ესეც მეექვსე თავი მეგობრებო იმედია კარგი გამოვიდა
უფრო მეტ აქტიურობას ველი თქვენგან
შეცდომებისთვის ბოდიშს გიხდით

გილის სმაილებს ვუგზავნი და ტელეფონს საწოლზე ვაგდებ , რაღა თქმა უნდა ჩემი დაც არ აგვიანებს ამოსვლას , კარს კეტავს და გვერდით მისკუპტდება თვალები ეშმაკურად ამითამაშა
- დაიწყე ქალბატონო
- რა?
მაინც ვცადე მოტყუება ვინი იცის იქნებ გამომივიდეს მეთქი მაგრამ ნურას უკაცრავად
- კარგი რა მე მაინც რას მატყუებ ასეთი ბედნიერი არასდროს მინახიხარ , ვიიცი რომ რაღაც მოხდა და ნუღარ აყოვნებ მოყოლას ინტერესით გინდა მომკლა შენი ერთადერთი და?
- მე...მან სიყვარული ამიხსნა
თვალები დავხუჭე და ძალიან ჩუმად ვუთხარი წამით ეჭვიც შემეპარა რომ საერთოდ გაიგო
- ვინ? იმ დამიანმა?
თვალები უფართოვდება და იბადრება
- ჰო მითხრა რომ წლებია ვუყვარვარ ბავშვობიდან და ჩემზე ყველაფერი იცის
- ვაუვ აი ეს მესმის ? ამდენი ხანი ითმენდა ... და შენ ? შენ მოგწონს?
- არვიცი დაო არეული ვარ მგონი კიი
პირზე ხელები ავიფარე და ჩემი ასეთი თამამი აღიარების ცოტა შემრცხვა
- ჩემო საყვარელოოო
- მერე წვიმაში ვისეირნეთ ელჩაკიდებულებმა და სახლამდეც მომაცილა
სოფომმ გამომეტყველლება დაასერიოზულა
- სოფო რა მოხდა?
- უბრალოდ, ამას მშობლები როგორ მიიღებენ? ხომ იცი საშინელი რეაქცია ექნებათ და ყველაფერს გააკეთებენ რომ ხელი სეგიშალონ თან ის ... ასე ვთქვათ კაი ბიჭია ნუ რაც არი, მგონი აჯობებს დამალო თქვენი ურთიერთობა

სოფო მართალია ,ჩემი მშობლები ყოველთვის მებნებოდდნენ რომ მთავარია სწავლა სწავლა და სწავლა და რომ სოფოსავით არუნდა მოვიქცე ჰო არც ერიკი მოსწონდათ როგორც სასიძო მაგრამ სოფო არასდროს სწავლობდა გამორჩეულად ამიტომ სხვას არც ელოდნენ არაფერს და შეეგუეს ჩემზე კი იმხელა იმედებს ამყარებენ რომ ...მეც მათ ვუჯერებდი და დღე და რამ ვმეცადინეობდი სკოლა ოქროს მედალით დავამთავრე და უნივერსიტეტშიც 100%- იანი დაფინანსებით მოვხვდი და ახლა როცა ჩემ ცხოვრებაში სხვა სწავლაზე უფრო მნიშვნელოვანი გამოჩნდა არ შეეგუებოდნენ ამიტომ მართლა ჯობია ეს საიდომლოდ დავტოვო
ასეთი დადებითი ემოციებით დატვირთულს ისე ღრმად ჩამეძინა რომ...
- თიკა! თიკააა! ადექიიი ! კარი გააღე თიკა
ბრახუნის ხმაზე უაზროდ წამოვხტი და კარებიი გავაღე
- დედა რამოხდა?
- რა მოხდა? მეკითხები კიდეც ? საათს დახედე ორი ლექციაა გააცდინე და არ მოხდა?
საათს გავხედე 2იყო დაწყებული
გაათენე? თიკა ასეთი უპასუხიზმგებლო როდის მერე გახდი? ხვდები მამაშენს რა რეაქცია ექნება რომ გაიგებს?გაგიჟდება
- დედა მაპატიე მე
- ახლა არ მცალია ასეთი რამ აღარ განმეორდეს
თქვა და გიჟივით გავარდა ოთახიდან, ასე როგორ ჩამეძინა? ტელეფონს დავხედე 3გამოტოვებული ზარი დამიანისგან , ახლა მასთან საუბარი არმინდა ,შხაპი მივიღე მოკლე მკლავიანი და ჯინსის შარვალი ჩავიცვი , გარეთ თბილოდაა ჩემი წიგნაკი ჩანთაში ჩავაგდე და სახლიდან გავედი ,საშინელ გუნებაზე ვიყავი, ლამის იყო მეტირა
ბირჟაზე ბიჭებს გამოეყო დამიანი და ჩემსკენ წამოვიდა სიმართლე რომ გითხრათ მისი ეს ქმედება ძალიან მესიამოვნა
- ჩემო ლამაზო როგორ ხარ? ნაზად მაკოცა ლოყაზე
- საშინლად
- რატომ რამე მოხდა?
