გახარებული ვიყავი იმ ფაქტით, რომ დედა გავახარე და ამ რთულ პერიოდში რამით მაინც შევძელი მისი გამხიარულება, ალბათ მხოლოდ ეს შემიძლია გავაკეთო მისთვის, ახლა ა პერიოდში ამ მომენტში მხოლოდ ამაზე ვფიქრობ, სხვა დანარჩენი არაფერი მაინტერესებს, თუმცა არის გამონაკლისი და ეს რათქმაუნდა ალექსია, მაგრამ არ მინდა მასაც ზედმეტ ტვირთად დავაწვე, არ მინდა იფიქროს რომ სუსტი ვარ და მის გარეშე ვერაფერს გავხდები ცხოვრებაში, არ ვიცი რა უნდა გავაკეთო ან რა უნდა ვიფიქრო ჩემი ფიქრები კი რათქმაუნდა როგორც ყოველთვის არეულია თავში და არღარ ვიცი საერთოდ რაზე უნდა ვიფიქრო!?
კარს ფრთხილად ვაღებ და სახლში შევდივარ, დედა და მისი მეგობრები გემრიელად ილხენენ, ვცდილობ არ შემამჩნიონ და ნელა ავდივარ კიბეზე, როცა ვუყურებ რომ დედა ასე გავაბედნიერე მეღიმება და ვამაყობ რომ ეს ჩემი მიზეზითაა დედა ასე, თუმცა ჩემზე მეტი წვრილი დედას ასე გამხიარულებაში.
რადროს ამაზე ფიქრია ელენა რა გჭირს? არა შენ მართლა არაფერი გეშველება, არა მართლა, შენს ფიქრებს რამე უნდა მოუხერხო. აი უკვე საკუთარ თავსაც ველაპარაკები. გავიფიქრე გამეღიმა და თავი გავაქნიე, ფიქრებში გართულს კიბის ნახევარი უკვე ამევლო და კალიდორში შევედი, ჩემი ვარდისფერი საძინებლის კარი ნაზად შევაღე.
- მორჩა ეს უკვე აუტანელია, ყველაფერი მე რატომ მემართება? ყველა უბედურება! ჯერ იყო და მამა გარდამეცვალა, მერე საყვარელი ადამიანი კინაღამ მოკლეს ჩემს გამო ახლა კი ვიგებ რომ დედაჩემს კიბო აქვს...
ოთახში შესულს საშინელი ისტერიკა მეწყება, საშინლად განვიცდი მომხდარს და არ ვიცი რა გავაკეთო, ხან გაყინულ ხედელზე ვთამააშობ ნერვიულად და ხან ბალიშს ვიხუტებ.
- არა მორჩა ამის ატანა აღარ შემიძლია, ისედაც ბევრი ადამიანი დაიტანჯა ჩემს გამო, ისედაც ბევრ შევუქმენი პრობლემა, მამა მეუბნებოდა ხოლმე იბრძლოეო მაგრამ ბრძოლის ძალაც აღარ მაქვს და როგორ უნდა შევძლო!? არ მინდა ვინმეს გული ვატკინო.
საწოლიდან წამოვდექი და ნელი ნაბიჯით წავედი კაბინისკენ რომელიც ჩემი ოთახის კუთხეში იდგა, ეს ნაბიჯები ჩემთვის უბრალოდ ნაბიჯები არ იყო, ისინი ასახავდა ჩემს ცხოვრებაში ჩემმიერ დაშვებული შეცდომების სიმძიმეს, მაშინ როცა ყველას ანგელოზი ჰგონიხარ, თითქოს გინდა რომ მათ უთხრა, ანგელოზი არ ვარ ხალხო მე ჩვეულებრივი მოკვდავი ადამიანი ვარ და მეც მაქვს უფლება შეცდომების დაშვებისო. ელენა. სააბაზანოს რომ მივუახლოვდი მოვბრნდი და ვიფიქრე რომ წერილი დამეწერა, მივედი ჩეემს საწერ კუთხესთან და კალამი და ფურცელი დავიდე წინ, უბრალოდ გულს უფლება მივეცი დაეწერა, წერილი ასე დაიწყო...
ყოველთვის როცა სარკეში ჩავიხედები და ჩემს ცისფერ თვალებს კარგად დავაკვირდები ვხვდები რომ ის ცისფერი აღარაა, ვხვდები რომ ეს ფერი ფარავს მასში არსებულ სიმახინჯეს. თავი ანგელოზად არც არასდროს მომქონდა, უბრალოდ ვცდილობდი არავისთვის არაფერი მეთქვა ისეთი რომ გული სტკენოდათ მაგრამ, სამაგიეროდ მე ვიღებდი საპირისპიროს, ალბათ სწორედ ეს მაიძულებს გადავდგა ეს ნაბიჯი ალექს, შენ ხარ მხოლოდ ერთი სინათლე ჩემს ცხოვრებაში, ჩემი იმედი და ცხოვრების სიყვარული, ალბათ ამ წერილს რომ წაიკითხავ იფიქრებ, თუ ასე გიყვარდი ეს რატომ გამიკეთე, ასე რატომ მომექეციო!? სიმართლე გითხრა თავადაც არ ვიცი ამას რატომ ვაკეთებ, ან შეიძლება ვიცი კიდეც და მეშინია აღიარების, მოკლედ ძალიან მიყვარხარ და შენ ხარ მხოლოდ ერთი ვის გამოც სიცოცხლეს ვისურვებდი შენი ელენა.
