სახლში მისულს ნენეს უკვე ეძინა.მეც ემოციურად დატვირთული დღის შემდეგ,საწოლის დანახვაზე უცბათ მომერია ძილი.ტანსაცმელი გავიხადე და ფუმფულა საწოლში შევწექი.იმდენად კომფორტულად ვგრძნობდი თავს,ნეტარება იყო ამწამს წოლა და დაძინება.ზილის წინ,დღევანდელი დღE ამომიტივტივდა თავში და უნებურად დავიწყე ფიქრი.თუმცა,ფიქრმა საჭირო ინფორმაცია რომ ვერ მომაწოდა,მივხვდი,რომ უაზრობ იყო ყველაფრისთვის ყურადღების მიქცევა.ამიტომ მშვიდად მივეცი ძილს უფლება წავეყვანე თავის სამფლობელოში.

"ახლაც აქ ზის და მიყურებს.ვხედავ როგორ იკარგება მისი თვალებიდან ის ერთადერთი იმედი,რომელსაც აქამდე ვხედავდი მასში.უმოქმედობა მტკივა.არაფერს ამბობს და უსიტყვოდ გადის ოთახიდან.ეს დღეც სევდიანად მიილია"

დილით მაღვიძარას გამაყრუებელმა ხმამ გაიჟღერა მთელს სახლსი.
-აუუუ გამორტე ეგ საზიზღრობა თორე დავამტვრევ ! იყვირა მეორე ოთახიდან ნიცამ. ნენე კი დაპროგრამებულივით წამოჯდა საწოლზე და სასწრაფოდ გამორთო "გამრვიძებელი".
-ააბა დელი დელიი დედაა..ფაქტობრივად ყროყინით შემოვარდა ოთახში ნიცა და საწოლზე ახტა.
-აეგდე აშენდა ქვეყანა..დაგაგვიანდება იცოდე..ჩაყვირა ყურში და ბალიში უთავაზა
-რაიყო შენ წეღან ბუზღუნებდი და ეხლა რამ შემოგიტია..ან რაგაყროყინებს გამისკდა თავი.უკმაყოფილოდ ამოვილაპარაკე და თავზე მივიდე ხელი ნათქვამის დასამოწმებლად.
-უჟმური ხარ რაა.ენა გამოყო და საწოლზე გადაწვა ავალიანი.
-ჩემი შენ გითხარიო რაა.დაეჯღანა ნენე და აბაზანაში შეკუსკუსდა უკანალის ქნევით.
-მე ნუ მიქნევ მაგ ბურთებს,გირჩევნია სხვაგან გამოიყენო თორემ დარჩი შინაბერა.მაინც წაკბინა ნიცამ და პირსახოციც იგემა სახეში.
-ნუუ,ეგეც ის თემაა რა ყვავმა ყვავს უთხრაო,თვალი ჩაუკრა ნენემ და სააბაზანოს კარი გადარაზა.
-ისსე კეტავს თითქოს ვინმე უვარდება..ჩაიბუტყუნა და საათს,რომ დახედა კისრის თეხვით გავარდა ოთახში."ვაიმე დამაგვიანდა"-ს ძახილიდ დარბოდა აქეთ-იქით.ნენე კი სიცილისგან ჩაბჟირდა და ლამის მეტლახსაც ჩAეხუტა მეტისმეტი ხვანცალით.

