თავი მესამე
განადგურებული ვწევარ საწოლზე და ცრემლები თავისით მდის.მენატრება ლილი,მენატრება ტომი,მენატრება მშობლები,ყველაზე მეტად კი მაინც თავისუფლებამენატრება.
ლუკასი სახლში არაა,გასულია მის „ძმაკაცებთან’ ასე რომ ფეხზე ვდგები და პირველ სართულზე ჩავდივარ.დარწმუნებული ვარ კარებს კარგად დაკეტავდა,მაგრამ რამეს ვიზამ და აუცილებლად გავაღებ.აღარ შემიძლია აქ ყოფნა,მიუხედავად იმისა რომ ლუკასი არაფეს მიშავებს,მაინც არ შემიძლია.კარებს ვაწვები,ჩაკეტილლია.ჯანდაბა.ხმამაღლა ვოხრავ და სამზარეულოში შევდივარ.ვპოულობ რაც მჭირდება და კარის საკეტის წვალებას ვიწყებ.კარგახნიანი წვალები შემდეგ კარს ვაღებ,მაგრამ იმწამსვე სიგნალიზაცია ირთვება.დარწმუნებული ვარ ლუკასი მალე გაიგებს ამის შესახებ ამიტომ თავქუდმოგლეჯილი გავრბივარ.სახლს გავცდი და რაღაც მიყრუებულ ქუჩაზე გავდივარ.მაინც სად ქონდა ამ ბიჭს სახლი?არვიცი ზუსტად რამდენი ხანია რაც მივრბივარ,მაგრამ ფილტვები უკვე დახეთქაზე მაქ და ვერ ვსუნთქავ.ფეხებიც ძალიან მტკივა.მოსასვენებლად ვჩერდები და ხელებს მუხლებს ვაყრდნობ.ღრმად სუნთქვას ვიწყებ და იმაზი ვფიქრობ რა მოხდება რომ დამიჭიროს.არა,არმინდა ცუდზე ფიქრი.
-როუზმარი-ის ის იყო გზა უნდა გამეგრძელებინა,როცა ლუკასის ღრიალი აყრუებს არემარეს.უკან ვბრუნდები.ჯობდა არ მივბრუნებულიყავი.ისეთი სახე ქონდა,რომ აუცილებლად მომკლავდა.ღმერთო ოღონდ გადამარჩინე და მეტი არაფერი არ მინდა,არაფერი.რაც შემიძლია გავრბივარ,მაგრამ ის მაინც მიჭერს.ვყვირი,ვფართხალებ,მოკლედ ყველანაირად ვცდილობ მისგან თავის განთავისუფლებას მაგრამ შენც არ მომიკვდე.-მადლობა თქვი რომ მაიას ეძინა და ნაწილებად არ დაგლიჯა.-ირონიულად ჩამიცინა.და სახლში შემიყვანა.სარდაფისკენ წამიყვანა.შიშისგან ავკანკალდი,აღარ მინდოდა სარდაფში.
-ლუკას გთოვ-ტირილით ძლივს ვთქვი ეს ორი სიტყვა
-რას მთხოვ როუზმარი?რას?-დამიყვრა და საკანში შემაგდო.-შენი ხმა აღარ გავიგონო.გექცეოდი კარგად და იყავი კარ ოთახში?ხომ არ შეირგე?იყავი ეხა აქ-გაბრაზებულმა მომახალა სახეში გამარტყა,კარები გაიჯახუნა და გაუჩინარდა.
-ლუკას გამიღე კარები-ტყუილაუბრალოდ ვკივივარ და ტყუილა უბრალოდ ვეჯაჯგურები კარებს რეაქცია მაინც არ აქვს.ატირებული ვიკეცები იმ ერთადერთ ლეიბზე და იმ ერთადერთ პლედ ვიხურავ რაც არის.ცივა.ძალიან ცივა.ჰაერში ვიყურები და თან ვფიქრობ ყველაფერზე და თან არაფერზე.არც კარგად ვარ,არც უარესად.არანაირად არ ვარ.ბოლოს როგორც იქნა ჩამეძინა.
