1.
-ნერვიულობ?-მკითხა ნინამ და ტუჩებს შორის სიგარეტი მოიქცია.
-ძალიან!
-ჰო,ბუნებრივია-გამიღიმა-ქორწილის დღეს და მითუმეტეს ღამეს ყველა ნერვიულობს!-თვალი ჩამიკრა და ღრმა ნაპასი დაარტყა.
-ნინა!ნუ გაწუხებს სულ ეს გარყვნილი აზრები რა,თან მაშინ ნერვიულობენ როცა უყვართ.მე კიდე არ მიყვარს.წესიერადაც არ ვიცნობ!
-კაი რა!სამაგიეროდ "ზესიმპატიურია" და ფულიანი!
-მე ისედაც არ მაკლდა ფული და კაი ცხოვრება!
-ო,ნუ ხარ ასეთი პრეტენზიული რა.პროსტა რა ბიჭია შეხედე-ჩემი ტელეფონით მისი ფოტო ცხვირწინ ამიფრიალა.არა,მეც ხო ვიცოდი სიმპატიური,რომ იყო?სიმპატიური კი არა როგორც ნინა ამბობს "ზესიმპატიური"!გგონიათ,რომ ვაჭარბებ?საერთოდ არა!მეც თავიდან ერთი მუდო ტიპი მეგონა,რომელიც ბუნების შეცდომა იყო,მაგრამ პირისპირ რომ ვნახე ყველა ჩემი ჰორმონი თავდაყირა დააყენა,სერიოზულად!
-ჰო,კაი.ვაღიარებ რომ სიმპატიურია,მაგრამ არ მიყვარს!
-ნუ გეშინია,შეიყვარებ.
-არამგონია.ხო იცი სიყვარულის არ მჯერა-ტუჩები დავბრიცე და სარკეში ჩემი თეთრი კაბა გავისწორე.
-არც მე,მაგრამ ეგ ისეთია დაგაჯერებს.შეიძლება პირველ ღამესვე მოახერხოს-წარბები აათამაშა ნინამ და აკისკისდა.
-ღმერთო რა უზრდელი ხარ,ნინა!-თვალები გადავატრიალე და დაქალს შევუბღვირე.
-შენ კიდე ჩამორჩენილი,პრეტენზიული,თავში ავარდნილი 24 წლის გოგო,რომელსაც სიყვარულის არ ჯერა და იწუნებს გოგოების გულთამპყრობელ ბიჭს!
-აუ ნინა კაი რა!
-ისე დალიკო მაინცდამაინც ამ ბიჭზე რატო გათხოვებს?
-შენი აზრით?ისიც ისე აზროვნებს,როგორც შენ და უნდა ხვდებოდე-ირონიულად გავუღიმე და დავეჯღანე.
-ჰოდა მაგიტომ ვართ ზუსტად ასეთი ბედნიერები-ისევ გადაიკისკისა ნინამ.
-ჰო,შენ განსაკუთრებით!
-დიახაც.თუ ბიჭებთან სე*ს გულისხმობ სულაც არაა ცუდი.ორივე ვიღებთ ამით სიამოვნებას.მერე საერთოდ ვივიწყებთ ერთმანეთს,ვითომ არც არაფერი ყოფილა-თვალი ჩამიკრა და მობილურს ჩახედა.
-აუ რა უზრდელი ხარ!
-კაი რა კატო!ნუ იქცევი დედატერეზასავით.
-და ეგ რა შუაშია?-თვალები გადავატრიალე მე.
-აუ,გოგო დღეს ქორწილი გაქვს და შენ კიდე მე მეჩხუბები უფ!გაჩუმდი და დაელოდე ტარიელს როდის მოგაკითხავს-წარბები აათამაშა ნინამ.
-ნეტა საერთოდ არ მოვიდეს-მობეზრებულივით ამოვილაპარაკე.
-ვაიმეეე!თუ გინდა მე გავყვები შენ მაგივრად ისეთი ბიჭია,მაგრამ რა ვქნათ რომ შენ დაევასე?
-ერთხელ ვყავარ მარტო ნანახი.
-მერე რა?მეც ერთხელ ვყავარ ხოლმე ბიჭებს ნანახი და დიდი ხნის ნაცნობებივით ლოგინში ვამთავრებთ ურთიერთობას-თვალი ჩამიკრა და გაიცინა.ღმერთო,რა გიჟია ეს გოგო!
უცებ კარზე კაკუნი გაისმა.მე გული ისე ამიჩქარდა,მეგონა ის ვაჟბატონი თუ იქნებოდა,მაგრამ კარი რომ გავაღე დედაჩემი და ჩემი და შემოვიდნენ.მეც გულდამშვიდებულმა ამოვისუნთქე.
-ვაიმე რა ლამაზი ხარ კატო-მომეხვია ჩემი და და კარგად შემათვალიერა.
-სხვანაირად არც შეიძლებოდა დალი ონიანის და ზურა დვალის შვილი ყოფილიყო!-კმაყოფილი სახით შემომხედა დედაჩემმა და ისიც ჩამეხუტა.
-მადლობთ-ორივეს გავუღიმე.
-აბა ქალბატონო დალი სად არის სიძე?-სახეგაბადრულმა კითხა ნინამ.
-გზაშია,მოვა მალე-ჩემმა დამ უპასუხა და ვიგრძენი როგორ დამეძაბა სხეული.აი,რა მჭირდა ვერ ვხვდები.ერთხელ მყავს ნანახი და ასეთი ემოციები რა საჭიროა?არა,უნდა დამშვიდდე კატო თორე ასე არაფერი გამოვა!
ლაპარაკში მალე გაგვეპარა დრო.უკვე პირველი იწყებოდა და ფანჯარასთან ვიდექი,როცა რამდენიმე მანქანა მიყოლებით შემოვიდა ეზოში.რაღაცნაირად მაინც მეშინოდა,მაგრამ ჩემი გიჟი დაქალი როცა გვერდით მყავს ყველაფერი მავიწყდება.ის არის ყველაფრის წამალი ჩემთვის!
-აჰ,მოგაკითხეს ნესტან-დარეჯან!გაგვიფრინდები მალე-არარსებული ცრემლები მოიწმინდა ნინამ და ახარხარდა.აი,ხო გეუბნებით გიჟია-მეთქი?საიდან "გააძრო" ახლა ნესტან-დარეჯანი?გაცისკროვნებული თვალებით მოდის ნინა ჩემსკენ,მერე კარგად შემათვალიერა რამე ხომ არ მქონდა ცუდად და გაეღიმა-მოკლედ შოკი მყავხარ რა!
-ნუ აჭარბებ ნინა.
-არაფერსაც არ აჭარბებს!ასეთი ლამაზი,რომ ხარ იმიტომ მოყავხარ ცოლად "ზესიმპატიურ" ბიჭს-ამაყად აცხადებს ჩემი და.მე მეცინება.
-კატო,მოემზადე შვილო.აქ ამოვა ჯერ და მერე ერთად ჩამოხვალთ.
-რა?აუ ნინა,მარიამ აქ იყავით რა!
-აუფ,მოინდომა!პირველ ღამესაც ხო არ დაგადგეთ თავზე?
-აუ,ნინა-თვალები დავუბრიალე დაქალს.
-არა დაიკო სირცხვილია,ჩვენ ქვემოთ დაგელოდებით-გამიღიმა მარიამმა და ლოყაზე მაკოცა.მალე გაისმა კარზე კაკუნი და ერთიანად გამეყინა სხეული.
-აბა შენ იცი ჭკვიანად,რამე ზედმეტი არ გააკეთოთ ხალხია და ხმაური შეაწუხებთ უბრალოდ-ხითხითებდა ნინა და ჩემი დაც აყვა.მე ორივეს ბალიში გავუქანე და მათ მაგივრად ჩემს მომავალ "ქმარს" მოხვდა.ო,ბოჟე ბედი არ გინდა?

2.
-გამარჯობა...-დაბნეულმა ამოვილაპარაკე და მოსალოდნელ შტორმს დაველოდე.
-გაგიმარჯოს-ო,ბოჟე რა ხმა აქვს!რა დროს ხმაა,კატო?სიცოცხლის ბოლო წუთები დაგრჩა და რა ხმა?!არა მაინც და მაინც ქორწილის დღეს რატო უნდა ვკვდებოდე,თან ქმრის ხელით?მაგარი ბედი მაქვს ძააან,ვაღიარებ!
-გიხდება ეს კაბა.უფრო სექსუალურს გხდის,მაგრამ იმედი მაქვს ძნელი გასახსნელი არ იქნება ჰო?-რაო?მოიცააა...ანუ გადავრჩი,ჰო?აჰ...ჰო ეს კი კარგია,მაგრამ რა მითხრა?თავხედი სუფთა!ისე გავბრაზდი სულაც არ ვნანობდი ბალიში,რომ მას მოხვდა და მეორესაც დიდი სიამოვნებით გავუქანებდი.ისე რას ვერჩოდი?მომავალი ქმარი იყო და ვერაფერს შევცვლიდი.
-არა,რას ამბობ.პირადად მე შევარჩიე შენთვის სპეციალურად.ვიცოდი ძნელად გასახსნელი კაბა რომ არ მოგეწონებოდა-ირონიულად გავუღიმე მე.
-ძალიან კარგი!-ჩემსკენ წამოვიდა და თვალებში ჩამაშტერდა.თითქოს ჩემ გათიშვას ცდილობდა და გამოუვიდა კიდეც.როცა წელზე ხელი შემიცურა და კოცნა დააპირა ზუსტად ამ დროს შემოვიდა ნინა ოთახში.ღმერთო ეს გოგო ჩემი მოუშორებელი ჭირია!რა მოხდებოდა ახლა,რომ არ ამოსულიყო?როგორ მინდოდა მისი ტუჩების გემო გამეგო...ვაიმე!რაზე ფიქრობ კატო გაგიჟდი ხო?მართლა გამთიშა ამ იდიოტმა!
-ოუ,არ მინდოდა თქვენთვის ხელი შემეშალა,მაგრამ ყველა თქვენ გელოდებათ და სანამ ჯერ კიდევ მოწესრიგებულები ხართ ჩამოდით.მაგისთვისაც გექნებათ დრო-აკისკისდა ნინა.მე სიბრაზისგან ძარღვები დამებერა.რა საჭირო ახლა ამის თქმა?
-ეს გოგო უკვე მიყვარს!-ჩემმა თავხედმა "ქმარმაც" გაიცინა და ნინასთან მივიდა-შენ ნინა,ხო?
-ჰო.შენ დემეტრე?
-დიახ-წარბები აათამაშა დემეტრემ-კაი ნუ მიყურებ ეგეთი თვალებით,ვიცი რომ სიპმატიური ვარ-ეშმაკურად გაუღიმა და ზემოდან დახედა-შენც ლამაზი ხარ და ჩემი მომავალი ცოლის დაქალი რომ არ იყო ვიცი როგორც გაგრძელდებოდა ჩვენი ურთიერთობა-ლოყაზე წაეთამაშა და ახლა მე შემომხედა.ალბათ უნდოდა ჩემი რეაქცია ენახა.ო,ბოჟე ხომ ვამბობ თავხედია-მეთქი?სწორად სემირჩევია სახელი რა გინდა!მოიცა,ჩემ დაქალს ეფლირტავეება?ეს დებილიც სიცილის მეტს არაფერს აკეთებს.
-ტასო წამოდი მალე ხო გაიგე ყველა ჩვენ გველოდება თურმე.
-ტასო არ მქვია მე.კატო ვარ!
-ძალიან კარგი სახელია,მაგრამ ჩემთვის ტასო იქნები-თვალი ჩამიკრა და გამიღიმა.ოხ,როგორ მინდა მაგრად გცემო!
-წავედით?
-წავედით-"პადრუშკა" გავუყარე და ქვემოთ ჩავედით.სახლი მთლიანად მორთული იყო.თავი ინდურ ქორწილში მეგონა.ბევრი ხალხი ირეოდა აქეთ-იქით.ყველამ ყურადღება ჩვენზე გადმოიტანა და 1000 კაცის თვალი მაინც გვამოწმებდა ახლა.რაც ყველაზე მეტად მძულს ის არის,რომ ვიღაც მამოწმებს იმისთვის რომ მერე დააასკვნას როგორი ვარ ფიზიკურად ან ხასიათებით,ქცევებით,როგორი ღიმილი მაქვს,რა მიხდება და ა.შ. კიბეებზე,რომ ჩავედით პირველი მამაჩემი მოვიდა ჩვენთან,მოგვილოცა.მერე სხვებიც და ასე.ერთ საათსი უკვე რესტორანში ვიყავით.საკმაოდ ძვირადღირებული იყო,თუმცა ჩემი ოჯახიდან ეს არც მიკვირს.არასდროს ყოფილა შემთხვევა ჩვენ უბრალოდ სავახშმოდაც იაფფასიან რესტორანში წავსულიყავით.ჩემთვის მაგალითად არ იქცევს ასეთი რაღაცეები ყურადღებას,თუმცა ბანალურობა არ მიყვარს.
რესტორანი იმხელა იყო ყველა მოთავსდა.ამ ხალხს ისეთი სახეები აქვთ ვერ გავიგე რისთვის მოვიდნენ აქ,ჩემი "ბედნიერების" გასაზიარებლად თუ კუჭის ამოსავსებად?ალბათ,უფრო მეორე.
ყველაფერი ისე მიდიოდა,როგორც ქართულ ქორწილებს შეეფერებათ.მე და დემეტრემ ბევრი ვიცეკვეთ.პირველი ცეკვა სწორედ ჩვენ შევასრულეთ და დიდი ოვაციებიც დავიმსახურეთ.ვგიჟდები,ყველაფერი როგორ გამოდის ამ ვაჟბატონს?ბევრი დავლიე ძალიან.ნინამ მითხრა უკეთესია თუ დალევ,მერე ნერვიულობითაც ვეღარ ინერვიულებ,მაგრამ გათიშვამდე არ დალიო,თორე პირველ ღამეს შეიძლება შერცხვეო.მოკლედ ეს გოგო!ჰო გეუბნებით გიჟია-მეთქი?
უკვე ღამის ორი იწყებოდა.ხალხი კიდევ არ იშლებოდა.ძალიან დავიღალე და საპირფარეშოში გავედი.ცივმა წყალმა ცოტა გამომაფხიზლა და როცა სახეს ვიმშრალებდი კარის საკეტის ხმა გავიგე.შემეშინდა,მაგრამ უკვე ჩემი ქმარი რომ დავინაზე დავმშვიდდი.
-აქ რა გინდა?დავიჯერო ისეთი მთვრალი ხარ საპირფარეშო აგერია?
-არაფერიც არ ამრევია.
-აბა აქ რას აკეთებ?
-შენთან მოვედი-მომიახლოვდა და ხელი წელზე შემიცურა.ჯერ ისევ თვალებში მიყურებდა.ვერ ვხვდები,ასე რატომ აკეთებს?ალბათ ასეთი "სტრატეგია" აქვს შემუშავებული.ღვინისგან გათიშული მისმა შავმა თვალებმა უფრო გამთიშა.ვიგრძენი როგორ დამიარა სასიამოვნო ჟრუანტელმა მთელ სხეულში მისი შეხებისას და როცა მაკოცა,მაშინ იმხელა მუხტმა გაიარა ჩემში მეგონა ვერ გავუძლებდი და ხელში ჩავაკვდებოდი "ქმარს".მეც ავყევი და მალე ჩვენი ენები ერთმანეთს შეეხო.მაგიდაზე შემომსვა და მთელი ველურიზმით მკოცნიდა ბაგეებს.ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა.ყოველი მისი შეხებისას ვგრძნობდი როგორ მიჩქარდებოდა პულსაცია და სუნთქვაც მიხშირდებოდა.საროჩკის ღილების გახსნა,რომ დავიწყე გამაჩერა და საერთოდ მომშორდა.მე გაკვირვებული ვუყურებდი.
-ნუ მიყურებ ეგრე.აქ პირველი ღამის გატარებას არ ვაპირებ,ამიტომ რომ წავალთ მერე გავაგრძელოთ.ნუ შენთვის გეუბნები თორე მე პრობლემა არ მაქვს,ჩემთვის პირველი არ იქნება ასეთ ადგილას სე***.თან ხალხიც შეწუხდება იმხელაზე მოგიწევს კვნესა-თვალი ჩამიკრა და ტუჩზე მიკბინა-მოწესრიგდი და გამოდი.ესენი მალე დაიშლებიან და თუ არ დაიშალეს ჩვენ მაინც წავიდეთ-კარი გააღო და გავიდა.მე გამოშტერებული ვიჯექი და არაფერს,უფროსწორად ვერაფერს ვაკეთებდი.მოიცა...ასე ადვილად როგორ დამტოვა?ჩემ ისედაც არეულ ჰორმონებს კიდე ეს უნდოდა?სულ გავგიჟდი მე!უცებ ჩამოვხტი მაგიდიდან,მოვწესრიგდი და დარბაზში დავბრუნდი.დემეტრეს ვიღაც გოგო ეკიდებოდა კისერზე და ისე გავღიზიანდი,ერთიანად დამეჭიმა სხეული.თან ეს თავხედიც,რომ არ ცდილობდა მის მოშორებას ამა უფრო გამაცოფა.რა უნდა ახლა მივიდე და ისე გამოვლანძღო ის გოგო თავის არსებობაში ეჭვი შეეპაროს თუ უბრალოდ ჩემს ადგილზე დავბრუნდე?მე პირველი ვარიანტი უფრო მომწონს.მაგრამ...რა?მოიცა.რატომ უნდა ვუთხრა რამე?დემეტრე ჩემთვის არაფერს წარმოადგენს და რატომ უნდა ვანახო რომ ვეჭვიანობ?ან საერთოდ რატო ვეჭვანობ?ო,ბოჟე!რა არეული ვარ.ახლა რა დამალაგებს მე?
-ნუ ორჭოფობ კატო თორე აგახევენ ამ ანგელოზივით ბიჭს და დარჩები ხახამშრალი.ხო ხედავ ყველა თვალებით,რომ ჭამს?-როგორც ყოველთვის ჩემი გიჟი ნინა მეხმარება გადაწყვეტილების მიღებაში.
-მართალი ხარ.რაც არ უნდა იყოს ჩემი ქმარია უკვე!
დემეტრეს და იმ გოგოსკენ წავედი.ჩემმა თავხედმა ქმარმა(რაშიც კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი),რომ დამინახა გაეღიმა.ალბათ მიხვდა იქ რატომაც მივდიოდი,მაგრამ ახლა ყველაფერი მეკიდა,თან მთვრალი ვიყავი და ეს უფრო მათამამებდა.
-ტასო აქ რას აკეთებ?-რაო?მომესმა ხო?მე რას ვაკეთებ აქ და ეს ზოიას ფერმიდან გამოქცეული ძროხა აკეთებს ხო?
-რას ქვია აქ რას ვაკეთებ,დემე?მომენატრე და შენთან მოვედი-ტუჩებზე დავეწაფე და გამოვაშტერე დემეტრიუსი.ის გოგო წავიდა და მე ორი კურდღელი ერთად მოვკალი.

