დილით უჩვეულოდ ადრე გამეღვიძა, საათს რომ დავხედე 5 საათი ხდებოდა, უცებ მოვწესრიგდი, ჩემს უზარმაზარ ჟაკეტში გამოვეწყვე და ღიმილით ავიარე შემაღლებული ადგილისკენ გზა.
ჩამავალი მზე ხომ სასწაულია, მაგრამ ამომავალი ორმაგად სასწაულია ჩემთვის, საოცრებაა, როგორ ახალისებს, ალამაზებს, განსხვავებულად ანათებს სამყაროს. ერთიანად სიბნელეში ჩაძირულს, თითქოს ერთადერთი იმედი უჩნდება და მთელ დედამიწას ედება. ეს არის სანახაობა რომლის ნახვის დროსაც შეუძლებელია ადამიანმა უნებურად არ გაიღიმოს, არ ჩაეღვაროს სითბო და სიამოვნებისგან არ გააკანკალოს.
ასეთ ბედნიერებას ნამდვილად ვერ მოვიკლებდი, იქვე დიდ ლოდზე ჩამოვჯექი და სიცივისგან მობუზულმა დაველოდე “ერთადერთი იმედის” გამოჩენას.
ის ის იყო მზე უნდა გამოჩენილიყო რომ თავზე ვიღაც წამომადგა, გაოცებულმა ავიხედე და შევკრთი მომღიმარი დანიელი რომ შემრჩა ხელთ.
- იმედი მაქვს ამ ჯერზე მაინც არ შეგაშინე! - ჩაიცინა და ჩემგან ოდნავ მოშორებით ჩამოჯდა.
- ბატონო დანიელ - სიცილით გავაქნიე თავი და ამომავალ მზეს გავხედე.
- არ მელოდი?
- მეგონა გეძინათ - მზისთვის თვალი არ მომიშორებია ისე ვუპასუხე.
- რა დამაძინებდა როდესაც წინ ასეთი ლამაზი სანახაობა მელოდა?! - უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა, უნებურად გავიხედე მისკენ, რატომღაც ჩვენი თვალები პირდაპირ შეეჩეხა ერთმანეთს.
- ნამდვილად, ულამაზესი სანახაობაა! - თვალი ავარიდე და ისევ ულამაზეს ხედს გადავხედე.
რამდენი წუთი ხმა არ ამოგვიღია, მე მის სუნთქვას ვითვლიდი, თან ჩემს სახეზე მოთამაშე მზის სხივებს ღიმილით შევყურებდი. მომეჩვენა რომ მისი გამოჩენისას ერთიანად გათბა იქაურობა, რა უნდა მესურვა მეტი? ჩემგან ოდნავ მოშორებით ის ადამიანი იდგა, ვისთვისაც მინდოდა მთელი ცხოვრება თავი მიმეძღვნა, ჩემს წინ ულამაზესი ხედი იშლებოდა და ჩემს უკან კი რა იყო, არცერთს არ გვაინტერესებდა. იმ წამს საკუთარ თავს იმაზე ოცნების უფლებაც მივეცი რომ ოდესმე ერთად ვიქნებოდით.
- ახლა ამ წამს სიამოვნებით გავყინავდი სამუდამოდ! - ყურში ვნებიანად მეჩურჩულება, გაოგნებული ვატრიალებ მისკენ თავს მაგრამ მისი “სკამი” უკვე ცარიელია. მოშორებით ვხედავ როგორ მიაბიჯებს მხრებში გამართული, ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი, თავაწეული ლექტორი და ერთიანად მივლის ჟრუანტელი. სიგიჟემდე მინდა ჩავეხუტო.