უკვე რამდენი დღეა ლუკას აქ ვყავარ გამომწყდეული.საჭმელსაც კი არ მაძლავს.ხოლოდ წყალი შემოაქვს რომ არ მოვკვდე,რადგან ერთხელ წამოსცდა რომ მკვდარი არ ვჭირდებოდი.დავსუსტდი ძალიან ამაში დარწმუნებული ვარ.აი სარკეში რომ ჩავიხედო რას დავემსგავსები არ ვიცი,ალბათ საფრთხობელას.იმდენად დასუსტებული ვარ რომ ძილის მეტს ვერაფერს ვერ ვაკეთებ.
-ადექი-მიღრენს აწ უკვე ბატონი ლუკასი.როგორც შემიძლია ისე ვცდილობ ფეხზე ადგომას მაგრამ არ გამოდის და ლუკასს ვუვარდები ხელებში.უსიტყვოდ მიკიდებს მხარზე და ასე ავყავარ ზემოთ.პირუტყვი.სამზარეულოში შევყავარ და სკამზე მახეთქებს.ცოტა ნაზად რომ მომექცე არა?ჩემ წინ იმდენი საჭმელებია.რამდენიმედღის მშიერს ეს ჩემთვის ნეტარებაა.საწყალი სახით ვუყურებ ლუკას ისიც მომაბეზრებლად ატრიელებს თვალებს და ოთახიდან გადის.წამში ვეცემი საჭმელს და ნელ-ნელა ვჭამ.ვიცი რომ თუ ჩქარა შევჭამ გული ამერევა.
-ღმერთო რა კარგი იყო-ნეტარებისგან ვკრუსუნებ როდესაც ოთახში მისი უდიდებულესობა შემოდის.
-ადი ოთახში და გაემზადე,მივდივართ.-ზემოთ არც მიყურებს ისე მეობნება და თეფშების რეცხვას იწყებს.კითვის დაუსმელად ავდივარ ოთახში და პირველ რიგში აბაზანაში ვვარდები.მალევე ვიბან ყველაფერს,მაგრამ ვცდილობ რომ ყველანაირი ჭუჭყი ჩამოვიშორო,ასე რომ სულ მთლად დაწითლებული გამოვდივარ.სარკეში ჩახედვის შემდეგ ვხვდები რომ მართლაც მაგარი დასუსტებული ვარ.საწოლზე დადებულ სვიტრს და შარვალს ვიცვამ,ფეხზე კედებსაც.თმას ვივარცხნი და კოსად ვიწევ.მორჩა მზად ვარ.ქვემოთ ნელა ჩავდივარ.ლუკასი კართან მელოდება.დანახვისთანავე გადის და მანქანაში ჯდება.
-კარებს ვინ დაკეტავ ბატონო ლუკას?-მორიდებით ვეძახი.ამ ბოლო დროს მისი მეშინია.ზედმეტად უკონტროლო და ცივი გახდა.ნუ ცივი ადრეც იყო მაგრამ ახლა ზედმეტად.
-ეგერ დევს გასაღები და ჩაკეტე-შემოხედვაც არ იკადრა ბიჭმა.გასაღებს ხელში ვიღებ და კერებს ვკეტავ.მანქნისკენ უხმოდ მივდივარ და უკანა სავარძელზე ვჯდები.არვიცი წინ რომ დავმჯდარიყავი რა რეაქცია ექნებოდა.მთელი გზა ხმა არ ამომიღია,თუმცა როცა მანქანა ორსართულიანი კარი სახლის წინ გააჩერა დავილაპარაკე.
-მე რატომ წამომიყვანეთ ბატონო ლუკას?
-რადგან იქ რომ დამეტოვებინე კიდევ სცდიდი გაქცევას-უხეშად მიჭრის ლუკასი.
-კიმაგრამ მე ხომ საკანში ვიქნებოდი არა?-დაბნეული შევყურებ უკანა სარკიდან.
-ასე გინდოდა რომ იქ დარჩენილიყავი?-მახლის და მანქნიდან გადადის.მეც უხმოდ მივყვები და უკან ვუდგები.სახლის კარებს დაუკაკუნებლად აღებს და შედის,მეც რათქმაუნდა უკან მივყვები როგორც დამჯერი ძაღლი.
