ძილი მეძალება და თვალის ქუთუთოები მძიმედ მეხუჭება.
არ მსურს ძილი არა არ მინდა...
ჩემი სული გაქცევას ლამობს, თუმცა სხეულს არ შეუძლია.
კლინიკური სიკვდილი მაქვს?
ხო ნამდვილად ასეა.
საკუთრ სხეულს ზემოდან დავყურებ და გაფითრებულ, გათეთრებულ მძიმედ დასვენებულ
სხეულს ვამჩნევ თეთრს საწოლზე.
- შოკიი დაადეთ
ასაკიანი ქალი ბრძანებეს სცემს.
- სწრაფად
ყვირის მეორე და აქეთ-იქით გარბის და გამორბის მწვანე ხალათში ჩაცმული მედდა.
მოვარდისფო გრძელი თმა იატაკზე მეთრევა.
ვარდისფერ დიდ ტუჩებს ფერი დაჰკარგვია და ახლა ჩალურჯდა.
ცისფერი თვალები მძიმედ დახუჭულა.
ჩემს სავსე მკერდს ვამჩნევ, უმისამართოდ დაატარებს ახალგაზრდა ექიმი მასზე ხელებს და ჩალურჯებულ ტუჩებში სულს მიბერავს.
- რას იტყვი ?
მეკითხება ქერა, თაფლისფერ თვალება გოგონა.
მას ხომ ვიცნობ?
ხო როგორ არა, ის ანნაა. ხშირად ვნახულობ, სადღაც ღრუბლებში მხოლოდ, სხვაგან არსად შემხვედრია.
- ვიტყვი, რომ ამის დედაც ...
მწყდება პირიდან
- ნინა ?კიდევ ერთი შანსი და ეს ბოლოა
გამაფრთხილებლად მიქნევს თითს და ქრება.
ბარი
დალევა
ნარკოტიკი
ამანდა
მუსიკა
საპირფარეშო
ღამე
გზა
მანქანა
სიგნალი
დარტყმა
სასწრაფო
ტრიალებს, ტრიალებს, ტრიალებს



- არ ვიცი რამოხდა, დანამდვილებით ვერც გეტყვით.
- იცნობთ?
- მეუღლეა
მესმის გაურკვეველი საუბარი და თვალებს ერთმანეთს ძლივს ვაშორებ.
გაურკვეველ სიუჯეთებს აღიქვავს ჩემი გონება და შორს ლანდებს.
- გილოცავთ ქალბატონო ძლივს გადარჩით, ნამდვილად ღმერთი გწყალობთ, მეუღლეს შემოვუშვებთ ძალიან ღელავდა.
- ვიის?
ჩემს მისუსტებულ ხმას თავადაც ვერ ვცნობ და არც მეტის თქმის ძალა გამაჩნია. სასწრაფოდ ტოვებს პალატას პუტკუნა ექიმი და თან მიყვება წინა ერთი მოსაუბრე, ხოლო მეორის ლანდი მიახლოვდება, მიახლოვდება, მიახლოვდება და ...
- გამარჯობა
ბოხი ბარიტონით მესალმება და სკამზე მოწყვეტით ეშვება შავგვრემანი, მამაკაცი და ცისფერ თვალებს ნუშისებრი ჭრილიდან მანათებს, გამოკვეთილი ყბები და გადაპარსული თავი აქვს, წამით მაშინებს მისი პაცანური გარეგნობა, თუმცა შემდეგ მაბნევს.
- ვინ ჯანდაბა ხარ ?
არ ვცვლი ჩემს ჩვეულ საუბარს. ისედაც წვრილ თვალებს მეტად აწვრილებს და მგონია ახლა ადგება და სახეში შემომარტყავს.
- გამარჯობა თქო
ისედაც სერიოზულ ხმას მეტად ისერიოზულებს და საწოლს ვეყინები, ხმას ვიწმენდ და მეც ვესალმები უხმოდ.
- მანქანას შემოუხტი გახსოვს?
- შენსას ?
- მემგონი შენობით ფორმაზე არ გადავსულვართ.
იგივე გამყინავი ხმით მეუბნება და მეც ვასწორებ
- თქვენსას?
- დიახ ჩემსას, აქ მე მოგიყვანე
ფეხი ფეხზე გადაიდო და მომაშტერდა
- კარგი მადლობ შეგიძლია წახვიდე უფრო სწორედ წაბრძანდეთ
სწრაფად გადავაკეთე და მის ჩაცინებაზე მეტად გავღიზიანდი
- მოდი იცი რით დავიწყოთ ძვირფასო??პირველი ნარკომანი ხარ და ნარკოტიკების ზეგავლენის ქვეშ იყავი, მეორე ჩემს მანქანას შიგ ბორბლებში შემოუხტი, მესამე შენი ყველა ხარჯი მე დავფარე და ავანაზღაურე, მეოთხე პოლიცია მოვიშორე, მეხუთე ექიმები მოვატყუე და მეექვსე შენს ქმრად გავასაღე თავი.
ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე და შევეცადე მისიი ცისფერებისთვის მზრა გამესწორებინა
- და ახლა ამას რატომ მეუბნებით ?
- დავიჯერო ნარკომან გოგოს რაიმე ადარდებს ?შენნაირებისთვის ხომ მთავარი ფულია?
მპასუხობს ზიზღით და ისედაც ნატანჯ ცხოვრებაზე მეტად მერევა გული.
- ჩაიცვი მივდივართ
სწრაფად მეუბნება და პალატიდან გადის, გონზე მოსვლას ვერ ვასწრებ ექიმი, შემოდის და ნაღვლიანად მიყურებს
- ჯობდა აქ დარჩენილიყავით, ახლა თქვენი ადგომა არ შეიძლება, მაგრამ თქვენმა ქმარმა ასე ისურვა ჩვენ ვერას გავხდებით.
სანამ იმის თქმას მოვასწრებ, რომ ის მონსტრი ჩემი ქმარი არ არის "ის" შემოდის და გამართხილებელი სახით მიყურებს.
მასთან მარტოს მტოვებენ და ეს სიტვაცია მძაბავს. რა მემართება, არასდროს ვჩუმდებოდი უსამართლობის დროს, ახლა კი თავად მე მაიძულებს ვიღაც იდიოტი ავდგე და თან გავყვე იქნებ ვინ ჯანდაბაა.
- ჯანდაბა არ ვარ
მიღიმის ასრკაზმულად და ტანში მცრის.
- შენ რა ჩემს აზრებს კითხულობ?
ვბრაზობ და ვხავივარ
- დაახლოებით
ისევ ის ღიმილი.
- არ წამოგყვები, საერთოდ ვინ ხარ?რატომ უნდა წამოგყვე?მშობლები მყავს, ოჯახი ა მეგობრები ვის რა უნდა ვუთხრა სად მივდივარ თქო?
- კალიფორნიაში მარტო ცხოვრობ ნინა, დეიდაშენმა ნარკოლოგიურ ცენტრში გამოგიშვა სამკურნალოდ არ გინდა ეს ტყუილები ერთადერთჳ მეგობარი გყავს და ის შენზე შეშლილი ძუკნაა.
- ამანდა...
გაამხსენდა ბოლო ნაფასი როგორ დავარტყით და მერე ტუალეტში ვიღაც ბიჭს გაყვა, მე რა გავაკეთე ??არ მახსოვს.
- შენ ის გააკეთე, რომ ბორბლებში შემომივარდი
- ღმერთოოოოოო შენ რა ვამპირი ხარ ?
ვყვირი ბოლო ხმაზე და მის ცივ მზერას ვაწყდები. ვდუნდები და ვისუსები.
- ადექი და ჩაიცვი ნი ნა. რათქმაუნდა თუ პოლიციასთან პრობლემები არ გსურს და არც ის გინდა დეიდამ გაიგოს, მის გამოგზავნილ ფულს ცენტრში კი არა ისევ ნარკოტიკძში, რომ ხარჯავ.
ჩემს სახელს მკაცრად წარმოთქვამს და მოჭუტული თვალებით მიყურებს. უკვე მეზიზღება, მძულს ეს ადამიანი, ჯერ დამაცადეეეე. გავკივი გონებაში და მახსენდება, რომ მას ჩემი როგორღაც ესმის. სიტვაციის განსამუხტად, საწოლიდან ვდგები და შიშველი წინ ვესვეტები, ყბებს ერთმანეთს აჭერს და მხოლოდ თვალებში მიყურებს.
- შენ არავინ არ ხარ, რომ მიბრძანო.
ვემუქრები გამომცდელად ის კი ტუჩის კუთხეს ტეხს.
- ხო როგორ არა ნინა, მე არავინ და შენ ყველა.
მიღიმის იმ იაზვური ღიმილით მე, რომ უკვე 1 საათია ვერ ვიტან.
მის წინ ვიწყებ ტრიალს, ის კი თითქოს დასამტკიცებლად ვერ გამტეხო მხოლოდ სახეში მიყურებს. არ ვიცი ამდენი სითამამე საიდან მაქვს, მაგრამ მასთან ისევ ძალიან ახლოს მივდივარ და ყურთან ვჩურჩულებ.
- არ ვიცი სად არის ჩემი კაბა.
- მაგას კაბა არ ერქვა ნინა
კბილებიდან ცრის და საკუთარ პერანგს იხდის, ახლა ისეთი ეროტიული სანახავი ვართ, რომ კაცი ნამდვილად შეიშლება.
ისე, რომ ჩემს თვალებს მზერას არ აცილებს, პერანგს მახურებს და ღილებს მიკრავს.
- გეი ხარ ?
ვეკითხები გაბედულად და მის ისტერიულ სიცილს ვაწყდები.
- არა, ნარკომნები არ მიზიდავს.
აააააააააააააააა ვეეეეეეეერ ვიტან ვერ ვიტან ვერაააა.