***

როგორც კი ხედით ტკბობას ვწყდები ეგრევე დაღმართს მივუყვები, დილანდელ შემთხვევაზე ვფიქრობ, ნეტა რა იგულისხმა? ფიქრები ერთიანად მერევა თავში. ქსელებივით იკლაკნება და რა სად მიდის ვერ გამიგია.
საერთოდ, რატომ იქცევა ასე? რომ ვაკვირდები, ჩუმად, არცერთი გოგოს მიმართ არ იჩენს ასეთ ყურადღებას.
იქნებ, როგორც ჩემში, ისე მასში იმ შეჯახებამ რაიმე შეცვალა? მაგრამ რა უნდა შეეცვალა? ეს უბრალოდ მე შევამჩნიე და აღვიქვი იმაზე უფრო ნათლად მისი არსებობა, ალბათ თვითონ რამდენჯერ ვყავარ თვალში გაჩხერილი და საერთოდ წარბიც არ შეუხრია ჩემს დანახვაზე.
ახლა კიდევ..
საერთოდ ავირიე, ერთი სული მაქვს სახლში როდის მივალ და ოდნავ მაინც დავლაგდები, თორემ ერთიანად აფორიაქებულს ისე მებლანდება ხელ-ფეხი ერთმანეთში რომ ლამისაა მოვადინო ზღართანი, მერე კი ვერც ავცდები ამათ გულიან დაცინვას.
ცოტახანში ყველა გარეთ გამოვიდა, ღიმილით ვესალმებოდით ერთმანეთს და რამდენიმე წუთში ისევ გააჩაღეს სელფიმანია, თვალები ავატრიალე და იქვე კუთხეში გადაჭრილ მორზე ჩამოვჯექი, მოწყენილი ვადევნებდი მათ მხიარულებას თვალებს. სულ რომ ვეწამებინე, ვერცერთს ვერ დავუდგებოდი გვერდით და ასეთ სასაცილო სახეებს ვერ მივიღებდი, გადმოყრილი ტუჩები და დაქაჩული თვალები ყველაზე ნაკლებად მხიბლავდა. მერე დავინახე როგორ ამოუდგა უკან სელფების გადაღებაში გართულ კატოს დანიელი, ხელი მოხვია წელზე და ნიკაპი მხარზე ჩამოადო, ერთიანად შემიქანდა გული, ბრაზი მთელი ძალით მოაწვა ვენებს და უსიამოვნოდ გამაკანკალა.
ვცდილობდი თვალი ამერიდებინა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა, კატო რაღაცას ეჩურჩულებოდა, ეს კიდევ გულიანად იცინოდა და თავს აქეთ-იქეთ აქნევდა კმაყოფილი.
ავდექი და აქეთ გამოვედი, ბრაზი მახრჩობდა, ყელში გაჩხერილი ბურთი არ მაძლევდა საშუალებას რომ ამომესუნთქა მშვიდად, როგორმე უნდა დავწყნარებულიყავი, თავი უნდა მომეთოკა თორემ ყველა მიხვდებოდა რაც მჭირდა.
ცოტახანში მენეჯერმაც დაიყვირა წავედითო და დანიელიც გამოემართა მარშუტკისკენ, დინჯი ნაბიჯებით და სერიოზული სახით.
როგორც კი ჩვენი ადგილები დავიკავეთ, კატომ ეგრევე წამოიყვირა და ყველამ მას მივაპყარით ყურადღება, თვითონ კი მე მიყურებდა, გავვოცდი მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე.
