არ ვიცი როგორ
მოვერიო უაზრო ფიქრებს
დღე და ღამ
სულს რომ მიწიოკებს
ნელ-ნელა მიტევს...

არ ვიცოდი რა მეთქვა. ჩემდა უნებურად ანდრეა ჩავიხუტე.
-გამარჯობა!
ორივე წამოვდექით. მან გამიღიმა. ძველებურად თბილად, მაგრამ უფრო მამაკაცურად და აშკარად ზედმეტი ქვეტექსტის გარეშე.

ზღვას გავხედე. არც ისეთ უმწიკვლოს, არც ისეთ სუფთას.
- მაინც რამდენი სიცოცხლე იწერება შენზე? - გავძახე.
გვერდზე მომიჯდა

-მე ამათ ვაჩვენებ რა ძალა აქვს ეკატერინე ბაგრატიონის სიტყვას . თუ მე მათ არ ამოვხადო სული და არ გავამწარო მე არ ვიყო ბაგრატიონების შთამომავალი . ვაიმე მამაჩემო მხოლოდ ერთი საათით ჩამომიყვანე თბილისში და ნახავ როგორ უნდა ჩემი მოშორება .

უბრალოდ არ შემეძლო ესეთ საღამოს შენზე არ მეფიქრა და ეს ემოცია რაღაცით არ ჩამეცხრო...ჩემი პატარა ჩანახატი <3 ისევ და ისევ ემოციების ზღვაში ვცურავ მაგრამ არც თუ ისე შორს გავდივარ :) დაფიქსირეთ საკუთარი აზრი გთხოვთ <3 მადლობა წინასწარ <3

-ნუ გეშინია-საოცრად მზრუნველად მითხრა ისე, რომ ხელი არ მოუშორებია. იმედით ავივსე, ვიცოდი ალექსი გვერდით მედგა, ლელა კი კარს იქით მელოდა ანერვიულებული. ხელები ისე ავწიე მაღლა არ დავფიქრებულვარ, არც ის განძრეულა. სახეზე დავადე...
რბილი კანი...ოდნავ დაბალი წვერი...

უკან დაბრუნებულს ყველაფერი იმაზე რთულად დამხვდა ვიდრე მეგონა, საბუთებს გადავხედე, საბამ ექსპერტიზის დასკვნა შემომიტანა , მირზა მართალი აღმოჩნდა, მირზა ჩვენი გვამების მესაიდუმლეა ( ესე ვაწვალებ ხოლმე. მორგში ჩასვლა და გვამის დათვალიერება მომინდა, იქნებ რამე კონკრეტული გამერკვია. კარის შეღების თანავე ალკოფოლის სუნი მეცა,

მეგობრობა,და-ძმობა და შემდეგ უკვე მეორენახევრობა...ხო მე ის ვიპოვე, ან მან მიპოვა მე, მისი დაკარგული ნეკნი )) ჩემი სტატუსი " შემიყვარე, თუ გაბედავ " , მალევე განახლებული მისი სტატუსი " გავბედავ"

ვაა, ჩემი!... ოხ, ჩემი!... ეს რა ქენი?! რატომ, ტო?!.. - გამთენიისას წარბას ღრიალმა ფეხზე წამოყარა მძინარე პატიმრები.
ბადრაგი, ჩქარა, ბადრაგი!... - საკუთარ ნარზევე მწოლიარე, ვენებ გადაჭრილი თორნიკეს დანახვაზე მყისვე აზუზუნდნენ პატიმრები.
ექიმი, ექიმი.... - საკნის კარებზე აბრახუნებდა ვიღაც - დაჭრილია, სისხლისგან იცლება!

-არასდროს ვყოფილვარ დიდად სენტიმენტალური, არც გრძნობების გამოხატვა შემიძლია, თუმცა არსებობს დღეები როცა შენს გრძნობებზე ხმამაღლა უნდა ისაუბრო. ჩემო საყვარლებო, სიყვარულია სწორედ ის რაც ჩვენ გვაერთიანებს, ყველას, თუმცა ახლა მინდა ქალ-ვაჟურ სიყვარულს გაუმარჯოს, ეს არის გრძნობა რომელიც მე გუკას წყალობით

– ახლავე თუ არ გააჩერებ მანქანას გეფიცები მოგკლავ– წიონდა ტასო
– შეგიძლია მოკეტო ? უკვე ორი საათია გაუჩერებლად ლაპარაკობ , რბოლას როგროც კი მოვიგებ გავაჩერებ , მგონი პასუხი ამამომწურავია და დიდად სასიამოვნო იქნება თუ შენს ხმას აღარ გავიგონებ .
– ვაიმეე ნამდვილად მოვკვდები , მორჩა

-ვუყვარვარ სოფო ? სოფოს კითხა თითქოს მას პასუხი ეცოდინებოდა -როგორ შეიძლება მოვწონდე ან ვუყვარდე ? არ მინდა რომ ასე იყოს.
-და რა გატირებს ,რა ჯობია რომ უყვარხარ ? თავზე ხელს უსვამდა დაბნეულ ლიზას .
-არ მინდა რომ მისნაირს ვუყვარდე ,არც ის მინდა რომ მეც მომწონდეს გამოტყდაა.
-რა სულელი ხარ . საერთო ენა უნდა ნახოთ

ჩემ სახლთან შეუხვია დემეტრემ როცა გიორგი დავინახე რომელიც თავის მანქანაში იჯდა და ელოდებოდა ჩემ სახლიდან გამოსვლას.
-ახლა ამას გავწიწკნი ჩავიბურტყუნე ჩემთვის?
-რაა?
-აა არაფერი შეგიძლია აქ გამიჩერო გადავხედე დემეტრეს.
-რახდება ალქაჯო?

როგორც იქნა დაუწია სიცხემ . დიდი ვაის ვაგლახით ისევ დივანზე დავაწვინე, ჭრილობიდან სისხლი სდიოდა , ნაკმენი ადგილები საშინლად გამოიყურებოდა . ისე უხერხულად იწვა ჩემს წინ ტრუსების ამარა დაახლოვებით მტრა ოთხმოცი ბიჭი , წაოზრდილი შავი ყორანივით თმით და საკმაოდ დიდი წვერით , სწრაფადვე დავაფარე საბანი. ხალათი ჩამოვიტანე

არ მყოფნი კოლოფი
ფიქრები შენზე,
ნაპასი ნაპასზე
არ წყდება კიდევ!
ჩემი ხმა წყდება
ყელი მტხოვს საშველს,
მე კი კვლავ ვურტყამ
არ ვაწვდი სასმელს.