მობილური რომ ამღერდა მეგონა მეჩვენებოდა , მარიამის ფოტო რომ დავინახე განათებულ ეკრანზე სულ მთლად გავითიშე. ეკრანზე გადავუსვი თითი და მობილური ყურზე მივიდე. არაფერი მითქვამს , მისი მშვიდი სუნთქვა მესმოდა
-მითხარი რომ შენც ვერ იძინებ...მე ერთი კვირაა უკვე არ მძინავს და დროს კლუბებშ რომ ატარებდე ათასი ქალის გარემოცვაში უარესად ნუ ამანერვიულებ და მითხარი რომ ხანდახან მაინც გახსენდებოდი- მობილურს დავყურებ , მგონია რომ მეჩვენება და ამ ყველაფერს ჩემი ამაყი დედოფალი არ მეუბნება- დემეტრეე ! ისეთი მთვრალი ხარ და გათიშული ვერც მელაპარაკები ხო? მე კიდე კოშკზე ამოვედი ამ შუაღამით რომ დამერეკა,ლამის ძარლებმა სემწამეს და კისერი მოვიტეხე შენი ხმა რომ გამეგო -უცებ მიაყარა გაბრაზებულმა და ისე გათიშა სიტყვის თქმა ვერ მოვახერხე.
ისე უცებ გაივსო ყველა ჩემი უჯრედი ენერგიით,ისე უცებ მოვედი ხასიათზე რომ ვერც გავიაზრე სანამ არ დავურეკე
-რა გინდა!
-ჯერ ეს ერთი რატომ არ მაცლი შოკიდან გამოსვლას... მეორეც რომ მითიშავ იქნებ ცუდად ვარ დაელოდე პასუხს . მესამე ], არსად წავსულვარ მშვიდად თუ იქნები ასე ...ყველაფერი შენი ბრალია ! ალქაჯი რომ ხარ მომაჯადოვე მგონი ვერც გღალატობ და როგორ მსაყვედურობ ეჭვიანი ქალივით
- რა შუაშია ეჭვიანობა! ასე გიქნია არ მოშორებიხარ შენს ნაშებს... და საერთოდაც ასე ძალიან თუ გინდოდა წაბრძანებულიყავი მერე და გეშოვა ვინმე... მე რა შუაში ვარ საერთოდ . ხმა არ ამოიღე და რა ვიცოდი გათიშული არ იყავი, პირველად დალევდი ცხოვრებაში თუ მეორედ
-კარგი დამშვიდდი... მეც მომენატრე
-არ მომნატრებიხარ საერთოდ..ვისვენებ აქ მშვენივრად. საოცარი ადგილია სულ არ მინდა წამოსვლა
-ახლა მანდ რომ ვიყო გაყინულ ლოყებს დაგიკოცნიდი, მერე ცხვირზე გაკოცებდი, გაფითრებულ ტუჩებს აგიწითლებდი კოცნით მაგ ენას რომ ვერ აჩერებ დავასაქმებდი ...მერე ყელზე გადავიდოდი და ერთს გიკბენდი შენი კვნესის ხმა რომ გამეგო , ხელებს წელიდან საჯდომზე ჩავაცურებდი და ისე მოგიჭერდი რომ წამოწყებული კვნესა გაგეძლიერებინა და მაგ კოშკშივე გაკვნესებდი მთელი ღამით ..მაგრამ მანდ არ ვარ და ვერც ჩამოვალ - უცებ მივაყოლე რომ მივხვდი როგორ გაუხშირდა სუნთქვა, ვიცი აქამდე თუ არ ფიქრობდა ამაღამ ნამდვილად დავესიზმრები, მარტო მე რატომ უნდა ვიტანჯო. -ქალბატონო მარიამ აქ ხართ თუ უფრო მეტს წარმოიდგენთ
-შენი ირონიული გამოხტომები არ მჭირდება- ლუღლუღებს და ღრმად სუნთქავს.წავედი თორე საშინლად ცივა
-ნახვამდის დედოფალო
გაგიკვირდებათ და ამ საუბრის შემდეგ ძალიან მალე დამეძინა.
დილიდათ საოცარ განწყობაზე ვიყავი და სამსახურშიც ხალისიანად შევაბიჯე. უკვე მაგიდასთან მჯდომ თაის ხმაურით ვაკოცე ლოყაზე და გავეკრიჭე. მანაც გამიღიმა და თვალები მოჭუტა
-ჩემი უფროსი რაღაც კარგ ხასიათზეა რა ხდება?
-დღეს მივდივართ მე და შენ კაფეში შესვენებაზე
-კიდე უნდა ვილაპარაკოთ?
-შოკოლადის ნამცხვარზე გპატიჟებ თუ არ გინდაა ვიპოვი სხვას ვინმეს...
-მმ გემრიელად ჟღერს
-აი ჩემი ხერხი ასე ვკერავ სულ ქალებს ...- ვიცინი ისევ და ამ უაზრობაზე თაი კისკისებს.
მგონი თაის კისკისს გამოჰყვა ვაჟბატონი დაჩი. დერეფანში მისი მძნე ნაბიჯების ხმა ისმოდა. რომ გავიხედეთ მოდიოდა და მოჰქონდა ირგვლივ ყველას მზერა , „თვალწარმტაცია“
-ოოო დიდო დაჩიბა როგორ ბრძანდებით?
-მე კარგად...შენც კარგად როგორც ჩანს,მარიამი ჩამოვიდა?- მშვიდად მეუბნება და ირონიულად იცინის . სანამ რამეს ვეტყვი მაგიდას ხელით ეყრდნობა და თაისკენ იხრება- როგორ არის ჩემი წარმატებული მაგრამ უცოდინარი სტუდენტი? დღეს ლექცია არ გვექნება და გადაეცი შენ გენიოს კურსელებს ტყუილად ნუ მოიკლავენ თავს
-სხვა საშუალება არ გქონდა? შეტყობინების გაგზავნა... ინტერნეტი თუ ჩარჩენილიხ არ შენ წინა საუკუნეში- ვეუბნები და ვუცინი.რეაქცია არ აქვს . სწორდება ,მხრებში იმართება და კაბინეტისკენ მანიშნებს
- იქნებ ვისაუბროთ
-მობრძანდით გთხოვთ ბატონო ჩემო... ყავას ინებებთ?
-არა! არ მინდა მოვიწამლო მნიშვნელოვან საქმეს ვიძიებ- ისევ წაკბინა თაი და კაბინეტში შეაჭრა
-რა ხდება?
-ვინმემ ხო არ მოაკითხა ამ კვირაში ..
-ვის?
-დემეტრე!
-ვის უნდა მოეკითხათქო ბიჭო რას იჭმები აქ
-ბიჭს ...
-არა. თაყვანისმცემლებს შორიდანვე ვცნობ
-რა თაყვანისმცემელი... შენი აზრით პატარა ბიჭივით ვეჭვიანობ და მაგიტო გამოვიარე ამხელა გზა?
-რა ჯანდაბა გძაბავს ვერ გავიგე..
-ჯანდაბა ! ვეღარ ვაკონტროლებ უკვე თავს ... - ამოიხვნეშა და უკან გადასწია თავი- ნუ მომაქცევ ყურადღებას მოჩვენებები მაქვს
-თუ არ მეტყვი რა ხდება ...
