გაბრიელ ლიპარტელიანი (11 დასასრული)

თავი 11
ყველაფერი წყნარი დინებით მიედინებოდა, იმ შეტყობინების შემდეგ მსგავსი მუქარის ტექსტი აღარ განმეორებულა , თუმცა ყველა მათგანი მაინც ფხიზლად იყო.. რაც შეეხება ჩვენს სამს არა, მაგრამ სამეგობრო მუშკეტერები მობილიზებულები იყვნენ და პერიმეტრის მუდმივ კონტროლში იყვნენ , მითუმეტეს ორსულთა კლუბს ნატალია შეუერთდა.... დამიანი ჭკუაზე აღარ იყო, მამა ვხდები მამაო, უფროსმა ლიპარტელიანმაც გაიხარა და ქეთევანს ამგვარი სიტყვები უთხრა..
-მემგონი შვილიშვილებსაც ვესწრები ქეთი, აა რას იტყვი...
მხოლოდ ქმარი უმოკლებდა სახელს ასე განსხვავებულად... დღესაც კი აჟრიარელებს ქალბატონ დევდარიანს ქმრის დაძახებულ სახელზე... ეჰ უბერებელია ეს სიყვარული, უბერებელი...
აგვისტო იყო საშინლად მწველი და ცხელი, რომ იტყვიან ასფალტსაც კი ბუღი ასდიოდა... ბიჭები საქმისგან გადაქანცულები იყვნენ, სულს ძლივს ითქვამდნენ... ლილე კიდევ უფრო დამგვალდა, ზედმეტი კილოგრამებიც მოიმატა, და ისეთი საყვარელია რომ გაბრიელი ცოლს არის მიწეპებული ამ პაპანაქება სიცხეში...
ბატონი გაბრიელი წარბშეკრული იჯდა კაბინეტში და უკანასკნელ ფურცელს ათვალიერებდა და ჩაჰკირკიტებდა როდესაც კარები ვიღაცამ შემოაღო, თავიდან მისი მდივანი ეგონა, თუმცა ფეხის ხმა რომ არ მიწყდა შემდეგ ინება თავის მაღლა აწევა და სამეგობროს ყველა წევრი უკლებლივ იყვნენ... ზოგი მის მაგიდაზე ჩამოუსკუპდა, ზოგი ტყავის დივანზე გაიშხლართა და ბატონ გაბრიელს ინტერესის თვალებით შეხედეს...
-ბატონო გაბრიელ თქვენის ნებართვით მცირე დრო დაქვითმეთ ამ უსაქმურ ხალხს... სანდრო კვლავ არ კარგავს თავის ფორმას, მეტიც რაც ქალბატონი დინა სვანეთიდან დედაქალაქში ჩამობრძანდა ,,მოშხამვის გაკვეთილებიც" უფასოდ გაიარა და ახლა თვითონ აფრქვევს..
გაბრობ მკაცრი მცერი მზერა მოავლო შეკრებილ ხალხს, ერთი ღრმად ამოიხვნეშა, დამღლელი სამუშაო დღის შემდეგ, წამით ბედნიერი იყო ასეთი ხალხი რომ გვერით ჰყავდა, პიჯაკი გაიხადა და სადღაც ჯანდაბაში მოისროლა თვითონ კი ტყავის სავარძელზე გადაწვა და მშვიდი ხმით ამოთქვა...
-ზუსტად მოხვედით, აქ გავჭედე და მშველელებიც მჭირდებოდა...
-ჩემო ფისო უფასო ,, ინწიმ მასაჟებს" შემოგთავაზებ თომა აროხროდა ამ დროს კი გაბრიელის ახალი მდივანი, შემოვიდა...
-ბატონო გაბრიელ... არ შეიმჩნია დამსწრე საზოგადოება , შველივით მიიწევდე გაბროს მაგიდისკენ...