3.
-ტასო ჰო კარგად ხარ?-დაბნეულმა მკითხა,როცა მის ტუჩებს მოვშორდი.
-ეს გოგო ვინ იყო და რას აკეთებდი მაგასთან ერთად?
-ოუუ მოიცა...არ მითხრა,რომ ეჭვიანობ?-წარბები აათამაშა დემეტრემ.
-კითხვაზე მიპასუხე!-როგორც კი ვუთხარი,მაშინვე მაკოცა.
-გიპასუხე და დღეს ღამე უფრო ხანგრძლივად და ვნებიანად გიპასუხებ!-თვალი ჩამიკრა და მომშორდა.ო,არა ეს რა იყო?ეს ბიჭი ნამდვილად გამომალენჩებს!
გამთენიის ოთხი საათი იყო,რომ დავიშალეთ.ჩვენც ბოლომდე დავრჩით და აღარ წავედით.ხუთის წუთებზე უკვე Radisson-ის სასტუმროს ნომერთან ვიდექით.მალე გააღო დემეტრემ კარი და რომ შევედი ძალიან მომეწონა აქაურობა.ყველაფერი დახვეწილი და მდიდრული იყო.მაგიდაზე წყალი დავინახე და მისკენ წავედი.ისე მწყუროდა მთლიან სურას გამოვცლიდი დემეტრეს,რომ არ გამოეგლიჯა ხელიდან.
-აუ მწყურია!-ამოვიბუზღუნე მე და ტუჩები დავბრიცე.
-ნუ სვამ ამდენ წყალს არ შეიძლება,მთვრალი ხარ-მშვიდი ხმით მითხრა და სურა თავის ადგილზე დააბრუნა.
-აბა დავიხრჩო?
-კი
-აუ რა აუტანელი ხარ!შენ მთელი ცხოვრება როგორ უნდა გაგიძლო-ამოვიორე და საწოლის კიდეზე ჩამოვჯექი.
-მთელი ცხოვრება?
-აბა?-დაბნეულმა შევხედე მე.
-მოიცა შენ არაფერი იცი?-გაოცება ვერ დამალა დემეტრემ.
-და რა უნდა ვიცოდე?
-მე...მე მხოლოდ ერთი თვით მოგიყვანე ცოლად-დამნაშავესავით ამოილუღლუღა და გვერდით მომიჯდა.მე თვალები ამემღვრა.რას ქვია ერთი თვე მომიყვანა ცოლად?ანი ერთი თვე უნდა გამომიყენოს ისე,როგორც სათამაშო და მერე ვითომც არაფერი მიმაგდოს?
-დემეტრე ამიხსენი რა ხდება!
-მე მეგონა შენ ყველაფერი იცოდი.გამიკვირდა შენი თანხმობა,მაგრამ...
-დემეტრე!-დავუღრიალე და ფეხზე ავდექი-რა ხდება ყველაფერი ამიხსენი ახლავე!-აშკარად ეტყობოდა გაუკვირდა ჩემი რეაქცია ამ საკითხზე.
-მოკლედ,მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ მისი დატოვებული ქონება ჩემი საკუთრება მხოლოდ იმ შემთხვევაში გახდებოდა თუ ცოლს შევირთავდი.მამაშენი მამაჩემს კარგად იცნობდა,ამიტომ მას მოვუყევი ამის შესახებ და მითხრა,რომ დამეხმარებოდა.ისიც მითხრა ორი ქალიშვილი მყავსო.უფროსი შენ იყავი და ამიტომ შენზე გავაკეთე არჩევანი,თან უფრო ლამაზიც.მამაშენმა მითხრა დაველაპარაკებიო,მეორე დღეს კი თანახმააო გამომიცხადა.მეც დრო აღარ დავკარგე და ამიტომ მოხდა ყველაფერი ასე მალე.ჯვარიც იმიტომ არ დავიწერეთ,რომ მხოლოდ ფიქტიური ქორწინება დაგვაკავშირებდა ერთმანეთთან.მოიცა...შენ მართლა არაფერი არ იცი?-მისმა სიტყვებმა პირდაპირი მნიშვნელობით გამომაშტერა!მოიცა ეს ყველაფერი რას ნიშნავდა?ერთი თვე უნდა გამეტარებინა მასთან ერთად,იმიტომ რომ ეს მას სჭირდებოდა?მე კიდე დაბალი ღობე მიპოვა,რომელსაც გამოიყენებდა და მერე ისე გააგრძელებდა ცხოვრებას ვითომც არაფერი?მე...მე უბრალოდ ვერ ვიჯერებ,ასე რომ გამწირეს ჩემმა მშობლებმა და მითუმეტეს მამაჩემმა.კაცმა,რომელიც ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი იყო და ყველაზე მეტად ვენდობოდი.ყველასგან,ყველასგან წარმოვიდგენდი ამას,მაგრამ მამაჩემისგან ვერასდროს.ალბათ სწორედ ამიტომ მტკივა ახლა ასე ძალიან.
-ტასოო...-დემეტრე მომიახლოვდა და სახეზე ხელი ჩამომისვა.მე უცებ მოვიშორე და ამღვრეული თვალებით შევხედე.
-არ მომეკარო!საერთოდ არ გაბედო ჩემთან მოახლოება გაიგე?მე შენ ვინ გგონივარ?უბრალო სათამაშო,რომელსაც როცა გინდა და როგორც გინდა ისე გამოიყენებ?არა ბატონო დემეტრე,ცდებით!თქვენ მე კარგად არ მიცნობთ,მაგრამ მოგიწევთ გამიცნოთ და მიმიღოთ ისეთი როგორიც სინამდვილეში ვარ.ვერასდროს წარმოვიდგენდი მამაჩემი ამას თუ გამიკეთებდა,მაგრამ გააკეთა.ფაქტია გააკეთა და შვილი გაყიდა,გააუბედურა,მისი თავმოყვარეობა შელახა.ნეტა მის თავში ჩამახედა ამ გადაწყვეტილებას,რომ იღებდა.ამაზე მასთან გავარკვევ ყველაფერს,მაგრამ რაც შეგეხება შენ!ესე იგი მხოლოდ ერთი თვე უნდა ვიყო შენთან ხო?ვიქნები კიდეც.არ იფიქრო ამ ამბის შემდეგ გაიქცევა და ჩემს მიზანს ვერ მივაღწევო.დაგეხმარები,დაგეხმარები რაშიც შემიძლია.უბრალოდ ერთი იცოდე ამ ერთი თვის განმავლობაში ვინმეს ზედმეტად,რომ შეხედო ან ელაპარაკო ჩემი ხელით დაგახრჩობ.ვიცი ცოტა სულელურად ჟღერს ასეთ წესებს რომ გიყენებ,მაგრამ უბრალოდ თუ ერთი თვე შენი ცოლის სახელი,ხოლო შენ ჩემი ქმრის სტატუსი უნდა გქონდეს,მოგიწევს აიტანო ჩემი გამოხტომები,პრეტენზიები,ეჭვიანობის სცენები რასაც შენი სიმპატიურობის მიზეზი მაძლევს.ყველგან ერთად ვივლით და გვექნება "ჩვენი ბედნიერი ოჯახი".მოგვიანებით კიდევ გამოჩნდება ჩემი აუტანელი ხასიათების პიკი,ამიტომ ყველაფრისთვის წინასწარ გაფრთხილებ და თუ ჩემი ატანა არ შეგიძლია,შემიძლია ახლავე წავიდე აქედან და ისევ ისე გავაგრძელო ცხოვრება,როგორც ადრე შენს გარეშე ვცხოვრობდი.შენ კი სხვა უფრო ლამაზი,დახვეწილი, მშვიდი ქალის მოყვანა შეგიძლია და მიიღებ იმას რაც გინდა!-ბოლოს გავუღიმე და მის პასუხს დაველოდე.გაოცებული მიყურებდა.არ ელოდა ჩემს ასეთ "გამოხტომას".
-შენ ის ქალი ხარ,ვინც ჩემი ცოლის სტატუსი უნდა ატაროს მართალია ერთი თვე მაგრამ მაინც,ამიტომ არსად არ წახვალ რადგან მე შენ აგირჩიე და აზრს არ შევიცვლი.რაც შეეხება ხასიათებს არც მე ვარ შენზე ნაკლები.უბრალოდ ვინმე უცხო კაცთან გავლილიც,რომ გნახო მოვკლავ იმას და შენც მიგაყოლებ.ასე რომ ბარი-ბარში ვართ-გამიღიმა და საწოლისკენ წავიდა.
-და ჰო დღეს არაფერი გვექნება,რადგან დაღლილი ვარ და მეძინება,თან ამ ამბავმა ჩემზე ძალიან იმოქმედა-მეც უკან გავყევი და გახდა დავიწყე.
-წესით მე უნდა გხდიდე მაგ კაბას-ეშმაკურად გამიღიმა.თავხედი!
-არაუშავს,მაგრამ თუ შეგიძლია ელვა რომ გამიხსნა თორე მე ვერ შევძლებ.
-როგორ არ შემიძლია-უცებ წამოხტა და შესაკრავს დაწვდა,რომელიც ისე მალე გახსნა თითქოს მთელი ცხოვრება ამას აკეთებსო.არ ვიცი რატომ მაგრამ მისი შეხებისას სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა.ნახერად შიშველი ვიდექი მის წინ.ის კი ხარბად ათვალიერებდა ჩემს სხეულს და ხმაურით ყლაპავდა ნერწყვს.
-ძალიან სექსუალური ხარ,მაგრამ დემეტრე ავალიანს ესეთ მდგომარეობაში არ დავენახებოდი-თვალი ჩამიკრა და ხელი წელზე შემიცურა.
-მე ვთქვი,რომ დღეს არაფერი გვექნებოდა.მომშორდი!
-რატომ გგონია,რომ მაინტერესებს შენ რა თქვი?

4.
ნახევრად შიშველი ვიდექი მის წინ.ის ჯერ ხარბად ათვალიერებდა ჩემს სხეულს.მერე წელზე ხელი შემიცურა და მაკოცა.ჩემი ენა მისას შეეხო და მთელ ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა.ხელი წელიდან საჯდომამდე ჩააცურა და ისე მომიჭირა ტკივილსგან ქვედა ტუჩზე ვუკბინე.
-ო,ეს არ უნდა გექნა!
ისეთი ხმით მითხრა "შემეშინდა".ბაგეებს მოწყდა და ყელისკენ გაიკვლია ტუჩებით გზა.ყელიდან-ლავიწისკენ და ძვალზე ოდნავ ჩამასო კბილები.მე ყრუ კვნესა აღმომხდა.მკერდზე გადაინაცვლა და ნაზად მაკოცა.მერე ბიუსჰალტერისგან გამათავისუფლა და ახლა უკვე შიშველ მკერდზე მომაკრო ტუჩები.ხელში ამიყვანა და მუცელზე შემომისვა.ცალ ხელს თმებში ათამაშებდა.მეორეს კი საჯდომზე მიჭერდა.ნელი ნაბიჯებით უახლოვდებოდა საწოლს და ფრთხილად დამაწვინა.თვითონ ზემოდან მომექცა.ცოტა ხანი მიყურებდა და ვხედავდი მის ვნებისგან ანთებულ თვალებს.ტუჩებში მოწყვეტით მაკოცა და კოცნით მიიკვლევდა გზას მკერდისკენ.ნელი მოძრაობით ხაზავდა წრეებს მკერდის თავზე ენით.მე სიამოვნებისგან ვკვნესოდი.ისევ ტუჩებზე დამეწაფა.ხელი კი ქვევით წაიღო და საცვალში ჩამიცურა.ნელი მოძრაობით ისეთ სიამოვნებას ვიღებდი,რომ მინდოდა მთელი ხმით მეყვირა მაგრამ დემეტრეს ტუჩები ამის საშუალებას არ მაძლევდა.
-გინდა ავაჩქარო?
მეკითხება ვნებისგან დახშული ხმით.მე ინსტიქტურად თავს ვუქნევ და ისიც უფრო ჩქარს და ჩემთვის სასიამოვნოს ხდის მოძრაობებს.
-დემე...ასე თუ გაარგძელებ მალე გავათავებ
არ ვიცი საიდან მაქვს იმდენი ძალა,რომ ვილაპარაკო.დემეტრე ჩერდება და საცვალს ერთი მოძრაობით მხდის.ზემოდან მექცევა.ტუჩებს შუბლზე მაკრობს,მერე ორივე თვალზე ცალ-ცალკე,ცხვირის წვერზე და ბოლოს ბაგეებზე.პირველ ბიძგს ვგრძნობ და ვკვნესი.მეორე ბიძგზე ყრუ ტკივილსაც და ქვედა ტუჩს კბილებს შორის ვიქცევ.რამდენიმე ბიძგის შემდეგ უკვე ჯერ არ განცდილი სიამოვნება მეუფლება.ყურთან დემეტრეს ოხვრა მესმის და ეს უფრო აღმაგზნებს.
-რა კარგი ხარ ნეტა იცოდე!
ვნებიანი ხმით მეუბნება დემე და ყურთან ახლოს სველი კოცნის კვალს მიტოვებს.მე უფრო და უფრო ვკვნესი სიამოვნებისგან და ზეწარს ხელს მთელი ძალით ვუჭერ.
-თუ გინდა გავჩერდები.გინდა?
თვალებში მიყურებს ის.
-არა,გაათავე და მორჩა
ვეუბნები არაადამიანური ხმით და რამდენიმე ბიძგს ვგრძნობ ისევ.ერთად ვათავებთ მე და დე,ეტრე.ის ტუჩებში მკკოცნის და რაღაცას ბუტბუტებს,მაგრამ სიამოვნებისგან ყურებდახშულს არაფერი მესმის.ვგრძნობ,რომ აღარაფრის ძალა აღარ შემწევს და ახლა მხოლოდ ძილი მინდა.რამდენიმე წუთში კი ისე ვითიშები ვერც ვხვდები.
დილით რომ გავიღვიძე დემეტრეს შიშველ მკერდზე მედო თავი.ის ჩემს თმებში ხლართავდა თითებს.გუშინდელი ღამის გახსენებისას სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა მთელ სხეულში.მის პრესს თითები ავაყოლე და ვიგრძენი როგორ დაეხორკლა კანი.კმაყოფილებისგან,რომ ჩემი ყველა შეხება ასე მოქმედებდა მასზე გამეღიმა.წამის მეასედში ზემოდან მომექცა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-დილიდან დაიწყე მაიმუნობა ხო?
-მე არაფერი დამიწყია.გამატარე უნდა ავდგე.
-არა ცუღლოტობისთვის უნდა დაგსაჯო-წარბები აათამაშა და გამიღიმა.
-აუ დემეტრე!
-არ მითხრა რომ არ მოგეწონა?
-უნდა ავდგე!
-ჯერ მიპასუხე
-კი
-რა კი?
-მომეწონა.დაკმაყოფილდი?ახლა გამიშვი უნდა ავდგე-კმაყოფილებისგან სახე გაებადრა და გვერდზე გადაწვა.მე ავდექი,ხალათი მოვიცვი და სააბაზანოში სანამ შევიდოდი დემეტრეს შემოვუტრიალდი.
-იცოდე შემოსვლა არ გაბედო!
-დავფიქრდები მაგაზე-გაეცინა და ისიც ადგა საწოლიდან.მე უკვე შიშველი ვიწექი ცხელ წყალში თვალებდახუჭული და გუშინდელ ღამეზე ვფიქრობდი.არ ვნანობ.მთელი ცხოვრების არც ერთ გადადგმულ ნაბიჯს არ ვნანობ.არც ამას,თუმცა უცნაური გრძნობა მაქვს.თითქოს არასწორად მოვიქეცი?მე მასთან მხოლოდ ფიქტიური ქორწინება მაკავშირებდა,ისიც ერთი თვით.არ ვიცი...არაფერი არ ვიცი და ვერაფერზე ვფიქრობ,როცა ის მეხება.
ცხელი წყლით ვტკბებოდი,როცა აწ უკვე ჩემმა თავხედმა ქმარმა კარები შემომიღო და ისე გამეკრიჭა თავი სტომოტოლოგიურში მეგონა.
-არ მიმიღებ?-ისეთი სახით მითხრა ნებისმიერი გოგო დათანხმდებოდა.უბრალოდ ვერ გაუძლებდნენ მის ასეთ გამოხედვას,რომელიც ახლა მთელ სხეულს მიწვავდა.
-არა!აქ მაინც დამანებე თავი.რა დავაშავე ასეთი?ეს ერთი სულ ასე უნდა მაწამო?
-შეიძლება უარესადაც-სერიოზული სახით მითხრა და ძლივს იკავებდა სიცილს.ჩემკენ წამოვიდა და ხალათის გახსნა დაიწყო.
-ჰო გითხარი არა-მეთქი?
-კარგი რადგან ასე ძალიან მთხოვ ვიბანავებ შენთან ერთად-უცებ გაიხადა ხალათი და...ო,ბოჟე!როგორ დაცხაააა...ნეტა აბაზანაშიც იყოს კონდიციონერები.ნერწყვი ხმაურით გადავყლაპე და მისი დაკუნთული სხეული ხარბად ავათვალიერე.
-დიდხნას უნდა მიყურო ეგრე?ცოტა მიიწიე რომ ჩავწვე,თორე უკვე თვალებით მაუპატიურებ-არაფერი მითქვამს.დაპროგრამებულივით შევასრულე მისი "მითითება" და მალე ისიც ჩემს გვერდით აღმოჩნდა.ნაზად დაასრიალებდა ჩემს შიშველ სხეულზე ხელებს და მთელი სხეული მეხორკლებოდა.ფეხებს შორის,რომ გაჩერდა სუნთქვა გამიხშირდა და ტუჩები გამეპო.ნელა ამოძრავებდა თითებს.მე სიამოვნებისგან თვალები მელულებოდა.
-დემე...გაჩერდი გთხოვ!
-გინდა რომ გავჩერდე?-ვნებიანი ხმით ჩუმად ჩამჩურჩულა ყურში.ვერაფერს ვეღარ ვამბობდი.ის უფრო და უფრო სასიამოვნოს ხდიდა მოძრაობებს.ყურთან მომაკრო ცხელი ტუჩები და ერთიანად დამიარა ტანში ჟრუანტელმა.არ ვიცი ასე როგორ მოქმედებდა ჩემზე,რომ წინააღმდეგობას ვერ ვუწევდი.ვერ ვიტანდი ჩემს ასეთ უსუსურობას მისდამი,მაგრამ ვაღიარებ ისე მსიამოვნებდა მისი ყოველი შეხება ერთიანად ვეთიშებოდი სააქაოს და ვეღარფერზე ვფიქრობდი.

