შენ ხარ ჩემში არსებული სინათლეც და სიბნელეც ჩემი შავ-თეთრი ცხოვრების მთავარი ნაწილი.
ხომ მეუბნებოდი შენ თუ მთხოვ ყველაფერს შევძლებო. დრო მოვიდა ! ჩემი იმ ერთი სურვილის შესრულების დრო -სახლში დაბრუნდი , ახალი ცხოვრება დაიწყე და არ მომძებნო .
შენ იმდენად ბევრი ხარ ჩემში დედამიწაზე არსებულ ყველა გრძნობას გადააჭარბე „

უცნაურად დაცლილი იყო ემოციებისგან , გამოფიტული და ურეაქციო . ერთი წლის წინ რომ გაეგო გაბრიელის ქორწილში ეპატიჟებოდნენ ალბათ გული გაუსკდებოდა ახლა კი თიტქოს გაიყინა ისიც და მისი გულიც . ალბათ ეს ნამდვილად იყო დასასრული იმ სოფიოსი რომელიც გაბრიელის გარდა არავისზე და არაფერზე ფიქრობდა.

-ძალიან გეძინება ხვდები?-გაუცინა და ცხვირზე წაეთამაშა თითებით.
-ასე კარგია.-ამოიბურტყუნა ძილბურანში მყოფმა. ცეცხლს წყალიმიასხა თარაშმა და ხელში აიტაცა პატარა სხეული, ოთახში შეიყვანა და საწოლში დააწვინა.-დაიძინე ჩემთან რა.-ამოიბურტყუნა და თარაშიც გვერდით მიუწვა, ხელი მოხვია გულზე მიიკრო პატარა სხეული და ორივემ ერთად დაიძინა.

–ტატო– ვიკივლე ხმამაღლა და მაგრად გადავეხვიე, როგორცკი მისი სურნელი ვიგრძენი, ლამის წავიქეცი, ძლიერად მომიქცია მარწუხებში, ხელები კისერშე კარგად მოვხვიე და ძლიერად მივეკარი. ღმერთო არცკი მჯერა, მეთელი ხუთი წელი. ხუთი წელი მის გარეშე ვიყავი. ვერცკი წარმოიდგენთ როგორ მენატრებოდა.

მონაცრისფროა ახლა უკვე შენი თვალები
ნიღაბს იხსნი და ვერ იცილებ მოვერცხლილ საბანს
ზეცას უყვირი რომ გაგიღონ შენი კარები
მაგრამ ვაი რომ არარის დრო და ჯერ ვერ წახვალ

ზოგჯერ მეშინია ვერ ვხვდები რა მჭირს,
ზოგჯერ ისე ვკვდები მუზებიც არ მდის,
ზოგჯერ ისე ვჭკნები რითმებიც მირბიან
და ზოგჯერ ისე მძულხარ გავგიჟდე ლამის,

-ისედაც ხომ იცი რომ მიყვარხარ? რომ არ მიყვარდე შენთან არ ვიქნებობი.
-ვიცი. -ჩაიღიმა, წინ ჩამოყრილი თმა უკან გადაუწია და ლოყაზე აკოცა.
-მიხარია რომ მაშინ ის გავაკეთე რაც მინდოდა,

- უბრალოდ ხვალ ჩემს მშობლებთან რომ უნდა წავიდეთ, მაგიტომ.
-ოოოო, სიდედრთან სტუმრობა?! -სახე დაუსერიოზულდა კაცს, - მაშინ უფრო მეტი უნდა დავლიო! ის განსხვავებული გადმომაწოდეთ ერთი, შენი ჭირიმე!
-მასხარა! - თავი გადააქნია მარიამმა, შემდეგ კი კვლავ საბას მხარს დაუბრუნდა.

.რაც უფრო აჭიანურებდა ამ საქმეს მით უფრო ღელავდა და უჭირდა გადაწყვეტილების მიღება,ამიტომაც ახლა უნდა გაეკეთებინა ეს ყველაფერი.ღრმად ჩაისუნთქა და დარეკვას დააჭირა.

ღამის პირველი საათია. თბილისის სხვადასხვა ქიჩაში, სხვადასხვა სართულიან კორპუსში, მაგრამ ერთი მიზეზით ორი ადამიანი იდგა აივანზე. ორივე სიგარეტს ეწეოდა, ბედნიერი თვალებით შეჰყურებდა ვარსკვლავენს და ერთმანეთზე ფიქრობდა.

რომ მე ვერასდროს გადავიყვარებ,
შენი თმის სურნელს, თვალებს და სუნთქვას,
დიდ ხანს მეგონა ერთად ვიყავით,
თურმე ვცდებოდი.. ძალიან ვწუხვარ..

-ესიგი შენ მართლა ჯადოქარი ხარ, რასაც ისინი ამბობენ სიმართლეა ამ დრომდე კიდევ იმედი მქონდა რომ რაღაც შეცდომა იქნებოდა და შენი გამოჯამრთელების შემდეგ აქედან რაც შეიძლება შორს წავიდოდით.

-ქალბატონო მასწავლებელო, არგადავარდეთ.-თარაშის ხმა მოესმა და გაკვირვებულმა გაიხედა უკან.
-თარაშ?-გაიკვირვა სესილიამ.
-როგორც მხედავთ.-გაუცინა.-გამარჯობა ბავშვებოო.-გაოცებულ გოგოებს გადახედა.
-აქ რაგინდა?
-დათუნას ტელეფონი დარჩა მანქნაში და უნდა მივცე.

მე საკუთარი გამაჩმნია თვალის ფერიც და
აღარმჭირდნა ის ცხოვრება თქვენ რომ განძრახეთ
ვიცი გინდოდათ კარგი შვილი როოგორც გეტყობათ
მე მომიტევეთ კარგი შვილი რომ ვერ გამზარდეთ.

თითქოს ფიქრობ,რომ არასდროს არავინ მოგეწონება. ვერავინ შეძლებს შენს გაოცებას. ვერასდროს იგრძნობ იმ სულისშემძვრელ გრძნობას და სამუდამოდ ამოგხდება სული შენს ერთფეროვან, უღიმღამო ცხოვრებაში. და აი უცებ კარზე კაკუნია. "ვინ არის?" მობეზრებულად კითხულობ და თავის აწევასაც არ ცდილობ. პასუხი კი აყოვნებს. გაბრაზრბული იმეორებ კითხვას. კაკუნი არ წყდება, პასუხი სულ არ ჩქარობს მოსვლას. გაბრაზებულივე დგები იხედები კარის ჭუჭრუტანაში და თვალებიც გიფართოვდება. აი ისიც.