გააოცებული ვიყავი ყველაზე მეტად მის ნახვას არ ველოდი. არ მეგონა თუ მოვიდოდა.
-რა თქმა უნდა გეგა
-შენი ამბავი გავიგე და ძალიან მეწყინა
-მჯერა გეგა
-ახლა როგორ ხარ?
-უკეთესად
-მალე გამოგწერენ?
-ხვალ უკვე შემეძლება სახლში წასვლა, თუმცა მეთვალყურეობის ქვეშ უნდა ვიყო
-ეს ამბავი რო გავიგე მართლა ძალიან მეწყინა არც კი იცი რა დამემართა
-მჯერა გეგა-ოდნავ გავუღიმე
-სად არიან შენები?
-სკოლებში, უნივერსიტეტებში, სამსახურებში
-მალე მოვლენ?
-არ ვიცი
-მეგონა კოსტა ერთ წუთსაც არ დაგტოვებდა მარტოს-ნაგლად გამიღიმა გეგამ
-არა ვალდებული აქ იყოს
-ეგ როგორ თქვენ რაა
-ხო გეგა დავშორდით
ამ დროს პალატის კარები კოსტამ შემოაღო და გეგა არც კი შეიმჩნია პირდაპირ ჩემსკენ წამოვიდა და ტუჩებში მაკოცა. მე და გეგა ორივენი დაბნეულები ვუყურებდით კოსტას, როგორც ჩანს ძველი ნაგლი კოსტა დაბრუნდა
-როგორ ხარ გეგააა?
-კარგად შენ? დიდი ხანია აღარ მინახიხარ ვარჯიშებზე
-ხო ვერ ვახერხებდი მოსვლას
-კარგი ტაისია წავედი და გნახავ კიდევ
დასამშვიდობებლად წამოვიდა გეგა თუმცა კოსტამ შეაჩერა
-იყოს წადი დაუმშვიდობებლად დარწმუნებულივარ ნასიას არ ეწყინება
-კარგად გეგა
გეგამ თბილად გამიღიმა და წავიდა
-რა ქაჯივით იქცეოდი რა იყო ეს?
-რა იყო არ შეიძლება, ჩემს საცოლეზე ვიეჭვიანო- თვალებმოჭუტულმა გადმომხედა
-მგონი სკლეროზი გაქ კოსტა სულ როგორ უნდა შეგახსენო, რომ მე უკვე ყოფილი ვარ-ჩემი ჭკუით ვენაგლე
-კარგი რა ხო იცი რომ უჩემოდ ვერ გაძლებ-ირონიული იყო კოსტა
-რა არის ამაში გაუგებარი რო ა ღ ა რ მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ და მგონი ეს საკმარისი მიზეზია ჩვენი დაშორებისთვის
-აი ამაზე არც კი იოცნებო-როგორც წესი ბოლოს მიღრიალა და გავარდა პალატიდან.


არ აპირებდა კოსტა დანებებას და არც გეგასთვის დათმობას აპირებდა ბრძოლა ჰქონდა გადაწყვეტილი. სჭირდებოდა ეს ადამიანი მის გარეშევე ვერც იცოცხლებდა და ამას საკმარის მიზეზად თვლიდა იმისთვის, რომ ტაისია შეენარჩუნებინა. აპირებდა აეტანა მისი ცივი დამოკიდებულბა, თუმცა მისთვის იმის მოსმენა, რომ ტაისიას არ უყვარდა ან აღარ სჭირდებოდა ძნელი იყო და ჭკუიდან შლიდა.


მას შემდეგ რაც კოსტა გავარდა, მარტო ვიყავი და ხან ტელევიზორით გავირთე თავი ხან წიგნით. საღამოს ჩემები ამოვიდნენ კოსტა არ იყი რათქმაუნდა
-აბა როგორ ხარ?
-უკვე აღარ შემიძლია აქ ყოფნა
-გაგეღვიძა უფრო ადრე და წავხიდოდი სახლშიც
-კარგი დუდა გეყოს, ტაისია მართლა რამე, ხომ არ გაწუხებს
-კარგად ვარ საბა ნუ ნერვიულობ
ამ დროს ექთანი შემოვიდა, ისეთი ქალი იყო ბიჭებს კი არა მეც გადმომცვივდა თვალები. ეტყობოდა, რომ არაფერი ჰქონდა გაკეთებული. ესეთი ექთანის დანახვაზე დუდამ ცანცარი დაიწყო
-ვაი გული მტკივა-მარჯვენა მხარეს იდებდა ხელს ამაზე ყველას ერთად აგვიტყდა სიცილი, ექთქნ გოგონასაც გეღიმა დუდა კი მაინც ვერაფერს ვერ მიხვდა, ექთანმა დამაძინებელი გამიკეთა და გავიდა
-რა გაცინებდათ ?-გაკვირვებულმა ჰკითხრა ანდროს
-რა რა გვაცინებდა შე ქლიავო გული სად გაქ?