-სერიოზულ საქმეს ვიძიებ. მემუქრებიან ... ფეხებზე ხომ იცი ,მაგრამ ერთ-ერთ წერილში ეწერა შენ გოგოს საოცარი ღიმილი აქვსო...მე კიდე მის გარდა გოგო არ მყავს საოცარი ღიმილით და ორი კვირაა მოსვენება დავკარგე. ლამის მთელი უნივერსიტეტის თვალწინ ვეჩხუბე და გავლანძღე როგორც ლექტორმა სტუდენტი , ყველაფერს ისე ვაკეთებ რომ ვერავინ მიხვდეს ,მაგრამ გამომდის კი? ასე მგონია რომ ვხედავ ზედ მაწერია როგორ ვგიჟდები მაგ სულელ გოგოზე
-ამოისუნთქე კარგი? აჰა დალიე ეს- ჭიქაში ვისკი ჩამოვასხი და წინ დავუდე.ასეთ ანერვიულებულს პირველად ვხედავ. - აქ არაფერი ემუქრება დარწმუნებული იყავი
-ყველგან შეიძლება ემუქრებოდეს... რამე რომ დაუშაონ ჩემ გამო? ვეღარ გავიგე მოვშორდე თუ პირიქით სულ უკან გავყვე და წამით არ დავტოვო . როგორ დავიცვა მიდი გენიოსო მითხარი რამე
-აშკარად იციან უკვე რასაც ნშნავს შენთვის და ახლა მისი გულის ტკენით ვერაფერს მოიგებ.
-და რა ვუთხრა იმიტო გელაპარაკები ასე აგდებით ,რომ შენი მოკვლა უნდათ ჩემ გამოთქო? ასე მშვიდად?
-იურიდიულზე სწავლობს შენი გოგო და ასე პატარა ბავშვივით ნუ უყურებ თუ ღმერთი გწამს.ადამიანურად თუ აუხსნი უკეთესი იქნება,მის მდგომარეობას ყველაფერი აჯობებს,თან რას დაიჟინე ეს მოკვლა დარწმუნებული ვარ მანამდე დაიჭერ
-რომ დვაიჭერ ეგაა საქმე... ისეტი ხალხია ციხიდან უფრო გააფთრებით დამესმხებიან თავს სასამართლომდე თან მოწმედ უნდა გამოვიდე
-დაელაპარაკე... თავად მიხვდები რა უნდა უთხრა და რა არა რას პანიკობ აზრზე მოდი
-აუ როგორ მიშლი ნერვებს ! რა ვერ შეიგნეტ რო მაგ ნამცეცასთან ვერ მოვდივარ აზრზე ვირევი
-არაფერი გეტყობა გათიშლის და დაბნეულის
-ეგრე გოგონია? კარგია ე.ი მთლად არ დამიკარგავს თავი . წავედი ახლა მოგტაცებ მდივანს იმედია რამე ისეთი საქმე არ გაქვთ
-იმდენი ვინმეა თუ ღმერთი გწამს თავს მიხედე და თაის ... სულ ნუ მოვა სამსახურში
-კარგი აზრია...
-რა მოიფიქრე...
-მერე გეტყვი- ისე წამოვარდა და გავარდა კარიც არ მოუხურავს. პირდაპირ თაის მიეჭრა მისი ჩანთა აიღო ხელი ჩაავლო და წაიყვანა.
გამახსენეთ რომ ვთქვა ეს ბიჭი ნორმალური არ არის და ახლა სულ გაგიჟდა. სად წაიყვანა ნეტავ. მე რა ვუთხარი ადამიანურად ელაპარაკეთქო ამას არ ესმის დაკითხვაზე ჰქონია ყველა...
საღამოს სახლში რომ მივედი დავურეკე და მიპასუხა მადლობა ღემრთს.
-სად ხარ თაი?
-მე ვარ...
-სად წაიყვანე
-ჩემთან..
-სად შენთან
-სახლში ... მცხეთაში
-გამოკეტე თუ დაარწმუნე
-იურისტის თვისებები გამომივლინა და კლანჭები დამანახა ასე რომ გამოვკეტე ციხესიმაგრეში და გველეშაპად ვიქეცი
-რა გიხარია შე საცოდაო
-ისე საყვარლად ბრაზდება ..რომ ვიცი აზრი არ აქვს და მაინც შემირიგდება მიხარია
-ვახ ჩემი -იმ გიჟთან ერთად ამიტყდა სიცილი -სადაა ახლა
-საძინებელშია ... კარი ჩამიკეტა იმას კი ვერ ხვდება რო მეორე გასაღები მაქ და საერთოდაც ნებისმიერი წვეტიანი საგნით შემიძლია გაღება . მერე რომ ვეუბნები ცუდი მოსწავლე ხართქო წყინს
-როდემდე უნდა გყავდეს მანდ
-ჩემ სახლში ვერავინ შევა...ეს პირდაპირი ტავდასხმა იქნება ასე რომ სანამ ყველაფერი არ დასრულდება
-რომ წამოხვალ რა იცი რომ არ გაიქცევა
-არც ეგეთი სულელია... ახლაა გაბრაზებული და გაბუტული თორემ მერე დაველაპარაკები და დამიჯერებს
-ხანდახან მგონია რო პატარა ბავშვზე ლაპარაკობ რომელსაც სატამაშოდ არ უშვებ ეზოში
-დაახლოებით...
-ვერ ხარ შენ კარგად
-აუ არ დაიწყო ახლა თუ ძმა ხარ პირველად გამიცანი?
-ქალი იცი კუხნაში?
-ტელეფონს ვთიშავ და იმათ უთხარი რა... არ გაგიჯდნენ რო არ ვუპასუხებ
-კარგი ... სტუმრობა შეიძლება?
-არა!
-კარგიი ნუ მომკლავ - მობილურს მითიშავს და მარტოობით შეპყრობილი როცა ვახშამიც გავაკეთე ვჭამე და ავალაგე კიდეც კლუბში წავედი.
ბატონი გიორგი მოვლანდე ,მაგრამ სანამ მივაღწიე მანამ გაქრა. ვურეკავდია რ მიპასუხა ,ალბათ ვინმე გოგოსთან ერთადა-თქო ვიფიქრე ,მაგრამ ეზოდან ხმაური რომ შემოვიდა და ყველა გარეთ გავარდა მივხვდი რარაცაში იქნებოდ აის გიჟი გარეული.არც შევმცდარვარ, ჩხუბობდა ,უფრო სწორად უკვე გაფენილი ჰყავდათ ცოტა ხანს დაცდას ვაპირებდი ვიცოდი ასე სადისტურად ერთობა და მერე ერთიანად აინაზღაურებდა.მაგრამ ვინ დამაცადა ვიღაც გოგომ ისე სწრაფად იფრინა და იმ ბიჭს დააცხრა პირის მოკუმვა ვერ მოვახერხე ისე გავვოცდი. მე კი არა გიორგიც თვალებგაფართოებული უყურებდა და არც ინძრეოდა მიწაზე გართხმული იწვა და უყურებდა ,როგორ ეჩხუბებოდა ის გოგო ბიჭს . ყელაფერი საოცრება ამას როგორ უნდა დაემართოს ...
ფეხზე სანამ წამოდგა გოგო მიბრუნდა და გაარტყა.
გავგიჟდე შეიძლება... ეს გიჟი ვინ იყო .რა ჯანდაბაა საერთოდ.
