.:4Love.Ge:.

- ჰო მაგრამ...
- დამამთავრებინე... სახლში გამოგივლი საღამოს და ჩვენი გაცნობის და სიყვარულის ისტორიას შევათანხმებთ. დიდ ხანს არ გავჩერდებით ...
- გასაგებია... დავითის უხეშობამ ცოტა არ იყოს გააღიზიანა კატო... აქამდე დავითთან შეხება მხოლოდ საქმიან შეხვედრებზე ჰქონდა ხოლმე სადაც დავითისგან მხოლოდ იგნორს გრძნობდა... დავითი ხო ქალებთან არ მეგობრობდა...

ცეცხლის ენები...ტალღებად თმაში,
იასამანის სურნელი კანზე,
ორი ზურმუხტი...იქეთ და აქეთ...
თლილი თითები,პატარა ძალზე...

-სევდა რა ფერია, ჯონათან?
-არ ვიცი ვივიენ, ან საიდან უნდა ვიცოდე ეგ?
-უბრალოდ მიპასუხე.
-შენი ფერია.
-ეგ როგორ?

ორი,სრულიად სხვა და სხვა ადამიანს უყვარდებათ ერთმანეთი,მაგრამ მათი ცხოვრება ერთმანეთისგან რადუკალურად განსხვავდება ისე როგორც ცა და დედამიწა.

-არადა მასწავლებლები ჭკვიანი ხალხი უნდა იყოთ _თვალებში ყურებას თავს არ ანებებდა გიორგი, გეგონებოდა არც ახამხამებსო და ამითი ბოლო შერჩენილ საღ აზრსაც აკარგინებდა გოგოს.

კატომ ვეღარაფერი უთხრა ისე გაეცალა ირაკლის მეორე მხრიდან მოუარა მანქანას და სწრაფად ჩაჯდა, დაქოქა და სწრაფად მოწყდა ადგილს, ირაკლიმ კი ირონიულად კვლავ ჩაილაპარაკა რაღაც და იქვე მდგარი თავისი მანქანისკენ გასწია... ოდნავ მოშორებით კი ამ ფაქტს მესამე პიროვნება ადევნებდა თვალს... თან გოგოს და მამაკაცის სახეებს აკვირდებოდა და თითქოს ცდილობდა არ დავიწყებოდა არცერთის ჩრდილი... შემდეგ მშვიდი ნაბიჯებით მიუახლოვდა მანქანას...

დილიდან საშინლად მოქუფრულიყო ცა. წვრილად ცრიდა. უზარმაზარი სკოლის ჩაბნელებულ შენობას სუსტად ანათებდა გრძელი დერეფნის გასწვრივ დაკიდული რამდენიმე ნათურა. პირველი გაკვეთილი მეთორმეტესთან ჰქონდა ლაშას, დარბაზში შესულს უკვე შიგნით დახვდნენ გოგოები, ტელეფონში თავჩარგულები ცხარედ კამათობდნენ რაღაცაზე. სასტვენის ხმამ წამში გამოაფხიზლა ყველა და ინტერესით სავსე მზერა შეანათეს მასწავლებელს

- რა ვუთხრა ლიზიკოს, ეს როგორ ვუთხრა?! თქვენი დედაც მოვ*ყან, სათითაოდ ყველას ციხეში ჩაგაყუდებთ! ამოგალპობთ!- ასეთი დემეტრე ცხოვრებაში პირველად ვნახე, იმდენად დანგრეული და გამწარებული იყო, იმდენად შემეცოდა იმ მომენტში. სწრაფად მივვარდი და უკნიდან ავეკარი, ჩემ სიფრიფანა ხელებს მთელი ძალით ვხვევდი და მის დამშვიდებას ვცდილობდი.
- დამშვიდდი გთხოვ! გთხოვ დემეტრე, რაც არ უნდა იყოს გაივლის.-

ვიღებ რვეულს,ახალს... რჩეულს
და ძველ ფურცლებს ცეცხლად ვაქცევ,
მე არ ვგავარ არც დამშეულს,
და არც სითბოს უხვად გამცემს.

რაღა სჯობია მთვარიან ღამეს,
მთვარეს რომ უსმენ ისიც რომ გისმენს,
რამე სჯობია მთვარიან ღამეს?
უტიფრად რომ დგას, ჩვენ რომ შეგვცქერის.

-ბნელ ბურუსში ვეხვევი ხოლმე. ირგვლივ სიცარიელეა და ქარის ზუზუნიც კი არ ისმის. თითქოს, ირგვლივ ვიღაც არის, მაგრამ იმდენად ვარ ამ ბურუსით მოცული, რომ ვერც კი ვარჩევ. მივდივარ სადღაც, არც კი ვიცი სად და იმის მაგივრად, რომ გავაღწიო, უფრო ვიკარგები.

ზღვის ბოროტ ტალღებს გავატან სევდას,
სევდას - რომელიც მუდამ თან მდევდა,
თუ შემრჩა ძალა - დაგხატავ ზღვებად,
და მონატრების ფერად საზღვრებად,

გაავებული სნაიპერი მის სტიქიაში იყო, ახლა მას ვეღარაფერი შეაჩერებდა. ბინოკლი გვერდით გადადო. მანძილი და ქარის სიძლიერე განსაზღვრა, სამიზნე გაასწორა და ღრმად ჩაისუნთქა.

ლილი ბებო გენაცვალოს შენ.ალბათ,მოგენატრე არა? დამაგვიანდა ჩანაწერის გაკეთება.იმდენი საქმეებია ბებო სოფელში კიდევ კარგად ვწერ ამ ასაკში.

მია ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და ხმის ამოღებას ვეღარ ბედავდა, მხოლოდ ერთს ეხვეწებოდა ღმერთს არ ყოფილიყო ის რისიც ასე ძალიან ეშინოდათ