ხანდახან ჩვენი ცხოვრება გამოფხიზლებას ჰგავს, თითქოს სიზმარში იმყოფებოდი აქამდე.
დღეს?დღეს კი იღვიძებ და ის ცუდი სიზმარი გერჩივნა, თურმე უარეს რეალობას.
ამჩნევ, რომ გიჟდები.
ოღონდ ისე კი არაა, როგორც გიჟები.
არა!
ნეტავ მათნაირად ვგიჟდებოდეთ ადამიანები.
გიჟები ხომ სამმყაროს ისეთს ხედავენ, როგორიც სინამდვილეში არის.


მის გაფითრებულ სახეზე მეცინება და მაქსიმალურად ვცდილობ თავის შეკავებას.
წვნიანის გაადღებას ვასრულებ და ახლა გემრიელად შექცევას ვიწყებ.
ყველა მე მიყურებს და მეც ვითომც აქ არაფერიაო ვაგრძელებ ჩემი ძლიერი, როლის მორეგბას
კოვზს ჭურჭელში ვდებ, ხელებს ვაჯვარედინებ და ყველას მომლოდინე სახით ვუყურებ. ავღნიშნე კიდევაც, რომ გრძელი მაგიდაა.
სუფრის დასაწყისში დიმიტრი ზის და კბილებს ერთმანეთს ძალიან უჭერს.
ბოლოში ფილიპე და მასზე ბევრად ახალგაზრდა ქალი ზის.
ქალი ისეთი სახით მიყურებს მგონია, რომ გადამწვავს ან გადამბუგავს მალე,
ნამდვილად მარიაა.
ვფიქრობ ჩემთვის
შავგვრემანი ქალია, მწვანე თვალებით და წითელი ტუჩებით.
წამით თვალი დეივილისკენ მექცევა და ეს შეუმჩნეველი არ რჩება დიმიტრის, ფეხზე იჭრება და ცივი საშინლად ცივი და შიშისმომგვრელი ხმით მომმართავს
– ახლა ავდეგები და წავალ შენთან ერთად ერთ სუფრაზე ჭამას არ ვაპირებ ნარკომანო. ხოლო სხვა დროს შენს ოთახში დაეტევი და აქ აღარ ჩამოეთრევი, თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ. ხო გასაგებია ნა რ კო მა ნო.
ბოლო სიტყვებს ხმამაღლა აცხადებს და იმ ოქროს უზარმაზარ კიბეებზე მე, რომ ასე მიჭირს ასვლა მიქრის.
წამში ვაანალიზებ მომხდარს ხელს მაგიდისკენ ვაცურებ და #ნივთს სწრაფად ვიღებ ხელში. მეც ფეხზე ვიჭრები და უკან მივყვები. ამან დამაცადოს.
– არ გინდა
დეივილი შეეცადა ჩემს შეჩერებას, თუმცა ამაოდ.
- დიმიტრიიიი
კიბეებზე ყვირილით მივრბივარ და მზად ვარ ყელი გამოვჭრა
გრძელი მწვანე კაბა ხელს მიშლიდა და გზად ვიხევ, რომ რაც შეიძლება სწრაფად ავირბინო ეს უზარმაზარი კიბეები
როგორც იქნა გადავლახე ეს ბარიერიც და ქოშინით ვუყურებ ოთახებს, ყველაზე დიდ, ოქროსფერ კარიან ოთახს ვადგები და ვფიქრობ, რომ ეს მისი ოთახია.
ამოჩუქურთმებული წითელი და მწვანე დრაკონები ერთმანეთსი ირევიან და კარზე მათი დანახვაც კი მაშფოთებს. არ ვაკაკუნებ, მთელი სიძლიეირთ ვაწვბი, რომ გაიღოს და ოთახში ვუარდები.
ყველაზე დიდი ოტახია, რაც კი მინახავს ამ სახლში.
სულ ოქროშია ჩაფლული და ყველგან დიმიტრის გამოსახულების ქანდაკება ან ჩუქურთმებია.
მამგონი მაგიდაზე დიდი საძინებლი უდგას და სამ შიშველ ქალს ერთად ეფერება და თან ერთს მათრახს ურტყავს.