ახლა მე ვაჭერ ყბებს ძლიერ ერთმანეთს და ჯერ კიდევ სისუსტის გამო ხელში მიყვანს, სასიამოვო სუნი მელამუნება ცხვირთან და მზად ვარ ყველაფერი აქვე დავივიწყო და ის შარვალი რაც აცვია შემოვახიო. ღმერთო რა გიჟობააა, თავს ვაქნევ და შიშველ სხეულზე ვეკრობი.
მთელი საავადმყოფო ჩვენ გვიყურებს და ჩემს უკანალს, რომელიც სანახევროდ მიჩანს ან პირიქით სანახევროდ არ მიჩანს.
მანქანაში მსვავს და უხმოდ ვიძვრებით ადგილიდან.
გონება გაფანტული ვზივარ, ნუთუ ეს ჩემს თავს ხდება.
არა ნამდვილად ბევრი რამ ხდება, უცნაური და ძალიან თანამედროვე ცხოვრება მაქვს, მაგრამ ეს ნამეტანია.






სახეზე ცხელი ხელის გულის შეხება მაღვიძებს და თვალებს ძლივს ვაშორებ ერთმანეთს.
- მოვედით
მანქანიდან ზანტად გადმოვდივარ და შიშველი ფეხებით თოვლში ვეფლობი, უღრან ტყეში ვდგავართ და წინ უზარმაზარი კლდე მოსჩანს.
- შენ რა გადაირიე?აქ რა ჯანდაბა გვინდა??
ვყვირი გაურკვევლად და სიცივისგან ვიბუზები.
მას ვეღარ ვხედავ, არემარეს თვალს ვავლებ და შეშფოთებული ყვირილის დაწყებას ვაპირებ, თუმცა ხავილში გადამდის, როცა ჩემს წინ უზარმაზარი დრაკონი მოფრინავს.
ვბრუნდები, მაგრამ გაქცევას ვერ ვასწრებ ჰაერში, რომ ვკიდივარ და სამყაროს ზეციდან ვუყურებ, თვალებზე ხელს ვიფარებ, რადგან სიმაღლის ისედაც მეშინია და ყვირილს განვაგრძობ. კლანჭებით ჩაფრენოდა ჩემს პერანგს და შიშისგან ზევით ახედვისაც მეშინია.
კლდეს გადავუქრინეთ, მე ყვირილს არ ვწყვეტ. ჩემს ქმარს თუ საქმროსაც კი ვეძახი საშველად.
არ ვიცი კიდევ რამდენ ხანს გავუძლები ამ საშინელებას, რომ არა მიწაზე დახეთქების ხმა.
მთელი ზურგი მეწვის, ძლივს ძლიობით ვსწორდები მიწაზევე და თვალებს არ ვახელ.
ადამიანის ბუნება, ნამდვილად ცნობისმოყვარეა, მეც ალბათ ცნობიერებამ გადამძლია და ცალი თვალის გახელას ვიწყებ, ჩემს წინ სრულიად შიშველი "მეუღლე" დგას და კმაყოფილი მიმზერს. მისნაირი რკინის ვერ ვარ და პირველ რიგში რასაც ვხედავ მის გრძელ და მსხვილ ღირსებას, რაასც ნამდვილად ვერ დაუწუნებს კაცი, ტავს სასწრაფოდ ვაქნებ და თვალს ვწვეტ მშვენიერ ქმნილებას. ახლა უბრალოდ თვალებში ვუყურებ ამ იდიოტს.
- შენ რა გადაირიე??შენ ?სად ?შენ სად იყავი?მე იცი?
ვლუღლუღებ და მიწიდან ვდგები, საუბარს არ მაცდის ისე მაბრუნებს წინ და ორას კაცს ჩემს თავს აცნობს.
- ჩემი მეუღლე
ასე უბრალოდ ყველაფრის გარეშე, ვხედავ უზარმაზარ სასახლეს, უამრავ ადამიანს, დაცვას, მეფეს, დედოფალს და მთლიანად მეცხრამეტე საუკუნეს.
- დიმიტრი? ჩვენ გოგოს მოყვანა შენი წრიდან გთოვეთ და არა ადამიანებიდან.
ბრბოს ეყოფა "მეუღლეს" მიმართავს. დიმიტრი ჰქვია, დიმიტრი... სახელიც ლამაზი აქვს
ვფიქრობ მომღიმარი, მაგრამ შემდეგ სიტვაცია მახსნდება და გაოგნებული მივშტერებივარ ყოველივეს.
- მე ვწყვეტ აქ ყველაფერს.
ბრდღვინავს დიმიტრი და ცისფერი თვალები უწითლდება, სახე ეცვლება და გაავებულ ცხოველს ემსგავსება.
- ის რატომ წყვეტს ყველაფერს?
ვეკკითხები გრძელ კაბაში გამოწყობილ პატარა ბავშვს და ისიც ბავშვური გულუბყვილობით მპასუხობს.
- ის-დრაკკონია.