ბოლოს მოხარხარე მე და გიორგი დავრჩით რომელიც ცხვირიდან წამოსულ სისხლს იწმენდდა და ცოტა აკლდა იმ ვირის მაგივრად მე რომ ვეცემე
-სანამ არ შეწყვეტ ჭიხვინს გეფიცები თავ ყბას გაგიერთიანებ
-ფისოოო უკვე გოგოები ჩხუბობენ შენ ნაცვლად? რა გააკეთე გაფიცებ ისიც და სენ რომ მიგტყიპათ
-მეტის ღირსი ვარ.. მაგ გიჟის საქმეში რომ ჩავერიო. ჯანდაბა ცხვირი გამისივდება ახლა იმედია ძვალი არ გამიტყდა თორ ეოპერაციის ფულს იმას გადავახდევინებ
-ვინ გიჟი იყო?
-ჩემი გიჟი... ის გოგო რა
-აა ჰო..სახე ვერ დავინახე ბნელოდა მის მხარეს .ახლა იჩხუბეთ თუ
-ერთად ვართ თუ რა..
-ვერ დაკერე?
-მე არ ვკერავ ჯერ ეს ერთი იქეთ ვევასები ...იმიტომაა გიჟი. რომ ვუთხარი ერთ ღამეზე უარს არ გეტყვი-თქო ისეთი მგლიჯა ახლაც მეწვის ყბა და შეყვარებულობანას თამაში სად შემიძლია ფისო?- ცხვირი მოიწმინდა და ისევ კლუბისკენ წავიდა- დაჯექი შენ... გავალ მე ტანსაცმელს გავიწმენდ უცებ და მოვალ
-კარგი ფისო გელოდები- სიცილით წავედი თავისუფალი მაგიდისკენ. მოკლედ მოწყენის უფლებას არ მაძლევენ სულ რაღაც ხდება ჩემ ირგვლივ,როგორც ყოველთვის. სასმელს ვიღებ და კუთხის მაგიდასთან ვჯდები. ბატონი მალე გამოდის უკვე მწყობრშია, გაწითლებულ ცხვირს თუ არ ჩავთვლით .
-ასე ნუ მიყურებ ვაფშე არ მევასება ისეთ პონტში... საერთოდ ვერ ვუყურებ სიე როგორც ნაშას...აი როგორ აგიხსნა ვერ ვხვდები თითქოს რო შენნაირს პოულობ და მეგობრობაც რომ არ გამოგივა და მასთანაც რო ვერ დაწვები რადგან მერე პროსტა დაკარგად... ვერც ვიშორებ.ისე უცებ ჩნდება და ქრება გადამრია ტო ... ხანდახან მგონია რო მომკლავს
-არაფერი მიკითხავს გიორგი- ისევ გამეცინა
-ნერვებს ნუ მომიშლი ახლა ... ცოტნე მჭირდება
-ფისო მე ვერ გაკმაყოფილებ?
-გაგხევ ახლა შუაზე ...
-წელზე გადამჭრი თუ თავს გაჭრი შუაში ..რომელს გულისხმობ? მე მაინც ვფიქრობ რომ ჩემი ლამაზი თავის გახლეჩვა არ ღირს
-ჩემნაირი მომაბეზრებელი რომხ დები როცა შენის ერიოზულობა მჭირდება აი მაშინ ვგიჟდები ყველაზე მეტად
-რა ყველას სერიოზული გინდივართ ... რას ელით ჩემგან როდის ვიყავი ჭკვიანი ბიჭი თუ ახლა გავხდი იმ ალქაჯთან რომ ვმუშაობ
-დალიე და გაჩუმდი- ჭიქა გამომიჩოჩა და თვითონ გადაკრა. მერე მზერა მოავლო მოცეკვავე წყვილებს და წავიდა. ვიღაც გოგოს ეცეკვა,ნუ ცეკვა თუ ერქვა თვალი მოვარიდე ბოლოს მეთქი ზედმეტად ინტიმურ კადრებს ხომ არ მივაშტერდებითქო და ჩემ ჭიქას მივუბრუნდი. რამდენიმე ნაცნობი მოვიდა... იმათ ველაპარაკე, ცოტა დავლიე, ემრე გიორგი გაქრა და მეც დავბრუნდი სახლში.
რამდენიმე ჭიქა სასმელმა კარგად იმოქმედა და შხაპის შემდეგ მშვიდად დავიძნე.
თვის ბოლო იყო ამიტომ სემაჯამებელი ტათბირი მოვაწყვე,როგორც ყოველთვის ვარჩევდით შემოსავლებს ყველა განხორციელებულ ღონისძიებას,ვგეგმავდით მომავალ თვეს და ვიხილავდით სხვადასხვა პრობლემატურ საკითხს. მაგიდის თავში ვიჯექი და ერთ-ერთ თემას განვიხილავდი, კარი რომ გაიღო და ის კაკუნის ხმა რომ გავიგე ასე რომ მაღიზიანებდა,იმ წამს კი ასე რომ მახარებდა. წამსვე ყველა წამოიშალა , მეც ავდექი და ქალბატონის შავ ირისებს წავაწყდი . მისი უმეტყველო სახე და ასეთი მეტყველი მზერა ბოლოს მიღებდა. ის რამდენიმე საათი მის გვერდით ასე ახლოს და ასე შორს პირდაპირ ამქვეყნიური ჯოჯოხეთი იყო. იმდენჯერ წავიღე ხელი მისი ფეხებისკენ,მაგრამ გავჩერდი,არ მინდოდა პირველს დამერღვია შეთანხმება . თავად არც კი გამოუხედავს ჩემკენ,როგორც კი შემოვიდა თავისი ადგილი დაიკავა მისალმების შემდგომ და საქმეში ჩაერთო.
კაბინეტი პირველმა დატოვა და ჩემი რარაც ნაწილი ტან გაიყოლა. მინდოდა სევყოლოდი ,მაგრამ კარი ცხვირ წინ მომიხურა. ჩემ ოთახში შევედი, იქედან ვუყურებდი ვირაცას ესაუბრებოდა ,შემდეგ კი გათავისუფლდა . კარი გავაღე და გავედი,ისევ ევრ მოვახერხე მიახლოება, თანამსრომელი სემოვიდა და ერთ საათიანი დიალოგი დაიწყო. მეც საქმე მქონდა და წასვლა მომიხდა...
ლიფტში შევხვდით ერთმანეთს.როგორც კი დავიანხე მაშინვე გავყევი , კარი ხელით გავაჩერე და მის გვერდით დავდექი.
-დღეს...
-ვერ შევხვდებით... ისინი ჩემთან რჩებიან. დღეს სტუმრები გვყავს და შეგიძლია გვესტუმრო -უცებ მეუბნება და მიყურებს
-მაპატიეთ მაგრამ უარი უნდა გითხრათ მოპატჟებაზე
-როგორც გინდა...
ეს იყო სულ ჩვენი შეხვედა...
მეტს რას ველოდი ნეტა, რა გრძNობებზე აყოლილი ქალივით ვიქცევი რომელიც ყველა დეტალზე ბრაზდება.
რა უნდა გაეკეთებინა აბა ყელზე მომეხვეოდა და ხტუნვას დაიწყებდა?
სულ რაღაც 12 დღე იყო წასული..
ვიაზრებ რომ დღეებსაც ვითვლიდი?
რატომ მგონია ყოველ ჯერზე რომ ემოციური ხდება...
