-არ მევასება, როცა ღრმა დეკოლტე აცვია უმკერდო გოგოს.
სიტყვა „უმკერდო“ საშინლად მხვდება, არც ვფიქრობ, ისე ვტოვებ იქაურობას იმაზე ფიქრით, რომ ყველა კაცი ერთნაირია, დიდიც, პატარაც და საშუალოც..

როცა უმწეოა ფიქრი..
გული დაჭრილივით
ბორგავს..
უცებ მოდიხარ და
ირგვლივ..
მზე და გაზაფხული მოგყავს..

წეღან რომ ცარიელი დავტოვე, იმ მეოთხე კუთხეში, ჩემს პორტრეტს დავხატავ და როცა მივხვდები რომ სიკვდილი მოდის, იმ კუთხეში მივწვები, გულზე ხელებს დავიკრეფ და ბედნიერი დავხუჭავ თვალებს.

წერა ვისწავლე დედი იცი?და ამიერიდან თუ ვერ გეტყვი დაგიწერ მაინც "მიყვარხარ"ს და წყალს გამოვატან დაკეცილ ფურცელს.
დედი...იცი სიმაღლეში სწრაფად ვიზრდები და მჯერა როცა გავიზრდები მე შენ გიპოვი.
დე აქ უამრავი ჩემნაირია,
მათგან უმეტესობას დედა არ ყავს დე...შენ ხომ მოხვალ ჩემს სანახავად...

შენი მკლავები ჩემი სახლია,
ყველაზე მყუდრო, მშვიდი და ტკბილი
და გულის ყველა ნაწილს ატყვია,
შენი ღიმილი ყველაზე თბილი.
შენი თვალები მინათებს სავალს,
ორი კაშკაშა ნათება ბნელში;
შენგან არასდროს, არასდროს წავალ,
ჩემი სული ხარ- ჩასახლდი ჩემში !

დღეს მე გაკოცე, მთვარის შუქზე, სხეულს შიგნით ყოველმა პროცესმა ქაოსურად დაიწყო მოქმედება, ყველაფერი აირია.. ძარღვებში სისხლი მიდუღდა და შიგნიდან ვხურდი.. რაღაც ხდებოდა.. რაღაც ისეთი რაც ცხოვრებაში არ მიგრძვნია.. ეს სხვა იყო, უცნაური , უცხო და განსაკუთრებული, ასეთი გრძნობა არასდროს განმიცდია.. ვხურდი , მაგრამ ცივი ოფლი მასხამდა, გულს ბაგა-ბუგი გასდიოდა და ვერ ვწყნარდდებოდი..

ზოგჯერ ცხოვრებაში ისეთი რაღაცები ხდება, ზღაპარსაც ვერ უწოდებ. ბავშვობაში წარმოდგენილ ზღაპარზე ნათელი, ამაზე მეტია და შენც გინდება, რომ თითქოს დაუმსახურებელ ბედნიერებას ორივე ხელით ჩაებღაუჭო, შენკენ მოიზიდო და მთელი სხეულით, თუნდაც ტკივილამდე შეიგრძნო. გინდება წამები გაჩერდეს, გაიყინოს, თუნდაც იმავე პოზაში წლობით, დაღლამდე დგომა მოგიწიოს, ოღონდ ეს ბედნიერება არსად გაგექცეს.

-არა! შენს გამო არაა!-გაბრაზებული წამოვხტი ისევ ფეხზე და მივვარდი. -შენს გამო კი არა ჩემი სულელი თავის გამო ვტირი! ასე მეამიტურად რომ შეიყვარა კაცი.! კაცი რომელიც ერთხელ ჰყავდა ნანახი! იმის გამო ვტირივარ რომ ჩემი პირველი სიყვარული ასეთი მტკივეულია. -სახეზე ავიფარე ხელები. -ჯანდაბას ყველაფერი. უკვე აღარ შემძლია ამის ატანა.

თვალები გავახილე, ადგილი უცნობი იყო,მაგრამ ზუსტად მახსოვდა ვის სახლში ვიყავი. მძაფრ მაგრამ საოცარ სურნელს ვგრძნობდი, რომელიც უცხო არ იყო. ყელზე კი რაღაც სიმძიმეს ვგრძნობდი.

უაზრო ცხოვრებით ასე გადაღლილი,
ისევ ვიფიქრებდი ალბათ თვითმკვლელობას.
ბოლოს ყველა კვდება და რა მოხდებოდა
თუკი დავაჩქარებ იმ დღის ჩემთან მოსვლას?
მაგრამ თუ დავრჩები მერე რა იქნება?
მოდი მიპასუხე- რამე მეშველება?
შენით გადაკარგულს არსად მიმესვლება

- მაშინ მიწა ყოფილა ნაღმი და არა ის ყუთი რომლის აფეთქებასაც ელოდები მოა.
ფეხზე ისე სწრაფად ვდები რომ წნევის დავარდნის გამო თაბრუსხვევას ვგრძნობ. საათს ვუყურებ ორნახევარი წუთი. გარშემო ისეთი ლიმაზეა გამეფებული, შემოდგომაა გარემო ეგუება რომ მალე მის სილამაზეს თოვლის ფენა დაფარავს, მდინარე აუღელვებლად მიიკვლევს კალაპოტს ჩემს გულში კი ქარიშხალია. ის მთლიანად უნდა ავიყო და არა მხოლოდ ყუთი. სწრაფად ვიწყებ რაიმე ბასრის ზებნას, ბასრი ვერა მაგრამ წვეტანი ხის ნატეხს ვიღებ და ლენტს სწრაფად ვაშორებ...

- შეგიძლია თვალები მაინც გაახილო.
მითხრა ირონიულად ორი წუთის შემდეგ. ვერ ვხვდები რა მოხდა, ან საერთოდაც რა ხდებოდა. მთელი სხეული მითრთოლავდა და ტაო დაყრილი გაშეშებული ვიჯექი.არარეალური იყო რეალობა, მაგრამ ამ კოცნამ წამი გააჩერა. ენა ჩამვარდნოდა მაგრამ გონებაში ბავშვობის ფრაგმენტები მიელავდა. სკოლაში წასვლის პირველი დღე.

- ისევ არ გპასუხობს დედი? - წინსაფარწაკრული ლელა თინის ოთახის კართან იყო აყუდებული და შვილს სევდიანი თვალებით დაცქეროდა.
- რატომ მიპასუხებს დედა? მე აღვმოჩნდი ჭორიკანა დაქალი, რომელმაც ყველაფერი თავის შეყვარებულს, უფრო სწორედ ყოფილ შეყვარებულს ჩაუკაკლა.
- ასე ნუ ამბობ დე... იქნებ სწორედაც მოიქცა ალე. იქნებ რაღაცას უპირებს ის მანიაკი ბიჭი თეკლას და...

როდესაც კაბინეტში შევედი და მარწყვი მომინდა აი მანდ მივხვდი, რომ ალექსანდრეს მაგარი დაერხა მთელი ცხრა თვე....
ისე ძალიან მომინდა, რომ მის გარეშე ნამდვილად ვერ გავძლებდი... ცოტახანი ვითმენდი, ვითმნდი მაგრამ ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და კაბინეტში შევაჭერი, ვიღაც გოგოსთან,

სწორედ ის მოხდა, რაც მოსალოდნელი იყო. ბედნიერებას უბედურება მოჰყვა. როგორ შეძლებს მთავარი პერსონაჟი პრობლემების მოგვარებას? რამდენად ძლიერი აღმოჩნდება, როდესაც ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანის უბედურებასთან მოუწევს თვალის გასწორება?