-ვიცი , ვიცი გამაფრთხილეთ თუ კიდევ რაიმე საბუთი იქნებოდა ხელმოსაწერი ყველა მტკვარში მომესროლა მაგრამ დუბაელმა შეიხმა გააფორმა კონტრაქტი და თქვენი ხელმოწერაა საჭირო... გაბროს გოგონას ენაწყლიანობაზე ჩაეცინა...
-მადლობა ლიზიკო, ბატონო გაბრიელ კი არა მეგობრებისთვის გაბრო ვარ ქალო რა ვერ გაიგე..
-სორიი, ჰე მოაწერთ ახლა ხელს?! მეც დავისვენებ და თქვენც...
-გაბო ბიჭო შენ მოუკვტი შენ პატრონს არ უნდა გაგვაცნო ეს ბაჯაღლო გოგო, ამდენი დამფსილი თვალი რომ მოგშტერებია... სანდრიკომ იმერული კილო ჩაურთო და გაშტერებულ თომას ზედ გადააწვა...
-აჰ უკაცრავად გაიცანით ეს ჩემი უსაყვარლესი და მაგარი გოგო ლიზიკოა, სტუდენდია ჯერ მაგრამ თავისი საქმე კარგად იცის..
-ესენი კი ჩემი მეგობრები ძმები და მდგმურები არიან ბოლოს მისი საოცარი ღიმილით გაიცინა...
გაბრომ მოკლედ გააცნო სასტავი, ლიზიკომაც მალე დატოვა კაბინეტი და ერთი სულიერის თვალები კარებს იქითაც გაჰყვა...
მოკლედ სასტავმა მუცოში წასვლა გადაწყვიტა, საშინელი სიცხის გამო, მითუმეტეს რომ ორსულები ჰყავდათ სახლში, ყველამ აიმრიბა ბარგი-ბარხანა და მთისაკენ ჰერი ჰერი.. თავისი გოგო ყველამ მანქნაში გადაინაწილა, მათ შორის ქალბატონი.ლიზიკოც იყო რომელიც თომანიუსის მანქნაში ამოჰყო თავი... ვინ რას გამოაპარებს გაბრიელ ლილარტელიანს არ დაეცა მაშინ ერი...
-გაბო ცოტახანს გავჩერდეთ მშია... ლილემ თავისებური წუწუნი დაიწყო...
-სულ ცოტაც პატარავ, სულ ცოტაც და მალე სახლშიც მივალთ...
-უუუფფ მშია ადამიანო, წყალი მინდა...ლილე ტირილი დაიწყო და გაბრიელიც იძულებული გახდა მანქანა. გაეჩერებინა, რადგან ლილეს ცრემლების დანახვისას ჭკუიდან გადავდა... ცოლ-შვილი გემრიელად დაანაყრა, თვითონაც დააგემოვნა მისი ტუჩები, აბა კი მაგის ჩიტი იყო სარგებელის გარეშე დარჩებოდა... და მალევე დაეწია წინ მიმავალ მანქნას... უკანა ხედვის სარკეში ორი შავი ჰამერის ჯიბი შენიშნა, თავიდან უბრალოდ მგზავრი ეგონათ თუმცა მათი გაყოლა რომ განაგრაძეს აქ კი ნამდვილად შეფიქრიანდა გაბრო... ტელეფონზე მალევე წერილი მოუვიდა, ჯერ მძინარე ცოლს გადახედა და შემდეგ ლაზარეს წერილი გახსნა...
-გაბრო უკა ხედავ ორი ჰამერის ჯიპს, მგონი რომ ჩვენ მოგვყვებიან...
-ვიცი.. მოკლე პასუხით შემოიფარგლა და სიჩქარესაც მოუმატა, ყველა მაქსიმალირად ცდილობდა გოგონებს არაფერი შეეეტყოთ მათთვის, მაგრამ ახლა ნამდვილად არ იცოდნენ ამ შუა გულ მთაში რა ჯანდაბა უნდა ექნათ, ან მდევრები თავიდან როგორ უნდა მოეშორებინათ... მაღალი სიჩქარით მიდიოდა გაბრო, ბიჭებიც მას მიჰყვებოდნენ, და უსასრულო სიმწვანეში ჩაიკარგნენ... შეამჩნიეს რომ უკან აღარ მოჰყვებოდნენ და სახლში მშვიდად მივიდნენ... თუმცა მათი სახის მიმიკები ზედმეტად დეფორმირებული იყო და მრისხანებაც გამოსახვოდათ ...
