გასახდელში მომხდარი ამბის შემდეგ ერთი კვირა გავიდა, ამ ხნის განმავლობაში ალექსანდრე თვალითც არ მინახავს, სხვა ინსტრუქტორი მყავს, ალისამ მითხრა რომ დავალებაზეა წასული ანკარაში, მეც არაფერი მიკითხავს მეტი. მე ისევ დილის 6ზე ვდგებოდი, ვვარჯიშბდი, წყალს ვივლებდი, ვჭამდი, მერე ისევ ვვარჯიშობდი, ისევ შხაპი და ძილი.
რუტინული ცხოვრების სტილი მქონდა, აქაურობამაც დამღალა, გარეთ გასვლას მიკრძალავენ რადგან ისევ მეძებენ, აქ თითქმის ყველა გავიცანი მაგრამ განსაკუთრებული ურთიერთობა არავისთან მაქვს, ვცდილობ ამ კომპანიის შესახებ მეტი ინფორმაცია გავიგო მაგრამ კარგადაა გასაიდუმლოებული თითოეული დეტალიც კი. კიდევ რაღაც მოხდა ჩემს თავში, დარბაზში ილეთბს ინსტრუქტორი არ მასწავლის რადგან ყველაფერი ვიცი, არ ვიცი ამას როგორ ვაკეთებ ალბათ თავდაცვითი უნარი გამოვიმუშავე, ყოველი ილეთი თავისით კეთდება, ალისია გახარებულია და სულ მეუბნება რომ ჩემში არ შემცდარა და მალე დავალებაზეც გამიშვებს მაგრამ რამდენიმე ტესტის გავლა მომიწევს გონებრივისაც და ფიზიკურობისაც, რათქმაუნდა არ მეშინია თუცა ინტერესი მკლავს, ვცდილობ ჩემს წარსულზე არ ვიფიქრო რადგან ძალიან ჩახლართულია, დროს მივყვები და ვიცი რომ ადრე თუ გვიან ყველაფერს ფარდა აეხდება მე კი ამისთვის ვემზადები.
.....
-ვიქტორია შენი დროა, ოთახში ჩემი ინსტრუქტორი ლუკა შემოდის და ტესტის გასავლელად მიძახებს. სწრაფად ვდგები და ოთახს ვტოვებ, დიდ დარბაზში გავდივართ , იქიდან კი ბიბლიოთეკაში, შემდეგ წიგნების თაროში ლუკა რაღაც ღილაკს აწვება და ერთერთი თარო იღება, იქ გასვლის შემდეგ ბნელ გვირაბში ვხვდებით
-ეს რა ადგილია, ინტერესით ვეკითხები
-სჯობს არ იცოდე ვიქტორია ჯერჯერობით მაინც, თვალი ჩამიკრა და შავკარებიან ოთახში შემიძღვა, სადაც მხოლოდ ერთი სკამი იდგა, მასზე მომათავსა, ხელები ე.წ. სკოჩით გადამიხვია სკამის სახელურებზე და გავიდა ისე რომ სიტყვის თქმაც ვერ მოვასწარი. რა ჯანდაბა ხდება აქ მოკვლას მიპირებენ? ათსი კითხვა დამიგროვდა, რატომ არაფერი ვიცოდი ამის შესახებ, ან საერთოდ ეს დაბმა რა საჭიროა ცხოველი ხომ არ ვარ?! გაოცებული ვიხედებოდი აქეთ იქით, ოთახი სრულიად ცარიელი იყო, მაღლა კუთხეებში ორი კამერა ეყენა რომლებითაც მითვალთვალებდენ.
-კომფორტულად მოეწყე? მესმის ალექსანდრეს ირონიული ხმა კარის გაღების შემდეგ. არ ვიცი მისი დანახვა უნდა გამიხარდეს თუ ამ ირონიის გამო მისთვის თავის წაძრობა მიმინდეს.
-მეც მიხარია შენი დანახვა, ხელოვნურად გავეკრიჭე და ისევ დავსერიოზულდი-რა ჯანდაბას ვაკეთებ აქ არ მეტყვი?
-მოკლედ ეს ტესტის სახეა, რომელსაც წორად უნდა გასცე პასუხები, თუარადა....
-თუარადა რა?
-მოდი დავიწყოთ თან მოშინაურდები და ახსნის მაგივრად გაჩვენებ.
-დაბმა რა საჭიროა? ჯიუტად ვიმეორებ ჩემსას
-რომ არ აიწყვიტო, სერიოზული სახოთ მპასუხობს.
-აჰა ანუ საქმე მანდამდე მივა? ირონიულად ვკითხე მეც და მის რეაქციას დავაკვირდი.
