწყებთ ნელნელა გზაც გამოჩნდება, გააჩნია რა შედეგამდე მივალთ. დამიჯერე უიმედო სიტუაცია არ არის.
-თქვენ ვერ წარმოიდგენტ როგორ გამახარეთ, თითქმის იმედი მქონდა გადაწურული.
-რაც მალე დავიწყებთ მით უკეთესი.
-დიახ რათქმაუნდა ჩვენ მზად ვართ . მაინც როდიდან?
-ხვალიდან, თუ რათქმაუნდა მოახერხებთ,
-რათქმაუნდა ხვალიდან დავიწყოთ.
გიორგი ღამე იქ დარჩა მეორე დილითკი მამაისთან გამოემართა თავს მხნედ გრძნობდა შეეძლო დამაიმედებელი პასუხი ეთქვა მამაისთვის რომელიც ასე ძალიან უყვარდა. ანაზე ფიქრი კი საერთოდ არ ქონია წამით გაახსენდებოდა გაუელვებდა მაგრამ ახერხებდა და იწყებდა ფიქრს სხვა რამეზე, ხეებზე ფოთლებზე ბუნებაზე ცაზე წყალზე ყველაფერზე ანას გარდა.
სახლში დაბრუნებულმა საოცარი სიმშვიდე იგრძნო თითქოს ანა ძალიან შორს მოიტოვა, ძალიან შორეულ წარსულში , პირველი სიყვარულივით რომელიც ბავშობაში რჩება.
23თავი.
ანა საოცარ სიახარულს მოეცვა, მან ძალიან აქტიურად დაიწყო საკუთარი ჩანაფიქრის განხორციელება, რკავდა ყველაგან სადაც ხელი მიუწვდებოდა და აკეთებდა ყველაფერს რათა საკუთარი ჩანაფიქრი განეხორციელებინა. თითქოს თავისი როლი დაინახა ყველაფერში რაც მის გარშემო მოხდა. გაარკვია და მიაგნო გიორგის სახელოსნოს. ყველაფერი იდეალურად მიდიოდა, მისი ცხოვრება ნათელი ამბებით აივსო. სახლში დაბრუნებულს კი კართან ვიღაც მისთვის უცნობუ ქალბატონი დახვდა.
-გამარჯობათ
-გამარჯობა, შენ ანა ხარ?
-კი , თქვენ ვინ ბრზანდებით?
-მე, მე მინდა რაღაც მოგიყვეთ.
-შემოდით.
-მე დედაშენის მეგობარი ვიყავი.
-დედაჩემს იცნობდი?
-კი ბავშვობის მეგობარები ვიყავით
-ალბათ თუ მასთან მეგობრობდით თქვენც მასსავით ძალიან საშინელი ადამიანი ხართ?
-არა ამას ნუ იტყვი.
-აბა როგორ გაამართლებთ შვილის მიტოვების ამბავს?
-ყველაფერს მოგიყვებით, თუ მომისმენთ. სიმართლე უნდა იცოდე.
-კარგი ახლა თავსუფალი დრო მაქვს, მომიყევი.
-რთულია ყველაფერი ტავიდან დავიწყო და გავიხსენო. ეს ისეთი საოცარი იყო . დედაშენი ძალიან ლამაზი და პოპულარული გოგონა იყო, ამავდროულად თამამიც, მაგრამ როგორც ზოგს გონია ნამდვილად არ იყო. მას სიგიჟემდე შეუყვარდა მამაშენი. ნიკასაც უყვარდა მარიკა, მაგრამ მშობლები წინააღმდეგები იყვნენ. ნიკა ღარიბი ოჯახიდან იყო მარიკას მშობლებს, მხოლოდ მარიკა ყავდათ ყველაფერს აძლევდნენ რაც შეეძლოთ ნიკას არ გააყოლებდნენ, ამიტომ ისე მოხდა რომ მარიკა ნიკასგან დაორსულდა, პაპაშენი ძალიან ძველმოდური კაცი იყო მოკლავდა რომ გაეგო მისმა შვილმა რომ ასეთი რამ ჩაიდინა, ბებიშენი ეხვეწებოდა დედაშენს რომ მოეცილებინე, მაგრამ დედაშენმა ეს არ გააკეთე, მალავდა ორსულობას, მაგრამ როცა გაჩნდი რამოდენიმე დღეში პაპაშენის ყურამდე მიაღწია ამ ამბავმა, მარიკას მოსაკლავად დაეძებდა, ბებიაშენმა ჩუმად გგაზავნა მარიკა საზღვარგარეთ შენ კი ბავშვთა სახში დაგტოვა. მხოლოდ ქმრის სიკვდილის შემდეგ მოგაკითხა შენ, მარიკა კი ვერ ჩამოდიოდა რადგან ხვდებოდა რომ არ მიიღებდი ასე ადვილად.
