გიფიქრიათ ოდესმე რომ დროის უკან დაბრუნება რომ შეგეძლოთ რას შეცვლიდით თქვენი არ ვიცი მაგრამ მე ყოველ ღამით ძილის წინ ამაზე ვფიქრობ დრო რომ დავაბრუნო რას ვიზავდი როგორ ვიხსნიდი ჩემს ოჯახს არა არ ვიცი, მხოლოდი ის ვიცი რომ იმ დაწყევლილ მანქანაში მეც ჩავჯდებოდი და თავს დავიხსნიდი ამ სატანჯველი ცხოვრებიდან თუმცა აღარაფრის გაკეთება არ შემიძლია ვერაფერს ვერ შევცვლი, გუშინ ოჯახი მყავდა დღეს კი მათი სურათების მეტი არაფერი არ გამაჩნია. გზა მოყინული იყო მანქანა მოსრიალდა დაეჯახა მის წინ მიმავალ ჯიპს რომელიც გაზზე იყო და ბბუუხხ………
მათი მეშთიც კი არ არსებობს, ცარიელი სასაფლაოს წინ ვდგავარ და ვტირი, ვტირი რადგან სხვა არაფერი შემიძლია. დღეიდან ამ წამიდან უნდა გაქრეს მამიკოს პატარა და ძამიკოს გათამამებული გოგო რომელსაც ცივ ნიავს არ აკარებდნენ საკუთარ თავზე ზრუნვა უნდა ვისწავლო წინააღმდეგ შემთხვევაში ბავშვთა სახლში მოვხვდები, ბიცოლამ დახმარების ხელი გამომიწოდა და შემომთავაზა რომ მასთან ვიცხოვრო თბილისში ალბად ასეც მოვიქცევი თუმცა არა მგონია იქ გამიადვილდეს ცხოვრება დიდად კომუნიკაბელური ვერ ვარ, როგორც ჩემი ძმა იტყოდა მორცხვი და საკუთარ თავში ჩაკეტილი ლაწირაკი ვარ რომელიც მისი ნერვებით იკვებება, ღღმერთო როგორ მენატრება დათა ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარს, არა მიყვარდა მერჩივნა ყველაფერი განადგურებულიყო ოღონდ ის ჩემს გვერდით იყოს ოღონდ ის არა და სხვა ვინც გინდა ის.

15 წლის ვარ არაფრიტ გამორჩეული გარეგნობით ჩემი ასაკისთვის მაღალი, არც გამხდარი არც მსუქანი სწორი ცხვირით და პატარა ტუჩებით თვალები? თვალების ფერი ამინდის მიხედვით მეცვლება, როგორც წესი გრძელ თმებს ვატარებ მაგრამ რაღაცის შეცვლა მინდა ალბად პირველ რიგში თმებს მივადგები.
რამოდენიმე დღეში ბიცოლა ჩამოვა და დასვლეთიდან აღმოსავლეთში აღმოვჩნდები სრულიად უცხო გარემო უხცო ხალხი ახალი კლასელები და მასწავლებელი, ვაიმე მაგარ შარში ვარ .


ეს თავი საცდელად დავდე ჩემი პირველი ისტორიაა და ძაანაც ნუ გამაკრიტიკებთ_:) თუ დაგაინტერესათ გავაგრძელებ თუ არადა თავს დავანებწბ;) ბოდიშს გიხდით შეცდომებიათვის და მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ ჩემს ნაშრომს:)