მთელი სხეული მიკანკალებს.არ ვიცი რა ვთქვა,როგორ მოვიქცე.ყველაფერს ჯობია ავუხსნა,მაგრამ მომისმენს?ნუ მე მაინც ვცდი.
-დემეტრე ყველაფერს აგიხსნი ოღონდ მომისმინე კარგი?
-გისმენ!
მკაცრად მეუბნება ის და დივანზე ჯდება.მალე მეც მის გვერდით ვიკავებ ადგილს და მთელ ჩემს ძალას ვიკრებ,რომ შევძლო სიტუაციის ახსნა.
-ცოტნე ნემსაძე ჩემი ყოფილი შეყვარებულია,რომელსაც ერთი თვით ადრე დავშორდი ჩვენს ქორწილამდე.ორი წელი ვიყავით ერთად და გადაწყვეტილი გვქონდა,რომ მალე ვიქორწინებდით მაგრამ ისეთი რაღაც გააკეთა სამუდამოდ დავშორდი.ერთ-ერთ საღამოს ბარში ვაპირებდით წასვლას.უნდა მოეკითხა და ძალიან რომ დააგვიანა გადავწყვიტე მასთან სახლში წავსულიყავი,რადგან მობილურზე ვერ ვუკავშირდებოდი.იქ რომ მივედი საშინელი სურათი დამხვდა.ცოტნე ვიღაც ქალთან იწვა საწოლში.მაშინვე გამოვვარდი იქიდან,მაგრამ როგორც ჩანს ცოტნემ მაინც შემამჩნია და უკან გამომყვა.მომისმინეო მთხოვდა,მაგრამ მაშინ მხოლოდ სიკვდილი მინდოდა.იმ დღის მერე სრული დეპრესია მჭირდა და რომ არა ნინა ახლაც ისე ვიქნებოდი.ცოტნემ ბევრჯერ მთხოვა მენახა,მომესმინა მაგრამ მე ყოველთვის უარით ვისტუმრებდი.მერე მის უმცროს დას თხოვა დამლაპარაკებოდა,მაგრამ არც მას შევხვდი და ჩემ მაგივრად ნინა წავიდა.იქიდან დაბრუნებულმა მითხრა,რომ ცოტნე ძალიან ნანობდა თავის საქციელს და შერიგება უნდოდა,მაგრამ ამას ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა აღარ ქონდა,რადგან ერთადერთი რასაც საყვარელ ადამიანს ვერ ვაპატიებ ეს ღალატია.ცოტნეს ბევრჯერ ვუთხარი,რომ თავი დაენებებინა ჩემთვის მაგრამ ის მაინც არ მეშვებოდა.აქ,რომ ჩამოვედით და მე და შენ პირველად ვიჩხუბეთ სწორედ მაშინ ვნახე ცოტნე.იმის მერე კი წერილებს მიგზავნიდა და შეხვედრას მთხოვდა.ერთხელ შევხვდი კიდეც,მაგრამ...-ვიგრძენი როგორ დაეჭიმა დემეტრეს ძარღვები-მაგრამ არაფერი სერიოზული არ მომხდარა.ისევ შერიგება მთხოვა და მე ჩემი ახლანდელი მდგომარეობა ავუხსენი,მაგრამ ის მაინც არ მეშვება.მინდოდა შენთვის ამ ყველაფრის თქმა,თუმცა თავი შევიკავე რადგან არ მინდოდა რამე სისულელე გაგაკეთებინა.
როგორც კი დავასრულე მონოლოგი,მაშინვე დამინამეს ცრემლებმა სახე.თავი დახრილი მქონდა მთელი ამ დროის განმავლობაში.არ შემეძლო დემეტრესთვის შემეხედა.პირველად ვგრძნობდი თავს დამნაშავე.დემეს სიჩუმე უფრო მძაბავდა და ისე მინდოდა ახლა სიკვდილი,როგორც მას უნდოდა ცოტნეს მოკვლა.საიდან მივხვდი?სახეზე წერია ყველაფერი.
-დემე...გთხოვ მითხარი რა რამე.ასე ჩუმად,რომ ხარ ვერ ვიტან.
-ვერ იტან?-ირონიულად ჩაეცინა მას-შენ ვერ იტან ჩემს სიჩუმეს და როგორ ფიქრობ მე უნდა ავიტანო ცოლის ღალატი?ამბობ,რომ ღალატს ვერ აპატიებ საყვარელ ადამიანს და იგივეს აკეთებ?მაპატიე კატო,მაგრამ გამიჭირდება გაგიგო.
ისე უცხოდ მომეჩვენა მისი ნათქვამი "კატო".არასდროს,არასდროს არ მოუმართავს ამ სახელით.მეტკინა,ძალიან მეტკინა.ვგრძნობდი როგორ მეცლებოდა ნელ-ნელა ძალა და როგორ მეწვოდა სხეული შიგნიდან.მინდოდა ყველაფერი დამევიწყებინა.მასთან მივსულიყავი და მთელი ძალით ჩავხუტებოდი,მეკოცნა,მაგრამ არა.ვერა.თავს ვერაფრით ვიმართლებდი.ის მართალი იყო,სრულიად მართალი.ვგრძნობდი როგორ ვკარგავდი საყვარელ ადამიანს და არაფრის გაკეთება არ შემეძლო.საყვარელ ადამიანს?ჰო.ვაღიარებ,რომ დემეტრე იმაზე მეტს ნიშნავს ჩემთვის ვიდრე წარმომედგინა.იცით რა ძნელია,როცა იმას კარგავთ,ვინც თქვენთვის ძვირფასია?მე ვიცი.ვიცი და ამას უკვე მეორედ განვიცდი,თუმცა სიმართლე გითხრათ დემეტრეს შემთხვევა უფრო რთულია ჩემთვის,ვიდრე ცოტნესი იყო.
-დემეტრე....მე მართლა მინდოდ...
-კატო გთხოვ არ გინდა!წადი და დაიძინე.ცოტას დამშვიდდები.
და ისევ "კატო".ვეღარ ვიტან უკვე ჩემს სახელს!უსიტყვოდ ვდგები და ოთახში შევდივარ.კარს მთელი ძალით ვაჯახუნებ.მერე ნელ-ნელა ვიკეცები და
ვბღავივარ.ვერ ვიტან ჩემს ასეთ სისუსტეს!ვერ ვიტან,როცა კაცის გამო ვტირი!
*****
ვიცი,რომ მართლა ძალიან პატარა თავია,
მაგრამ
უნდა მაპატიოთ ბავშვებო რა...
ძლივს მოვიცალე აქ შემოსასვლელად.
არც მე არ მომწონს,რომ
გალოდინებთ და ასეთ პატარა თავებს ვდებ,
მაგრამ
აი მართლა წამოუდგენლად საშინელი გრაფიკი მაქვს :)
წლევანდელი გამოცდების გამო
საერთოდ აღარ მაქვს არაფრისთვის დრო.
ჰოდა რაც შეეხება ამ თავს იმედია
ცოცხლად არ ჩამდებთ მიწაში :დდ
მადლობა ვინც კითხულობთ ბავშვებო და
მოგწონთ!