- დეა ხო? - გამიღიმა, ძლივს შესამჩნევად დავუკარი თავი. - ძალიან გთხოვ, ადგილი გამიცვალე რა! - მუდარით გადმომხედა, ერთიანად შემაკანკალა იმის წარმოდგენაზე რომ მის გვერდით უნდა დამეკავებინა ადგილი, ალბათ სახეზეც შემეტყო დაბნეულობა და სასწრაფოდ დაამატა. - ცუდად ვარ, გული მერევა, ძალიან გთხოვ თუ არ შეწუხდები! - ერთიანად გაფითრებულმა წამოვდექი და ფრთხილად გადავუცვალე ადგილი. “რაღა მაინც და მაინც მე?” ეს კითხვა მიტრიალებდა თავში და უმოწყალოდ ვაცეცებდი თვალებს აქეთ-იქეთ. მემგონი ბედი მეთამაშება, უნდა რომ სერიოზულად შევირყე და ეს კაცი საერთოდ გადავიყვანო ჭკუიდან. რაც შემეძლო ჩემს კურსელზე ვიყავი აკრული, არადა ყოველთვის მაღიზიანებდა ეს გოგო.
დანიელი ფანჯარაში ინტერესით აკვირდებოდა ჩვენს წინ გადაშლილ ხედებს და თან წამდაუწუმ ტუჩის კუთხეში ღიმილი უთამაშებდა. რატომ არ გაუცვალა ამ ვაჟბატონს ადგილი? რაღა მეე! ნერვები მეშლება რა.
- თქვენ რატომ არ გაუცვალეთ ადგილი? - ენა ვერ გავაჩერე პირში და მაინც ვიკითხე უნებურად. 
- იმიტომ რომ გზაზე ცუდად ვხდები - მოკლედ მომიჭრა და უფრო რომ ჩამოვიჩოჩე წარბაწეულმა გადმომხედა, თვითონ გამოიწია ჩემკენ და პირდაპირ მხარით შემეხო. დენი რომ დაერტყათ, ასე მაშინ არ შევქანდებოდი, კინაღამ სკამიდან ჩამოვვარდი და თან ჩავიყოლე, ჩაეცინა და თავი გადააქნია.
- საჭირო არ არის შენი გრძნობები ამ დონემდე გამოაშკარავო - ვერც კი გავიაზრე როდის დაიხარა ჩემკენ და ყურში ვნებიანად ჩამჩურჩულა, ვიგრძენი როგორ შემეპარა სირცხვილის სიწითლე კისერიდან და თვალები ამემღვრა.
- ბატონო დანიელ - სიცილით ვცადე სიტუაციის განმუხტვა, მაგრამ ეს სიმწრის სიცილი უფრო იყო.
- აბა ლექტორებს არ ვეტრფიო დეა? - იმდენად ვნებიანი იყო მისი ხმა რომ თვალები წამით მიმეხუჭა, მხოლოდ ჩაცინების ხმამ მომიყვანა გონზე, ფეთიანივით წამოვხტი და შარვალზე ხელები დავისვი.
- არც ვეტრფი - ძლივს ამოვიბლუყუნე - უბრალოდ იმდენად სიმპატიური ხართ! - მისი ირონიული სახის დანახვაზე მივხვდი რა წამოვროშე და ენაზე ვიკბინე. - მე მინდოდა მეთქვა რომ, მინდოდა მეთქვა რომ სხვებთან შედარებით ზედმეტად სიმპატიური ხართ და საერთოდ, მე უკვე მყავს ის ვინც მომწონს, ცდებით, თუ გგონიათ რომ მომწონხართ! - ჩამოვურაკრაკე და თვალი ავარიდე.
- დეა,დეა - გაიცინა და ისევ გააგრძელა თავისი საქმიანობა, ვერც კი დავითვალე რამდენი საათი მეკიდა ცეცხლი სირცხვილისგან.