უზარმაზარი, თიტქმის ჭერის სიგრძე ფანჯრებია ოთახში და არანაირი ფარდები.
ნერწყვს მძიმედ ვყლაპავ და ვცდილობ ხმაში შიში არ შემეპაროს.
ცივად ვეძახი
- დიმიტრი
ჯერ შეშდება და განრისხებული მიბრუნდება, შემდეგ ის ცინიკური ღიმილი ეპარება მე, რომ ასე მეზიზღება
- ნინა გაიხადე და მოდი
მეუბნება მკაცრად.
ვმორჩილდები, ძლივს ვთავისუფლდები ამ საშინელი კაბისგან და მის წინ შიშველი ვდგები.
ნივთს, რომელიც მაგიდიდან ავიღე, ძირს გავდებ და ფეხით კაბას ვაფარებ.
ისევ თვალებში მიყურებს და არსად სხვაგან.
- მინდა მასიამოვნო ნინა, ამიტომ ჩემი გელოდება.
ქალებს ეშვება, ფეხზე დგება და მის უნაკლო სხეულს მიჩენს.
ნერწყვს ხმაურით ვყლაპავ და მხოლოდ თვალებში ვუყურებ მეც.
მწვანე სფეეროებით მიყურებს ამჯერად.
დიახ!
მწვანეა, თავისუფლების და ამავდროულად მარტოობის ფერით.
- მინდა მხოლოდ მე მოგეფერო
ვეუბნები ვნებიანად და თვალს არ ვაშორებ.
- მე შენთვის მოფერება არ მითხოვია, მხოლოდ სიამოვნება მჭირდება.
სწრაფად კვეთს მანძილს ჩვენს შორის და უკნიდან მაბრუნებს.
მაგრამ სწრაფად ვშორდები და ცივად ვეუბენბი ქალებს ისე, რომ არც ვუყურებ.
- ჩემს ქმართან დამტოვეთ
გოგონები მომლოდინე თვალებით ხან მე მიყურებენ ხან კი დიმიტრის.
- სწრაფად
ვყვირი და სამივე სასწრაფოდ გარბის ოთახიდან.
უცნაურად მიყურებს ვერ ვხვდები რას ფიქრობს ან რის გაკეთებას აპირებს.
სანამ რამეს დააპირებს, მე ვუახლოვდები და არაფრის კეთებას არ ვაცდი ტუჩებზე ვეძგერები, მოულოდნელობისგან იბნევა თუმცა წამიერად, შემდეგ კი ხელებს ძლიერად მიჭერს საჯდომზე და თავისკენ მიზიდავს.
იქვე მდგარ ტახტზე (დივანზე) მაგდებს და ზევიდან მექცევა.
მკლავებიდან ვუძვრები და ზევიდან ვექცევი, მუცელზე ვკბენ და გაგიჟებული თვალებს ნაბავს.
ვიღიმი და ადგილიდან ვქრები.
სანამ მიხვდება, რომ ოტახი დავტოვე კაბას სწრაფად ვიფარებ ტანზე და სიცილიტ ჩემი ოტახისკენ გავრბივბარ.
გზად დეივილს ვეკრობი ტანზე და გაოცებული გონზე ვერ მოვდივარ.
ჩუმად დგას და მიყურებს.
მიყურეს.
ოღონდ სხვანაირად მიყურებს.
ხელს იღებს და სახეზე მისმევს
- როგორ გავხარ მას
ჩურჩულებს და თვალებს ხუჭავს.
გააზრებას ვერ ვასწრებ ღრიალით გამოდის დიმიტრი ოთახიდან ნახევრად ჩაცმული და ამ სანახაობაზე მეტად ებერები ზარღვები.
ჯერ მე მიყურებს ზიზღით, შემდეგ დეივილს.
- ყველა ადამიანი ნაბიჭ ვარია არა ძამიკო?
უღიმის დეივილს, ოღონდ ეს ის ღიმილია, როდესაც გველის სახისგან ვერ გაარჩევ მის სახეს.
ენა, რომ უსისინებს და მსხვერპლსი გადასანსლად მიიწევს წინ.