-აი აქ-დუდამ კიდევ მარჯვნივ მიიდო ხელი ამაზე უკვე მოსასულიერებელი გავხდი
-დუდა გაჩერდი აღარ შემიძლია გამეხსნა ნაკერები და ეგაა
-შენ მაინც მითხარი რა აცინებთ?
-დუდა გული მარცხნივ გაქ
-აუუ ეს მაქამდე რატო არ მითხარი თავიდან მეყოლება ის გოგო დასაკერი-დუდა დერეფანში გავარდა
ყველანი ვსაუბრობდით, თუმცა თეკლა აშკარად ჩვენთან არ იყო ტელეფონში იყო ჩამძვრალი და ეს აშკარად ანდროს აღიზიანებდა, ამიტომაც თეკლას ჩვენთან დაბრუნება გადავწყვიტე
-თეკლა თუ შეიძლება დაგვიბრუნდი
-უიი ბოდიში
-ვის წერ გოგო ესე გამწარებული?-საბამ კითხა ის რაც ანდროს ესე ძალიან აინტერესბდა
-არის ერთი-ენა გამოუყო საბას
-მოგიყვები მერე-ჩუმად მითხრა მე
-მიწერე გოგო იქნებ გეშველოს რამე-ნინის ამ ხუმრობამ ანდრო გააბრაზა, ძარღვები დაეებერა
-კარგით, ხვალ ვინ მომაკითხავს დაგვიანება არც კი გაბედოთ სული მეხუთება უკვე აქ ყოფნით
-არვიცით ჯერ ვისაც ეცლება რა
-კარგით წადით ეხლა მეც მეძინება და თქვენც დაისვენეთ
-თუ რამე დამირეკე-საბამ შუბლზე მაკოცა და ყველანი წავიდნენ
მალე ჩამეძინა, შუა ღამეს კვლავ ვიგრძენი, რომ მარტო არ ვიყავი მაგრამ გაღვიძებას და იმედის გაცრუებას ტკბილი ძილი ვარჩიე


დილით ადრე ავდექი, ვიფიქრე მოვემზადებითქო. მართალია ტანსაცმელი არ მქონდა, თუმცა ხელ-პირს, მაინც დავიბანთქო,პირველი ნაბიჯი მყარად გადავდგი, თუმცა სისუსტე და თავბურსხვევა მაინც ვიგრძენი ამის მიუხედავდ გზა გავაგრძელე, რამდენიმე ნაბიჯი მქონდა დარჩენილი მაგრამ ერთიანად ვიგრძენი, რომ დავიღალე და მეტი უკვე აღარ შემეძლო წასაქცევადი მოვემზადე, როცა ჯარი კოსტამ შემოაღო ესეთ მდგომარეობაში, რომ დამინახა მხოლოდ ნასიაო დაიძახა და ჩემსკენ წამოვიდა ხელში ამიყვანა, როცა შემეხო მონატრებამ ზუსტად მაშინ დამიარა, გამაკანკალა და აშკარად იგივეს გრძნობდა კოსტაც მინდოდა თავი მის მხარზე ჩამომედო, თუმცა არ შემძლო გულს ტვინი ეწინააღმდეგებოდა.
-რატო ადექი ჯერ კიდევ ცუდად ხარ?
-კარგად ვარ კოსტა უბრალოდ ამდენი თვის მერე პირველად წამოვდექი
-იქნებ ერთი ორი დღე კიდევ დარჩენილიყავი
-ამას თუ გააკეთებ ჩემი ხელით მოგკლავ მეყოფა ის თვეები რაც აქ გავატარე
-კარგი ხო
-დანარჩენები სად არიან
-ვერ მოვიდნენ-პასუხმა ძალიან დამაბნია
-რას ქვია ვერ მოვიდნენ, კი მაგრამ რატომ?