აბაზანიდან გამოსულს ნიცა აღარ დამხვდა სახლში.მალევე მოვწესრიგდი.აღალწელიანი ჯინსი და თეთრი ტოპი მოვირგე.სახლი საგულდაგულოდ გადავკეტე და სამსახურისკენ ავიღე გეზი.ნახევრსაათიანი მგზავრობის სემდეგ კი ულამაზეს ორსართულიან კერძო სახლს მივადექი."სახლსაც თუ დაალაგებ დამავალებ" უცებ ეს ფრაზა ამომიტივტივდა და გული შემიქანდა.ამის დალაგება მომიწევს?წინასწარ გამოვიგლოვე თავი და დავაკაკუნე.
ათწუთიანი ლოდინის შემდეგ კარი თვალებჩაწითლებულმა დათამ გამიღო და სახლში შემატარა.
-როგორ ხარ? ნაღვლიანად გამირიმა და მისახებისკენ გამიძღვა
-არამისავს თავად? დივანზე მოვკალათდი და სახლის თვალიერება დავიწყე.კითხვა დამიიგნორა და კიდევ უფრო შემეკუმშა გული მის სიტუაციაზე. ალბათ მიხვდა,რომ ასე უხერხული იყო და ტავად გააგრძელა საუბარი
-გუშინ როგორც გითხარი ყველაფერს ისე გააკეტებ და დალაგებას აც სეეხება,უბრალოდ მტვრის გადაწმენდა მოგიწევს მარტო და სამზარეულოს მილაგება.ხანდახან საჭმლის მომზადებაც.
ცოტა არიყოს სვებით ამოვისუნთქე,რაც ითხრა რომ ამყველაფრის დალაგება არმომიწევდა და საქმეს სევუდექი.
-ნენეე მე გავდივარ და ალბათ გვიან დავბრუნდები.მითხრა საჭმლის მომზადების დროს.
-მმ რა გემრიელი სუნია.სურნელი შეიყნოსა და ისევ განაგრძო.სულ დამავიწყდა მეთქვა,ხშირად მომიწევს სამსახურში გათენება ან ავსტრიაში გაფრენა და ხომ შეგეძლება დარჩენა? იმედიანი თვალებით შემომხედა.
-კარგი რა დათა ეგ რა ლაპარაკია. რა თქმა უნდა დავრცები.მეც ხომ ეს მევალება.ახლა წადი და საქმეს მიხედე,ამავდროულად მეც ნუ მაცდენ თორემ უფროსი გმიბრაზდება.გაღიმება ვცადე და როგორც ჩანს მისი გამხიარულებაც გამომივიდა.
საჭმლის კეთების დროს ავალიანების ქალმა დარეკა
-აბა როგორ მიდის საქმე?მხიარულად ჩამძახა ყურში
-კარგად.სახლი მივალაგე და ახლა საჭმელს ვაკეთებ
-ის წავიდა?ისე დაიჩურჩულა თითქოს ვინმეს ემალებოდეს
-კი წავიდა.რაიყო რამე გინდოდა?მეც ეშმაკურად გამეღიმა თითქოს დაინახავდა.
-არააა არაფერი.სწრაფად მომაყარა და აგამითისა.არა რა გიჟია ეს გოგო.ღიმილით გავაქნიე ტავი და საქმეს მივუბრუნდი.

როგორც კი საჭმლის მომზადებას მოვრჩი,ლაზარესთან ავედი.კარი რომ შევაღე გული მომკვდა.უამრავ მილზე შეერთებული სხეული უგონოდ იწვა და სუსტად სუნთქავდა,ისისც ძლივსშესამჩნევად.აი რატომ არის ასეთ დღEსში დათა.რატომ დადის განადგურებული."ასეთი მგრძნობიარე როდიდან გახდი ნენე?" "იქიდან როცა საკუთარი ტავის მოსმენა დავიწყე"შევუღრინე მეროე მეს.ღმერთო,მგოი ვგიჟდები.
დათას დავალება შევასრულე და წამალი შევუყვანე და საწოლთან მდგარ სკამზე დავჯექი.ვფიქრობდი რაუნდა მეთქვა ან როგორ დამეწყო საუბარი უგონოდ მყოფ ადამიანტან.საბოლოოდ ღრმად ჩავისუნთქე და საუბარი დავიწყე:
-იცი?გამიგია,რომ კომაში მყოფთ ესმითო და იმედია არ გამოდგება უბრალოდ "მითი".მე ნენე ვარ,ალბათ ჯობია ჩემზე მოგიყვე.რომ გაიღვიძებ აღარ მოგვიწევს ერთმანეთის გაცნობა.უნებურად გამეღიმად და მზერა მის გაფითრებულ დიდ ტუჩებზე შევაჩერე.წამიერად უცნაურმა გრძნობამ გამკრა გულში,მაგრამ მალევე მოვეგე გონს და ისევ გავაგრძელე დაწყებული..თბილისში დავიბადე და გავიზარდე ერთ-ერთ წარმატებულ ოჯახში.თუმცა ამას დიდი ბედნიერება არ მოჰყოლია.ამაზე საუბარს არ ვაპირებ ახლა.მყავს მართლაც,რომ არაილოგიური და ნიცა ავალიანი და მისი,ასევე ჩემი ძმა ნიკოლოზ ავალიანი.ასევე სამი საუკეთესო დაქალი.მათზე რომ დავიწყებ საუბარს არამგონია გავცერდე.ღიმილით ვსაუბრობდი.გუშინ ოჯახთან კავშირი გავწყვიტე და ასე აღმოვჩნდი შენტან ლაზი.ცემი გოგოები მაზლებინებენ.აქამდე ისე მყარად ვიდექი მეც კი მიჭირდა საკუთარ ტავში რაიმე ემოციის პოვნა.ახლა კი თითქოს სხვა თვალით ვუყურებ ყველაფერრს.მოვეშვი,ვგრძნობ რომ ფსკერზე ვარ.იცი?დათა გელოდება.უბრალოდ გაიღვიზე.ნელ-ნელა მომდიოდა ცრემლები და არმხსოვს როდის ჩავჭიდე ხელი.არა რა ხასიათის ცვლილებაში ბადალი არმყავს.წეღან კარგ ხასიათზე ვიყავი ახლა კი ვტირი.ჩემს თავზე მეცინებოდა და ლაზარეს ტვალს არ ვაშორებდი..ბატონო ხომერიკი მე სულ აქ ვიქნები და არ მოგააწყენ.ახალ-ახალ ამბებს მოგიყვები,ოღონ ერთი პირობით.!უნდა გაიღვიზო და სენი ძმის ადამიანობა დააბრუნო,თორემ ნამდვილად უჭირს გრძნობების გარცევა და რაც მთავარია ნერვეის მოთოკვა.ბოლო სიტყვები ღიმილით ვტქვი და გაბუსხული ნიცა გამახსენდა.