გონზე მოსვლას ვერ ვასწრებ ისე ძლიერად მკიდებს ხელს და ოტახში მაგდებს დეივილს კი თვალს უკრავს.
- ნებას გრთავ კარის ჭუჭრუტანიდან გვიყურო და ანძ*რიო.
ირონიულად მიგო დეივილს, რომლის სახეც გაიყინა და ისე მიყურებდა, თიტქოს ბოლოჯერ მხედავდა.
არ ვიცი, რომელი ძმა მეტად მეზიზღება.
დეივილი-რომელმაც საკუთარი ძმის საცოლე საწოლსი ჩაიწვინა
თუ
დიმიტრი-რომელმაც გრძნობები დაკარგა და ტკივილს უფლება მისცა შეეჭამა.
კარს სასწრაფოდ გასაღებით კეტავს და დეივილს სახე წაშლილს და ტკივილიანს გარეთ ტოვებს.
ბრაზმორეული დიმიტრის ვუბრუნდები საჩხუბრად, მაგრამ არ მაცდის და კედელს მანარცხებს ისევ უკან მაბრუნებს და შარვალს იხდის, ახლაც იგივეს ვიმეორებ თავად ვეხმარები სარვლის გახდაში.
ეჭვის თვალით მიყურებს, თუმცა ვნება სძლევს და მემორჩილება.
თითებს პირში ვიდებ, ნერწყვით ვისველებ და ჩემი "ლავისკენ" მიმაქვს.
ხელდება და ტუჩებზე მეტაკება მკოცნის ძლიერად და მომთხოვნად და ის ის არის, თავისი საქმე უნდა დაიწყოს ხელს ვკრავ.
იბნევა, მაგრამ ეცინება და ისევ მიახლოვდება
ისევ ხელს ვკრავ.
ახლა აშკარად ეტყობა სიბრაზე, ანტებული თვალებით მიყურებს იღრინება.
- რას აკეთებ?
- არაფესრ, არ მინდა
- რას ქვია არ გინდა?
კიდევ მეტად იბნევა და სიბრაზე მეტად იპყრობს, მე კი კაბის ჩაცმას ვიწყებ და სარკესთან ვჯდები.
გრძელ, ვარდისფერ თმას ვიშლი და დავარცხნას ვიწყებ
დაბნეული და თან გაბრაზებული მიყურებს და ცივი ხმით მეუბნება
- შენ ჩემი ხარ და არავინ არ გეკითხება, როგორ მოგექცევი
- მე შენი ცოლი ვარ და ჩემზეა დამიკიდებული შენთან დავწვები თუ არა. ეგ ერთი, ხოლო მეორე ვერ აღმაგზნებ.
სარკიდან ცივი გამომეტყველბით გავხედე და დავინახე, როგორ დაებერა ვენები, ხელები დამუსტა და სწრაფად ჩემტან მოიჭრა.
კაბის შემოხევას ცდილობდა, მე კი სახეში გავარტყი.
- არ მინდა დიმიტრი არა. და უნდა ისწავლო სიტყვა "არა", რადგან ყველაფერი ისე ვერ იქნება, როგორც შენ გინდა.
ჩემი სიტყევბის დასრულება და მისი თვალების ჩაწითლება ერთი იყო.
ძარღვები არაბუნებრივად დაებერა, ხერხემალში გადატყდა და ღრიალი მორთო, ყველა ძვალი სათითაოდ ამოებერა თან ისე, რომ ტკაცუნის ხმა მესმოდა.
სახე ეცვლება და ჯერ გველს ვამჩნევ, თვალები უწითლდება და ახლოს მდგარ ყველა ნივთს აცამტვერებს, შემდეგ უფრო დიდ თავს ვამჩნევ, ფრთებით და აარააა ღმერთო...
სასწრაფოდ ვიფარებ თვალებზე ხელს და კარისკენ ვტრიალდები, დეივილი აშკარად გარეთ იდგა და ხმაურზე კარს მივარდა, თუმცა უშედეგოდ.
- ნინა?გესმის ჩემი?არ გაინძრე, არ გააღიზიანო ნინა
მიყვირის გარედან და თან საშველად თავისებს უხმობს.
- მამაა ?დარეკ?
