4Love.Ge 2008 წლიდან გთავაზობთ სასიყვარულო შინაარსის ისტორიებს, ჩანახატებს, ლექსებს და სხვა კატეგორიის სიახლეებს.

დიდ ოთახში, სადაც დაახლოებით ექვსი ფანჯარა იქნებოდა,
მხოლოდ ერთად-ერთი სარკმლიდან შემოდიოდა მზის ყვითელი შუქი და პირდაპირ, პიანინოს კლავიშებზე დაწყობილ თითებს ეცემოდა ერთ ხაზად.

-შენ ტვინი გაქვს გაყინული?იმ ცივ საწოლში დაწექი შენ,ასე მირჩევნია.თქვა და მარიამს უფრო მიეწება.
-მაშინ ხმას ნუ იღებ,ჩაკვდი.

რა კაციი!!რა კაციი!!!-სახე გაბადრული ბადრი პაპასკირი ხელებ გაშლილი შეეგება მოულოდნელად სტუმრად მისულ ძმისშვილს.ხელი ძლიერად ჩამოართვა და მხარზეც მოუთათუნა რამოდენიმეჯერ.-როგორ გამახარე ტო!მოდი..მოდი რას დგახარ?
-როგორ ხარ ლომო?-გაიცინ

- წადი და შენს ბატონს უთხარი, რომ ანამარია მოვიდა და თუ იქ არ დააბრუნებთ, სადაც მისი ადგილია, ყველას ჯოჯოხეთის ცეცხლს შეგინებთ! - ხმადაბლა დაემუქრა გოგონა, თუმცა მის ჩურჩულში, იმხელა ენერგია იყო, რომ გაბრიელს ეგონა,უყვიროდნენ.
რამდენიმე წამით, სუნთვა დაუმძიმდა, გაუნელდა და სანამ გოგონას პალატიდან არ გამოვიდა, იქამდე ვერ იგრძნო შვება.
- რა შეშლილია - ჩაილაპარა თავისთვის და ნიკაპი ნერვიულად მოისრისა.
- ჯერ სადა ხარ! - უპასუხა ანამარიამ სიცილით, თუმცა გაბრიელს არ გაუგონია, რადგან კარს მიღმა იყო.

ლუციუსი კვლავ ზურგით იყო მიყრდნობილი ხის ტანს და ჟღალ წვერს პირიდან გადმოსული სისხლი უფერადებდა. იცოდა, რომ ეს დასასრული იყო. დასასრულზე არასდროს უფიქრია, ან რატომ უნდა ეფიქრა, ის ხომ უკვდავთა სამყაროში გამორჩეულად ძლიერი ინდივიდი იყო, მას პატივს სცემდნენ, მისი ეშინოდათ და გაურბოდნენ მასთან საქმის დაჭერას, ის ყოველთვის სამართლიანი წესებით იბრძოდა თავისი ხანგრძლივი ცხოვრების განმავლობაში ამ გადარეულ სამყაროში, ბევრს ნანობდა

- ნუცა.
_ საწოლზე ვარსკვლავისებურ ფორმაში,  გაწოლილს თავზე ადგება ლონდა.
- გისმენ?
- კლუბში მივდივარ მეგობრებთან ერთად და წამოხვალ?

გოგონამ ქურთუკი გაუწოდა სანდროს და ძლიერად მიიხუტა გულზე,სანდროც სახლიდან გავიდა და ღია კარში უყურებდა,როგორ მიდიოდა მისი მეგობარი სახლიდან.
მომენტალურად,საშინელმა სურვილმა გაუღვივა თავში ანასტასიას,დრო ეხელთა და გაქცეულიყო ამ ღია კარიდან,სწრაფად მოშორებოდა ამ ადგილს,ეთქვა პოლიციისთვის რომ სახლში მძარცველია და დამთავრებულიყო ეს ყველაფერი,მაგრამ უცხოს ნაბიჯების ხმამ დაარღვია სუჩუმე.

-შვილო,კარგად დაფიქრდი ვერ გაძლებ შენ ნინუცას გარეშე-ეუბნებოდა თვალცრემლიანი დედა შვილს რომელიც ემიგრანტობას აპირებდა.
-დედა ნუ ნერვიულობ-მარიამმა დედის დანაოჭებული სახე მის ხელებში მოიქცია და შუბლზე ნაზად აკოცა.
პატარა ნინუცა გულში ჩაიკრა და მთელი სახე დაუკოცნა,
-დე-და მომენატრები,ხომ მალე ჩამოხვალ დედიკო?
მარიამს შვილის სიტყვები გულზე ეკალივით ესობოდა,როგორ არ უნდოდა სამი წლის გოგოს დედის გარეშე დატოვება,მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა...