5.
დილით საუზმობას,რომ ვიწყებდით ნინამ დამირეკა.
-ალიო...აბა რა ქენით გუშინ დაგაჯერა სიყვარულის არსებობაში ჩემმა ცეცხლოვანმა სიძემ კატიუშ?-ღმერთო რა გიჟია ეს გოგო!
-ნინა!
-უიმე ისევ ისეთი უჟმური ხარ გოგო?მე მეგონა ჩემი დაუნდობელი სიძე მაინც მოგიხერხებდა რამეს.
-ვაიმეე მოგკლავ ნინა!-თვალები ავატრიალე და ჩემს ასეთ ქცევაზე დემეტრე სიცილით კვდებოდა.უცებ გამომართვა მობილური და ვსო მორჩა!დაიწყებენ ახლა...ღმერთო რა დავაშავე ასეთი გიჟების ხელში რომ აღმოვჩნდი?
-ჩემო გიჟო მშვენება როგორ ხარ?
-მე როგორც ყოველთვის საუკეთესოდ,მაგრამ ჩემი დაქნეული დაქალი მომიკალი ბიჭო?
-როგორი დაქალი?დაქნეული?-იმხელა ხმაზე იცინოდა დემეტრე მთელ სასტუმროს ესმოდა ამის "მეცო-სოპრანო" მემგონი.მე კიდე ორივეზე გავბრაზდი და ოთახში შევედი.ცოტა ხანში შემობრძანდა გაბადრული სახით დემეტრიუსი.მზერა ავარიდე და დავაიგნორე.
-რა იყო ტასო?გაბრაზდი?-გვერდით მომიჯდა.მე საწოლის კიდესკენ გავიწიე და არაფერი ვუპასუხე,თუმცა ჩემი ასეთი ქცევა თანხმობის ნიშანი იყო.
-აუ ტას კაი რა-უფრო ახლოს მოიწია ჩემსკენ და მეც უფრო მოვშორდი.
-აუ შენ რა ბუტია ყოფილხარ,ეე!-იდიოტი!თავხედი!სულაც არ ვარ ბუტია რა.უფრო და უფრო მიახლოვდებოდა.მე კიდესთან ძალიან ახლოს ვიყავი უკვე და...
ერთი,
ორი,
სამი...
ძირს ვაგდივარ გაშხლართული და ყველაფერი მტკივა,განსაკუთრებით საჯდომი.დემეტრეც ძირს არის ოღონდ სხვა მიზეზით...სიცილისგან ჭარხლისფერი ადევს უკვე.იდიოტი სუფთა!
-რა გაცინებს რეგვენო!ყველაფერი მტკივა,ვაიმეეე!-წამოდგომა ვცადე,მაგრამ სულ ტყუილად.ისევ ძირს გავიშხლართე.დემეტრე არ ჩერდებოდა-აუ გირჩევნია ამდენ სიცილს დამეხმარო,თორე მე რო რამე დამემართოს შენც წაგებული იქნები და შენ ქონებას ვერ მიიღებ-ვიცი ცუდად გამომივიდა,მაგრამ ნერვები მომეშალა მის ქცევაზე.დემეტრეც არ მოელოდა ჩემს ასეთ სიტყვებს და უცებ დასერიოზულდა.ფეხზე წამოდგა და ჩემკენ წამოვიდა,მეგონა წამოდგომაში დამეხმარებოდა,მაგრამ ამ თავხედმა სირაქლემამ გვერდი ამიარა და გავიდა.
-რა?მოიცა...ეს...იდიოტი!დებილი!ვირი!თავხედი!ასე როგორ დამტოვა?-ხმამაღლა ვლანძღავდი,როცა კარი გაიღო და მისმა ხმამ გამაშეშა.
-როცა შხამის გადმონთხეას შეეშვები მაინ აღარ დაგტოვებ ასე!-ირონიულად გამიღიმა,მოსაცმელი აიღო და ჯერ საძინებლის,მერე მთლიანად ოთახის კარი ისე გაიხურა მეგონა ჩამოიღებდა.მე ძლივს ავდექი ფეხზე და საწოლზე წამოვწექი.რატო წავიდა?ან სად წავიდა?ალბათ რომელიმე ბარში წავა და გოგოს შეაბამს,ან პირიქით გოგო დაკერავს და...ო,ბოჟე!სხვას რომ მის მკლავებში წარმოვიდგენ ტანში ჟრუანტელი მივლის.და მაინც ყველაზე მეტად ის მიკირს თუ რატომ მაქვს ასეთი რეაქცია?რა მჭირს?ვეჭვიანობ?არა,რა სისულელეა!რომ ვეჭვიანობდე უნდა მიყვარდეს.რაღაც გრძნობა მაინც უნდა მქონდეს მის მიმართ,მაგრამ ის ჩემთვის არაფერს წარმოადგენს.მაშინ რატო ვეჭვიანობ?არ ვიცი.ალბათ ეს უფრო ეგოისტობაა,ვიდრე ეჭვიანობა.ჰო,ბავშვობიდან აღნიშნავდნენ,რომ ძალიან ეგოისტი ვიყავი.ის რაც ჩემი იყო არავის ვაძლევდი შეხების უფლებას.მახსოვს ერთხელ ჩემმა უმცროსმა დამ,მარიამმა ჩემს დაუკითხავად რაღაც სათამაშო აიღო და თამაშობდა.ჰოდა მე ისე ვცემე სამი დღე ჩალურჯებული თვალით დადიოდა და მე გახეთქილი ტუჩით.არა,მარიამს კი არ ვუცემვარ ჩემებმა გაიგეს და...საიიდან სად გადავხტი.მოკლედ ახლაც ასეა!რაც არ უნდა იყოს,დემეტრე ავალიანი ჩემი ქმარია და არავის აქვს უფლება ჩემს გარდა ვინმე შეეხოს.ვიცი ცოტა შეიძლება გიჟად მოგეჩვენოთ,მაგრამ პრინციპში დიდი ხანია ვარ უკვე!

6.
საღამოს ათი საათი იწყებოდა,რომ გავიღვიძე.ამდენი ხანი ბოლოს როდის მეძინა არ ვიცი,მაგრამ გუშინ ძალიან დავიღალე და ეტყობა ამის ბრალი იყო.ბატონი დემეტრე არსად ჩანდა და უფრო მიჩნდებოდა იმის სურვილი საიქიოში გამესტუმრებინა.სააბაზანოში შევედი ძლივს.ისევ მტკიოდა ყველაფერი.ცივი წყლის შესხმამ ცოტა გამომაფხიზლა და მისაღებში,რომ გავედი ზუსტად ამ დროს შემოვიდა დემეტრეც.აშკარად ეტყობოდა მთვრალი იყო,მაგრამ ისეთი ალეწილი სახე კი არ ქონდა,როგორც ქართველ კაცებს სიმთვრალეში.დემეტრეს შემთხვევაში სულ სხვანაირად იყო.უფრო სიმპატიურად გამოიყურებდა.ჩემი დანახვისას მზერა ამარიდა და ოთახში შესვლა დააპირა,მაგრამ გავაჩერე.
-სად იყავი დემეტრე?
-რამე მნიშვნელობა აქვს შენთვის?
-არანაირი.უბრალოდ ვალდებული ვარ ვიცოდე სად დადის ჩემი ქმარი-ამაზე ირონიულად ჩაეცინა და ჩემსკენ წამოვიდა.ზედმეტად ახლოს დამიდგა და ვიგრძენი ალკოჰოლის სუნი,რომელიც მის სუნამოს ერწყმოდა და ისეთი სასიამოვნო სურნელი ასდიოდა,რომ სიამოვნებისგან გამაჟრჟოლა.
-ვერ ვიტან როცა ვინმე რამეს ვალდებულების გამო აკეთებს და ძალიან გთხოვ თავს ნუ შემაზიზღებ!-სახეზე ხელი ჩამომისვა,სველი კოცნის კვალი დამიტოვა ყურთან ახლოს და მომშორდა.ოთახში შევიდა.მე სიმწრისგან ჩამეცინა.ესე იგი თავს ნუ შემაზიზღებო არა?კარგი ბატონო დემეტრე,გადაგიხდი ამისთვის.
დღეს მთელი დღეა არაფერი მიჭამია და ძალიან მშიოდა,ამიტომ შევუკვეთე და მალე ამოიტანეს.ვახშმობას ვიწყებდი ოთახიდან დემეტრე,რომ გამოვიდა ხალათით.როგორც ჩანს იბანავა და სასიამოვნო სურბელი ასდიოდა.მაგიდასთან ისიც ჩემს პირდაპირ დაჯდა და უთქმელად დაიწყო ჭამა.მეც არ დავაყოვნე და მას მივბაძე.უცებ ლუკმა გადამცდა და კინაღამ დავიხრჩვი ხველებით.თვალები სულ ჩაწითლებული მქონდა.შეშინებული დემეტრე მაშინვე მომმვარდა და წყალი მომაწოდა.
-კარგად ხარ?-მკითხა როცა დავმშვიდდი.
-ძალიან კარგად!-უხეშად ვუთხარი და ჭამა განვაგრძე.ისიც ადგილს დაუბრუნდა.
-მეგონა დაიხრჩობოდი...
-ჰო მერე შენ რა გეშველებოდა.პრინციპში მე რა მეშველებოდა,თორე შენ მოიყვანდი სხვა ცოლს და მიიღებდი შენსას-გავაწყვეტინე სათქმელი და გაბრაზებულ გულზე მივაყარე.მეც ვიცოდი სიტუაციას,რომ ვართულებდი და ჯერ არ დაწყილ ურთიერთობას უკვე ვანგრევდი,მაგრამ ხომ გითხარით ეგოისტი ვარ-მეთქი.ჰოდა ის,რომ წარმოვიდგინე მის ტუჩებს სხვა ეხებოდა და ეს მის მკლავებში აგორავებდა იმ ვირთხას სულ გამაგიჟა!
-ტასო რა გინდა?
-მე არაფერი.რა უნდა მინდოდეს?
-აბა რა გჭირს?რამე მოხდა რაც მე არ ვიცი?
-შენ უფრო კარგად იცი ვიდრე მე-ირონიულად ვუთხარი და წყალი მოვსვი.
-რა?-მკითხა დაბნეულმა.ო,ბოჟე რა საყვარელია!
-მე ნუ მეკითხები მაგას!
-აბა ვის ვკითხო?
-ვერავის ვერ კითხავ იმიტომ,რომ ვერავინ გიპასუხებს იმ ერთადერთი ბო*ის გარდა ვისთან ერთადაც გორაობდი!-ამის თქმა და მისი ხარხარი(ბოლო ხმაზე,რა ხმითაც კი შეეძლო)ერთი იყო.
-რა გაცინებს?-სიბრაზისგან გავწითლდი მე.
-ამხელა ქალს ჭკუა არ გაქვს თავში-ძლივს მითხრა და დასერიოზულდა.
-მაქვს!
-არ გაქვს!რა ბო*ი გოგო შენ ხო არ გარეკე?
-არა!
-არ გეტყობა.აუ ცუდად ვაააარ-ისევ თავიდან დაიწყო სიცილი.მე გავბრაზდი და წყალი შევასხი.ოო,აი სად დაერხა კატო დვალი!ეს არ უნდა გექნა.ახლა რა ვქნა?ო,ბოჟე როგორ ანათებენ სიბრაზისგან მისი შავი თვალები.თუმცა ღირსი იყო,რა.ახლა მე ვიცინებ,მაგრამ ჯობია დროზე დავტყდე აქედან სანამ მესამე მსოფლიო ომი არ დაწყებულა.უცებ ავდექი სკამიდან და გავიქეცი ოღონდ სად მივრბოდი არ ვიცი.დემეტრეც მალე ადგა და ერთ წამში უკვე ორივე ძირს ვიყავით გაშხლართულები.ვაიმე დღეს რა ფეხზე ავდექი?უკვე მეორედ გავიშხლართე ძირს.არაა...მე ამ ერთ თვეში რამეს მოვიტეხავ უეჭველი!
-აუ დემეეტრე ადექი გთხოვ,მტკივაააააა-ამოვიკნავლე და ზემოდან მოქცეულ დემეტრეს ავხედე.
-შენ გოგო სულ გაგიჟდი?-იმხელა ხმაზე მიღრიალა დამაყრუა ეს ახალგაზრდა გოგო.
-აუუ აბა ვერ გაგაჩერე და-ტუჩები გამოვბურცე და თვალები დავხარე "დამნაშავესავით".
-ღმერთო როგორ მაგიჟებ!-ტუჩებზე დამეწაფა და ვნებიანად მკოცნიდა.ხელებს,რომლითაც ჩემს ხელებს აკავებდა ახლა სხეულზე დაასრიალებდა და ყველაფერს მიწვავდა თითოეული შეხებით.ფეხებს იატაკზე ვამოძრავებდი.ის ჩემს ფეხებშუა იყო მოქცეული.ხალათის შესაკრავს დაწვდა და მალე გახსნა კიდეც.ახლა უკვე შიშველ სხეულს მიკოცნიდა.მერე ისევ ბაგეებს დაუბრუნდა და ქვედა ტუჩზე მიკბინა.ყელისკენ გადაინაცვლა და როცა არტერიაზე მომაკრა ტუჩები იმხელა მუხტმა გაიარა მთელ სხეულში,მეგონა ელექტროშოკს მიკეთებდნენ.სიამოვნებისგან უკვე ბგერებს ვეღარ ვაკონტროლებდი.მეც გავუხსენი ხალათი.მის ნავარჯიშებ სხეულზე უმისამართოდ დავასრიალებდი ხელებს.აღარაფერი მახსოვდა და ვეღარაფერს ვამჩნევდი მის გარდა.მალე შეერწყა ჩვენი სხეულები ერთმანეთს...