რატომ ვფიქრობ რომ შეიცვალა და ეს რკინის ლედის ნიღაბი აღარ ფარავს...
ან იქნებ უბრალოდ არც ისე სურდა ჩემი ნახვა ,როგორც მე მისი.
ნუთუ უნდა სევეგუო იმას რომ ახლა თავად ვარ ჩემი „ნაშების“ ადგილას. ისე მექცევა როგორც მე ვექცეოდი აქამდე ყველა ქალს. მხოლოდ მაშინ ვახსენდები,როცა სიამოვნება სურს? და მე რატომ არ მახსენდება მხოლოდ მაშინ, რატომ მინდა მისგან სხვა რამეც... რა აქვს ისეთი რაც ჩემში ამ გრძნობას იწვევს...
ჩამოთვლა დავიწყო?
ხომ ვიცი რომ მასში ყველაფერი მიზიდავს მისი უარყოფითი მხარეებიც კი ...
სახლში ვერ მივდივარ...არ მინდა მარტო ყოფნა ცოტნიკოსთან ვაფარებ თავს.
მარკეტში გავიარე ვიცოდი არაფერი ექნებოდა და ისე დავადექი. გამიკვირდა გაბრიელი რომ გამოვარდა, წესით იქ არ უნდა ყოფილიყო
-დემეეე
-გაბროოო...შენ მამიკოსთან ხარ დღესაც?
-აჰაამ... დედიკოს საქმეები ჰქონდა და მამიკომ წამომიყვანა სკოლიდან -უცებ მპასუხობს და პარკებსი იჭყიტება- შოკოლადი არის?
-არის კი... -მეცინება და ერთ პარკს მაგიდაზე ვტოვებ
-ამდენს ნუ უტოვებ სოფო მომკლავს..
-შეშინდი უკვე ფისოო?-ვიცინი და სამზარეულოში გავდივარ-რა ხდება აქ?
-რა ხდება.. რა
-რატომაა ყველაფერი დალაგებული? იატაკზეც არაფერი ყრია...ჭურჭელიც არ არის ნიჟარაში ...თავშიც არაფერი მეცემა ცოტნეეე კარგად ხარ? მიტხარი არ დამიმალო
-ფუ მასხარა ხარ ბოზ.. შვილი ვიყო-უცებ გაბრუნდა და აიქნია ხელი
-მოსამსახურე აიყვანე?
-დამლაგებელი რომ მითხარი ის მოვიყვანე არ გიტხარი?
-იმის მერე ერთი კვირა გავიდა ...
-მერე ვცდილობ არ ავრიო
-მარტლა კარგადაა მამაშენი? - პატარა მაიმუნს დავყურებ კბილები შოკოლადით რომ აქვს დასვრილი და მეკრიჭება
-კი ...უბრალოდ დედამ უთხრა ასეთ ასრეულ სახლში სადაც ჰიგიენის ნორმები დაცული არ არის ბავშვს ვერ გავაჩერებო და აი...
-ყოჩაღ სოფრონეე... მოიცა სხვა ოთახებიც დალაგებულია?
-მისი ოთახის გარდა... იქ ყრია ყველაფერი- ჩუმად მეუბნება პატარა მაიმუნი და იცინის . მეც სიცილი მივარდება და მობრზანდება ბატონი
-რაზე იცინით?
-არაფერიიი გავიგე შენი გამოსწორების ამბავი...თურმე საღორეში ცხოვრება აღარ მოგწონს და ღრუტუნია აღარ ხარ
-დემეტრე ღრუტინია იქნება რომ... -ბავშვს უყურებს და იკრიჭება ძალით აღარაფერს ამბობს . მეც ვეკრიჭები და ბავშვს მივსდევ ბურთით ვიწყებთ სახლში თამაშსს. მისაღები გავაცარიელეთ ყველაფერი კედლებს მივაყუდეთ და დავიწყეთ ფეხბურთის თამაში. გარეთ ძალიან ციოდა და სხვა რა გვექნა? ერთ ერთზე ვიყავით. ბატონი კარში იდგა აბა ისეთი პატარა იყო ჩემ ჩადგომას რაა ზრი ჰქონდა დავფარავდი პატარა ბადიან კარს. ყველა დაიჭირა ერთი ვერ დავუმიზნე და კედელზე ჩამოკიდებული ნახატი შევიწირე. რასაც ცოტნეს უმისამართო ჩუმი გინება მოჰყვა და გაბროს ყიჟინა. მაისური გადაიძრო და დარბოდა . ცოტნემ ბურთი აიღო ხელშ აათამასა და მეორე ოთახის კედლისკენ გააქანა .არც მიგვიდევნებია მზერა ბურთისთვის მხოლოდ კივილი და დაცემის ხმა გავიგეთ. შემდეგ იატაკზე გაშხლართული სოფო და ცოტნეს დაფეთებული მზერა. სანამ ნაბიჯი გადავდგი უკვე იქ იყო და ნახევრად გათიშულ ქალს სახეზე ხელებს უსვამდა
-სოფო... სოფო ჯანდაბა! გტიკვა? ძალიან გტკივა? ღმერთო იქნებ შერყევა გაქვს.. დემეტრე რა ჯანდაბა ვქნა რომ წამოვაყენო და უარესად გახდეს? სახე ვაიმე სულ უწითლდება
-დამშვიდდი- სოფომ უთხრა და თვალები ფართოდ გაახილა თიტქოს მზერის გაწმენდას ცდილობდა-გაბრო კარგად ვარ ნუ ღელავ დე- შემდეგ ბავშვს უბრუნდება ეხვევა და ფრთხილად დგება. ცოტნე ხელს აშველებს , ის იშორებს და კედელს ეყრდნობა- ყინვა მომიტანეთ რა ...-სწრაფად მივდივარ და შეკვრა მიმაქვს. უკვე დივანზე წევს, გაწითლებულ ლოყაზე ყინვის სეკვრას იდებს და თვალებს ხუჭავს. ორ წუთში კი ფეტქდება- ცოტნე რა ჯანდაბა ხდებოდა აქ შეგიძლია მითხრა? მე მგონია ბავში სანდო ხელსი და არაფერი ემუქრება. ამხელა კაცები რომ ეთამაშებით ნახევარმეტრიან ბავშვს ამ ძალით დარტყმული ბურთი რომ მოხვდეს ოტახსი იფრენს
-უკაცრავად? რაში მდებ ბრალს..შენ გგონია იმდენად სულელი და უპასუხისმგებლო ვარ ასეთი ძალით გავუქანებ ბავშვს ვურთს? ვეთამაშებოდი უბრალოდ .დიდი ბოდიში რომ სულ წიგნს არ ვაკითხებ...შენ ხომ ყველაზე წესიერი და ჩამოყალიბებული დედა ხარ და ბავშვს ცუდ ქცევას ვერ აპატიებ ...
- მხოლოდ წიგნს არ კითხულობს შე ჭკუასუსტო ! ყველაფერს თამაშობს და ძალიან კარგადაც ერთობა,მაგრამ იქ სადაც ადგილია
-მე მომიტევეთ სახლში გასართობი ცენტრი არ მაქვს..მოვაწყობდი უბრალოდ ერთი თვეც არაა რაც გავიგე რომ შვიდი წლის ბიჭი მყავს ...
ბავშვსვ ვუყურებ,მგონია რომ ცუდად იქნება ამათი ჩხუბის გამო ის კი დგას და იცინის .