-მაშ ასე, პირველი კითხვა შენი სახელი
-ვიქტორია
-ასაკი
-19 წლის
-საცხოვრებელი ადგილი
-თბილისი.... გაგრძელებას ვეღარ ვასწრებ რომ ძლიერ წვას ვგრძნობ ტუჩთან და ვხვდები რომ ამ ველურმა გამარტყა, თავს ზემოთ ვერ ვწევ იმდენად შოკირებული ვარ, ხმას ვეღარ ვიღებ, არც თავს ვატრიალებ მისკენ, მხოლოდ სიმწრის სიცილი დამთამაშებს სახეზე.
-ყოველ არასწორ პასუხზე ასე დაგემართება, შენი საცხოვრებელი ეს ადგილია. აბსოლუტურად უემოციოდ მეუბნება, როგორ მინდა თავში ჩაქუჩი ჩავარტყა და მოვკლა.
-შემდეგი კითხვა: რამდენი ხანია რაც ობოლი ხარ?
-თითქმის ერთი თვეა, ისე ვპასუხობ რომ ზედაც არ ვუყურებ, მისი მოშტერებული მზერა კი მაცოფებს
-რამდენი დედმამიშვილი გყავს?
-ერთი, და ისევ ვგრძნობ როგორ ამეწვა მეორე ლოყაც, თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთქე ახლა უკვე თვალებში შევხედე, ის ისევ უემოციოდ იდგა
-დედმამიშვილი არ გყავს, კატეგორიული ტონით ამბობს. რამდენი მეგობარი გყავს?
-ორი, ახლა უკვე ჯიბრით ვპასუხობ ჩემი წარსული ცხოვრების ამსახველ ამბებს და ისევ გამარტყა.
-აქედან მკვდარს თუ გაგუყვანენ შემდეგ ტესტს ვერარ გაივლი, გამაფრთხილებლად თითი დამიქნია
-შენ ხომ გკიდია ჩემი სიცოცხლე და რატომ მაფრთხილებ
-კი , უბრალოდ მოვალეობის მიზნით გითხარი. მეტკია მისი სიტყვები, ძალიან მეწყინა, ფეხებზე ვეკიდე, თუმცა რა მიკვირს ერთი კოცნა გაულხობდა ამ ნადირს გულს? დებილი ხარ ვიკა დებილი. ცრემლები მაინც ვერ შევიკავე და უხმოდ ამეტირა. ვატყობდი რომ მიყურებდა და ხედავდა როგორ ვტიროდი, მაგრამ არ წყვეტდა მაინც კითხვების დასმას და ყოველ არასწორ პასუხზე სახეში მირტყამდა. უკვე კარგად ვგრძნობდი სისხლის გემოს პირში, ცხვირიდანაც და ტუჩიდანაც მდიოდა სისხლი, მათში კი ცრემლები ირეოდა, რამის გული ამერია, აშკარად აღარ ვიყავი გონრებაზე, თავბრუ მეხვეოდა და სისულელეებს ვბოდავდი, ბოლოს ისღა მახსოვს როგორ ავხედე ალექსანდრეს და ამიჭრიალდა თვალები, ბოლოს კი უსასრულოდ შავ ფერში გავეხვიე.
......
გონს ჩემ ოთხში მოვედი, მარტო ვიყავი, ჩემდა გასაკვირად არაფერი მტკიოდა. რომ წამოვდექი არც თავბრუ დამეხვა, სარკესთნ მივედი და რამის პირი დამრჩა ღია, ერთი ნაკაწრიც არ მქონდა სახეზე. კარები გაიღო და სინით ხელში ალექსანდრე შემოვიდა, მაგიდაზე დადო წვენი და საჭმელი.
-ნუ ღელავ მაგ მახინჯ სახეს არაფერი დამართნია, პირიქით გიხდებოდა კიდეც ჩალურჯებები, ცუდია ასე მალე რომ გაგიქრა. მისკენ შევბრუნდი და მთელი ზიზღით შევხედე, არაფრის თქმას ვაპირებდი, ან რა უნდა მეთქვა? მე დავაიმედე საკუთარი თავი რაღაცეებში და რა მეგონა ამ ტირანისგან მეტ სითბოს მივიღებდი? სითბო კიარა მუშტი მივიღე და ღირსიც ვარ. კიდევ რამდენიმე წამს ვუყურე ასე და მერე კარებისკენ წავედი მაგრამ მისმა ველური ხელი მლავში ვიგრძენი და წამის მეასედში შემატრიალა მისკენ ისე რომ გააზრებას ვერ მოვასწარი, მეორე ხელი მეორე მკლავზე მომკიდა და ძალიან ახლოს მიმიზიდა, ოპაა აი სად დამერხა, მის სიახლოვეს რომ ვგრძნობ თავს ვკარგავ, მაგრამ ახლა ამის დრო არ არის, რა დღეში ჩამაგდო კიარ დამვიწყებია.