***

სახლში ერთიანად გადაღლილმა შევაბიჯე, არ მინდოდა რომ დანიელზე მეფიქრა, მაგრამ ფიქრები თავისით იფანტებოდნენ მისკენ, ვერ ვუძლებდი ამხელა სიახლოვეს, რატომ, მაინც და მაინც იმ დღის შემდეგ ამეკვიატა მასზე ფიქრები, რატომ მიყურებს ასე? რატომ მაქცევს ამ ყურადღებას, ვერ დავიჯერებ რომ ერთობა, ჩემით, არა, ეს დაუშვებელია, თანაც ლექტორია. არ მჯერა, ნუთუ თავს ვარწმუნებ იმაში, რაშიც მე თვითონაც მეპარება ეჭვი?!
საღამური ჩავიცვი დუდღუნით, საწოლზე გადავწექი და ბალიში სახეზე დავიფარე, ყრუდ ამოვიზმუვლე გულში გაჩენილი ტკივილისგან, არც კი მჯეროდა, 21 წლის განმავლობაში პირველად ვიწამე სიყვარული რომ არსებობს, თანაც როგორი? ერთიანად მომვვარდა და ამირია ჩემი დალაგებული ცხოვრება. ზუზუნის ხმაზე ერთიანად შევხტი და ტელეფონს გაფართოებული თვალებით მივაშტერდი.
“მიხვედი?” უცხო ნომერი, ასე პირდაპირ და ნაგლად მწერდა, წარბები შევკარი.
“მივედი, რომელი ხარ?” სწრაფად დავუბრუნე პასუხი და ტელეფონი ხელში შევათამაშე, ახლაღა მივხვდი რომ არ მეძინებოდა, ფრთხილად გავაღე აივნის კარები და გარეთ გავედი.
“რა მნიშვნელობა აქვს” ის იყო ტელეფონის გამორთვას ვაპირებდი რომ კიდევ ამომიგდო ესემესი.
“რომ გაცივდე?” შიშისგან გამაკანკალა და ძლივს ავკრიბე ასოები.
“მითვალთვალებ?”
“შეშინებული რა საყვარელი ხარ იცი?”
“სად ხარ?”
“ვწუხვარ, მაგრამ ვერ დაგენახვები, თუმცა, დაგამშვიდებ და გეტყვი რომ ვერანაირად ვერ შეგეხები აქედან”
“დამამშვიდე პირდაპირ, ნუ იტყვი, კურსებზე დადიოდი?” თვალები ავატრიალე და იქვე სავარძელში ჩავესვენე.
“ოჰო, რამხელა ირონიაა, სად გაქრა შეშინებული დეა?”
“აგერ არის, დაგალაპარაკო? თუმცა მშვიდადაა, რადგან არ მენახები, ე.ი ვერც მომიახლოვდები”
“უკნიდან რომ მოგეპარო?” სწრაფადვე მომივიდა პასუხი, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს იცოდა რასაც ვწერდი. პასუხზე გავფითრდი და ინსტიქტურად უკან მივიხედე.
“ოთახში არ ვარ!” 
“არ გეძინება?” ზედიზედ ორი მესიჯი მოაყოლა და გულზე ხელი მივიდე შეშინებულმა.
“რაღა დამაძინებს” მივწერე ერთიანად აკანკალებულმა.
“დამშვიდდი, სანამ მე ვარ, ვერავინ შეგეხება!”
“შენც?” ნერვიულობისგან სულ დავიჭამე ტუჩები და თვალები ცრემლებით მევსებოდა. 
“მეც”
“და ტუჩებს შეეშვი”
არაფერი მიპასუხია, ძლივს ავითრიე ტანი და ოთახში შევაბიჯე, კარები გადავკეტე და რამდენჯერმე მოვსინჯე, მერე ერთიანად შეშინებულმა შევწექი ლოგინში და გავიტრუნე.
არც კი მახსოვს როდის ჩამეძინა..