-სულ ასე შემოგირიგებ ხოლმე.უკეთესია ბევრი ფულის დაზოგვა მომიწევს-სიცილით მითხრა,როცა ლოგინზე მივესვენეთ.
-და ვინ გითხრა რომ შეგირიგდი?
-მოიცა არ შემირიგდი?
-არა!
-კაი მაშინ მეც გაბრაზებული ვარ შენზე.
-შენ რატო?
-რა რატო სულ დამასველე.
-ღირსი იყავი!
-ვაიმე ახლა თავოდან იწყებ?
-არაფერს არ ვიწყებ თავიდან,უბრალოდ ნერვებს მიშლი.სად იყავი?
-ნინასთან.
-ვისთან?-თვალებგაფართოებულმა ავხედე.მას გაეცინა.
-რა იყო შენი დაქალი არაა?
-ჰოდა ზუსტად რო ჩემი დაქალია...
-ვაიმე ახლა თუ ის იფიქრე რასაც მე ვფიქრობ,ჯობია საერთოდ არ დამენახო.ეგრე მიცნობ?
-საერთოდ არ გიცნობ-ნიშნისმოგებით ავხედე მე.
-ჰოდა მაგიტომ გაქვს ჩემტან სე**ი ხო?
-ო,ბოჟე!შენნაირი თავხედი ქმარი თუ ყავს ნეტა ვინმეს?
-არა მარტო შენ დაგალჯიდოვა ღმერთმა და საერთოდ თავხედი რა შუაშია?სიმართლე მწარეა ტას-ირონიულად გამიღიმა და ხელი ჩემს თმებში ახლართა.მე მოვშორდი და ზურგი ვაქციე.
-უნდა დავიძინო და არ შემეხო!
-ჩაგეხუტო და ისე დაიძინებ?კაი არაა პრობლემა-ჩემსკენ მოიწია,მაგრამ იმხელაზე დავუყვირე "არ მომეკარო-მეთქი" გაჩერდა,სანათი გამორთო და ისიც დასაძინებლად გადაბრუნდა გაბრაზებული.

7.
დილით მშვიდად გვეძინა ორივეს და დიდი ხანი არ გავიღვიძებდით,რომ არა ნინა!ღმერთო,რა გიჟია ეს გოგო.როდის უნდა დაჭკვიანდეს?დილის რვა საათზე რამ მოიყვანა?შეუჩერებელი კაკუნის შემდეგ ზლაზვნით ავდექი და კარი გავუღე.გაკრეჭილი ნინა დამხვდა,რომელსაც ხელში რაღაც პარკები ეჭირა.
-შენ სულ გაგიჟდი გოგო?ამ დილაუთენია რა გინდა აქ?-თვალები დავუბრიალე და ღიმილი სახეზე შეახმა.
-უიმე უჟმურო დედოფალო!სულაც არ მოვსულვარ შენთან რა.ჩემს სიძეს მოვაკითხე.სად არის?-ოთახში შემოვიდა,მაგიდასთან გაჩერდა და მერე მე შემომიტრიალდა.
-ძინავს...გვეძინა,მაგრამ გაგვაღვიძე!
-გამარჯობა ჩემო რაც კი არსებობს ყველაფრის ნათელო გამოსხივებავ-მოხდენილი ღიმილით გამოვიდა დემეტრე ოთახიდან.ნინამ რო დაინახა შეაფრინდა და კინაღამ ორივე ძირს გაიშხლართა.მთელი სახე დაუკოცნა და მოშორდა მერე როგორც იქნა.მე ადგილიდან არ ვიძროდი და ველოდი როდის შემამჩნევდნენ.
-აბა რა ქენი ნინაჩკა გუშინ დაკერე ის ბიჭი ბოლოსდაბოლოს?-ხელიხელგადახვეულები დასხდენენ დივანზე და მე ვითომ არც ვარსებობდი.
-აქეთ დამკერა რა!-ტუჩები მოკუმა ნინამ.
-ოუ ბოდიში-ხელები აწია დემეტრემ დანებების ნიშნად და ორივეს გაეცინათ-გქონდათ ცეცხლოვანი ღამე?-წარბები აათამაშა დემეტრემ.
-უფ,ცეცხლოვანზე ცეცხლოვანი-გადიკისკისა ნინამ.მერე დემეტრეც აყვა და უკვე თავი ამატკივეს.ბოლოს ჩავახველე ყურადღების მისაქცევად და გამომივიდა კიდეც.ალილუია!
-უი კატუშ ტანსაცმელი მოგიტანე,თორე ხალათით სიარულს ხო არ დაიწყებ აქეთ-იქით.
-მადლობთ ნინა.არ იყო შეწუხება საჭირო-უხეშად ვუთხარი,პარკებს ხელი დავავლე და ოთახში შევედი.არც ერთს გამოპარვია ჩემი "ეჭვიანობა".მოიცა რა ვთქვი?ეჭვიანობა-მეთქი?მე?მე ვეჭვიანობ ჩემ ბავშვობის დაქალზე?რა სისულელეა კატო,ცოტა გონს მოდი!ჯინსის მარალწელიანი შარვალი და შავი სვიტერი ჩავიცვი.ოთახში,რომ დავბრუნდი ესენი კიდე რაღაცაზე იცინოდნენ.მობეზრებულად გავხედე ორივეს და საუზმე შეუვუკვეთე.მალე ამოიტანეს "როგორც ყოველთვის".მაგიდა გავაწყვე და ბავშვებს დავუახე.ნუ რაღა ბავშვებს.
-თუ გშიათ მოდით სანამ დრო გაქვთ,თორე მერე ვეღარაფერს შეჭამთ და დარჩებით მშივრები.
-ნუ ხარ დამპალი!-შემომიბღვირა ნინამ.მე ყურადღება არ მივაქციე ისე დავიწყე ჭამა და მალე ისინიც შემომიერთდნენ.
-ისე თაფლობისთვის გატარებას თბილისში აპირებთ?-იკითხა ნინამ და წყალი მოსვა.მე დემეტრეს გადავხედე.
-არა რა თქმა უნდა.იტალიაში წავალთ ზეგ-ცალი ტუჩის კუთხე ჩატეხა დემეტრემ.
-სად?-თვალები გავაფართოვე მე.
-იტალიაში-მშვიდად გაიმეორა მან.
-არა მე არ წამოვალ!
-შენ სულ გამოთაყვანდი გოგო?ბიჭს იტალიაში მიყავხარ,თან როგორ ბიჭს და ეს უარს ამბობს!ყველა ოცნებობს შენ ადგილზე ყოფნას და რა გჭირს?უიმე ჰო ვამბობ უჟმური დედოფალია!
-ნინა შემეშვი!
-თან იტალია შენი საყვარელი ქვეყანააა.
-ნინა უბრალოდ არ შეგიძლია მოკეტო?
-შენი საყვარელი ქვეყანაა?
-ჰო მერე?-უხეშად ვუთხარი დემეტრეს.
-არაფერი.აქამდე რატო არ მითხარი?
-შენ რატო არ მითხარი აქამდე იტალიაში თუ მივდიოდით?
-შენ ენას ნუ მიბრუნებ!
-მინდა და გიბრუნებ!
-სადაც საბრუნებელია ჯობია იქ აბრუნო წესიერად-ამის თქმა და ნინას ხარხარი ერთი იყო.დემეტრეც იღრიჯებოდა დებილივით.მე კიდე გაბრაზებული ვიჯექი და ალბათ ცეცხლებს ვყრიდი თვალებიდან.
-დაგახრჩობ!ვერ გიტან!მეზიზღები!
-ამდენი სითბოს გამოხატვაც არაა საჭირო ტას-ირონიულად გამიღიმა.ნინა ისევ ხარხარებდა.
-ნინა მოკეტე თორე შენც მიგაყოლებ!
-რაო კატუშ ვერ აბრუნებ წესიერად?
-ხო ყველა შენნაირი გამოცდილი ვერ იქნება ნინაჩკა-დემეტრეს შერქმეული სახელით მივმართე და ამით ყველაფერი ვთქვი.მოკლედ და კონკრეტულად ორივეზე გაბრაზებული ვიყავი.ოთახში შევედი.ესენი კიდე ხარხარებდნენ და იმხელა ხმაზე,რომ საძინებელშიც შემოდიოდა ხმა.უკვე თორმეტი იწყებოდა.მე დედას დავურეკე მოსაკითხად.რამდენი ხანია არ მილაპარაკია,ალბათ ნაწყენია...
-დე როგორ ხარ?
-ოჰ გაგახსენდა დედაშენი შვილო?
-და შენ გაგახსენდა შვილი დედა?
-მე ჩემი შვილი სულ მახსოვს,უბრალოდ არ მინდოდა ცუდ დროს დამერეკა თქვენთვის.
-მე კიდე არ მეცალა და ამიტომ ვერ დაგირეკე.
-ჰო კატო მესმის შენი.მეც მასე ვიყავი ახალგათხოვილი.აბა რა ხდება როგორ ერთობით?
-ახლა ნინაა აქ და დებილებივით იღრიჯებიან.მე ნერვებს მიშლიან.
-რატო?
-თითქოს ვერც მამაჩნევენ და ორივეზე ვეჭვიანობ.
-ვაიმე რა გეშველება კატო-დედაჩემს გაეცინა.
-დედა რაღაცას გკითხავ ოღონდ სიმართლე მითხარი და არ მომატყუუო კარგი?
-რა ხდება კატო?
-ჯერ დამპირდი,რომ არ მომატყუებ.
-გპირდები.
-დედა შენც იცოდი ეს ქორწინება ფიქტიური,რომ იყო და მხოლოდ ერთი თვე გაგრძელდებოდა?
-კატო...მე...
-დედა სიმართლე!
-არა.თავიდან არა.როცა გათხოვდი მაშინ.ქორწილის დღეს მითხრა მამაშენმა.
-გასაგებია...
-შენ დემეტრემ გითხრა?
-კი
-კატო მე მამაშენს არ ვამართლებ და ეს რომ მცოდნოდა არც მივცემდი ამის უფლებას.თან დემეტრე ძალიან კარგი ბიჭია.
-აუცილებლად უნდა დაველაპარაკო მამას ამ საკითხზე.ახლა უნდა წავიდე დე.გკოცნი და მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ კატო-არაფერი მითქვამს მობილური გავთიშე და ისევ მოვიწყინე.ოთახში გავედი.ნინა და დემეტრე კარტით რაღაცას თამაშობდნენ.
-არ გინდათ სადმე გავიდეთ?მომწყინდა სულ აქ გამოკეტილი ყოფნა-ამოვიბუზღუნე და დივანზე დემეტრეს გვერდით დავჯექი.ის ჩემსკენ მოიწია,სახეზე ხელი ჩამომისვა და თვალებში ჩამხედა.
-რა გჭირს ტასო?
-მოვიწყინე-მივიწიე და თავი მხარზე დავადე.მან ხელი გადამხვია და თავზე მაკოცა.ნინა ამღვრეული თვალებით გვიყურებდა და არარსებულ ცრემლებს ხელის გულებით იმშრალებდა.
-რა საყვარლები ხართ თქვენ არ იცით...

8.
ორი დღის შემდეგ...
მე და დემეტრე თბილისის აეროპოტში ვდგავართ.რეგისტრაციას გავდივართ და მალე აღმოვჩნდებით საფრენ ბილიკზე,მერე თვითმფრინავით მაღლა ღრუბლებში და ბოლოს იტალიაში.ჩემ საყვარელ ქვეყანაში.რატომ მაინც და მაინც ის?არც მე არ ვიცი.უბრალოდ ბავშვობიდან ვგიჟდებოდი ამ ქვეყანაზე.ყველას ხომ თავის ამოჩემებული "რაღაც" ქვეყანა ან ქალაქი აქვს,ჰოდა მე იტალია ამოვიჩემე.
რეგისტრაცია გავიარეთ და უკვე თვითმფრინავში ვზივართ.ვგრძნობ როგორ მეძაბება სხეული.მეშინია?არა არ მეშინია.პირიქით აფრენის და დაფრენის მომენტი ყველაზე მეტად მიყვარს.უბრალოდ ასე მჭირს ხოლმე.
-ხელი მომკიდე!-უსიტყვოდ ავხლართე დემეტრეს თითებში ჩემი თითები და მაგრად მოვუჭირე.ასე ვიმგზავრეთ რამდენიმე საათი.
საოცარი ქვეყანაა იტალია.მართალია საყვარელი ქვეყანა იყო,თუმცა არასდროს ჩამოვსულვარ აქ.სულ სხვა ქვეყნებს ვსტუმრობდი ხოლმე.მინდოდა ჩემთვის ძვირფას ადამიანთან ერთად დამეთვალიერებინა თითოეული კუთხე-კუნჭული.დღეს კი დემეტრესთან ერთად ვიდექი მილანის ერთ-ერთ ქუჩაზე.ანუ დემეტრე ჩემთვის ძვირფასი ადამიანია?არ ვიცი...შეიძლება.შეიძლება კი არადა კი,იმიტომ რომ ახლა აქ არ ვიდგებოდი მასთან ერთად...
მილანის Maison Moschino პრესტიჟულ სასტუმროში დავბინავდით.ძალიან მომეწონა აქაურობა.საძინებლის დიზაინი რაღაც განსხვავებული და უცხო იყო,მაგრამ ორიგინალური და დახვეწილი.ისედაც ნათელ ოთახს თეთრი სადა ფარდებიდან შემოსული მზის სხივები უფრო ნათელს ხდიდა.დიდი საწოლი იდგა,რომელსაც წითელი თეთრეულო ამშვენებდა.თითქოს ვარდის ფურცლებისგან იყო გაკეთებული.ოთახის მარჯვენა კუთხეში თეთრი მინის მაგიდა და ორი სკამი იდგა.მარცხენა მხარეს კი წითელი დივანი იდგა ასეთივე ფერის პატარა კრესლოებით.სამი თეთრი ფერის კარი იყო.ერთი სააბაზანოსი,მეორე შემოსასვლელი მთავარი ოთახიდან და მესამე აივანზე გასასვლელი.ისე მომეწონა აქაურიბა ვინმეს სიცოცხლის ბოლომდე აქ დარჩენა რომ შემოეტავაზებინა დაუფიქრებლად დავთანხმდებოდი.
-მოგწონს?
-საშინლად!ყველაფერი ძალიან მაგარია!-პატარა ბავშვივით მიხაროდა და აქეთ-იქით ვხტუნავდი სიხარულისგან.დემეტრეს კი ჩემს ასეთ საქციელზე ეცინებოდა.ცოტა დავისვენეთ და მერე ჩენი დაჟინებული თხოვნით იტალიის დასათვალიერებლად წავედით.ყველა ადგილი ძალიან მომეწონა სადაც კი ვიყავით.ისეთი ლამაზი და ორიგინალურია აქაურობა.ყველაფერი მოწესრიგებული და შესანიშნავია.ხალხიც არ არის ცივი.კაფე-ბარებიც ძალიან მომეწონა.ერთი სიტყვით ყველაფერლმა დიდი შტაბეჭდილება დატოვა ჩემში.
ნელ-ნელა მივუყვებოდით მილანის ქუჩებს და მონტენაპოლეონესსაც მივუახლოვდით. სამოთხე "შოპაგოლიკებისთვის".მართალია,ფასები აქ “ალტა-მოდას” მაღალი სტანდარტების შესაბამისია,მაგრამ სუფთა მილანური სუვენირების შეძენა მაინც შეიძლება.
-წამო შევიდეთ და აარჩიე შენთვის რამე.
-არ მინდა.სახლში წავიდეთ.
-ტასო!არ გამაბრაზო იცოდე-ხელი მომკიდა და MOSCHINO-ს მაღაზიაში შემათრია.
-შენ უბრალოდ ხელი დაადე რაც მოგწონს.
-დემეტრე რატომ აკეთებ ამ ყველაფერს?
-იმიტომ,რომ მინდა!
-მიღებული ქონება გინდა ასე გაანიავო და მადლობის ნიშნად მიყიდო რაც მომინდება?-აშკარად არ უნდა მეთქვა ამდენი.ისე გაბრაზდა მეგონა იქვე მომიღებდა ბოლოს.უცებ გამომიყვანა მაღაზიიდან.მე ხმას არ ვიღებდი.სასტუმროში,რომ მივედით და ღრიალი დაიწყო ალბათ ხვდებით რა სახით ვიყავი.
-შენ გინდა მოთმინებიდან გამომიყვანო?რატომ მახსენებ სულ იმას,რომ ჩემი ცოლი მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი ქონების მისაღებად ხარ?რატომ იმცირებ თავს?რა გინდა ტასო?ვცდილობ თავი ჩვეულებრივ ნივთად არ გაგრძნობინო,რომელსაც მხოლოდ გამოსაყენებელი მნიშვნელობა აქვს და შენ ამის საშუალებას ა რ მ ა ძ ლ ე ვ!-ბოლო სიტყვები დამიმარცვლა და უფრო ხმამაღლა თქვა ვიდრე დანარჩენი.
-მე უბრალოდ იმას ვამბობ რაც სიმართლეა.თუ არ გსიამოვნებს შეგიძლია არ მომისმინო ან უბრალოდ გაატარო!-მეც ვუყვირე და ჩემს ოთახში შევედი.არასდროს,არასდროს არ მიტირია ასეთი სისულელეების გამო,მაგრამ შეიძლება არც იყო სისულელე თორე არ ვიტირებდი.ცოტა ხანში დემეტრე შემოვიდა ოთახში,ამჯერად დალაგებული და მშვიდი სახით.
-ტასო ბოდიში რა.არ უნდა მეყვირა ასე.ურალოდ ძალიან გავბრაზდი და არც შენ ხარ მართალი-ვეთანხმებოდი.პირველად ვეთანხმებოდი,რომ მეც დამნაშავე ვიყავი.უცებ ავდექი საწოლიდან და მთელი ძალით ჩავეხუტე.არაფერი მითქვამს და არც იყო რამის თქმა საჭირო.ისედაც მიხვდა ყველაფერს ჩემი დემე.გამიღიმა და თავზე მაკოცა-ჩემი დებილი.იცოდე აღარ გამაბრაზო თორე არ შეგირიგდები და მარტო ყოფნა მოგიწევს უცხო ქვეყანაში.
-უცხო ქვეყანაში რატო?
-წავალ და აქ დაგტოვებ.
-ვერსადაც ვერ წახვალ!
-ოჰ,ვითომ რატო?
-იმიტომ,რომ ვერ გამიმეტებ დასატოვებლად-ნიშნისმოგებით ავხედე.მას გაეღიმა.
-მაგასაც ვნახავთ!-ცხვირზე მაკოცა და ისევ გავიტრუნე მის მკლავებში.არ ვიცი რატომ მაგრამ ისე ვგრძნობ თავს თითქოს მთელი ცხოვრება ამ ადამიანს ვიცნობდი და ჩემი ახლო მეგობარი იყო.
-მშია...შენ არ გშია?
-არა
-მე მშია!
-მოამზადე მერე რამე.
-აუ მეზარება...
-მე მოგიმზადო?
-ჰო-თვალები გამიბრწყინდა მე.
-მეც რო მეზარება?
-ო,კაი აღარ მშია.წავალ ვიბანავებ და მერე დაწვები-ამოვუდუდღუნე გაბუტული ბავშვივით და თვალები დავხარე.
-კაი მოგიმზადებ.შენ იბანავე და მერე გამოდი.შიმშილით ვერ მოვკლავ ჩემ ცოლს-ისე გამიხარდა ეს,რომ მითხრა გაუაზრებლად ლოყაზე ვაკოცე-მე ქმარი ვარ თუ პროპკა?რა ლოყაზე მკოცნი,ე-გამეცინა მის ნათქვამზე და მოვშორდი.
-საჭმელს,რომ მომიმზადებ მერე!
-ისე საჭმელს ერთი პირობით გიმზადებ იცოდე.
-რა პირობით?
-რომ ჩამოხვალ გეტყვი.
-აუ ახლა რა...
-არა!წავედი მე არ მცალია ცოლს საჭმელი უნდა გავუკეთო-სიცილით გაიხურა კარი.მეც გამეღიმა მის საქციელზე.მერე სააბაზანოში შევედი.ცხელმა წყალმა ცოტა დამამშვიდა.გამოსვლისას ხალათი მოვიცვი მოკლე პენუარზე და სამზარეულოში გავედი.დემეტრე მაგიდასთან იჯდა და მელოდებოდა.მივუახლოვდი და სუფრას გადავხედე,რომელსაც ბევრი კერძი ამშვენებდა.
-ამდენი რაღაც ასე უცებ როგორ გააკეთე?-გაკვირვებული თვალებით ვუყურებდი მე.
-ასე უცებ?ერთი საათია გელოდები.მეგონა დაგეძინა.რას აკეთებდი ამდენ ხანს?
-ვბანაობდი დემეტრე!-თვალები ავატრიალე მე-და თუ ამდენი ხანი მელოდი და ნერვიულობდი ვერ შემამოწმე მერე?-გამოტენილი პირით ვკითხე მე.
-ო,მერე ეგ შემოწმება კარგად არ ჩაივლიდა-გამომცდელად შემომხედა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
-რა თავხედი ხარ!
-სულაც არა.
-გაჩუმდი და მაცადე მშვიდად ჭამა!

