.:4Love.Ge:.

აღშფოთებული.. დიახ, სწორად გაიგეთ. გოგონა, რომელმაც ყველა პლასტიკური ქირურგის ნერვული სისტემა დაანგრია, არარსებული ნაკლი იპოვა და მათ პაცინეტებში ეჭვები გააღვიძა, ახლა, თავის უკანასკნელი მსხვერპლისკენ, ამაყად მიემართება. 'უკანასკნელს' იმიტომ ვამბობ, რომ ამის იქით, კატოს გეგმები იცვლება. რა თქმა უნდა, საქართველოში არსებულ, ყველა პლასტიკურ ქირურგთან არ ყოფილა, ვერც იქნებოდა - თუმცა პირადად მისთვის, ისიც საკმარისია რომ

...ცა არის ლურჯი,
მჭირდება ბურჯი,
და სულსაც უჭირს,
ოღონდ ნუ მეტყვით
სიტყვათა სეტყვით:
"ესეც გაივლის!"

წვიმა ირგვლივ ყველასა და ყველაფერს ასველებს, მეორე მხრივ კი აფხიზლებს როგორც ძილბურანში გახვეულ ბუნებას,ისევე გაზარმაცებულ ადამიანს რომელიც დეპრესიაშია ჩავარდნილი.არ სურს გამოფხიზლება ვერა და ვერაფერი აძლევს სიცოცოცხლის ხალისს.ამ დროს კი ზეცა რთავს განგაშის ზარს,ცა იღრუბლება მკვდრისებრი ფერი ედება,ბუნებაც განიცდის ეს შფოთვა სახეზეც დასტყობია.ვერც გაუღიმია და ვეღარც უტირია ,გულში მომავლის დიადი შიში აქვს ამას კი

"აუ, მეც მაგრად მომშივდა."
-"რაც აქ ჩამოვედით, სულ გშია დეა“ -სიცილის სმაილიც მოაყოლა ამ სიტყვებს ბიჭმა -"მოდი, დღეს ასაწონადაც გავიაროთ, რა იცი რა ხდება."
"შემარგე რა, რაც ვჭამე, ეგრე მარტივადაც არ ვსუქდები"-მაშინვე მისწერა და ფეხზეც წამოდგა.

-რა გააკეთე ამ წამს? -ჰკითხა მამაკაცმა საკმაოდ მშვიდი, გაწონასწორებული ხმით, რომლის უკანაც აშკარად ჩანდა ის დროებით უმოქმედო ქარიშხალი, სულ მალე რომ ამოვარდებოდა, მთელი მრისხანებით.
-ის, რაც დაინახეთ -შინაგანი ნერვიულობისდა მიუხედავად, მაინც გაბედული ტონი მოიშველია პასუხის დაბრუნებისას გოგონამ

ჯერ ისევ შუადღის თაკარა მზე იყო, სახლიდან რომ გამოვვარდი. რვა სართული სულ თავპირისმტვრევით ჩავირბინე, აი ისე, თითქოს ვინმე მომდევდა უკან. ისე, გასაკვირი არც იყო რომ გამომკიდებოდა, რადგან ჩემი და აბაზანაში შევიგულე თუ არა, დრო ვიხელთე და დანაზოგი ფულის ნაწილი სამალავიდან ავწაპნე. დღეს მე და მიას მხიარული არდადეგები უნდა მოგვეწყო და კინოთეატრში რომელიმე მულტფილმის სანახავად შევსულიყავით. მართალია, ბავშვურად ჟღერს ეს

-არ მოჭრათ,გევედრებით..-ისეთი ჩუმი,მკვდარი იყო ჩემი ხმა,ძლივს გაისმა სიბნელები..
რეაქციამ არ დააყოვნა,აქამდე უძრავად მყოფმა ხერხი დაუშვა და ფრთხილი ნაბიჯით მომიახლოვდა..
აკანკალებული ხელები უღომოდ დამეშვა მუხლებზე და გავარვარებულ თვალებს ვერ ვაცილებდი გაუხარელ იასამნებს..

-ვიბლიანს გადაეცი, მეორედ აგახია ბენდელიანმა ნეაკოთქო.
გააზრება ვერ მოვასწარი ისე დაძრა მანქანა. იქ მივდიოდით, სადაც ყველაფერი დაიწყო... წყნეთში...

... და მე მოვკვდი, 28 ნოემბერს. ოცი წლის ასაკში პირველად მეცვა ასე მდიდრულად და ლამაზად. მართლა კარგად გამოვიყურებოდი, ზუსტად ისეთი შარვალი, ფეხსაცმელი, პიჯაკი და პერანგი მეცვა როგორიც მომწონდა (ამბობდნენ უყვარდაო).

თუ არ გინდა ეს რომ მოხდეს,
რომ ის ერთი შენც კი გჯობდეს,
მაპატიე შეცდომები,
ჩემს გარეშე მეცოდები!

- ეს ჩემი დაა არის რაიან. - ეუბნება სტეფანი. რაიანი კი წინ იხედება და ისევ სერიოზული სახით, თავიდან, ფეხებამდე მათვალიერებს.- არ ფიქრობ, რომ ტყისთვის ზედმეტად ნაზია? - ირონიული ხმით ამბობს, უკან ბრუნდება და სტეფანს უყურებს, შემდეგ კი იქ შედის, საიდანაც ცოტახნისწინ ჩემი ძმა გამოვიდა.

სასამართლო დარბაზიდან გამოსული, ბედნიერი თათა, ეხვეოდა ჯინას და მადლობებს უხდიდა. ჩვეული სიდინჯითა და მომხიბვლელი ღიმილით უსმენდა მათ ანასტასია, შემდეგ თემოს კმაყოფილმა მიმართა:

არსი სიბნელისა და ქაოსის გამოვლინებისა. ის უმაღლესია ქაოსსა და სიბნელეში, სატანა თავადვეა სიბნელე, ქაოსი და ნგრევა...

წარსული? ჩამეკითხა ჩემ წინ მჯდომი
-უფრო შავ-თეთრი ფერადი ფრაგმენტებით.
-ცუდად გახსოვს? აქეთ-იქით ირწეოდა, როგორც ძველი აკვანი.
-არ მახსოვს. მხრები ავიჩეჩე.
-დედა?
-ყოველთვის ჭაღარა.

ხანდახან ხდება ისეც რომ,
ვცდილობ განცდები დავმალო,
ზოგჯერ სიკვდილზე მაფიქრებს
ეს უსამართლო სამყარო.