ეს არ არის ხომ ნორმალური? ბავში ფენომენია რა ან ასაკს გვატყუებენ
-რა გაცინებს შე პატარა წერტილო
-ვერ ხედავ? ბავშვებივით თვითონ ჩხუბობენ და მერე მე ვარ ბავშვი. უყურე ახლა დაასრულებენ, დედა გაიბუტება..მამა კი თვალების ბრიალით გამოაყოლებს მზერას და მუშტებს შეკრავს- ამბობს და მართლაც ისე ხდება როგორც ამბობს
-რა ასე არიან სულ?
-ძირითადად ხო... ბოლოს მაინც დედა ასრულებს მამა კი რამეს ამსხვრევს . გიჟები არიან ...
-შენ რა გახარებს ასე ძალიან ჰა?
-იცი დედა მხოლოდ მამასთან ხდება ასეთი ... რომ ჩხუბობს თითქოს ცოცხლდება
-ღმერთო რა კარგი ვირაც ხარ შენ... არ გინდა ჩემთან წამოხვიდე? და ესენი დავტოვოთ? გავისეირნოთ შოკოლადის დიდ ტორტს გაჭმევ და წვენს
-წავიდეთ...- სწრაფად იღებს ქურთუკს და მივდივართ.
დიდი კაცივით ჯდება ღვედს იკრავს და გზას უყურებს. მეკითხება რომელ ქუჩაზე ვართ და ამბობს რომ ყველგან არ არის ნამყოფი ...
კაფეშიც მშვდიად დინჯი ნაბიჯებით მოაბიჯებს, მაგიდასთან მსვდიად ჯდება პატარა ხელებს ხის ზედაპირზე აწყობს და მიმტანს უყურებს.
ისე ვესაუბრები სულ ვერ ვხვდები რომ პატარა ბავშვია და ხანდახან მეშინია რამე ისეთი არ ვკითხო. სკოლაზე მიყვება, მასწავლებლებზე, კლასელებზე. ყველაფერი მოსწონს , კერძო სკოლაშია და ყველაფერი მოსწონს. მხოლოდ იქაური კერძები არ ხიბლავს თურმე. ჩემი შეკვეტილი ტორტი მოსწონს და მეორე ნაჭერსაც წამს, არა ღორმუცელა მამას ჰგავს აშკარად.
-ახლა მე გკითხავ
-აბა გისმენ...
-შენც გიყვარს ვინმე?
-და სხვას ვის უყვარს?
-მამას დედა უყვარს, დაჩის თაი უყვარს გიორგის არ ვციი ვინ..მგონი არავინ . ლიზიკოსაც უყვარს ის ვიღაც ბიჭი ლუციფერიო თუ არ ვიცი ვერ დავიმახსოვრე სახელი-წარბებს სასაცილოდ კრავს და მეცინება- შენ არავინ გიყვარს?
-მე არა ... შენ ?
-არც მე... -თავს აქნევს და წვენს სვამს ტუჩები ესვრება და ილოკავს . რა საყვარელია ...
მობილურზე ზარი შემოდის... რა თქმა უნდა ცოტნეა
-სად წაიყვანე ბიჭო ბავშვი
-დამშვიდდით ტქვენ?
-არა!
-კარგი მაშინ კიდე ერთ ნაჭერ ტორტს შევჭამთ . სოფოს ეჩქარება?
-არა დაიცდის... შენ მგონი გინდოდა გაგესეირნებინა ხო?
-კარგიი ... რამდენი ხანი ?
-რამდენიმე
-საათი?
-ხო
-კარგიი ფისოოო შეგიძლიათ იკრუტუნოთ
არაფერს მეუბნება მითიშავს
-ფისო სად არის?
-არაფერი პატარავ... მე და შენ ერთ ადგილას წავიდეთ-ბოროტული იდეა მომდის,მაგრამ რა ვქნა ჩემ მეგობარს საყვარელ ქალთან დარჩენა უნდა და დიდი ამბავი ახლა მეორე მეგობარს თუ გავაბრაზებ.
-კარგიი წავიდეთ... მიყვარს მანქანით სეირნობა. დედამ მითხრა ტარებას გასწავლიო
-გინდა მე გასწავლო?
-მართლა მასწავლი?
-რა თქმა უნდა ... ოღონდ ჯერ ცუდი ამინდებია... წვიმაში საშისია . მაისში დავიწყოთ...იმედია ჭკვიანი მოსწავლე იქნები
-რა თქმა უნდა... - გახარებული რჩება ჩემი ბიჭი. კაფედან გამოვდივართ,მარკეტთან ვაჩერებ მანქაანს,რაღაცეებს ვყიდულობ და უკან ვბრუნდები. მცხეთაში მალევე ავდივართ, უკვე ძალიან ბნელა და გაბრო ვეღარაფერს არჩევს ამიტო უბრალოდ მელაპარაკება და სალონში დაფოთიალებს. მანქანას ნაცნობ სახლთან ვაჩერებ და სწრაფად გადავდივარ, ჭიშკარს ვაღებ და სანამ წვიმა სულ დამასველებს მანქანაში ვბრუნდები. სახლთან ახლოს ვაჩერებ და ბავშვს ჩემ ქურთუკს ვახურებ რომ არ დასველდეს. კართან ვტოვებ,პარკებს ვიღებ და მხოლოდ შემდეგ შევდივართ.
-დაჩიიიიი - შესვლისთანავე ვყვირი და ისიც კიბეზე ეშვება იარაღით
-რა ჯანდაბა გინდა შენ აქ! კინაღამ მოგკ.. გაბრო? - უცებ მალავს იარაღს ბავშს რომ ხედავს და მასთან იმუხლება
-ის იარაღი იყო? დამაჭერინებ? აუ მაჩვენე რა დაჩიიი ბიძიაააა
-არ შეიძლება...ის დიდი ბიძიებისთვისაა
-პატარა ბავშვივით ნუ მელაპარაკები. ტყვიები გამოიღე და ისე დავიჭერ რააა გთხოოოვ
-ვაიმე სუფთა მამამისია როგორ მიყურებს ნახე- უცებ იძახის და ბავშვს კოცნის.მერე მე მიბღვეს-მიხურე კარი გაცივდა სახლი...
-ტყვე სად არის?
-სააბაზანოშია ... გამოვა მერე . აბა პატარა კაცო რამ გადაგაწყვეტინა ჩემთან მოსვლა?
-სიურპრიზი მოგიწყვეთ დაჩი მიძა- მე ვეუბნები და მაგიდაზე ვაწყობ რაღაცეებს-ესენი დაგჭირდებათ
დაჩი ჯდება , გაბრო კი არ ეშვება
-აუუუ ორი წუთი დავიჭერ რა რა მოხდება
-არ შეიძლება !