9.
დილით ადრე ავდექი.დემეტრეს ისევ ეძინა.ტანსაცმელის ჩაცმა დამეზარა,ამიტომ დემეს პერანგი.ამზარეულოში გავედი და საუზმის გაკეთება დავიწყე.შუა პროცესში ვიყავი,როცა წელზე ხელების შეხება ვიგრძენი.მოულოდნელობისგან შევხტი.
-დემე შემაშინე...-ვთქვი,როცა შემოვბრუნდი.
-რას მიკეთებ?-ზემოდან დამხედა და უფრო ახლოს მიმიზიდა.
-ჩემი საფირმო კერძია.მოგეწონება!
-იმედია არ მომწამლავ ხო?
-საერთოდ არ გაჭმევ და მარტო მე შევჭამ!
-ვაიმე,როგორ მიყვარს შენ რომ ბრაზდები!-მითხრა და გამობურცულ ტუჩებზე დმეწაფა.
-გამიშვი,თორე დამეწვება-ვუთხარი ტუჩებმოუშორებლად,მაგრამ ვინ მომისმინა?მაგიდაზე შემომსვა და უფრო მომთხოვნად მკოცნიდა.
-რომ იცოდე როგორ გიხდება ჩემი საროჩკა-ვნებიანი ხმით მითხრა და ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა.შიშველ ფეხზე აასრიალა ხელი და საროჩკის ქვეშ შემიცურა.თეძოებზე ის მომიჭირა ყრუ კვნესა აღმომხდა.მერე ისევ ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.მე ყელზე ხელი მოვხვიე და როცა დამწვრის სუნი ვიგრძენი მაშინვე მოვშორდი.ის დაბნეული სახით მიყურებდა.
-რა მოხდა?
-დამეწვაააააააა-თითქმის ვიყვირე.მან კი სიცილი დაიწყო-რა გაცინებს იდიოოტო.ჭამე ახლა დამწვარი და იყავი ისე!
-მე უკვე დამანაყრა შენმა ტუჩებმა და როცა უკმარისობას ვიგრძნობ,ისევ შემიძლია დანაკლისი შევივსო.
-ვერ გიტან!
-მეც მიყვარხარ ლამაზო-ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა და გამიღიმა.მე შევუბღვირე-უი,ხო მართლა გუშინ,რომ გითხარი პირობა-მეთქი...
-არაფერსაც არ შეგისრულებ შემეშვი!
-ეე,ეგრე არ შეიძლება!გუშინ მე,რომ საჭმელი გაგიკეთე და დაგანაყრე კაი იყო?
-შემემშვი-მეთქი!-დავუყვირე და შემთხვევით ხელიდან ჭიქა გამივარდა-ჯანდაბა!ჯანდაბა!ჯანდაბა!
-კაი დაწყნარდი არაუშავს-ჩემთან მოვიდა,მაგრამ უცებ მოვშორდი და საძინებელში გავედი.სააბაზანოში შევედი.ცივმა წყალმა ცოტა დამამშვიდა.სპორტულები ჩავიცვი,თმები მაღლა ავიწიე და ისევ მისაღებში გავედი.დემეტრე დამტვრეულ ჭიქის ნამსხვრევებს ყრიდა ნაგავში.
-სად მიდიხარ?-შემამჩნია კარისკენ როცა მივდიოდი.
-არ არის შენი საქმე!-ისე ვუთხარი მისთვის არც შემიხედავს.
-სად მიდიხარ-მეთქი-ხმას აუწია დემეტრემ.
-გავისირნებ და მოვალ.
-დაიკარგები მარტო.დამელოდე მეც მოვდივარ.
-არა!არ დავიკარგები.თუ რამე დაგირეკავ.გთხოვ რა მარტო მინდა ცოტა ხნით ყოფნა-ისეთი ხმით ვუთხარი უარი ვეღარ მითხრა.
მილანის ქუჩებში დავსეირნობდი და ყველაფერს ზედმიწევნით ვათვალიერებდი.იმდენი ფოტო გადავიღე ტელეფონს ენა რომ ქონდეს მაგინებდა.წვიმიანი ამინდი იყო,მაგრამ უხდებოდა ამ ქალაქს.ფეხი წამოვკარი რაღაცას და რომ არა ძლიერი სხეულის შეხება ძირს გავიშხლართებოდი.მადლობის თქმას ვაპირებდი სიტყვა,რომ შუა გზაში გამიწყდა.მოიცა ეს ცოტნეა?ო,ბოჟე!ამას აქ რა ჯანდაბა უნდა?
-ცოტნე?
-გამარჯობა კატუშ!-გამიღიმა და გადამკოცნა.
-გამარჯობა...აქ რა გინდა?
-აქ ვცხოვრობ!
-ა დანაშაულის გრძნობამ შეგაწუხა და აქ გადმოსახლდი?-სიმწრით გამეცინა მე.
-კაი რა კატუ!-ჩემკენ წამოვიდა,მაგრამ ხელი ცხვირწინ ავუფრიალე.
-არ მომეკარო!და მე შენი კატუშა აღარ ვარ.
-შენ ჩემი კატუშა ყოველთვის იქნები!
-ოცნებას კაცი არ მოუკლავს ცოტნე-თვალი ჩავუკარი და ირონიულად გავუღიმე.
-კატუშ...
-არ მომეკარო-მეთქი და გირჩევნია საერთოდ არ შემხვდე გზაში თუ სიცოცხლე კიდე გინდა!
-მემუქრები?
-არა ცოტნე გაფრთხილებ!-უცებ მოვშორდი და ისეთი სისწრაფით მივედი სასტუმრომდე მეც გამიკვირდა.ალეწილი სახით,რომ დამინახა დემეტრემ მაშინვე ჩემთან მოვიდა.
-რა გჭირს ტასო,კარგად ხარ?
-არა-ამოვიკნავლე და შეკავებულმა ცრემლებმაც მალე დამინამეს სახე.დემეტრე ჩამეხუტა და თავზე მაკოცა.მეც მოვხვიე წელზე ხელები და უფრო ავქვითინდი.არ ვიცი რატომ,თუმცა ზალიან მინდოდა ყველაფერი მომეყოლა მისთვის.ყველაფრის მიუხედავად მაინც შევიკავე თავი,რადგან მეშინოდა რამე სისულელე არ გაეკეთებინა.
-ტასო ვინმემ რამე გითხრა?მითხარი და ბოდიშს მოვახდევინებ,მერე საერთოდ ავაორთქლებ-გამიღიმა და მთელი სახე დამიკოცნა.
-არა უბრალოდ დავისვენებ რა,დავიღალე.
-ტასო იცოდე ჩემით მაინც გავიგებ და თუ არ მეტყვი მეწყინება.
-დემე...უბრალოდ მე...ერთი ნაცნობი შემხვდა და...სხვა არაფერია...მართლა-ბავშვივით ამოვიბუტბუტე.დემემ თავიდან ეჭვისთვალით შემომხედა "ნამდვილადო?" მერე გამიღიმა და ძალიან,ძალიან მაგრად ჩამიკრა გულში.

10.
ერთი კვირა გავიდა რაც იტალიაში ვართ.ისე მომწონს აქაურობა,რომ სულ აღარ მინდა უკან დაბრუნება,თუმცა ვაღიარებ რომ თბილისიც ძალიან მენატრება.ნეტა ოდესმე გამოიგონებენ დროის გასაჩერებელ მანქანას?ისე მინდა ახლა დრო შევაჩერო,როგორც არაფერი.ეს ქალაქი,რომ მომწონს და აქ დარჩენა მინდა იმიტომ თუ მხოლოდ ორი კვირაღა,რომ უნდა მერქვას დემეტრეს ცოლი?ალბათ უფრო მეორე.ჰო.ვაღიარებ,რომ ძალიან შევეჩვიე ჩემს "თავხედ ქმარს".ისეთი საყვარელია...სულ ცდილობს მასიამოვნოს,გამამხიარულოს,გამაცინოს.მე კიდე იმის მაგივრად მადლობას ვუხდიდე,დღეში მილიონჯერ ვეჩხუბები.ახლაც ნაჩხუბრები ვართ.რატო?არ მკითხოთ...მაგრამ მე მაინც გეტყვით.გუშინ ბარში,რომ ვიყავით ვიღაც გოგო აეკიდა და ესეც საერთოდ არაფერს აკეთებდა.არა არც ეფლირტავებოდა,მაგრამ რამე მაინც ხომ უნდა გაეკეთებინა არა?ისე მომეშალა ნერვები მინდოდა ორივე მიქელასთან გამესტუმრებინა,მაგრამ თავი შევიკავე.სამაგიეროდ სასტუმროში რომ დავბრუნდით ისე ვეჩხუბე ცოფებს ვყრიდი.თვითონაც არ დამაკლო ყვირილი და ამან უფრო გამაგიჟა.ის იყო დამნაშავე და კიდე მე მეჩხუბებოდა?აი,ხომ გეუბნებით თავხედია-მეთქი?თავხედი ყველანაირად!ყველა ბრუნვაში და ყველა რიცხვში!
მისაღებ ოთახში ვზივარ და ტელევიზორში ისეთ არხს ვეძებ,სადაც რამე საინტერესო გადიოდეს,მაგრამ მეტი არაა ჩემი მტერი.ამაზე კიდევ უფრო ვბრაზდები და პულტს შემოსასვლელი კარის მიმართულებით ვისვრი,რომელიც ახალშემოსულ დემეტრეს ხვდება.ჯანდაბა!როცა რამეს ვისვრი რატო ხვდება ყოველთვის ამ დარეტიანებულს?
-წინასწარ "ამუღამებდი" ჩემთვის რო პულტი გაგერტყა?-ხმაზეც კი ვხვდები,რომ დალია.
-რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს არა!-უხეშად ვეუბნები და სამზარეულოში გავდივარ.ის ერთხანს გაშეშებული დგას.მერე თვითონაც შემოდის და მაგიდასთან ჩემს წინ ჯდება.
-დალიე?-არ ვიცი საერთოდ როგორ ვირებ ხმას.
-დავლიე-მპასუხობს ის და სურიდან წყალს ისხვას ჭიქაში.მე მაშინვე ვართმევ.
-მთვრალზე დალევა არ შეიძლება-ვუღიმი მე და ჩვენი პირველი ღამე მახსენდება.ისიც ტუჩის კუთხეს ტეხს და ისეთი საყვარელია...
-აბა დავიხრჩო?-იმ ტონით მეკითხება მე რომ ადრე ვკითხე.მიხარია,რომ მასაც ახსოვს.
-კი-ვეუბნები და ხარხარს ვიწყებ.ისიც მყვება და დარწმუნებული ვარ მთელი თუ არა ნახევარი სასტუმროს ბინადარნი გავაღვიძეთ.
-ტასო-ჩუმი და თბილი ხმით მეუბნება ის.მე ვუღიმი.
-ჰო
-მოდი ჩემთან-ხელს მიწოდებს.ერთხანს ვაკვირდები და არაფერს ვაკეთებ.მერე უსიტყვოდ ვდგები და მასთან მივდივარ.ის მუხლებზე მისვამს და მეხუტება.ისეთი საყვარელია,რომ სულ აღარ მოგინდება მოშორდე.ან ეს უბრალოდ მე მინდა უსასრულოდ მასთან ვიყო და მის "საყვარლობას" ვაბრალებ.არ ვიცი,რატომ მაგრამ მისი შეხებისას ყოველთვის ვგრძნობ რაღაც უცხოს,თუმცა სასიამოვნოს.ყოველთვის მიჭირდა ადამიანთან ურთიერთობა.დრო მჭირდებოდა მათთან შესაგუებლად,მაგრამ აღმოჩნდა რომ დემეტრემ ის მოახერხა,რაც ვერც ერთმა სხვამ.ორი კვირაა ვიცნობ და ისეთი გრძნობა მაქვს,თითქოს ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ.ისე რა სასაცილოა,არა?ორი კვირის გაცნობილი ადამიანი,რომ უკვე შენი ქმარია.არ მინდა იმის წარმოდგენა თუ რა იქნება ორი კვირის შემდგე.ან რა უნდა იყოს?რას ველოდები?ტყუილად ვაგებ ოცნების კოშკებს.კოელიო ამბობს:"როცა ბედისწერა გულუხვად გვაჯილდოვებს,მუდამ აღმოჩნდება ჭა,რომელშიც იძირება ჩვენი ოცნებები."მე კი მგონია,რომ ბედისწერამ დემეტერთი დამალჯიდოვა,მაგრამ მალე ამ ჯილდოსაც წამართმევს.ეს კი საერთოდ არ მინდა.
-დემე...-მის კისერში თავჩარგულმა ამოვილუღლუღე მე.
-ჰო-თბილი ხმით მიპასუხა მან.
-რა იქნება ორი კვირის შემდეგ?-არ ვიცი საერთოდ რატომ გადავწყვიტე ამ თემაზე საუბარი.როგორ ვერ ვიტან ისეთ ადამიანებს,რომლებსაც ასეთი კითხვები უჩნდებათ და რატომ მემართება ეს ყველაფერი მე?დემეტრე ჩემმა კითხვამ დააბნია,მომშორდა და თვალებში ჩამაშტერდა.ისე,როგორც იცის ხოლმე ხოლმე.
-რა გინდა რომ იყოს ტასო?-მკითხა მშვიდი ხმით.და როგორ მშურდა მე ახლა მისი სიმშვიდის.ისეთი კითხვა დამისვა,რომელსაც დიდი ხანია მეც ვეკითხები ჩემს თავს,მაგრამ პასუხამდე ვერასდროს მივდივარ.
-არ ვიცი...მართლა არ ვიცი-ძლივს ამოვიბურტყუნე მე.დემემ ჩემი დაბნეულობა,რომ შეამჩნია გაეღიმა.ერთი ხელი სახეზე ჩამომისვა,მეორე თმებში შემიცურა და მაკოცა.იმხელმა მუხტმა გაიარა ჩემში,ისეთი გრძნობა დამეფლა,რა აქამდე არ მიგრძვნია.ჰო.პირველად არ ვეხებოდი დემეს ტუჩებს,მაგრამ უბრალოდ ვერ აგიღწერთ იმ ემოციას რაც მისი კოცნისას დამეუფლა.ვითომ მომენატრა?თუ...თუ შემიყვარდა?არ ვიცი.საერთოდ ვერაფერზე ვფიქრობ მისი შეხებისას.დემეტრემ მაგიდზე შემომსვა,თვითონფეხებშუა მოექცა და ყელს ვნებიანად მიკოცნიდა.ხელი სვიტეის ქვეშ შემიცურა და მკერდთან გაჩერდა.მისი ცხელი თითების შეხებისას ერთიანად დამეხორკლა კანი.ის-ის იყო სვიტერის გახდას აპირებდა კარზე,რომ შეუჩერებელი კაკუნი ატყდა.ჯანდაბა!
დემეტრე მშორდება,ჩუმად იკურთხება და კარის გასაღებად მიდის.მე გადიდან ვხტები და თვას ვიწესრიგებ შეძლებისდაგვარად.უკან რაღაც კონვერტით ხელში ბრუნდება და ისეთი სახით მიყურებს გული მიჩქარდება.
-რა ხდება დემე?ეს რა კონვერტია?-როგორც შემიძლია მშვიდად ვეკითხები და მისკენ მივდივარ.ის კი მთელი ზიზღით ცრის კბილებში.
-ვინ ჯანდაბაა ცოტნე ნემსაძე?