ყვირის უსაშველოდ და თან ჩემს დაიმედებას ცდილობს, მე კი ხხელებ აფარებული ვდგავარ მისგან ზურგით და არაფესრ ვგრძნობ.
არც შიშს, არც სიყვარულს, არც სიძულვის.
- დედა მძულხარ
ამხნის განმავლობაში პირველად მცდება დედაზე ცუდი, არადა სულ მეგონა, რომ ვაპატიე.
რომ დავივიწყე და აღარ მაინტერესებდა რა დამისავა, რა მატკინა, მისი სიკვდილით, რომ დავიწყე ნარკოტიკების მიღება.
მაგრამ არა.
არაფერი დამივიწყებია.
არ მიმიტევებია.
ღმერთს მივანდე მისი ცოდვები, მე კი უბარლოდ არ დავივიწყე.
ბუნდოვნად მესმის ხმები
- ახლავე ნინა შვილო ცოტაც მოითმინე
- სარა გასაღები
- მოკლავს
გონს ფანჯრის ჩამტვრევას მოვყავარ.
დიდი, სქელი კლანჭებით ჩამბღაუჭებია კაბაზე და ფანჯარას ეხეთქება გაავებული, ტავი მიბრუუის და ვამჩნევ ბლანტი სისხლი, როგორ მსდის მაღლიდან.
დაბნეულობისგნა თვალების დახუწვაც კი მავიწყდება და ყველაფერს მაღლიდან ვუყურებ, სასახლე იმაზე დდიი ყოფილა ვიდრე მეგონა.
მისით მოხიბლულს, მავიწყდება სიმაღლის შიში და მონუსხული ვუყურებ მის ფორმას, რომელიც, თურმე დრაკონის ფორმის არის მაღლიდან.
ვამჩნევ დიდ ბაღს ისევ და ისევ დრაკონების ქანდაკებებით და უამრავი ნაირ ნაირი ყვავილით.
მგლის თავიან შადრევნებს და მისი სწრაფი ფრენის გამო ვეღარ ვასწრებ ყველაფრისთვის თვალის მოვლებას, კლდეს უფრენს და გრძელ და ღრმა ჩანჩქერს ვამჩნევ.

ძირს მახეთქებს და გახეთქილი თავის ტკივილს ბეჭების ტკივილიც ემატება.
ვზმუი და ძლივს ვდგები ფეხზე.
თავად უჩინარდება და ქრება.
მემგონი აქ დამტოვა.
ნაბიჯის გადადგმა და ჩემი წაქცევა ერთია, თავს ძალას ვატან და ისევ ვდგები ფეხზე.
იქვე მდგარ ლოდს ვეყრდნობი და გარემოს ვავლებ თვალს.
მიტოვებული ადგილი ჩანს, კლდეში ნაკვეთი კელიებით და ტუნელით, რომელსაც გამოქვაბულში შეყავხარ.
ყურს ვაყურადებ და ჩქრიალს ვიგებ, თვალებით ჯოხის ზებნას ვიწყებ და ცოტა მოშორებით მოზრდილ ტოტს ვპოულობ, იქამდე ძლივს მივბობღავ და ჯოხს ვებრაუჭები.
კლდიდან ვიხედები და დაბლა მდინარეს ვამჩნევ.
ნამდვილად მწყურია.
არც კი ვიცი, როგორ უნდა ჩავიდე იქამდე.
კაბას მაღლა ვიწევ და ვცდილობ ნაბიჯის გადადგმას, მაგრამ თავბრუ მესხმის და ისევ ვიკეცები.
უცბად ჰაერში ვგღძნობ თვალს და შეშინებული თვალებს ვჭყიტავ.
- ხელი გამისვი იდიოტო, გამისვი.
ვუყვირი დიმიტრის, რომელსაც ცივად ვუჭერივარ ხელში და დაბლა მივყავარ.
- ნუ წიკვინებ თორემ ღმერთია მოწმე აქ დაგტოვებ.
ცრის კბილებიდა და თვალები მიფართოვდება.
- აჰ შენ ღმერთი და რამეს?
ვეუბენბი ირონიულად და ვგრძნობ ზურგზე ქვები როგორ მესობა.
