.:4Love.Ge:.

- ხომ გეუბნებოდი შეურიგდი- თქო? შერიგებოდი ახლა აქ ხომ არ იქნებოდი?
- აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?
- გავიგე დაიჭირესო.

თვალს ვახელ, ისევ სიბნელე, ჩემი სუნთქვა სახეზევე მეცემა და ვხვდები რომ ნაბადი მახურავს, ვიღაც ლაპარაკობს, დაყვირება მინდა, მაგრამ ვერ ვყვირი, უნცაური შეგრძნება მეუფლება, თითქოს მიჭირს საუბრის გარჩევა, მაგრამ ეს ალბათ ნაბადის გამოა.

-ნომერი გამაგებინე_ზედმეტი აღარაფერი უთქვამს ბიჭს ისე გათიშა და მაშინვე გადაუგზავნა კონსტანტინემაც. პარალელურად მანქანაში ჩაჯდა და ქალაქში დაიწყო მოძრაობა მალე რომ მისულიყო ადგილზე.

დინა უემოციოდ უყურებდა და გიჟდებოდა ისე უნდოდა იმ ჭრილობის დამუშავება. სისხლიანი ხელით აიღო საბუთები დინას თვალში სადისტმა სანდრომ და სისხლი ზედ შეაწმინდა ფურცლებს.

-რას აკეთებ? -შეიცხადა ქალმა, როცა ნახევრად შიშველი, სველი ქეთათო დერეფანში დაინახა.-ბატონ ლუკას ხომ არ ვალოდინებ? - გადაიკისკისა და ოთახში დაუკაკუნებლად შეიჭრა.

დღეს ჩემი მე-18დაბადების დღეა... ოთახში ვზივარ და ვხატავ...კარებზე კაკუნია... ვდგები და ვაღებ... ზღურბლთან ნათლია ლიკაა... მიყავრს ეს ქალი დედაჩემის დაიყო ფაქტიურად... დაიყო თქო იმიტომ ვამბობ, რომ დედაჩემმა ჯერ კიდევ

-არ ვიცი,ალბათ იმიტომ რომ მიყვარს...-რატომ გიყვარს?-რატომ? ვერ გეტყვი,შემიძლია გითხრა მასში რა მიყვარს,ალბათ ის,რომ მისი ღიმილი ტუჩებიდან არ იწყება... ჯერ სითბო იღვრება მის თვალებში,საოცარი სითბო,ხანდახან წუხილიც

წყვდიადში მივქრივართ, მაგრამ ხელები სულ დაბუჟებული მაქვს და ვერაფერს ვხედავ, რკინის უნაგირს ძლიერად ვებღაუჭები და ცხენის ფლოქვების თქარული შემზარავად მესმის, მერე წვიმის ხმა, სადღაც გაიელვა დაიჭექა და ბიჭმა ცხენს კიდევ შემოუძახა, რა ჯანდაბას ვაკეთებ ან რა ხდება ვერ ვხდვდები, მაგრამ მხსნელად მომევლინა და ახლა ჩემ ზურგს უკან ზის და მკერდით ზურგზე მეკვრის თავს ხრის და ლამის მხარზე მადებს ნიკაპს.

მაპატიე,რომ გატკინე გული,მაპატიე,თავს რომ არ გრძნობ კარგად,ახლა ვხვდები რა ყოფილა რთული,მაპატიე,მეც განვიცდი ამას,მაპატიე,რომ დაგყვები ფიქრად,
იმისთვის,რომ ძალას გაცლი ხოლმე,იმისთვის,რომ წუხდები და დინჯად

-ენრიკა მკითხაობა მინდა ძაან დაინტერესებული ვარ ჩემი ბედით.-არც კი იოცნებო სუნეი.-რატომ?-ეს სწორია არაა და თუ კიდევ იტყვი ასეთ რამეს მოგკლავ.-გთხოვ!გთხოვ!გთხოვ ძალიან გთხოვ! თორე იცოდე მართო წავალ.

გზა კანკალით გავაგრძელე, მთაშიც დაბნელდა და თვალებშიც, უეჭველი გავცივდები, მაგრამ ეს ვინ იყო? ეს რა იყო, მოჩვენება, რაღაც მომატყუა თორემ აქ ასეთს ვინ დატოვებდა, სისულელეა, მე ვიცი რომ რამდენიმე ოჯახი ცხოვრობს და მზის ენერგიაზე მომუშავე მოწყობილობები აქვთ, ასე ვინ იცვამს, მოგზავნილია ვიღაც ხმაც დაიყენა, მაგრამ კარგი კი იყო.

ღამეა ისეთი, რომ, არ უნახავს ვინმეს,უაზრო ფიქრებით გავლილი დღე, ძალღონეს ღამით რომ იკრებს,მაგრამ მოხდება რაღაც, რაც გამიფანტავს ფიქრებს,სიზმრად ხილულის ნახვა, რატომღაც ცხადში რომ მიწევს.მომხდარი მაოცებს,

ერთი კვირა იყო გასული სოფლიდან ჩამოსვლის შემდეგ. საწოლში სიცარიელის გამო მალე გაეღვიძა, უკვე ათი საათი დაწყებულიყო, მთლიანი ბინა შემოიარა, მაგრამ ნუცა არსად ჩანდა. ბოლოს ტელეფონს დაავლო ხელი და გიგანის ნომერზე გადარეკა

. . . უკვე წარვსდექით ჩვენ ორივე ამა ცხოვრების სამსჯავროზე;(ცხოვრების და არა ზეცის,არ შეგეშალოთ!)რამდენი დღე, კვირა, თვე და წელი გასულა. . . შევიცვალეთ? თითქოს არც ისე;ჩვენს თვალებში ისევ ანთია ხასიათი,რაც ჩვენ ჩვენად გვხდის

-მადლობა-მხოლოდ ეს უთხრა თინამ და გზა განაგრძო, დავინახე როგორ დააღო ლევანმა პირი რაღაცის სათქმელად, მაგრამ როდესაც მიხვდა თინა უკვე მიდიოდა უბრალოდ მხრები აიჩეჩა და თვითონაც გზა განაგრძო.
-რას აკეთებ გოგო?-თვალები ვუბრიალე მას შემდეგ რაც ლევანი თვალს მიეფარა ჩვენს ზურგს უკან
-ჯანდაბა თათა, ჯანდაბა, კიდევ მიყვარს-თავზე ხელები შემოიწყო მან და აცრემლებულმა გამომხედა..................