11.
მთელი სხეული მიკანკალებს.არ ვიცი რა ვთქვა,როგორ მოვიქცე.ყველაფერს ჯობია ავუხსნა,მაგრამ მომისმენს?ნუ მე მაინც ვცდი.
-დემეტრე ყველაფერს აგიხსნი ოღონდ მომისმინე კარგი?
-გისმენ!-მკაცრად მეუბნება ის და დივანზე ჯდება.მალე მეც მის გვერდით ვიკავებ ადგილს და მთელ ჩემს ძალას ვიკრებ,რომ შევძლო სიტუაციის ახსნა.
-ცოტნე ნემსაძე ჩემი ყოფილი შეყვარებულია,რომელსაც ერთი თვით ადრე დავშორდი ჩვენს ქორწილამდე.ორი წელი ვიყავით ერთად და გადაწყვეტილი გვქონდა,რომ მალე ვიქორწინებდით მაგრამ ისეთი რაღაც გააკეთა სამუდამოდ დავშორდი.ერთ-ერთ საღამოს ბარში ვაპირებდით წასვლას.უნდა მოეკითხა და ძალიან რომ დააგვიანა გადავწყვიტე მასთან სახლში წავსულიყავი,რადგან მობილურზე ვერ ვუკავშირდებოდი.იქ რომ მივედი საშინელი სურათი დამხვდა.ცოტნე ვიღაც ქალთან იწვა საწოლში.მაშინვე გამოვვარდი იქიდან,მაგრამ როგორც ჩანს ცოტნემ მაინც შემამჩნია და უკან გამომყვა.მომისმინეო მთხოვდა,მაგრამ მაშინ მხოლოდ სიკვდილი მინდოდა.იმ დღის მერე სრული დეპრესია მჭირდა და რომ არა ნინა ახლაც ისე ვიქნებოდი.ცოტნემ ბევრჯერ მთხოვა მენახა,მომესმინა მაგრამ მე ყოველთვის უარით ვისტუმრებდი.მერე მის უმცროს დას თხოვა დამლაპარაკებოდა,მაგრამ არც მას შევხვდი და ჩემ მაგივრად ნინა წავიდა.იქიდან დაბრუნებულმა მითხრა,რომ ცოტნე ძალიან ნანობდა თავის საქციელს და შერიგება უნდოდა,მაგრამ ამას ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა აღარ ქონდა,რადგან ერთადერთი რასაც საყვარელ ადამიანს ვერ ვაპატიებ ეს ღალატია.ცოტნეს ბევრჯერ ვუთხარი,რომ თავი დაენებებინა ჩემთვის მაგრამ ის მაინც არ მეშვებოდა.აქ,რომ ჩამოვედით და მე და შენ პირველად ვიჩხუბეთ სწორედ მაშინ ვნახე ცოტნე.იმის მერე კი წერილებს მიგზავნიდა და შეხვედრას მთხოვდა.ერთხელ შევხვდი კიდეც,მაგრამ...-ვიგრძენი როგორ დაეჭიმა დემეტრეს ძარღვები-მაგრამ არაფერი სერიოზული არ მომხდარა.ისევ შერიგება მთხოვა და მე ჩემი ახლანდელი მდგომარეობა ავუხსენი,მაგრამ ის მაინც არ მეშვება.მინდოდა შენთვის ამ ყველაფრის თქმა,თუმცა თავი შევიკავე რადგან არ მინდოდა რამე სისულელე გაგაკეთებინა-როგორც კი დავასრულე მონოლოგი,მაშინვე დამინამეს ცრემლებმა სახე.თავი დახრილი მქონდა მთელი ამ დროის განმავლობაში.არ შემეძლო დემეტრესთვის შემეხედა.პირველად ვგრძნობდი თავს დამნაშავე.დემეს სიჩუმე უფრო მძაბავდა და ისე მინდოდა ახლა სიკვდილი,როგორც მას უნდოდა ცოტნეს მოკვლა.საიდან მივხვდი?სახეზე წერია ყველაფერი-დემე...გთხოვ მითხარი რა არმე.ასე ჩუმად,რომ ხარ ვერ ვიტან.
-ვერ იტან?-ირონიულად ჩაეცინა მას-შენ ვერ იტან ჩემს სიჩუმეს და როგორ ფიქრობ მე უნდა ავიტანო ცოლის ღალატი?ამბობ,რომ ღალატს ვერ აპატიებ საყვარელ ადამიანს და იგივეს აკეთებ?მაპატიე კატო,მაგრამ გამიჭირდება გაგიგო-ისე უცხოდ მომეჩვენა მისი ნათქვამი "კატო".არასდროს,არასდროს არ მოუმართავს ამ სახელით.მეტკინა,ძალიან მეტკინა.ვგრძნობდი როგორ მეცლებოდა ნელ-ნელა ძალა და როგორ მეწვოდა სხეული შიგნიდან.მინდოდა ყველაფერი დამევიწყებინა.მასთან მივსულიყავი და მთელი ძალით ჩავხუტებოდი,მეკოცნა,მაგრამ არა.ვერა.თავს ვერაფრით ვიმართლებდი.ის მართალი იყო,სრულიად მართალი.ვგრძნობდი როგორ ვკარგავდი საყვარელ ადამიანს და არაფრის გაკეთება არ შემეძლო.საყვარელ ადამიანს?ჰო.ვაღიარებ,რომ დემეტრე იმაზე მეტს ნიშნავს ჩემთვის ვიდრე წარმომედგინა.იცით რა ძნელია,როცა იმას კარგავთ,ვინც თქვენთვის ძვირფასია?მე ვიცი.ვიცი და ამას უკვე მეორედ განვიცდი,თუმცა სიმართლე გითხრათ დემეტრეს შემთხვევა უფრო რთულია ჩემთვის,ვიდრე ცოტნესი იყო.
-დემეტრე....მე მართლა მინდოდ...
-კატო გთხოვ არ გინდა!წადი და დაიძინე.ცოტას დამშვიდდები-და ისევ "კატო".ვეღარ ვიტან უკვე ჩემს სახელს!უსიტყვოდ ვდგები და ოთახში შევდივარ.კარს მთელი ძალით ვაჯახუნებ.მერე ნელ-ნელა ვიკეცები და ვბღავივარ.ვერ ვიტან ჩემს ასეთ სისუსტეს!ვერ ვიტან,როცა კაცის გამო ვტირი!

12.
საშინელი თავის ტკივილი მაღვიძებს დილით.მძიმედ ვახელ თვალებს და ვხედავ,რომ იატაკზე ვწევარ.გუშინდელი ღამე მახსენდება და ცრემლების ახალი ტალღაც იწყებს დენას.ადგომას ძლივს ვახერხებ.ყველაფერი მტკივა.რა გასაკვირია!მთელი ღამე იატაკზე ხომ არ გავატარე შემთხვევით?
სააბაზანოში შევდივარ და სარკის წინ ვდგები.თვალები დასიებული,ცხვირი გასიებული,ტუჩები დაბუჟებული და მთელი სახე არაადამიანური.მოიცა ეს მართლა მე ვარ თუ ჰალუცინაციებიც დამეწყო უკვე?არააა...ასე მაშინაც არ ვყოფილვარ ცოტნეს გამო,რომ დეპრესია მქონდა.ვითომ ღირდა დემეტრეს გამო ასეთ დღეში ყოფნა?ალბათ კი,ღირდა.ალბათ კი არა და...ვაიმე როგორი დაბნეული ვარ და ბოლოს მიღებს ეს ყველაფერი...
სახეზე წყალი შევისხი გამოსაფხიზებლად,კბილები გავიწმინდე და ოთახში დავბრუნდი.კარადა გამოვაღე,მაგრამ მაშინვე დავხურე.ახლა ჩაცმის თავი ნამდვილად არ მაქვს.მისაღებში გავედი.დემეტრეს დივანზე ეძინა.ისეთი საყვარელი იყო,გამეღიმა.პატარა ბავშვს გავდა.მშვიდად და აუღელვებლად სუნთქავდა.ისე მინდოდა მივსულიყავი,
ჩავხუტებოდი,
მეკოცნა მაგრამ...
ჰო.ყოველთვის ეს დაწყევლილი "მაგრამ" გვიშლის ხელს!
სამზარეულოში გავდივარ და ყავას ვიკეთებ.ახლა მხოლოდ ეს თუ მიშველის.ცოტა ხნის შემდეგ ჩემი მობილურის ხმა მესმის,რომელიც დივნის წინ,მაგიდაზე დევს.სწრაფად მივდივარ.არ მიდა დემეტრეს გაეღვიძოს,თუმცა ის უკვე გაღვიძებული მხვდება.პირდაპირ თვალებში მიყურებს.მერე მზერას მარიდებს,დგება და საძინებელში გადის.მე უფრო ძალიან მტკივა გული.მობილურს ვპასუხობ და მოწყყვეტით ვჯდები დივანზე.
-გისმენთ
-აბა როგორ ხარ უჟმურო დედოფალო?ჩემი აღვირახსნილი სიძე როგორაა?-მობილურში მესმის ნინას ხითხითი,მაგრამ სულაც არ მაქვს ახლა ხუმრობის თავი.
-ნინა გთხოვ ახლა არა რა!
-რა ხდება კატუს?-ჩემი არაადამიანური ხმის გაგონებაზე ნინაც სერიოზულდება.
-საშინელება ნინა!-უკვე ვსულუკუნებ მე.
-ვაიმე კატო მაშინებ!არ მეტყვი რა მოხდა?
-აღარ შემიძლია ნინა!ამდენი მართლა აღარ შემიძლია!ისე მჭირდები,რომ შეიძლება ფეხითაც ჩამოვიდე თბილისში.
-იჩხუბეთ?
-საშინლად ნინა!
-გაიგო ხო?-ნინამ იცოდა ცოტნეს შესახებ და მაფრთხილებდა კიდეც არ შეხვდე,თორე ცუდად დამთავრდება ეს ყველაფერიო,მაგრამ მე ჯიუტმა არ დავუჯერე.
-ხო ნინ.
-სახლში დაგადგა?
-არა ისევ წერილი გამომიგზავნა და ჩემს მაგივრად დემეტრემ გამოართვა კურიერს.
-წაიკითხა?
-არ ვიცი ნინა.მგონი არა.მე მკითხა ვინ არისო და ყველაფერი,რომ მოვიყევი ოთახში შედი და დამშვიდდიო.
-და ამის მერე საერთოდ აღარაფერი უთქვამს?
-არა ნინა და ეს სიჩუმე ბოლოს მიღებს!
-გაგეყრება?-ამ სიტყვის გაგონებაზე მთელ ტანში გამცრა.
-არ ვიცი.ალბათ არა.ისედაც უკვე ორ კვირაზე ნაკლები დარჩა და არამგონია.არ მინდა,ნინ.არ მინდა,რომ დავკარგო!-მთელ ხმაზე მოვთქვამდი მე.
-დაწყნარდი კატუს,რა.ყველაფერი კარგად იქნება ნახე!
-იმედია!კარგი ნინა უნდა წავიდე,თორე შეიძლება მალე დემეტრე გამოვიდეს ოთახიდან და არ მინდა ასეთ მდგომარეობაში დავხვდე.
-მიყვარხარ და შენ არაფერზე ინერვიულო.კაი?
-ჰო და მეც მიყვარხარ-ვეუბნები და მის პასუხს აღარ ველოდები ისე ვთიშავ მობილურს.ცრემლებს ხელისგულებით ვიმშრალებ და თავს ხელებში ვრგავ.ასე ვარ რამდენიმე წუთი,სანამ კარის ხმა არ მესმის.თავს ფრთხილად ვწევ მაღლა და დემეტრეს ვუყურებ,რომელიც კლასიკურ სტილშია გამოწყობილი.ისეთი სიმპატიურია,რომ თვალს ვერ ვაშორებ.
-კატო ბარგი ჩაალაგე,ხვალ თბილისში ვბრუნდებით.
-კატო-სიმწრით ჩამეცინა მე,მაგრამ დემეტრეს სულ არ მიუქცევია ამისთვის ყურადღება.გვერდი ამიარა და კარისკენ წავიდა.
-სად მიდიხარ შეიძლება გავიგო?-ვკითხე ტირილისგან დაბოხებული ხმით.
-არა-მითხრა ცივად და უკანმოუხედავად დატოვა ნომერი.მე ისე გავბრაზდი მაგიდაზე დადებული ანტიკვარული ნივთი მთელი ძალით შევახეთქე კარებს,რომელიც ნაწილებად დაიშალა.თითქმის ყველაფეი(რაც კი ნომერში ვიპოვე და კარგი დასამტვრევი იყო) დავლეწე,დავამტვრიე,გავანადგურე და მაინც ვერ დავმშვიდდი.და მაინც ვერ ვხვდები რამ გააცოფა ასე ძალიან?მე ხომ ცოტნეს იმის გამო შევხვდი,რომ თავი დაენებებინა ჩემთვის,მაგრამ ოჰ კატო!უნდა დავფიქრებულიყავი...ნინაც ხომ მაფრთხილდებდა არა?მე კიდე ჩემი იდიოტური სიჯიუტის გამო ყველაფერი გავაფუჭე!
მოვკვდები.
მოვკვდები დემეტრე,რომ დავკარგო!
ალბათ ჩემი ასეთი "გამოხტომის" გამო სულ უფოლოდ დარჩება დემეტრიუსი,მაგრამ ახლა ეს სულაც არ მადარდებს!
13.
-ნინა ჩამოვედი და შენთან მოვალ რა
-რა?სად ჩამოხვედი გოგო?
-თბილისში ვარ და გამოვალ.
-კარგი,მიდი-დაბნეული ხმით მითხრა.მე მობუილურს ვთიშავ და ტაქსში ვჯდები.რამდენიმე წუთსი უკვე მის სახლში,მის დივანზე,მის გვერდით ვზივარ და მოვთქვამ.
-დამშვიდდი რა კატუს-თმებზე მეფერება ნინა.
-და საერთოდ იცი რას მეძხის?კატოს!ყოველთვის ტასოთი ან რამე სხვა სახელით მომმართავდა,მაგრამ კატო არასდროს დაუძახია.აღარ შემიძლია ნინ!არადა იცი რაზე ვლაპარაკობდით?რა იქნებოდა იმის შემდეგ რაც ეს ერთი თვე გავიდოდა-ვსლუკუნებდი მე და ძლივს ვაბამდი სიტყვებს თავს.
-კატო შენც ხომ იცი რომ დამნაშავე ხარ?რაც არ უნდა ყოფილიყო არ უნდა შეხვედროდი იმ იდიოტ ცოტნეს.
-ვიცი.ვიცი,მაგრამ მეგონა თუ შევხვდებოდი და დაველაპარაკებოდი შემემშვებოდა.მეგონა ყველაფერი დალაგდებოდა,მაგრამ ყველაფერი აირია ამის მაგივრად.
-კარგი კატო ვსო,მორჩა!მეც დაველაპარაკებოდი დემეტრეს მაგრამ ჯობია თქვენ ორმა მოაგვაროთ მხოლოდ ეს პრობლემა.
-მართალი ხარ მაგრამ არამგონია მომისმინოს...
-შენ ცადე მაინც!-თვალი ჩამიკრა და თვაზე მაკოცა.
საღამოს გვიან დავბრუნდი "ჩვენს ახალ სახლში".დემეტრე მისაღებში იჯდა რამდენიმე ბიჭთან და ორ გოგოსთან ერთად.ვისკის სვამდნენ და რაღაცაზე იხეოდნენ სიცილით.გასაღები კარებთან ახლოს მდგარ ტუმბოზე დავდე და ჩემი ვარაუდით "სამეგობროს" მივუახლოვდი.ერთ-ერთმა ქერათმიანმა,რომელიც დემეტრეს ეტმასნებოდა რომ დამინახა ერთიანად გადაუვიდა ფერები სახეზე.სხვეი კი უბრალოდ მაკვირდებოდნენ.მე არაფერი შევიმჩნიე და ღიმილით "დავალჯიდოვე" ყველა.
-გამარჯობათ!
-ვაუ,მოხვედი კატო?-ირონიული ხმით მკითხა დემეტრემ და წამოდგომა ცადა,მაგრამ ისეთი გალეწილი იყო ისევ დივანზე დაეცა.
-ფრთხილად დემ-ქერათმიანის "ჯაან ძერსკმა" ხმამ,რომ გაიჟღერა ოთახში ძლივს შევიკავე სიცილი.აშკარად ეტყობოდა ყველა ჩემ დღეში იყვნენ.
-ეი,ქერა შენ არ გასწვალეს სხვის ქმრებს,რომ არ ეფლირტავებიან?-წარბები ავზიდე მე და თვალებში ჩავხედე."სამეგობროდან" ერთ-ერთმა ხუჭუჭთმიანმა ბიჭმა ჩუმად ჩაიფხუკუნა.
-კატო!-"მიყვირა" დემეტრემ და ჩემს წინ აიტუზა.
-ჰო დემეტრე რამე გინდოდა?-მშვიდად ვკითხე მე.
-ნუ ეჩხუბები ნაწკას!-აჰა,ასახელიც ისეთი აქვს ხმას ვერ ამოიღებ!
-რადგან შენ მეტყვი-ჩავიფხუკუნე მე.დემეტრეს გვერდი ავუარე და ე.წ ნაწკას გვერდით დავიკავე ადგილი.
-აბა რა სადღეგრძელოზე გაჩერდით?-თვალები დავაკვესე და იმ ბიჭს შევხედე წეღან,რომ ჩაიფხუკუნა.
-სადღეგრძელოზე არა რა-ო,ბოჟე!ამ გოგოს "ლ" მკლავს.
-რაზე და დემეტრეს,რომ შესანიშნავი ცოლი ყავს იმის სადღეგრძელოს ვსვავდით,ანუ შენსას რა!-თვალი ჩამიკრა შავგრემანმა ბიჭმა და გამიღიმა.ოხ,როგორ მოწონხარ კატოს!აშკარაა არც ამათ ევასებათ ეს ნაწკა თუ ტაწკა.
-გაიგე დემეტრე?შენ კიდე არ მაფასებ-ტავი გავაქნიე ვითომ ნაწყენმა და ძლივს შევიკავე სიცილი.დემეტრეს,რომ გავხედე სიბრაზისგან ძარღვები დაბერვოდა.
-ორი წუთით გამო რა-ძლივს მითხრა ენისბორძიკით.არა,ასეთ მთვრალს ნამდვილად არ ვაპირებ გამოგყვე.
-სირხვლია დემე,ამათ მარტო ხომ არ...
-გამოდი-მეთქი!-თითქმის მიყვირა და რა?ყვირილით შემაშინებს გონია?უფრო რომ არ გამოგყვები ნახავ!
-უკვე გითხარი,რომ არ ვაპირებ!-მშვიდად ვუთხარი მე.
-სამაგიეროდ მე ვაპირებ-თვალი ჩამიკრა და ჩემსკენ წამოვიდა.გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე აღმოვჩნდი დემეს მხარზე მოგდებული.რა?მოიცა სეთმა მთვრალმა იქნება დამამტვრიოს!
-დემეტრე მთვრალი ხარ!დამსვი იდიოტო!
-მთვრალი ვარ,მაგრამ იმდენი ძალა მაქვს,რომ არ გამივარდე-კმაყოფილი ხმით მითხრა მან.
-შენ საერთოდ ნორმალური ხარ?სად მიდიხარ...რა?მოიცა აუზი უნდა ჩამაგდო?
-ვგიჟდები გოგო,რომ ყველაფერს ხვდება!
-არა რა!დემე გთხოვ არ ინდა.კარგი ბოდიში,რომ არ გამოგყევი და გიყვირე!დემეტრე...-სიტყვის თქმაც ვერ დავასრულე ისე აღმოვჩნდით ორივე წყალში.თავხედი!არა როგორ ჩამაგდო?სულ გამოაშტერა ლოთობამ ეს!ზედაპირზე ვექცევი და ყველას ახარხარებულს,რომ ვხედავ სირცხვილისგან ვიწვი.მოსაკლავი ხარ დემეტრე ავალიანი!თვალებით მას ვეძებ და ვპოულობ კიდეც.თავისი საქციელით თვითკმაყოფილი თავხედი ჩემსკენ მოცურავს.ახლა რაღა ჩაიფიქრა?ვფიქრობ და მეც უკან ვიხევ ცურვით,მაგრამ მიჭერს და აუზის "კედელზე" მაკრავს.ხელებს კი გარშემო ალაგებს.
-დემეტრე გეყოს ეს თამაში და გამიშვი!ხომ არ დაგავიწყდა ჩემზე,რომ გაბრაზებული ხარ?-ვცდილობ თავიდან ავიცილო ყველა ის სტიქიური უბედურება,რაც მოსალოდნელია და რასაც დემეტრეს შავი თვალები მახვედრებს.
-დამავიწყდა!-მეუბნება ვნებიანი ხმით და ტუჩებში მკოცნის.მე ადგილზე ვშეშდები,მაგრამ ყველას "ტაშის" და "სტვენის" ხმა,რომ მესმის ვთამამდები და კოცნაში ვყვები.