ვხავივარ და ტირილი მივარდება.
ხელი გამისვა ამ ნაძირალამ, ასე ადგა და ხელი გამიშვა.
- მტკივააააა
ვყვირი და წასასვლელად გამზადებულ დიმიტრის ვუყვირი
- დაგეხმარო?
ისევ იმ ცივ ნირაბს იკრავს
- მეზიზღები
- რაღაც არ მესმის ?
ყურზე ხელს იკიდებს და ამაყი სახით მიყურებს.
- ჰო
ვჩურჩულებ და თვალებს ვხუჭავ
- ხმამაღლა არ მესმის ნინა
- დამეხმარე დიმიტრი
ვყვირი და ტირილი უფრო მივარდება ტკივილისგან.
ხელში ბუმბულივით მიყვანს და წამებში მდინარესთან ჩავყავარ, ჩემდა გასაკვირად არაფერს მისავებს.
მაწვენს და სსიხლს მბანს.
- მტკივა ვწუწუნებ და სხეულზე ხელს ვიდებ.
მაბრუნებს და კაბის გახევას იწყებს.
- არა დიმიტრი, შემეშვიიი
ვუყვირი და მუშტებს ვიქნევ.
ცალი ხელით მიჭერს ორივე ხელს, მეორეთი კი კაბას მიხევს მთლიან ზურგზე და რაღაც ცივს და ცუდ სუნიანს მისმევს.
ვდუნდები და ვცდილობ მისი თითებისგან გამოწვეული ჟრუანტელი დავაიგნორო.
ნინა ეს ის კაცია ვინც თავი გაგიტეხა და ზურგიც მის გამო გაქვს ახლა ამდღეში.
და შენ რომ სახეში გაარტყი დრაკონს ნინა?
აბა ისევ ძაღლივით უნდა ვეხმ*არე?
სამაგიეროდ ახლა ხომ გეხმარება.
გაშვიდებული ალტერ ეგო მყავს სხეულში და აღარ ვიცი, რომელს მოვუსმინო.
- ცუდი სუნი აქვს
ვიჭყანები მალამოს წასმის შემდეგ, დიმიტრი არ მიყურებს ხელებს იბანს და ისევ ხელში აყვანილს ავყავარ გამოქვაბულში.
ტანზე არ ვეხები და ვცდილობსახეში არ ვუყურო ის კი, ჩვეული ცივი გამომეტყველებით განაგრძობს ჩემს ტარებას ხელით.
როგორც იქნა ვახწევთ ადგილამდე, გამოქვაბული ნათელი და დიდია.
თიტქმის ოთახიც კია მოწყობილი.
დიდ, ფუმფულა ხალიჩაზე მაწვენს.
უფრო ზუსტად დათვის ტყავზე, დათვის დაკრეჭილი კბილების დანახვისას ტანში მცრის და ტავს მეორე მხარეს ვაქცევ, რომ არ ვუყურო ამ საძაგლობას.
- მცივა.
- სულ წუწუნებ იცი?
მეუნბება გაღიზიანებული და უშტვენს.
- შაიტან??
გაფაციცებული ვიყურები აქეთ-იქით საშინელების მოლოდინში, თუმცა მასზე დიდი საშინელება რა უნდა მოხდეს ვერ ვხვდები.
დაძახებიდან 2 წუთში გამოქვაბულში, საკმაოდ მოზრდილი რუხი მგელი შემოდის და დიმიტრის დანახვაზე ცქმუტავს პატარა ბავშვივით იწყებს.
ტანზე ეხახუნება და ლოკავს.
თვალები მიდიდდება და თაგვივით ერთ ადგილას ვარ მიყინული.
დიმიტრი, როგორც იქნა წყდება მასთან "თამაშს" და მკაცრად მეუბნება.
- გაგათბობს, მიიწიე
მანიშნებს მგელზე, რომელიც ახლაღა მამჩნევს და ღრენით მოდის ჩემსკენ.
ჩემთვის გაუგებარ ენაზე ეჩურჩულება დიმიტრი და ისიც წყნარდება.
- მასთან არ დავწვები.
- ვანიშნებ თითით და ვიმალები.