-სად მიდიხარ? ჩემს ტუჩებთან დაიურჩულა. ხმის ამოღებას არ ვაპირებდი.
-იცოდე ერთი და იგივე კითხვას არ ვიმეორებ. ისევ ჩუმად ვიყავი, მინდოდა წყობილებიდან გამომეყვანა. წელზე მომხვია ხელი და თითქოს ხელში ამიყვანა, მისი ტუჩებიდან გამობერილი ჰაერი ჩემ ტუჩებს ეხეთქებოდა და მე უკვე გონებას ვკარგავდი მაგრამ ტვინი არ მაძლევდა ამის საშუალებას,
-თამაში მოგინდა? ისეთი ვნებიანი ხმით მკითხა რომ ჩემმა გონებამ წარმოიდგინა უკვე მის მკლავებში როგორ ვნებივრობდი, საბედნიეროდ სწრაფად ჩავრთე განგაში და მისი ცხოველური მკლავებიდან თავი დავიხსენი და გვერძე გავიწიე, რა ვგონივარ ეხლა ამას? თოჯინა რომელსაც როცა უნდა აკოცებს, როცა უნდა ეუხეშება ან გაარტყავს? უკვე პიკზე მქონდა ნერვები, პირველი ხელში რაც მომხვდა ავიღე და კედელს მივახეთქე
-სულ გააფრინე? საერთოდ იაზრებ რასაც აკეთებ? მთელი ხმით ვუღრიალე
-კარგი რა ფისო ტესტი მოითხოვდა ასე, მისი ირონიული ხმა კიდევ უფრო მაღიზიანებდა
-ჩემგან თავი შორს დაიჭირე, კბილებში გამოვცერი და ისევ გასასვლელისკენ წავედი მაგრამ რას გამიშვებდა ესე სწრაფად სანამ თავისასაც არ მეტყოდა? ორივე ხელით ჩამაფრინდა მკლავებში და კედელზე მიმახეთქა და თვითონაც სხეულზე ამეკრო, ამოსუნთქვაც ვერ მოვასწარი ისე დამიწყო კოცნა, უხეშად მკოცნიდა და წელზე მიცურებდა ხელს, კვნესას ვერ ვიკავებდი და ნეტარ სიამოვნებას განვიცდიდი, ერთი ხელი თმაში შევუცურრე და კიდევ უფრო ჩემკენ მოვქაჩე, კედელზე აკრული ვიყავი და მისი ხელები საჯდომზე მეხებოდნენ, მაიკის შიგნით მოვკიდე ხელი დაკუნთულ სხეულზე, ვიგრძენი როგორ შეაკანკალა და მესიამოვნა, მოოულოდნელად მომწყდა და დავეცი მეც მიწაზე ისევ ჩემი ფიქრებიანად, ვერ მივხვდი რა ჭირი ეცა და იმ მომენტში რაც ყველაზე სწორად მივიჩნიე ის გავაკეთე, მივედი და სილა გავაწანი, მისი რეაქცია რაიყო? რა და გაიცინა, ხელი ლოყაზე მოისვა და ისევ ვნებიანად გამომხედა, მის მზერაში სურვილი დავინახე, ჩემი დაუფლების სურვილი, ახლოს მოვიდა ჩემი სახე ხელებში მოიქცია თვალებში შემომხედა
-არ უნდა გაიგონ თორე ორივეს დაგვხოცავენ, ჩუმად მითხრა, შუბლზე მაკოცა და გავიდა, მეკი ყველაფერს მივხვდი. ამ კომპანიაში ერთმანეთთან ურთიერთობა დაუშვებელი იყო!
.........