-ვიცი რო მაინც არ მეჩხუბები და ტყუილად ნუ კრავ წარბებს...- ეჭყანება გაბრიელი და სიცილს ვერ ვიკავებ
-მამამისივით გაიძვერაა... ხედავ? აჰა გამომართვი . ფრთხილად ხელები არ გეტკინოს მძიმეა - მჭიდს იღებს და ისე აძლევს . გიჟი! 7 წლის ბავშს რათ უნდა იარაღი ხელში . გაბრიელი გულმოდგინედ აკვირდება. ორივე ხელით უჭირავს იარაღი რადგან ერთით ვერ ერევა. დაჩის ეცინება და ისევ ართმევს
-აუუ რა მაგარიააა... მეც მინდა ასეთი
-არ სეიძლება...იარაღი მარტო პოლიციელებს უნდა ჰქონდეთ ცოდი ბიძები რომ დაიჭირონ
-უთხარით ვინმემ რო ასე ლაპარაკი შეწყვიტოს-თვალებს ატრიალებს გაბრიელი და დივანს ეყრდნობა
-აუ ეს ვინ არის ტო
-ურჩხულო სად ხარ! მშია და კეთილი ინებე ... - თაი რომ შემოპლატუნდა საყვარლად აჩეჩილი თმით და მიკიმაუსიანი პიჟამმოებით სიცილი ძლივს შევიკავე . დიდი ფართხუნა შარვალი ეცვა და გრძელმკლავიანი მაისური . გაბრიელი მაშინვე მისკენ გაექანა-გაბროოო ...აქ რას აკეთებ?
-თაიიი ... რა საყვარელი ხარ?- ქვემოდან უყურებს თვალების ჟუჟუნით
-გაიხადე დროზე თუ ღმერთი გწამს ეგ პიჟამა თორე ბავში ჰგონიხარ და მალე შეგაბავს- დაჩი ეუბნება და ამაზე სიცილი მიტყდება. ისე გვიყურებს ორივეს თაი მგონი მართლა გამოამჟღავნა კლანჭები ,უბრალოდ ახლა პიჟამა უშლის
-ნუ მიაქცევ ამ ორს ყურადღებას...
-ჩემზე ამბობ?- შევიცხადე უცებ- ქალბატონო სამსახურში რომ არ ცხადდებით დაგავიწყდათ თქვენი უფროსის ვინაობა?
-საერთოდ პატიმრობა მაქვს მგონი მისჯილი და უფროსი რაღაში მჭირდება- ცინიკურად უღიმის დაჩის და ბავშვთან ერთად ჯდება სავარძელში-პატარავ მე ძალიან მშია და სენ არა?
-სტუმრად ჩვენ ვართ სახლში დიასახლისი შენ ხარ და აქ რას უზიხარ ტაი?- სწრაფად ვეუბნები და დაჩის პასუხი მაკვირვებს
-სამზარეულოში შესვლა ავუკრძალე... ყველაფერსი მოუხერხებელია რა . ლამის გადამიწვა სახლი
-რა...-თაი ისე მიბრიალებს ტვალებს ვხვდები რომ დაჩი მოატყუა.
-წავედი გავაკეთებ რამეს... -დაჩი შეწუხებულის ახით დგება და ბავშვი მიჰყავს თან,მხრებზე იჯენს და გარბის
-მოატყუე?
-არა უბრალოდ თვითონ დასკვნა ასე... რამდენიმე წუთით დიდხანს დარჩა კვერცხი ტაფაზე რა ჩემი ბრალია. მან კი მცდარი დასკვნა გამოიტანა
-ანუ ის ამზადებს?
-ხო ... მეგონა თითებს წაიჭრიდა ,მაგრამ დანას საოცრად ფლობს
-რომ გაიგებს როგორი საოცარი კულინარი ხარ ორივეს დაგვჭრის მაგ დანით- ისევ ჩუმად ვეუბნები და მოდის კიდეც დაჩი , გაბრო ისევ მხრებზე აზის და მხედარის როლს ასრულებს.ხელში თეფში უჭირავს ასე დადის ბავშვთან ერთად და მაგდიას აწყობს.
-მოგეხმარები გაწყობაში- თაი თვალების ფახუნით ეუბნება ის კი დაფეთებული აჩერებს. რა გააკეთა ამ გოგომ ასეთი
-რა გააკეთე
-აქ რომ გამომკეტა თეფშების გარდა ვერაფერი გავიმეტე დასამსხვრევად და სანამ გარეტ იყო გასული შემომეფშვნა - ფხუკუნით თქვა
-მე შენ ანგელოზი მეგონე და თურმე ველური კნუტი ყოფილხარ
-ველური კნუტი რაღაა ბოს?
-ავაზას ვერ ვაკადრებდი აბა მიკიმაუსებიან პიჟამას
-არ მოგწონთ ჩემი პიჟამა?
-შენ სახლშიც ეს გაცვია ხოლმე?
-არაა ..უბრალოდ რომ მიმიყვანა ბინაში და მითხრა ბარგი ჩაალაგე და ჩამოდიო .დედაჩემს ვუთხარი მეგობრებთან მივდივართქო და გავბრაზდი რეალურად რაც მაცვია იმას ნამდვილად არ წამოვიღებდი
-კარგი ბევრ ინფორმაციას ნუ მომაწვდი მერე მიხვდება რომ ვიცოდი და შენ მაგივრად დამკეპავს შესაწვავი ხორცივით
-როგორ გეშინიათ..
-ოჰ ვიღაც გოგო ცახცახებდა მისი დანახვისას
-ზოგი ჭირი მარგებელიაო გამიგია ... ვიყენებ „სასახლესი გამოკეტვას“
-აშკარად კარგად იყენებ
-რას ჩურჩულებთ თქვენ მანდ ... შენ მაინც მომეხმარე ბიჭო არ გეცოდები? მხედარო ჩამოქვეითდდი
-ასე უცებ დაიღალეთ ბატონო გამომძიებელო? თქვენ ხომ სპეციალური წრთვნები გაიარეთ არა? და პირველი იყავით ჯგუფში- მეამიტი გამომეტყველებით მიუბრუნდა თაი და ქვემდოან ახედა . დაჩის ყბები დაეჭიმა, ქორივით სწრაფად მოქცია მკლავებს შორის თაი , სავარძელზე დააწყო ხელები და ისე ახლოს იყო ენა ცაყლაპა გოგომ. როგორ მინდოდა სიცილი დამეწყო ,მაგრამ მარიამის სახე გამახსენდა ჩემი მიახლოებისას და სულ არ მეცინებოდა
-ნუ მაიძულებ გაჩვენო რამდენად დიდხანს შემიძლია გავუძლო სხვადასხვა დატვირთვას
-მე? მე როგორ შემიძლია გაიძულოთ თქვენი ტუსაღი არ ვარ? - ჩურჩულებს თაი და თვალებში უყურებს. ის უცებ სწორდება და ჯდება
-პატარავ გინდა მე დაგეხმარები ...
-ჩემითაც შემიძლია ჩანგლის დაჭერა 7 წლის ვარ
-ვაიმე ღმერთო ამ ბავშვმა ყველაფერი რატომ იცის?
-უბრალოდ თქვენ არ იცით პატივცემულო ლექტორო ბავში განვითარების სხვადასხვა სტადიაზე რა უნარს ფლობს... ან თქვენი განვითარების მიხედვით საზღვრავთ -ჩუმად დააყოლა თაიმ და ირონიულმა ღიმილმა გაუპო ბაგეე
მოკლედ მეგონა ცეცხლს გამოვექეცი ცოტნე და სოფო რომ დავტოვე და თურმე აქ უარესი ხდება. ორ დღეში რა დრესი არიან და ამათ ერთად თუ იცხოვრეს თავად დახოცავენ ერთმანეთს...
რა მეგონა დაჩის თუ რამე სეაჩერებდა...