ანა გაკვირვებული უცქერდა ქალს რომლის თვალებში დიდი ტკივილი იკითხებოდა.
-მამაჩემზე რა იცი?
-მამაშენმა რომ გაიგო მარიკას ამბავი სმა დაიწყო გალოთდა, მოგვიანებით მის ყურამდე მიაღწია მარიკას ადგილსამყოფელმა და მანაც ჩააკითხა თავის სიყვარულს, ახლა ისინი ერთად არიან შენ დაც გყავს. აქ იმიტომ მოვედი, რომ ძალიან უნდათ მათთან ჩახვიდე. ფული და ბილეთი გამოგიგზავნეს აი გამომართვი, უნდათ რომ აპატიო ის რაც ბავშვური შეეცდომით მოუვიდათ და მათთან ჩახვიდე.
-სად ცხოვრობენ?
-შვეიცარიაში.
-და მათ გონიათ რომ ასე ადვილად ვაპატიებ?
-ერთი კვირა გაქვს ფრენამდე. შეგიძლია გადაწყვეტილებამდე ბევრი იფიქრო, იმედი მაქვს სწორად მოიქცევი. მე უნდა წავიდე და წარმატებებ გისურვებ ნებისმიერ შემთხვევაში.
ანა საოცრად ბევრ რამეს გრძნობდა, მანამდე რომ ასე ეზიზღებოდა საკუთარი მშობლები ახლა სიბრალული იგრძნო წარმოიდგინა თავი დედამისის ადგილას, როგორ უჭირდა ალბათ ყველაფრის დატოვება და წასვლა. ანა ბედნიერებამ მოიცვა. ბართი გახსნა შიგნით ფული ბილეთი და ფურცელი იყო მისამართით. ორი ფოტოც იყო. ერთი პატარა ბავშსვის ძველი ფოტო იყო, უკან ეწერა ჩემი ანა ჩემი ოცნება, მეორე ფოტოზე კი ახლაგზრად ლამაზი ქალი მამაკაცი და გოგონა იყვენენ უკან ეწერა ნიკა მამაშენი მარიკა დედაშენი და შენი დაიკო ანაბელი.
ანა დიდხანს უყურებდა ფოტოს და მიხვდა რომ მარტო არ იყო მისი ტკივილი ძალიან შორს ვიღაცას ძალიან სტკიოდა. ისინიც იტანჯებოდნენ ანას მზგავსად. ანამ ღრმად ჩაისუნტქა და ფანჯარასთან მივიდა, ყველაფერი ძალიან ნათელი და სუფთა იყო, მისი ფანჯრიდან არასოდეს ასეთი ნათელი სურათი არ დაუნახია. მას მთელი კვირა ქონდა თავისი გეგმის დასამთავრებლად შემდეგ კი თვითფრინავში ჩაჯდებოდა და წავიდოდა იქ სადაც ელოდნენ.
24 თავი
მკურნალობა კარგად მიდოდა რამდენიმე დღის მერე ექიმმა იმედები კვლავ მისცა გიორგის. არაფერზე აღარ ფიქრობდა ის, თავს მშვენივრად გრძნობდა რადგან ხელჩასაჭიდი ქონდა.
მამას დაპირდა რომ მის საქმეს ხელს მოკიდებდა და სამსახურში სიარულსაც მოუხშირა მართლია დავითთან შეხვედრა არ მოსწონდა, მაგრამ იტანდა და ყველაფერს მოთმინებით ხვდებოდა. ხნადახან ანაზე ფიქრები მოდიოდა თავში , მოუნდებოდა მამამის კარგად ყოფნის შესახებ ეთქვა მაგრამ ხვდებოდა, რომ ეს არ იქნებოდა სწორი და გადაიფიქრებდა ხოლმე.
