.:4Love.Ge:.

„ერთი სიყვარული ათასჯერ სიკვდილს ნიშნავს“– გამიარა თავში წლების წინ მოსმენილი მუსიკის ტექსტმა.
მუხლებზე ხელი შემოვიხვიე და გავირნიდე. აღარ მინდოდა, მინდოდა მორჩენილიყო, დასრულებულიყო, ამომესუნთქა, აღარ მყვარებოდა.

_ხედავ ლუ? იქნებ ამის გამოც ღირდა თქვენი მანდ დატოვება, ჰა? ჩემმა გოგომ უნდა იცოდეს ვინაა მამამისი, არ გეშინია, რომ გაიზრდება, ერთ დღეს სიმართლეს გაიგებს და ორივეს შეგვიძულებს ლუუ?

მე სწორედ ასე მჯეროდა მაშინ, რომ ადამიანს შესაძლოა სიყვარულის სახელითაც სცემდნენ, ისევე როგორც მამა დედას.

ჩემს უკან კი ცეცხლი ეკიდა სამოთხის მინდვრებს და ცეცხლში ბრიალებდა მთელი ჩემი სიმშვიდის ნიღაბს ამოფარებული ბინძური სამყაროც.

სიყვარული რთულია,სიყვარული მოულოდნელია,სიყვარული არის ყველაფერი რასაც ვფიქრობდი რომ იყო და არა მხოლოდ. მის მიმართ გრძნობები ისე გაჩნდა როგორც ძილი მოდის,ნელა და შემდეგ ერთდროულად. მე ვიცი რომ სასწაულები ხდება მაშინ,როცა ამას ყველაზე ნაკლებად ველოდებით,რადგან მე შენ შემიყვარდი...

- მართლა შეგიძლია ჩემი მოკვლა? - ისეთი სასოწარკვეთა უელავდა თვალებში, ისეთი იმედგაცრუება, თითქოს ზედ ეწერა როგორ ინგრეოდა.
- რა ვიცი, ეშმაკი ვარ, მოსე წინასწარმეტყველი კი არა.
- შეშლილი ხარ შენ.

-კარგით ნათია დეიდა, მაგრამ იცი წლის ხომ აღარ ვარ არა?!
ამ დროს გამოვიდა საძინებლიდან გოგო და ამ წინადადების გამო გადაწყვიტა კომპიუტერში შეეხედა.
-რას უწუნებს შენ იცი წელს? გილოცავ ბატონო იუბილარო. ყველაფერს საუკეთესოს გისურვებ, ჯანმრთელობას, ბედნიერებას, კარგად ყოფნას

როცა ცაზე ვარსკვლავი აღარ მოსჩანს და ღრუბელი გადაეკვრის როგორც ნისლი
როცა ღამით უკანასკნელ ღერს ვეწევი ფიქრი შენსკენ კვლავ მოფრინავს

- მითხარი, არ დაიღალე? - პასუხს საკმაოდ დიდ ხანს ველოდე , მაგრამ მხოლოდ სიჩუმე იყო, ზოგჯერ კი ეს სიჩუმე ყველაზე მეტს ამბობს.არ მინდოდა ზურგი მექცია მისთვის.. ჩვენთვის...
კიდევ ერთხელ. კიდევ ერთხელ. ამ ერთხელ... იქნებ ახლა მაინც გამოვიდეს.
ჩემს თავს ვატყუებდი? - მთელი ეს დრო ჩემს თავს ვატყუებდი... თვეების განმავლობაში გავურბოდი ამ მომენტს. გავურბოდი, რადგან დაბრუნდა. გავურბოდი, რადგან ვიცოდი, რომ ისევ მატკენდა. როგორ მეგონა, რომ ეს გრძნობა მოკვდა, მაგრამ არა.. მას უბრალოდ ეძინა...

სიყვარული აღარ არის იმ დღეს გაქრა,
ტყუილია მერე რა რომ ესეც მტანჯავს,
მერე რა რომ დღეს მიყვარხარ - უკვე სხვა ხარ,
-არ ვაპირებ გავაგრძელო, აღარ მყავხარ,
ნახვამდის ვთქვი, და გაგიშვი თითქოს არც ხარ...

ცხოვრების ახალ ეტაპზე, ახალი ემოციით დახუნძლულს გიწევს უკან მოიტოვო ყველაფერი, რამაც ხელი შეუწყო ჩვენი პიროვნების ჩამოყალიბებას, უამრავი შეცდომა და მიღებული გაკვეთილი, გზამკვლევია ახალი გზის და ეს გზა სწორი ნაბიჯებით უნდა გავიაროთ.

-„ბოროტი! თავხედი! გატუტუცებული!“-გავიფიქრე და კორპუსს გავუყევი.
ცას რომ ავხედე, კვამლისფერმა ღრუბელმა ავი მზერით მიპასუხა. შიშისაგან თვალები დავხარე, მაგრამ ყურების დაცობა ვერ მოვასწარი, რომ ცამ ავისმომასწავებლად დაიგრგვინა.

_ისე მთხოვე , როგორც წესია და ვინ იცის, იქნებ დაგთანხმდე კიდეც!_ ვუთხარი ჭირვეულად. წამოდგა და საქანელაში ჩამსვა. სახლში შევიდა და უკან პატარა შავი კოლოფით დაბრუნდა. ჩემ წინ სერიოზული სახით დაიჩოქა და ბეჭედი გამომიწოდა:
_ იქნები ჩემი საუკეთესო მეგობარი ჭირშიც და ლხინშიც ლულუ?

-აქ შენთან ერთად ყოფნა არ მინდა!- მომაბეზრებლად ვუთხარი და ოდნავ უკან დავიხიე
-ნინი, ნუ მაღიზიანებ! - თვალები დამიბრიალა.

მახსოვს შუა ღამეს, რაღაცას მოვკარი თვალი! ერთი წამით მეგონა მომეჩვენა. დილით, რომ ჩავედი დაბლა, დავინახე, სისხლი გუბე. თავიდან ვერ მივხვდი, რატომ იყო ამდენი სისხლი, მაგრამ როგორც კი გვერდზე გავიხედე, დავინახე დედა როგორ იწვა. შიშისგან...