.:4Love.Ge:.

არეული აზრები აქეთ-იქით მიმოფანტულიყვნენ სოფის გონებაში. ახლა საჭირო იყო, თითოეულთან მისულიყო, კარგად შეეთვალიერებინა და მხოლოდ ისინი წამოეკრიბა, რომლებიც იმ გზის შუქს აპოვნინებდნენ, რომელსაც ადამიანები მთელი ცხოვრება ეძებენ.

წვიმდა, წვიმდა და წვიმდა ვერ იტანდა წვიმას მარტო
იმიტომ არა რომ თავიდანვე საშინელ და ცუდ ხასიათზე გაყემებს აამდენ იმიტო რომ ამ ამინს საკუთარ ხასიანთს და ბოლო დროინდელ მდგომარეოობასა და ხასიათს ამსგავსებდა და ამასთან აკავშირებდა. აგიჟემდა ის ფაქტინრომ რაღჩ იყო რისი კონტროლიც არ შეეძლო. მაგრამ ფაქტოა არაებობს რაღაცეებიც რისი კონტროლიც არ შეგვიძლიანდა ასე დაემართა ადასაც...

- ნეტავ გრძნობდე იმას რასაც ახლა ვგრძნობ... როგორი მტანჯველი და თან როგორი სასიამოვნოა. - წინ ჩამოშლილი თმა ნელა გადაუწია ყურს უკან, ლოყაზე მიეფერა, მერე შუბლზე აკოცა

როცა ვიღაც ან რაღაც არ არის ჩვენს გვერდით ამას ძალიან განვიცდით და ეს ჩვენზე ცუდად მოქმედებს, ნეგატიურად აისახება საკუთარ მე ზე და მომავალზე. საშინელი შეგრძნება კი ის არის, როცა ის ნელ-ნელა გტოვებს ნელა

ეგ გამართლება არაა,ყველა მასე ამბობს ყველას ჰგონია რომ პროფესიონალია,მაგრამ ნებისმიერ წამს შეიძლება გიმტყუნოს გონებამ,ფეხმა,ხელმა,თავად მანქანა შეიძლება გამოვიდეს მწყობრიდან,ყველაზე ხშირ შემთხვევაში კი ვინმე

წითური ეშმაკი ყველაზე დამღუპველ ქალღმერთს დამსგავსებოდა. მარჯიელა მართლა ქალღმერთი იყო, რომლის მახეშიც, დაუფიქრებლად გაებმეოდა ნებისმიერი მოკვდავი და უსიტყვოდ გადაეშვებოდა აღსასრულის ტალღებში.
ეს აღსასრული მომაკვდინებელად ნეტარებისმომგვრელი იყო.
კრისტოფერმა ზუსტად იცოდა, ერთხელ თუ გამოცდიდა მარჯიელას გემოს, ვეღარასოდეს დაეხსნებოდა შეხებასა და ფიქრებს ამ ქალზე.

- ძმაო რაღაც უნდა გკითხო და არ მომატყუო გთხოვ _ მაშინვე გვერდით მიუჯდა ნინი- გისმენ _ ტელეფონიდან თავი არც აუწევია ისე უპასუხა- შენ და თიკო ერთმანეთს ხომ ხვდებით?ლევანმა წამით მოაშორა ტელეფონის ეკრანს

მთაზე ვარ უსაქმურადაა,ყორნებს ვუთვლიდი ბუმბულსა,გავიხედ-გამოვიხედე მზე მიჭყიტინებს თვალებში,ხიდან ფოთლები ცვივა,შემოდგომა სრულდება,თან მოჰყვება მკრთალი ნიავი მაღალი კლდიდან მჩქეფარე მდინარე ჩანჩქერიანი.

ბევრს უნაწილებდა საკუთარ გრძნობებს, ადამიანებს ,რომლებიც ერეკლესთან იყვნენ დაკავშირებული და რომლებიც ქმნიდნენ ელენას ყოველდღიურობას. უყურებდა იოანეს ბედნიერ, წარმატებულ, მშვიდ ცხოვრებას საყვარელ ქალთან და შვილებთან ერთად ... ბოლოს ელენა მაინც მშვენიერ სხეულში გამომწყვდეული ფრთებშესხმული სულით ასრულებდა , იმქვეყნიური ცხოვრების ზღვარზე, ერეკლესთან შეხვედრამდე...

და სად წავიდა ცხოვრების ფერი?! სად დაიკარგა უძილო ღამე?! თურმე გამხდარა ყველა პირფერი და მე ბალიში შენ დამინამე.და სად წავიდა ამ ხალხის ანძა?!სად დაიკარგა ის უხმო ხმები?! თურმე საშინელს ყველამ მიბაძა, სიკეთემ სიკვდილს მისცა სიტყვები.
და სად წავიდა ამ ხალხის ტკბობა?! სად დაიკარგა ნიავი, ქარი?!

-მირჩევნია მთელი ცხოვრება მუხლებზე დამდგარი გეხვეწო პატიებას, ვიდრე უარი ვთქვა ბურთზე. ნაკრების ფორმას არ გავიხდი. არც „დინამოს“ ჩავაბარებ წარსულს. არ მოგცემ ამის უფლებას..

წინად შენს კანთან, რომ ანათებდნენ ახლა ის მზის სხივებიც გაქრა,ვიგრძენი ღმერთმა სულ დამივიწყა და შენ სამარეს მეც ჩამატანა.თითქოს ფერები და ვარსკვლავები,
შენ კანთან ერთად ავად გაცისფრდა,და ამ სამყაროს ეს მრავალფერი

თვე მარტი, რიცხვი ცხრამეტი, წელი ორიათას თვრამეტი. საათი ცამეტი. მიხვდი? გთხოვ, გაიხსენე! მგონი ამოგიტივტივე!ლურჯი შარვალი, შავი კეტები, ყვითელი მაისური, ცისფერი თვალები.იღმიხარ მწარედ, ვიცი.

განზრახ ავღნიშნავ შემდეგს.სიყვარულზე საუბარი უგუნურებაა,სიბრიყვეა.ნებისმიერი სახით მისი გამოვლინება "სიტყვა-სიმბოლო-ფიზიკური მოძრაობა-თუ უბრალოდ ღრიალი რომ რაღაც გაკლია და ფიქრობ,რომ ეს სიყვარულია" არის სრული სიბრყივე.ერთადერთი რაც გვესაჭიროება,ადამიანებს-ადამიანებს ცხოველური და ასე ღვთაებრივი ნაპერწკლებით,გამართლებულსა და გაუმართლებელს,ბედნიერსა და უბედურს,არის ის.ერთადერთი გამოსავალი,რომელზეც

ეს სულ სხვა სამყარო იყო,
სულ სხვა ფერებით და გრძნობებით.
სამყარო, რომელშიც დრო გაჩერდა,