- 2 ლექცია გავაცდინე დამეძინა
- ეგ არაფერია
- შენთვის ადვილი სათქმელია მაგრამ აქამდე ასე არმომხდარა . პირველი ცრემ;ლიც ჩამოგორდა ლოყაზე ხელი ჩამჭიდა
- წამო მე ვიზრუნებ დღეს შენს განწყობაზე
- მოიცადე სად მივდივართ?
სწრაფად გადავიდა გზაზე და ტაქსი გააჩერა კარიო გამიღო მეც ჩავჯექი და ის გვერდით მომიჯდა მისამართი უკარნახა მხარზე ხელი გადამხვია და გამიღიმა როგორ შემეძლო სხვა რამეზე მეფიქრა იმ წამს
- საით?
- ერთ წყნარ ადგილას
მეტი კითხვა აღარ დამისვამს , მშვიდათ ვუყურებდი მის სახეს , ოდნავ სქელ ტუცებს , გამხდარ ლოყებს , სწორ ცხვირს და შავ თვალებს , იცით როგორია მისი თვალები? აი ყოველი სეხედვისას რაღაც ახალს რომ იპოვი მასში, მშვეივრად ვიცი რომ ქუჩის ცხოვრებით ცხოვრობს და არც დიდი ხანია ვიცნობ მაგრამ რატომღაც ძალიან ვენდობი
მზის სხივები მანქანაში შემოღწევას ცდილობს და ჩემს შარვალს ანათებს მის თითებსაც
- აქ გაგვიჩერეთ
ეუბნება მძღოლს თავისი ბოხი ხმით და ისიც აჩერებს , მანქანიდან გადადის და მეც მეხმარება გადასვლაში,ირგვლივ ვიხედები არაფერია კორპუსების გარდა , არც კაფე და არც პარკი არ ჩანს გაკვირვებული მივჩერებივარ დამიანს ისიც ალბათ ხვდება ჩემს აზრებს
- აქ იყავი ორ წუთში მოვალ
მაღაზიაში სედის და უკან ორი შამპანიურის ბოთლით ხელდამშვიდებულო გამოდის
გაღიმებული ეგებება ჩემს კოპებ შეკრულ სახეს
- წამოდი
ერთ ერთ კორპუსში შედის მე კი ადგილიდან არ ვიძვრი
- წამოდი ნუ გეშინია ჩემთან არ მიმყავხარ . იცინის მე კი მრცხვენია რომ მიმიხვდა
უკან მივყვები 5 სართულიანია ჩვენ კი უკვე მეხუთეზე ვართ მაგრამ კიბეზე სვლას ისევ ვაგრძელებთ
მერე ჩერდება ბოთლებს ხელში მაჩეჩებს და ჭერში გამოკიდულ კარებს ხსნის მერე კი ზემოთ წევს
ცას ვხედავ მეღიმება, ჯერ თვითონ ადის ბოთლებს ვაწოდებ მერე კი ვაი ვაგლახით მეც ამაბობღა
რატომღაც ზალიან მაღალი მეჩვენება , ხელს მჭიოდებს და იქვე ვსხდებით
ხედი მართლაც ძალიან მომწონს და ვერც ვმალავ , თანაც მართლა სიმშვიდეა
შამპანიურს ხსნის და მაწოდებს მერე კი თავისას ხსნის
- მე და სენ გაგვიმარჯოს
ბოთლს ოდნავ ჩემსკენ წევს მერე კი სვამს სამ თუ ოთხ ყლუპს
- მე არ ვსვამ
- კარგი რა ეს ხომ ცვენი პირველი პაემანია
მის სიტყვებზე ღიმილს ვერ ვიკავებ ღრმად ვისუნთქავ ჰაერს და ბოთლს პირზე ვიყუდებ
ასე მეორდება არმდენჯერმე და მეც სასმელი მეკიდება , ყველაფერზე ვიცინი წარმომიდგენია რა საშინლად გამოვიყურებოდი, დამიანი კი ძალიან გუწრფელი ხდება და მიყვება როგორ დამყვებოდა და მითვალთვალებდა ამდენი ხანი
- მაიას დიდი ხანია ვიცნობ შენზე არაფერი არ ვიცოდი მამაშენის გასვენებაშიც ვიყავი არც იქ მინახიხარ უცნაურია არა? ვეუბნები და თან მასლოკინებს. რა სირცხვილია
სახე უმკაცრდება და სადღაც სივრცეში იკარგება მისი მზერა
- მაშინ საავადმყოფოში ვიყავი
ამბობს იმდენად სევდიანად რომ ლამისაა ვიტირო
ჩვენ ავარიაში მოვყევით და ის ვერ გადარჩა. ცრემლებს სწრაფად იწმენდს და მზერას მარიდებს
მხარზე ვადებ თავს და ხელებს ვხვევ
-ვწუხვარ, მაპატიე არ უნდა მეთქვა
- შენ რა შუაში ხარ. შუბლზე მკოცნის და თავის ხელებს ჩემსაში ხლართავს
-ღმერთო სულ გაყინულხარ . თავის ჟაკეტს იხდის და მე მაცმევს
-წავიდეთ თორემ ისე დავთვერი რომ აქ ჩამეძინება.ხელებს უმისამართოდ ვიქნევ
-კარგი წავიდეთ
ვდგებიტ და იგივე გზას გავდივართ ქვემოთ ჩასასვლელად თუმცა ჩემი მთვრალის ჩაყვანა ბევრად რთული იყო,ავტობუს ველოდებიტ მერე კი სახლისკენ მივდივართ
-იციი შენ ყველაზე ლამაზი ხარ
მიჩურჩულებს და მეც სულ ვწითლდები
- მიყვარხარ
არ ჩერდება ის და მეც სიცილს ვიწყებ
ბირჯასთან ვაჩერებინებთ,ის თავის მეგობრებს აცნობს ჩემს თავს უფრო სწორად მე მაცნობს მათ რადგან ყველაფერიიცოდნენ ჩემზე, ლუკა თორნიკე გიო და აკო
მერე მათ ვემშვიდობები და სახლში ავდივარ
- დედა უკვე მოხვედი?