- მაშინ გაიყინე.
მკვახედ მიგდებს და გარეთ უჩინარდება იმ შაი...შაი რაღაცასთან ერთად.
ვგრძნობ, რომ მალამო მშველის ტკივილი მეხსნება და თავს უკეთ ვგრძნობ, მაგრამ სიცივე მაინც მოქმედებს და კანკალი მეწყება.


სამყარო იმაზე შავია ვიდრე შენ გგონია.
განა არსებობს სამოთხე ან ჯოჯოხეთი?
ეს ხომ აბსურდია.
მასონებმა ბიბლია საუკუნეების წინ გადააკეთეს და ახლა ადამიანებს გვაჯერებენ, რომ თუ არ იქნები მონა.
მონა ღვთისა, მაშინ ჯოჯოხეთის ცეცხლსი დაიხრუკები.
არარსებობს ჯოჯოხეთი.
ჯოჯოხეთI თავად დედამიწაზეა.
და აი შენი ჯოჯოხეთი მე ვარ ნინაა.
- არა არა გთხოვ არაა
წითელ თვალებს ვამჩნევ და დრაკონს, რომელიც ცეცხლს უშვებს პირიდან და ვიფერფლები.


- არაა გთხოვ, გთხოვ
ყვირილს ვიწყებ და ხელებს გაუაზრებლად ვიქნევ აქეთ იქით.
- დაწყნარდი, ჩუ სიზმარია
ბოხი ხმა მამშვიდებს დ ათვალებს ნელ ნელა ვაშორებ ერთენეთს.
ჩემს წინ ჩამუხლულ დიმიტრის ვამჩნევ.
ცეცხლი თვალს მწრის და გაოგნებული ვუყურებ ხან ცეცხლს და ხან დიმიტრის.
ნუთუ ცეცხლი დაანთო.
- ტანზე გაიხადე
სასწრაფოდ მეუბნება და გახდას იწყებს, თვალს ვარიდებ და ვლუღლურებ.
- რატომ?
- აბა გაყინვა გირჩევნია?გაიხადე თქო
ოდნავ ხმას უწევს და შემდეგ ირონიული სახით ამატებს
- მეც ეხლა ისეთი რამ არ ვნახო, არც არ მინახავს.
ყურადღებას არ ვაქცევ და კაბის გახდას ვიწყებ.
ტეთრს მკერდს ხელით ვიფარებ და დარცხვენილი თვალებს სწრაფად ვახამხამებ.
ნივთს, რომელიც სუფრიდან ავიღე ტყავის ქვეშ ვაცურებ და ველოდები მას.
სწრაფად შიშვლდება და უკნიდან მეკრობა.
თან მეორე ტყავს მაფარებს ზემოდან.
- სულ გაშიშვლება აუცილებელი იყო?
ვწუწუნებ, როცა უკნიდან გრძელი რაღაც მეხება.
ეცინება და კიდევ უფრო მეტად მეკრობა.
ველოდები, როდის ჩაეძინება.
დაახლოებით 40 წუთის მერე ვიღებ პირველად ხმას და ვეძახი
- დიმიტრი?
პასუხს არ მცემს, მისკენ ვბრუნდები და მის სახეს ვაკვირდები.
დიდი, წითელი ტუჩები გაბუსხული აქვს და თვლემს.
- დიმიტრიიი?
ხმას ვუწევ, თუმცა ისევ დუმს.
სასწრაფოდ ვაძვრენ ტყავიდან სუფრის დანას და დიმიტრის ვაჯდები, ყელში დანას ვაბჯენ და ერთი ხელის მოსმით შემიძლია მისი სიცოცხლე შევიწირო.
- რაღას ელოდები.
მეკიტხება თვალებდახუჭული და მოულოდნელობისგან მაკანკალებს.
- შენ?შენ?გღვიზავს
ვლუღლუღებ და დანას მეტად ვაბჯენ ყელზე.
- რაღას ელოდები ნინა?სეგიძლია დიადი დრაკონის სიცოცხლე აქვე და ამ წამს დაასრულო.
ისევ თვალებგაუხილველად მესაუბრება. მშვიდად და აურელვებლად.