***

მეორე დღე ზედმეტად დამღლელად და მოსაბეზრებლად დაიწყო, ამ ლექტორს რომ დაინახავ დილიდან, არც კი ვიცი მერე როგორ უნდა გამოგისწორდეს საერთოდ ხასიათი.
ქალი - უჟმუროება, პირდაპირი მნიშვნელობითი, ისეთი უკმაყოფილო სახით გადმოგხედავს რომ ეჭვი შეგეპარება შენი არსებობის აუცილებლობაში.
ახლა კი ცალ ხელზე დაყრდნობილი ვზივარ მერხზე და ლამისაა ჩამეძინოს, ასე მგონია რომ იავნანას მიმღერის და სასიამოვნო ბურუსში ვეხვევი ნელნელა. უცებ ფეთიანივით ვხტები ზარის ხმა რომ მესმის და ყველაფერი ქვემოთ იფანტება. საწყლად ვკრუსუნებ, ლექტორს მკვლელ მზერას ვაიგნორებ და ვცდილობ ყველაფერი მოვაგროვო.
- გოგო წამოდი გავიდეთ მალე, დანიელი ჩამოივლიის! - ერთ ადგილზე ხტუნავს ქერა და ჭორიკანას ფრთხილად უბიძგებს.
- კარგი რა, რას გადაეკიდე მაგ ბიჭს, ჰყავს საცოლეო და ნუღა ეტენები რა - როგორც ყოველთვის პირდაპირ აფშვნის რეალობას სახეში ჭორიკანა და თან მეამიტ სახეს ღებულობს, “მე რა შუაში ვარო”.
- ხომ იცი სანამ ჩემი არ გახდება არ მოვისვენებ! - შემართებით ამბობს, დეკოლტეს უფრო აღრმავებს და კაბას ოდნავ ზემოთ იქაჩავს, ერთიანად მეკიდება სხეულზე ბრაზი და მათკენ მივდივარ.
- საით გოგოებო? - ინტერესიან მზერას ვავლებ ორივეს.
- ამ… - იბნევა ჭორიკანა - დერეფანში
- მეც წამოვალ, აქ ჯდომა ნამდვილად არ მინდა - ვითომ უკმაყოფილო სახით ვუყურებ დაბღვერილ ლექტორს, ისინი უმალ მეთანხმებიან და ერთი მეორის მიყოლებით გავდივართ აუდიტორიიდან.
ჭორიკანა ყავას იმზადებს, ქერა კი განუწყვეტლივ იხვევს თითზე თავის კულულებს და გამომწვევად იყურება დერეფანში, როგორც კი თვალები უბრწყინდება ეგრევე ვხვდები რომ მოდის და გულის ფართხალით ვუყურებ დერეფანს.
შავი საროჩკასა და ჯინსის შარვალში ზედმეტად სიმპატიურია.
ვგრძნობ როგორ იმატებს ტემპერატურა სხეულში და საშინელი სურვილი მივლის რომ მოვეხვიო.
თავს აქეთ-იქეთ ვაქნევ ფიქრების გასაფანტად, ერთიანად მოვარდნილ ვნებას, რაღაც ძალით ვაბრუნებ უკან და ღიმილით ვუყურებ უკვე მოახლოვებულ ლექტორს.
- გამარჯობა გოგოებო - თავს გვიკრავს და სათითაოდ გვიყურებს სამივეს.
- გამარჯობა - კეკლუცობს ქერა, თვალებს უხალისოდ ვატრიალებ.
- როგორ ხართ?
- კარგად თქვენ როგორ ხართ? - ისევ ეჩრება ქერა და თან ოდნავ იხრება თავისი ავლადიდება რომ დაანახოს, დანიელს მსუბუქად ეცინება.
- კარგად - მოკლედ უჭრის და უეცრად მე მიბრუნდება - შენ როგორ ხარ დეა?
- მე… - დაბნეული ვაცეცებ თვალებს - კარგად, მადლობთ.
- ძალიან კარგი - თვალს მიკრავს და გზის გაგრძელებას აპირებს, უეცრად წელზე რომ მხვევს ხელს და იმდენად ახლოს ვჩნდები მასთან ერთიანად მეკვრება სუნთქვა, ინსტიქტურად ხელებს გულმკერდზე ვაბჯენ და ღრმად ვსუნთქავ. ვგრძნობ როგორ ადის პულსი მაღლა და მაღლა, მისი სუნთქვა პირდაპირ სახეზე მეფრქვევა, ძლიერი მკლავებით იმდენად ახლოს მიკრავს რომ გონება წამით მებინდება, იმ წამს ყველაფერზე ვარ წამსვლელი, ვგრძნობ როგორ მაკვირდება თვითონ, ტუჩის კუთხეში ღიმილი უხტის, მერე ერთიანად კრავს წარბებს და ისე უყურებს ჭორიკანას.
- თაკო! ყავას რომ სვამ ყურადღებით უნდა იყო! - ერთიანად მივლის მისი შიშშეპარული ხმა სხეულში და ვთბები.
- მე… ბატონო დანიელ - ლუღლუღებს თაკო.
- კიდევ კარგი შევამჩნიე და გადავარჩინე - ისე ლაღად და თავისუფლად საუბრობს, გეგონება გოგო კი არა ბალიში აქვს ხელებშორის მოქცეული. ვბრაზდები, გულმკერდზე ოდნავ ვაწვები და უკან ვწევ, ხვდება, ჯერ გაოცებისგან წარბებს მაღლა წევს, მერე ხელს მიშვებს და განზე დგება.
- მადლობა, ბატონო დანიელ! - ცივად ვეუბნები და აუდიტორიაში შევდივარ.
მეც არ ვიცი რა მაგიჟებს, არა როგორ არ ვიცი, მე ასე მძაფრად აღვიქვი მისი ახლოს ყოფნა, მისი სუნთქვა, მისი ემოციები, ერთიანად მოიცვა ყველა უჯრედი, მისთვის კიდევ ჩვეულებრივი ნივთი ვიყავი, სრულიად ჩვეულებრივი!
ვდუდღუნებ ჩემთვის და გაღიზიანებული გამოვდივარ აუდიტორიიდან. 