გიორგი ჩვეულ რუტინას დაუბრუნდა იმედიანად ესახებოდა მომავალი . კვირის ბოლოს კი ერთმა ზარმა ყველაფერი თავდაყირა დააყენა ან პირიქით ყველაფერი თავისადგილზე დააბრუნა.
-გამარჟობათ ბატონო გიორგი.
-გამარჯობათ.
-დღეეს 11 საათზე გაიხსნება თქვენი გამოფენა. ყველა ტეელვიზია მოდის, უამრავი ხელოვნების მოყვარული მოიყრის თავს.
-ვერ გავიგე რას გულისხმობთ?
-მოსაწვევი გამოგიგზავნეთ თქვენმა თანაშემწე გოგომ გვითხრა ეს ფორმალობა დაგვეცვა. არ მიიღეთ იქ წერია ყველა დეტალი.
-კი მივიღე.
-კარგით გელოდებით.
გიორგიმ ბარათი გახსნა. გეპატიჯებით გიორგი ბელინსკის გამოფენაზე. სადაც რამოდენიმე მისი ნახატი იყო წარმოდგენილი. გიორგიმ საათს დახედე ჯერ 10 იყო. მაშინვე თავის სახელოსნოში გაემართ თავში ათასი აზრი მოსდიოდა მაგრამ ვერაფრით ვერ ხსნიდა ამ ყველაფერს. სახელოსნოში მისულს არც ერთი ნახატი ადგილზე არ დახვდა. მხოლოდ ფურცელი იპოვა სადაც ეწრა:
მოვა დრო და მადლობას იტყვი ეს შენი საუკეთესო მხარეა. არ უნდა დამალო რაც შეენშია. მე კი არ მეძებო მივდივარ სამუდამოდ.
გირგი კიდევ უფრო დიდ გაურკვევლობაში გაეხვა მხოლოდ ანამ იცოდა მისი ეს გატაცებაა. საგამოფენო დარბაზისკენ წავიდა. გული უცემდა ვერ გაეგო ეს კარგი იყო თუ ცუდი თითონ ვერასოდეს გაბედაბდა ამის შესახებ ხმამაღლა თქმას ახალა კი გამოფენა, რომელიც არავის გამორჩებოდა. დაბნეულუი და შეშინებული იყო ვერ გაეგო უნდა გაბრაზებულიყო თუ მადლობა ეთქვა..
გამოფენაზე მისულს უამრავი ჟურნალისტი მივარდა კითხვებს უსვავდნენ მაგრამ პასუხები არავისთვის გაუცია დარბაზში შევიდა, ირგვლივ მისი ნახაატები იყო, უამრავი ხალხი რომლებიც საოცარი ინტერესით აკვირდებოდა სურათებს. დავთიც იქვე ტრიალებდა გიორგის დანახვაზე მაშინვე გამოემართა მისკენ.
-გიორგი ამას მიმალავდი? აი ჩვენი პიარიც. ყოჩარ აქ საოცრება ხდება ფასები აინტერესებთ, ყველა გაოცებულია ასეთი შემოქმედება აქმდე სად იყოვოო. ესენიც სხვას ხომ არ დაახატინე?
-ორგანიზატორი სადაა?
-იქითაა აი ის გოგოა. გიორგი მაშინვე იმ გოგოსკენ წავიდა.
-გამარჯობათ ბატონო გიორგი როგორ მოგწონ, როგორც თქვენმა თანაშემწემ გვირჩია ყველაფერი ისეაა, სადაა თვითონ არ მოვა?
-ვინ?
-ის გოგო, ანა .
-არ ვიცი.
გიორგი გარეთ გამოვიდა ანას სახლისაკენ გაემართა. კარები დაკეტილი დახვდა აბრახუნებდა მაგრამ არავინ აღებდა. მეზობელი კარები გაიღო.
-არაა სახში ტყუილად აკაკუნებთ.