- თიკა ნასვამი ხარ? არადა როგორ ვეცადე თავი სემეკავებინა მაგრამ მაინც მიხვდა
- არა მე არ ვსვამ
წარბებ აწეული მიყურებს რადგან არსჯერა აშკარაა რომ მთვრალი ვარ
- ეს რაგაცვია
ტანზე ვიხედები ჯანდაბა დამიანის ჟაკეტი სულ დამავიწყდა ახლა რავქნა
-ეს... ეს ერიკისია
-სად არიან?
-მალე მოვლენ შენ არ იდარდო
სწრაფად ვეცლები და ოტახში ავდივარ რომ სოფოს დავურეკო ყველაფერი ისე თქვას როგორც მე მოვბოდე , მერე კი დამიანს ვწერ
-ჯაკეტს ხვალ დაგიბრუნებ
-გქონდეს პატარავ
-მე ისეთი მთვრალი ვარ რომ...
-სახლში ხომ არაფერი გითხეს?
- ამჯერად გადავრჩი
- მოგვიანებით სეგეხმიანები , შხაპი მიიღე გამოგაფხიზლებს
მეც მისის მითითებისამებრ შხაპს ვიღებ , 9ზე ინგლისურზე ვარ ამოტომ მოვწესრიგდი ჩავიცვი ცოტა გავიპრანჭე რადგან დამიანი მომაკითხავს იქ , დავალება დავწერე ჩავალაგე ჩანთა და წავედი
მასწავლებლის სახლიდან გამოსულს დამიანი იქვე დამხვდა ბოძზე მიყუდებული ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამეხუტა სიე თითქოს დიდი ხანია არ მინახია
-ჩემი გოგო
-წავიდეთ
გზაში ბევრი ვისულელედ , საოცრად ვუგებთ ერთმანეთს ცვენი აზრები იმდენად ემთხვევა რომ ზოგჯერ ერთადაც ვამბობთ რაღაცეებს მერე კი ვიცინით , ის ისეთი უშუალო და ხუმარაა
ბევრი ვიცინეთ მერე ვიღაცამ დაურეკა მგონი აკომ დაიძაბა ცემთან ეერთად საუბარს ერიდებოდა მალევე გაუთიშა გზაზე დადგა და ტაქს ხელი დაუქნია
- დამიან რამე მოხდა? ჩემი შეკითხვა დააიგნორა ტაქსიც გაჩერდა კარები გამიღო ჩემი მისამართიი უკარნახა და ფული მისცა
- რა ხდება?
-რაღაც აუცილებელი საქმე გამომიჩნდა სახლში წადი ჭკუით რომ მიხვალ დამირეკე შუბლზე მაკოცა
შუბლზე მაკოცა ,მეც აღარაფერი ვკითხე უსიტყვოდ ჩავჯექი , ავნერვიულდი მაგრამ ვეცადე არ შეემჩნია
რომ მივედი დავურეკე მაგრამ არ მიპასუხა რამაც კიდევ უფრო ამანერვიულა , გული ცუდს მიგრძნობდა, ხელების კანკალით ძვლივს მივწერე "მივედი" მაგრამ პასუხი რრომ არ მივიღე ისევ მივწერე " გთხოვ , ფრთხილად იყავი" ჩავწექი ჩემს ფუმფულა საწოლში თუმცა თვალი ვერ მოვხუჭე, ტელეფონი ტუმბოზე დავდე

სიყვარული სიამაყეს გართმევს