***

საღამოს აივანზე მოკალათებული თბილისის ხედით ვტკბები, დროდადრო ვარსკვლავებს ვითვლი და თან სასიამოვნო, წყნარ მუსიკავს ვუსმენ.
უეცარი ზუზუნი ტახტიდან მაგდებს და გაფართოებული თვალებით ვუყურებ ტელეფონს.
ისევ უცნობია.
“რა გემრიელად ხარ მოკალათებული, ვფიქრობ, ხომ არ მოვიდე?”
“რა რეაქციები გაქვს, რა საყვარელი ხარ” ზედიზედ ორი მესიჯი მოდის და გული მიფართხალებს.
“ვინ ხარ, რა გინდა?” შუბლშეკრული ვწერ პასუხს და კანკალით ველოდები მესიჯს.
“შენი ფარული თაყვანისმცემელი მეთქი რომ ვთქვა, ძაან ბანალურია ჰო?”
“ზედმეტად.”
“რატომ ასე აგრესიულად? დღეს ვინმემ ხომ არ გააბრაზა ჩემი პრინცესა?”
“შენი?”
“ახლა თუ არ ხარ, მალე გახდები!” 
“რას გულისხმობ?” 
“შენ რაც იფიქრე, იმას ნამდვილად არა, სულელო!” 
“თავხედო!”
“რა, არ მითხრა ეგ არ გავიფიქრეო ახლა)”
“მე რავიცი ვინ ხარ და რაზე ხარ წამსვლელი?” 
“არ შემიძლია რომ გითხრა, თორემ დამიჯერე, ვერავინ დამასწრებდა ენის ამოდგმას და მერე შენს გულში ჩაკვრას” ჟრუანტელი მივლის მის მესიჯზე, მაგრამ ოსტატურად ვაიგნორებ.
“თუ არ შეგიძლია ჩემთან ყოფნა, რაღატო მწერ?” 
“ვერ ვძლებ”
“უცნაური ხარ” 
“ეს კარგად მივიღო თუ ცუდად?)” 
“ნელნელა გაიგებ უცნობო” 
“დროა დაიძინო, ხვალ ლექციები გაქვს ადრე, ხვალამდე”

***


- რას შვებით გოგოებო? - ორივეს ლოყაზე ვკოცნი და მათ შორის ვჯდები ღიმილით.
- არაფერს, შენ? მორჩი ლექციებს?
- არა, ინგლისური მაქვს საღამოს, თქვენ?
- თავისუფლები ვართ, ვიფიქრე ჩემთან ამოხვიდოდით - მოწყენილი ამბობს ანჩო.
- ინგლისურის მერე ამოვალ თუ გინდა, არ მაქვს პრობლემა - ვუღიმი და იმწამსვე ენთება თვალები. - დიკო რა გჭირს?
- არაფერი, რა უნდა მჭირდეს! - უკმეხად ამბობს და გაოცებისგან თვალები მიფართოვდება.
- ასე უხეშად როდის მერე მელაპარაკები?
- რა მნიშვნელობა აქვს? - წარბს მიწევს და სხვა მხარეს იყურება აცრემლიანებული.
- ჰმმ… - ღრმად ვოხხრავ - ანჩ, გაიგე დემნას რომ ვიღაც უყვარს?
- რა? ვინ? - ეგრევე იცხადებს ანჩო.
- არვიცი, უნდა გავარკვიო
- თვალები რომ გაახილო მიხვდები ვინც უყვარს!
- რატო დახუჭული მაქვს?
- ხუმრობის დროა ახლა? - მიბღვერს.
- კარგი, ამ საღამოს მე და დემნა მოვალთ ანჩოსთან და დავაცდევინოთ ვინ უყვარს! - ნიშნიმოგებით ვუღიმი ეჭვიან ქალბატონს და ანჩოს თვალს ვუკრავ. ისიც სიცილით აქნევს თავს და ღრმად ოხრავს.
იქედან დიკო გაბრაზებული გამოდის, ჩვენ უკან მივყვებით ღიმილით.
- იქნებ უთხრა, რატომ აწვალებ? ხო ხედავ როგორ ეჭვიანობს, გასკდება მალე - დაბალ ხმაზე კისკისებს.
- მოიცა, მაგას თუ არ ვანანო ჩემზე რომ იეჭვიანა, განახებ! - სიცილით ვპასუხობ მეც.
- კარგი რა, ვერ ხედავ როგორ გიჟდება? ალბათ ერთად რომ გნახოთ ნამდვილად გააფრენს.
- ვაიმე, რამდენჯერ გავუმეორო რომ დანიელი მიყვარს? ნუთუ ასე რთულია ამის დაჯერება?
- ის ბიჭი კიდე რა მოკლე დროში შეგიყვარდა.
- რავიცი, რას მეჯახებოდა რა უნდოდა?!
- რავიცი, კარგი წავედით ჩვენ და საღამოს გელოდებით შენ და დემნას, არ დააგვიანოთ იცოდეთ! - თითს გამაფრთხილებლად მიქნევს სიცილით ანჩო და დიკოსთან ერთად აგრძელებს გზას.