-ლილე ჩემო სიცოცხლე გაიღვიძე პატარავ, მოვედოთ ანგელოზო...
-უკვე მოვედით?!
ნამძინარევი ხმით იკითხა და ტუჩები საყვარლად ააცმაცუნა.. გაბრო ტუჩებს მოწყურებულივით ეტაკა, თითქოს ეს მისთვის ბოლო კოცნა იყო, მთელი დღე საშინელი გრძნობა დაჰყვებოდა, ცუდის მოლოდინი, არც ბიჭები იყვნენ კარგ ხასიათზე... როდესაც მარტო ჩავარდნენ თავიანთი გულის ნადები ერთმანეთს გაანდვეს...
-იარაღი გაქვთ წამოღებული?! ლაზარემ სხვათაშორისად იკითხა..
-რა თქმა უნდა აბა ამ შორ მანძილზე თავდაცვის გარეშე როგორ წამოვიდოდით?!
-ჰეი რას ჩურჩულებთ მანდ ლიკუნა ვაჩეს ჩამოეკიდა კისერზე და სიყვარულის თვალებით შეხედა მათთვის ძვირფას ხალხს...
-შენ ყველაფერში ნუ ერევი ჩემო პაწაწინა, საჩვენებელი თითი კურნოსა ცხვირზე დაჰკრა შემდეგ კი აკოცა...

* * *
საოცარი ერთი კვირა გაატარეს მუცოში, ამ ერთი კვირის განმავლობაში რა აღარ იგიჟეს, დალიეს, ითამაშეს , თომანიუსი და ლიზიკოც დაუახლოვდა ერთმანეთს, მაშ აბა როგორ?! ვაჩემ, ლიკუნამ, ბაჩომ და მაშომ მუცოს პატარა სენაკში ჯვარი დაიწერეს და ახლა უფლის წინაშე ცოლ-ქმარნი არიან... ქორწილს ქალაქში ჩასვლისას გადავიხდითო... კვირია ბოლო საღამო იყო, როდესაც ერთ მაგიდასთან იხსდნენ და ახლა შეუღლებულების სადღეგრძელოს სვამდნენ... შემდეგ იყო მეგკბრობის სადღეგრძელო რომელიც გაბრომ განსხვავებული ტონალობით წარმოთქვა თითქოს დამსწრე საზოგადოებას მალე დაემშვიდობებოდა.. მისი ხელის მტევანი ცოლის გამობერილი მუცლიდან აიღო და განსხვავებული სასმისით მეგობრობის სადღეგრძელოს ფეხზე წამოუდგა...
-ამ სასმისით მინდა მეგობრობისა ვთქვა.. იცით როგორ მეგობრობას გაუმარჯოს ლხინში რომ კარებზე დაგიკაკუნებს და ჭირში კარებს შემოგინგრევს, იცით როგორ მეგობრობას გაუმარჯოს ორგულობა რომ არ ამოძრავებთ ერთმანეთის მიმართ.. მათი ბედნიერება რომ უხარით, მათი ტკივილი რომ ტკივათ, რწფელ, ნამდვილ მეგობრობას გაუმარჯოს.. მართლაც რომ ის კაცია ღარიბი ვისაც კი არცერთი მეგობარი რომ არ ჰყოლია... გაბრომ განსხვავებული ბოლომდე ჩაცალა, ბედნიერებისგან ცრემლის მარცვალი შეუმჩნევლად მოიწმინდა და საყვარელ ცოლს ხელები მოჰხვია... შემდეგ ლაზარე იყო რომელმაც მორცხვი, მაგრამ ომახიანი ხმით სადღეგრძელო და მისი სიტყვები ლექსით გაუმხილა მეგობრებს...-
მე თქვენ მიყვარხართ ამ ცაზე მეტად,
მე თქვენით ვსუნთქავ ყველაფერს ერთად,
იცით?! მიყვარხართ ამ წამზე მეტად,
იცით?! მიყვარხართ უსასრულობაზე მეტად,
იცით?! მსურხართ ოაზისზე მეტად,
იცით?! გხედავთ უკიდეფანოდ ყველგან,
იცით?! მჭირდებით სიცოცხლეზე მეტად,
იცით?! უბრალოდ დარჩი ჩემთან...