შუაღამისას გამეღვიძა, მწყუროდა, ოთახში კი აღარ მქონდა წყალი, მიუხედავად იმისა რომ მესიკვდილებოდა ადგომა წყურვილმა მაინც მძლია და ავდექი,ღამის ორი საათი იყო, დერეფანში ისეთი სიჩუმე იყო რომ ადვილად მივხვდი ყველას ეძინა, სამზარეულოში გავედი შუქი არ ამინთია ისე მოვუშვი ონკანი და წყალი დავლიე, ასე მეგონა 10 წლის მწყურვალი ვიყავი, ეჰ სად არ იყო ალექსანდრე, მეტყოდა გეყყოფა არ დააშრო წყალიო, მის გახსენებაზე უნებურად გამეღიმა და ტუჩებზე თითები გადვისვი, როგორი ვნებიანი და ირონიული იყო, მისი უხეშობაც კი მიზიდავდა, გამოვთაყვანდი მემგონი, თავი გავაქნიე და სამზარეულო დავტოვე, ამჯერად დერეფანში ჩოჩქოლი იყო და ხმები მომესმა
-იცოდე თავს წაგაცლის ალისია თუარ იტყვი იმ ოთახში რას ეძებდი
-გთოვთ მე უბრალოდ ჰაერზე გასვლა მინდოდა
-სიმართლე თქვი
-გეფიცებით მართალს ვამბობ, ეს იყო ბოლო რაც გავარჩიე მერე კი ღრიალი გავიგე, მთელი ხმით ღრიალებდა ვიღაც და მემგონი შველას ითხოვდა, როგორც კი იმ ოთახსიკენ წავედი საიდანაც ეს ხმები გამოდიოდა, მუცელზე ძლიერი მკლავის შემოხვევა და პირზე ხელის აფარება ვიგრძენი, დაყვირებაც ვერ მოვასწარი ვიღაცი სხეულს მთელი ძალით ვეკვროდი, ყურის ძირში კი მისი ჩურჩულიც გავიგე
-შენს ოთახში ადი და თავი მოიმძინარე სანამ მეარ მოვალ. ალექსანდრე იყო, ერთიანად ავკანკალდი, რა ჯანდაბა ხდებოდა აქ, ვის კლავდნენ ან რა მიზეზით, ფაქტია ალექსანდრესთვის უნდა დამეჯერებინა ვიცოდი რომ მისგან გავიგებდი სიმართლეს, ხელს სანამ გამიშვებდა მანამდე ყურის ძირში მაკოცა და ხელით მიბიძგა წამოვსულიყავი. სანამ ოთახამდე მოვაღწიე ალბათ სული დამელია შიშისგან, ლოგინში შევწექი და სუნთქვის დარეგულირება დავიწყე, კარის ჭრიალი გავიგე და სწრაფად დავხუჭე თვალები ვითომ მეძინა, საბანი გადაიწია და ვიღაც შემომიძვრა, ნუ ვიღაც რა ალექსანდრე იყო, მივხვდი რომ მთლიანად ავხურდი სახეზე და სხეულიც არ მქონდა კარგ დღეში, ხმას არცერთი ვიღებდით, ის გულაღმა იწვა, მეკი მისკენ ზურგით, ორივე ვფიქრობდით, ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და მისკენ გადავტრიალდი მაგრამ ჩაძინებული დამხვდა, გავოგნდი, მეგონა ყველაფერს მომიყვებათქო ამას კიდე ეძინა მშვიდად, ვიფიქრე ავიღებ რამეს და ჩავცხებ თავშითქო მაგრამ მის სახეზე დაკვირვება მომინდა, მის სწორ ცხვირს და საშუალო ზომის ტუჩებს ვაკვირდებოდი, წვერი როგორ უხდება, ოხ როგორ მინდოდა კოცნა... სახე ახლოს მივიტანე მასთან, არ გეგონოთ რომ კოცნას ვაპირებდი, უბრალოდ ახლოდან დავაკვირდი მისი სახის თითოეულ ნაკვთს, დებილივით ვუყურებდი და ვიღიმოდი
-გინდა გაკოცო? თვალდახუჭულმა მკითხა და ჯერ შიშისგან შემდეგ კი სირცხვილისგან ისე გავწითლდი ალბათ ჭარხალს ვგავდი, რაც შეიძლებოდა სწრაფად გადავბრუნდი ისევ ჩემ მხარეს და თვალები დავხუჭე, ვიგრძენი ჩაეცინა, ჩემკენ გადმოტრიალდა და უკნიდან მომეხუტა, კისერში სველი კოცნა დამიტოვა და თავი ჩემს თმაში ჩაყო, მისი სუნთქვა მესმოდა, მისი გულის ფეთქვა, ვგრძნობდი რომ მიყვარდა, ცხოვრებაში პირველად მიყვარდა ყველაზე ირონიული და ყველაზე ვნებიანი მამაკაცი...
-ნუ გეშინია, ვიცი რომ შენც გრძნობ ამას.... თავამოუღებლად მითხრა და ეს ყველაფერი იყო რაც მე მჭირდებოდა, მისგან არც მისი ნათქვამი მიყვარხარ ან რაიმე კომპლიმენტები მინდოდა, არა არაფერი, ეს სიტყვები ყველაზე ძვირფასი და ყველაზე საჭირო იყო ამ მომენტში და მე ის კიდევ უფრო შემიყვარდა.....
...........
უდიდესი ბოდიში დაგვიანებისთვის, სოფელში ვიყავი და ვერ მოვიცალე რომ დამეწერა, უღრმესი მადლობა კიდევ ერთხელ ვინც მოთმონებით ელით ამ ისტორიას და კითხულობთ.
მივმართავ მათ ვინც არ იზარებს და კომენტარის სახით მიტოვებს შეფასებებს: როგორ გაგრძელებას ელით? თუნდაც ალექსანდრესი და ვიქტორიას ურთიერთობაში?
პ.ს. ინტრიგა მაქვს თქვენთვის <3