-სადაა ხო არ იცით?
-არა არ უთქვამს მაგრამ ძალიან ბევრი ბარგით წავიდა, აშკარად დიდიხნით რაღაც ნივთები მეც მომცა ასე მითხრა შეიძლება აღარ დავბრუნდეო და ესენი გმოიყენეთო.
-კი მაგრამ არ უთქვამს სად მიდიოდა?
-ხომ გითხარით არაფერი უთქვამს მეთქი.
ქალმა კარი მოხურა გიორგი კი საშინელმა შეგრძნებამ შეაწუხა.
25 თავი
ანა თვითფრინავშია ყავას მირთმევს გემრიელ კროასანს აყოლებს და წერს თავისი შეგრძნებების შესახებ, როგორ უხარია, რომ ძალიან მალე აღარ იქნება მარტო. აღარც თავისი წარსულის დამალვა მოუწევს, ყველა მათქანი ანაც და მისი ოჯახიც საზოგადოებაში არსებული სტერეოტიპების მსხვერპლნი იყვნენ, ყველანი იტანჯებოდნენ და ეს დღე მათ ტანჯვას დაასრულებდა. ერთადერთი რასაც დამალავდა და არ მოყვებოდა ანა არასოდეს ეს იყო გიორგი შესახებ ამბები. თავადაც უკვირდა რატომ ან როგორ შეძლო მისგან ასე შორს წასვლა, რამოდენიმე დღის წინ ხომ მის გამო სიკვდილს აპირებდა. მიხვდა რომ გიორგი სულაც არ უყვარდა ისე როგორც ეგონა არა უყვარდა მაგრამ ადამიანურათ, საოცარი მადლიერების გრძნობაც ქონდა მის მიმართ. ასევე სიბრალულს გრძნობდა, მას ხომ არავინ ყავდა. გიორგი ხომ ასეთი უსუსური და სუსტი იყო.ანამ მას მაინც გაუკეთა რაღაც რასაც ზუსტად იცოდა, რომ გიორგი ვერასდოეს გაბედავა, ამიტომ მიდოდა ძალიან მშვიდად. თავს ბედნიერად გრძნობდა , რომ გიორგის დახმარება შეძლო. საოცარ სულიერ სიმშვიდეს გრძნობდა.
*****
დასასრულის შემდეგ.
საშინელი დანაშაულის გრძნობა ტანჯავდა გიორგის თავს საშინლად გრძნობდა, მან დიდი აღიარება მოიპოვა, მაგრამ ყველაფერი ძალიან მოსაწყენი იყო მისთვის, ხვდებოდა, რომ ანა იყო მისი ერთადერთი სიყვარული ერთადერთი ადამიანი რომელმაც სწორად ჩაწვდომა მოახერხა მის შინაგან სამყაროში და ბოლოს გამოფენით დააგვირგვინა კიდეც. ანა იყო ყველაზე ძლერი ქალი ვისაც გიორგი შეხვდეროდა და ალბათ ვერასოდეს შეძლებდა ეპატიებინა საკუთარი თვისთვის მის დაკარგვა, ერთადერთი რაც იმედს აძლევდა იყო ფიქრი იმაზე რომ კარგად იყო და თავს ბედნიერად გრძნობდა, მაგრამ ეს თითქმის აფსურდი იყო იმ მდგომარეობის გათვალისწინებით რაშიც დატოვა. გიორგი ფიქრობდა და აცნობიერებდა, რომ თითქმის არაფერი იცოდა ანაზე, მიუხედავადა იმისა, რომ თავად ბოლომდე ენდო და ყველა საიდუმლო გაუმხილა, თავად არაფერი არ იცოდა ანაზე. ეს ახალგაზრდა გოგონა,დარჩებოდა მისი ცხოვრების დიდი ამოუხსნელ სიყვარულად. ყველაფრის მიუხედავად მადლობელი იყო, რომ ცხოვრების გზაზე შეხვდა ანას, რადგან ეს მი ცხოვრებაში იყოპ გარდამტეხი ეტაპი. ანა მისთვის იქნებოდა სიძლიერის, სიყვარულის და მეგობრის მაგალითი.


დასასრული.