უამრავი აზრი არის გამოთქმული ბედისწერის შესახებ, მაგრამ არავინ იცის რომელია რეალური და რომელი არა. ზოგი ფიქრობს რომ ყველაფერი ბედისწერაზეა დამოკიდებული, ზოკი კი პირიქით, უარყოფ ამ ფაქტს და ფიქრობს რომ ყველაფერი მათ მიერ მიღებული გადაწყვეტილებების ბრალია.
მე ბედისწერის მჯერა... ოღონდ იმ ბედისწერის, რომელიც ჩვენი არჩევანის საფუძველზე იქმნება.-დილა მშვიდობისა, საყვარელო! - ღიმილით მიესალმა დედა შვილს, რომელმაც პასუხის ღირსადაც არ ჩათვალა მშობელი.

-მე ჯერ თავს წავაცლიდი და მერე იმასაც მივაჭრიდი.თქვა ანამ.
-თავს თუ აჭრი ის რაღად გინდა უნდა დასპირტო და შეინახო მოსაგონებლად?ახარხარდა გიორგი და სხვებიც აყვა.გოგიმ გადახედა ყველას და თქვა.

ნახვამდის - ღრმა ნაპასი დაარტყა ქალმა და მამაკაცს დაემშვიდობა.
სახლში მისულმა ქალმა აბაზანას მიასურა, თვალებიდან შავი ჩრდილები ჩამოიბანა და სარკეში ჩაიხედა
- რატომ? - თავის თავს კითხა და აბაზანიდან გავიდა. აღარაფრის თავი ჰქონდა, ამიტომ პირდაპირ საძინებელში შევიდა და ტანსაცმლიანად შეწვა ლოგინში.
მეორე დღეს, კვლავ პარკში იყო, ზუსტად იმ დროს და იმ სკამზე. სიგარეტი ამოიღო და გაკიდბას აპირებდა, როდესაც მაღალი სილუეტი მიუახლოვდა
- გამარჯობა - მიესალმა მამაკაცი

თითოეულ ნაბიჯს ბრთხილად ადგამდა,თან გახშირებული სუნთქვით თუ ვიმსჯელებთ ძალიან ღელავდა.
ამდენი ბოდიალის მერე,როგროც იქნა მიაღწია ციხის საკუჭნაოს,პირველ რიგში ბუნკეზე ავიდა,შემდეგ კი ფანჯარაში გადაძვრა,ბლაყვანი გაადინა ძირს.
გზა მალევე გაიკვლია ფანარით სულ ბოლო დერეფანში,სადაც დროებით ჰყავდათ ადამიანები გამოკეტილი.
მარის სძინავს,მისი სხეული კი კანკალებს,გასაკვირიც არაა,გინდა აქ იყავი,გინდა ციმბირში,ისე ცივა.
იოანე სანამ კარს ეწვალებოდა,რომ გაეღო მე თავისუდლად გავძვერი.

გამეღვიძა. სრულიად გაურკვევლობაში ვიყავი. საათს დავხედე და რვა ხდებოდა. თავი მისკდებოდა მაგრამ მაინც ავდექი.
სარკესთან ვდგები და ვხედავ თვალები დამსიებია სახესთან ხელი მიმაქვს და მარცხენა ხელზე სრული საშინელება მჭირს. თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ გავიხსენო რა მოხდა გუშინ. დიდი ფიქრი არ დამჭირდა რომ ყველაფერი კადრებად ამომიტივტივდა თავში.
- ვაიმე ლაშაა! კულონი! ხელი! - წამოვიძახე და სახე დავმანჭე გული იმდენად შემიწუხდა.
ვაიმე რეალობა ყოფილა... ამოვიოხრე და თავი ვაიძულე მოვმზადებულიყავი.

ყველაზე მწარე გაკვეთილი ცხოვრებაში ისაა, როდესაც ვგრძნობთ რომ შეცდომა დავუშვით((ეჰ))თუმცა ესსაბაბს არ გვაძლევს, მომავალზე ხელი ჩავიქნიოთ და იმ გრძნობაზე უარი ვთქვათ.შინაგანი სამყარო თვალებში, სიტყვებსადა ქცევებშიიკითხება...სიყვარულია, როცა ფიქრობ, “უნდა შეიყვარო ადამიანის სული ისე, რომ სხეულს არც კიიყო შეხებული. ყველაზე დიდი ბედნიერება იმ სხეულთან შეხებაა, რომლის სულიც სიგიჟემდეგიყვარს”.იმედი არ უნდაადაკარგოთ ! უნდა იბრძოლოთ თუმართლაგიყვართ