-ლუკას-ყვირილით გამოიქცა მისკენ ბავშვი.დავიზაფრე,მეთქი რამეს დაუშავებთქო ის კი პირიქით თბილად ეხუტებოდა პატარა არსებას.დავიჯერო მარტო ჩემთაან და იმ მოკლულ გოგონებთანაა დესპოტი?უხერხულად ვდგავარ კედელთან და სიტუაციას მივშტერებივარ.როგორ უხდება ლუკას ბავშვები.
-ლუკას,მოხვედი?-სამზარეულოდან ულამაზესი გოგო გამოდის.შავთმიანი გოგოა ულამაზესი ტანით.ჰმ?
-მოვედი და ეს ქაჯიც მოვიყვანე-თავს ჩემსკენ ანიშნებს.
-ვინაა ქაჯი?--წამოვიძახე გაბრაზებულმა-მე ვარ ქაჯი?
-აი ხომ გითხარი-გადაიხარხარა და მისაღებში გავიდა.გოგოს დარცხვენით მივაჩერდი
-მე როუზი ვარ-ვეუბნები ჩუმად და ხელს ვუწოდებ.ის კი მაგრად მეხუტება.გახარებული მეც ვხვევ ხელებს და ბედნიერებისგან რა გავაკეთო არ ვიცი.ამ საგიჟეთში ერთადერთი ნორმალური ადამიანი ვიპოვე.
-ნატალი-მშორდება და თბილად მიღიმი.-ლუკასის გამო ბოდიში.მას შემდეგ რაც გაუკეთეს,შენს მიმართ არაა გასაკვირი ასე რომ იქცევა?
-რა გაუკეთეს?-იმის იმედით რომ ლუკასის წარსულზე რამე დასცდება ვეკითხები მაგრამ ტყუილად.თავს ღიმილით აქნევს და მისაღებში გავყავარ.მაილკი,ბრაიანი და ნეითანი ზიან და ხარხარებენ,ლუკას კი სერიოზული აქვს დაკერილი.
-ნატალი მოდი დაჯექი-სიცილით გადახვია ხელი მაიკლმა და აკოცა აწითლებულ გოგონას.მივხვდი მაიკლი მისი ქმარია.
-ჩვენ ოთახში ვიქნებით-სულ აწითლებული წამოხტა ფეხზე გოგო.-წამო ლიდია,დავტოვოთ ბიძიები მარტო.
-და შეიძლება მე არ ვუშვებ?-წამოყო კუმ თვი.მოვკლავ ამ ბიჭს.-კაი კაი ვხუმრობ.
ნატალიმ თავში უთაქა და ოთახში ამათრია.კიდევ ერთხელ ვიმეორებ ვიპოვე ძლივ ამ ჯოჯოხეთში ერთი კარგი ადამიანი.დიდი ხანი ვჭორიკნობდით სხვადასვა თემაზე.
-ნატალი-ლუკასის ყვირლი მოგვესმა-ჩამოდი და ჩამოიყვანე ეგ ქაჯი.
-ჩემი წასვლის დროა-უკმაყოფილოდ წამოვდექი ფეხზე-მედია კიდევ გნახავ.
-მნახავ მნახავ-სიცილით ჩამიყვანა კიბეებზე. ლუკასმა დამინახა თუ არა მზერა ამარიდა,რა ჭირს ამ ბიჭს დღეს მთელი დღეა არ მიყურებს.
-სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა ნატალი-გადავეხვიე გოოგს-შენიც ლიდია.-პატარამ სიცილით მომხვია ხელები და დიდხანს არ გაუშვამს.ლუკასმა მანქანაში რასაც ქვია ძალით ჩამსვა და ახლისკენ წავედით.მთელი გზა ხმა არ ამოგვიღია.როგორც კი მოვედით მის ოთახში გაუჩინარდა.მოიცა ისევ იმ სარდაფში არ დამაბრუნებს? ვაიმე რა მაგარია.გახარებულმა ავიღე ოთახისკენ გეზი და პირდაპირ ლოგინზე დავემხვე.იმწამსვე ჩამეძინა.


დიდიხანია არ დამიდია ეს ისტორია და აი შემოგთავაზებთ.ფოტოზე ლილი კოლინზია როუზის როლში.იმედია მოგეწონებათ.არვიცი კიდევ როდის შევძლებ დადებას რადგან სკოლა დამეწყო.შემაფასეთ.