მგონია სულს ხვა დიმიტრია აქ ცემტან და არა სასახლეში მყოფი გაბოროტებული კაცი.
- დაასრულე, თორემ შაითანს დავუძახებ და ხდაგლეჯჯს
მიბიძგებს და ტუჩის კუთხეში ღიმილი ეპარება.
- ღირსიც იქნები
ვუყვირი და კიდევ მეტად ვაბჯენ დანას ყელთან, არადა შეუძლია თავი დაიხსნა ცემგან, მაგრამ არ ცდილობს.
ხელი მიკანკალებს და ვარდისფერი თმა სახეზე ეყრება დიმიტრის.
- თვალებს ახელს და ღიმილით მიყურებს, არანაირი ირონიით უბრალოდ ღიმილით.
ხელს სწევს და სახეზე მისმევს
- არ მომეკარო
ვჩურჩულებ და თვალები მეხუჭება მისი შეხებისას.
თმას უკან მიყრის და ხერხემალზე თითებს მაყოლებს.
- დარწმუნებული ხარ, რომ არ გინდა მოგეკარო?
მეჩურჩულება და მკერძე ხელს მიჭერს.
კვნესა მხდება და დანა ტავისით მივარდება.
სწრაფად ვფხიზლდები და თვალებში ვუყურებ დიმიტრის.
უნდა სწრაფად მაკოცოს, მაგრამ ადგილზე ვაბრუნებ.
ისე, რომ მასზე ვარ გადამჯდარი და მე ვკოცნი.
ნაზად და ფრთხილად, კოცნას უხშირებს და ვჩერდები.
- ეგრე არა დიმიტრი.
ვეჩUრჩულები და ისევ ნაზად ვკოცნი, დუნდება და ტმაში ხელს მიცურებს.
იმ თვალებზე ვეხები, მე რომ ასე მაშინებს და თან მიზიდავს.
ჯერ ხელებით შემდეგ კი ტუჩებით ვეხები და ვამჩნევ, როგორ ბურძგლავს.
ყელზე ჩამოვდივარ და ლავიწებზე ვკოცნი ფრთხილად და თითქმის შეუმჩნევლად.
კოცნით ვყვები და მუცელტან ვკბენ.
- ნინა
დახშული ხმით მეძახის და მთელი სხეული ეჭიმება.
მის გრძელ და სქელ პენისს ხელში ვიღებ და ზევით ქვევით ვამოძრავებ, თვალებს მაგრად ხუჭავს და თმებში მკიდებს ხელს.
ენის წვერს მკრთალად ვატარებ და მის დაჭიმულ ყველა კუნტს ვაკვირდები.
სწრაფად მიქცევს მის ქვემოთ და თვალებში მიყურებს.
-რატომ გავხარ მას
მეკითხება ჩურჩულით და კბილებს ერთმანეთს აჭერს.
ყბებზე ხელებს ვკიდებ და ჩემსკენ ვიზიდავ.
ჯერ ერთ ბაგეს მიკოცნის, შემდეგ მეორეს.
იმ ენის ასე ძლიერ, რომ მაშინებს პირში მიცურებს და ვგრძნობ იქ ქვევით ბლანტი სითხე, როგორ გამდის.
კოცნით უყვება ჩემს სხეულს და მკერძე მკბენს
კვნესას ვეღარ ვიკავებ და გადაპარსულ თავზე ვეძებ თმას, თუმცა უშედეგოდ.
კდიევ უფრო დაბლა ჩადის კოცნით და ახლა ნმადვილად არ შემიძლია თავის შეკავება, ზურგზე ფრჩხილებით ვებღაუჭები და იმხელა ხმაზე ვიწყებ კვნესას ქალაქამდე თუ არ ახწევს, სასახლემდე მაინც მიდის ხმა.
- თვალებში მიყურე
ვეჩურჩულები დიმიტრის და ზევიდან ვაჯდები, მისა სახეს ხელებში ვიქცევ და....

...................................................................................................................................



და...და და :დდდ
გამარჯობა*თ ხალხო
ასე ხდება ხოლმე
ქალებს ცუდი ბიჭები იძიდავთ ;))