თავის სათქმელჯექსით გადმოსცა და გოგონების ატირებაც გამოიწვია, ბევრი რომ აღარ ვთქვა, ვაჩემ გიტარის თანმხლებით იმღერა, შემდეგ კი სუფრა ჩვეულწბრივ მხიარულებაში წარიმართა...თორმეტ საათზე დაიშალნენ, ცოლებმა მთვრალი ქმრები დააწვინეს, ორსულებიც გააგზავნეს დასაწოლად თვითონ კი მიალაგეს და ქმრებს შეუერთდნენ... ყველა ბედნიერი იყო, თუნდაც მცირედითაც...

* * *
გვიანი ღამე იყო როდესაც უკვე ყველას ეძინა. ღამის სამი საათი იქმებოდა როდესაც რაღაც საშინელი მსხვრევის ხმამ გაბრო შეაღვიძა ამას კიდევ მოჰყვა მსხვრევის ხმა და როდესაც თვალები გაახილა დაინახა რომ მის ოთახში ცეცხლი გიზგიზებდა...
-ლილე ჩემო სიცოცხლე არ შეგეშინდეს გთხოვ ლილე გაიღვიძე პატარავ.. გაბრიელი ფეხზე წამოფრინდა და ლილეს გაღვიძებას ცდილობდა... თან ხედავდა ცეცხლი როგორ ედებოდა ფარდებს, ფანჯრების ჩატეხვაც მან გამოიწვია...
-გაბო რა ცუდი სუნია რა ხდება , ლოყებ აწითლებული იყო ლილე და თვალებს მუშტებით იწმენდდა..
-პატარავ პირზე რამე აიფარე ჰაერი არ ჩაყლაპო, ხანძარია...
-გაბო.მოვკვდებით?!
ლილემ რომ გაანალიზა რაც ხდებოდა ტირილი დაიწყო,
-მოდი პატარა შევთანხმდეთ რომ დღეს არავინ არ მოკვდება კარგი, გოგონა ხელში აიტაცა და ოთახის კარები გაანგრია ლამის ისე სწრაფად გაიქცა...
თან ბოლო ხმაზე ღრიალებდა..
-გაიღვიძეთ ხანძარია... მთელი სახლი ცეცხლის ალში იწვოდა
დერეფრის ბოლოდან ბიჭების ღრიალი ისმოდა..
-ამის დედას შე*ეცი, ეს რა ხდება ტო...
-კვამლი არ ჩაისუნთქოთ...
-მაშო ჩემო სიცოცხლე გამოფხიზლდი...
-იმ დამპალი ნოდარის გაკეთებულია ჩემი ხელით მოვუ*ყნავ დედის *რაკს
ამგვარი ფრაზები ბევრი ისმოდა.. ღრიალებდდნენ... ხის სახლი თავიდან ბოლომდე ცეცხლის ალში იწვოდა, ნატალია და ლილე გარეთ გამოიყვანეს , თანდათან ცდილობდნენ ცეცხლის ალიდან სახეების გარჩევას.... გარეთ იდგნენ უმრავლესობა ახველებდა, სანდრო ძლივსღა სუნთქვდა... ეგონათ რომ ყველა მათგანმა თავი დააღწია საშინელ კოშმარს რომ უეცრად სანდრო ფეთიანივით წამოხტა...