წეილი დავკეცე და საწოლთან მივიტანე, იქვე ბალიშზე დავდე და ახლა უკვე სწრაფი ნაბიჯით წავედი წამლების ყუთისკენ, ავიღე ტაბლეტები და შევედი საშხაპეში, ძლიან მიჭირდა ამის გაკეთება მაგრამ სხვა არჩევანს და გზას იმ მომანტში ვერ ვხედავდი, ერთი მუჭი ტაბლეტი ჩავყლაპე და იქვე კუთხეში მივჯექი, ტაბლეტებმა მოწმედება დაიწყო, თვალებში დამიბნელდა, ვეღარ ვსუნთქავდი და თითქოს თოკს მიჭერდნენ ყელში ისეთი შეგრძნება მქონდა. ამ დროს ალექსის დედამ ნიამ შემოაღო კაბინის კარი და იკივლა, დედაჩემი და მისი მეგობრებიც ამოვიდნენ, დავინახე როგორ ტიროდა დედაჩემი და მეტი აღარაფერი მახსოვს.
გონს რომ მოვედი უკვე საავადმყოფოში ვიყავი და ალექსს ეჭირა ჩემი ხელი.
- ალექს...
ძლივს ვაღებდი პირს.
- ელენა!? ეს რატომ გააკეთე? ჩემზე საერთოდ არ გიფიქრია? ან ის წერილი რას ნიშნავს?
- ალექს, მე უბრალოდ არ ვიცი რა მემართება ყველაფერი ჩემსთავს რატომ ხდება!?
- შენ რაა გგონია რომ მხოლოდ შენ გაქვს პრობლემები?! ნუთუ ამას მართლა მიკეთებდი?! აქ მარტო მტოვებდი ამ სამყაროში, შენთვის თუ ასეთი ძვირფასი ვარ ისევე უნდა იბრძლოლო როგორც მე ვიბრძვი და დაიმახსოვრე არასდროს წახვიდე ჩემგან.
- ვცდილობ მაგრამ უშედეგოდ, ყველას ანგელოზი ვგონივარ და სინამდვილეში ასე სულაც არაა, ყველას ჰგონია რომ ძლიერი ვარ, გგონია ეს არ მინდა? მინდა მაგგრამ ვერ ვახერხებ.
- მაშ მე მოქცემ შენ იმას რაცგჭირდება, ოღონდ გთხოვ ასეთი რამ აღარ გააკეთო.
ალექსი ჩემს საწოლზე ჯდება და ხელებს მიზელს.
- კარგი. დედა როგორაა?
- რომ გითხრა კარგად მეთქი ტყუილი გამოვა, აქაა საავადმყოფოში. უი ხო დამავიწყდა შენთვის მეთქვა, იცი ელენა შენ კიდევ გაქვს მიზეზი განაგრძო სიცოცხლე, ეს დედაშენია, მე და მამამ ვიპოვეთ გზა როგორ უნდა შევებრძოლოთ ამ დაავადებას და დედაშენი უკვე პროცესშია.
- რაა? სერიოზულად??? ალექს მართლა??
სიხარუ;ოსაგან მეცხრე ცაზე ვიყავი და პატარა ბავშვივით ვხტუნავდი საწოლში, ჩემი შემხედვარე ალექსი სიცილით კვდებოდა.
- მადლობა მადლობა მადლობა, წამოვხტი და მაგრად ჩავეხუტე, მერე კი ვკოცნე და ვკოცნე ლოყაზე.
- დიახ დიახ ალექსიც მკოცნიდა.
ამ დროს ექიმმა შემოგვიღო კარი.
- როგორც ჩანს უკვე კარგადაა ჩვენი ელენა.
- რაა? ბიძია მაიკლ? თქვან აქ საიდან?
- აქ გადმოვედი სამუშოდ უკვე რამოდენიმე კვირაა.
დიახ დიახ ეს ალექსის მამაა და როგორც შეამჩნიეთ მასაც იმ იდიოტის სახელი ქვია, მაგრამ ამას ახლა რა მნიშვნელობა აქვს ეს ხომ სხვა ადამიანია.
- დიახ მამა ის უკვე კარგადააა.
ღიმილით უთხრა ალექსმა ძია მაიკლს და თვალი ჩაუკრა.
- კარგით რაა რას მაღადავებთ?
- კაი ჰო ახლა მე გავალ და დედაშენს მივხედავ.
ყველაფერი წარმატებით დასრულდა, ალექსის მამამ დედას მკურნალობის მაქსიმალური დონე უჩვენა და დედა კარგადაა, ალექსმა ამ შემთხხვევიდან რამოდენიმე კვირაში ცოლობა მთხოვა ახლა ყველა ბედნიერია.

- ბებია მართლა ასეთი ძლიერი სიყვარული გაკავშირებდათ შჰენ და ბაბუას?
- სიყვარული ყველაფერს შეაძლებინებს ადამიანს ჩემო სიხარულო, ჩუმად ბაბუას ძინავს. ჩემი დღიური ისევ ყუთში დააბრუნე თუ შეიძლება.
- ესეიგი ბაბუა შენთვის ის ერთადერთი იყო ვინც მართლა პირველად და გულწრფელად შეგიყვარდა?
- მხოლოდ ერთი სინათლე იყო ჩემს ცხოვრებაში სახელად ალექსი. ახლა კი ჩადე ყუთში დღიური და დაიძინე ჩემო სიხარულო, მე ბაბუა ალექსთან წავალ.