-რავიცი მგონი ჩემს მეტი არავის სჭირდები
-ნუ დებილობ რაღაცეებს-დავეჭვდი, ცოტაც მეწყინა მათი მეგობარი, შვილი და და საავადმყოფოდან უნდა გამოეწერათ ისინი კი არ მოვიდნენ, ბოლოს მაინც დავიჯერე რომ აუცილებელი საქმეები გამოუჩნდათ
-საქმეები ჰქონდათ მართლა
-მჯერა
-ჩანთაში შენი ნივთებია გამოიცვალე და წავიდეთ
-მადლობა
-არაფლის მომავალო ცოლო
-ყოფილო მომავალო საცოლევ კიდევ კაი აღარ მოგყვები ყველაფერი ძალიან ადვილად გავიწყდება
-ისე იქნება როგორც მე ვიტყვი-არ ვაპირებდი მასთან ჩხუბს გაგრძელებას ამიტომ გავჩუმდი
-გადი-აშკარად დაიბნა და ვერ მიხვდა რატომ ვთხოვდი გასვლას
-რაა?
-გადითქო
-რატო?
-რომ გამოვიცვალო-შვებით ამოისუნთქა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა
-არ გავალ-ახლა მე ვიყავი დაბნეულიც და გაოცებულიც ის კი იდგა ხელბგადაჯვარედინებული კარებში და დამპლურად მიღიმოდა
-ნუ სულელობ კოსტა გადი როგორ გამოვიცვალო ისე?
-როგორც იცვლი ხოლმე თუ გინდა დაგეხმარები-ამის გაგონებაზე სულ გავწითლდი ამან ისიც გაამხიარულა დაბოლო ხმაზე იცინოდა
-კარგი ხო მხოლოდ შეტრიალება შემიძლია-ხელები დანანების ნიშნად ასწია
-დროზეე-თვალებიგადავატრიალე და მობეზრებულმა შევხედე. მალე გამოვიცვალე
-შეგიძლია შემოტრიალდე-თვალის დახამხამებაში შემოტრიალდა
-წავედით ხო?
-ხო მაგრამ სანამ წავალთ ლექსო ექიმს უნდა გავუაროთ ბოლოჯერ უნდა გამსინჯოს
-ხარაშო წავედით-ექიმის კაბინეტთან მალე მივედით. ჩემს საავადმყოფოში ვიწექი, ამიტომაც ყველას ვიცნობდი ლექსოც, ჩემი კოლეგა იყო და კარგი მეგობრებიც ვიყავით
-ოჰ ჩვენი ლამაზი ექიმიც მოვიდა-ლექსომ გადამკოცნა შემდეგ მე და ყბადაჭიმულ კოსტას დასაჯდომად მოგვიწოდა
-როგორ ხარ ლექსო?
-მე კი არა შენ როგორ გრძნობ თავს?
-ძალიან კარგად
-დღეს დილით თავბურუ დაესხმა და ძლივს იდგა ფეხზე-საოცრად ბოხი ხმა ჰქონდა კოსტას
-კოსტა ნუ გიყვარს ყველაფრის გაბუქება-კოსტამ ისეთი თვალებით გამომხედა მეგონა იქვე მიმაკლავდა, მგონი ეს ლექსომაც შენიშნა და საუბარში ჩაერთო
-ტაისია ამის სწავლება ჩემსგან არ უნდა გჭირდებოდეს ხომ იცი რომ მკურნალ ექიმს ყველაფერი უნდა უთხრა, თუნდაც უმნიშვნელო
-გპირდები ლექსო მეტჯერ აღარ განმეორდება უბრალოდ ძალიან მინდოდა აქედან წავსულიყავი თანაც ძალიან ცუდადაც არ ვიყავი
-კარგი ტაისია ეხლა გაგსინჯავ და შემდეგ გაგიშვებ
-როგორც იტყვი ლექსო ექიმო-სიცილით ვუთხარი
ლექსომ თავის საქმეს ასრულებდა და ამ დროის განმავლობაში კოსტას თვალები მგონი საერთოდ არ დაუხამხამებია, უძრავად იჯდა და ორივეს გვიყურებდა. ლექსომ გამსინჯა და ერთ კვირიანი დასვენება, წამლები გამომიწერა, ექიმის კონტროლი ხომ თავისთავად.
წამოსვლის წინ მე და კოსტა გვერდი გვერდ ვიდექით. მან უცბად წელზე ხელი მომხვია და ისე ამომიყენა, ხელზე დავეჯაჯგურე მაგრამ არვცკი შეიმჩნია ღიმილიანი სახით იყურებოდა, მე მაინც ვცდილობდი თავი გამენთავისუფლებინა, თუმცა უშედეგოდ ბოლოს დავნებდი არ მინდოდა ლექსოს შევემჩნიეთ
-ტაისია გიშვებ სახლში გთხოვ რომ წამლები მიიღო და დამიჯერო ამის გაკონტროლებას თქვენ გთხოვთ ბატონო..