-ჯანდაბა გაბრიელ დინა, დინა არ გამოსულა, სანდროს უჰაერობა სადღა ახსოვდა ...
-ვერ შეხვალ სანდრო სახლის კარები სულ ჩაინგრა..
-ფეხებზე ამის დედას შევეცი იქ ჩემი საყვარელი ქალია... გოგონები ტიროდნენ სანდრო კი ველურივით ცეცხლის ალში შევარდა..
- დინა! ბოლო ხმაზე ღრიალებდა...
-ჯანდაბა ალექსანდრე... ლაზარე გოგონები აქედან წაიყვანეთ მე სანდროს დავეხმარები დინას გამოყვანაში და მუცოს გასასვლელში შეგხვდებით... და გაბრიელმაც სანდროს გზა დაფარა და ცეცხლმოკიდებულ სახლში გაუჩინარდა...
-სანდრო! დინა! ბოლო ხმაზე ღრიალებდა დაჭრილი მხეცივით, წამიერად გაიფიქრა რომ მეგობრები შეიძლება დაეკარგა და იმდენად ცხოველური ჟინი გაუჩნდა რომ საკუთარი ხელით მოკლავდა ვინც კი ეს დაგეგმა... დინას ოთახში ხველებით შეაჭრა და დაინახა როგორ აიყვანა სანდრომ გონებადაკარგული გოგონა ხელში..
-ცოცხალია სანდრო?!
-პულსი სუსტად უმუშავებს სასწრაფოდ უნდა წავიყვანო, ხველებით ამოილაპარაკა და სასწრაფოდ კარებში გავიდა გაბოც მას გაჰყვა რომ უეცრად კარების ცეცხლმოკიდებული ტიხარი ჩამოვარდა და გასასვლელი გზა გადაკეტა...
-გაბრიელ, ძმაო სანდრომ განწირულივით დაიღრიალა...
-ალექსანდრე აიყვანე დინა აქედან ისინი მუცოს გასასვლელში იქნებიან და შენც იქ მიდი... გაიგე ბოლო ხმაზე უღრიალა.
-ამის დედაც აქ როგორ დაგტოვო, სიკვდილისთვის როგორ გაგიმეტო ჩემი ძმა...
-სანდრო დაახვიე გაბრომ მისუსტებული ხმით დაიყვირა და ფილტვები კვამლით გაევსო და მოგიზგიზე ოთახში გაითიშა...
-დავბრუნდები ძმაო, აუცილებლად დავბრუნდები ,
სანდრომ გოგონა გარეთ გამოიყვანა, ყველა იქ იყო, ყველანი მათ ელოდებოდაა...
-სანდრო გაბრიელი სადაა სანდრო, ლილე უკვე ბოლო ხმაზე გაჰკიოდა,
თან ცრემლების ძლიერი ნაკადი თვალებიდან მოედინებოდა...
სახლი თანდათან იშლებოდა, ფიცრემი ძირს ეხეთქებოდა ცეცხლი უფრო და უფრო ძლიერდებოდა...
-ჯანდაბა ამის დედას შევე*ი... დანიელი ბოლო ხმაზე ღრიალებდა
-ძმა მიკვდება ტო ძმა... სახლში შესვლა შეუძლებელი იყო ცეცხლმა ყველაფერი დაშალა... ლილე მიწაზე დაენხო და სახეს იხოკდა...
-რატომ ღმერთო რატომ მაინცდამაინც ის...
თავზარი დაეცათ ყველას.. ტიროდნენ განიცდიდნენ... სანდრომ მუშტები ხეებს დაუშინა კანის გახეთქვამდე ურტყა...
-პირობა ვერ შევასრულე ამის დედას შევე*ი, ჩემი ძმა ვერ გადავარჩინე...