14.
თვალებს მძიმედ ვახელ და გარშემო ვიხედები.ოთახში ჩემს გარდა არავინაა.თვას ფრთხილად ვწევ,მაგრამ როგორც კი ტკივილს ვგრძნობ ისევ ლოგინზე ვემხობი.რამდენიმე წუთი ვცდილობ ძალა მოვიკრიბო და გამოვფხიზლდე.ნელა ვდგები და სააბაზანოში შევდივარ,მაგრამ შიშველი დემეტრეს დანახვაზე გველნაკბენივით უკან ვხტები.ისევ საწოლისკენ მივდივარ და პირქვე ვემხობი.რა დამემართა?პირველად ვხედავ შიშველს თუ რა?ფიქრებიდან დემეტრეს ხმას გამოვყავარ.
-კარგი იქნება სანამ სადმე შესვლას დააპირებ,გაიგო ვინმე ხო არაა შიგნით-ირონიულად მეუბნება და მეც წამში ვხტები საწოლიდან.
-უკაცრავად მაგრამ ახლა გავიღვიძე და მე ვანგა არ ვარ ყველაფერი ვიცოდე-უკმეხად ვუთხარი და წინ ავესვეტე.
-კატო ჩემს ნერვებზე თამაშს არ გირჩევ!
-კატო?
-რა კატო არ ქვია?
-მოიცა...ისევ გაბრაზებული ხარ?
-კი
-და აბა...გუშინ...იქ აუზში...რომ...მაკოცე?-ნაწყვეტ-ნაწვეტ ვეუბნებოდი და თვალები ცრემლებით მევსებოდა.
-გუშინ მთვრალი ვიყავი და უბრალოდ თავი ვეღარ გავაკონტროლე.
-მთვრალი?მთვრალი იყავი და იმიტომ მაკოცე?
-რამდეჯერ გაგიმეორე?-თვალები გადაატრიალა დემეტრემ.ისე მინდოდა ახლა ბიჭი ვყოფილიყავი და მეცემა როგორც არაფერი.
-იცი?მე კი ვფიქრობ,რომ როცა ადამიანი თვრება იმის უფელბას აძლევს თვას ის გააკეთოს რაც მთელი გულით უნდა და შენ ათასი ტყუილიც,რომ მითხრა მე მაინც ჩემს აზრზე დავრჩები ყოველთვის!-ნაწყენი ხმით ვუთხარი და ძლივს შევიკავე თავი არ მეტირა.უცებ შევვარდი სააბაზანოში,კარები ჩავკეტე და ნიჟარას დავეყრდენი.ახლა არა კატო!არ იტირო!ახლა არა!ცრემლების შესაკავებლად "ენ რაოდენობით" წყალი შევისხი სახეზე და ცოტა მიშველა.რამდენიმე წუთში უკან დავბრუნდი.დემეტრე ოთახში აღარ იყო და ქვევით ჩასვლისას დავასკვენი,რომ საერთოდ არ ბრძანდებოდა სახლში.სამზარეულოში გავედი,ყავა გავიკეთე და ბარის მაგიდასთან დავჯექი...
საღამოს თერთმეტი იწყებოდ აუკვე.მე მისაღებში ვიჯექი ვისკის ბოთლით ხელში და "მე შენამდე"-ს ვუყურებდი.ტირილისგან უკვე თავი მტიოდა.პატარა ბავშვივით მქონდა ცხვირი აწითლებული და ტუჩები გაბუშტული.ალბათ,სასმელმა იმოქმედა და ამიტომ უფრო ამიჩუყდა გული ამ ფილმზე.მთავრდებოდა უკევ დემეტრემ,რომ შემოაღო კარი.მე ყურადღება არ მივაქციე და აწ უკვე მოყუდებული ბოთლიდან რამდენიმე ყლუპი მოვსვი.დემეტრე ჯერ შემოსასვლელიდან მაკვირდებოდა და აშკარად გაოცება ეტყობოდა სახეზე.მერე ნელი ნაბიჯებით მომიახლოვდა და ჩემს წინ ჩაიმუხლა.მე არ ვიცი რა მჭირდა,მაგრამ ისტერიულად ვიცინოდი,თან ვტიროდი.მეგონა ვგიჟდებოდი.დემეტრე თვალებში მიყურებდა.დიდხანს,ძალიან დიდხანს მიყურებდა და ალბათ ცდილობდა ჩემი "ეს" ქცევა აეხსნა.
-ტასო...-უცებ დავსერიოზულდი.აღარ ვიცინოდი,მაგრამ ცრემლები მაინც არ წყდებოდა ჩემს სახეზე.კლავ განაგრძნობდნენ დაუკითხავად ედინათ მაშინ,როცა სულაც არ იყვნენ საჭირო.
-დემე...მე...გთხოვ მაპატიე რა-არ ვიცი საიდან მქონდა იმდენი ძალა მელაპარაკა.დემეტრე ცოტა ხანს ჩუმად მიყურებდა.მერე მუხლებზე მდგარი ნელა გასწორდა,ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და მაკოცა.მაკოცა მთელი გრძნობით,ემოციით,განცდით და...და მერე ძალიან ჩუმად,ჩურჩულით მითხრა:
-მე მაპატიე შენ!
-რა უნდა გაპატიო დემე?
-ნაწკასთან,რომ გიღალატე...

15.
-არ უნდა წამოსულიყავი კატო-თავს აქნევს ნინა და სიგარეტს უკიდებს.
-ნინა შენ მაინც მიცნობ და იცი,რომ ღალატს ვერავის ვერ ვაპატიებ,მათ შორის ვერც დემეტრეს-ძლივს მოვაბი სიტყვებს თავი.
-მაგრამ შენც ხომ უღალატე დემეტრეს?
-ნინა!ეს სულ სხვადასხვა რამეა.მე უბრალოდ რამდენიმე წუთი შევხვდი ცოტნეს,ის კი მთელი დღე იმ ძროხასთან გორაობდა.განსხვავებას ამჩნევ?ის სულ ელემენტალურზე გაბრაზდა და მე ამაზე რა მეთქვა?კაი დემე,შენ არ ინერვიულო,გაპატიე-მეთქი და თავზე ხელი გადამესვა?
-მე ამას არ ვამბობ კატო.უბრალოდ კარგი იქნება თუ ისაუბებთ და ყველაფერს გაარკვევთ,თან სულ რაღაც ერთი კვირა დაგრჩათ სანამ "ცოლ-ქმარი" გქვიათ და ასე უნდა დაასრულოთ ურთიერთობა?
-ძალიან კარგი!საერთოდ...არა მამაჩემის ბრალია ყველაფერი!
-ისე ელაპარაკე ზურას?
-ველაოარაკე.
-მერე რაო?
-ბოდიშები მიხადა.ხო იცი ცუდი ბიჭი,რომ ყოფილიყო არ გაგათხოვებდიო და თავის "მონაჩმახები" მელაპარაკა რა.
-ისე ნანობ კატუს?
-ნინა...
-სიმართლე მითხარი!
-არა...არც ერთ მასთან გატარებულ წამს არ ვნანობ და ნერვები მეშლება,რომ...
-რომ გენატრება ხო?
-ხო,ნინ ყოველსაათს,წუთს,წამს.ყველგან და ყოველთვის!
-სამი დღეა უკვე არ გინახავს და აბა რა იქნება.ჩემო პატარა არ ინერვიულო,ყველაფერი დალაგდება.
-არამგონია ნინ.
-თუ "ის" შენი ბედია ნახავ მერე,რომ მართალი ვარ-ღიმილით მითხრა ნინამ და თავზე მაკოცა.
მეორე დღეს მობილურის გაბმულმა ზარმა გამაღვიძა.ისე ვუპასუხე არც შემიხედავს ვინ იყო,მაგრამ ნაცნობი ხმა რომ გავიგე დენდარტყმულივით გადმოვარდი ლოგინიდან.
-ტასო კარგად ხარ?
-კი...კი არადა არა...ჯანდაბა!რა გინდა დემეტრე?
-შენთან ლაპარაკი.
-ძალიან ცუდი!
-რატომ?
-იმიტომ,რომ მე არ მინდა!
-ტასო...
-დემეტრე გთხივ უფრო ნუ გაართულებ.
-მე კი არა შენ ართულებ ყველაფერს!
-მე?
-რა არა?
-არა დემეტრე არა!ყველა კაცი ასეთი ხართ!რაღაცაზე გაბრაზდებით,სხვასთან გართობით იკლავთ მერე ბრაზს და იმაზე არარ ფიქრობთ,რომ ამით სხვას გულს ტკენთ.
-ტასო გთხოვ შემხვდი და ვილაპარაკოთ!
-არა-მეთქი დემეტრე!
-მაშინ მე მოვალ შენთან.
-რა კარგია,რომ გამაფრთხილე.სახლში არ დაგხვდები.
-ისე ორივემ ვატკინეთ ერთმანეთს გული მართალია,მაგრამ რაღაც განსხვავება არის ჩვენ შორის იცი?
-აბა გისმენ რა განსხვავებაზე მელაპარაკები?
-მე მოგისმინე და ახსნის საშუალება მაინც მოგეცი,მაგრამ შენ უკანმოუხედავად წახვედი და გაიქეცი-როგორც კი სათქმელი დაასრულა მაშინვე გათიშა მობილური.მე ტირილი დავიწყე.ო,ბოჟე!ამ ორ კვირაში იმდენი ვიტირე მემგონი ამდენს ჩვილიც კი არ ტირის მთელი თვის განმავლობაში.მაგრამ რა დროს ესაა...ისე ვფიქრობ,რომ დემეტრე მართალია.აუცილებლად უნდა მივცე ახსნის საშუალება,მაგრამ არის კი რამე ასახსნელი?