***

მოსაბეზრებელი ლექციის შემდეგ ჩაფიქრებული ვდგავარ აპარატთან და ვფიქრობ რა ავიღო, ჩემი აღმუვლებული მუცელი როგორმე რომ დავაწყნარო.
უეცრად მხარზე ვიღაცის ხელი მეხება და შეშინებული ვიყურები ჩემს გვერდით მდგომისკენ.
დანიელს რომ ვხედავ ერთიანად ვმშვიდდები და შემდეგ ისეთი სისწრაფით მიძგერდება გული რომ ლამისაა ამოხტეს საგულედან.
- ბატონო დანიელ - დაბნეული ვუღიმი და მისი ხელის სიმხურვალეს ვაიგნორებ, ერთიანად რომ მიწვავს მხარს.
- შეგაშინე? - მზრუნველი ტონით მეუბნება და ოდნავ მიღიმის, ვიფერფლები.
- არა, უბრალოდ არ გელოდით და.. - ისევ უხერხულად ვუღიმი.
- ხო, არ მელოდი - იმეორებს ჩემს სიტყვებს და მხრიდან როგორც იქნა იღებს ხელს. შვებას ვგრძნობ, უცნაური შეგრძნება მივლის იმ ადგილას და თვალებში ვუყურებ უეცრად ჩემი ტელეფონის ხმა რომ მაფხიზლებს.
- ხო დემნა - ძლივს ვლუღლუღებ, ვხედავ როგორ ეცვლება გამომეტყველება დანიელს და შუბლს კრავს.
- აუუ დეა, არ გეწყინოს გთხოვ, ვერ მოგაკითხავ რა!
- რატომ?
- საქმე გამომიჩნდა და პირდაპირ იქ რომ ამოვიდე?
- კარგი, როგორც შენ გინდა
- აუ ბოდიში რა! გთხოვ
- ტაქსით წამოვალ, არაუშავს!
- ჯიგარი ხარ, მიყვარხარ!
- მიდი, მეც - ღიმილით ვთიშავ ტელეფონს და ისევ დანიელს ვუბრუნდები.
- გინდოდათ რამე?
- არა.
- კარგით - მხრები ავიჩეჩე და ისევ აპარატს მივუბრუნდი.
- დეა - შევცბი ჩემი სახელის გაგონებისას და ისეთი დაფეთებული შევტრიალდი თვითონაც გაოცებულმა დამხედა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია - სადმე მიდიხარ უნივერსიტეტის შემდეგ?
- დიახ, რატომ მეკითხებით? - მისმა კითხვამ გამაკვირვა.
- გაგიყვან, ქვემოთ დაგელოდები ერთ საათში - გამიღიმა და ვერაფრის თქმა ვერ შევძელი ისე გაუყვა დერეფანს.
ვუყურებდი მის განიერ მხარბეჭს, გრძელ თითებს, რომლებიც აქეთ-იქეთ ქანაობდნენ სიარულის დროს. მხრებგაშლილი ამაყად მიაბიჯებდა დერეფანში, თავაწეული, მკაცრი სახით, მე კიდევ უაზროდ მინდა მისი შეხება წამით მაინც, მინდა გულში ჩამიკრას, მისი თლილი თითები ვიგრძნო წელზე, ყელზე, ჩემს ხელებზე, საშინლად მინდა მისი სითბო, ერთხელ მაინც რომ მომაფრქვიოს ცხელი სუნთქვა სახეზე და მე რომ მიყვარს ისე გამიღიმოს.
ფიქრებში ჩაძირული ზარის ხმამ გამომაფხიზლა, ოდნავ შევკივლე და ძლივს მოვედი აზრზე, გულზე ხელი მივიდე და როგორმე შევეცადე დავმშვიდებულიყავი, როგორც კი ოდნავ დავწყნარდი ეგრევე სწრაფი ნაბიჯებით გავემართე აუდიტორიისკენ. 


იმედი მაქვს მოგწონთ, ველოდები შეფასებას და ბოდიში შეცდომებისთვის... <3
ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ მაბედნიერებთ თქვენი კომენტარებით და რამხელა სტიმულს მაძლევთ <3
მიყვარხართ!