-დედას მოგი*ყნავთ ნოდარ და ვახტანგ... არ გაცოცხლებთ ჩემი ძმის სისხლს არ შევარჩენ თქვენს ხელებს.. ბოლო ხმაზე ღრიალებდნენ შემდეგ აფეთქების ხმაც იყო ეტყობა რომ გაზი აფეთქდა, და წამით ყველაფერი გაჩერდა....უკანასკნელ მომენტამდე ელოდნენ რომ გაბრიელი გამოვიდოდა, მაგრამ ის არადა არ ჩანდა, ამასობაში პოლიცია, მეხანძრეების მანქანები გამოჩნდნენ და სახლისთვის ცეცხლის ჩაქრობა დაიწყეს... თუმცა გაბრიელი კვლავ არსად არ ჩანდა...
დაიკარგა წყვდიადში, ყველაფერმა არსებობა შეწყვიტა, ლილე შვილის ხათრით ცდილობდა ბოლო მოეღო ამ ტკივილისთვის მაგრამ ვერადა და ვერაფერს ვერ გახდა...

შვიდი თვის შემდეგ....
ეს თვები მთელი საუკუნე იყო ლილესთვის გაბრიელის გარეშე... მისი ტანი ამ დეოის გამავლობაში ზაძებით იმოსებოდა... უკვე ცხრა თვის იყო და დღე დღეზე უწევდა მშობიარობა... სულიერად გატყდა საძმაკაცო, იმდენად გამწარდნენ ნოდარი სისხლისგან ლამის დაცალეს იმდენი ურტყეს.. ვახტანგიც ზედ მიაყოლეს... მითუმეტეს რომ პირში მიახალა ხანძარი მისი გაჩენილი რომ იყო, ნკდარი და ვახტანგი ციხეში მიაბრძანეს ფულის გათეთრებაც დაუმტკიცეს სხვა უამრავ დანაშაულთან ერთად... დემეტრეს გულის შეტევა დაემართა როდესაც შვილის ეს ამბავი გაიგო, ოჯახი გატყდა... ერთმა საბედისწერო ღამემ მათი მთელი ცზოვრება შეცვალა... ბიჭები ყოველდღე დადიოდნენ გაბრიელის საყვარელ ადგილას და ალკოჰოლში იგუდებოდნენ, ტკივილის ასე ჩაცხრომას ცდილიბდნე... მის ფოტოებს ათვალიერებდნენ, მისი გვამიც კი არ გქონდათ, სანდრო განსაკუთრებით განიცდიდა ამ უბედურებას, საკუთარ თავს აბრალებდა გაბროს შემთხვევას...ლილემ გაიგო რომ პატარა ვაჟკაცს ელოდებოდა.. თუმცა არანაირი სიხარული, იცოდა რომ შვილი გაბრიელის სახეს ყოველდღე გაახსენებდა, აღარც დედობა სურდა და აღარც აღარაფერი, მაგრამ რომ იხსენებდა როგორი სიყვარულით საუბრობდა გაბრიელი ჯერ არ დაბადებულ შვილზე ხელებს მუცელზე შემოიხვევდა და ბოლო ხმაზე ატირდებოდა... მაქსიმალურად ცდილობდა ყველა რომ ამსთან ახლოს ყოფილიყო, თუმცა ყველას თავიდან იშორებდა, ოთახში შეიკეტებოდა და გაბრიელის მაისურს გადაიცვამდა და მთელი ღამე ტირილში ატარებდა...
ერთ მშვენიერ ღამეს, განსხვავებული შეგრძნებით დაიძუნა თითქოს ის საყვარელი სუნი იცნო... მაგრამ ესეც მის ძლიერ სურვილს დააბრალა და ტირილში ჩაეძინა.... მეორე დილით დამძიმებულმა ასწია თავი საწოლიდა და მის პირდაპირ , სავარძელში სილუეტი დაინახა, რომელიც მას მიშტერებოდა, მხედველობა რომ გაეწმინდა გაბრიელი ამოიცნო, მაგრამ რეაქცია არ ჰქონია...
- ყველგან შენ მელანდები უკვე, მგონი გავგიჟდი... თავი გააქნია და მძიმედ წამოიმართა ...