16.
კაფეში შევდივარ და გარემოს ვათვალიერებ.სასურველი სილუეტის დანახვისას მისკენ მივდივარ.
-გამარჯობა-ყალბი ღიმილით "ვაჯილდოვებ" სკამზე მჯდომს და მეც ვიკავებ ჩემს ადგილს.
-გამარჯობა-ძლივს გასაგონად ბურტყუნებს ის.
-აბა გისმენ რისი თქმა გინდოდა?
-იცი?არ ვიცი როგორ დავიწყო...
-ბევრი დრო არ მაქვს-თვალებს ვატრიალებ და ოფიციანტს ყავას ვუკვეთავ.
-კარგი.ალბათ ხვდები აქ რატომაც დაგიბარე ხო?
-ვხვდები.
-მოკლედ დემეტრე არაფერ შუაშია შენს ღალატთან კატო.
-აბა ვინაა შუაში?-მართლა გამიკვირდა მისი სიტყვები.
-მე!
-შენ?
-ჰო.
-ჰო რა თქმა უნდა.შენც შუაში ხარ ღალატთან და ისიც-მეცინება და ყავას ვსვამ.ვერაა ეს ცოტა ხო?
-არა კატო!მარტო ჩემი ბრალია ყველაფერი!ის იმ დღეს,როცა ეს ყველაფერი მოხდა უგონოდ მთვრალი იყო.ბარში ვსვამდით.ის სულ შენზე მელაპარაკებოდა და ამან ძალიან გამაბრაზა.მერე სახლში წამოსვლა აიჩემა და ვუთხარი მე წაგიყვან,თორე ასეთი მთვრალი რამე მოიწევ-მეთქი.დიდი თხოვნის მერე დამთანხმდა და თქვენი სახლის მაგივრად ჩემთან წავიყვანე.ის უკვე ძალიან გათიშული იყო და ვერაფერს აცნობიერებდა.მე ამით ვისარგებლე და ჩვენ...ჩვენ ერთად ვიწექით,უფროსწორად ვაპირებდით.მე ვაპირებდი,მაგრამ როცა მეხებოდა,მკოცნიდა სულ შენს სახელს გაიძახოდა.ეს კი ჩემთვის ძალიან დიდი დამცირება იყო.მეც მაქვს ჩემი თავმოყვარეობა და სწორედ ამიტომ გადავიფიქრე ჩემი ჩანაფიქრი.ისეთ მთვრალს სახლში ვერ გამოვუშვებდი.მე სააბაზანოში შევედი.ის საწოლზე დარჩა და გამოსვლისას უკვე ვნახე,რომ ეძინა.მერე მეც მივუწექი გვერდით და მალე ჩამეძინა.ალბათ ერთი საათიც არ იქნებოდა გასული,რომ გამომეღვიძა.დემეტრე ვერსად ვერ ვიპოვე და მივხვდი,რომ შენთან წამოვიდა.ჩვენ შორის არაფერი არ ყოფილა კატო,მაგრამ მგონი დემეტრემ იფიქრა,რომ გიღალატა.გუშინ ჩემთან მოვიდა სახლში და ისე მიღრიალებდა ცოცხალი,რომ ვარ მიკვირს.ძალიან შემეცოდა და ამიტომ სიმართლე ვუთხარი.მან არ იცის ახლა აქ რომ ვარ და შენც იგივეს გიყვები.მას შენ მართლა უყვარხარ კატო და იმ დღეს მე რომ არა შენთან შერიგებას აპირებდა.უფროსწორად არც იყო გაბრაზებული.თავის გრძნობებში გარკვევა უნდოდა.ჰოდა ასე.მე უკვე გითხარი ის რაც მინდოდა და არც თავს ვიმართლებ,მაგრამ არც იმას ვაღიარებ,რომ ამ ნაბიჯს ვნანობ.დემეტრემ შენ აგირჩია კატო და ნუ დაკარგავ,თორე ინანებ.ჰო ხედავ პირველი ქალი,რომელიც თქვენი დაშორების შემდეგ მის დათრევას ეცდება მე ვარ.ასე,რომ კარგად დაფიქრდი გიღირს თუ არა მისი დაკარგვა.
ქერათმიანი ფეხზე ადგა,ჩანთა აიღო,მხარზე ხელი მსუბუქად დამარტყა და კაფე დატოვა.მე სრლიად შოკირებული ვიყავი და გონება ნელ-ნელა ხარშავდა ამ ყველაფერს.
ორი საათის შემდეგ...
-კატო რას აპირებ?
-არ ვიცი ნინა...
-გიყვარს?
მე გავჩუმდი.
-კატო მიპასუხე!
-ნინა...იცი?არ ვიცი ის რასაც მე დემეტრეს მიმართ ვგრძნობ სიყვარულია,მოწონება,ვნება თუ სხვა რამ,მაგრამ ფაქტი ერთია,რომ მე მის გარეშე არარაობა ვარ.
-მოდი ჩემთან-ნინა ხელებს შლის.მეც მაშინვე ვდგები და მთელი ძალით ვეხვევი.
-წადი კატო და დაელაპარაკე.ნუ დაკარგავ ბედნიერებას.
-და უარი,რომ მითხრას?რომ არ მოისურვოს ამ დაწყევლილი ფიქტიური ქორწინების შემდეგ ჩვენი ურთიერთობის გაგრძელება?
-ნუ ხარ პესიმისტი!ჰო ხედავ ნაწკამ რა გითხრა?უყვარხარ და არამგონია დაგთმოს.
-ანუ წავიდე?
-წადი-გამიღიმა და თავზე მაკოცა.მე ჩანთა ავიღე და გიჟივით გავვარდი სახლიდან...
ისევ "ჩვენს" სახლთან ვდგავარ.მომნატრებია აქაურობა,მაგრამ აქაურობაზე მეტად ჩემი დემე,ჩემი თავხედი ქმარი მენატრება.გაბედულად შევდივარ სახლში.სასმლის და სიგარეტის სუნი ცხვირს მიწვავს.ხელს ვიფარებ და მისაღებში გავდივარ,სადაც არავინ მხვდება.სამზარულოშიც სიცარიელეა.კიბეებზე ავდივარ და პირდაპირ ჩვენი ოთახისკენ მივდივარ.კარს ფრთხილად ვაღებ და სანახაობით შოკირებულს პირი ღია მრჩება.

17.
ჩანთა ხელიდან მივარდება და სურათს პირდაღებული ვუყურებ.ვგრძნობ,რომ ნელ-ნელა ვსუსტდები და კარის სახელურს მთელი ძალით ვეყრდნობი.თვალები მემღვრევა ქვედა ტუჩი ნერვულად მიკანკალებს.მთელ სხეულში ვგრძნობ რაღაც წვას.გაშტერებული ვუყურებ გარემოს და აზრზე ვერ მოვდივარ.
ვერ ვხვდები რა ხდება.
დემეტრე შარვალ-კოსტუმით დგას ფანჯარასთან ზურგით.ხედს გაჰყურებს და იმის და მიუხედავად,რომ ვერ ვხედავ ვგრძნობ როგორ იღიმის.იღიმის ბედნიერებისგან.დამინახა,რომ მოვედი.ვიცი,რომ ზუსტად ამისთვის იდგა ფანჯარასთან.ღმერთო,ვერ ვიჯერებ!მიჭირს,ძალიან მიჭირს რეალობასთან შეგუება.
ოთახი მთლიანად მორთულია.იატაკზე ვარდის ფურცლები იწონებენ თავს.მაგიდაზე,ფანჯრებზე,პატარა ტუმბოებზე და ყველგან,სადაც კი რამის დადება შეიძლებოდა უამრავი ფერადი და სურნელოვანი სანთელი დევს.კედლებზე ჩემი ფოტოები კიდია,მხოლოდ ერთგან არის ადგილი გამოტოვებული და პატარა წარწერაა:"ეს ჩვენი მომავალი შვილისთვის დავტოვე და იმედია არ გეწყინება".ზემოთ ჭერზე მე და დემეტრეს პირველი ფოტოა პლაკატივით გაკრული,რომელიც ქორწილის დღეს,ცეკვის დროს გადაგვიღეს.ულამაზესები ვართ.მას ჩემს წელზე აქვს ხელი შემოხვეული,მე კი მის კისერზე.ორივე ვიღიმით,რომელიც მაშინ ყალბი იყო.ხალხის თვალების ასახვევად იყო,მაგრამ...
მაგრამ ახლა ყველაფერი რეალობაა.რეალობა,რომლის აღქმაც მიჭირს.იმდენად იდეაულური,იმდენად უცხო,განსხვავებული და საოცრებაა აქაურობა,რომ შეუძლებელია ეს ყველაფერი რეალობად მოგეჩვენოს.თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებ და ვცდილობ...ვცდილობ ყველაფერი დავაკავშირო რეალობასთან.
ამავდროულად კი მეშინია კიდეც.მეშინია სიზმარი არ იყოს.მეშინია ჩემი წარმოსახვის ნაწილი არ აღმოჩნდეს.მეშინია,მეშინია,ძალიან მეშინია!
-დემე
ხმაჩამწყდარი ძლივს ვახერხებ ჩემთვის ასე ძვირფასი სახელის თქმას.სახელის,რომელიც ჩემთვის ყველაზე ლამაზად წარმოსათქმელია.სახელი,რომელთანაც ბევრი ულამაზესი წუთია დაკავშირებული.დემეტრე ფრთხილად ტრიალდება ჩემსკენ და მიღიმის.
მიღიმის ისე,როგორც იცის ხოლმე.
ისე,როგორც მხოლოდ მას უხდება და
ისე,როგორც მე მიყვარს.
-დემეტრე...ეს ყველაფერი...ეს ისეთი საოცრებაა!-ვცდილობდი ჩემი შთაბეჭდილება გამომეხატა,მაგრად იმდენად ვიყავი აღფრთოვანებული,რომ დამამუნჯა.მიჭირდა სიტყვების ერთმანეთზე გადაბმა.მიჭირდა ისეთი რამის თქმა,რომელიც ამ გარემოს,ამ სიტუაციას შეეფერებოდა.შეიძლება არც არსებობს...ჰო,შეიძლება კი არა და არ არსებობს!არ შეიძლება უბრალო სიტყვებით გადმოვცე და ავღწერო "ის",რასაც მე ახლა ვგრძნობ,განვიცდი და უბრალოდ არ შემიძლია ვთქვა როგორი ბედნიერი ვარ ახლა.
ჰო.იმდენად ბედნიერი ვარ,რომ დავმუნჯდი.
-მოგწონს?
და ჩემმა მონატრებულმა ხმამაც გაიჟღერა ოთახში.ხმამ,რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა.
ხმა,რომელიხ ყოველთვის მედებოდა გულზე მალამოდ და
ხმა,რომელიც უბრალოდ მაბედნიერებდა.
ისე გამიხარდა,თითქოს თავიდან დავიბადეო.არ ვიცი როგორ გითხრათ,როგორ გადმოგცეთ ის ემოციები,გრძნოები,განცდები რაც მე იმ მომენტში დამეუფლა.უბრალოდ ძალიან,ძალიან,ძალიან ბედნიერი ვიყავი.(მოგეხსენებათ ასეთ მომენტებში ქალები ემოციებს ვერ აკონტროლებენ და ტირიან).ჰოდა მეც ზუსტად ასე ვიყავი ახლა.არ ვუღალატე ქალურ სტერეოტიპებს და მთელი ძალით ავტირდი.დემეტრეს ჩემს დანახვაზე ფერები გადაუვიდა და მაშინვე მომმვარდა.
-რა გჭირს ტასო?კარგად ხარ?
-ამაზე კარგად არასდროს,არასდროს არ ვყოფილვარ დემე!
როგორ ვუთხარი ეს სიტყვები მეც არ ვიცი.საიდან მქონდა რამის თქმის ძალა მეც მიკვირდა.
მერე...მერე მთელი ძალით ჩავეხუტე და უფრო ავქვითინდი.დემეტრე თმებზე მეფერებოდა და მკოცნიდა.მისი შეხებისას ვიგრძენი,რომ რაღაცით ავივსე.თითქოს ძალიან მნიშვნელოვანი მაკლდა.ზედმეტად მნიშვნელოვანი და მისმა ჩახუტებამ დანაკლისი შემივსო.ვაიმეეე,არ მჯერა!არ მჯერა,რომ შეიძლება ადამიანი ასეთი ბედნიერი იყოს ოდესმე.
-დემე...
-გისმენ.
-ეს..ეს შენ თვითონ გააკეთე?
-ნინა დამეხმარა რაღაც-რაღაცეებში.ოღონდ სულ ცოტაში.
არ დამინახავს,მაგრამ ვიგრძენი როგორ გაეღიმა.ისე საყვარლად ბუტბუტებდა პატარა ბავშვივით,რომ ძლივს შევიკავე თავი მეკოცნა.
-მოგეწონა?
-როგორ შეიძლება არ მომწონებოდა.ეს ხომ სასწაულია დემეტრე.ძალიან მომწონს,ძალიან-აღფრთოვანებას ვერ ვმალავდი და უფრო ვეკვროდი მონატრებულ სხეულს.როგორ მიყვარს!აი იმდენად და იმხელა დოზით მიყვარს,რომ მისით ვერ ვძღები.არ მყოფნის...უფრო მეტად მინდა მოვეხვიო,ვაკოცო,მოვეფერო...უბრალოდ არ მყოფნის და მორჩა!
-ისე,რომ არ მოვსულიყავი მერე რას იზამდი?-მოვშორდი და თვალებში ჩავხედე.მინდოდა მისი ყოველი სიტყვის გულწრფელობაში დავრწმუნებულიყავი.მინდოდა მისი პირით მომესმინა ის,რაც ისედაც კარგად ვიცოდი.უბრალოდ მინდოდა...
-ვიცოდი,რომ მოხვიდოდი-გამიღიმა და შუბლზე მაკოცა.
-ჰო?
-ჰო.ვიცოდი,რომ ჩემს გარეშე გაგიჭირდებოდა ისევე,როგორც მე შენს გარეშე.ვიცოდი,რომ ჩემს გარეშე თავს არაფრად გრძნობდი ისევე,როგორც მე შენს გარეშე.ვიცოდი,რომ ჩემს გარეშე "ის" რაღაც გაკლდა ისევე,როგორც მე შენს გარეშე.ვიცოდი,რომ ყოველდღე გრძნობდი ჩემს მიმართ მონატრებას ისევე,როგორც მე შენს მიმართ.ვიცოდი,რომ ამ მონატრებას ტირილში იკლავდი ისევე როგორც მე სმაში.ვიცოდი,რომ შენც იმას გრძნობდი ჩემს მიმართ,რასაც მე შენს მიმართ.ვიცოდი,რომ დიდიხანი ვერ გაუძლებდი უჩემობას ისევე როგორც მე უშენობას და უბრალოდ ვიცოდი,რომ ვერ დამტოვებდი რადგან იმაზე ძალიან გიყვარვარ ვიდრე გგონია ისევე,როგორც მე მიყვარხარ შენ.ეკატერინე დვალო შენ იცი როგორ არ მიზიდავს რომანტიული გარემო,სიტუაციები და ა.შ მაგრამ მოახერხე და ესეც შემაყვარე.შეიძლება სხვებისთვის ეს ბანალურია,მაგრამ ვფიქრობ არ შეიძლება სიყვარულს ბანალური ეწოდოს და საერთოდ არაფრის წოდება არ ჭირდება,რადგან სიყვარული სიყვარულია.მოდი ბევრი ლაქლაქი,რომ არ გამომივიდეს პირდაპირ გეტყვი-დემეტრე მუხლებზე დადგა ჩემს წინ და პატარა ყუთი ამოიღო ჯიბიდან-ეკატერინე დვალო გამომყვები ცოლად?იქნები ყოველთვის ჩემს გვერდით?აიტან ჩემს უაზრო ხასიათებს მთელი დარჩენილი ცხოვრება და გახდები ჩემი შვილების დედა?-სრულიად გაოგნებული ვუსმენდი დემეტრეს.ასეთი სერიოზული,თავდაჯერებული ჯერ არ მინახავს.ისე დავიბენი...სიტყვებს თავს ვერ ვუყრიდი.მეგონა ჩემი ერთი ხმის ამოღებით ეს მომენტი გაფუჭდებოდა და მე ამას ჩემს თავს ვერ ვაპატიებდი-კატო...არ მინდა მე და შენ მხოლოდ ფიქტიური ქორწინება გვაკავშირებდეს.მინდა შენ ჩემი ცოლი კანონიერად იყო,ხოლო მე შენი ქმარი.კატო...მითხარი რამე!
-მე...მე თანახმა ვარ დემეტრე!რა თქმა უნდა თანახმა ვარ!-ბოლო ხმაზე ვიყვირე და სიცილი დავიწყე,თან ცრემლები მინამავდნენ სახეს.სიხარულის,ბედნიერების ცრემლები.დემეტრემ ბრილიანტისთვლიანი ბეჭედი მომარგო არა-თითზე.მერე ადგა და მთელი გრძნობით მაკოცა.ხელში ამიტაცა,მაბზრიალებდა და მთელ სახლში მხოლოდ ჩვენი ბედნიერებისგან მონიჭებული სიცილი ისმოდა...
ვგრძნობდი,რომ დღეიდან ახალ ცხოვრებას ვიწყებდი ყველაზე ძვირფას ადამიანთან ერთად.ცხოვრებას,რომელიც უამრავი ლამაზი ფერით იყო სავსე.
ცხოვრებას,რომელსაც ბევრი შესანიშნავი მომენტი უფრო სასიამოვნოს გახდიდა და ჩვენ...
ჩვენ,რომლებსაც ეს ყველაფერი მხოლოდ ბედნიერებას მოგვიტანდა....


დასასრული
2017 წელი.
თბილისი.

*************
რადგან საიტზე ერთი კვირის მასალა წაიშალა,რაშიც
ჩემი ისტორიის ექვსი თავიც შევიდა
გადავწყვიტე სრულად დამედო.
მადლობა ბავშვებო ყველას,ვინც კითხულობდით
და
მოგწონდათ!