"აქამდე მხოლოდ ერთი ანგელოზის გამო გავზელი,ნეტა იცოცდეს,ნეტავ...ოხ,ამდენ ნეტავ და არანაირი რეალობა."

ნიცა*
სამსახურში კისრისტეხით მივედი.ღმერთო რამდენი საქმეა,წინასწარ წუწუნი დავიწყე და გამოსაფხიზლებლად ყავა ჩამოვასხი აპარატიდან.კაბინეტში ავედი და საბუთების დახარისხებას სევუდექი.
-ნიცა შემოდი.გაისმა ჩემი უფოსის ხმა და მეც მობეზრებულად შევაღე "ბოსის" კარი
-გისმენთ ბატონო ირაკლი.ყავა გნებავთ?
-არა ნიცა ყავაა რა.მინდა ყველა გააფრთხილო ორ საათში თათბირია.ახალი ხელმზღვანელობა გეყოლებათ.წინა კვირას ხელსეკრულება რომ გავაფორმეთ,იმ კომპანიის ნააწილი აქ გადმოდის.მე ამერიკაში მიწევს წასვლა ასერომ თათბირზე ახალ უფროსს წარგიდგენთ.
-კარგიტ ახლავე ვაცნობებ ყველას.გავედი და ხელი სემოვირტყი შუბლზე.ახლა ახარი სატკივა გამიჩნდა რააა.ახალი უფროსი,მეღადავებით?იმედია ვინმე გათამამებული ლაწირაკი არიქნება თორემ ან შემიკლავს ხელში ან მე შემომაკვდება.
თათბირის შესახებ ყველა გავაფრთხილე და მოწყვეტილ საქმეს მივუბრუნდი.ღმერთო,იქნებ შენც მაინც გამცე პასუხი ან მიშველო მაინც.მეშველება რამე?თეატრალურად ავღმართე ხელები.რა ტალანტი იკარგება ოტხ კედელში რა.სიამოვნებით ავწაპნიდი დიკაბრიოს სიმწრით აღებულ ოსკარს..ჩემ თავზე მეცინება და სამუშაოს ვუბრუნდე.საბოლოოდ კი ისე შევისისხლხორცე საქმე რომ ვერ გავიგე როდის წამომადგა უფროსი ტავზე.
-ნიცააა.ღიმილნარევი ხმით ჩამომძახა
-ჰა? ა დიახ ბატონო ირაკლი გნებავთ რამე? დაფეთEბული წამოვხტი სკამიდან,რაზეც უფროსი ლამის გადაბჟირდა.
-რა ყოჩაღი ხარ ავალიანების ქალო..ვერც გაიგე როგორ დაგიძახე ისე იყავი გართული საქმით..მოკლეთ იმისთვის სსემოვედი,რომ თათბირი იწყება,საბუთები აიღე და წავედით.მეც შევასრულე მითითება და სათათბირო დარბაზში შევყევი.აი აქ თუ გინდათ ტყვია მესროლეთ შუბლში..
-გაიცანით ეს დათა ხომერიკია თქვენი ახალი უფროსი.ირაკლის სიტყვები ბუნდოვნად ჩამესმოდა ყურში.წყალი ავიღე და მოვსვი.ოღონდ არ დამეტყოს რაიმე და მეტი არაფერი მინდა.ის კი ღიმილიანი სახით მიყურებდა და შეუმჩნევლად გადმომჩურჩულა
-გამარჯობა ალქაჯო.


სალამი ევრიბადი;დ იმედია ეს თავი მოგეწონებათ.დიდი ვერაფერი,თან ამას პლიუს პატარააა თუმცა შემდეგი იქნება დიდი..ველი თქვენს კომენატრეებს.