თურმე ამ ცემ ანგელოზს რამდენი რამ შეძლებია
კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ ქალი ამოუწურავია... იმდენად ბევრი შრისგან სედგება რომ ბოლომდე ვერ ამოიცნობ. კრიტიკულ სიტუაციაში ყველაფრის გაკეტება შეუძლია თან ისე რომ საკუთარ ხასიათს არ ცვლის ..
უკვე გვიანი იყო მე და გაბრიელი რომ წამოვედით მცხეთიდან.
იმედით რომ მართლა არ დახოცავდნენ ერთმანეთს, თუმცა როდის იყო სეყვარებულები ერტმანეთს კლავდნენ. დიდი დიდი გაბრაზებულზე აკოცოს თაის თორემ მეეჭვება რამე დაუშაოს.
ჩემ საყვარელ ბიჭს გზაში ეძინება...
ისე ტკბილად ძნავს ვერ გავაღვიძებდი ნამდვილად. როცა სახლთან მივედი ჩემი ქურთუკი მოვახვიე და ისე წავიყვანე სახლისკენ. კარი უკვე ღია ჰქონდა ცოტნეს და მელოდა
-მე ავიყვან...=მაშინვე ვუთხარი როგორც კი გამოიწია და პირდაპირ კიბეებისკენ წავედი. თავის საძინებელში შევიყვანე ,სოფო უკან გამომყვა-რა იყოთ ხალხო როგორმე გავხდიდი ბავშვს - ჩუმად ვუთხარი და მოვსორდი. სოფო მივიდა მაშინვე . მე კი ცოტნეს ჩავავლე ხელი მკლავსი და გარეთ გავათრიე- აბა?
-რა აბა..
-ვითომ ვერ ხვდება ახლა
-რა გინდა?
-შერიგდით ? უკვე? რა იყოთ მეორესაც ხოო არ აკეთებდით სანამ ჩვენ ვსეირნობდით ჰა?
-ნუ იჭყანები თუ ღმერთი გწამს. სიცილით ამიარა გვერდი და კიბეზე დაეშვა.მეც უკან მივყევი, ისეტი გამომეტყველება აქვს აქამდე თუ არ უმშავებიათ ახლა ნამდვილად დაიწყებენ მე რომ წავალ და სჯობს მალე წავიდე . ასეთ საოცარ ბავშვებს თუ აკეთებს ეს სულელი ნამდვილად არ უნდა გაჩერდეს . ამის გაფიქრებაზე მეცინება ის კი მიბღვერს-გეყოფა)თქო
-მიპასუხე აბა ადამიანო ...
-მეც მიკვირს ასე უცებ რომ...
-შერიგდით? ვაიმეეე სად ხარ გიორგია ბიჭო ამას რო ვერ უყურებ
-აუუ არ გაბედო დარეკვა ახლავე ტავზე დამადგება..მოშორდი საერტოდ აქედან თვალით არ დამენახო ...იმ წურბელას გადაეცი ოჯახთან ერთად აპირებს დროის გატარებას და არ შეაწუხოთქო- ხელი ჩამავლო და გარეთ გამაგდო
-მე მიკეთებ ამას? მეეე? საკუთარ ძმაკაცს, უმადურო შენ მეტის ღირსი ვარ
-რა ხდება? მიდიხარ უკვე დემე?
-ის ...
-მე გვიანია უკვე სოფრონე ასე რომ წავალ... მერე ხო იცი საშიშია ჩემნაირი სიმპატიური კაცისთვის ვინმე რომ ჩამისაფრდეს და შემაშინოს რა მეშველება- ცოტნეს გვერდს ვუვლი სიევ სახლში სევდივარ სოფოს ვკოცნი ვეხვევი და ისევ გავდივარ. ცოტნემ რომ ამოისუნთქა არაფერი თქვა ისეთიო ზუსტად იმ დროს მივბრუნდი- სოფ გაითვალისწინეთ რომ ძველი სახლია და შეეცადეთ ბზარები არ გააჩინოთ -თვალს ვუკრავ წყვილს ,ცოტნეს სახე ებრიცება უნდა რომ მომკლას მე კი სწრაფად მივდივარ მანქანასთან ვჯდები და ვტოვებ ცოტნიკოს რეზიდენციის მიდამოს.
სახლში ემოციურად გადაღლილი მივედი,ბედნიერი ვიყავი ჩემების გამო. მართალია კიდევ ჰქონდათ პრობლემები და ძალიან ვღელავდი დაჩის მტრის გამო, მაგრამ ვიცი მოაგვარებს.კიბე ფეხით ავიარე, გაღიმებული, კარგ განწყოფაზე მყოფი შევედი ბინაში. მარტოობის, სიცარიელის სურნელი იყო გამეფებული ირგვლივ. შუქის ანთებაც კი დამეზარა, ყველაფერი იმდენად ცარიელი იყო ეს პატარა ბინაც კი უზარმაზარი მეჩვენებოდა.
პირდაპირ საძინებლისკენ წავედი, კარსი სესვლამდე გავიხადე ფეხსაცმელები პერანგი და შარვლის ქამარსაც დავწვდი. მინდოდა შხაპი მიმეღო და მერე მშვდიად დამეძინა თუ შევძლებდი. ოთახში შესვლისას ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი და საწოლისკენ შევბრუნდი, ლამპიონების შუქი აღწევდა ქუჩიდან ოთახში და საწოლს ეცემოდა,იქ კი ჩემ დედოფალს ეძინა. ბალიშზე მოეხვია თავისი გრძელი ლამაზი ხელები ,მისი ყორნისფერი თმა ნაცრისფერ ბალიშისპირს ფარავდა სახის მხოლოდ ნაწილი მოუჩანდა თმის ჩრდილქვეშ. ტანზე ჩემი პერანგი ეცვა ისიც უბრალოდ მოცმული ჰქონდა და ნახევარი სხეული მოუჩანდა ,სრულიად შიშველი იყო .
არც კი ვიცი როგორ აღვწერო გრძნობები რაც იმ წამს დამატყდა თავს. ღიმილი ვერ მოვიშორე , მისკენ მივდიოდი და თანდათან უფრო მწვავდა სურვილი სათიტაოდ თითეოულ ნაწილს რომ სევხებოდი, ტუჩები მეწვოდა ,ხელები მიხურდა მხოლოდ მისი შეხება იყო წამალი ...მხოლოდ ის და სხვა არავინ. თითები ტერფზე შევახე წვრილ კოჭზე გადავედი, ბალიშებით მივუყვებოდი და ვგრზნობდი რომ უკვე ეღვიძა, კანი თითების ქვემოთ იხორკლებოდა და სხეული თანდათან ხურდებოდა, ტემპერატურა იმატებდა . ის ის იყო პერანგის ქვეშ უნდა შემეცურებინა თითები რომ გადმობრუნდა ,პერანგი მთლიანად მოშორდა და სრულიად შიშველი დარჩა ჩემს წინ. ჩემი გონების დასახშობად სხვა რაღა იყო საჭირო ,სემდეგ უბრალოდ ინსტიქტს, სურვილს მივყვებოდი მისკენ მის შესაგრძნობად. მეგონა რომ საუკუნე იყო მას შემდეგ გასული რაც ბოლოს დავინახე მისი ვნებისგან ცეცხლჩამდგარი თვალები, შევიგრძენი მისი სურნელი, მისი კანი , ტუჩების გემო, მისი თითების შეხება ...ყველაფერი ,თითოეული დეტალი უფსკრულში მითრევდა ,იქ სადაც სხვა ვერასდროს შემოაღწევდა მხოლოდ მე და მარიამი.