-მე ნამდვილი ვარ
ლილე გაშეშდა როდესაც სიკუეტმა ხმა ამოიღო, აქამდეც ელანდებოდა მაგრამ არასდროს დალაპარაკებია...
-შეუძლებელია...
-შესაძლებელია ჩემო ცხოვრებავ ცოცხალი ვარ...
დრთხილად მივიდა და ხელები შეახო.. როდესაც თბილი სხეული იგრძნო გონება დაკარგა....


* * *
ოჯახის წევრებმა სავადმყოფოდან გაიგეს რომ ლილემ გონება დაკარგა და ნაადრევი მშობიარობაც დაეწყო... ბავშვი კარგად არის... რომ იკითხეს თუ ვინ იყო ახლა მასთან, ექიმმა უპასუხა რომ მისი მეუღლეა მასთან... ელვის სისწრაფით შევარდნენ სავადმყოფოში და რეალური გაბრო რომ დაინახეს გაშეშდნენ, გაგიჟდნენ თვალებს არ უჯერებდნენ... ეს გაბრიელი იყოო... უკლებლივ ყველა იქ იყოო...
- დიდხანს მიყირებთ ისეთი თითქოს მოჩვენება ვიყოო...
-მითხარით რომ მელანდება... სანდრომ ძლივს ამოილუღლუღა.
-არ გეჩვენები ანდრიკო გადავრჩი იდიოტებო, მაგრა ეხლა მაგის მოყოლის დრო არ მაქვს მამა გავხდი მამა... მონატრებულ გაბოს ჩაეხუტნენ... რა იგვრძნეს მაშინ? გაცოხხლება სულიერი სიხარული იგრძვნენს... მიხვდნენ რომ ბედნიერები იყვნენ... მათი ძმა მათ გვერდით იყო და მამობაც განიცადა რა არიის....

* * *
ჩემო მკითხველებო ბევრი რომ არვილაპარაკოთ იმ დღეს გაბრიელი ბერმა იპოვნა... როგორღაც გაუღწევია გაბრიელს და შორი ახლოს ტყეში ეგდო დამწვარი, ბერმა თავკსთან წაიყვანა , მთელი ამ დროის განმავლობაში უმკურნულა, შემდეგ გქბრიელმა მეხსიერება თანდათან აღიდგინა და საკუთარი ცოლის მოსაძებნად წამოვიდა... ახლა ყველა ერთად , პატარა დემეტრესთან ერთად ბაბუის პატივსაცემად დაარქვა გაბრომ შვილს ეს სახელი... ბავშვი თავის სამეგობროსთან ყავს თვითონ კი მონატრებულ ცოლს ინაზღაურებს...
ყველა ერთად, ბედნიერია, მათთვის ყველაფერი ცუდი დასრულდა და ეხლა მხოლოდ ბედნიერებას განიცდიან რადგან ერთმანეთი ჰყავთ... მათში სიყვარულია უსაზღვრო......



დ ა ს ა ს რ უ ლ ი . . .



ეს მოთხობაც დავასრულე იმედი მაქვს რომ მოგეწონებათ გთხოვთ მითხარით თქვენი შთაბეჭდილება... უბრალოდ სიტყვები კორიანტელი იყო თუ თქვენში რაიმე გრძნობაც გამოიწვია... იმედი მაქვს რომ კი... მიყვრხართ და იმედი მაქვს მალევე დავბრუნდები ახალი მოთხრობით თუბრაღა თქმა უნდა თქვენი სურვილი იქნება... ასევე მინდა ვთქვა რომ ყველა თგვენგანს უდიდეს მადლობას ვუხდი რომ კითხულობდით მაფასებდით და მაბედნიერებადით... იცით მე ბედნიერი ადამიანი ვარ იცო რატომ თქვენ მყავხართ მე... ჩემი ოირადი საოცრებები ხართ თქვენ ჩემი... გკოცნით გეხვევით ....


სიყვარყლით Sad Writer_ი