-კოსტა
-ხო კოსტა იქნებ თქვენ აკონტოროლოთ მისი წამლების მიღების და დასვენების საკითხი-ამის გაგონებაზე მე მაღლა ავიხედე კოსტასკენ მან კი დაბლა ჩამოიხედა ჩემსკენ ირონიული ღიმილით და აი აქ მივხდი, რომ ჩემი საქმე კარგად არ წავიდოდა
-დიდი სიამოვნებით გავაკეთებთ ამას
-არა ლექსო მისმინე გპირდები, რომ ყველაფერს დაგიჯერებ გთხოვ ამას ნუ გამიკეთებ
-ახლა უფრო მინდა რომ ბატონმა კოსტამ გაგიწიოს კონტროლი-ლექსო
-კარგით ჩვენ დაგტოვებთ-ლექსო ჩემსკენ წამოვიდა მეც გადავდგი რამოდენიმე ნაბიჯი და კოსტამ უკან დამაბრუნა ლექსოც იძულებული გახდა უკან დაეხია
-ნახვამდის ლექსო
-კარგად ტაისია-თბილად გამიღიმა ლექსომ
ლექსოს კაბინეტიდან გამოვედით და საავადმგოფოდანაც უხმოდ გამოვედით მანქანაშიც ჩავჯექით
-არ ხარ ვალდებული ჩემი წამლები აკონტროლო მე თვითონაც შევძლებ
-ვერ გაიგე შენმა ლექსომ რა თქვა?
-ხო მაგრამ არაუშავს
-უშავს ტიასია
-არმინდა რო შეგაწუხო ჩვენ ერთმანეთის უკვე არავინ ვართ
-აი მაგას კიდე იტყვი და მართლა აღარ ვიცი რას გიზავ და საერთოდ არ ვწუხდები
მივხდი რამე, რო მეთქვა მართლა რაღაცას მიზავდა, ამიტომაც გავჩუმდი, ორივენი ჩუმად ვიჯექით შუქნიშანი გაიწელა. ერთი სული მქონდა სახლში როდის მივიდოდა ყველაფერი და ყველა მენატრებოდა თავი მინას მივადე და თბილისს ვუყურებდი, ვდიქრობდი ყველაფერზე თან არაფერზე ანუ მე და კოსტაზე რა იქნებოდა მომავალში? ეს კითხვა მკლავდა ვხდებოდი, რომ კოსტა ესე ადვილად არ გაჩერდებოდა, მაგრამ ვერ ვხდებოდი რატომ რა აწუხებდა მართლა ვუყვარდი თუ უბრალო აკვაიტება ვიყავი. ფიქრებში გართული უკან, რეალობაში კოსტას ხმამ დამაბრუნა
-მოსწონხარ-მეგონა გეგაზე იძახდა მაგრამ მაინც ვკითხე
-ვის?
-შენ ლექსო ექიმს
ამის გაგონებაზე ჯერ ჩუმად ვიჯექი ვერ გავიაზრე რა მითხრა მაგრამ შემდეგ რო მიხვდი რო ამას მთელი სერიოზულობით მეუბენბოდა ისტერიკული სიცილი ამიტყდა
-რა გაცინებს?-მე კი ვიცინოდი მაგრამ როგორც ჩანს კოსტას სულ არ ეცინებოდა
-საერთოდ დაუკვირდი რა სისულელე თქვი?
-მე ვთქვი სისულელე თუ შენ ისულელებ თავს?-კოსტამ გამომხედა მე რატომღაც ვერაფერ ვერ ვთქვი იმისდამიუხედავად რომ სათქმელი ბევრი მქონდა
-სულელივით შენ იქცევი მე და ლექსო ვმეგობრობთ, მე მხოლოდ როგორც მეგობარს ისე ვუყურებ
-რასაც ლექსოზე ნამდვილად ვერ ვიტყოდი
-რატო გგონია რო ყველას მე მოვწონვარ? ყველაზე და ყველაფერზე გიჟივით ეჭვიანიბ
-იმიტომ რომ მიყვარხარ


ძალიან დიდი მადლობა თითვეულ თქვენგანს ვინც კითხულობთ. არ ველოდი თუ საერთოდ გემახსოვრებოდათ ეს ისტორია.