მხოლოდ მე და ჩემი დედოფალი...
არაფერი უთქვამს...
არაფერი მითქვამს...
უბრალოდ ჩემ მკერდზე ედო თავი და თითებით ფიგურებს ხაზავდა.მე კი მის ხერხემალზე დავაცურებდი თითებს ...
-მეგონა აღარ მოხვიდოდი... ან სხვასთან ერთად - ისევ მან დაარღვია დუმილი და ამომხედა
-მე კიდე მეგონა რომ ჩემი ნახვა არ გინდოდა
-რაც ერთად ვართ იმის მერე სულ ვეღარ ხვდები ვერაფერს... ისევ იდუმალი გავხდი? ისევ დაიფარა ჩემი გრძნობები?
-ან იქნებ შენ ისწავლე როგორ უნდა დაფარო გრძნობები
-ჩვენი გრძNობები ორმხრივია დემეტრე... მე ვერ შევნიღბავ რადგან რასაც მე ვგრძნობ იმავეს განიცდი შენც -მკოცნის და ისევ ისე ისადგურებს სიჩუმე. მხოლოდ ჩვენი სუნთქვა და გულისცემა ისმის. მშვიდი და ჰარმონიული ,თითქოს რაღაც მელოდია სრულდება...
მე კი მგონია რომ რომანტიკოსი გამხადა ჩვენმა ორმაგმა გრძNობებმა...
დიდხანს ვუყურებ მძინარე მარიამს შემდგე კი ქუთუთოები მიმძიმდება ძილს თავს ვერ ვაღწევ...
დილით საწოლში არ მხვდება...
სამსახურში სწაფად მივდივარ იმ იმედით რომ დილას მაინც მარიამთან ერთად დავიწყებ,მაგრამ არ ჩანს.
მისი მდივანი გადმომცემს წვეულების მოსაწვევს საიდანაც ვიგებ რომ საღამოს ნატალიას წვეულებაზე უნდა წავიდე რესტორანში.
საღამომდე დრო უინტერესოდ გადის.
დროს ვითვლი სანამ რესტორანში მარიამს დავინახავ.
უკვე იქ ვარ...
ირგვლივ ვიხედები და ყველგან ნაცნობი სახეებია. რა თქმა უნდა ელიტა შეიკრიბა. ნიკოლოზს და ლიზის ვხედავ ,მათთან ერტად ნიკოლოზის მდივანიცაა ნია თუ არ ვცდები. მიკვირს ამ გოგოს დანახვა, როგორც ვიცი საქართველოში არ უნდა ყოფილიყო . ლიზი მიღიმის და მეც მისკენ მივდივარ
-როგორ ხარ შოკოლადო?
-კარგად ლიზ შენ?
-ვარ რა- თავლებს ატრიალებს და ვხვდები ნიას გამოჩენა სულ არ სიამოვნებს- წვეულბის დედოფლები ჯერ არ ჩანან.
მაგიდასთან მივიდვარ და ნიკოლოზს ვესალმები , ნიას უბრალოდ მსუბუქად ვუღიმი ისიც თავს მიკრავს და მიღიმის. ზუსტად ნიკოლოზს ჰგავს,მასსავით ჩუმია ... ყველაფერი იცის არაფერს ამბობს.
ვსაუბრობ ,მაგრამ მაინც მარიამის მოსვლაზე ვფიქრობ.ან ამ სარამოს გამართვის მიზეზზე.
როცა მთავარი პირვეი შემოდიან დარბაზში და განცხადებას აკეთებენ. ვარკვევ რომ მარიამი ამ შემთხვევაში არაფერ შუაშია არც ჩვენი კომპანია. ეს ხალხი იმისთვის მოიწვია ნატალიამ რომ ეცნობებინა ახალი მილიონერის გამოჩენა . მათე და ნატალია საქართველოში აპირებდნენ გადმოსახლებას , მარიამის გვერდით იქ სადაც მათი შვილები იყვნენ.
მარიამს გავხედე, მშვიდად იდგა ნატალიას გვერდით და არც შეშფოტება ეხატა სახეზე არც მწუხარება.
სამაგიეროდ ნიკოლოზი იღრინებოდა მთელი ეს დრო. ნიამ ხელი ჩაკიდა ბოლოს სიტყვაც არ უთქვამს ისე გაჩუმდა და დამშვიდდა.
ლომისმომთვინიერებელს ჰგავდა ეს გოგო.
ლიზას სახე უნდა გენახათ ამ წამს მეგონა ნიას ყელს გამოჭრიდა. დამიჯერეთ ნამდვიალდ შეძლებდა ხელში დანა რომ სჭეროდა იმ ჭიქის ნაცვლად.
ვისარგებლე შემთხვევით და საცეკვაოდ წავიყვანე
-დამშვიდდი თორმე მგონია რომ მალე ფერფლად იქცევი...
-მალე შევიშლები... მაგიჯებს
-დამშვიდდი ისედაც შეშლილი ხარ ლიზიკო
-სერიოზულად გეუბნები...ეს კაცი ყველაფერს ..ყველა უჯრედს თავდაყირა მიყენებს. ვერაფერი გავუგე, არც ჩხუბი ჭრის, არც შხამი, არც ტკბილი სიტყვა, კეკლუციც კი არ ჭრის, თავი საფრთხობელა მგონია როცა საუკეტესოდ გამოვიყურები როცა ყველას ვაგიჟებ ის ისე მიყურებს თითქოს ქანდაკება ვიყო უინტერესო... რამდენი ვინმე გიჯდება ჩემზე იცი მასზე ბევრად უკეთესები არიან. მე კი მაინცადამაინც ეს მაგიჯებს ეს ლუციფერი,ეს სატანას მოციქული ეს ეშმაკი ეს - ცეკვავს , ტრიალებს ,ისევ მეკვრის სხეულზე .უკვე იმდენად იწრება როლში და მეც თან მიყოლიებს ცენტრში ვცეკვავთ,მალე ყველა იფანტება და ჩვენ გვიყურებენ. მის ხელს მაღლა ვწევ ტრიალებს,იმდენად მოხდენილია რომ მეღიმება საოცარი საცქერია გააფთრებული ლიზიკო . ვხედავ დარბაზში შეკრებილების სახეებს, მათ შორის ნიკოლოზის სახესაც რომელიც თანდათან გვიახლოვდება. ქალს ხელიდან მაცლის ,მელოდია იცვლება ცეცხლოვანი ტანგოს მელოდია ჟღერდება დარბაზში, თვალებგაფართოებულ ელიზაბეტს წელზე ხვევს ხელს სხეულზე იკრავს და ცეკვას იწყებს. აი ეს კი ნამდვილად საოცარი სანახაობა იყო, ნამდვილი ტანგო,თითქოს კი არ ცეკვავდნენ იბრძოდნენ, საუბრობდნენ, კამათობდნენ, უყვარდათ, სძულდათ , გიჟდებოდნენ და ბოლოს უყვარდათ. ისე ახლოს იყო მეგონა აკოცებდა, ლიზას თვალებში გამკრტალი სხივი და დარბაზში შეკრებილების ოვაციები.


იმედია მოგეწონებათ...
ველი შეფასებებს მიყვარხართ